tag:blogger.com,1999:blog-78544876853742969072024-03-23T09:00:32.996+02:00Θέματα Ορθοδόξου ΠίστεωςΔημιουργήθηκε και διατηρείται από τον: π. Νικόλαο Δ. Γεωργαντώνηπ. Νικόλαος Δ. Γεωργαντώνηςhttp://www.blogger.com/profile/06455144554462290726noreply@blogger.comBlogger1434125tag:blogger.com,1999:blog-7854487685374296907.post-62017643867593322082024-03-23T09:00:00.001+02:002024-03-23T09:00:00.148+02:00ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΛΟΥΚΑΣ Ο ΕΝ ΜΥΤΙΛΗΝΗ ΜΑΡΤΥΡΗΣΑΣ<p> </p><div style="border: solid windowtext 1.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-element: para-border-div; padding: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt;">
<p align="right" class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: right;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;">ΛΑΜΠΡΟΥ Κ.
ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Στη μεγάλη χωρία των ενδόξων Νεομαρτύρων
συγκαταλέγονται πολλά νέα παλληκάρια, τα οποία αψήφησαν τα νιάτα τους,
ομολόγησαν την πίστη τους στο Χριστό και έχυσαν το αίμα τους για Εκείνον. Ένας
από αυτούς υπήρξε και <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ο άγιος Νεομάρτυς
Λουκάς</b> ο εν <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Μυτιλήνη</b> μαρτυρήσας.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Γεννήθηκε το <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">1783</b> στην <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αδριανούπολη</b> της Θράκης από φτωχούς
γονείς, τον <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αθανάσιο</b> και τη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Δομνίστα</b>. Σε ηλικία μόλις έξι ετών
έμεινε ορφανός από πατέρα και η πάμφτωχη μητέρα του τον παρέδωσε σε έναν γνωστό
της έμπορο πραματευτή, να εργαστεί κοντά του, να επιβιώσει και να αποκατασταθεί
επαγγελματικά. Ο έμπορος αυτός δέχτηκε το μικρό Λουκά και τον πήρε μαζί του
στις επιχειρήσεις του. Αρχικά πήγαν στην <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ρωσία</b>
και αργότερα εγκαταστάθηκαν στην <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κωνσταντινούπολη</b>,
όπου διατηρούσε μεγάλο κατάστημα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Λουκάς έδειξε προθυμία και αφοσίωση
στον καλοκάγαθο έμπορο και εκείνος την αγάπη του και τη στοργή του στο ορφανό
παιδί. Είχαν περάσει επτά χρόνια κοντά του. Κάποια μέρα όμως ο Λουκάς, ενώ
βρισκόταν έξω από το κατάστημά του αφεντικού του, για άγνωστη αιτία μάλωσε με
ένα τουρκόπουλο και το κτύπησε. Τη σκηνή της διένεξης των παιδιών είδαν και
κάποιοι περαστικοί Τούρκοι. Βλέποντας το ρωμιόπουλο να χειροδικεί στο
τουρκόπουλο, αγανάκτησαν, διότι η χειροδικία υπόδουλου Ρωμιού σε Τούρκο
θεωρούνταν μεγάλη ατίμωση, όρμησαν σαν άγρια θηρία εναντίον του δεκατριάχρονου
παιδιού, το ξυλοκόπησαν άγρια και ήταν έτοιμοι να το λυντσάρουν. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το απροστάτευτο παιδί, όπως ήταν φυσικό,
φοβήθηκε πολύ και άρχισε να παρακαλεί τους εξαγριωμένους αλλόθρησκους Τούρκους
να το λυπηθούν και να το αφήσουν. Όταν μάλιστα, εκείνοι επέμειναν και το
κακοποιούσαν ανελέητα, φώναξε: <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«Αφήστε
με και εγώ θα τουρκέψω»</b>, που σημαίνει ότι θα αλλαξοπιστούσε και θα
ασπάζονταν το Ισλάμ. Ακούγοντας εκείνοι την υπόσχεσή του, ηρέμισαν και έπαψαν
να τον κτυπούν. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Την ίδια στιγμή πέρασε από εκείνο το
σημείο κάποιος επιφανής Τούρκος αγάς και ζήτησε να μάθει για το συμβάν. Όταν
πληροφορήθηκε ότι το παιδί υποσχέθηκε να τουρκέψει, το πήρε με χαρά μαζί του
στο σπίτι του. Εκεί του ζήτησε να κρατήσει την υπόσχεσή του να αλλαξοπιστήσει,
να αρνηθεί το Χριστό και να ασπασθεί την ισλαμική θρησκεία. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Στην αρχή ο Λουκάς δεν είχε
συνειδητοποιήσει το κακό που έκαμε στον εαυτό του και τον θεωρούσε τυχερό, που
ξέφυγε τον κίνδυνο του λυντσαρίσματος. Όμως γρήγορα κατάλαβε το μεγάλο και
μοιραίο λάθος του να αρνηθεί την αληθινή πίστη στο Χριστό και να ταυτιστεί με
τους τυράννους του και άρχισε να νοιώθει τύψεις και πίκρα. Παρά το γεγονός ότι
ο Τούρκος αγάς και η οικογένειά του έδειχναν συμπάθεια και ήταν πολύ γενναιόδωροι
μαζί του, αυτός έδειχνε αγχωμένος και πικραμένος. Τα πλούτη και η καλοπέραση
στο τούρκικο αρχοντικό δεν του έκαναν καμιά εντύπωση και τα περιφρονούσε
διακριτικά. Είχε πάρει τη μεγάλη απόφαση να φύγει κρυφά από εκείνο το σπίτι.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Κατάφερε να στείλει μήνυμα στο αφεντικό του να βρει τρόπο να τον πάρει
από το τουρκικό σπίτι και να γλυτώσει την περιτομή, με την οποία θα
ολοκληρώνονταν η εξωμοσία του. Πριν έρθει ο χότζας να του κάμει περιτομή, το
αφεντικό του βρήκε τρόπο ν απομακρύνει το παιδί. Έτρεξε στον πρέσβη της Ρωσίας,
ο οποίος ήταν φίλος του και τον παρακάλεσε με θέρμη να το σώσει, ο οποίος έστειλε
άνθρωπο δικό του στον αγά να του δώσει το παιδί, αλλά εκείνος αρνήθηκε,
επικαλούμενος την <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;">εθελούσια πρόθεσή του να τον
ακολουθήσει στο σπίτι του και να εξισλαμισθεί. Ο απεσταλμένος του Ρώσου πρέσβη
έφυγε άπραγος και ο αγάς προχώρησε στην περιτομή του παιδιού και το έδεσε, για
να μην φύγει.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όμως ο μικρός Λουκάς βρήκε την ευκαιρία και
δραπέτευσε και πέρασε απέναντι στον <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Γαλατά</b>.
Ζήτησε βοήθεια από κάποιους χριστιανούς, οι οποίοι, αφού του έδωσαν χριστιανικά
ρούχα, τον φυγάδευσαν με καράβι για τη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Σμύρνη</b>.
Από εκεί κατέληξε στην <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Θήρα</b>, όπου
προσβλήθηκε από αρρώστια των ματιών του. Εκεί βρήκε την ευκαιρία να επισκεφτεί
ένα πνευματικό, στον οποίο εξομολογήθηκε με δάκρυα και αναστεναγμούς το μεγάλο
αμάρτημά του να αλλαξοπιστήσει.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο συμπονετικός πνευματικός προσπάθησε να
ηρεμήσει το παιδί και να το παρηγορήσει, λέγοντάς του πως ο Χριστός μας είναι ο
Θεός της αγάπης και του ελέους και μπορεί να μας συγχωρήσει όλα μας τα
αμαρτήματα, φτάνει να μετανιώσουμε γι’ αυτά. Παράλληλα ο αγαθός εκείνος
κληρικός κατάλαβε πως κινδύνευε να συλληφθεί από τους Τούρκους, να κινδυνέψει η
ζωή του και ίσως η πίστη του, φοβούμενος ότι με τα μαρτύρια θα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δείλιαζε και δεν θα απαρνιόταν το Ισλάμ. Γι’
αυτό τον συμβούλεψε να μεταβεί στο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Άγιον
Όρος</b>, για να είναι ασφαλής και να επιμεληθεί για τη σωτηρία της ψυχής του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Ο Λουκάς δέχτηκε μετέβη στο Άγιο Όρος, όπου περιπλανήθηκε σε διάφορες
Μονές, όπως της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Μεγίστης Λαύρας</b> και
των <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ιβήρων</b>, κατέληξε στη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου</b>, όπου έγινε
δεκτός και δέχτηκε την ρασοευχή. Κατόπιν περιπλανήθηκε και σε άλλες Μονές και
Σκήτες. Τελικά έφτασε στην <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Σκήτη της
Αγίας Άννης</b>, όπου γνωρίστηκε με έναν σεβάσμιο πνευματικό, τον <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Βησσαρίωνα</b>, στον οποίο αποκάλυψε την
πτώση του και του γνώρισε την επιθυμία του να ομολογήσει δημόσια την μεταστροφή
του στο Χριστό. Ο έμπειρος Γέροντας δέχτηκε με χαρά την μετάνοιά του και αφού
το επαίνεσε, του γνώρισε τις δυσκολίες και τους κινδύνους μιας δημόσιας
απάρνησης του Ισλάμ. Σε αυτή την περίπτωση το Κοράνιο και η ισλαμική σαρία,
προβλέπουν βαριές τιμωρίες και την ποινή του θανάτου. Του γνώρισε επίσης πως αν
επιμείνει στην απόφασή του έπρεπε να προετοιμασθεί πνευματικά για να υποστεί το
μαρτύριο. Όταν είδε ο Γέροντας Βησσαρίων ότι ο Λουκάς ήταν αποφασισμένος,
ανάλαβε εκείνος να τον προετοιμάσει, έγινε ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«αλλείπτης»</b> του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Με αυστηρή νηστεία, αγρυπνία, αδιάλειπτη προσευχή, μετάνοιες και Θεία
Κοινωνία πέρασε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αρκετός καιρός. Μετά
εκάρη μοναχός, στη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Μονή Σταυρονικήτα</b>,
πήρε την ευχή του Βησσαρίωνα και έφυγε για το μαρτύριο. Αφού περιπλανήθηκε σε
αρκετά μέρη, κατέληξε στη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Μυτιλήνη</b>,
στο χωριό <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Πάμφυλα</b>. Εκεί γνώρισε τον
ενάρετο εφημέριο του χωριού <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Παρθένιο</b>,
στον οποίο εξομολογήθηκε την επιθυμία του να ομολογήσει δημόσια την μεταστροφή
του στο Χριστό και να ξεπλύνει με το αίμα του το κρίμα του. Ο Παρθένιος
υπάκουσε, τέλεσε Ευχέλαιο, τον Κοινώνησε, τον έντυσε κατάσαρκα με το μοναχικό <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«παραμάντι»</b>, με το αγιοταφίτικο σάβανο
και από πάνω κοσμικά ρούχα, τον σταύρωσε με λάδι από τον Πανάγιο Τάφο και του
έδεσε μέσα στα μαλλιά ένα κομματάκι από το ματωμένο πουκάμισο του Νεομάρτυρα
της Μυτιλήνης <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Θεοδώρου</b>. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Λουκάς κίνησε για τον Τούρκο δικαστή,
στον οποίο γνώρισε την μεταμέλειά του να γίνει μουσουλμάνος. Του δήλωσε ότι η
απάρνηση της χριστιανικής πίστης ήταν το μεγάλο λάθος της ζωής του, να αφήσει
την αλήθεια και να ασπασθεί το ψεύδος. Του τόνισε πως <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«Εγώ όταν ήμουν μικρό παιδί, δεκατριών ετών, ξεγελάστηκα από εσάς και
ήρθα στη θρησκεία σας, μη μπορώντας να ξεχωρίσω την αλήθεια από το ψέμα. Έμεινα
στη θρησκεία σας λίγο καιρό αλλά, όταν ενηλικιώθηκα, κατάλαβα ότι η θρησκεία
σας είναι ψεύτικη και αυτός που τον <o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;">λέτε
για προφήτη είναι απατεώνας και παραμυθάς και σας εξαπάτησε όλους σας και τον
πιστέψατε. Αφού λοιπόν έμαθα πως η θρησκεία σας είναι σκοτάδι, την <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;">αρνούμαι
μπροστά σας και ομολογώ τη χριστιανική πίστη μου, που είναι το αληθινό φως. Πιστεύω
και προσκυνώ τον Κύριό μου Ιησού Χριστό, Θεό αληθινό»</span></b><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;">. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Ο δικαστής κρύβοντας το θυμό του και την αγανάκτησή του, κατέβαλε
προσπάθεια να τον μεταπείσει, γνωρίζοντάς του τις συνέπειες, αν επέμεινε στην
απόφασή του: φρικτά βασανιστήρια και θάνατος! Κατόπιν του έταξε χρήματα και
αξιώματα. Όμως ο γενναίος αθλητής του Χριστού έδειξε την περιφρόνησή του για
όλα αυτά και προτιμά το μαρτύριο. Τότε τον έστειλε στο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ναζήρη</b>, τον έφορο των βακουφίων. Στο δρόμο συνάντησαν τον
μητροπολίτη της περιοχής και ο Λουκάς του ζήτησε να κάμει δέηση για να τον
ενδυναμώσει ο Θεός. Εκείνος έστειλε γράμματα σε όλα τα χωριά να κάνουν
παρακλήσεις για χάρη του μάρτυρος. Έτσι σ’ όλο το νησί γινόταν προσευχή για την
ενίσχυση του Μάρτυρα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Ο ναζήρης έταξε και αυτός στο Λουκά χρήματα και εξουσίες, τα οποία όμως περιφρόνησε
και ομολόγησε και σ’ αυτόν την πίστη του στο Χριστό. Εκείνος διέταξε να τον
κλείσουν στη φυλακή και να τον βασανίσουν φρικτά με το <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«τομπρούκι», </b>το επώδυνο ξύλο στα πόδια, προκαλώντας του αφόρητους
πόνους. Ο Μητροπολίτης έστειλε άνθρωπο στη φυλακή και τον κοινώνησε και του
ζήτησε να μείνει αμετάπειστος στην ομολογία του.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Αφού είδαν οι Τούρκοι ότι ήταν μάταιο να τον μεταπείσουν, ο δικαστής
εξέδωσε διαταγή για την θανάτωσή του. <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Θάνατος
δια απαγχονισμού</b>. Οδηγήθηκε στον τόπο της εκτελέσεως. Ο δήμιος τον ρώτησε
για τελευταία φορά αν μετάνιωσε για την απόφασή του. Ο άγιος φώναξε δυνατά: <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«όχι».</b> Τότε του πέρασε τη θηλιά και σε
ελάχιστο χρόνο η ψυχή του πέταξε στα ουράνια. Ήταν <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">23 Μαρτίου του 1802</b>. Ο Γενναίος αθλητής του Χριστού ήταν μόλις <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">δεκαεννέα ετών</b>. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Το ιερό του λείψανο έμεινε τρεις μέρες κρεμασμένο για παραδειγματισμό.
Έδειχνε ηρεμία, σαν να κοιμάται και σκορπούσε μια άρρητη ευωδία. Επειδή ερχόταν
οι χριστιανοί να το προσκυνήσουν, το πέταξαν στη θάλασσα. Αλλά το καράβι
τσακίστηκε στα βράχια, το ιερό σκήνωμα δεν καταποντίστηκε, βγήκε στην ακτή και
οι πιστοί το έθαψαν με τιμές. Η μνήμη του τιμάται στις <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">23 Μαρτίου</b>, την ημέρα του ηρωικού και ενδόξου μαρτυρίου του. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><o:p> </o:p></span></p>
</div>π. Νικόλαος Δ. Γεωργαντώνηςhttp://www.blogger.com/profile/06455144554462290726noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7854487685374296907.post-47247820357942955662024-03-22T09:00:00.001+02:002024-03-22T09:00:00.147+02:00ΑΓΙΟΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ Ο ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΟΣ<p> </p><div style="border: solid windowtext 1.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-element: para-border-div; padding: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt;">
<p align="right" class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: right;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;">ΛΑΜΠΡΟΥ Κ.
ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Νεομάρτυρες έχουν να επιδείξουν όλα τα
μέρη της τουρκοκρατούμενης πατρίδος μας, όπως και όλες οι ορθόδοξες υπόδουλες
χώρες. Μια από αυτές είναι και η Πελοπόννησος, ο θρυλικός Μοριάς, η οποία
ανέδειξε μια πλειάδα ηρωικών αθλητών του Χριστού και ταυτόχρονα ασυμβίβαστων
ελληνοπούλων, σε μια από τις πιο κτηνώδεις σκλαβιές που γνώρισε ποτέ η
ανθρωπότητα, των αλλοθρήσκων Οθωμανών. Ένας από αυτούς είναι και <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ο όσιος Νεομάρτυς Ευθύμιος ο Πελοποννήσιος.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Γεννήθηκε στην ξακουστή <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Δημητσάνα</b> στα τέλη του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">18<sup>ου</sup> αιώνα</b> από ευσεβείς και
πλούσιους γονείς τον <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αθανάσιο</b> και
την <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αικατερίνη Ηλιοπούλου</b>. Ο πατέρας
του ήταν φημισμένος αργυροχρυσοχόος. Λόγω της δυστοκίας της μητέρας του κατά τη
γέννα του και την επίκληση του αγίου Ελευθερίου, ονομάστηκε Ελευθέριος. Ο
πατέρας του είχε εμπορική επιχείρηση στο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ιάσιο
της Παραδουνάβιας Ηγεμονίας της Μολδαβίας</b> και για τούτο την ανατροφή του
είχε η ευσεβής μητέρα του, η οποία φρόντισε να τον αναθρέψει χριστιανικά.
Φρόντισε επίσης να τον μορφώσει στα περίφημα σχολεία της Δημητσάνας. Κατόπιν
τον έστειλε για τη συνέχιση των σπουδών του στην <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κωνσταντινούπολη</b>, στην εκεί περίφημη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Πατριαρχική Ακαδημία</b>, όπου σπούδαζε και ο μεγαλύτερος αδελφός του
Ιωάννης. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μετά το πέρας των σπουδών του αναχώρησε
για το <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ιάσιο</b>, για να εργασθεί στις
επιχειρήσεις του πατέρα του. Όμως κάποια στιγμή ξύπνησε μέσα του η επιθυμία να
γίνει μοναχός και για τούτο αποφάσισε να μεταβεί στο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Άγιον Όρος</b>, μέσω της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Οδησσού</b>.
Όμως λόγω του ρωσσοτουρκικού <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πολέμου (1787-1792),
δεν κατόρθωσε να φτάσει στον προορισμό του.</span> <span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;">Έτσι αναγκάστηκε να εγκατασταθεί στο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Βουκουρέστι,</b> όπου προσλήφθηκε ως
γραμματέας στο γαλλικό προξενείο και αργότερα σε κάποιον ανώτερο Ρώσο
αξιωματούχο. Συναναστρεφόμενος με τους διπλωματικούς κύκλους, παρασύρθηκε στην
τριφηλή ζωή και σε ασωτίες. Αργότερα έμπλεξε με κάποιους Τούρκους διπλωμάτες
και προσκολλήθηκε σε κάποιον πρεσβευτή, επακολουθώντας τον στην πόλη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Σούμλα</b> και από εκεί στην <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αδριανούπολη</b>. Εκεί, κάποιος εξωμότης
τον έπεισε να γίνει μουσουλμάνος, για να ζήσει ελεύθερος και να αποκτήσει
πλούτη και δόξα. Ο Ελευθέριος δέχτηκε, αρνήθηκε το Χριστό, υπέστη περιτομή και μετονομάστηκε
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ρεσίτης</b>. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δεν άργησε όμως να συναισθανθεί το
μέγιστο σφάλμα του, τον έτυπτε η συνείδησή του και ζητούσε <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τρόπο και ευκαιρία να φύγει, χωρίς να το
κατορθώσει, διότι τον περιφρουρούσαν οι μουσουλμάνοι φίλοι του. Παράλληλα του
παρείχαν ανέσεις, γλέντια και ασωτίες και του υπόσχονταν λαμπρή καριέρα και
άνετη ζωή, για να λησμονήσει την πρότερη ζωή του. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Πέρασαν τρεις <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μήνες, ώσπου
κατόρθωσε να αποδράσει από τον κλοιό των Τούρκων και προσπάθησε να φτάσει στη
Μητρόπολη και να μιλήσει στον <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Μητροπολίτη</b>,
αλλά, για κάποιο λόγο δεν τα κατέφερε. Για τούτο έφυγε για την <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κωνσταντινούπολη</b>, όπου αναγνωρίστηκε
από κάποιον πασά, ο οποίος τον πήρε στο σπίτι του, κάνοντάς τον θετό γιό του.
Ενώ έδειχνε ότι ζούσε ως μουσουλμάνος στο τουρκικό σπίτι, όταν βρισκόταν μόνος
του και ιδίως τις νύχτες, έκλαιε γοερά και παρακαλούσε την Παναγία, να τον
βοηθήσει για να αποδράσει, να ομολογήσει την πίστη του στο Χριστό και να
μαρτυρήσει, ξεπλένοντας έτσι, με το αίμα του, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το μεγάλο κρίμα του. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κάποιο πρωινό κατόρθωσε να αποδράσει από
το σπίτι του πασά και να τρέξει στο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Πατριαρχείο</b>,
όπου συνάντησε κάποιον συμπατριώτη του πνευματικό, στον οποίο εξομολογήθηκε το
αμάρτημά του και του ζήτησε χριστιανικά ενδύματα. Εκείνος, τον <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;">καλοδέχτηκε, τον συμπόνεσε, του
έδωσε ψυχωφελείς συμβουλές και τον στήριξε, όμως αρνήθηκε να τον προμηθεύσει
ρωμαίικα ρούχα, προφανώς από φόβο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Ελευθέριος γύριζε από συνοικία σε
συνοικία, προσπαθώντας να κρυφτεί στο πλήθος. Κατέληξε στο σπίτι του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ρώσου πρεσβευτή</b> στον <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Γαλατά</b>, τον οποίο γνώριζε από το
Βουκουρέστι, εξηγώντας του την περιπέτειά του. Οι οικογένειά του Ρώσου διπλωμάτη
τον καλοδέχτηκε, με χαρά για την μεταστροφή του και πάλι στην Ορθοδοξία, του
έδωσαν χριστιανική ενδυμασία και τον έκρυψαν προσωρινά στην πρεσβεία.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μετά από τέσσερις ημέρες έφυγε με πλοίο
για το <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Άγιον Όρος</b>, φτάνοντας στην <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας</b>, όπου
βρισκόταν από το 1810 εξόριστος ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Πατριάρχης
άγιος Γρηγόριος Ε΄</b>, στον οποίο εξομολογήθηκε το μεγάλο αμάρτημά του. Ο
άγιος Πατριάρχης, αφού τον παρηγόρησε τον ανάθεσε σε κάποιον πνευματικό <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>για να τον κατηχήσει και να του διαβάζει
ιλαστήριες ευχές για σαράντα η μέρες. Κατόπιν, αφού έλαβε το <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Άγιο Μύρο,</b> αναχώρησε για την <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Σκήτη της Αγίας Άννας</b>, για να βρει
έμπειρο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«αλείπτη»</b>, για να τον
προετοιμάσει για το μαρτύριο. Στα δύσκολα εκείνα χρόνια λειτουργούσε αυτός ο
θεσμός, για την πληθώρα των Νεομαρτύρων. Εκεί συνάντησε τον έμπειρο μοναχό <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ακάκιο</b>, ο οποίος έγινε <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«αλείπτης»</b> του και τον προετοίμαζε για
το ομολογητικό του μαρτύριο. Ο Ελευθέριος υπέβαλε τον εαυτό του σε σκληρό
πνευματικό αγώνα, προσευχής, νηστείας, αγρυπνίας και ποταμών δακρύων. Μάλιστα
ξύπνησε μέσα του η παλιά επιθυμία του να ασπασθεί τον μοναχισμό. Αφού πέρασε τη
δοκιμαστική περίοδο, εκάρη μοναχός, λαμβάνοντας το μοναχικό όνομα <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ευθύμιος</b>.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μετά από καιρό και αφού
προετοιμάστηκε κατάλληλα πνευματικά, πήρε την ευλογία των αγιορειτών πατέρων
και έφυγε για την Κωνσταντινούπολη για να υποστεί το μαρτύριο. Πήγε αρχικά στο
Πατριαρχείο, για να συναντήσει τον συμπατριώτη του πνευματικό, στον οποίο
κοινοποίησε την απόφασή του να μαρτυρήσει. Εκείνος προσπάθησε να τον αποτρέψει
φοβούμενος ότι θα δειλιάσει από τα βασανιστήρια και θα ασπασθεί και πάλι το
Ισλάμ. Βλέποντάς τον όμως αμετάπειστο, του έδωσε την ευλογία του και τις
νουθεσίες του να φανεί ηρωικός σε όσα θα ακολουθούσαν. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Πήγε, κατόπιν στην συνοικία του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Γαλατά</b>,
συνοδευόμενος από κάποιον μοναχό <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Γρηγόριο</b>,
όπου εκκλησιάστηκε και κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων. Ήταν <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κυριακή των Βαΐων, 19 Μαρτίου του 1814</b>.
Μετά τη λειτουργία, έβγαλε τα μοναχικά ενδύματα, φόρεσε τούρκικα και κρατώντας
στα χέρια του τα Βάια και το Σταυρό, πήγε στον <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">βεζίρη Ρουσούτ Πασά</b>. Παρουσιάστηκε μπροστά του, με περισσό θάρρος,
έβγαλε το φέσι του, το πέταξε καταγής και το καταπάτησε και ομολόγησε την πίστη
του στο Χριστό, ως τον μόνο αληθινό Θεό. Η καταπάτηση των τουρκικών ενδυμάτων
και ιδιαίτερα του σαρικιού (φέσι), ήταν δηλωτικό της απάρνησης του Ισλάμ και
θεωρούνταν μεγάλη ασέβεια από τους μουσουλμάνους. Δήλωσε ευθαρσώς ότι αρνείται
το Ισλάμ, χαρακτηρίζοντάς το ως ψεύτικη θρησκεία και αναθεμάτισε τον Μωάμεθ, ως
ψευδοπροφήτη και αντίχριστο, δείχνοντας τα Βάια και το Σταυρό. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο βεζίρης αρχικά εξεπλάγη και
τον εξέλαβε για μεθυσμένο. Αφού βεβαιώθηκε περί του αντιθέτου και πως αυτά που
έλεγε τα εννοούσε, διέταξε να τον ξυλοκοπήσουν, να τον κλείσουν αλυσοδεμένο
στην φυλακή και να του βάλλουν στα πόδια του το <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«τομπρούκ»</b>, το φοβερό βασανιστικό ξύλο. Μετά από αρκετή ώρα τον
πήγαν και πάλι στον βεζίρη, ο οποίος χρησιμοποίησε τη γνωστή μέθοδο των
κολακειών και του ταξίματος χρημάτων και αξιωμάτων, για να επανέλθει στο Ισλάμ.
Αλλά ο Μάρτυς παρέμεινε ακλόνητος, ομολογώντας την πίστη του στο Χριστό. Ο Τούρκος
αξιωματούχος διέταξε και πάλι να τον κλείσουν στη φυλακή και να τον υποβάλλουν
σε πιο επώδυνα βασανιστήρια, ελπίζοντας ότι έτσι θα άλλαζε γνώμη. Τα <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;">υπόμεινε με ηρωισμό και καρτερία,
δίχως να βγάλει την παραμικρή κραυγή πόνου και να διαμαρτυρηθεί.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όταν ο βεζίρης <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>διαπίστωσε ότι ματαιοπονούσε να τον
μεταστρέψει, έβγαλε την απόφαση: <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">θάνατος
δια αποκεφαλισμού</b>. Να διευκρινίσουμε πως</span> <span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;">το Κοράνιο και ο ισλαμικός νόμος
προβλέπουν θανατική ποινή σε όποιον μουσουλμάνο αρνείται τη μουσουλμανική
θρησκεία. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Ευθύμιος όταν πληροφορήθηκε
την απόφαση έγινε περιχαρής. Κρατώντας το Σταυρό και τα Βάια στα χέρια του,
βάδιζε με προθυμία στον τόπο της εκτελέσεως, σαν να πήγαινε σε πανηγύρι, παρά
τους ξυλοδαρμούς και τις ύβρεις που υφίστατο από τους ανελέητους δημίους και το
οργισμένο πλήθος των φανατισμένων μουσουλμάνων της Πόλης. Φτάνοντας, δεν έδειξε
κανένα σημάδι δειλίας ή φόβου, αντίθετα έλαμπε από χαρά και ουράνια αγαλλίαση.
Έκανε με ευλάβεια το σημείο του σταυρού και κατόπιν γονάτισε, έσκυψε το κεφάλι στο
δήμιο. Εκείνος με χαιρεκακία τον αποκεφάλισε. Η ψυχή του πέταξε στα ουράνια,
για να συναντήσει το Χριστό, ξαλαφρωμένη και δικαιωμένη από το κρίμα της
εξωμοσίας. Ήταν <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">22 Μαρτίου του 1814</b>,
Κυριακή των Βαΐων. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο συνοδός του μοναχός Γρηγόριος
καταβάλλοντας μεγάλους κόπους και δίδοντας πολλά χρήματα στους Τούρκους,
αγόρασε το τίμιο λείψανο του Μάρτυρα, το οποίο μετέφερε στο Άγιον Όρος, όπου
έγινε η ταφή του. Τόσο στον τόπο του μαρτυρίου του, όσο και στον τόπο της ταφής
του έλαβαν χώρα θαυμαστά φαινόμενα και θεραπείες ασθενών, φανερώνοντας ότι η
θυσία του Μάρτυρα έγινε αποδεκτή από το Θεό και η ομολογία του είχε σημαντική
παρηγορητική και ενισχυτική επίδραση στους υπόδουλους και κατατρεγμένους
Ρωμηούς.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Οι κάτοικοι της γενέτειράς του Δημητσάνας, για να τον τιμήσουν, έχτισαν
ναό στο όνομα του μαζί με αυτόν του εθνομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄. Τεμάχιο
του ιερού του λειψάνου βρίσκεται στην <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ιερά
Μονή Διονυσίου Αγίου Όρους</b>, η κάρα του στην <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ιερά Μονή Αγίου Παντελεήμονος</b> και ένα μέρος στην <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Σκήτη Τιμίου Προδρόμου</b>.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Η μνήμη του τιμάται στις <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">22
Μαρτίου</b>, την ημέρα του ενδόξου μαρτυρίου του και την <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">1<sup>η</sup> Μαΐου</b>, μαζί με τους Οσιομάρτυρες <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ιγνάτιο </b>το<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"> Νέο και Ακάκιο.</b><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Το αγωνιζόμενο Έθνος μας είναι (πρέπει να είναι) χρεώστης στους ηρωικούς
Νεομάρτυρες, των οποίων το αίμα έσμιξε με αυτό των Εθνομαρτύρων, ποτίζοντας αρκούντος
το δένδρο της ελευθερίας. Οι μυριάδες Νεομάρτυρες, καθ’ όλη τη διάρκεια της
φρικτής δουλείας, με την ομολογία τους στο Χριστό <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και την εμμονή τους Ορθοδοξία, τη μοναδική
σώζουσα πίστη, υπήρξαν τα ισχυρά αναχώματα για τη ματαίωση του εξισλαμισμού,
τον οποίο ασκούσε η Οθωμανική εξουσία, για την εξαφάνιση του Γένους μας. Με την
μαρτυρία τους και το μαρτύριό τους διέσωσαν την Ορθοδοξία και ταυτόχρονα τον
Ελληνισμό, διότι απώλεια της ορθοδόξου πίστεως, σήμαινε και απώλεια της
ελληνικής συνείδησης! <o:p></o:p></span></p>
</div>π. Νικόλαος Δ. Γεωργαντώνηςhttp://www.blogger.com/profile/06455144554462290726noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7854487685374296907.post-43832950533455199002024-03-21T09:00:00.001+02:002024-03-21T09:00:00.355+02:00ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΜΙΧΑΗΛ Ο ΑΡΤΟΠΩΛΗΣ<p> </p><div style="border: solid windowtext 1.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-element: para-border-div; padding: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt;">
<p align="right" class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: right;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Θεολόγου – Καθηγητού <o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Οι
Νεομάρτυρες, που έδωσαν τη μαρτυρία τους για το Χριστό στα μαύρα χρόνια της
τουρκοκρατίας, προέρχονταν από όλα τα κοινωνικά στρώματα και επαγγέλματα.
Πλούσιοι και φτωχοί, βιοτέχνες, ναυτικοί, αγρότες, τεχνίτες, και από όλα τα
επαγγέλματα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αναδείχτηκαν ήρωες της
χριστιανικής πίστεως. Ένας από αυτούς είναι και ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Νεομάρτυς</b> <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">άγιος Μιχαήλ ο
Αρτοπώλης</b>. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Γεννήθηκε στο χωριό <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Γρανίτσα της Ευρυτανίας</b> περί το 1510. Οι γονείς του, φτωχοί
βιοπαλαιστές, <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Δημήτριος</b> και <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Σωτήρα</b>, ή <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Στατήρα</b>, του ενέπνευσαν την ευσέβεια και τη βαθειά προσήλωσή του
στην ορθόδοξη πίστη. Στην ηλικία των έξι ετών ο πατέρας του αρρώστησε και
πέθανε, αφήνοντάς τον ορφανό και μοναδικό προστάτη της φτωχής μητέρας του. Όταν
ήρθε σε ηλικία γάμου, νυμφεύτηκε μια ευσεβή νέα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όμως η ζωή ήταν δύσκολη στα άγονα εκείνα
μέρη των κακοτράχαλων αγραφιώτικων βουνών, γι’ αυτό πήρε τη μεγάλη απόφαση να
ξενιτευτεί. Γύρισε πολλούς τόπους και στο τέλος κατέληξε στην πολυάνθρωπη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Θεσσαλονίκη,</b> όπου έμαθε την τέχνη του
αρτοποιού και άσκησε το επικερδές επάγγελμα του αρτοπώλη, ανοίγοντας δική του
επιχείρηση. Σε λίγο καιρό έγινε γνωστός για τον καλοσυνάτο χαρακτήρα του και
την τιμιότητά του στους χριστιανούς, μα και στους εβραίους και μουσουλμάνους
της Θεσσαλονίκης. Ασκούσε την ελεημοσύνη, χαρίζοντας ψωμί στους φτωχούς, καθώς
και τα περισσεύματα των κερδών του από το κατάστημά του. Είχε γίνει γνωστός με
το όνομα <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«ο Μιχαήλ που μοιράζει ψωμί
στους φτωχούς»</b>!<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Παράλληλα με την κοπιαστική εργασία του,
δεν παραμελούσε τον πνευματικό του αγώνα. Σύχναζε στην εκκλησία και
παρακολουθούσε με ευλάβεια τις ιερές ακολουθίες. Του άρεσαν οι ολονυκτίες, στις
οποίες συμμετείχε και κατόπιν πήγαινε στην εργασία του άυπνος. Του άρεσε επίσης
να ακούει κηρύγματα και εξηγήσεις των Αγίων Γραφών, διότι τα λίγα γράμματα που
γνώριζε τον εμπόδιζαν να κατανοήσει από μόνος του το λόγο του Θεού. Παράλληλα
όμως είχε βαθειά στην ψυχή του τη λαχτάρα να αξιωθεί να διδάξει και αυτός κάποτε
δάσκαλος της σώζουσας ορθόδοξης πίστης. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Θεός, γνωριζοντας την κρυφή του ιερή
επιθυμία, του έδωσε την ευκαιρία αυτή. Ήταν Μ. Τεσσαρακοστή του έτους 1544. Την
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως</b>
παρακολούθησε τη Λειτουργία και άκουσε τους θείους λόγους του Ευαγγελίου, που
μιλούσε για την εν Χριστώ αυταπάρνηση. Ένοιωσε ένα περίεργο συναίσθημα και μια
εσωτερική φωνή που του έλεγε ότι ήρθε η ώρα να κηρύξει το Χριστό και να γίνει
ομολογητής Του. Μετά από δύο ημέρες μπήκε στο κατάστημά του κάποιος νεαρός
μουσουλμάνος, για να αγοράσει ψωμί. Ο Μιχαήλ έπιασε κουβέντα μαζί του,
συγκρίνοντας την χριστιανική πίστη με το Ισλάμ. Και ενώ προσπαθούσε να του
εξηγήσει για τις πλάνες της πίστης του, μπήκε κάποιος τούρκος νομοδιδάσκαλος,
στον οποίο κατάγγειλε ο νεαρός τον αρτοπώλη ότι βλασφημεί τη μουσουλμανική
θρησκεία. Ο τούρκος του ζήτησε να επιβεβαιώσει <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>την καταγγελία του νεαρού. Ο Μιχαήλ με ηρωικό
φρόνιμα και χωρίς να υπολογίσει τις φρικτές συνέπειες, του απάντησε πως, <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«ναι είναι αλήθεια. Εγώ ως αληθινός πιστός
του Χριστού, του αληθινού Θεού, έχω υποχρέωση να σας υποδείξω την πλάνη σας.
Περπατάτε στο σκοτάδι και ακολουθείτε μια θρησκεία γεμάτη μυθεύματα και
πλάσματα της φαντασία σας»</b>. Τα είπε όλα αυτά ο Μιχαήλ έχοντας γνώση τι τον
περίμενε: εξισλαμισμός ή θάνατος! <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο τούρκος έγινε έξαλλος από το θυμό του και
έτρεξε στον τούρκο διοικητή, στον οποίο κατάγγειλε τον Μιχαήλ ως υβριστή του
Ισλάμ. Σε λίγο κατέφθασαν στο κατάστημά του στρατιώτες, οι οποίοι τον
συνέλαβαν, τον έδεσαν και τον οδήγησαν <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;">με βιαιοπραγίες και
βρισιές στον διοικητή της πόλεως. Στάθηκε με θάρρος μπροστά του και απολογήθηκε
για την πράξη του. <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«Ονομάζομαι Μιχαήλ
και είμαι χριστιανός», </b>του αποκρίθηκε. Εκείνος τον ρώτησε<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">: «Πως τολμάς εσύ ένας αγράμματος
υποστηρίζεις πως ο Χριστός είναι Θεός, σε αντίθεση με το Κοράνιο, που λέει ότι
ήταν άνθρωπος;»</b>. Ο Μιχαήλ έλαβε μια ουράνια φώτιση και με μια ανεξήγητη
ευγλωττία, μίλησε ως αληθινός θεολόγος για την αλήθεια της Εκκλησίας. Μάλιστα
στο τέλος κάλεσε το διοικητή να γίνει Χριστιανός! <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Εκείνος έγινε θηρίο από το θυμό του. Τον
διαβεβαίωσε ότι με αυτά τα λόγια του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«υπέγραψε
την καταδίκη»</b> του. Άρπαξε, κατόπιν ένα χονδρό ξύλο και τον κτύπησε στο
κεφάλι, αφήνοντάς τον λιπόθυμο στο πάτωμα. Μετά τον έριξε στο πιο υγρό
μπουντρούμι. Την άλλη μέρα οδηγήθηκε στον τούρκο δικαστή της πόλεως να
δικαστεί. Ο Μιχαήλ έδειξε και σ’ αυτόν πρωτόγνωρο ηρωισμό και δεν δείλιασε
μπροστά στις φοβέρες του, ούτε ενέδωσε στις δελεαστικές προτάσεις του να γίνει
μουσουλμάνος. Ομολόγησε με όλη την δύναμη της ψυχής του την μοναδικότητα της
ορθοδόξου πίστεως και την πλάνη του Ισλάμ. Ο δικαστής έβγαλε την απόφαση: <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«θάνατος δια της πυράς»</b>! Ο Μάρτυρας
άκουσε ατάραχος την απόφαση και μάλιστα έβγαλε από την τσέπη του όσα χρήματα
είχε, τα έδωσε στον δικαστή για να αγοράσουν τα ξύλα της φωτιάς! Είχε πάρει την
απόφασή του να μαρτυρήσει για το Χριστό! <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Λίγες ημέρες μετά ανακοινώθηκε σε όλη
την πόλη η εκτέλεση του «άπιστου». Οι δεσμοφύλακες τον οδήγησαν με βρισιές και
κλωτσιές στον τόπο του μαρτυρίου, κοντά στην <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«Καμάρα»</b> και εκείνος έτρεχε με χαρά, λες και πήγαινε σε πανηγύρι!
Είχε μαζευτεί πολύς κόσμος. Οι αλλόθρησκοι για να απολαύσουν το θέαμα και οι
Χριστιανοί να θαυμάσουν τον ηρωισμό του Μάρτυρα. Αφού άναψαν την φωτιά, τον
έγδυσαν και τον οδήγησαν κοντά στην πυρά. Ο επικεφαλής των δημίων τον ρώτησε
για τελευταία φορά αν θέλει να αλλαξοπιστήσει, να σώσει τη ζωή του και να του
χαριστούν πλούτη και τιμές. Εκείνος αγέρωχος και ατρόμητος του απάντησε σκληρά:
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«Δεν ντρέπεσαι ταλαίπωρε που θέλεις να
με χωρίσεις από το Χριστό, τον αληθινό Θεό; Εμπρός προχώρα στο έργο σου»</b>!
Εκείνος, σαν θηρίο αγριεμένο, τον άρπαξε και τον έριξε στις φονικές φλόγες. Ο
Μάρτυρας, αντί να ουρλιάζει από τους αφόρητους πόνους, έψελνε και δοξολογούσε
το Θεό! Σε ελάχιστα λεπτά έσβησε η φωνή του και το μικροκαμωμένο σώμα του
έλειωσε και εξαφανίστηκε, σαν να αναλήφτηκε στον ουρανό, μαζί με την αγιασμένη
του ψυχή! Ήταν <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">21<sup>η</sup> Μαρτίου
του 1544</b>. Αυτή την ημέρα τιμάται και η ιερή του μνήμη.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><o:p> </o:p></p>
</div>π. Νικόλαος Δ. Γεωργαντώνηςhttp://www.blogger.com/profile/06455144554462290726noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7854487685374296907.post-64481484519998729682024-03-20T14:10:00.001+02:002024-03-20T14:10:42.297+02:00Τουλουμτσής Βασίλειος | Εκπομπή "Η Εκκλησία κοντά μας", Εικονομαχία - Ζ΄Οικουμενική Σύνοδος<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/aaWcc71LZQk" width="320" youtube-src-id="aaWcc71LZQk"></iframe></div><br /> <p></p>π. Νικόλαος Δ. Γεωργαντώνηςhttp://www.blogger.com/profile/06455144554462290726noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7854487685374296907.post-10284564945717858932024-03-16T09:30:00.001+02:002024-03-16T09:30:00.158+02:00ΟΣΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Ο ΕΝ ΠΑΤΜΩ<p> </p><div style="border: solid windowtext 1.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-element: para-border-div; padding: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt;">
<p align="right" class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: right;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Θεολόγου – Καθηγητού <o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η Νήσος <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Πάτμος</b>
αναδείχτηκε ιερά από την παρουσία δύο μεγάλων προσωπικοτήτων της Εκκλησίας μας,
οι οποίες συνδέθηκαν με αυτήν. Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος και ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Όσιος Χριστόδουλος</b>. Ο μεν πρώτος έγραψε
εξόριστος εκεί το ιερό βιβλίο της Αποκαλύψεως, ο δε δεύτερος έκτισε την εκεί
φημισμένη Ιερά Μονή. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο
άγιος Χριστόδουλος γεννήθηκε το <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">1020</b>
στη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Νίκαια της Βιθυνίας</b> από τους
ευσεβείς γονείς του Θεόδωρο και Άννα, οι οποίοι φρόντισαν να τον αναθρέψουν με
παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Ο ίδιος από μικρός έδειξε την αγάπη του για το
Χριστό και την Εκκλησία και είχε πάρει την απόφαση να ακολουθήσει τον μοναχικό
βίο. Όταν έγινε έφηβος κατέφυγε στο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">όρος
Όλυμπος της Βιθυνίας</b> για να ασκητέψει. Κατόπιν πήγε στην <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Παλαιστίνη</b>, για να προσκυνήσει τα ιερά
σεβάσματα των Αγίων Τόπων και να συνδεθεί με τους εκεί ονομαστούς ασκητές και
μοναχούς. Μετά επέστρεψε στη Μ. Ασία και εγκαταστάθηκε στο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">όρος Λάτρον της Καρίας</b>, στη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Μονή
του Στήλου</b>, όπως ονομάζονταν. Εκεί ίδρυσε φημισμένη βιβλιοθήκη και
συγκέντρωσε κοντά του πολλούς μοναχούς. Μάλιστα έλαβε και την ονομασία <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«Λατρηνός»,</b> από την περιοχή του Λάτρου.
<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Εκεί,
με προσευχή, νηστεία, αγρυπνία και αγώνα κατά των παθών του, ο Χριστόδουλος <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αναδείχτηκε σπουδαία πνευματική μορφή της
περιοχής. Όμως η συνθήκες διαβίωσης είχαν καταστεί δύσκολες, λόγω των συχνών
βαρβαρικών επιδρομών, οι οποίες λυμαίνονταν την δυτική Μ. Ασία. Γι’ αυτό, το <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">1070</b>, πήρε την απόφαση να φύγει και να
εγκατασταθεί στη νήσο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Πάτμο</b>. Εκεί με
συνδρομή του αυτοκράτορα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αλεξίου Α΄ Κομνηνού</b> (1081-1118)
ανήγειρε την περιώνυμη Μονή, προς τιμήν του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου</b>, στο σημείο, που ο αγαπημένος μαθητής
του Κυρίου είχε δει τα θαυμαστά οράματα και συνέγραψε την Αποκάλυψη. Ως λόγιος,
που ήταν φρόντισε να ιδρύσει και μεγάλη βιβλιοθήκη. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όμως δεν έμεινε για πολύ στην Πάτμο.
Μετέβη στην <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κωνσταντινούπολη</b> για να
διευθετήσει κάποιες υποθέσεις τη Μονής. Λίγο μετά παραιτήθηκε από ηγούμενος και
πήγε στο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Στρόβιλο της Μ. Ασίας</b>, όπου
ανέλαβε την φροντίδα της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Μονής Αρσενίου</b>.
Αλλά και εκεί δεν έμεινε για πολύ. Πήγε στην <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κω</b>, όπου ίδρυσε την Μονή της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αγνής
Θεομήτορος</b>, στην οποία ο αυτοκράτορας Αλέξιος Κομνηνός παραχώρησε τα
προάστια της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Λέρου</b> και τη νήσο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Λειψώ</b>. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κατόπιν, αφού εγκατέστησε αδελφότητα στη
Μονή, πήγε ξανά στην Κωνσταντινούπολη, για να συναντήσει και πάλι τον
αυτοκράτορα Αλέξιο Κομνηνό, για να του δώσει την άδεια να οργανώσει την Μονή
της Πάτμου. Πήρε την αυτοκρατορική άδεια το <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">1088,</b> με χρυσόβουλο, στο οποίο προβλεπόταν να γίνει ανταλλαγή των
ακινήτων της Κω, να του παραχωρηθεί ολόκληρη η νήσος Πάτμος. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έχοντας αποκτήσει μεγάλη περιουσία η
Μονή, άρχισε να κτίζει τα περίλαμπρα κτηριακά της συγκροτήματα, όπως τα
βλέπουμε σήμερα. Αλλά και πάλι δεν έμελλε να μείνει μόνιμα στη Μονή, διότι η
νήσος μαστίζονταν από επιδρομές των Τούρκων, οι οποίοι λεηλατούσαν και έσφαζαν
τους Χριστιανούς. Περί το έτος <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">1092</b>
κατέπλευσε στον <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Εύριπο</b> (Εύβοια),
όπου κάποιος πλούσιος ευσεβής κάτοικος του προσέφερε πολυτελή οικία να μείνει,
την οποία ο Χριστόδουλος την μετέτρεψε σε Μοναστήρι. Ο ίδιος δεν θέλησε να
μείνει στην Μονή, διότι η πολυτέλεια δεν ταίριαζε στην ασκητικότητά του. Γι’
αυτό εγκαταστάθηκε σε σπήλαιο δυτικά τη κωμοπόλεως <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ελύμνιον</b> (Λίμνη) για να ζήσει ως ασκητής. Οι ευσεβείς κάτοικοι της
Εύβοιας του έδειξαν μεγάλο σεβασμό, διότι διείδαν στο πρόσωπό του μια μεγάλη
πνευματική προσωπικότητα. Πολλοί τον χαρακτήριζαν ως άγγελο σε ανθρώπινο σώμα! <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Στο σπήλαιο ο όσιος Χριστόδουλος
προσευχόταν αδιάλειπτα και μελετούσε τις άγιες Γραφές και τα συγγράμματα των
Πατέρων. Πλήθος πιστών συνέρρεε καθημερινά να πάρει την ευχή του και να τις
πνευματικές του συμβουλές και νουθεσίες. Παρά τον κόπο και τις ατέλειωτες ώρες
που αφιέρωνε να δεχτεί τους επισκέπτες του, ποτέ δεν δυσφορούσε και δεν άφηνε
κανέναν να μην τον δεχτεί. Εκεί συνέταξε το <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">1093</b> την <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«Διαθήκη»</b> και
τον <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«Κωδίκελλό»</b> του. Μάλιστα η
«Διαθήκη» του, για να έχει ισχύ και κύρος κάλεσε επτά αξιωματούχους της
επισκοπής Ευρίπου (Χαλκίδος) για να την υπογράψουν. Αναφέρονται οι: <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«</b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Λέων
πρεσβύτερος και σακελάριος της πόλεως Ευρίπου, Ιωάννης πρεσβύτερος και νοτάριος
της καθέδρας Ευρίπου, Μιχαήλ… της καθέδρας Ευρίπου, Βασίλειος ο ευτελής
διάκονος… και νοτάριος Ευρίπου κ.ά.»</span></b><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Την διαμονή του Οσίου Χριστοδούλου στον Εύριπο, την βιωτή του και την
κοίμησή του, μας την περιγράφει λεπτομερώς <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ο
Μητροπολίτης Ρόδου Ιωάννης</b>, στο έργο του: <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«Βίος και Πολιτεία του Οσίου Πατρός ημών Χριστοδούλου»</b>. Λίγο πριν
αποδημήσει από αυτό τον κόσμο προαισθάνθηκε τον θάνατό του και συγκέντρωσε τους
υποτακτικούς του, στους οποίους τους ανακοίνωσε την κοίμησή του. Μάλιστα τους
διαβεβαίωσε ότι οι Αγαρηνοί δεν θα καταλάβουν τα νησιά. Τους παράγγειλε επίσης
ότι ήθελε να μεταφέρουν τα λείψανά του στην Πάτμο.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κοιμήθηκε ειρηνικά στις <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">16 Μαρτίου του 1093</b>. Στην ως άνω βιογραφία του Οσίου αναφέρεται και
η ανακομιδή του ιερού του λειψάνου και η μεταφορά του στην Πάτμο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Οι πιστοί όμως της Εύβοιας, όταν
πληροφορήθηκαν ότι επρόκειτο να μεταφερθεί το λείψανό του από τον τόπο τους,
αντέδρασαν, διότι τον θεωρούσαν δικό τους άγιο, προστάτη, πατέρα και ιατρό τους
και γι’ αυτό το φρουρούσαν. Όμως κάποια νύχτα οι υποταχτικοί του, το σήκωσαν
στους ώμους τους, χωρίς θόρυβο, επιβιβάστηκαν σε πλοίο και έφυγαν για την
Πάτμο, όπου το τοποθέτησαν στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, την οποία
έκτισε ο Όσιος. Εκεί παραμένει ως τα σήμερα άφθορο, να ευωδιάζει και να
θαυματουργεί. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η μνήμη του τιμάται στις <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">16 Μαρτίου</b> και <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">η ανακομιδή των λειψάνων του στις 21 Οκτωβρίου</b>. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Εκτός από τα προαναφερόμενα συγγράμματά του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«Διαθήκη»</b> και <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«</b></span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κωδίκελλος»</b>,
συνέγραψε και το έργο του: <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«</b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Υποτύπωσις ήτοι διάταξις γενομένη προς τους εαυτού
μαθητάς εν τη εν Πάτμω ιδία αυτού μονή»</span></b><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">, ένα σπουδαίο σύγγραμμα μοναχικών
κανονισμών», το οποίο μας έχει διασωθεί.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
</div>π. Νικόλαος Δ. Γεωργαντώνηςhttp://www.blogger.com/profile/06455144554462290726noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7854487685374296907.post-47802271173987534342024-03-16T09:00:00.001+02:002024-03-16T09:00:00.156+02:00ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΥΣ ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ<p> </p><div style="border: solid windowtext 1.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-element: para-border-div; padding: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt;">
<p align="right" class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: right;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;">ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο
ηρωισμός των Μαρτύρων της Εκκλησίας μας είναι φαινόμενο πρωτόγνωρο στην
ανθρώπινη ιστορία. Μεγάλο κεφάλαιο ηρωισμού αποτελούν τα μαρτύρια μυριάδων
Χριστιανών στα πρωτοχριστιανικά χρόνια, όταν ο διάβολος, δια του αντίχριστου
ρωμαϊκού κράτους, είχε κηρύξει εξοντωτικό διωγμό κατά της Εκκλησίας του
Χριστού. Ένας από τους ηρωικούς Μάρτυρες των χρόνων αυτών υπήρξε και ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">άγιος Μάρτυρας Ιουλιανός</b>.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Γεννήθηκε στην πόλη </span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Ανάζαρβο της Δευτέρας Κιλικίας της Μ. Ασίας</span></b><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> στα τέλη του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">3<sup>ου</sup> μ. Χ.</b> αιώνα. Είχε ευγενή καταγωγή, ήταν γιός κάποιου
επιφανούς<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εθνικού (ειδωλολάτρη)
συγκλητικού και της ευσεβούς Χριστιανής <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ασκληπιοδώρας</b>.
Ήταν συνηθισμένο φαινόμενο στα χρόνια εκείνα τα αντρόγυνα να είναι θρησκευτικά
διχασμένα. Στις περισσότερες περιπτώσεις Χριστιανές ήταν οι σύζυγοι γυναίκες,
οι οποίες κρατούσαν την πίστη τους κρυφή από τους συζύγους τους. Πιθανότατα η </span><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Ασκληπιοδώρα να ήταν κρυφή Χριστιανή από τον σύζυγό
της, λόγω του αξιώματός του. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η
Ασκληπιοδώρα είχε βαθιά πίστη στον αληθινό Θεό και είχε ασυνήθιστη κατάρτιση
στην χριστιανική πίστη. Είχε μεγάλη κατάρτιση και γνώση των Αγίων Γραφών και
της διδασκαλίας της Εκκλησίας. Αυτή την πίστη και την ευσέβεια μετέδωσε και στο
γιο της Ιουλιανό.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Στις αρχές
του 4<sup>ου</sup> αιώνα, το <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">405</b>, ο
θρησκομανής ρωμαίος αυτοκράτορας <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Διοκλητιανός</b>
κήρυξε τον πλέον σκληρό διωγμό κατά των Χριστιανών, ασύγκριτα χειρότερο από
όλους τους διωγμούς των προκατόχων του. Είναι γνωστό, πως το διωγμό απαίτησαν
οι σκοταδιστές ειδωλολάτρες ιερείς και μάντεις των δαιμονικών διαβόητων
Μαντείων της Μ. Ασίας, του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κλαρίου και
Διδυμαίου Απόλλωνος</b>, διότι, λόγω της εξαπλώσεως του Χριστιανισμού, ερήμωναν
τα κέντρα αυτά της δεισιδαιμονίας και της απάτης και έχαναν τεράστιες
προσόδους. Έπεισαν τον δεισιδαίμονα αυτοκράτορα, πως τους διαμήνυσαν οι «θεοί»,
ότι απαιτούσαν την ολοκληρωτική εξόντωση των Χριστιανών, διότι διαφορετικά θα
ήραν την εύνοιά τους προς το κράτος και τον αυτοκράτορα και θα επέρχονταν η
καταστροφή του! <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο διωγμός
λοιπόν του Διοκλητιανού ήταν πραγματικός αφανισμός για τους Χριστιανούς.
Χιλιάδες πιστοί του Χριστού συλλαμβάνονταν, σύρονταν στα δικαστήρια και
βασανίζονταν για να προσφέρουν θυσία στους δαιμονικούς ειδωλικούς «θεούς». Όσοι
αρνούνταν θανατώνονταν με τους πλέον φρικτούς τρόπους.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η βασιλική
διαταγή έφτασε και στην Ανάζαρβο της Δευτέρας Κιλικίας. Ο τοπικός διοικητής <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Μαρκιανός</b>, με έδρα την πόλη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Φλάβια (Σις),</b> ένας φανατικός
ειδωλολάτρης και ανελέητος άνθρωπος, ανέλαβε να υλοποιήσει με φανατισμό το
διάταγμα του Διοκλητιανού. Πλήθος Χριστιανών συλλαμβάνονταν, ανακρίνονταν και
βασανίζονταν για να απαρνηθούν το Χριστό και να θυσιάσουν στα είδωλα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μεταξύ
αυτών συνέλαβαν και τον νεαρό Ιουλιανό. Τον οδήγησαν στην Φλάβια, μπροστά στον
Μαρκιανό να απολογηθεί και να υπογράψει το σχετικό λίβελλο, τη βεβαίωση ότι
απαρνείται την πίστη του στο Χριστό και ότι δέχεται να θυσιάσει στους «θεούς»
της ειδωλολατρίας. Ο ηρωικός Χριστιανός νέος αρνήθηκε με θάρρος και παρρησία να
συμμορφωθεί με το αυτοκρατορικό διάταγμα,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>αψηφώντας τα επερχόμενα μαρτύρια, τονίζοντας: <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«Δεν φοβάμαι το<i> </i>μαρτύριο και τίποτε δεν πρόκειται να με κάνει να
αρνηθώ τον Νόμο που μου μεταδόθηκε παιδιόθεν, ακόμη κι αν με κάψεις στην πυρά,
γιατί έχω στήριγμα τον Χριστό, στον οποίο προσφέρω ακατάπαυστα θυσία αινέσεως»</b>.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο θηριώδης
διοικητής Μαρκιανός διέταξε να τον μαστιγώσουν άγρια, με σκοπό να τρομοκρατηθεί
και να καμφθεί. Όμως ο Μάρτυρας έμεινε αμετάπειστος. Τότε τον πήραν και τον
οδήγησαν σε παρακείμενο βωμό. Ο Μαρκιανός πήρε ένα κομμάτι ειδωλόθυτο κρέας και
το έχωσε με τη βία στο στόμα του Ιουλιανού, να τον μολύνει και να τον πείσει
ότι προσέφερε θυσία στο είδωλο. Αλλά ο άγιος έφτυσε το κρέας και διαβεβαίωσε
τον Μαρκιανό πως είναι μάταιο να μεταχειρίζεται βία για τη θυσία που επιδίωκε.
Θυσία με τη βία δε λογίζεται θυσία! <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μετά από
αυτό ο φανατικός και θρησκομανής διοικητής έγινε έξαλλος από το θυμό του και
έδωσε διαταγή να μαστιγώσουν εκ νέου και με μεγαλύτερη σφοδρότητα τον Ιουλιανό
και να τον επιστρέψουν στην Ανάζαρβο. Οι στρατιώτες τον χτυπούσαν και τον
κακοποιούσαν σε όλη τη διαδρομή, ενώ ο Μάρτυρας υπόμεινε προσευχόμενος,
εκδηλώνοντας την ανεξικακία του στους βασανιστές του. Όταν έφτασαν στην πόλη,
τον παρέδωσαν στον τοπικό δικαστή για να απολογηθεί για το «αδίκημά» του. Και
εκεί ο ηρωικός Ιουλιανός επέδειξε την ίδια στάση, βεβαιώνοντας με τον πλέον
κατηγορηματικό τρόπο την αμετάπειστη προσήλωσή του στην μόνη αληθινή πίστη στο
Χριστό. Ο δικαστής διέταξε να τον ποτίσουν με το ζόρι κρασί από την
ειδωλολατρική σπονδή και τον ανάγκασαν να κρατήσει στα χέρια του το θυμίαμα για
την τελετή της θυσίας. Όμως δεν κατάφεραν να κάμψουν την απόφασή του να μην
αρνηθεί το Χριστό. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αφού τον
βασάνισαν, τον έστειλαν δεμένο στις <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αιγές,
στον Ισσικό κόλπο</b>, όπου υπήρξε ονομαστός ναός του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ασκληπιού</b>, πιστεύοντας πως ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«θεός
της ιατρικής»</b> θα <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«θεράπευε»</b> τον <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«ψυχικά ασθενή»</b> Ιουλιανό, διότι αυτή τη
γνώμη είχαν οι ειδωλολάτρες για τους Χριστιανούς! Αλλά και πάλι απογοητεύτηκαν,
ο Μάρτυρας με την προσευχή του εξουδετέρωσε τις δαιμονικές μαγγανείες των σκοταδιστών
ιερέων του ασκληπιείου! Εν συνεχεία τον απείλησαν να θυσιάσει, αλλιώς θα τον
έκαιγαν στην πυρά. Τότε ο Ιουλιανός τους απάντησε: <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«Τι σας εμποδίζει να το πράξετε;».</b> <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κατόπιν
σκέφτηκαν να φέρουν τη μητέρα του, ελπίζοντας ότι οι παρακλήσεις της για να
σώσει τη ζωή του θα τον έπειθαν να μεταστραφεί. Την οδήγησαν στο κελί του και
της έδωσαν προθεσμία τριών ημερών να τον μεταπείσει. Αλλά η ευσεβής εκείνη
μητέρα, αντί να τον παροτρύνει να αρνηθεί το Χριστό και να σώσει τη ζωή του τον
συμβούλευε να μείνει μέχρι τέλους σταθερός στην πίστη του στο Χριστό και να
αψηφήσει τις φοβέρες των διωκτών του. Μάλιστα του τόνιζε με έμφαση: <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«Γνωρίζεις ποιο είναι το αληθινό συμφέρον
σου, αφού εγώ σου το δίδαξα. Πράξε λοιπόν ώστε να δοξάσεις τον μόνο αληθινό
Θεό!»</b>. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όταν έληξε
η προθεσμία των τριών ημερών και διαπίστωσαν ότι ο Ιουλιανός δεν είχε
μεταπειστεί, ζήτησαν οδηγίες από τον Μαρκιανό τι να κάμουν εισέτι με αυτόν.
Εκείνος τους διέταξε να μαζέψουν από τους αγρούς και τα δάση δηλητηριώδη φίδια,
σκορπιούς και άλλα ερπετά και έντομα και να τον κλείσουν σε σακί με αυτά και να
τον ρίξουν στη θάλασσα. Τα δηλητηριώδη ερπετά και έντομα κατέφαγαν τη σάρκα του
και ό, τι απόμεινε βυθίστηκε στη θάλασσα, ενώ η αγιασμένη ψυχή του φτερούγισε
στον ουρανό να συμβασιλέψει με το Χριστό στους ατέλειωτους αιώνες. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Οι
Χριστιανοί κατόρθωσαν και μάζεψαν τα τίμια λείψανά του, τα οποία μετέφεραν στην
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αντιόχεια</b> και τα εναπέθεσαν σε
περικαλλή ναό, προς τιμήν του στο μαγευτικό προάστιο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Δάφνη</b>, τα οποία θαυματουργούσαν. Χιλιάδες ασθενείς έτρεχαν να
λάβουν την χάρη και την ίαση από αυτά. Κυρίως θεράπευε τους δαιμονισμένους και
φρενοβλαβείς. Ατυχώς αυτά καταστράφηκαν από πυρκαγιά που είχαν βάλλει οι Πέρσες
εισβολείς το <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">537</b>.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η μνήμη
του τιμάται στις <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">16 Μαρτίου</b>.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
</div>π. Νικόλαος Δ. Γεωργαντώνηςhttp://www.blogger.com/profile/06455144554462290726noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7854487685374296907.post-42287490638358073512024-03-15T09:00:00.001+02:002024-03-15T09:00:00.138+02:00ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΜΑΝΟΥΗΛ ΑΠΟ ΤΑ ΣΦΑΚΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ<p> </p><div style="border: solid windowtext 1.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-element: para-border-div; padding: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt;">
<p align="right" class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: right;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;">ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η κρητική γη ανέδειξε, και αυτή,
μια πληθώρα αγίων της Εκκλησίας μας. Ανάμεσά τους αναδείχτηκαν και πολλοί
Νεομάρτυρες, οι οποίοι στα δύσκολα χρόνια της τουρκοκρατίας, έδωσαν τη δική
τους μαρτυρία και τη ζωή τους, για τη μόνη σώζουσα πίστη του Χριστού. Ένας από
αυτούς υπήρξε και ο ηρωικός <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Άγιος
Νεομάρτυρας Μανουήλ</b>. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Καταγόταν και ζούσε στα Σφακιά
της Κρήτης. Γεννήθηκε στο δεύτερο μισό του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">18<sup>ου</sup>
αιώνα</b>, από ευσεβείς γονείς, οι οποίοι τον μεγάλωσαν με ευσέβεια και φόβο
Θεού. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Εκεί στα τραχιά βουνά της Κρήτης η τουρκική σκλαβιά ήταν αρχικά κάπως
ανεκτή, διότι οι αλλόθρησκοι ασιάτες τύραννοι δεν ενδιαφέρονταν για τον<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>άγονο εκείνο τόπο. Όμως όταν οι Σφακιανοί <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είχαν επαναστατήσει, οι τούρκοι κινήθηκαν με
ισχυρό στρατό και τους υπέταξαν, με αποτέλεσμα να ασκήσουν τυραννική εξουσία
και να χάσουν τη σχετική ελευθερία που απολάμβαναν. Άρπαξαν τα ζωντανά τους,
κατάσχεσαν τα κτήματά τους και τα σπίτια τους και άρπαξαν τα παιδιά τους, τα
οποία εξισλάμιζαν με το ζόρι. Τα κορίτσια έκλειναν στα χαρέμια και τα αγόρια τα
κατέτασσαν στο διαβόητο τάγμα των Γενιτσάρων. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Μεταξύ των παιδιών που άρπαξαν ήταν και ο Μανουήλ, στον οποίο έκαμαν
περιτομή με τη βία. Βλέποντας δε την ανδρεία του και τη λεβεντιά του, θέλησαν
να τον προωθήσουν σε υψηλές θέσεις.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Αλλά ο Μανουήλ, όντας θεοσεβής και έχοντας βαθειά στην ψυχή του κρυμμένη
την ακράδαντη πίστη του στο Χριστό, ασφυκτιούσε στο τούρκικο περιβάλλον και
στεναχωριόταν. Γι’ αυτό έτρεφε μέσα του την ελπίδα πως κάποτε θα έβρισκε την
ευκαιρία να αποδράσει και να σωθεί από τη σκλαβιά των ανελέητων Οθωμανών και
την πνικτική και νοσηρή ατμόσφαιρα του μουσουλμανισμού. Όταν ήταν αναγκασμένος
να παίρνει μέρος στις προσευχές στα τζαμιά και στις άλλες θρησκευτικές
εκδηλώσεις, γέμιζε η ψυχή του με λύπη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Όμως κάποτε του δόθηκε η πολυπόθητη ευκαιρία να αποδράσει. Ξεφεύγοντας
από την προσοχή των τούρκων, μπήκε σε καράβι και βρέθηκε στη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Μύκονο,</b> όπου δεν τον ήξερε κανένας.
Πρώτη του ενέργεια, μόλις πάτησε στο νησί, ήταν να βρει ορθόδοξο ιερέα
εξομολόγο, να εξομολογηθεί και να ενταχθεί και πάλι στην Εκκλησία. Βρήκε έναν
ενάρετο και σοφό κληρικό στον οποίο εξομολογήθηκε με δάκρυα και αναστεναγμούς
την περιπέτειά του και τον ακούσιο εξισλαμισμό του. Εκείνος τον συγχώρεσε, τον
έχρισε με Άγιο Μύρο και τον κοινώνησε. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Ο Μανουήλ αποφάσισε να περάσει την υπόλοιπη ζωή του στη Μύκονο. Μάλιστα
γνώρισε μια κοπέλα την οποία παντρεύτηκε και έκανε μαζί της έξι παιδιά. Όμως
δυστυχώς η σύζυγός του πρόδιδε τη συζυγική πίστη της. Κάποτε αντιλήφθηκε ότι η
σύζυγός του τον απατούσε με άλλον άνδρα. Επειδή όμως ήταν πιστός στο Θεό,
αγαθός και ανεξίκακος άνθρωπος, δεν την κακοποίησε και ούτε κοινοποίησε σε
κανέναν τη μοιχεία της, διότι οι συνέπειες για τις μοιχαλίδες ήταν σκληρές και
φοβερά ταπεινωτικές. Γι’ αυτό αποφάσισε να δώσει τόπο στην οργή. Πήρε τα παιδιά
του και έφυγε από το σπίτι του, νοικιάζοντας κάπου αλλού, όπου ζούσε ήσυχα,
χωρίς να ενοχλεί κανέναν, εργαζόμενος και φροντίζοντας τα παιδιά του. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Ο αδελφός της γυναίκας του (μπατζανάκης του) ήταν ένας πολύ κακός
άνθρωπος. Πήγαινε στο σπίτι του, τον έβριζε, τον πίεζε και τον απειλούσε, για
να γυρίσει στη γυναίκα του. Αλλά ο Μανουήλ δεν πείθονταν, αλλά και δεν
αποκάλυπτε τη μοιχεία της γυναίκας του. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Μετά από καιρό ο Μανουήλ είχε προσληφθεί και εργάζονταν ως ναύτης σε
κάποιο καράβι. Κάποτε ταξίδευε προς τη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Σάμο</b>,
συνοδεύοντας φορτίο με ξύλα. Στο δρόμο συνάντησαν ένα τούρκικο καράβι,
ιδιοκτησία του καπετάν πασά, το οποίο είχε αποστολή να περιπολεί και να φυλάει
το Αιγαίο από τους πειρατές. Ο τούρκος καπετάνιος πρόσταξε τον έλληνα καπετάνιο
να πλησιάσει για έλεγχο. Όμως στο τούρκικο καράβι υπηρετούσε ο δύστροπος
μπατζανάκης του Μανουήλ. Μόλις είδε το γαμπρό του έτρεξε στον αγά του καραβιού,
καταγγέλλοντάς του ότι ο συγκεκριμένος ναυτικός ήταν μουσουλμάνος τούρκος, ο
οποίος αλλαξοπίστησε και έγινε Χριστιανός. Ήταν ένα μεγάλο αδίκημα κατά τον
ισλαμικό νόμο, το οποίο επισύρει βαριές ποινές, έως και θάνατο. Ήταν μια
ανέλπιστη ευκαιρία για εκείνον, να εκδικηθεί τον απείθαρχο γαμπρό του! <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Ο αγάς έδωσε διαταγή στους ναύτες του, να συλλάβουν τον Μανουήλ και να
τον φέρουν μπροστά του. Ο Μανουήλ στάθηκε με θάρρος ενώπιον του τούρκου
αξιωματούχου και απάντησε ευθαρσώς στις ερωτήσεις του. <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«Ναι αγά μου, με ανάγκασαν με το ζόρι να γίνω μουσουλμάνος, αλλά γύρισα
στην πίστη μου, την οποία έχω από της γέννησής μου»</b>. Ο αγάς του είπε: <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«</b></span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Μία φορά
ήσουν Χριστιανός, ύστερα όμως τούρκεψες με την θέλησή σου, γι’ αυτό πρέπει πάλι
να γυρίσεις στην πίστη μας, διότι εάν δεν δεχθείς, πρόκειται να σε παιδεύσω άσπλαχνα,
ώσπου να ξεψυχήσεις»</span></b><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο ηρωικός
Κρητικός Χριστιανός δεν δείλιασε καθόλου και δεν πτοήθηκε από τις απειλές του
αγά, διαβεβαιώνοντάς τον: <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«Μην
κουράζεσαι, εγώ Χριστιανός γεννήθηκα, Χριστιανός είμαι και Χριστιανός θα
αποθάνω»</b>! Ο θηριώδης αγάς θύμωσε από τα λόγια του Μάρτυρα και έδωσε διαταγή
να τον δέσουν στο κατάρτι και να τον βασανίσουν. Για πολλές ημέρες έμεινε
δεμένος, χωρίς τροφή και νερό, κακοποιώντας τον οι ανελέητοι ναύτες. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αφού
τελείωσε η περιπολία στο Αιγαίο, το τούρκικο καράβι έφτασε στη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Χίο</b>, στην τούρκικη αρμάδα. Πρώτο τους
μέλημα ήταν να παραδώσουν τον Μανουήλ στον τούρκο διοικητή της αρμάδας, τον
ναύαρχο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κουτζούκ</b>. Πριν τον
παραδώσουν ο Μάρτυρας ζήτησε από κάποιον Υδραίο Χριστιανό ναύτη, ο οποίος
υπηρετούσε στο τούρκικο καράβι, να κατέβει στο νησί και να του φέρει ορθόδοξο
ιερέα να τον εξομολογήσει και να τον κοινωνήσει. Όμως δυστυχώς κανένας Χιώτης
ιερέας δεν τόλμησε να πάει, διότι οι συνέπειες γι’ αυτόν και τους κατοίκους του
νησιού, θα ήταν σοβαρές. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όμως
κάποιος ιερέας και πνευματικός έστειλε, με την Υδραίο ναύτη, κρυφά μήνυμα στον
Μανουήλ, με σκοπό να τον εμψυχώσει. Να έχει ακράδαντη πίστη στο Χριστό, να
προσεύχεται και να είναι χαρούμενος, που ο Θεός τον διάλεξε να βασανιστεί για
χάρη Του. Να έχει θάρρος και υπομονή και να μη δειλιάσει, για οτιδήποτε του
συμβεί. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μόλις ο
Μανουήλ άκουσε τα λόγια αυτά έλαβε ένα ανεξήγητο θάρρος. Έφυγε από την ψυχή του
κάθε σκέψη δειλίας και ηττοπάθειας και αναφώνησε<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">: «Και εγώ τον ίδιο σκοπό έχω. Τί σήμερα να πεθάνω και τί αύριο; Ο
κόσμος αυτός είναι προσωρινός. Παρά να πεθάνω αύριο κολασμένος, καλυτέρα να
πεθάνω σήμερα για την πίστη μου και να σώσω την ψυχή μου»</b>! <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αυθημερόν ο
αγάς του καραβιού παρέδωσε τον Μάρτυρα στον ναύαρχο, απαγγέλλοντας την κατηγορία,
που τον βαραίνει: <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">άρνηση της
μουσουλμανικής πίστης</b>. Ο τούρκος αξιωματούχος του ζήτησε να ομολογήσει, αν
αληθεύει η κατηγορία ότι καταφρόνησε την πίστη στο Ισλάμ. Ο Μανουήλ αποκρίθηκε
με παρρησία και θάρρος ότι είναι αλήθεια, ότι γύρισε στο φως και δε σκοπεύει να
γυρίσει πάλι στο σκοτάδι της πλάνης. Ο ναύαρχος για να βεβαιωθεί ότι ήταν όντως
μουσουλμάνος, διέταξε να τον γυμνώσουν, να δει την περιτομή του. Όταν διαπίστωσε
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">την περιτομή του του είπε: <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«Πώς λοιπόν λες, ότι είσαι Χριστιανός, αφού έχει κάμει περιτομή;»</b>.
Ο Μάρτυρας του αποκρίθηκε· <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«Από την
γέννησή μου Χριστιανός είμαι, ωστόσο σκλαβώθηκα πολύ μικρός και με την βία με
τούρκεψαν. Τώρα όμως πάλι Χριστιανός θέλω να είμαι»</b>!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μόλις
άκουσε αυτά ο τούρκος αξιωματούχος έγινε σωστό θηρίο από το θυμό του. Ούρλιαζε,
φώναζε και άφριζε το στόμα του, από οργή και αγανάκτηση. Χωρίς να το σκεφτεί
πολύ, έβγαλε τη διαταγή: <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">θάνατος δια
αποκεφαλισμού</b>! Ο Μάρτυρας άκουσε την απόφαση με θαυμαστή ηρεμία. Το πρόσωπό
του έλαμπε από ουράνια χαρά και ανεξήγητη αγαλλίαση. Ύψωσε τα μάτια στον ουρανό
και φώναξε με όλη τη δύναμη της φωνής του, να ακουστεί όσο το δυνατόν
μακρύτερα: <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«Δόξα σοι ο Θεός»</b>! <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο ναύαρχος
τον παρέδωσε στους δημίους να εκτελέσουν την απόφασή του. Εκείνοι τον έδεσαν
και με βρισιές και ξυλοδαρμούς, τον οδήγησαν μακριά από το παλάτι του πασά,
κοντά σε ένα σφαγείο, στην τοποθεσία <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«Παλαιά
Βρύση»</b>, για να τον θανατώσουν. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Εκείνος
γεμάτος χαρά και ανεξήγητη ιλαρότητα στο πρόσωπό του, τους ακολουθούσε, σαν να
πήγαινε σε πανηγύρι. Μόλις έφτασαν στο σημείο της εκτέλεσης ο Μάρτυρας γονάτισε
μόνος του, χωρίς να τον προστάξουν, αναμένοντας με χαρά το βαρύ και κοφτερό
σπαθί, το οποίο θα του έκοβε το νήμα της επίγειας ζωής του και θα του άνοιγε
την πόρτα της αιώνιας και αληθινής ζωής. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο δήμιος
άρπαξε το σπαθί και το ανύψωσε και ήταν έτοιμος να το κατεβάσει στο λαιμό του
Μάρτυρα. Αλλά μια ανεξήγητη δειλία τον εμπόδισε να κόψει το κεφάλι του
«εξωμότη». Γι’ αυτό πέταξε δίπλα το σπαθί και έφυγε τρέχοντας χωρίς να πει λέξη.
Οι παριστάμενοι σάστισαν και έγινε θόρυβος και ταραχή μεταξύ τους, μη μπορώντας
να εξηγήσουν τη στάση του δημίου. Ο Μάρτυρας έμεινε γονατισμένος και ατάραχος. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τότε
κάποιος τούρκος υπαξιωματικός, υπηρέτης του πασά, φανατικός μουσουλμάνος, ανάλαβε
εκείνος να τον εκτελέσει. Άρπαξε το σπαθί και άρχισε να χτυπά επανειλημμένως το
λαιμό του Μάρτυρα, σε πολλά σημεία, χωρίς όμως να μπορέσει να του κόψει το
κεφάλι. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αφού είδε
ότι δεν μπορεί να τον αποκεφαλίσει, άρπαξε τον Μάρτυρα, τον έβαλε κάτω και
βγάζοντας κοφτερό μαχαίρι από τη ζώνη του, τον έσφαξε σαν πρόβατο! Ήταν<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"> 15 Μαρτίου, ημέρα Δευτέρα, ώρα τέσσερις το
απόγευμα, του έτους 1792</b>. Οι Χριστιανοί του νησιού έμαθαν το συμβάν και
δόξαζαν το Θεό, που αξιώθηκε ο τόπος τους να ποτιστεί με το τιμημένο αίμα ενός
ακόμα Μάρτυρα του Χριστού! Πολλοί έτρεχαν στον τόπο του μαρτυρίου να δουν το
τίμιο λείψανο, το οποίο φύλαγαν οι τούρκοι, για να μην το πάρουν οι Χριστιανοί,
διότι τον θεωρούσαν δικό τους, επειδή είχε υποστεί περιτομή.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Την
επόμενη ημέρα, ο τούρκος ναύαρχος, βλέποντας τις εκδηλώσεις χαράς και τιμής
προς τον «εξωμότη», έδωσε διαταγή να πάρουν το σώμα του, να του δέσουν βαριά
αγκωνάρια και να το ρίξουν στη βαθειά θάλασσα, να μην έχουν τίποτε οι «άπιστοι»
από εκείνον και να ξεχαστεί το όνομά του! <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Χειρόγραφο
του μαρτυρίου του βρίσκεται στην <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ιερά
Μονή Ξενοφώντος</b> του Αγίου Όρους. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η μνήμη
του τιμάται στις <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">15 Μαρτίου</b>, την
ημέρα του μαρτυρίου του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
</div>π. Νικόλαος Δ. Γεωργαντώνηςhttp://www.blogger.com/profile/06455144554462290726noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7854487685374296907.post-37929935898446022102024-03-14T18:30:00.003+02:002024-03-14T18:30:17.372+02:00Ο ΒΑΚΧΟΣ ΖΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΕΩΣΦΟΡΟΥ!<p> </p><div style="border: solid windowtext 1.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-element: para-border-div; padding: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt;">
<p align="center" class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: center;">(Μια
διαφορετική προσέγγιση των καρναβαλικών αθλιοτήτων)<o:p></o:p></p>
<p align="right" class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: right;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ</b> Θεολόγου
- Καθηγητού<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Εισερχόμαστε για μια ακόμη φορά, με τη
χάρη του Θεού, στο άγιο Τριώδιο, στην ιερότερη εορτολογική περίοδο της
Εκκλησίας μας, κατά την οποία μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε την πνευματική μας
υστέρηση, να βιώσουμε την σωτήρια κλήση μας για μετάνοια και νίψη και να
κάνουμε τον προσωπικό μας αγώνα για την πνευματική μας αναγέννηση. Η
κατανυκτική περίοδος του Τριωδίου είναι ένα νοητό στάδιο πνευματικού αγώνα στο
οποίο καλείται κάθε πιστός να τρέξει τον καλό αγώνα των αρετών, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να αποβάλλει κάθε παρείσακτο αμαρτωλό στοιχείο
από τον εαυτό του, το οποίο υπάρχει ως θανατηφόρος ιός, που δηλητηριάζει τον
άνθρωπο και τον οδηγεί αργά, αλλά σταθερά, στον πνευματικό θάνατο. Μόνο έτσι θα
αξιωθούμε να προσκυνήσουμε πνευματικά καθαροί το θείο Πάθος του Λυτρωτή μας
Χριστού και να εορτάσουμε με αγαλλίαση τη λαμπροφόρο Ανάστασή Του.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η αγία μας Εκκλησία καθόρισε κλιμακωτούς
τρόπους καθάρσεως και ασκήσεως των πιστών, αρχίζοντας από τη συνειδητοποίηση της
τραγικής καταστάσεως που προκάλεσε η αμαρτία στον κόσμο. Καταδεικνύει με
θαυμαστή ακρίβεια την παρεκτροπή του ανθρώπου από τη θεοδημιούργητη φύση του και
την υποβίβασή του σε ζωώδεις καταστάσεις με την κυριαρχία των ενστικτωδών
παρορμήσεων. Το «κατά φύσιν ζην» του αρχαίου ειδωλολατρικού κόσμου δεν ήταν
τίποτε άλλο από την κτηνώδη ζωή του ξεπεσμένου πνευματικά ανθρώπου. Κύρια μέριμνα
της Εκκλησίας μας είναι να μας ανασύρει κατά την περίοδο αυτή από τη λασπώδη
τάφρο της αμαρτίας και την αγελαία κατάσταση και να μας αποκαταστήσει στην προ
της πτώσεως θεοειδή κατάστασής μας.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όμως αλίμονο! Ο κόσμος της πτώσεως, της
αμαρτίας και της φθοράς ανθίσταται σθεναρά σε μια τέτοια αλλαγή. Ο διάβολος που
κινεί τα νήματα του κακού και της αμαρτίας εγείρει ισχυρότατες αντιδράσεις,
ώστε να ματαιωθεί η πνευματική αποκατάσταση και η εν Χριστώ μεταμόρφωση των
ανθρώπων. Τι άγιες ημέρες των πρώτων εβδομάδων του Τριωδίου, με τα επί γης
όργανά του, οργανώνει τα αίσχιστα καρναβαλικά δρώμενα, τα οποία έχουν σαφέστατα
χαρακτήρα έκρηξης των πιο ταπεινών ανθρωπίνων παρορμήσεων. Τη χρονική περίοδο που
η Εκκλησία μας καλεί τα ανθρώπινα πρόσωπα να αποβάλλουν την κτηνώδη κατάντια
τους, ο διάβολος επιχειρεί να τα αποκτηνώσει περισσότερο με τα άθλια
καρναβαλικά δρώμενα! <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Στον παγανισμό η αμαρτία και κάθε ηθική
εκτροπή ήταν συνδεδεμένα με την ειδωλολατρική θρησκευτική πίστη. Σε όλα τα
ειδωλολατρικά θρησκεύματα υπήρχαν «θεότητες» - προστάτες των ανθρωπίνων παθών,
όπως της εκδίκησης, του μίσους, του φόνου, της απάτης, του ψεύδους, της κλοπής,
της ατιμίας, της πορνείας, της μοιχείας, της αχαλίνωτης ερωτικής λαγνείας, των
σεξουαλικών διαστροφών, των οργίων, της μέθης,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>της κραιπάλης, κλπ. Στην αρχαία Ελλάδα, όλοι τους σχεδόν οι <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«θεοί»</b> αντιπροσώπευαν ανθρώπινα πάθη.
Όμως αφότου «ήρθε» στην Ελλάδα τον 8<sup>ο</sup> π.Χ. αιώνα ο φρυγικός
αγροτικός «θεός» της γονιμότητας και των οργίων <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Σαβάζιος</b>, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μέσω της Θράκης, ο
οποίος μετονομάστηκε <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Διόνυσος ή Βάκχος,</b>
συμπεριέλαβε στο πρόσωπό του την προστασία όλων των ανθρωπίνων παθών! Δεν θα ασχοληθούμε
με τα φοβερά εγκλήματα και τη βία η οποία άγγιξε τα όρια της γενοκτονίας, που
άσκησαν οι λατρευτές του προκειμένου να επιβάλουν τη λατρεία του στον ελλαδικό
χώρο, και που μια μικρή γεύση παίρνουμε από το δράμα του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ευριπίδη «Βάκχες»</b>. Ούτε θα ασχοληθούμε με το ακραίο μυστικιστικό
κίνημα του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«ορφισμού»</b> που ξεπήδησε
μέσα από τη διονυσιακή λατρεία και που βύθισε την Ελλάδα σε απερίγραπτη
κατάσταση δεισιδαιμονίας. Θα σταθούμε σε αυτή καθ’ εαυτή τη διονυσιακή λατρεία,
της οποίας βασικός χαρακτήρας και κύριο στοιχείο ήταν τα<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;">ακατονόμαστα όργια, ο χυδαίος
ερωτισμός, οι πάσης φύσεως ηθικές παρεκτροπές, η παθολογική έκσταση μέχρι του
σημείου της ωμοφαγίας ζωντανών ζώων ή και ανθρώπων. Σύμφωνα με τους ειδικούς το
διονυσιακό πνεύμα ήρθε, επιβλήθηκε και εκτόπισε το απολλώνιο πνεύμα, δηλαδή το
μέτρο και τη νηφαλιότητα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δεν είναι
τυχαίο ότι η διονυσιακή λατρεία επιβλήθηκε από απολυταρχικά καθεστώτα, όπως
εκείνο των <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Πεισιστρατιδών</b> τον 6<sup>ο</sup>
π.Χ. αιώνα στην Αθήνα, ως στροφή των λαϊκών μαζών στον ηδονισμό, τις ηθικές
ελευθεριότητες και τη μέθη, προκειμένου να μη διαμαρτύρονται για την πολιτική
καταπίεση! <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Οι αμόρφωτες και δεισιδαίμονες μάζες
συμμετείχαν με πάθος σε αυτές τις αισχρές εορτές, διότι οι ιθύνοντες προνόησαν
να προσδώσουν σε αυτές αφάνταστη ελευθερία ακόμη και στα πιο ταπεινά ορμέμφυτα
των θρησκευτών. Μοιχοί, πόρνοι, έκφυλοι και κάθε λογίς ανώμαλοι, κρυμμένοι πίσω
από τα ειδεχθή προσωπεία, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μπορούσαν να
ικανοποιήσουν τα αισχρά πάθη τους <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«νόμιμα»</b>,
εκτελώντας τα θρησκευτικά τους καθήκοντα! Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι
αναγκάζονταν με το ζόρι οι γυναίκες που ήταν κλεισμένες στους γυναικωνίτες να
βγαίνουν τις ημέρες των <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«εορτών»</b>
στους θορυβώδεις δρόμους και να παίρνουν μέρος στις τελετές, υποκύπτοντας στις
βρωμερές ορέξεις του κάθε ανώμαλου και αισχρού άνδρα θρησκευτή, ως δήθεν
υποταγή στο θέλημα του Διόνυσου! Η σεξουαλική κακοποίησή τους θεωρούνταν
θρησκευτική πράξη λατρείας προς το <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«θεό</b>»!
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η βωμολοχίες, οι άσεμνες χειρονομίες, οι
περιφορές των φαλλών, δηλαδή τεραστίων ομοιωμάτων του ανδρικού οργάνου, οι
ξέφρενοι οργιαστικοί χοροί, η οινοποσία μέχρι και αυτού ακόμη του θανάτου, οι
υστερικές κραυγές, οι ειδεχθείς μεταμφιέσεις, ο δαιμονικός θόρυβος<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και η εκκωφαντική μουσική, των αυλών και των
τυμπάνων συνέθεταν ένα νοσηρό μυστικιστικό κλίμα. Ήταν μια ανοικτή τεράστια
μαγική τελετουργία για να ξορκιστούν οι κακές δαιμονικές δυνάμεις.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Βεβαίως υπήρχαν και χειρότερα. Γυναίκες-
λάτρισσες του Βάκχου, οι διαβόητες <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">μαινάδες,</b>
καταλαμβάνονταν από φοβερή μανία, έπεφταν σε ανείπωτη έκσταση, έφευγαν από τα
σπίτια τους και περιπλανιόνταν στις ερημιές τις νύχτες ουρλιάζοντας σαν άγρια
θηρία. Αν τύχαινε και έβρισκαν μπροστά τους κάποιο ζώο το ξέσκιζαν και έτρωγαν
τις σάρκες του ωμές. Σε πολλές περιπτώσεις κατακρεουργούσαν ανθρώπους και τους
έτρωγαν, όπως συνέβη με τον <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Πενθέα, </b>βασιλιά
της Θήβας<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">,</b> στον <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κιθαιρώνα</b>, που τον κατακρεούργησε η ίδια η μητέρα του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αγαύη</b>, μαζί με τις αδερφές του! Σε
άλλες περιπτώσεις μητέρες μέσα στη διονυσιακή παραζάλη τους κατακρεουργούσαν τα
παιδιά τους και τα έτρωγαν, όπως οι κόρες του βασιλιά <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Μινύα</b> στη Βοιωτία, <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αλκιθόη</b>
και <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αρσίππη</b>,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τις οποίες ο δαιμονοθεός Διόνυσος τις τρέλανε
και κομμάτιασαν, μέσα στην έκστασή τους το βρέφος <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ίππασο</b>, και τον έφαγαν! Ως και ανθρωποθυσίες γινόταν προς τιμή του
απαίσιου <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«θεού»,</b> κατά την εορτή του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«Αγριώνιου Διονύσου»</b> στον <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ορχομενό της Βοιωτίας</b>, όπως μας
πληροφορεί ο ίδιος ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Πλούταρχος</b>, ο
οποίος είδε με τα ίδια του τα μάτια τον απαίσιο ιερέα του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«θεού» Ζωίλο</b>, να κατασφάζει νεαρή παρθένα, απόγονο των Μινυών, ως
απαίτηση του κακούργου «<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">θεού</b>», αυτόν
που τιμούν οι σύγχρονοι καρναβαλιστές. Αυτές τις φρικαλεότητες ζητούσαν οι διμονοθεοί
από τους άτυχους λατρευτρές προγόνους μας. Αυτή ήταν η δήθεν <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«λαμπρή αρχαιοελληνική θρησκεία»!</b> Αυτοί
ήταν οι <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«θεοί</b>» της, οι οποίοι δεν
έπρατταν τίποτε διαφορετικό από τις κακουργίες που διαπράττουν οι κακοποιοί
δαίμονες της χριστιανικής μας πίστεως και γι’ αυτό ταυτίζονται μ’ αυτούς! <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δεν είναι λίγες οι φωνές διαμαρτυρίας από
φωτισμένα μυαλά της αρχαιότητας κατά των<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>εμετικών διονυσιακών εορτών, με πρώτο τον προσωκρατικό φιλόσοφο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ηράκλειτο τον Εφέσιο</b> (570-489), ο
οποίος απειλούσε όσους έπρατταν τέτοιες φρικαλεότητες και ασχήμιες και λάβαιναν
μέρος στα απαίσια <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«ιερά όργια»</b> και
στους αισχρούς και γελοίους <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">βακχισμούς</b>
(Ηρακλ. απ.90). Ο μεγάλος φιλόσοφος έσειε το <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;">πυρ της θείας τιμωρίας
κατά όλων των <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«νυκτοπόλων, μάγων, βακχών,
ληνών, μυστών»</b> (Κλημ.Αλεξ.Προτρεπτ.22,16-24). Χωρίς καμιά αμφιβολία, <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«Ο διοινυσιακός μυστικισμός δίδασκε την
μέγιστη περιφρόνηση προς το ανθρώπινο λογικό»</b> (<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">P</span>. <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Decharme</span> Μυθολογία της αρχαίας Ελλάδος, μετ. Α. Καραλή,
τομ.2,σελ.533) και γι’ αυτό βρήκε αντίπαλους τους αρχαίους σοφούς, σε αντίθεση
με τον χύδην όχλο του οποίου υποτιμούσε το λογικό και του θώπευε τα ζωώδη πάθη!
Δεν αναφέρεται πουθενά να λάμβαναν μέρος στα διονυσιακά όργια (καρναβάλια των
αρχαίων) οι σοφοί, μορφωμένοι και σοβαροί προγονοί μας. Λάβαινε μέρος
αποκλειστικά ο αμόρφωτος και χυδαίος όχλος, ο οποίος έβρισκε την ευκαιρία, στην
ιδιότυπη αυτή λατρεία, να ικανοποιήσει τα πλέον χυδαία πάθη του στο όνομα του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«θεού»,</b> με κρυμμένη την ανωνυμία τους
κάτω από τις τρομακτικές προσωπίδες! Μάλιστα ήταν τέτοιο το εύρος των
χυδαιοτήτων, οι οποίες συνοδεύονταν από απίστευτες εγκληματικές πράξεις, ώστε
στα ρωμαϊκά χρόνια, απαγορεύτηκαν τα διονυσιακά όργια των <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«Βακχικών Ομίλων»</b>, με την ποινή του θανάτου, σε όσους συμμετείχαν
παράνομα σ’ αυτά, από τους ειδωλολάτρες Ρωμαίους!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αυτά
γινόταν στην προχριστιανική εποχή. Όμως και στους μετά το Χριστό χρόνους οι
ασχήμιες αυτές δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν, ως απόδειξη ότι ο διάβολος είναι
ακόμη παρών στην ανθρώπινη ιστορία! Οι κατ’ όνομα χριστιανοί συνεχίζουν να<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;">λατρεύουν τον απαίσιο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«θεό»</b> των ανθρωπίνων παθών <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Βάκχο</b>, με τα καρναβάλια, που δεν είναι
τίποτε άλλο από σύγχρονες διονυσιακές εορτές. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα
τείνουν να ξεπεράσουν τις αθλιότητες της αρχαιότητας, όπως είναι το εμετικό <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">καρναβάλι του Τιρνάβου</b>, όπου θλιβερές
γυναίκες ασπάζονται με <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«κατάνυξη»</b>
τους τεράστιους <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«φαλλούς»</b>,
ξεδιάντροπα, μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες! Ό, τι πιο αισχρό, ξεδιάντροπο,
χυδαίο, κακόγουστο και παράλογο δρώμενο, το οποίο όχι μόνο γέλιο μπορεί να
προκαλέσει, αλλά εμετική αηδία και φανέρωση απολίτιστου πρωτογονισμού! <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Φρόντισε <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ο διάβολος, ως άλλος Βάκχος</b>, με τα επί γης όργανά του να γίνονται
τα αίσχιστα αυτά δρώμενα κατά την περίοδο του Τριωδίου. Αυτό δεν είναι τυχαίο.
Επιχειρεί μέσω αυτών να αποσπάσει τους ανθρώπους από το πνευματικό και νηπτικό
προσκλητήριο της Εκκλησίας για ψυχοσωματική κάθαρση. Ύστερα από μια κραιπάλη
περίπου τεσσάρων εβδομάδων είναι δύσκολο έως αδύνατο να επέλθει κατάνυξη,
ηρεμία, περισυλλογή και διάθεση για μετάνοια στις ψυχές όσων έλαβαν μέρος στα
διονυσιακά δρώμενα. Η ισορροπία μεταξύ αμαρτίας και καθάρσεως είναι λεπτότατη
και δε χωράει πειραματισμούς. Η αμαρτία πωρώνει επικίνδυνα τον άνθρωπο, τον
αιχμαλωτίζει με τα πάθη, ώστε να μην μπορεί να απαλλαχτεί από αυτά. Φυσικά τα
καρναβάλια αυτόν ακριβώς το σκοπό εξυπηρετούν. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Παρατηρείται το φαινόμενο πως, παρ’ όλες
τις επισημάνσεις της Εκκλησίας μας, πολλοί χλιαροί χριστιανοί να παίρνουν μέρος
στις καρναβαλικές εκδηλώσεις. Οφείλουμε να τους κάνουμε γνωστό πως αυτό
αποτελεί σοβαρό ατόπημα, διότι όπως προαναφέραμε τα καρναβαλικά δρώμενα είναι
ουσιαστικά θρησκευτική λατρεία στους παγανιστικούς «θεούς» των παθών και εν
τέλει αποτελούν λατρεία στο ίδιο το σατανά, αφού <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«πάντες οι θεοί των εθνών </b>(είναι)<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"> δαιμόνια»</b> (Ψαλμ.95,5). Αυτό σημαίνει πως η θέση αυτών των ανθρώπων
στην Εκκλησία γίνεται προβληματική, διότι <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«ουδείς
δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν, ή γαρ τον ένα<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>μισήσει και τον έτερον αγαπήσει, ή ενός ανθέξεται και του ετέρου
καταφρονήσει. Ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά»</b> (Ματθ.6,24). Δε μπορούμε
να ισχυριζόμαστε ότι λατρεύουμε το Θεό και ταυτόχρονα να αποδίδουμε λατρεία
στους δαιμονικούς θεούς. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Οι καρναβαλικές
συνεστιάσεις έχουν ασφαλώς το χαρακτήρα της βρώσεως ειδωλόθυτων της αρχαίας
ειδωλολατρικής θρησκείας, για τις οποίες ο απόστολος Παύλος παραγγέλλει στους
χριστιανούς να απέχουν ολότελα από αυτές. Τις <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;">χαρακτηρίζει ως τράπεζες
δαιμονίων, τονίζοντας με έμφαση ότι, <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«ου
θέλω υμάς κοινωνούς των δαιμονίων γίνεσθαι»</b> (Α΄Κορ.10,20). Επίσης ο 62<sup>ος</sup>
κανόνας της ΣΤ’ Οικουμενικής Συνόδου θέτει εκτός της Εκκλησίας όσους μετέχουν
σε μεταμφιέσεις και οργιαστικά καρναβαλικά όργια! <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Με άλλα λόγια: δε μπορεί χριστιανός να μετέχει
στις αισχρές καρναβαλικές φιέστες, τις οποίες διοργανώνουν οι Δήμοι από τα
άδεια ταμεία τους και την άγρια φορολογία όλων ημών, για να πραγματοποιούνται
αυτές οι αισχρότητες!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Καλούμαστε λοιπόν ως συνειδητοί πιστοί
της Εκκλησίας μας, αυτή την ιερή περίοδο, να εντάξουμε στον προσωπικό μας αγώνα
και την αντίστασή μας κατά των αισχροτήτων της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">νεοδιονυσιακής λατρείας</b>. <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Να
αντιτάξουμε στις καρναβαλικές ασχήμιες και αισχρότητες την προσευχή, την
κάθαρση, τη σοβαρότητα, την καλλιέργεια των ηθικών αξιών και πάνω απ’ όλα να
διατρανώσουμε την πίστη μας στον μόνο αληθινό Τριαδικό Θεό</b>. Να κάνουμε
γνωστό σε όλο τον κόσμο πως τα επαίσχυντα καρναβαλικά δρώμενα εντάσσονται στο
γενικότερο σχέδιο των σκοτεινών δυνάμεων να θέσουν στο περιθώριο την Εκκλησία
του Χριστού και να οδηγήσουν τους ανθρώπους σε μια σύγχρονη τερατώδη
ειδωλολατρία, που οικοδομείται στα απόκρυφα άντρα της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«Νέας Εποχής του Υδροχόου»</b>. Να καταγγείλουμε με παρρησία τη δαιμονική
προσπάθεια των επί γης υπηρετών του Εωσφόρου να λατρευτεί ο μιαρός αφέντης τους
ως θεός, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στο πρόσωπο του «θεού» της
κραιπάλης Βάκχου. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Να μην έχουμε, τέλος, καμιά αμφιβολία
πως ο Βάκχος ζει στο πρόσωπο του Εωσφόρου και ο Εωσφόρος λατρεύεται στο πρόσωπο
του Βάκχου, αυτή είναι όλη η ουσία της φρενίτιδας του αποκριάτικου καρνάβαλου!
Να απόσχουμε από τις ηλίθιες καρναβαλικές εκδηλώσεις, είτε ως καρναβαλιστές,
είτε ως απλοί θεατές, διότι η όποια συμμετοχή μας δε μπορεί να ερμηνευτεί
διαφορετικά, παρά ως συμμετοχή μας σε σύγχρονες δαιμονικές λατρείες, με απόλυτο
μαγικό, παράλογο και πρωτόγονο χαρακτήρα! <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><o:p> </o:p></p>
</div>π. Νικόλαος Δ. Γεωργαντώνηςhttp://www.blogger.com/profile/06455144554462290726noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7854487685374296907.post-80235428797845259782024-03-14T18:28:00.004+02:002024-03-14T18:28:35.425+02:00ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΟΥ ΧΑΜΕΝΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ <p> </p><div style="border: solid windowtext 1.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-element: para-border-div; padding: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 0cm;">
<p align="center" class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 0cm; padding: 0cm; text-align: center;">(Θεολογικό
σχόλιο στην Κυριακή της Τυρινής)<o:p></o:p></p>
<p align="right" class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 0cm; padding: 0cm; text-align: right;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η τέταρτη Κυριακή του Τριωδίου, η Κυριακή
της Τυρινής όπως ονομάζεται, είναι αφιερωμένη στην ενθύμηση της εξόδου των Πρωτοπλάστων
από τον παράδεισο της τρυφής. Στην πικρή ανάμνηση του πιο τραγικού γεγονός της
ανθρώπινης ιστορίας.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο
άνθρωπος δημιουργήθηκε από το Θεό ως το τελειότερο και εκλεκτότερο δημιούργημα
Του, ως <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«εικόνα και καθ’ ομοίωσις»</b> Αυτού
(Γέν.1,26). Πλάστηκε να ζει αιώνια μέσα στη χάρη και τις ευλογίες του Θεού,
ατέρμονο βίο άπαυτης ευδαιμονίας. Αυτή τη σημασία έχει η βιβλική διήγηση περί
του κήπου της Εδέμ (Γεν.2<sup>ο</sup> κεφ.). Ο άνθρωπος όμως έκαμε κακή χρήση
της ελεύθερης βούλησής του και προτίμησε το κακό. Ο αρχέκακος διάβολος τον
παρέσυρε στην πτώση και την καταστροφή. Αυτή η επιλογή του στέρησε τον Παράδεισο,
δηλαδή την αέναη και ζωοποιό κοινωνία με το Θεό και τη στέρηση των ακένωτων
ευλογιών Του. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μέγα χάσμα ανοίχτηκε ανάμεσά τους
(Εφ.2,13). Η αγία Γραφή αναφέρει συμβολικά πως οι πρωτόπλαστοι διώχτηκαν από
τον κήπο της Εδέμ και δύο αγγελικά όντα τάχθηκαν να φυλάγουν με πύρινες
ρομφαίες την πύλη του, για να μην μπορούν να την παραβιάσουν αυτοί. Το
ατέλειωτο δράμα του ανθρωπίνου γένους άρχισε! Ο Αδάμ και η Εύα τότε κάθισαν
απέναντι από τον κήπο της τρυφής και θρηνούσαν για το κακό που τους βρήκε.
Αναλογίζονταν την πρότερη ευδαιμονία τους, την σύγκριναν με την τωρινή δυστυχία
τους, προβλέποντας το μέλλον ζοφερό και γι’ αυτό έκλαιγαν γοερά. Τα καυτά τους
δάκρυα πότιζαν την άνυδρη γη και οι σπαραχτικές κραυγές τους έσπαζαν την ηρεμία
της έξω του παραδείσου ερήμου, όπου ήταν αναγκασμένοι να ζήσουν. Όμως δυστυχώς
ο θρήνος τους δεν ήταν αποτέλεσμα μεταμέλειας για την ανυπακοή και την ανταρσία
τους κατά του Θεού. Δεν ήταν πράξη μετάνοιας και αίτημα συγνώμης προς το Θεό,
αλλά ωφελιμιστικός σπαραγμός. Δε θρηνούσαν για τη χαμένη αθωότητα και αγιότητα,
αλλά για τη χαμένη υλική ευμάρεια του παραδείσου. Ούτε ένας λόγος μετάνοιας δεν
ακούστηκε από τα χείλη τους! Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας λένε πως αν εκείνη
την τραγική στιγμή οι προπάτορές μας μετανοούσαν ειλικρινά και ζητούσαν ταπεινά
συγνώμη από τον απόλυτα φιλάνθρωπο Θεό, θα είχαν αποκατασταθεί στην πρότερη της
πτώσεως κατάστασή τους.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αλλά ο Θεός οικονόμησε ώστε το ανθρώπινο
γένος να σωθεί δια του νέου Αδάμ, του Υιού και Λόγου Του, του Ιησού Χριστού, ο
Οποίος καταδέχτηκε να γίνει όμοιος με τον πρώτο χοϊκό Αδάμ, χωρίς όμως την
αμαρτία, για να λυτρώσει <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«παγγενή τον
Αδάμ»</b>, δηλαδή ολόκληρο το γένος εκείνου. Δια του επί γης σωτηρίου έργου Του
επιτέλεσε τη σωτηρία υπακούοντας στο θέλημα του Ουράνιου Πατέρα <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="mso-bidi-font-size: 12.0pt;">«<span class="style7">εγώ σε εδόξασα επὶ της γης, το έργον ετελείωσα ο δέδωκάς μοι ίνα ποιήσω»</span></span></b><span style="mso-bidi-font-size: 12.0pt;"><br />
(Ιωάν.17,4), <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«γενόμενος υπήκοος μέχρι
θανάτου, θανάτου δε σταυρού» </b>(Φιλιπ.2,8). Αν η ανυπακοή του πρώτου Αδάμ
έφερε την συμφορά και την καταστροφή στο ανθρώπινο γένος και ολόκληρη τη
δημιουργία, η υπακοή του δευτέρου Αδάμ έφερε την ευλογία, την καταλλαγή και την
απολύτρωση. Ο πρώτος άνθρωπος έκλεισε την πόρτα του Παραδείσου και ο δεύτερος
την άνοιξε διάπλατα, να εισέρχονται, δι’ Αυτού, όσοι το επιθυμούν και έχουν
διάθεση να αγωνισθούν.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Την ημέρα αυτή μας διδάσκει
η εκκλησία μας να μιμηθούμε το Χριστό μας συγχορώντας τα παραπτώματα των
συνανθρώπων μας. Όπως Εκείνος πήρε επάνω Του τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων,
και <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«</b></span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">το καθ’ ημών εξαλείψας χειρόγραφον…προσηλώσας αυτό τω σταυρώ»</b>
(Κολ.2,14), οφείλουμε και εμείς να συγχωρούμε τα παραπτώματα των αδελφών μας,
αφού η συγχώρηση των δικών μας αμαρτιών από το Θεό, προϋποθέτει την συγχώρηση
των παραπτωμάτων εναντίον μας, σταυρώνοντας τον εγωισμό μας και το μίσος μας
για τους αδελφούς μας.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η συγχώρηση αυτή θα πρέπει να συνοδεύεται
και από έμπρακτα έργα αγάπης. Καλούμαστε να ανοίξουμε τις αποθήκες<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της ψυχής μας και συνάμα τις αποθήκες των
υλικών θησαυρών μας και να μοιράσουμε την αγάπη μας σε όσους την έχουν ανάγκη.
Η ελεημοσύνη δεν είναι μιαν τυπική εντολή, αλλά τρόπος<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ζωής για τον πιστό, διότι η «<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ελεημοσύνη εκ θανάτου ρύεται, και αύτη
αποκαθαριεί πάσαν αμαρτίαν»</b> (Τωβίτ12,9). Η ελεημοσύνη θα πρέπει να
εξαλείψει το αμαρτωλό πάθος μας για τη συσσώρευση υλικών αγαθών, την πλεονεξία
μας. Καλούμαστε να πάψουμε να αποθηκεύουμε στις γήινες αποθήκες, αλλά στις
ουράνιες, με την αγαθοεργία μας. Μόνο που αυτή θα πρέπει να μην έχει υποκριτικό
και εγωιστικό χαρακτήρα, να γίνεται <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«εν
τω κρυπτώ»</b>, χωρίς την παραμικρή επίδειξη της φιλανθρωπίας μας. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ακόμη μας συμβουλεύει η Εκκλησία μας πως η
νηστεία και γενικά ο πνευματικός μας αγώνας αυτή την ιερή περίοδο μπορεί να μας
ωφελήσει υπό μια προϋπόθεση. Ο Κύριος, έχοντας υπόψη του την υποκριτική νηστεία
των φαρισαίων της εποχής του, μας συμβουλεύει να νηστεύουμε με διακριτικότητα
και ταπείνωση, κρυφά από τα μάτια των ανθρώπων, ώστε να μην εγείρεται στην ψυχή
μας ίχνος εγωπάθειας για το «κατόρθωμά» μας.<span style="mso-bidi-font-size: 12.0pt;"> Η νηστεία είναι άλλωστε το πολύτιμο μέσο για την <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ψυχοσωματική κάθαρση, διότι, όπως μας διαβεβαίωσε
ο Κύριος <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«<span style="color: #222222;">τούτο
το γένος εν ουδενί δύναται εξελθείν </span><span style="color: black; mso-bidi-font-weight: bold;">ει μη εν</span><span style="color: #222222;"> εν </span><span style="color: black; mso-bidi-font-weight: bold;">προσευχή</span><span style="color: #222222;"> και </span><span style="color: black; mso-bidi-font-weight: bold;">νηστεία</span><span style="color: #222222;">»</span></b><span style="color: #222222;"> (Μαρκ.9,29). </span></span>Δια της ηδονής, της λαιμαργίας
και της ακράτειας γίναμε ξένοι του Θεού και απομακρυνθήκαμε, σαν τον Άσωτο, της
πατρικής οικίας. Δια της νηστείας επιστρέφουμε και πάλι στην αγκαλιά του Θεού
Πατέρα και στην πατρική μας εστία. <span style="mso-bidi-font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η ενθύμηση του αδαμιαίου θρήνου αυτή την
ημέρα είναι επιβεβλημένη από την Εκκλησία μας, διότι από την επόμενη ημέρα
αρχίζει η αυστηρή νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και ο αγώνας κατά των
ψυχοκτόνων παθών μας, <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«το στάδιον των
αρετών ηνέωκται», «έφθασε καιρός, η των πνευματικών αγώνων αρχή, η κατά των
δαιμόνων νίκη, πάνοπλος εγκράτεια», «ο καλός της νηστείας αγών», </b>όπως
ψάλλει η Εκκλησία μας. Οι προπάτορές μας αποτελούν ιδανικό παράδειγμα
συνετισμού μας. Η λαιμαργία τους, τους οδήγησε στην απώλεια. Η ψυχοσωματική
νηστεία η δική μας και η άσκηση των αρετών μας φέρνει στην ουρανοδρόμο πορεία
για να συναντήσουμε ξανά το Θεό. Μόνο που ο θρήνος μας δεν θα πρέπει να είναι
ωφελιμιστικός, όπως των πρωτοπλάστων, αλλά οντολογική συντριβή και μετάνοια για
την αμαρτωλότητά μας. Είναι το μόνο αντίδοτο για την ύβρη μας απέναντι στο Θεό
και ο μόνος τρόπος της σωτηρίας μας.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η Εδέμ βρίσκεται δίπλα μας, κλεισμένη.
Όμως ο φιλάνθρωπος Θεός μας έδωσε το κλειδί να ανοίξουμε τη θύρα και να
εισέλθουμε, με την ειλικρινή μετάνοιά μας και την προσαρμογή της ζωής μας στη
ζωή του Χριστού, <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«</b><span class="ft"><span style="color: #222222;">άχρις ου </span></span><em><span style="color: #222222;">μορφωθή
Χριστός εν ημίν</span></em><span class="ft"><span style="color: #222222;">» (Γαλ.4,19).
Η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι μια καλή ευκαιρία για να αξιωθούμε της εν
Χριστώ μορφοποίησής μας, με</span></span> προσευχή, νηστεία, εκκλησιασμό,
μετάνοια,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εξομολόγηση,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Θεία Κοινωνία, μελέτη της Αγία Γραφής και
άλλων πνευματικών και ψυχωφελών αναγνωσμάτων. Ας αρχίσουμε από αύριο τον καλό
αγώνα μας για προσωπική σωματική και ψυχική κάθαρση από τα πάθη μας και τις
αμαρτωλές μας έξεις, <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="mso-bidi-font-size: 12.0pt;">«ειδότες τον καιρόν, ότι ώρα ἡμᾶς ήδη εξ
ύπνου εγερθῆναι· νυν γαρ εγγύτερον ημών η σωτηρία ή ότε επιστεύσαμεν. Η νυξ
προέκοψεν, η δε ημέρα ήγγικεν. Αποθώμεθα ουν τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα
τα όπλα του φωτός. Ως εν ημέρᾳ ευσχημόνως περιπατήσωμεν, μη κώμοις και μέθαις,
μη κοίτας και ασελγείαις, μη έριδι και ζήλῳ, ἀλλ᾿ ενδύσασθε τον Κύριον Ιησοῦν
Χριστόν, και της σαρκὸς πρόνοιαν μη ποιείσθε εις επιθυμίας»</span></b><span style="mso-bidi-font-size: 12.0pt;"> (Ρωμ.13,11-14). Ας πάρουμε λοιπόν τη μεγάλη
απόφαση, να βρούμε το χαμένο Παράδεισο και να τον ανοίξουμε, ξεκλειδώνοντάς
τον<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με τη σώζουσα χάρη του Χριστού και
τη δική μας συντριβή και μετάνοια!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
</div>π. Νικόλαος Δ. Γεωργαντώνηςhttp://www.blogger.com/profile/06455144554462290726noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7854487685374296907.post-58077043748395503792024-03-11T09:00:00.001+02:002024-03-11T09:00:00.249+02:00ΑΓΙΑ ΘΕΟΔΩΡΑ: Η ΕΥΣΕΒΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥΠΑΘΗ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΑΡΤΑΣ<p> </p><div style="border: solid windowtext 1.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-element: para-border-div; padding: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt;">
<p align="right" class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: right;"><b><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;">ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου –
Καθηγητού <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μια πλειάδα αγίων της Εκκλησίας μας
υπήρξαν βασιλείς, οι οποίοι υπερέβησαν την εγκόσμια δόξα και τον πειρασμό της
εξουσίας και πολιτεύτηκαν σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου και
προσάρμοσαν τη ζωή τους στη ζωή του Χριστού. Μια τέτοια αγιασμένη μορφή υπήρξε
και η <b>αγία Θεοδώρα η βασίλισσα της Άρτας</b>.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Γεννήθηκε στα <b>Σέρβια της Κοζάνης</b> το
1210. Ο πατέρας της ονομαζόταν <b>Ιωάννης Πετραλίφας</b> και ήταν
σεβαστοκράτορας και διοικητής της <b>Θεσσαλίας</b> και της <b>Μακεδονίας</b>. Η
μητέρα του <b>Ελένη</b> ανήκε σε οικογένεια αριστοκρατών της
Κωνσταντινουπόλεως. Η οικογένεια του πατέρα της ήλκε την καταγωγή του από την
φημισμένη ιταλική οικογένεια των <b>Πετραλίφα</b>. Πρόγονός της υπήρξε ο <b>Πέτρος
</b></span><b><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;">di</span></b><b><span lang="EN-US" style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"> </span></b><b><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;">Alife</span></b><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;">, ο οποίος είχε πάρει μέρος
στην Α΄ Σταυροφορία, τον 11<sup>ο</sup> αιώνα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ανάμεσα στα έτη 1224-1230 πέθανε ο
πατέρας της και ανάλαβε την προστασία της ο Δεσπότης της Ηπείρου <b>Θεόδωρος
Άγγελος Κομνηνός – Δούκας</b>. Πληροφοριακά αναφέρουμε ότι την εποχή αυτή δεν
υφίσταται η βυζαντινή αυτοκρατορία, αφότου την κατέλυσαν οι σταυροφόροι της Δ΄ Σταυροφορίας
(1204), αλλά κάποια βασίλεια – δεσποτάτα. Ένα από αυτά ήταν αυτό της Ηπείρου,
που είχε έδρα την Άρτα. Οι Κομνηνοδούκες έφυγαν από την Κωνασταντινούπολη και
ίδρυσαν το Δεσποτάτο της Ηπείρου το 1204.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Στα
1230 ο Θεόδωρος υπέστη ήττα από τους Βουλγάρους και γι’ αυτό αναγκάστηκε να
παραδώσει την εξουσία στον ανεψιό του <b>Μιχαήλ Β</b>΄, γιο του <b>Μιχαήλ Α΄</b>
, ιδρυτή του Δεσποτάτου της Ηπείρου. Ο Μιχαήλ Β΄ γνώρισε την νεαρή Θεοδώρα και
εντυπωσιάστηκε από την σπάνια ομορφιά της και από την πνευματική της
καλλιέργεια και γι’ αυτό αποφάσισε να τη ζητήσει σε γάμο. Σύντομα παντρεύτηκαν
και την ανέβασε ως βασίλισσα στο θρόνο του Δεσποτάτου της Ηπείρου. Οι χάρες της
δεν άργησαν να γίνουν γνωστές στο παλάτι και στο λαό της Άρτας, ο οποίος
εκδήλωνε με κάθε τρόπο την αγάπη του για την ευσεβή βασίλισσά του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αν όμως ο λαός εκτιμούσε, θαύμαζε και
αγαπούσε την Θεοδώρα, ο βάναυσος, σκληρόκαρδος και φιλήδονος Μιχαήλ την
αποστρέφονταν, διότι η σεμνή και ευσεβής<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>βασίλισσα δεν τον ακολουθούσε στις ατέλειωτες διασκεδάσεις και τις άκρατες
φιληδονίες και απολαύσεις του. Μετά τη γέννηση του γιου τους <b>Νικηφόρου</b> ο
Μιχαήλ, σύναψε σχέσεις με κάποια αρχόντισσα αρτινή, ονόματι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Γαγγρινή</span></b><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">, την
οποία λίγο αργότερα την εγκατέστησε στο παλάτι και έκανε μαζί της δύο νόθους
γιους. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η Θεοδώρα μη μπορώντας να αντέξει την
ταπείνωση και την προσβολή αυτή <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αποφάσισε να φύγει από το παλάτι,
εγκαταλείποντας το θρόνο της στην ερωμένη του Μιχαήλ. Πήρε μάλιστα μαζί της και
τον ανήλικο Νικηφόρο και έφυγε προς τα άγρια βουνά των <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Τζουμέρκων.</b> Όπως αφηγείται ο βιογράφος της Θεοδώρας, κάποιος λόγιος
μοναχός ονόματι <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ιώβ,</b> ο οποίος έζησε
τον 17<sup>ο</sup> αιώνα, η αγία βασίλισσα, μαζί με το παιδί της τριγυρνούσε
για πέντε ολόκληρα χρόνια στα κακοτράχαλα βουνά της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Πίνδου,</b> ζώντας σε πλήρη ένδεια. Τρέφονταν με άγρια χόρτα και
στεγάζονταν στις σπηλιές των βουνών. Μάλιστα ο βιογράφος της την<span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-font-kerning: 18.0pt;"> <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αποκαλεί <b>«</b></span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">λαχανευομένη»</b>, από την μοναδική τροφή της άτυχης αρχόντισσας και
του παιδιού της. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Παρ’ όλα τα βάσανά της ουδέποτε γόγγυσε
κατά του Θεού και ούτε στιγμή έχασε την βαθειά της πίστη στην πρόνοιά Του. Μετά
από απίστευτες περιπέτειες, πέντε χρόνων, τη βρήκε κάποιος ενάρετος κληρικός, ο
οποίος την περιμάζεψε στο χωριό <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Πρένιστα</b>,
το σημερινό ορεινό χωριό <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κορφοβούνι</b>
της Άρτας. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Εν τω μεταξύ έγινε γνωστή η εύρεση της βασίλισσας
στον πιστό και ευλαβή λαό της Άρτας. Η χαρά των αρτινών μετατράπηκε πολύ
γρήγορα σε οργή κατά του μοιχού <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Μιχαήλ. Εξαγριώθηκαν οι υπήκοοί του
και απαιτούσαν την άμεση επιστροφή της Θεοδώρας στο παλάτι και την αποκατάσταση
στο θρόνο της. Στην αρχή ο Μιχαήλ αγνοούσε τη λαϊκή κατακραυγή, αλλά όταν
διαπίστωσε πως δεν ηρεμούσαν οι εξαγριωμένοι αρτινοί, αναγκάστηκε να την δεχτεί
στο παλάτι, να την αποκαταστήσει στο θρόνο της και να διώξει τη μοιχαλίδα
Γαγγρινή από τη βασιλική αυλή. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μια νέα σελίδα ανοίχτηκε για την ευσεβή
βασίλισσα. Μετά την περιπέτειά της, την οποία θεώρησε δοκιμασία από το Θεό,
άρχισε ένα πρωτόγνωρο θεάρεστο και φιλάνθρωπο έργο. Κατόρθωσε επισης με την
προσευχή και την επιμονή της να κάνει τον Μιχαήλ να μετανοήσει για την συζυγική
του απιστία. Έκανε μαζί του άλλα τέσσερα παιδιά: τον <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ιωάννη</b>, το <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Δημήτριο</b>, την
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ελένη</b> και την <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Άννα</b> και έζησαν τα υπόλοιπα χρόνια τους θεοφιλώς. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Μιχαήλ, μάλιστα, για να εξιλεωθεί για
τον έκλυτο βίο του και την αμαρτία της μοιχείας κατά της Θεοδώρας, έκτισε
ονομαστές Μονές και λαμπρές εκκλησίες στην Άρτα, τα οποία σώζοντα μέχρι σήμερα
και προκαλούν το θαυμασμό μας. Ίδρυσε την <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ιερά
Μονή της Κάτω Παναγιάς</b>, της οποίας κτήτορας φέρεται η Θεοδώρα. Την <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ιερά Μονή παναγίας Βλαχερνών</b> και την <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου</b> στην παλιά
κάτω πόλη της Άρτας. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το 1270 πέθανε ο Μιχαήλ και η
Θεοδώρα αποσύρθηκε στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου, όπου μόνασε για δέκα χρόνια,
ως το θάνατό της το 1280, ή το 1281 και θάφτηκε στο νάρθηκα του ναού της Μονής,
ο οποίος αφιερώθηκε κατόπιν σε αυτήν. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Οι ευσεβείς κάτοικοι της Άρτας και των γύρω περιοχών, την ανακήρυξαν
αμέσως αγία, λόγω της πίστης της στο Θεό, της αγίας ζωής της και του μεγάλου
φιλανθρωπικού της έργου. <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Η μνήμη της
εορτάζεται στις 11 Μαρτίου</b> και τιμάται ιδιαίτερα στην Άρτα, της οποίας
είναι πολιούχος και προστάτης. Το τίμιο λείψανό της βρίσκεται σε μια κόγχη στα
δεξιά του ναού , σε ασημένια λάρνακα. Κάθε χρόνο στην μνήμη της γίνεται λαμπρή
λιτάνευση στην πόλη της Άρτας. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: normal; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm;"><b><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><o:p> </o:p></span></b></p>
</div>π. Νικόλαος Δ. Γεωργαντώνηςhttp://www.blogger.com/profile/06455144554462290726noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7854487685374296907.post-68625393935252914932024-03-10T09:00:00.001+02:002024-03-10T09:00:00.254+02:00ΤΟ ΥΨΙΣΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ<p> </p><div style="border: solid windowtext 1.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-element: para-border-div; padding: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 1.0pt;">
<p align="center" class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 1.0pt; padding: 0cm; text-align: center;"><span style="mso-bidi-font-size: 12.0pt;">(θεολογικό σχόλιο στην Κυριακή των Απόκρεω)<o:p></o:p></span></p>
<p align="right" class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 1.0pt; padding: 0cm; text-align: right;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 1.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η τρίτη Κυριακή του Τριωδίου είναι
αφιερωμένη στο πιο φοβερό γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, στη μέλλουσα Κρίση,
ως απαραίτητος προβληματισμός των πιστών αυτή την αγωνιστική περίοδο. Με την
ανάμνηση της Μεγάλης Κρίσεως, με την ανάγνωση της σχετικής ευαγγελικής
περικοπής, και με τη σχετική υμνολογία της ημέρας, μπορούμε να συναισθανθούμε τη
μεγάλη ευθύνη μας απέναντι στον ευαγγελικό νόμο, του οποίου η τήρηση είναι
προϋπόθεση για την προσωπική μας κρίση. Να συνειδητοποιήσουμε πως η επί γης ζωή
μας δε θα μείνει άκριτη, αλλά θα δώσουμε λόγο για ό, τι κάναμε και για ό, τι
δεν κάναμε με τη βιωτή μας, αφού θα αποδώσουμε <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«περί αυτού λόγον εν ημέρα κρίσεως»</b> (Ματθ.12,36) μας διαβεβαίωσε ο
Κύριος. Τότε <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«εκπορεύσονται οι τα αγαθά
ποιήσαντες εις ανάστασιν ζωής, οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως»</b>
(Ιωάν.5,29).<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 1.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ολόκληρο το έργο της σωτηρίας του
ανθρωπίνου γένους στηρίζεται σε δύο άξονες, οι οποίοι είναι οι δύο παρουσίες
του Κυρίου στον κόσμο. Η πρώτη παρουσία είναι η ταπεινή και αθόρυβη ενανθρώπηση
του Θεού Λόγου, όπως προέβλεπε το σχέδιο της θείας οικονομίας. <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«Ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν,
και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά πατρός, πλήρης χάριτος
και αληθείας»</b> (Ιωάν.1,14). Ο άναρχος και άπειρος Θεός δέχτηκε να
περιορισθεί στο χρόνο και το χώρο για τη δική μας σωτηρία. Ήρθε στη γη για να λειτουργήσει
το μυστήριο της απολυτρώσεώς μας, ως δάσκαλος, ως αρχιερέας και ως βασιλέας.
Άφησε την αγία Του Εκκλησία για να είναι ο συνεχιστής στους αιώνες της σωτηρίας
των ανθρώπων όλων των γενεών, έως τη συντέλεια του κόσμου. Όλοι οι άνθρωποι,
χωρίς καμιά διάκριση είναι καλεσμένοι στη σωτηρία, χωρίς να υποχρεώνεται
κανένας να σωθεί δίχως τη θέλησή του. Το υπέρτατο θείο δώρο της ελευθερίας του
ανθρώπου είναι συνάμα ευλογία και κατάρα, σωτηρία και καταστροφή, διότι
αφήνεται ο άνθρωπος να επιλέξει αυτός τη χρήση της ελευθερίας του, για το καλό
ή το κακό. Τα αποτελέσματα αυτής της χρήσεως θα φανούν στην δεύτερη παρουσία
του Χριστού, όπου θα λάβει χώρα η Μεγάλη Κρίση.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 1.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η
μέλλουσα Κρίση είναι θεμελιώδης πίστη της χριστιανικής διδασκαλίας, η οποία θα
επισυμβεί στο τέλος αυτού του πρόσκαιρου κόσμου και περιγράφεται σαφέστατα στο
ευαγγέλιο του Ματθαίου (25,31-46). Ο Κύριος, λίγο πριν το πάθος Του, ομιλώντας
για τα έσχατα και μετά τις παραστατικές παραβολές των δέκα παρθένων και των
ταλάντων είπε πως, όταν έρθει ο Ίδιος στη Δεύτερη και φοβερή παρουσία Του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«εν τη δόξη αυτού και πάντες οι άγιοι
άγγελοι μετ’ αυτού, τότε καθίσει επί θρόνου δόξης αυτού, και συναχθήσεται έμπροσθεν
αυτού πάντα τα έθνη, και αφοριεί αυτούς απ’ αλλήλων ώσπερ ο ποιμήν αφορίζει τα
πρόβατα από των εριφίων, και στήσει τα μεν πρόβατα εκ δεξιών αυτού, τα δε
ερίφια εξ ευωνύμων. Τότε ερεί ο βασιλεύς τοις εκ δεξιών αυτού΄ δεύτε οι
ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από
καταβολής κόσμου. Επείνασα γαρ, και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και εποτίσατέ
με, ξένος ήμην, και συνηγάγετέ με, γυμνός, και περιεβάλετέ με, ησθένησα, και
επεσκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην, και ήλθατε προς με. Τότε αποκριθήσονται αυτώ οι
δίκαιοι λέγοντες΄ Κύριε πότε σε είδομεν πεινόντα και εθρέψαμεν, ή διψώντα και
εποτίσαμεν; Πότε σε είδομεν ξένον και συνηγάγομεν, ή γυμνόν και περιεβάλομεν;
Πότε σε είδομεν ασθενή ή εν φυλακή, και ήλθομεν προς σε; Και αποκριθείς ο βασιλεύς
ερεί αυτοίς΄ αμήν λέγω υμίν, εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των
ελαχίστων, εμοί εποιήσατε. Τότε ερεί και τοις εξ’ ευωνύμων΄ πορεύεσθε απ’ εμού
οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένον τω<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 1.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού… εφ’ όσον ουκ εποιήσατε ενί τούτων των
ελαχίστων, ουδέ εμοί εποιήσατε. Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον, οι
δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον»</b> (Ματθ.25,31-46). <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 1.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η
μεγάλη και φοβερή μέλλουσα Κρίση θα είναι ένα μεγαλειώδες και συνάμα φοβερό
γεγονός. Παρόμοιο δε θα έχει συμβεί στην ιστορία του κόσμου ως τότε. Η δεύτερη
παρουσία του Κυρίου δε θα είναι αθόρυβη και ταπεινή, όπως η πρώτη, αλλά γεγονός
μεγαλοσύνης και θριάμβου. Τότε <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«κάμψει
παν γόνυ»</b> (Ρωμ.14,11) ενώπιών Του, και οι ισχυροί της γης θα τρέμουν σαν
ξερόχορτα από το φύσημα του ανέμου! Λόγω της μεγαλειώδους παρουσίας της δόξας
Του θα σαλευτούν οι δυνάμεις και αυτού του άψυχου κόσμου, <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«</b><span class="greek1"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">απὸ
φόβου και προσδοκίας των επερχομένων τη οικουμένῃ αι γαρ δυνάμεις των ουρανών
σαλευθήσονται»</span></b></span><span class="greek1"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 11.0pt; mso-bidi-font-family: Arial;"> </span></b></span><span class="greek1"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">(Λουκ.21,16).</span></span> Δε θα έρθει
πια ως σωτήρας, αλλά ως κριτής απόλυτα δίκαιος. Με την παντοδυναμία και την
παντογνωσία του θα κρίνει σύμπαν το ανθρώπινο γένος, διότι μόνος Αυτός μπορεί
να γνωρίζει τα κρύφια της καρδιάς του καθενός μας, <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«ετάζων καρδίας και νεφρούς»</b> (Ψαλμ.7,10). Τότε θα συνειδητοποιήσουν
οι αμετανόητοι και σκληρόκαρδοι ότι είναι «<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">φοβερόν
το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος»</b> (Εβρ.10,31), αλλά θα είναι αργά, η
αναγκαστική μεταστροφή τους αυτή, δεν θα έχει καμιά ουσιαστική συμβολή στη
δίκαιη κρίση τους. Αντίθετα οι δίκαιοι θα αγάλλονται και θα σμίξουν τους αίνους
τους με τους θριαμβευτικούς αγγελικούς παιάνες προς τον Κύριο της Δόξης! <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 1.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η μέλλουσα κρίση είναι αναπόφευκτη και
απορρέει από την απόλυτη δικαιοσύνη του Θεού. Την παρέλευση αυτού του φθαρτού
και τραυματισμένου από την αμαρτία κόσμου θα επισφραγίσει η μεγάλη και αδέκαστη
κρίση του Χριστού, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την είσοδο στη νέα
πραγματικότητα της βασιλείας του Θεού. Οι άνθρωποι, ως ελεύθερα όντα, πρέπει να
τοποθετηθούν στη βασιλεία του Χριστού ανάλογα με τη δική τους επιλογή σε αυτή
τη ζωή. Ύψιστο κριτήριο της κρίσεως θα είναι η στάση και συμπεριφορά τους
απέναντι στους συνανθρώπους τους. Η θετική ή η αρνητική στάση τους θα κρίνει
τελικά αν θα είναι κληρονόμοι της βασιλείας του Θεού, ή θα είναι προορισμένοι
να ριχτούν στην αιώνια κόλαση, όπου <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«εκεί
έσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων»</b> (Ματθ.24,51). Ο απόστολος
Παύλος είναι σαφής: <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«άρπαγες βασιλείαν
Θεού ου κληρονομήσουσι»</b> (Α΄Κορ.6,10). Επίσης <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«τοις δε δειλοίς και απίστοις και εβδελυγμένοις και φονεύσι και πόρνοις
και φαρμακοίς και ειλωλολάτραις και πάσι τοις ψευδέσι το μέρος αυτών εν τη
λίμνη τη καιομένη εν πυρί και θείω, ο έστιν ο θάνατος ο δεύτερος»</b>
(Αποκ.21,8).<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 1.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ύψιστο κριτήριο στη Μεγάλη Κρίση θα είναι
ο συνάνθρωπος, ως εικόνα του Θεού, διότι το κάθε ανθρώπινο πρόσωπο είναι
πλασμένο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν»</b>
του Θεού (Γεν.1,27). Το κάθε ανθρώπινο πρόσωπο είναι αδελφός του Χριστού
(Ματθ.25,40.Εβρ.2,12) και ως εκ τούτου έχουμε υποχρέωση να τιμάμε την εικόνα
του Θεού και να δείχνουμε έμπρακτα την αγάπη μας στους αδελφούς του Κυρίου μας.
Ο Θεός είναι αόρατος και απόλυτα αυτάρκης, μη έχοντας ανάγκη την παραμικρή μας
υπηρεσία. Ορατές είναι οι εικόνες Του, οι άνθρωποι, και κατά συνέπεια η αγάπη
που οφείλουμε σε Εκείνον, πρέπει να την αποδίδουμε σ’ αυτούς, διότι όπως
τονίζει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«<span class="style7">Αγαπητοί, ει ούτως ὁ Θεός ηγάπησεν ημάς, και ημείς οφείλομεν
αλλήλους αγαπάν. Θεὸν ουδεὶς πώποτε τεθέαται· εάν αγαπώμεν αλλήλους, ο Θεός εν
ημίν μένει και η αγάπη αυτού τετελειωμένη εστὶν εν ημίν»</span></b><span class="style7"> (Α΄Ιωάν.4,11-12). Και συνεχίζει ο απόστολος της αγάπης: «<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ημείς αγαπώμεν αυτόν, ότι αυτός πρώτος
ηγάπησεν ημάς. εάν τις είπῃ ότι αγαπώ τον Θεόν, και τον αδελφὸν αυτού μισή, ψεύστης
εστίν· ο γαρ μη αγαπών τον αδελφὸν ον εώρακε, τον Θεόν ον ουχ εώρακε πως
δύναται αγαπάν; και ταύτην την εντολὴν έχομεν απ᾿ αυτού, ίνα ο αγαπών τον Θεὸν
αγαπά και τον αδελφὸν αυτού»<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 1.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span class="style7">(Α΄Ιωάν.4,19-21).
Ο άνθρωπος χωρίς έργα αγάπης προς τους συνανθρώπους του μοιάζει με άκαρπο
δένδρο, το οποίο «<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">εκκόπτεται και εις το
πυρ βάλλεται»</b> (Ματθ.7,19). <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 1.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span class="style7"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η αγία μας Εκκλησία δεν αναγνωρίζει
καμιά <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«ατομική σωτηρία»</b>, όπως
δοξάζει ο κακόδοξος δυτικός χριστιανισμός, αλλά η σωτηρία μας έχει
εκκλησιαστικό, δηλαδή συλλογικό χαρακτήρα. Ο κάθε πιστός σώζεται ως <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«σωτήρας»</b> των άλλων πιστών, δηλαδή, η
σωτηρία μας συντελείται μέσα στο εκκλησιαστικό σώμα και ποτέ έξω από αυτό. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η σωτηρία μας περνά μέσα από τα άλλα ανθρώπινα
πρόσωπα και ποτέ μέσα από τον αυτονομημένο εαυτό μας! Όσοι θεωρούμε ότι
μπορούμε να σώσουμε τον εαυτό μας ερήμην των συνανθρώπων μας είμαστε σε οικτρή
πλάνη! <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 1.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span class="style7"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η ενθύμηση της φοβερής μελλούσης Κρίσεως
στην αρχή του Τριωδίου είναι απαραίτητη, διότι απώτερος σκοπός του όλου
πνευματικού αγώνα μας είναι να βρεθούμε εκ δεξιών του Δεσπότη μας Χριστού, κατά
τη μεγάλη <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">K</span>ρίση. Καλούμαστε
λοιπόν αυτή την ευλογημένη περίοδο να εγκαινιάσουμε μια νέα πορεία, η οποία θα
οδηγεί τα πνευματικά μας βήματα προς τον ουρανό. Κυρίαρχη σκέψη μας θα πρέπει
να είναι το πως θα σταθούμε, κατά την ώρα της φοβερής Κρίσεως, ενώπιον της
δόξης του Μεγάλου Κριτού. Τέλος καλούμαστε να έχουμε διαρκώς στην ενθύμησή μας
τη μεγάλη αλήθεια, πως το κλειδί του παραδείσου είναι η έμπρακτη αγάπη μας προς
τους ενδεείς αδελφούς μας! <o:p></o:p></p>
</div>π. Νικόλαος Δ. Γεωργαντώνηςhttp://www.blogger.com/profile/06455144554462290726noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7854487685374296907.post-47513921595897046282024-03-07T09:00:00.001+02:002024-03-07T09:00:00.158+02:00ΑΓΙΟΣ ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΡΕΥΣ<p> <b style="text-align: right;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;">ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού</span></b></p><div style="border: solid windowtext 1.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-element: para-border-div; padding: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt;">
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"> Η αττική γη ανέδειξε, σε όλες τις
ιστορικές περιόδους, μια πλειάδα αγίων, οι οποίοι λαμπρύνουν το αγιολογικό
στερέωμα της Εκκλησίας μας. Ένας από αυτούς είναι και ο <b>Όσιος Λαυρέντιος</b> από τα Μέγαρα, κτήτορας της Ιεράς και Σεβασμίας <b>Μονής Φανερωμένης Σαλαμίνας</b>.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"> Γεννήθηκε και έζησε το δεύτερο μισό του <b>18<sup>ου</sup> αιώνα στα Μέγαρα της
Αττικής</b> από φτωχούς, αλλά ευσεβείς γονείς, τον <b>Δημήτριο</b> και την <b>Κυριακή</b>.
Ονομαζόταν <b>Λάμπρος Κανέλλος</b> και
ασκούσε το επάγγελμα του αγρότη και του οικοδόμου. Ήταν νυμφευμένος με μια
ευσεβή σύζυγο, τη <b>Βασίλω</b>, με την
οποία απέκτησαν δύο παιδιά, τον <b>Ιωάννη</b>
και το <b>Δημήτριο.</b> Ζούσαν μια ήσυχη και ενάρετη οικογενειακή και
χριστιανική ζωή, στα δύσκολα εκείνα χρόνια της τουρκοκρατίας. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"> Κάποτε ο ευσεβής χωρικός Λάμπρος είδε ένα
παράξενο όνειρο, την Παναγία, η οποία του ζήτησε να μεταβεί στο απέναντι νησί,
τη <b>Σαλαμίνα</b>, για να οικοδομήσει έναν
ναό, στα σωζόμενα ερείπια παλαιότερου ναού της. Ο Λάμπρος ταράχτηκε, μεν αλλά
δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία. Το όνειρο επαναλήφτηκε άλλες δύο φορές. Την τρίτη
φορά κατάλαβε ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει
και τον κατέλαβε ιερός φόβος. Διηγήθηκε το συμβάν στους δικούς του και τους
φίλους του, οι οποίοι τον συμβούλεψαν να υπακούσει στην προτροπή της Θεοτόκου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;">
Αποφάσισε λοιπόν να μεταβεί στη Σαλαμίνα. Κατέβηκε στην παραλία του <b>Μεγάλου Πεύκου</b> και προσπάθησε να βρει
πλεούμενο να τον περάσει στην αντίπερα όχθη του νησιού. Όμως ήταν χειμώνας και
υπήρχε θαλασσοταραχή και οι βαρκάρηδες είχαν αποσύρει τις βάρκες τους στη
στεριά. Ο Λάμπρος στεκόταν αμήχανος και στενοχωρημένος στην ακτή, προσευχόμενος
στην Παναγία να τον βοηθήσει να περάσει στο νησί. Τότε συνέβη το εξής παράδοξο
και θαυμαστό γεγονός. Μια γλυκιά φωνή σαν μελωδία ακούστηκε:</span><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> <b>«Ρίξε το πανωφόρι σου στην θάλασσα και
ανέβα επάνω σε αυτό, θα πλεύσεις με ασφάλεια και σώος θα αποβιβαστείς στην
απέναντι ακτή του νησιού»</b>! <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> Γεμάτος πίστη και άκρατη συγκίνηση ο
ευσεβής Λάμπρος υπάκουσε στη μυστηριώδη εντολή και χωρίς να χάσει καιρό άπλωσε
την κάπα του στα κύματα, ανέβηκε σε αυτή και σαν σε σχεδία, κατάφερε να
διασχίσει το θαλάσσιο πέρασμα και να φτάσει στη βόρεια πλευρά της Σαλαμίνας, με
ασφάλεια και χωρίς να βραχεί καθόλου! Βγαίνοντας στη στεριά αντίκρισε τα
χαλάσματα ερειπωμένης παλιάς Μονής. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> Αμέσως άρχισε το οικοδομικό έργο της
ανέγερσης του ναού, όπως τον πρόσταξε η Παναγία. Αλλά ανασηκώνοντας τις πέτρες
βρήκε μια παμπάλαια και μαυρισμένη από το χρόνο και την υγρασία εικόνα της
Θεομήτορος, την <b>Θαυματουργή Εικόνα της
Παναγίας της «Φανερωμένης» ή «Νεοφανείσας»</b>. Ο Λάμπρος αναλύθηκε σε δάκρυα
χαράς, διότι συνειδητοποίησε ότι αξιώθηκε να γίνει όργανο της θείας χάριτος,
ταπεινός υπηρέτης της Θεοτόκου. Γι’ αυτό αποφάσισε να μείνει στον αγιασμένο
εκείνο τόπο, να γίνει μοναχός και να κτίσει Ιερά Μονή προς τιμήν της Υπεραγίας
Θεοτόκου, όπου θα στέγαζε την Θαυματουργό Εικόνα της.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> Γύρισε στην οικογένειά του και διηγήθηκε
με δέος όσα βίωσε. Τα δυο του παιδιά είχαν μεγαλώσει και δεν είχαν ανάγκη την
αρωγή του και η πιστή του σύζυγος του έδωσε την άδεια να γίνει μοναχός. Ο
Λάμπρος αποχαιρέτησε την αγαπημένη του οικογένεια και επέστρεψε στη Σαλαμίνα,
όπου εκάρη μοναχός, λαμβάνοντας το μοναχικό όνομα <b>Λαυρέντιος.</b> <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> Λαυρέντιος άρχισε τις οικοδομικές
εργασίες το έτος <b>1682</b>. Βοηθούμενος
από ευσεβής χριστιανούς της περιοχής, έκτισε αρχικά ναό, προς τιμήν του <b>Αγίου Νικολάου</b> και στη συνέχεια, με
πολλούς κόπους, μια περίλαμπρη Μονή, την οποία <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">αφιέρωσε στην <b>Παναγία την Φανερωμένη</b>. Μετά το πέρας
των εργασιών ήρθαν και άλλοι μοναχοί να εγκαταβιώσουν εκεί. Ο Λαυρέντιος
χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και έγινε ηγούμενος της Μονής. Με τον προσωπικό του
αγώνα, την αδιάλειπτη προσευχή, τη νηστεία, την αγρυπνία και τη μελέτη της Αγίας
Γραφής και των Πατέρων, κατέστη μια άρτια πνευματική προσωπικότητα. Οι αρετές
του, η σοφία του και αγιότητά του είχαν γίνει γνωστές στην ευρύτερη περιοχή,
όπου συνέρρεαν πλήθη πιστών να πάρουν την ευλογία του και να τον συμβουλευτούν.
Η ευλάβειά του επέδρασε και στην οικογένειά του. Η σύζυγός του, τον ακολούθησε
στη μοναχική ζωή, εκάρη και εκείνη μοναχή και έλαβε το μοναχικό όνομα <b>Βασσιανή</b>. Ο ένας από τους γιούς του, ο
Ιωάννης, μιμούμενος τον πατέρα του Λαυρέντιο, αποφάσισε να αφιερωθεί στην
Εκκλησία, εκάρη μοναχός, λαμβάνοντας το μοναχικό όνομα <b>Ιωακείμ</b> και γινόμενος διάδοχός του στην ηγουμενία της Μονής. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> Μετά από οκτώ χρόνια ηγουμενίας αποφάσισε
να αποσυρθεί σε έρημο τόπο, για να ζήσει ως ερημίτης. Αφού κατέστησε ηγούμενο
τον Ιωακείμ, κατευθύνθηκε προς τα νότια της νήσου και εγκαταστάθηκε σε
απόκρημνο και δυσπρόσιτο βραχώδες μέρος. Έκτισε εκεί ένα μικρό κελί, όπου το
αφιέρωσε στον <b>Προφήτη Ηλία</b>. Λάξευσε
στο βράχο κοίλωμα για να συγκεντρώνει το νερό της βροχής για τις ανάγκες του και
τρέφονταν με άγρια χόρτα του βραχώδους βουνού. Εκεί ζούσε στη γαλήνη της ερήμου
με προσευχή, νηστεία και αγρυπνία, ψάλλοντας αδιάκοπα αίνους στο Θεό και
ευχαριστώντας την Παναγία για την τιμή που του έκανε να Την υπηρετήσει. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> Αλλά οι πιστοί τον ανακάλυψαν και συνέρεαν
στο δύσβατο ερημητήριό του να πάρουν την ευλογία του και να ζητήσουν τη βοήθειά
του στις δυσκολίες της ζωής τους. Μάλιστα αξιώθηκε να επιτελεί και πολλά
θαύματα. Πλήθος ασθενών έτρεχαν να βρουν την υγεία τους στον άγιο ερημίτη.
Εκείνος γεμάτος καλοσύνη δεν αρνούνταν σε κανέναν τη βοήθειά του.
Χαρακτηριστικό γεγονός είναι η θαυματουργική ίαση από ανίατη ασθένεια συζύγου
Οθωμανού αξιωματούχου των Αθηνών. Παρά τις αντιρρήσεις της τουρκάλας ασθενούς,
κλήθηκε ο Άγιος στο σπίτι τους στην Αθήνα, την οποία σταυρώνοντάς την, την
θεράπευσε και την έσωσε από βέβαιο θάνατο. Ο Οθωμανός αξιωματούχος, μαζί με τις
ευχαριστίες του, απέδωσε στην Ιερά Μονή έκταση της, την οποία παράνομα κατείχε
εκείνος, στην απέναντι περιοχή της Μεγαρίδος, στη θέση, </span><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">η οποία μέχρι σήμερα αποκαλείται <b>Βλυχάδα</b>. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> Ο
τραχύς και δύσκολος ασκητικός του αγώνας έφθειραν την υγεία του. Ασθένησε και
στις <b>7 (κατ’ άλλους στις 9) Μαρτίου του
1707</b> κοιμήθηκε ειρηνικά, παραδίδοντας την ψυχή του στο Θεό και στην Παναγία
Μητέρα Του. Έφυγε χωρίς να δει την αγιογράφηση του καθολικού της Μονής, την
οποία ολοκλήρωσε ο γιός του Ιερομόναχος Ιωακείμ. Το ιερό του λείψανο τάφηκε στο
διακονικό του καθολικού του παρεκκλησίου του <b>Αγίου Χαραλάμπους</b>, ή κατ’ άλλη πληροφορία στο καθολικό του
παρεκκλησίου του <b>Αγίου Νικολάου</b>, στο
δάπεδο του ναού, μπροστά στο Άγιο Βήμα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> Η Ιερά Μονή Φανερωμένης, σεμνύνεται για
τον όσιο κτήτορά της και έχει την ευλογία να κατέχει Λείψανα του, σε αργυρές
λειψανοθήκες. Η τιμία κάρα του βρίσκεται για προσκύνηση στην αγία πρόθεση του
παρεκκλησίου του Αγίου Νικολάου, μπροστά στην ολόσωμη τοιχογραφία του και δίπλα
στην θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Φανερωμένης. <o:p></o:p></span></p>
</div>
<span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> Η
μνήμη του τιμάται στις <b>7 Μαρτίου</b>,
την ημέρα της οσιακής του κοιμήσεως. </span>π. Νικόλαος Δ. Γεωργαντώνηςhttp://www.blogger.com/profile/06455144554462290726noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7854487685374296907.post-20225799042428817832024-02-26T08:00:00.001+02:002024-02-26T08:00:00.216+02:00ΑΓΙΑ ΦΩΤΕΙΝΗ Η ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΗΣ <p> </p><div style="border: solid windowtext 1.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-element: para-border-div; padding: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt;">
<p align="right" style="border: none; line-height: 12.0pt; margin: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: right;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ΛΑΜΠΡΟΥ Κ.
ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού <o:p></o:p></b></p>
<p style="border: none; line-height: 12.0pt; margin: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τα βιβλικά πρόσωπα της Καινής Διαθήκης
έχουν ιδιαίτερη θέση στο αγιολόγιο της Εκκλησίας μας. Κι’ αυτό, διότι είναι
εκείνοι, οι οποίοι έζησαν στην εποχή που έζησε στη γη ο Κύριός μας Ιησούς
Χριστός και οι περισσότεροι σχετίστηκαν με Αυτόν. Ένα από αυτά τα πρόσωπα
υπήρξε και <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">η αγία Φωτεινή η Ισαπόστολος
και Μεγαλομάρτυρας</b>, η γνωστή μας<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">
Σαμαρείτιδα. <o:p></o:p></b></p>
<p style="border: none; line-height: 12.0pt; margin: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έζησε λοιπόν τον <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">1<sup>ο</sup> μ. Χ</b>. αιώνα στην <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Παλαιστίνη</b>.
Γεννήθηκε και έζησε στην πόλη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Συχάρ,</b>
η οποία βρισκόταν βόρεια της Ιουδαίας και κατοικούνταν από Σαμαρείτες, οι
οποίοι ήταν μεν ισραηλιτικής καταγωγής, αλλά με το πέρασμα των αιώνων, είχαν
έλθει σε επιμιξίες με ειδωλολατρικούς γειτονικούς λαούς και γι’ αυτό θεωρούνταν
εξωμότες από τους Ιουδαίους και υπήρχε μεταξύ τους έχθρα. Και όντως, οι
Σαμαρείτες ζούσαν ζωή περισσότερο προσαρμοσμένη στους Εθνικούς, παρά στους
Ιουδαίους. Η Σαμαρείτισσα Φωτεινή ζούσε και αυτή ζωή έκλυτη, αλλάζοντας συνεχώς
άνδρες. Φαίνεται ότι ήταν γνωστή στην πόλη και όλοι την στιγμάτιζαν για την
αμαρτωλή ζωή της. Σημειώνουμε πως δεν γνωρίζουμε το πρώτο της όνομα, διότι
Φωτεινή ονομάστηκε όταν πίστεψε στο Χριστό και έλαβε το άγιο Βάπτισμα αργότερα.
<o:p></o:p></p>
<p style="border: none; line-height: 12.0pt; margin: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κάποτε ο Κύριος, σε μια από τις
περιοδείες του στη Σαμάρεια, βρέθηκε στην πόλη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Συχάρ</b> και στάθηκε έξω από την πόλη σε ένα ονομαστό πηγάδι, το
οποίο, σύμφωνα με την παράδοση, το είχε ανοίξει ο πατριάρχης Ιακώβ πριν από δύο
χιλιάδες χρόνια από τότε. Ο Κύριος περίμενε, μόνος, δίπλα στο πηγάδι,
περιμένοντας να έρθει κάποιος να του αντλήσει νερό και να ξεδιψάσει. Οι μαθητές
Τους είχαν πάει στην πόλη να αγοράσουν τροφές και άλλα εφόδια. Ήταν καλοκαίρι
και έκανε ζέστη.<o:p></o:p></p>
<p style="border: none; line-height: 12.0pt; margin: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Φαίνεται πως το πηγάδι του Ιακώβ
εξυπηρετούσε την πόλη, όπου κατέφευγαν οι κάτοικοι να προμηθευτούν νερό. Καθώς
περίμενε ο Κύριος, έφτασε μια γυναίκα να αντλήσει νερό. Ήταν η Σαμαρείτισσα
Φωτεινή. Ο Κύριος της ζήτησε να του δώσει νερό. Εκείνη παραξενεύτηκε, βλέποντας
έναν Ιουδαίο, να καταδέχεται να συζητά μαζί της και να της ζητά εξυπηρέτηση,
διότι όπως προαναφέραμε, αυτό απαγορεύονταν, λόγω του μίσους που έτρεφαν προς
τους Σαμαρείτες οι Ιουδαίοι, οι οποίοι τους θεωρούσαν μιασμένους. Της ζήσε νερό
και μάλιστα με αντάλλαγμα προς αυτή, το <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«ζωντανό
νερό»</b>, το οποίο πίνοντάς το κάποιος, δεν θα χρειαζόταν να πιεί ξανά, διότι
δε διψούσε <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«εις τον αιώνα»</b>. Ο
Χριστός βεβαίως δεν εννοούσε κάποιο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«θαυματουργό»</b>
νερό, αλλά το σωτήριο λόγο Του. Η Φωτεινή τον ρώτησε που θα έβρισκε τον κουβά
να αντλήσει αυτό το «θαυματουργό» νερό, αφού το πηγάδι ήταν βαθύ. Ο Κύριος
βρήκε την ευκαιρία να πιάσει συζήτηση μαζί της και να της αποκαλύψει όντως
μεγάλες αλήθειες, τις οποίες δεν είχε αποκαλύψει ακόμη στους μαθητές Του. Ως
καρδιογνώστης κατάλαβε ότι η ψυχή αυτής της αμαρτωλής γυναίκας ήταν παρθένα και
γόνιμη να δεχτεί το λόγο του Θεού. Ότι έμελλε να γίνει η απόστολός Του στη χώρα
της Σαμάρειας και γι’ αυτό έκαμε αυτές τις αποκαλύψεις. Της αποκάλυψε την
πνευματική φύση του Θεού και την ανάγκη της πνευματικής Του λατρείας, η οποία
δεν απαιτεί συγκεκριμένο τόπο, που ορίζονταν ως τότε. Της αποκάλυψε ότι είναι ο
αναμενόμενος Μεσσίας των προφητών. Για να πεισθεί μάλιστα για την αλήθεια των
λόγων Του, της αποκάλυψε τον βίο της.<o:p></o:p></p>
<p style="border: none; line-height: 12.0pt; margin: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μετά από αυτό η Φωτεινή έτρεξε στην πόλη
και άρχισε, περιχαρής, να φωνάζει και να αναγγέλλει ότι ήρθε ο Μεσσίας και για
του λόγου του αληθές, της γνώρισε τον απόκρυφο βίο της. Κατόρθωσε να πείσει
πολλούς κατοίκους της πόλεως να βγουν και να έρθουν να δουν και να ακούσουν το
Χριστό, στον οποίο πίστεψαν αρκετοί. Ο Χριστός έμεινε στη Συχάρ δύο ημέρες
κηρύττοντας. <o:p></o:p></p>
<p style="border: none; line-height: 12.0pt; margin: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η Φωτεινή, διορθώθηκε, εγκατέλειψε την
αμαρτωλή ζωή και έγινε σώφρων. Η παράδοση αναφέρει ότι είχε πέντε αδέλφια, <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">την Ανατολή, την Φωτώ, την Φωτίδα, την
Παρασκευή και την Κυριακή</b> και δύο γιούς, <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">τον Φωτεινό και τον Ιωσή</b>. Τόσο τις αδελφές της όσο και τα παιδιά
της κατόρθωσε να τους πείσει ότι ο αναμενόμενος Μεσσίας ήρθε και είναι ο
Ιησούς.<o:p></o:p></p>
<p style="border: none; line-height: 12.0pt; margin: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μετά την σύλληψη, το σταυρικό θάνατο και
την Ανάσταση του Κυρίου, η Φωτεινή, μαζί με τις αδελφές της και τα παιδιά της
κατέβηκαν στην Ιερουσαλήμ. Την ημέρα της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Πεντηκοστής</b>
άκουσαν το κήρυγμα του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">αποστόλου Πέτρου</b>
και ήταν ανάμεσα στις τρείς χιλιάδες που βαπτίστηκαν και εντάχτηκαν στην
Εκκλησία. <o:p></o:p></p>
<p style="border: none; line-height: 12.0pt; margin: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κατόπιν ζήτησε από τους αποστόλους να
εργαστεί ιεραποστολικά. Μετέβη μαζί με τις αδερφές της και τα παιδιά της στη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Συρία</b>, όπου κήρυξαν το Χριστό και
μετέστρεψαν πολλούς στη νέα πίστη. Κατόπιν πήγαν στη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Φοινίκη</b>, σε άλλα μέρη της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Παλαιστίνης</b>,
στην <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αίγυπτο,</b> στην <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Καρχηδόνα</b> και τελικά έφτασαν στη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ρώμη</b>, την καρδιά της ρωμαϊκής
αυτοκρατορίας. Παντού κήρυττε με θέρμη και ενθουσιασμό την πίστη στο Σωτήρα
Χριστό, τον Οποίο είχε δει και της είχε αποκαλύψει τα μυστήρια του Θεού,
μεταστρέφοντας πλήθος ειδωλολατρών και Ιουδαίων στον Χριστιανισμό.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p style="border: none; line-height: 12.0pt; margin: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Συχνά αναλάμβανε περιοδείες και εκτός
της Ρώμης. Στα χρόνια που βασίλευε ο θηριώδης <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Νέρων </b>(54-68 μ. Χ.), βρέθηκε και πάλι στην αφρικανική μεγαλούπολη
της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Καρχηδόνας</b>. Ο μεγάλος γιός της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Βίκτωρ</b> είχε καταταγεί στον Ρωμαϊκό
στρατό και έφτασε στο αξίωμα του στρατηλάτη (στρατηγού). Ο παράφρων Νέρωνας
είχε κηρύξει τον φοβερό πρώτο διωγμό κατά των Χριστιανών, θέλοντας, ως γνωστόν,
να δικαιολογήσει τη δική του κακουργία, της πυρπόλησης της Ρώμης. Διέταξε τους
αξιωματούχους του στρατού να εκτελέσουν τη διαταγή του και να συλλάβουν τους
Χριστιανούς. <o:p></o:p></p>
<p style="border: none; line-height: 12.0pt; margin: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μεταξύ των άλλων αξιωματικών, διατάχτηκε
και ο Βίκτωρας να συλλάβει τους Χριστιανούς της Ιταλίας. Εκείνος αρνήθηκε.
Μάταια προσπάθησε ο φίλος του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Δούκας
Σεβαστιανός</b> να τον πείσει να εκτελέσει την αυτοκρατορική διαταγή. Στο τέλος
πείστηκε ο Σεβαστιανός να γίνει Χριστιανός! Εν τω μεταξύ ο Βίκτωρας είχε
βαπτισθεί και είχε λάβει το όνομα <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Φωτεινός</b>.
<o:p></o:p></p>
<p style="border: none; line-height: 12.0pt; margin: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Νέρων πληροφορήθηκε το γεγονός και
διέταξε τη σύλληψη των δύο αξιωματικών, αλλά και της Φωτεινής, των αδελφών της
και των τέκνων της. Στάθηκαν μπροστά του και ομολόγησαν την πίστη τους στο
Χριστό. Τους υπέβαλαν σε φρικτά και απάνθρωπα βασανιστήρια. Θαύματα λάμβαναν
χώρα κατά τη διάρκεια των μαρτυρίων τους, ώστε πολλοί ειδωλολάτρες να
ασπάζονται τον Χριστιανισμό. Τόσο η αγία Φωτεινή, όσο και οι οικείοι της έδωσαν
τη ζωή τους για το Χριστό. Η μνήμη τους τιμάται στις <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">26 Φεβρουαρίου</b> και την <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ε΄
Κυριακή από του Πάσχα</b>.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
</div>π. Νικόλαος Δ. Γεωργαντώνηςhttp://www.blogger.com/profile/06455144554462290726noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7854487685374296907.post-82055303339274953992024-02-24T19:50:00.004+02:002024-02-24T19:50:39.718+02:00ΑΓΙΟΣ ΤΑΡΑΣΙΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ<p> <b style="text-align: right;">ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου –
Καθηγητού</b></p><div style="border: solid windowtext 1.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-element: para-border-div; padding: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt;">
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"> Η μεγάλη εικονομαχική έριδα στο
Βυζάντιο (726-842) ανέδειξε μεγάλους Πατέρες και ομολογητές, οι οποίοι έδωσαν
τιτάνιους αγώνες για την υπεράσπιση της ορθοδόξου πίστεως. Ένας από αυτούς
είναι και ο <b>άγιος Ταράσιος</b>, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ο Ομολογητής,
ο οποίος έβαλε τη δική του σφραγίδα στην διάσωση της σώζουσας ορθόδοξης πίστης
την ταραγμένη εκείνη εποχή.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"> Γεννήθηκε περί το 730 στην
Κωνσταντινούπολη από ευγενείς γονείς. Ο πατέρας του ονομάζονταν <b>Γεώργιος</b>,
ο οποίος ήταν πατρίκιος και υπηρέτησε ως έπαρχος της Βασιλεύουσας και δικαστής.
Η μητέρα του ονομάζονταν <b>Ευκρατία </b>και ήταν πολύ ευσεβής. Αυτή μετέδωσε
στον Ταράσιο βαθιά πίστη στο Θεό και ευσέβεια. Έκανε λαμπρές σπουδές και
αναδείχτηκε ανώτερος κρατικός υπάλληλος. Υπηρέτησε ως ύπατος και πρωτασηκρήτης.
Ανέβηκε στο αξίωμα των υπάτων. Έγινε ύπατος και τον εξέλεξαν ως πρώτο γραμματέα
των μυστικών του αυτοκράτορα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"> Η αυτοκράτειρα <b>Ειρήνη Αθηναία</b> (752-803),
η οποία επιτρόπευε τον ανήλικο γιό της αυτοκράτορα <b>Κωνσταντίνο ΣΤ΄</b>(780-798),
εκτιμούσε ιδιαιτέρως τις ικανότητες του Ταρασίου και τον θαύμαζε για την
ευσέβειά του και την προσήλωσή του στην Ορθοδοξία. Μετά το θάνατο του Πατριάρχη
<b>Παύλου Δ΄ του Κυπρίου</b>, του
πρότεινε να υπηρετήσει την Εκκλησία, προωθώντας τον για τη θέση του Πατριάρχη. Διέβλεπε
στο πρόσωπό του τον σωστό εκκλησιαστικό ηγέτη, ο οποίος θα ειρήνευε την
Εκκλησία και θα επούλωνε τις πληγές της από τους εικονομάχους εχθρούς της. Στην
αρχή υπήρξε διστακτικός από ταπείνωση και έχοντας τη συναίσθηση του μεγάλου
φορτίου του πατριαρχικού θρόνου, στην κρίσιμη εκείνη περίοδο. Δέχτηκε τελικά,
αφού έλαβε την διαβεβαίωση ότι θα συγκροτούσε το παλάτι Οικουμενική Σύνοδο, για
να θέσει τέρμα στο πρόβλημα της εικονομαχίας. Τα Χριστούγεννα του 784
χειροτονήθηκε ταυτόχρονα στους τρεις βαθμούς της Ιεροσύνης και αναδείχτηκε
Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Ο βεβιασμένος τρόπος εκλογής του προκάλεσε
χλιαρή αντίδραση του (ορθοδόξου τότε) πάπα <b>Αδριανού Α΄</b>, το ίδιο και
στους συγχρόνους του. Από τον
ενθρονιστήριο λόγο του, που διέσωσε ο χρονικογράφος <b>Θεοφάνης ο Ομολογητής</b>,
φαίνεται ο πόθος του για να επικρατήσει η πολυπόθητη ειρήνη στην Εκκλησία.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"> Ως Πατριάρχης, στα 22 χρόνια της
πατριαρχίας του, αποδείχτηκε ικανότατος, σε μια περίοδο, που υπήρχε προσωρινή
ανάπαυλα της εικονομαχικής έριδας (780-814). Υπήρξε υπέρμαχος της Ορθοδοξίας
και επηρέασε θετικά τους αυτοκράτορες για την τιμή των Ιερών Εικόνων. Συνέβαλε
τα μέγιστα για την προετοιμασία της <b>Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου (787)</b>, στην
οποία μάλιστα και προήδρευσε. Ο θρίαμβος του ορθοδόξου δόγματος σ’ αυτή είναι
εν πολλοίς έργο δικό του. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"> Όπως είναι γνωστό, η Σύνοδος αυτή
αποφάνθηκε για την ορθόδοξη πίστη και αναστήλωσε τις Ιερές Εικόνες, αλλά όμως
τα προβλήματα συνέχιζαν να υπάρχουν και να ταλαιπωρούν την Εκκλησία. Ο Ταράσιος
κράτησε μετριοπαθή στάση στην εισδοχή των πρώην εικονομάχων επισκόπων στην
Εκκλησία, διότι ήθελε να ειρηνεύσει η Εκκλησία. Όμως το γεγονός αυτό ενόχλησε
κάποιους ζηλωτές μοναχούς, οι οποίοι θεώρησαν το επιτίμιο ακοινωνησίας, (του
ενός έτους) μικρό, και γι’ αυτό οργάνωσαν δυναμικές αντιδράσεις εναντίον του.
Σε αυτή την αντίδραση πρωτοστατούσε ο ανιψιός του, μοναχός <b>Θεόδωρος ο
Στουδίτης</b>, ηγούμενος της περίφημης <b>Μονής Στουδίου</b> της
Κωνσταντινουπόλεως. Ο άγιος Επίσκοπος προσπάθησε με πνεύμα ταπεινότητας και
πραότητας να ειρηνεύσουν τα πνεύματα και να αποφευχθούν τα σχίσματα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"> Στα 795 ξέσπασε νέα αναταραχή και
αντίδραση κατά του Πατριάρχη Ταρασίου, ξανά από τους ίδιους μοναχικούς κύκλους.
Ο νεαρός αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ΣΤ΄ (780-798) αποφάσισε να χωρίσει τη σύζυγό του <b>Μαρία</b>,
την οποία του είχε επιβάλλει η μητέρα του Ειρήνη και να παντρευτεί την <b>Θεοδότη</b>,
ανιψιά του <b>Θεοδώρου Στουδίτου</b> και
καμαριέρα της μητέρας του. Έκλεισε σε μοναστήρι τη σύζυγό του και απαιτούσε από
τον Ταράσιο να τελέσει τον ανίερο αυτό γάμο. Τόσο ο Θεόδωρος Στουδίτης, όσο και
ο μοναχός <b>Πλάτων</b>, ηγούμενος της <b>Μονής </b><b>Σακκουδίωνος</b>, κατηγόρησαν τον Ταράσιο ότι κράτησε διαλλακτική
στάση ως προς το γάμο αυτό και αποδέχτηκε τη μοιχεία. Αλλά ο Ταράσιος βρισκόταν
σε δίλημμα, διότι ο αυτοκράτορας τον απειλούσε ότι αν αντιδρούσε θα επανέφερε
την εικονομαχία. Τελικά ο γάμος τελέστηκε χωρίς τη θέληση του Ταρασίου από
κάποιον ιερέα <b>Ιωσήφ.</b> Οι δύο μοναχοί
διέκοψαν το μνημόσυνο του Πατριάρχη και κατέληξαν στην εξορία, στη <b>Θεσσαλονίκη</b>. Το 798 όμως η Ειρήνη
παραμέρισε το γιό της Κωνσταντίνο από το θρόνο, τον οποίο τύφλωσε και του πήρε
το θρόνο. Η διαμάχη έληξε και οι δύο μοναχοί ανακλήθηκαν από την εξορία. Ο
Πατριάρχης Ταράσιος τους έστειλε επιστολή, με την οποία τους καλούσε σε
ενότητα. Εκείνοι δέχτηκαν και η ειρήνη πραγματοποιήθηκε στην Εκκλησία. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"> Ο Ταράσιος πολιτεύτηκε με σύνεση και ζήλο.
Τον διέκρινε σπάνια ευσέβεια και ήταν στολισμένος με πολλές αρετές. Ήταν επίσης τίμιος και φιλάνθρωπος, γι’ αυτό
και είχε ασκήσει σπάνια φιλανθρωπική δράση. Είχε οργανώσει συσσίτια για τους
πεινασμένους σε πολλά σημεία της Κωνσταντινουπόλεως. Παρείχε δε ιματισμό και
είδη πρώτης ανάγκης. Ίδρυσε πολλά κοινωφελή ιδρύματα, όπως νοσοκομεία και
πτωχοκομεία. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"> Δεν τον είχε αγγίξει στο ελάχιστο η
πολυτέλεια της Βασιλεύουσας. Αντίθετα ζούσε βίο ασκητικό. Παροιμιώδης υπήρξε η
εγκράτειά του. Φρόντισε μάλιστα να χτίσει προσωπικό ασκητήριο. Ίδρυσε την <b>Μονή των Αγίων Πάντων</b> στο ευρωπαϊκό
μέρος του Βοσπόρου, όπου κατέφευγε συχνά για προσευχή και άσκηση. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"> Οι αδιάκοποι αγώνες του έφθειραν το
λιπόσαρκο σαρκίο του. Στα τέλη της ζωής του ταλαιπωρήθηκε από επώδυνες
ασθένειες. Στο τέλος είχε χάσει την ομιλία του. Στις 25 Φεβρουαρίου του 806
κοιμήθηκε ειρηνικά. Το λείψανό του μεταφέρθηκε και θάφτηκε στην αγαπημένη του
Μονή των Αγίων Πάντων. Σύντομα ανακηρύχτηκε άγιος και ορίστηκε η μνήμη του στις
<b>25 Φεβρουαρίου</b>, την ημέρα της
οσιακής κοιμήσεώς του. Το βίο του τον συνέγραψε ο διάκονος <b>Ιγνάτιος</b>. <o:p></o:p></p>
</div>
<span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> Ο άγιος Ταράσιος υπήρξε και
ένας μεγάλος θεολόγος. Σώζονται έξι επιστολές του και μια ομιλία του στα
Εισόδια της Θεοτόκου. </span>π. Νικόλαος Δ. Γεωργαντώνηςhttp://www.blogger.com/profile/06455144554462290726noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7854487685374296907.post-7053215537484602662024-02-24T19:49:00.004+02:002024-02-24T19:49:30.046+02:00ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΡΗΓΙΝΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΚΟΠΕΛΟΥ<p> </p><div style="border: solid windowtext 1.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-element: para-border-div; padding: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt;">
<p align="right" class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: right;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;">ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η παρουσία των Πατέρων του ταραγμένου 4<sup>ου</sup>
μ. Χ. αιώνα είναι πολύ σημαντική, διότι κατόρθωσαν να αναδείξουν την Εκκλησία
του Χριστού, μέσα από την ιστορική εκείνη καμπή, ως το νέο πνευματικό σχήμα της
ανθρωπότητας, το οποίο διαδέχτηκε τον καταρρέοντα εθνισμό. Ένας από αυτούς
υπήρξε και ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">άγιος Ρηγίνος</b>,
επίσκοπος Σκοπέλου, ο οποίος υπήρξε ένα από τα τελευταία θύματα της
ειδωλολατρίας. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ήταν έλληνας στην καταγωγή και γεννήθηκε
στις αρχές του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">4<sup>ου</sup> αιώνα</b>
στη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Λειβαδιά της Βοιωτίας</b> από ευσεβείς
και ενάρετους γονείς. Έχοντας αυτοί οικονομική και κοινωνική θέση στην τοπική
κοινωνία, έδωσαν στο γιό τους σοβαρή μόρφωση. Τον έστειλαν σε ονομαστές σχολές
της εποχής, όπου σπούδασε την θύραθεν παιδεία. Παράλληλα φρόντισαν να γεμίσουν
την ψυχή του με πίστη στο Θεό και ευσέβεια και τον στόλισαν με αρετές. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τον κατήχησαν στην ορθόδοξη πίστη και τον
έμαθαν πως να ξεχωρίζει τις πλάνες, οι οποίες την εποχή εκείνη, αλλά και κάθε
εποχή, τείνουν να νοθεύσουν τη σώζουσα αλήθεια της Εκκλησίας μας και να
αναστείλουν το σωστικό της έργο. Έτσι ο Ρηγίνος κατέστη ενωρίς μια ολοκληρωμένη
προσωπικότητα, ένας χαριτωμένος άνθρωπος, κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Ρηγίνος έζησε στα χρόνια που βασίλευαν
στο απέραντο Ρωμαϊκό Κράτος οι γιοί του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Μεγάλου
Κωνσταντίνου</b>, ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κωνστάντιος</b>
(337-361) στην Ανατολή και ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κώνστας</b>
(337 -<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>) στη Δύση. Είναι η εποχή
που σταμάτησαν οι φοβεροί διωγμοί κατά των Χριστιανών, με το γνωστό περίφημο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Διάταγμα των Μεδιολάνων</b> (313) και η
ειδωλολατρία ψυχορραγούσε κάτω από το βάρος της αρνητικής της δράσης στον
προχριστιανικό κόσμο. Όμως έκαμε την εμφάνισή του ένας άλλος κίνδυνος,
χειρότερος από τους διωγμούς των ειδωλολατρών, η φοβερή αίρεση του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">αρειανισμού</b>, η οποία συντάραξε την
Εκκλησία. Ο ευσεβής αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος συγκάλεσε την <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Α΄ Οικουμενική Σύνοδο (325)</b>, όπου καταδικάστηκε ο αιρεσιάρχης <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Άρειος</b> και οι οπαδοί του. Όμως, μετά το
θάνατό του (337) ο γιός του Κωνστάντιος αθέτησε την απόφαση της Συνόδου και
έγινε υπέρμαχος και προστάτης των αρειανών και σφοδρός διώκτης των Ορθοδόξων,
σε αντίθεση με τον Κώνστα ο οποίος έμεινε πιστός στο δόγμα της Συνόδου και
προστάτευε τους Ορθοδόξους στη Δύση. Η σχιζοφρενική αυτή πολιτική είχε τρομακτικές
συνέπειες για την Εκκλησία. Οι διαμάχες και οι έριδες διατάραζαν την γαλήνη των
πιστών. Ο Κωνστάντιος στην Ανατολή έστελνε εξορία όσους Επισκόπους δεν
ασπάζονταν τα δόγματα των αρειανών.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ένας από τους πολλούς τόπους εξορίας των
Ορθοδόξων Επισκόπων και άλλων Ορθοδόξων ομολογητών ήταν και η νήσος <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Σκόπελος</b>, η οποία βρίσκεται στις
Βόρειες Σποράδες. Ο Επίσκοπος Λαρίσης <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αχίλλειος</b>,
θείος του Ρηγίνου, τον έστειλε στη Σκόπελο, να ενισχύσει τους εξόριστους και να
τους στερεώσει στην πίστη. Πράγματι εκείνος υπάκουσε και έπλευσε στο νησί, όπου
έγινε ενθουσιωδώς δεκτός από τους εκεί εξορίστους. Μάλιστα χειροτονήθηκε και
Επίσκοπος της νήσου. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Επειδή όμως η θρησκευτική διαμάχη είχε
πάρει τεράστιες διαστάσεις, οι δύο αυτοκράτορες Κωνστάντιος και Κώνστας
αποφάσισαν να συγκληθεί νέα Σύνοδος για να εξετάσει την εκρηκτική κατάσταση. Το
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">343</b> συγκλήθηκε η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Σύνοδος της Σαρδικής</b>, στη σημερινή <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Σόφια της Βουλγαρίας</b>, στην οποία έλαβε
μέρος και ο Ρηγίνος, όπου έβαλε τη δική του σφραγίδα στην εδραίωση της
Ορθοδοξίας. Ανασκεύασε όλες τις κακοδοξίες των αρειανών και κατέδειξε την πίστη
των Ορθοδόξων ως τη μόνη γνήσια πίστη. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μετά το πέρας των εργασιών της Συνόδου ο
Ρηγίνος επέστρεψε στην επισκοπή του στη Σκόπελο, όπου ποίμαινε θεοφιλώς και
ορθοδόξως το λαό του νησιού. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;">Μεγάλα προβλήματα του δημιουργούσαν
οι εναπομείναντες ειδωλολάτρες, οι οποίοι παρακινούνταν από τους αδίστακτους
ιερείς των ειδώλων, διότι άδειαζαν και ρήμαζαν τα «ιερά» τους και άρα
εκμηδενίζονταν οι πλούσιες πρόσοδοί τους. Όπως είναι γνωστό, η θνησκούσα
ειδωλολατρία είχε ακόμη σχετική δύναμη στον ελλαδικό χώρο την εποχή εκείνη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τα μεγάλα προβλήματα για τον Επίσκοπο
Ρηγίνο, αλλά και για σύμπασα την Εκκλησία, εντάθηκαν όταν ανέβηκε στον
αυτοκρατορικό θρόνο ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ιουλιανός ο
Παραβάτης</b>, <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ή Αποστάτης</b>
(361-363). Ο ανεδαφικός και θρησκομανής αυτοκράτορας, αφού προσελκύστηκε στην
ειδωλολατρική θρησκεία, απαρνούμενος τον Χριστιανισμό, αναβίωσε τους διωγμούς
των προκατόχων του Ρωμαίων αυτοκρατόρων κατά των Χριστιανών και της Εκκλησίας. Χιλιάδες
Χριστιανοί, κληρικοί όλων των βαθμών και λαϊκοί ταλαιπωρήθηκαν, βασανίστηκαν
και βρήκαν φρικτό θάνατο στην ευτυχώς σύντομη βασιλεία του. Παράλληλα
επιχείρησε ανεπιτυχώς να νεκραναστήσει την προχριστιανική ειδωλολατρία,
προτείνοντας ένα δικής του εμπνεύσεως θρησκευτικό παγανιστικό σύστημα, με
στοιχεία της αρχαιοελληνικής ειδωλολατρίας, της ρωμαϊκής, του παρσισμού, του
νεοπλατωνισμού και του Χριστιανισμού. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η φήμη του δραστήριου Επισκόπου Σκοπέλου
Ρηγίνου έφτασε ως τη Βασιλεύουσα, καθότι ο άγιος ποιμενάρχης του νησιού είχε
μεταστρέψει στο σύνολό τους στο Χριστό τους ειδωλολάτρες του νησιού. Γι’ αυτό
στάλθηκε ο έπαρχος της Ελλάδος για να «συνετίσει» <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το Ρηγίνο και να τον μεταστρέψει στην
ειδωλολατρία. Ο φανατικός ειδωλολάτρης Έπαρχος μόλις έφτασε στο νησί, διέταξε
να συλληφθεί ο Επίσκοπος και να προσαχθεί ενώπιον του. Του ζήτησε με αναίδεια
και θράσος να απαρνηθεί το Χριστό και να ασπασθεί τη λατρεία των «θεών». Να
ακολουθήσει την περίεργη αυτοκρατορική παγανιστική θρησκεία. Στην αντίθετη
περίπτωση θα υφίστατο τις συνέπειες του αυτοκρατορικού διατάγματος.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Ρηγίνος στάθηκε αγέρωχος και θαρραλέος,
μπροστά στον θηριώδη έπαρχο, χωρίς τον παραμικρό κλονισμό και φόβο. Αρνήθηκε
κατηγορηματικά να εκτελέσει τη διαταγή του, ομολόγησε την πίστη του στο Χριστό,
στον αληθινό Θεό <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και στηλίτευσε την
άφρονα και ανεδαφική επιλογή του αυτοκράτορα να επαναφέρει το σκοτεινό
ειδωλολατρικό παρελθόν. Κατάγγειλε δε τους νέους διωγμούς ως πράξη βάρβαρη και
απολίτιστη, η οποία δεν ταιριάζει σε έναν υποτιθέμενο λάτρη του ελληνικού
πολιτισμού, όπως ήθελε να εμφανίζεται ο Ιουλιανός. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο έπαρχος έδωσε εντολή να βασανισθεί
ανηλεώς και να φυλακισθεί, ελπίζοντας πως με τη βία και το φόβο θα υπέκυπτε.
Ύστερα από μερικές ημέρες βασανισμών οδηγήθηκε και πάλι ενώπιον του επάρχου,
πιστεύοντας εκείνος ότι θα αλλαξοπιστούσε. Όμως ο άγιος Επίσκοπος επανέλαβε την
αμετακίνητη απόφασή του να μην αρνηθεί το Χριστό, με κανένα κόστος, περιφρονώντας
επιδεικτικά τις προτροπές του αξιωματούχου. Τότε εκείνος, γεμάτος θυμό και
οργή, έβγαλε την απόφαση της θανάτωσής του. Τον παρέδωσε στους δημίους να τον
διαπομπέψουν για παραδειγματισμό και στη συνέχεια να τον θανατώσουν. Τον
οδήγησαν στο στάδιο της πόλεως, όπου τον βασάνισαν φρικτά, ενώπιον φανατικών
ειδωλολατρών και πιστών χριστιανών, οι οποίοι συμπονούσαν με τον άγιο Επίσκοπό
τους. Κατόπιν οδηγήθηκε στη θέση <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«Παλαιό
Γεφύρι»</b> όπου τον αποκεφάλισαν. Οι πιστοί πήραν το τίμιο λείψανό του και το
έθαψαν με τιμές σε παρακείμενο δάσος. Ήταν <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">25</b>
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Φεβρουαρίου 362</b>. Ο τάφος του έγινε πηγή
αγιασμού θαυμάτων για τους πιστούς. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Η μνήμη του τιμάται στις <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">25
Φεβρουαρίου</b>, ημέρα του μαρτυρικού του θανάτου. Τιμάται επίσης με λαμπρότητα
στη γενέτειρά του Λειβαδιά της Βοιωτίας, όπου τελευταία ανεγέρθηκε περίλαμπρος
ναός. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
</div>π. Νικόλαος Δ. Γεωργαντώνηςhttp://www.blogger.com/profile/06455144554462290726noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7854487685374296907.post-89638635496558521512024-02-24T19:48:00.000+02:002024-02-24T19:48:00.693+02:00Ο ΟΛΕΘΡΟΣ ΤΗΣ ΕΓΩΠΑΘΕΙΑΣ ΚΑΙ Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΑΠΕΙΝΩΣΕΩΣ<p> </p><div style="border: solid windowtext 1.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-element: para-border-div; padding: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 1.0pt;">
<p align="center" class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 1.0pt; padding: 0cm; text-align: center;">(Θεολογικό
σχόλιο στην Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου)<o:p></o:p></p>
<p align="right" class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 1.0pt; padding: 0cm; text-align: right;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 1.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Με τη χάρη και την ευσπλαχνία του Αγίου
Θεού φθάσαμε για μια ακόμα φορά στο άγιο Τριώδιο, στην ιερότερη και
κατανυκτικότερη εορτολογική περίοδο του εκκλησιαστικού έτους. Η μακρά αυτή
περίοδος, η οποία αρχίζει την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου και
τελειώνει το Μεγάλο Σάββατο, είναι η πιο σημαντική χρονική περίοδος της
Εκκλησίας μας, διότι δίνει την ευκαιρία σε μας τους πιστούς να συναισθανθούμε
τη λαθεμένη πορεία της ζωής μας, να τη διορθώσουμε και να επανακαθορίσουμε τη
στάση μας απέναντι στο Θεό και τους συνανθρώπους μας. Αυτή η προσωπική κάθαρση
και διόρθωση της γήινης πορείας μας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να
μπορέσουμε, κεκαθαρμένοι και αλλαγμένοι, να εορτάσουμε το άγιο Πάσχα, σύμφωνα
με την παύλειο προτροπή, όχι όπως οι Ιουδαίοι, τυπικά, <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«άλλ' εν αζύμοις ειλικρινείας και αληθείας»</b>, αποβάλλοντας την
παλαιά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ζύμη της κακίας και της πονηρίας
μας (Α΄ Κορ.5,8).<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 1.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η πρώτη Κυριακή του Τριωδίου είναι
αφιερωμένη στην πολύ διδακτική παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου, την
οποία ο Κύριος διηγήθηκε, προκειμένου να διδάξει την θεοφιλή αρετή της
ταπεινώσεως και να στηλιτεύσει την<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 1.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εωσφορική έπαρση. Δίδαξε την παραβολή αυτή <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«προς τινας τους πεποιθότας αφ’ εαυτοίς ότι
εισί δίκαιοι, και εξουθενούντας τους λοιπούς»</b> (Λουκ.18,9). Δηλαδή πήρε
αφορμή ο Χριστός από την υποκριτική στάση των Φαρισαίων, οι οποίοι ήθελαν να
φαίνονται ως εκλεκτοί και αγαπητοί του Θεού, περιφρονώντας όσους δεν ανήκαν
στην τάξη τους, ως ελεεινούς και μισητούς του Θεού. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 1.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο ευαγγελιστής Λουκάς, με τρόπο λιτό,
αλλά σαφέστατο, διέσωσε την παραβολή αυτή ως εξής: <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«Άνθρωποι δύο ανέβησαν εις το ιερόν προσεύξασθαι, ο εις Φαρισαίος και ο
έτερος τελώνης. Ο Φαρισαίος σταθείς προς ευατόν ταύτα προσηύχετο΄ ο Θεός
ευχαριστώ σοι ότι ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων, άρπαγες, άδικοι,
μοιχοί, ή και ως ούτος ο τελώνης΄ νηστεύω δις του σαββάτου, αποδεκατώ πάντα όσα
κτώμαι. Και ο τελώνης μακρόθεν εστώς ουκ ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς εις τον
ουρανόν επάραι, αλλ’ έτυπτεν εις το στήθος αυτού λέγων΄ ο Θεός ιλάσθητί μοι τω
αμαρτωλώ. Λέγω υμίν, κατέβη ούτος δεδικαιωμένος εις τον οίκον αυτού ή γαρ
εκείνος΄ ότι πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται»</b>
(Λουκ.18,10-14).<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 1.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η τάξη των Φαρισαίων εκπροσωπούσε την
υποκρισία και την εγωιστική αυτάρκεια. Τα μέλη της, απόλυτα αποκομμένα από την
υπόλοιπη ιουδαϊκή κοινωνία, αποτελούσαν, λαθεμένα, το μέτρο σύγκρισης της
ευσέβειας και της ηθικής για τους Ιουδαίους. Ήταν δε τέτοια η ατομική τους
έπαρση και αλαζονεία, ώστε είχαν καταντήσει αληθινοί τύραννοι του λαού. Ο
Κύριος δεν παρέλειπε να κατακεραυνώνει τους Φαρισαίους στο κήρυγμά του και να
στηλιτεύει την τυραννική τους επιβολή στο λαό<span style="mso-bidi-font-size: 12.0pt;">. <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«</b></span><span class="fp1"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Τότε ο Ιησούς ελάλησε τοις όχλοις και τοις μαθηταίς αυτού</span></b></span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #175591; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"> </span></b><span class="fp1"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">λέγων· επὶ της Μωσέως
καθέδρας εκάθισαν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι.</span></b></span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #175591; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"> </span></b><span class="fp1"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">πάντα ουν όσα εὰν είπωσιν
υμίν τηρείν, τηρείτε και ποιείτε, κατὰ δε τα έργα αυτών μη ποιείτε· λέγουσι
γαρ, και ου ποιούσι.</span></b></span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #175591; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"> </span></b><span class="fp1"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">δεσμεύουσι γαρ φορτία βαρέα καὶ δυσβάστακτα και επιτιθέασιν επὶ τους
ώμους των ανθρώπων, τω δε δακτύλῳ αυτών ου θέλουσι κινήσαι αυτά.</span></b></span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #175591; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></b><span class="fp1"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">πάντα δε τα έργα αυτών ποιούσι προς το θεαθήναι τοις
ανθρώποις»</span></b></span><span class="fp1"><span style="font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"> (Ματθ.23,1-5).</span></span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 1.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αντίθετα οι τελώνες ήταν η προσωποποίηση
της αδικίας και της αμαρτωλότητας. Ως φοροεισπράκτορες των κατακτητών Ρωμαίων
διέπρατταν αδικίες, κλοπές, εκβιασμούς, τοκογλυφίες και άλλες ειδεχθείς ανομίες
και γι’ αυτό τους μισούσε<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 1.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;">δικαιολογημένα ο λαός.
Ήταν πλούσιοι από τις άνομες και άδικες δραστηριότητές τους και αυτό επέτεινε
το φθόνο και την αγανάκτηση του λαού προς αυτούς. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 1.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δύο αντίθετοι αντιπροσωπευτικοί τύποι της κοινωνίας,
εκπρόσωποι των δύο αυτών κοινωνικών τάξεων, ανέβηκαν στο ναό να προσευχηθούν. Ο
πρώτος ο νομιζόμενος ευσεβής, έχοντας την αυτάρκεια της δήθεν ευσέβειάς του ως
δεδομένη, στάθηκε με έπαρση μπροστά στο Θεό και άρχισε να απαριθμεί τις αρετές
του, οι οποίες ήταν πραγματικές. Τις εξέθετε προκλητικότατα, εις τρόπον ώστε
απαιτούσε από το Θεό να τον επιβραβεύσει γι’ αυτές. Τις απαριθμούσε μία – μία,
φωναχτά, να τις ακούνε και οι παραβρισκόμενοι στους χώρους του ναού, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κάνοντας επίσης αήθη σύγκρισή του με άλλους
ανθρώπους και ιδιαίτερα με τον συμπροσευχόμενό του τελώνη.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 1.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αντίθετα ο όντως αμαρτωλός τελώνης
συναισθανόμενος τη δεινή του αμαρτωλή κατάσταση, με συντριβή και ταπείνωση
ζητεί το έλεος του Θεού. Δεν έχει να απαριθμήσει αρετές, αλλά και αν είχε,
αυτές θα ήταν πνιγμένες στο πέλαγος των αμαρτιών του. Δεν έχει την τόλμη να
κοιτάξει ψηλά το ουρανό, όπου βρίσκεται ο θρόνος του Θεού, αλλά κοιτά χαμηλά τη
γη, όπου διαπράττεται η αμαρτία. Τα μάτια του τρέχουν δάκρια, ως ξεχείλισμα των
κριμάτων της καρδιάς του. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο τόνος της
φωνής του είναι χαμηλός, τόσο χαμηλός ώστε να τον ακούει μόνο ο Θεός. Το μόνο
που ακουγόταν ήταν οι αναστεναγμοί του, ως κραυγή απόγνωσης και απελπισίας. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δεν έχει το κουράγιο να υψώσει τα χέρια του,
αλλά με αυτά χτυπά το στήθος του, σαν να δέρνει τον παλιό κακό εαυτό του για
τις τόσες και μεγάλες αμαρτίες του. Μέσα στη συντριβή του δε μπορεί να δει τον
εγωιστικά στεκάμενο δίπλα του Φαρισαίο και να ακούσει τις εγωιστικές φλυαρίες
του . Ίσως να άκουσε μόνο την τελευταία φράση του, ότι δεν είναι σαν εκείνον
δίκαιος, και ασφαλώς θα συμφώνησε μαζί του. Αυτή όμως η μετάνοιά του, η αληθινή
συντριβή του, τον δικαιώνει μπροστά στο Θεό. Γίνεται δεκτή η προσευχή του, σε
αντίθεση με τον υποκριτή Φαρισαίο, ο οποίος όχι μόνο δεν έγινε δεκτή η προσευχή
του, αλλά σώρευσε στον εαυτό του περισσότερο κρίμα, εξαιτίας της εγωπάθειάς
του.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 1.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας όρισαν να
είναι αφιερωμένη η πρώτη Κυριακή του Τριωδίου στη διδακτική αυτή παραβολή του
Κυρίου για να συνειδητοποιήσουν οι πιστοί πως η υπερηφάνεια είναι η αγιάτρευτη
ρίζα του κακού στον άνθρωπο, η οποία τον κρατά μακριά από την αγιαστική χάρη
του Θεού. Πως η ταπείνωση είναι το σωτήριο αντίδοτο της καταστροφικής πορείας,
που οδηγεί τον άνθρωπο η εγωπάθεια, η οποία είναι το χειρότερο εμπόδιο για τη
σωτηρία του ανθρώπου. Αυτή η εγωιστική αυτάρκεια, ως μια λίαν νοσηρή πνευματική
κατάσταση, εμποδίζει τη συναίσθηση της αμαρτωλότητας και τη διάθεση για
μετάνοια. Εγωισμός και μετάνοια είναι δυο έννοιες εντελώς αντίθετες και
ασυμβίβαστες μεταξύ τους. Η μία αναιρεί την άλλη. Οι πύλες της ψυχής του
εγωπαθούς ανθρώπου είναι ερμητικά κλειστές για τη θεία χάρη και κατά συνέπεια
είναι αδύνατη η σωτηρία του, όσο εμμένει στην εγωιστική του περιχάραξη. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 1.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η υπερηφάνεια και ο εγωισμός είναι
καταστάσεις εωσφορικές. Πρώτος διδάξας ο Εωσφόρος, ο οποίος δε μπορούσε να
θεωρεί τον εαυτό του κατώτερο από το Θεό και δημιουργό του και γι’ αυτό
διανοήθηκε να στήσει το θρόνο του πάνω από το θρόνο της μεγαλοσύνης Του, <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«εις τον ουρανόν αναβήσομαι, επάνω των
αστέρων του ουρανού θήσω τον θρόνον μου, αναβήσομαι επάνω των νεφών, έσομαι
όμοιος τω Υψίστω»</b> (Ησ.14,13-14). Αλλά αυτή η αλαζονική του απόφαση είχε ως
αποτέλεσμα όχι μόνο να μην πραγματοποιήσει το σκοπό του, αλλά να χάσει τη δόξα
και την τιμή που του είχε χαριστεί από το Θεό και να καταπέσει στην έσχατη
απαξία. Και ακόμη, από ανείπωτο μίσος και φθόνο, θέλησε να μεταδώσει και στον
άνθρωπο, το κορυφαίο δημιούργημα του Θεού, τη φθοροποιά και καταστροφική έξη
του εγωισμού. Έπεισε<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 1.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τους πρωτοπλάστους ότι δήθεν ήταν ικανοί από
μόνοι τους να γίνουν θεοί (Γεν. 3<sup>ο</sup> κεφ.), συμπαρασύροντάς τους στη
δική του δίνη και καταστροφή. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 1.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αυτή ακριβώς την κατάσταση έχει υπόψη της
η Εκκλησία μας και θέσπισε την κατανυκτική περίοδο του Τριωδίου, η οποία
σηματοδοτεί την μεταπτωτική κατάσταση του ανθρωπίνου γένους, αρχίζοντας από τη
στηλίτευση του εγωισμού, ως την πρωταρχική αιτία της πτώσεως και της κατοπινής δραματικής
πορείας του ανθρώπου. Μας καλεί να κάνουμε μια μεγάλη θυσία αυτές τις
αγιασμένες μέρες που ακολουθούν. Να θυσιάσουμε τον εγωισμό μας, ως την πλέον
ευάρεστη θυσία στο Θεό, διότι <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«θυσία τω
Θεώ, πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός
ουκ εξουθενώσει» </b>(Ψαλμ.50,19). Να θεωρήσουμε τον εγωιστικό εαυτό μας ως το
χειρότερο και τον πλέον επικίνδυνο εχθρό μας, διότι αν δεν τον νικήσουμε, θα μας
νικήσει εκείνος και θα μας στείλει εξάπαντος στην απώλεια. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 1.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Είναι
θεμελιώδους σημασίας ο λόγος του Κυρίου μας: <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«</b><span class="fp1"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">ο μείζων υμών έσται υμών
διάκονος.</span></b></span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #175591; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"> </span></b><span class="fp1"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">όστις δε υψώσει εαυτὸν ταπεινωθήσεται, και όστις ταπεινώσει εαυτὸν υψωθήσεται»
</span></b></span><span class="fp1"><span style="font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">(Ματθ.23,11-12)! Ο πραγματικά σπουδαίος, για το Χριστό, είναι αυτός που
θέτει τον εαυτό του υπηρέτη των άλλων και τον θεωρεί κατώτερο από εκείνους. Εξίσου
θεμελιώδους σημασίας είναι και η διαβεβαίωσή Του: </span></span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: black; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">«αμὴν λέγω υμίν ότι οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις
την βασιλείαν του Θεού»</span></b><span style="color: black; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"> (Ματθ.21,32), που σημαίνει πως συγκάτοικοί μας στον παράδεισο θα
είναι μετανοούντες αμαρτωλοί, ενώ θα απουσιάζουν οι αμετανόητοι νομιζόμενοι
δίκαιοι! </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 1.0pt 1.0pt 1.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η περίοδος του Τριωδίου είναι κατ’ εξοχήν
περίοδος αγώνα κατά της εγωπάθειας και άσκηση της αρετής της ταπείνωσης, ως
μονόδρομος της σωτηρία μας. Αποτελεί το προπαρασκευαστικό χρονικό διάστημα πριν
το Πάσχα, για την οντολογική προετοιμασία ημών των πιστών για την ύπατη και
λαμπρότατη εορτή της Εκκλησίας μας. Για την ψυχοσωματική μας κάθαρση από όλους
εκείνους τους ρίπους, που μολύνουν την ύπαρξή μας και μας καθιστούν οντότητες
νοσηρές, έκπτωτες από την αυθεντικότητά μας. Η μετοχή μας στη φωτοφόρο πανήγυρη
των πανηγύρεων απαιτεί προσωπική ανακαίνιση και ιδιαίτερα απόρριψη του εγωισμού
μας, ειδάλλως<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το ανέσπερο αναστάσιμο φως
θα καταδείξει την ψυχική μας ρυπαρότητα και δε θα δυνηθούμε να γίνουμε κοινωνοί
του Αναστάντος Λυτρωτή μας, αφήνοντάς μας ανέγγιχτους<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>οι άρρητες δωρεές της Αναστάσεως. Είναι
ανάγκη, λοιπόν, όπως μας παροτρύνει ο απόστολος Παύλος, να <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«μορφωθεί ο Χριστός»</b> στην ύπαρξή μας (Γαλ.4,19).<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και η μόρφωσή μας εν Χριστώ ξεκινά με την αποβολή
της εγωπάθειάς μας και την απόκτηση της ταπείνωσης, η οποία, μόνη αυτή, μπορεί
να μας υψώσει ως το θρόνο του Θεού. <o:p></o:p></p>
</div>π. Νικόλαος Δ. Γεωργαντώνηςhttp://www.blogger.com/profile/06455144554462290726noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7854487685374296907.post-14714183043040383632024-02-24T19:45:00.004+02:002024-02-24T19:45:48.984+02:00ΤΟ ΣΤΑΔΙΟΝ ΤΩΝ ΑΡΕΤΩΝ ΗΝΕΩΚΤΑΙ<p> <b style="text-align: center;">(Πνευματικά μηνύματα του Τριωδίου)</b></p><div style="border: solid windowtext 1.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-element: para-border-div; padding: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt;">
<p align="right" class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: right;">
<b>ΛΑΜΠΡΟΥ ΣΚΟΝΤΖΟΥ</b> Θεολόγου
Καθηγητού<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"> Αποστολή της αγίας μας Εκκλησίας
είναι να προσκαλεί κάθε άνθρωπο στη σωτηρία, παρέχοντας όλα εκείνα τα εφόδια,
τα στοιχεία και τους τρόπους, που είναι απαραίτητα για την πραγματοποίησή της.
Αυτή ως στοργική μητέρα προσφέρει άπειρες ευκαιρίες στα παιδιά της, προκειμένου
να τα φέρει κοντά της και να τα σώσει. Ποια άλλωστε φυσική μητέρα δε θα έκανε
τα πάντα προκειμένου να γλυτώσει τα παιδιά της από βέβαιο κίνδυνο και αφανισμό;
Ο ενιαύσιος εορτολογικός κύκλος της
Εκκλησίας μας είναι ένας πολύ καλός τρόπος να εισάγει τους πιστούς στο κλίμα
της λυτρωτικής της διαδικασίας ώστε να κατανοήσουν την αναγκαιότητα της εν
Χριστώ απολυτρώσεως.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"> Μια πολύ καλή τέτοια ευκαιρία, ίσως η
καλλίτερη, είναι η κατανυκτική περίοδος του Τριωδίου, η οποία προσφέρει
πλουσιότατο πεδίο πνευματικής δράσεως σε όσους έχουν τη διάθεση να νοιώσουν το
απύθμενο βάθος του θείου ελέους και να αισθανθούν το άμετρο μεγαλείο της θείας
κοινωνίας με την ανθρώπινη σχετικότητα και μηδαμινότητα. Είναι μια μοναδική
πρόσκληση σε όσους θέλουν να συμμετάσχουν στην αγωνιστική διαδικασία αυτής της
ιερής χρονικής περιόδου και να λάβουν τα πνευματικά έπαθλα ως επιβράβευση για
την όποια προσπάθειά τους. Άλλωστε, σύμφωνα με τον άγιο Ισαάκ τον Σύρο, <b>«η άσκηση είναι η μητέρα του αγιασμού»</b>
(Λόγος ΙΣΤ΄). <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"> Η ιερή περίοδος του Τριωδίου αποτελεί το
προπαρασκευαστικό χρονικό διάστημα πριν το Πάσχα, για την οντολογική
προετοιμασία ημών των πιστών για την ύπατη και λαμπρότατη εορτή της Εκκλησίας
μας. Για την ψυχοσωματική μας κάθαρση από όλους εκείνους τους ρίπους, που
μολύνουν την ύπαρξή μας και μας καθιστούν οντότητες νοσηρές, έκπτωτες από την
αυθεντικότητά μας. Η μετοχή μας στη φωτοφόρο πανήγυρη των πανηγύρεων απαιτεί
προσωπική ανακαίνιση, ειδάλλως το
ανέσπερο αναστάσιμο φως θα καταδείξει την ψυχική μας ρυπαρότητα και δε θα
δυνηθούμε να γίνουμε κοινωνοί του Αναστάντος Λυτρωτή μας και θα μας αφήσουν
ανέγγιχτους οι άρρητες δωρεές της
Αναστάσεως. Είναι ανάγκη, όπως μας παροτρύνει ο απόστολος Παύλος, να <b>«μορφωθεί ο Χριστός»</b> στην ύπαρξή μας
(Γαλ.4,19) <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"> Η μακρά περίοδος του Τριωδίου είναι για
τη ζωή της Εκκλησία μας, και ιδιαίτερα για την ορθόδοξη παράδοσή μας, το νοητό
στάδιο πνευματικού αγώνα. Οι άγιοι Πατέρες πήραν παραστατικές εικόνες από την
θύραθεν πραγματικότητα για να εκφράσουν εκκλησιαστικούς όρους. Μια από αυτές
είναι η εικόνα του σταδίου, ένας τόπος προσφιλής στους αρχαίους, με έντονα
παραβολικά και διδακτικά στοιχεία. Όπως στα αθλητικά κοσμικά στάδια δεν
παίρνουν μέρος όλοι οι άνθρωποι, παρά μόνο οι αθλητές, έτσι και στο νοητό
στάδιο αγώνα του Τριωδίου παίρνουν μέρος μόνο οι αθλητές του Χριστού, όλοι
εκείνοι που βρίσκονται αέναα σε εγρήγορση και αγωνιστικότητα και εισέρχονται
στην αγία αυτή περίοδο να ξεπεράσουν τον αδύναμο πτωτικό εαυτό τους. Αντίθετα
υπάρχουν έξω από το πνευματικό στάδιο πλήθος ανθρώπων οι οποίοι παίζουν το ρόλο
των θεατών. Αυτοί ποτέ δε θα νοιώσουν τη χαρά της προκρίσεως και τις τιμές της
νίκης <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"> Ο πνευματικός αγώνας δεν είναι αγώνας
χωρίς κανόνες και μεθοδολογία, όπως ακριβώς και οι αγώνες στα κοσμικά στάδια. Πνευματικός
αγώνας χωρίς αρχές, κανόνες και συγκεκριμένες μεθοδολογίες είναι ανώφελος, ίσως
και επιζήμιος. Οι άγιοι Πατέρες δημιούργησαν στο διάβα των αιώνων προϋποθέσεις
γόνιμου πνευματικού αγώνα. Η αρχή είναι ήπια. Έτσι το χρονικό διάστημα από την
Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου έως την Κυριακή της Τυρινής ονομάζεται <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;">προπαρασκευαστική περίοδος
του Τριωδίου, διότι έχει χαρακτήρα εισαγωγικό. Τα γεγονότα, οι εορτές και οι
λειτουργικές ακολουθίες είναι τέλεια συνδυασμένες ώστε να αποτελούν για τον
αγωνιζόμενο πιστό τον πολύτιμο κανονισμό και σύμβουλο ώστε ο πνευματικός του
αγώνας να είναι καρποφόρος. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"> Η ανάγνωση της ομώνυμης ευαγγελικής
περικοπής την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου (Λουκ.18,10-14), διδάσκει την
αποφυγή του ψυχοκτόνου πάθους της υπερηφάνειας και την άσκηση της αρετής της
ταπείνωσης. διότι κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή: <b>«αρχή πάντων των παθών είναι η φιλαυτία, τέλος δε η υπερηφανία»</b>
(Περί αγάπης Κεφάλαια Εκατοντάς Τρίτη, νζ΄). Αυτό έχει μεγάλη σημασία, διότι ο
άνθρωπος πρέπει να ξεκινήσει από αυτό το σημείο του πνευματικού του αγώνα. Αν
δεν αποβάλει την υπερηφάνεια δεν θα μπορέσει ποτέ να τελεσφορήσει ο αγώνας του,
όσο μεγάλος και αν είναι. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"> Αφού ο πιστός αισθανθεί την ανάγκη της
ταπεινότητας, το επόμενο στάδιο είναι να μάθει για την άμετρη αγάπη του Θεού.
Έτσι την επόμενη Κυριακή διαβάζεται στους ναούς η περικοπή του ασώτου υιού
(Λουκ.15,11-33). Η αίσθηση της άμετρης θείας αγάπης προϋποθέτει την προσωπική
ταπείνωση μπροστά στο θείο μεγαλείο. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"> Μετά από αυτό πρέπει να
συνειδητοποιήσει ο πιστός ότι ο Θεός δεν μόνο πολυέλαιος, αλλά και δίκαιος. Έτσι
η Κυριακή των Απόκρεω είναι αφιερωμένη στη Μεγάλη Κρίση και γι’ αυτό διαβάζεται
μάλιστα η ευαγγελική περικοπή της φοβερής Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου
(Ματθ.25,31-46), για να καταλάβει ο πιστός πως η θύρα του Παραδείσου θα ανοίξει
μόνο για εκείνους που λαχταρούν τη σωτηρία και έχουν τη διάθεση να αγωνιστούν
γι’ αυτή.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"> Η
επόμενη Κυριακή της Τυρινής είναι αφιερωμένη στην ενθύμηση του φοβερού
γεγονότος της εκδιώξεως των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο της τρυφής. Διαβάζεται
η ευαγγελική περικοπή που αναφέρεται στη νηστεία, στην προσευχή και στον τρόπο
διαχείρισης των υλικών αγαθών (Ματθ.6,19-22). Η ψυχοσωματική νηστεία είναι η
εθελούσια αποχή από ψυχοκτόνα πάθη και από βλαβερές για το σώμα τροφές. Η
ψυχοσωματική κάθαρση για να είναι θεάρεστη και επωφελής για τον ασκούμενο
πιστό, είναι απαραίτητο να γίνεται με διακριτικότητα και χωρίς επιδειξιμανία. Η
νηστεία είναι αυστηρά προσωπική υπόθεση και αφορά μόνο τον ίδιο. Το ίδιο και η
προσωπική προσευχή. Η συσσώρευση πλούτου, πέρα από τις πραγματικές μας ανάγκες,
είναι παράγων ανασταλτικός για την πνευματική μας προαγωγή. Η προσκόλληση στα
υλικά αγαθά και η απολυτοποίησή τους μπορεί να μας στερήσει τη σωτηρία. Τα
πάσης φύσεως αγαθά ανήκουν στο Θεό και ως εκ τούτου εμείς είμαστε απλοί
διαχειριστές αυτών. Τα περισσεύματα ανήκουν στους συνανθρώπους. Ο πρώτος
παράδεισος χάθηκε εξ’ αιτίας της κακής χρήσης των υλικών αγαθών, ο δεύτερος
παράδεισος μπορεί να ανακτηθεί με την καλή χρήση αυτών!<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"> Εισερχόμενοι
στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ξεκινάει πιο έντονος ο αγώνας, με νηστεία,
προσευχή, μελέτη των αγίων Γραφών, περισυλλογή και κυρίως μετοχή στη μυστηριακή
και λειτουργική ζωή της Εκκλησίας μας. Δεν υπάρχουν περιθώρια χαλάρωσης του
αγώνα και υποχωρήσεις μπροστά στα μύρια εμπόδια που εσκεμμένα μας βάζει στο
δρόμο μας ο διάβολος. Κατά τον άγιο Μακάριο τον Αιγύπτιο: <b>«Μύρια τω αντικειμένω πεπραγμάτευται, της ελπίδος ημάς αποσπάν και της
εις Χριστόν αγάπης μηχανωμένω»</b> (Εις τους Ν΄ Λόγους, ρμ΄) Ο αγωνιστής πιστός γνωρίζει πως η όποια ψυχική
και σωματική κόπωση είναι παγίδα του πονηρού και πρέπει να παραθεωρηθεί. Η αγία
μας Εκκλησία μας δείχνει το δρόμο και μας επικουρεί. Πρέπει να γνωρίζουμε πως <b>«Α υποφέροντες εν υπομονή πολλή,</b>
τονίζει ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος, <b>μιμούμεθα
του Χριστού τα παθήματα, δοξάζομεν δε δι’ αυτών τον Πατέρα ημών και Θεόν, ως
υιοί αυτού χάριτι και <o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><b>συγκληρονόμοι Χριστού»</b> (Κεφ. Πρακτικά και Θεολογικά, ρα΄). Αυτή
είναι η ουσία της ορθοδόξου ασκήσεως. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"> Η Καθαρά Δευτέρα, ως η πρώτη ημέρα
της Μεγάλης Τεσσαρακοστής έχει χαρακτήρα αυστηρότατης νηστείας, για να
κατανοήσει ο πιστός ότι εισέρχεται στην Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Η αποχή από ζωικές
και λιπαρές τροφές είναι απαραίτητη στον πνευματικό αγώνα, διότι αυτές
προξενούν στον ανθρώπινο οργανισμό υλόφρονα διάθεση και χαύνωση, παράγοντες
λίαν επιζήμιους στην ψυχική καλλιέργεια. <b>«Καθαρθήναι
ουν βουλήθητι δια πόνων»</b> παραγγέλλει ο όσιος Νικήτας Στηθάτος (Τρίτη
Γνωστικών Κεφαλαίων Εκατοντάς, η΄). <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"> Η πρώτη Κυριακή των Νηστειών είναι
αφιερωμένη σε ένα πολύ σημαντικό γεγονός για την Εκκλησία μας. Εορτάζεται
λαμπρά η αναστύλωση των Ιερών Εικόνων, η οποία σήμανε την οριστικοποίηση του
Δόγματος και τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας. Καλείται ο αγωνιζόμενος πιστός να
κατανοήσει πως ο πνευματικός του αγώνας δεν είναι αυτονομημένος από την αλήθεια
και τη ζωή της Εκκλησίας. Πως η αποκαλυμμένη αλήθεια, όπως τη διασώζει η
Εκκλησία, είναι προϋπόθεση για τη σωτηρία του.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"> Η δεύτερη Κυριακή των Νηστειών είναι
αφιερωμένη σε μια μεγάλη πατερική μορφή της Εκκλησίας μας: τον άγιο Γρηγόριο
τον Παλαμά, ο οποίος έζησε και έδρασε σε μια δύσκολη ιστορική περίοδο για την
Εκκλησία μας. Ο άγιος Γρηγόριος συνδύασε
δύο πράγματα: τον προσωπικό του αγώνα για κάθαρση και αγιότητα και τον
εκκλησιαστικό του αγώνα για τη διάσωση της σώζουσας αλήθειας και παραδόσεως,
από τους καινοτόμους δυτικούς λεγομένους <b>«βαρλαμιστές».</b>
Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς προβάλλεται, την αγία αυτή περίοδο, ως πρότυπο
αγωνιστή ασκητή και υπερασπιστή της γνήσιας αυτοσυνειδησίας της Εκκλησίας του
Χριστού.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"> Η τρίτη Κυριακή των Νηστειών είναι
αφιερωμένη στην προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού και την άντληση δύναμης από αυτόν
για τη συνέχιση του καλού αγώνα. Ο Τίμιος Σταυρός, ο <b>«της εγέρσεως Χριστού τας αυγάς φωτοβολών»,</b> είναι το κατ’ εξοχήν
σύμβολο του Χριστού, το οποίο αγιάζει τους πιστούς και ταυτόχρονα τους δείχνει
το δρόμο του αγώνα και του μαρτυρίου, ως τη μόνη ατραπό της σωτηρίας τους. Ο
θρίαμβος της αναστάσεως προϋποθέτει απαραίτητα τη σταύρωση. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"> Η τετάρτη Κυριακή των Νηστειών είναι
αφιερωμένη σε μια άλλη μεγάλη ασκητική προσωπικότητα της Εκκλησίας μας, τον
άγιο Ιωάννη το Συγγραφέα του περιφήμου βιβλίου <b>«Κλίμαξ»</b>, το οποίο αποτελεί για χίλια πεντακόσια περίπου χρόνια ως το
σπουδαιότερο εγχειρίδιο και οδηγός πνευματικού αγώνα. Ο μεγάλος ασκητής με την
καταπληκτική ψυχογνωστική τέχνη του ιεραρχεί κλιμακωτά την απόκτηση αρετών,
οδηγώντας σταδιακά τον αγωνιζόμενο πιστό σε υψηλά πνευματικά δώματα. Ο νους
μόνο <b>«διά του άρματος των θείων αρετών
ανέρχεται προς αιθέριον ύψος».</b> <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"> Η
πέμπτη Κυριακή των Νηστειών είναι αφιερωμένη στο κατ’ εξοχήν σύμβολο
μετάνοιας, στην αγία Μαρία την Αιγυπτία, την πρώην διαβόητη πόρνη του λιμανιού
της Αλεξάνδρειας, η οποία δια της ευλογημένης μετανοίας όχι μόνο ξεπέρασε το
βόρβορο της αμαρτίας, αλλά αξιώθηκε να φτάσει σε ασύλληπτα ύψη αγιότητας. Η σεπτή
και άγια μορφή της διδάσκει τον κάθε πιστό πως η μετάνοια είναι ο θεόσδοτος
τρόπος να γίνει και ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος άγιος και κατά χάριν Θεός! <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"> Η Αγία μας Εκκλησία μας καλεί όλους μας να
μπούμε στο νοητό στάδιο του Τριωδίου και να αγωνιστούμε. Δεν έχει σημασία αν θα
πρωτεύσουμε ή όχι. Σημασία έχει ότι θα τρέξουμε τον τραχύ και δύσκολο δρόμο των
αρετών, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Ας είναι έστω αυτό μόνο η αρχή. Η
συμμετοχή μας όμως προϋποθέτει την έκδυση του φορτικού και ρυπαρού κοσμικού μας
χιτώνα. Πρέπει με άλλα λόγια να αποβάλλουμε την κοσμική μας βιωτή και
νοοτροπία, διότι αυτές ποδηγετούν την <o:p></o:p></p>
</div>
<span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">πνευματική μας πορεία και αναστέλλουν κάθε διάθεση για αγώνα. Είναι
ανάγκη να αποκολληθούμε από τον όζοντα βάλτο της αμαρτωλής ζωής και να
βαδίσουμε το δρόμο της αρετής. Δεν είναι
εύκολη αυτή η απόφαση, διότι οι αμαρτωλές μας έξεις έχουν αποκτήσει βαθιές ρίζες
στον κοσμικό τρόπο ζωής, ο οποίος αντιστρατεύεται το θέλημα του Θεού και κατά
συνέπεια το πραγματικό συμφέρον μας. Κατά τον άγιο Ισαάκ το Σύρο: <b>«ο κόσμος μοιάζει με πόρνη, η οποία δια του κάλλους της έλκει στον πόθο
της και παγιδεύει όλους εκείνους που προσβλέπουν προς αυτή»</b> (Λόγος ΠΕ΄). Όμως με προσευχή και ατσαλένια θέληση μπορούμε
να κάνουμε την πιο μεγάλη υπέρβαση και επανάσταση στη ζωή μας: Να χαράξουμε την
νέα ουρανοδρόμο πορεία μας. Αυτή την ευκαιρία μας προσφέρει αυτή η ευλογημένη
περίοδος του Τριωδίου. Ας την εκμεταλλευτούμε… </span>π. Νικόλαος Δ. Γεωργαντώνηςhttp://www.blogger.com/profile/06455144554462290726noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7854487685374296907.post-15775813778168990202024-02-20T09:00:00.001+02:002024-02-20T09:00:00.144+02:00ΑΓΙΟΣ ΛΕΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΤΑΝΗΣ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ<p> </p><div style="border: solid windowtext 1.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-element: para-border-div; padding: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt;">
<p align="right" class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: right;"><b><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;">ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου –
Καθηγητού <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μια πλειάδα αγίων της αρχαίας Εκκλησίας
προέρχεται από τη Δύση, η οποία την πρώτη μ. Χ. χιλιετία ήταν ορθόδοξη.
Μάλιστα, πολλοί από αυτούς ανήκουν στους μεγάλους Πατέρες και διδασκάλους της
Εκκλησίας. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος <b>Λέων επίσκοπος Κατάνης</b>, ο
θαυματουργός. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Γεννήθηκε στην <b>Ραβέννα</b> της
Ιταλίας περί το 700, από ευγενείς και ευσεβείς γονείς. Έζησε σε περιβάλλον
ευλάβειας, όπου γαλουχήθηκε με την βαθειά πίστη στο Θεό και την αγία αγνή και
ηθική ζωή. Ως εύποροι οι γονείς του μπόρεσαν και του πρόσφεραν λαμπρές σπουδές.
Σπούδασε θεολογία και φιλοσοφία. Από την εφηβική του ηλικία έδειξε την ισχυρή
κλίση του στη διακονία της Εκκλησίας, αφού η πιο αγαπημένη του ενασχόληση ήταν
η συμμετοχή του στις ιερές ακολουθίες. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δεν μας έχουν διασωθεί περισσότερες
πληροφορίες για την πρότερη ζωή του. Γνωρίζουμε όμως ότι όταν ενηλικιώθηκε είχε
καταξιωθεί στην συνείδηση των πιστών ως μια ξεχωριστή πνευματική και ηθική
προσωπικότητα. Όλοι τον εκτιμούσαν και τον υπολήπτονταν. Την καθαρότητα του
βίου του εξετίμησαν οι επίσκοποι της Ιταλίας, οι οποίοι τον παρότρυναν να
ενδυθεί το ιερατικό σχήμα και να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην Εκκλησία.
Χειροτονήθηκε διάκονος, στη συνέχεια πρεσβύτερος και όταν χήρεψε η επισκοπή <b>Κατάνης</b>
της Σικελίας εξελέγη επίσκοπός της. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η <b>Κατάνη</b> ήταν μια αρχαία ελληνική
πόλη, κτισμένη στους πρόποδες του όρους <b>Αίτνα,</b> όπου, στην κορυφή του,
καπνίζει και βρυχάται το μεγαλύτερο ενεργό ηφαίστειο της Ευρώπης και στις πλαγιές
του ρέει ακατάπαυστα καυτή λάβα, η οποία βγαίνει από τα έγκατα της γης. Οι
φίλεργοι και ευσεβείς κάτοικοι της Κατάνης δέχτηκαν με χαρά τον ποιμένα τους
και του εμπιστεύτηκαν την πνευματική τους διακονία. Και εκείνος, γεμάτος
ενθουσιασμό και ιερό πόθο, ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες τους. Λειτουργούσε με
κατάνυξη. Έχτισε πολλούς ναούς, με κυριότερο το ναό της <b>Αγίας Μάρτυρος
Λουκίας</b>. Κήρυττε το λόγο του Θεού με πάθος και φλόγα. Και επιδόθηκε με όλες
του τις δυνάμεις και δυνατότητες στην ανακούφιση των φτωχών, των πεινασμένων,
των αρρώστων και των αστέγων. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Οργάνωσε με επιτυχία ένα καταπληκτικό
δίκτυο σίτισης όσων δεν είχαν τα μέσα να τραφούν. Ας μη λησμονούμε ότι στα
χρόνια εκείνα οι λιμοί ήταν συνηθισμένο φαινόμενο, καθώς και οι θάνατοι από την
πείνα. Κυριότερες αιτίες των λιμών ήταν οι φυσικές καταστροφές και κυρίως οι
λεηλασίες από πειρατές. Η Σικελία πλήττονταν συχνά από άγριες πειρατείες, λόγω
της γειτνίασης με τα παράλια της Αφρικής, τη γνωστή <b>Μπαρμπαριά,</b> στη
οποία βρισκόταν τα κυριότερα ορμητήρια των πειρατών. Ο άγιος Επίσκοπος
προσπαθούσε να προστατέψει τους απεγνωσμένους κατοίκους από τις συχνές
πειρατικές επιδρομές και να τους σώσει από τους λιμούς.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο άγιος Λέων υπήρξε ακόμη ο αμέριστος
προστάτης όλων των κατατρεγμένων και απροστάτευτων της περιοχής, ανεξάρτητα από
την πίστη του. Χήρες, ορφανά, ηλικιωμένοι, ανάπηροι και όλοι οι αναξιοπαθούντες
είχαν τον προστάτη τους. Η πόρτα του επισκοπείου ήταν ανοικτή για όλους και
εκείνος ως στοργικός πατέρας έκανε ό, τι μπορούσε για να απαλύνει τον πόνο τους
και να δώσει την καλλίτερη δυνατή λύση. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ένας άλλος τομέας που εργάστηκε
δραστήρια, ήταν η αντιμετώπιση των αιρέσεων, οι οποίες ταλαιπωρούσαν και στις
μέρες του την Εκκλησία. Ο άγιος Επίσκοπος είχε βαθιά την συναίσθηση ότι η
αίρεση είναι πνευματική πανώλη, η οποία σκοτώνει ψυχές. Δε μπορούσε να
διανοηθεί ότι μπορεί να χαθεί έστω και μια ψυχή, που του εμπιστεύτηκε η
Εκκλησία. Είχε τη βεβαιότητα ότι η πλάνη και η αίρεση αποκόβουν τον άνθρωπο από
την σωστική αγκαλιά της Εκκλησίας και τον παραδίνουν στον πατέρα του ψεύδους,
το μισάνθρωπο διάβολο. Του στερούν τη <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;">σωτηρία, η οποία συντελείται
μόνο μέσα στην Εκκλησία και τον οδηγούν στην απώλεια και τον αιώνιο θάνατο. Γι’
αυτό μιλούσε και έγραφε κατά των αιρετικών, τους οποίους κατατρόπωνε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Θεός τον αντάμειψε με το χάρισμα της
θαυματουργίας. Στην περιοχή του υπήρχαν κατάλοιπα ειδωλολατρίας. Με την
προσευχή του κατακρήμνισε παγανιστικό άγαλμα. Έστειλε ο διάβολος έναν ονομαστό
μάγο της περιοχής, ο οποίος ονομαζόταν <b>Ηλιόδωρος</b>, για να τον πλήξει με
τις μαγικές του τεχνουργίες. Ο Ηλιόδωρος περιφέρονταν από τόπο σε τόπο,
κάνοντας σημεία και τέρατα, με τη δύναμη των δαιμόνων, πλάνευε πολλούς. Έφτασε
κάποτε και στην Κατάνη και προκαλούσε τον άγιο Επίσκοπο με τις μαγγανείες του
να συναγωνιστούν στη θαυματουργία, προκειμένου να του αποδείξει ότι αυτός ήταν
πιο ισχυρός από εκείνον. Διέδιδε πως ούτε η φωτιά μπορούσε να τον βλάψει. Ο
άγιος Λέων ανταποκρίθηκε στην πρόκληση του μάγου. Κατέβηκε στο κέντρο της πόλης
και έδωσε εντολή να ανάψουν μεγάλη φωτιά και να συγκεντρωθεί ο λαός. Κατόπιν
έπιασε τον Ηλιόδωρο, τον έδεσε στο πετραχήλι του, τον έσυρε και έπεσαν μαζί στη
φωτιά. Τότε συνέβη το απροσδόκητο: ο δαιμονικός μάγος αποτεφρώθηκε, ενώ ο άγιος
δεν βλάφτηκε ούτε στο ελάχιστο από τις φονικές φλόγες της καμίνου! Βλέποντας ο
συγκεντρωμένος λαός το μεγάλο και ζωντανό θαύμα δόξασε το Θεό και Τον
ευχαρίστησε για τον άγιο Επίσκοπο, που τους χάρισε. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το θαύμα διαδόθηκε παντού, έφτασε ως τη
Βασιλεύουσα. Οι αυτοκράτορες <b>Λέων Δ΄</b> (775-780) και <b>Κωνσταντίνος ΣΤ</b>΄
(780-798) τον προσκάλεσαν στην Κωνσταντινούπολη να τον τιμήσουν για την δράση
του και την προσφορά του. Εκείνος δέχτηκε τις τιμές με ταπείνωση και γύρισε
στην επισκοπή του, όπου<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κοιμήθηκε
ειρηνικά το 785. Το ιερό του λείψανο θάφτηκε στο λαμπρό ναό της Αγίας Λουκίας.
Έκανε άπειρα θαύματα σε όσους τον επικαλούνταν με ευλάβεια. Θεράπευε ασθενείς,
εξέβαλε δαιμόνια και προστάτευε από θεομηνίες. Η Μνήμη του τιμάται στις <b>20
Φεβρουαρίου</b>. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
</div>π. Νικόλαος Δ. Γεωργαντώνηςhttp://www.blogger.com/profile/06455144554462290726noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7854487685374296907.post-49218957303338366472024-02-19T09:00:00.001+02:002024-02-19T09:00:00.170+02:00Η ΑΓΙΑ ΦΙΛΟΘΕΗ Η ΑΘΗΝΑΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ<p> </p><div style="border: solid windowtext 1.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-element: para-border-div; padding: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt;">
<p align="right" class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; margin-bottom: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: right;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;">ΛΑΜΠΡΟΥ
Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; margin-bottom: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; margin-bottom: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η τουρκοκρατία ανέδειξε ένα νέο νέφος
μαρτύρων, το ίδιο ηρωικό με αυτό της αρχαίας Εκκλησίας. Είναι οι πολυπληθείς
Νεομάρτυρες, οι οποίοι κοσμούν το εκκλησιαστικό στερέωμα ως αστέρες
πολύφωτοι.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ένα τέτοιο πολύφωτο αστέρι
της μαύρης αυτής εποχής, για την Εκκλησία και το Έθνος μας, είναι και η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αγία Φιλοθέη η Αθηναία,</b> της οποίας τη
μνήμη εορτάζει στις 19 Φεβρουαρίου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; margin-bottom: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η Αγία Φιλοθέη γεννήθηκε στην <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αθήνα</b> περί το 1522 από την επιφανή
Οικογένεια των <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Μπενιζέλων</b> και το
κοσμικό της όνομα ήταν <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Παρασκευή</b>. Οι
ευσεβείς γονείς της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Άγγελος</b> και <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Σηρίγη</b>, απόγονος της βυζαντινής
οικογένειας των <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Παλαιολόγων</b>, την
ανάθρεψαν με ευσέβεια. Έμαθε τα πρώτα της γράμματα και σε ηλικία μόλις 14 την
πάντρεψαν με τον πολύ μεγαλύτερό της άρχοντα των Αθηνών <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ανδρέα Χειλά</b>, χωρίς τη θέλησή της.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Ύστερα από τρία χρόνια χήρεψε κληρονομώντας μια τεράστια περιουσία. Παρά
τις πιέσεις που δεχόταν να ξαναπαντρευτεί, αρνήθηκε και αποφάσισε να
ακολουθήσει τη μοναχική ζωή. Μετά το θάνατο των γονέων της εκάρη μοναχή και
έλαβε το όνομα <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Φιλοθέη</b>. Το σπίτι της
βρισκόταν στο σημείο που βρίσκονται τα γραφεία της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, στην
οδό Αγίας Φιλοθέης, στο οποίο συγκέντρωσε πολλές ευσεβείς κόρες της Αθήνας και
το οποίο μετέβαλε με τον καιρό σε μοναστήρι, με καθολικό τον παρακείμενο ναό
του Αγίου Ανδρέα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; margin-bottom: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Γύρω στο 1571 ζήτησε από τον μητροπολίτη
Αθηνών την αναγνώριση του Μοναστηριού της, στην οποία ζούσαν 150 μοναχές με
ηγουμένη την Φιλοθέη. Πολλές από τις μοναχές ήταν εκχριστιανισμένες
μουσουλμάνες, τις οποίες είχε εξαγοράσει από τουρκικά χαρέμια. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Εκείνη την εποχή αρχίζει το μεγάλο πνευματικό,
φιλανθρωπικό, κοινωνικό και εθνικό έργο της. Ξοδεύει αφειδώς τη μεγάλη πατρική
και συζυγική της περιουσία, ανακουφίζοντας χιλιάδες ενδεείς της Αττικής και
άλλων περιοχών. Το μοναστήρι της μεταβλήθηκε, εκτός από τόπο προσευχής και
ασκήσεως, σε μεγάλο συγκρότημα κοινωνικής ευποιΐας. Σχολείο νεανίδων,
νοσοκομείο, ορφανοτροφείο, γηροκομείο, εργαστήρια εκμάθησης τεχνών, ξενοδοχείο
για τη διαμονή των ξένων κλπ. Το συγκρότημα αυτό το ονόμασε <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«Παρθενώνα»</b>, όπου έβρισκαν φροντίδα
πλήθος ανθρώπων Ελλήνων και Τούρκων.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Παράλληλα ιδρύει σε πολλά μέρη σχολεία, όπου φοιτούσαν αδιακρίτως αγόρια
και κορίτσια δωρεάν. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; margin-bottom: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Παράλληλα επιδίδεται με πάθος στην
υπηρεσία της πατρίδος. Προσφέρει μεγάλα ποσά στους Τούρκους αγάδες και
απελευθερώνει Έλληνες αιχμαλώτους. Επίσης εκμεταλλεύεται τη φιλαργυρία των
Τούρκων αφεντάδων της περιοχής και εξαγοράζει τις δύστυχες αρπαγμένες γυναίκες
των χαρεμιών, τις οποίες φυγαδεύει στα νησιά, που βρισκόταν σε ενετική κατοχή,
απογυμνώνοντας τους τούρκικους οντάδες από αιχμάλωτες κοπέλες. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; margin-bottom: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Για να βρίσκεται κοντά στους κατοίκους
της αραιοκατοικημένης τότε Αττικής ιδρύει παραρτήματα στα <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Πατήσια</b>, στο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Χαλάνδρι,</b>
στο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ψυχικό</b> και στην <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Καλογρέζα</b>. Στην περιοχή του Ψυχικού
είχε ανοίξει ένα πηγάδι για να ξεδιψούν οι αγρότες και οι στρατοκόποι, ως
ψυχικό, και γι’ αυτό πήρε και η περιοχή το όνομα Ψυχικό. Κατ’ άλλους είχε
γράψει στο χείλος του πηγαδιού τη φράση <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«ψυχικόν»,</b>
δηλαδή αγαθοεργία. Από το «ψυχικό» της Φιλοθέης πήρε το όνομά της η σημερινή
περιοχή της Φιλοθέης. Στην περιοχή της Καλογρέζας έκτισε μετόχι της Μονής της
και από<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; margin-bottom: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;">την
ονομασία <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«καλογραία»</b>, εννοώντας τη
Φιλοθέη, η περιοχή ονομάστηκε <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«Καλογρέζα</b>»,
από την τοπική αρβανίτικη διάλεκτο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; margin-bottom: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έχει διασωθεί ένας μεγάλος αριθμός
επιστολών τη Φιλοθέης στα αρχεία της Βενετίας, όπου η αγία αλληλογραφούσε με
πλούσιους Έλληνες και ξένους, ζητώντας <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; margin-bottom: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;">οικονομική
βοήθεια για το πνευματικό, φιλανθρωπικό και εθνικό της έργο. Μέσα από αυτές τις
επιστολές διακρίνεται η ακράδαντη πίστη της στο Θεό και την Ορθοδοξία, τα
απέραντα φιλανθρωπικά της αισθήματα προς τους πάσχοντες συνανθρώπους της και η
αγάπη της για την σκλαβωμένη πατρίδα. Η δράση της πέταξε μακριά από την αττική
γη και έφτασε ως τα πέρατα του κόσμου, όπου βρισκόταν η ελληνική Ορθοδοξία. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; margin-bottom: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αλλά το ανεπανάληπτο και πολυσχιδές
έργο της δεν άρεσε στους τυράννους της πατρίδας μας. Οι αδίστακτοι και
αιμοβόροι ασιάτες Τούρκοι διέκριναν μέσα από την<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>προσωπικότητα και το έργο της Φιλοθέης τον
κίνδυνο να ξυπνήσουν οι υπόδουλοι ορθόδοξοι Έλληνες και να διεκδικήσουν την
ελευθερία τους. Τους ενόχλησε ιδιαίτερα η ίδρυση σχολείων, όπου στα ελληνόπουλα
ξυπνούσε η κοιμισμένη εθνική συνείδηση.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Γι’ αυτό αποφάσισαν να την ξεπαστρέψουν. Τη νύχτα της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">2<sup>ας</sup> Οκτωβρίου του 1588</b>
τούρκικο απόσπασμα εισέβαλε στη Μονή, κατά την αγρυπνία προς τιμήν του αγίου <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Διονυσίου Αρεοπαγίτου</b>, πολιούχου των
Αθηνών, όπου συνέλαβαν τη Φιλοθέη την έβγαλαν στο προαύλιο, την έδεσαν σε
κολώνα και την έδειραν ανηλεώς για πολλές ώρες. Η μοναχή κατέρρευσε λιπόθυμη
και πλημμυρισμένη στα αίματα. Οι μοναχές την πήραν και τη μετέφεραν στο μετόχι
της Καλογρέζας, όπου υπέκυψε στα τραύματά της στις <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">19 Φεβρουαρίου του 1589</b>, όπου ενταφιάστηκε στα δεξιά του ιερού
βήματος του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αγίου Ανδρέα</b> και
ανακηρύχτηκε Αγία και Νεομάρτυς. Η ψυχή της εγκατέλειψε το κουρασμένο, από την
άσκηση και την κοινωνική προσφορά, σκήνος της και πέταξε στα ουράνια για να
συναντήσει το Νυμφίο Χριστό, που τόσο αγάπησε στη ζωή της και πόθησε να ενωθεί
μαζί Του! Αργότερα έγινε εκταφή και το ιερό της λείψανο τέθηκε σε αργυρή
λάρνακα και αναπαύεται στο μητροπολιτικό ναό των Αθηνών, χαρίζοντας ευλογία και
ποιώντας άπειρα θαύματα στους ευσεβείς προσκυνητές της. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; line-height: 12.0pt; margin-bottom: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο βίος και το έργο της Αγίας Φιλοθέης
είναι μια ηχηρή απάντηση σε όσους εθελοτυφλούν, από παθολογική εμπάθεια, και
αμφισβητούν την μοναδική προσφορά της Εκκλησίας μας προς το Έθνος και το
δοκιμαζόμενο λαό μας τα μαύρα εκείνα χρόνια της τουρκικής δουλείας και όχι
μόνο! <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
</div>π. Νικόλαος Δ. Γεωργαντώνηςhttp://www.blogger.com/profile/06455144554462290726noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7854487685374296907.post-77174135459162945672024-02-17T09:00:00.004+02:002024-02-17T09:00:00.142+02:00ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΤΗΡΩΝ: Ο ΕΝΔΟΞΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ<p> </p><div style="border: solid windowtext 1.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-element: para-border-div; padding: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt;">
<p align="right" class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: right;"><b><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;">ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου -
Καθηγητού<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Οι στρατιωτικοί άγιοι είναι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μια από τις μεγάλες ομάδες των αγίων της
Εκκλησίας μας. Ιδιαίτερη τιμή απολαμβάνουν οι Μάρτυρες στρατιωτικοί άγιοι. Ένας
από αυτούς είναι και ο <b>άγιος Μεγαλομάρτυρας Θεόδωρος ο Τήρων</b>. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δεν γνωρίζουμε τον ακριβή χρόνο της
γέννησής του. Εικάζουμε ότι γεννήθηκε περί το <b>280</b>. Πατρίδα του ήταν η
ποντική πόλη <b>Αμάσεια</b>. Δε γνωρίζουμε επίσης ούτε τα ονόματα των γονέων
του, ούτε λεπτομέρειες της παιδικής του ζωής. Αναφέρεται πως μεγάλωσε στον
οικισμό <b>Ευχάιτα</b>, κτισμένος στο μαγευτικό φαράγγι του ποταμού <b>Ίριδα</b>.
Συμπεραίνουμε ότι καταγόταν από χριστιανική οικογένεια, από την οποία
γαλουχήθηκε στην χριστιανική πίστη. Παρενθετικά αναφέρουμε πως ο <b>Πόντος</b>
ήταν από τις περιοχές του ρωμαϊκού κράτους όπου είχε κηρυχθεί και εδραιωθεί ο
Χριστιανισμός.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ήταν εντυπωσιακός στο παράστημα και
ανδρείος στην ψυχή. Από μικρός του άρεσαν τα πολεμικά παιχνίδια και έδειξε
αργότερα την προτίμησή του να ακολουθήσει την καριέρα του στρατιωτικού.
Κατατάχτηκε λοιπόν στο ρωμαϊκό στρατό και γι’ αυτό πήρε την ονομασία <b>Τήρων</b>,
από το λατινικό </span><b><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;">tiro</span></b><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;">, που σημαίνει νεοσύλλεκτος.
Επέδειξε ιδιαίτερο ζήλο και ανδρεία, ώστε ανέβηκε γρήγορα στη στρατιωτική
ιεραρχία. Η φήμη του μεγάλωσε όταν σκότωσε ένα μεγάλο φίδι – τέρας, το οποίο
τρομοκρατούσε τους κατοίκους κάποιας περιοχής. Προσευχόμενος ο Θεόδωρος έριξε
το ακόντιό του και θανάτωσε το επικίνδυνο θηρίο. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το 286 ο φανατικός ειδωλολάτρης αυτοκράτορας
<b>Διοκλητιανός</b> (286-305) είχε ανανεώσει τους διωγμούς των προκατόχων
αυτοκρατόρων. Είναι γνωστό πως τα σκοταδιστικά ειδωλολατρικά ιερατεία της Μ.
Ασίας και ιδιαίτερα οι ιερείς και οι μάντεις των μαντείων του <b>Κλαρίου</b>
και <b>Διδυμαίου Απόλλωνος</b>, βλέποντας ότι ερημώνονταν από ζητητές χρησμών, και
φυσικά οι πρόσοδοί τους να μειώνονται, έπεισαν τον θρησκομανή αυτοκράτορα πως
τους μήνυσαν δήθεν οι «θεοί» την δυσαρέσκειά τους για την παρουσία των
Χριστιανών και γι’ αυτό εγκατέλειψαν το κράτος! Για να αρχίσουν να το στηρίζουν
απαιτούσαν την πλήρη εξολόθρευση των Χριστιανών και τον αφανισμό της πίστης
τους! Ο θρησκόληπτος και δεισιδαίμονας Διοκλητιανός πείστηκε και υπέγραψε
διάταγμα εξόντωσης των Χριστιανών σε ολόκληρη της αυτοκρατορία. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Οι Χριστιανοί την εποχή αυτή, τέλη του 3<sup>ου</sup>
και αρχές του 4<sup>ου</sup> αιώνα είχαν πληθύνει και είχαν απλωθεί σε όλα τα
μήκη και τα πλάτη της αυτοκρατορίας. Υπολογίζεται πως περισσότερο από το 10%
του πληθυσμού είχε μεταστραφεί στον Χριστιανισμό. Έτσι κηρύχτηκε και
εφαρμόστηκε ο σκληρότερος διωγμός από τους προηγούμενους. Χιλιάδες Χριστιανοί
συλλαμβάνονταν, ανακρίνονταν και εξαναγκάζονταν να θυσιάσει στα είδωλα και να
υπογράψει τον <b>«λίβελο»</b>, δηλαδή την έγγραφη βεβαίωσή του, ενώπιον
μαρτύρων ότι αρνούνταν τη χριστιανική τους πίστη. Όσοι αρνούνταν οδηγούνταν σε
φρικτά μαρτύρια και το θάνατο. Έκαιγαν δημόσια τα χριστιανικά συγγράμματα και
πυρπολούσαν τους τόπους λατρείας τους.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το διάταγμα είχε φτάσει και ως τη
λεγεώνα που υπηρετούσε ο Θεόδωρος. Οι επικεφαλής αξιωματικοί απαίτησαν από όλο
το στράτευμα να θυσιάσει στους «θεούς» και να υπογράψει το «λίβελο». Όταν
έφτασε η σειρά του Θεοδώρου αρνήθηκε να θυσιάσει. Ο επικεφαλής του τάγματος
αξιωματικός <b>Βρύγκας</b> ρώτησε τον Θεόδωρο γιατί δεν θυσιάζει και εκείνος με
θάρρος και παρρησία αποκρίθηκε ότι είναι Χριστιανός, αψηφώντας για τις
συνέπειες της ομολογίας του. Άρχισε τις κολακείες και τις υποσχέσεις, ότι αν
αρνηθεί το Χριστό και θυσιάσει στα είδωλα θα τον ανέβαζε στην ηγεσία του
στρατεύματος. Ο Θεόδωρος όμως έμεινε αμετάπειστος. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;">Ο Βρύγκας του έδωσε χρόνο να
το ξανασκεφτεί, όμως εκείνος χρησιμοποίησε το χρόνο για να ενισχύσει τους
άλλους Χριστιανούς στρατιώτες του τάγματος για να μην αλλαξοπιστήσουν, μπροστά
στα φοβερά μαρτύρια, που τους περίμεναν. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο ηρωικός Θεόδωρος επιζητούσε το μαρτύριο
για χάρη του Χριστού. Πίστευε πως το δικό του ηρωικό παράδειγμα θα στηρίξει,
όχι μόνο τους συστρατιώτες του Χριστιανούς, αλλά και τις χιλιάδες άλλους
Χριστιανούς της περιοχής του Πόντου, οι οποίοι συλλαμβάνονταν από τις αρχές και
οδηγούνταν στα μαρτύρια. Στην πόλη υπήρχε ένας ναός της <b>«θεάς» Ρέας</b>,
όπου στέγαζε ξόανό της. Ο Θεόδωρος παρακινούμενος από ιερή αγανάκτηση για τη
γενοκτονία των ομοπίστων του Χριστιανών, μπήκε στο ναό και κατάστρεψε το ξύλινο
είδωλο. Άλλωστε το εκεί ιερατείο πρωτοστατούσε στην παράδοση των Χριστιανών
στις αρχές. Ο υπηρέτης του ναού <b>Κρονίδης</b> κατήγγειλε τον Θεόδωρο στον
έπαρχο <b>Πόπλιο</b> για την ενέργειά του. Στη θαρραλέα απολογία του είπε ότι
με την πράξη του ήθελε να διαπιστώσει αν είναι αληθινή η «θεά» και αν θα
αντιδράσει, αποδεικνύοντας την πλάνη των ειδώλων!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Πόπλιος διέταξε να τον μαστιγώσουν
ανελέητα και κατόπιν τον έριξε στη φυλακή, όπου το βράδυ του εμφανίστηκε ο
Χριστός και τον ενδυνάμωσε. Ταυτόχρονα στρατιά αγγέλων έψαλαν στο σκοτεινό κελί
του. Οι ψαλμωδίες ξύπνησαν τους δεσμοφύλακες, οι οποίοι νόμισαν ότι τον
εισέβαλαν στη φυλακή οι φίλοι του προκειμένου να τον ελευθερώσουν και όρμισαν
στο κελί και δεν βρήκαν τίποτε, παρά μόνο το Μάρτυρα να προσεύχεται! <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Την άλλη μέρα ο Πόπλιος διέταξε να
ξεσκίσουν τις σάρκες του με σιδερένια νύχια. Βλέποντας όμως πως ο Χριστιανός
ήρωας υπέμεινε το μαρτύριο, τον έριξαν σε πυρακτωμένο καμίνι, όπου παρέδωσε την
αγία του ψυχή στις <b>17 Φεβρουαρίου του 306, ή 307</b>. Την ημέρα αυτή τιμάται
η σεπτή του μνήμη από την Εκκλησία μας. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Με τον άγιο Θεόδωρο είναι συνδεμένο το
θαύμα των κολλύβων, που κάνει μνεία η Εκκλησία μας το <b>Σάββατο της Α΄
Εβδομάδος των Νηστειών</b>. Κατά το μεγάλο διωγμό που είχε εγείρει ο παγανιστής
<b>Ιουλιανός</b> (361-363), προκειμένου να μολύνει τους Χριστιανούς της
Κωνσταντινουπόλεως, διέταξε να αποσύρει όλα τα νηστίσιμα τρόφιμα για να τους
αναγκάσει να φάνε ειδωλόθυτα. Όμως το προηγούμενο βράδυ εμφανίστηκε ο άγιος
Θεόδωρος στον <b>Αρχιεπίσκοπο Ευδόξιο</b> (360-370) και φανέρωσε το πανούργο
σχέδιο του παρανοϊκού αυτοκράτορα, συστήνοντάς του να βράσουν κόλλυβα και να
τραφούν οι πιστοί και να μην μολυνθούν από τα δαιμονικά ειδωλόθυτα. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
</div>π. Νικόλαος Δ. Γεωργαντώνηςhttp://www.blogger.com/profile/06455144554462290726noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7854487685374296907.post-54301176123424521862024-02-16T09:00:00.001+02:002024-02-16T09:00:00.142+02:00ΑΓΙΟΣ ΦΛΑΒΙΑΝΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ<p> </p><div style="border: solid windowtext 1.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-element: para-border-div; padding: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt;">
<p align="right" class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: right;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού <o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας έδωσαν
μεγάλους αγώνες για να διασωθεί η σώζουσα ορθόδοξη πίστη της Εκκλησίας μας.
Μόνο που αυτός ο αγώνας τους είχε μεγάλο κόστος για τους ίδιους. Ένας από
αυτούς υπήρξε <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ο άγιος Φλαβιανός αρχιεπίσκοπος
Κωνσταντινουπόλεως</b>, ο οποίος προέταξε την ορθόδοξη πίστη και ήρθε σε
σύγκρουση με την πολιτική εξουσία.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έζησε τον <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">5<sup>ο</sup> αιώνα</b> και ήταν πρεσβύτερος της Εκκλησίας της
Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος διακρίνονταν για την πίστη του, την ευσέβειά του
και τις αρετές του. Τον Ιούλιο του<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"> 448</b>
κοιμήθηκε ο αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">άγιος Πρόκλος</b> (434-448). Για τη θέση του προτάθηκε ο Φλαβιανός, ο
οποίος κατείχε το αξίωμα του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">σκευοφύλακα
της Μεγάλης Εκκλησίας</b>. Ο αυτοκράτορας <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Θεοδόσιος
Β΄</b> (408-450), τη στιγμή της χειροτονίας του, υποκινούμενος από κάποιον
άθλιο κόλακα, τον ευνούχο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Χρυσάφιο</b>,
ζήτησε από τον Φλαβιανό μια ποσότητα χρυσού, ως αντάλλαγμα για την επιλογή του
στο θρόνο της Βασιλεύουσας. Ο ακέραιος Φλαβιανός, προκειμένου να ντροπιάσει τον
άθλιο Χρυσάφιο και να τον εκθέσει στα μάτια του αυτοκράτορα, έδωσε εντολή να
σταλούν στον Θεοδόσιο τα λειτουργικά σκεύη της Μεγάλης Εκκλησίας! Με τη
συμβολική αυτή πράξη του ο Φλαβιανός ήθελε επίσης να στηλιτεύσει την μάστιγα
της σιμωνίας, δηλαδή την κατάληψη υψηλών εκκλησιαστικών θέσεων, με
εξαγορά!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η ενέργεια αυτή εξόργισε τον ευνούχο
Χρυσάφιο. Γι’ αυτό έβαλε ως σκοπό της ζωής του την εξόντωση του Φλαβιανού.
Άρχισε με ψεύτικες διαδώσεις, να διαταράξει τις καλές σχέσεις του Φλαβιανού με
την ευσεβή <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Πουλχερία</b> (αγία της
Εκκλησίας μας), αδελφή του Θεοδοσίου, η οποία ουσιαστικά κυβερνούσε το κράτος.
Διέδωσε ότι δήθεν είχε πεισθεί από τον Φλαβιανό να αφήσει την εξουσία και να
αναλάβει εκκλησιαστικό αξίωμα, να χειροτονηθεί από αυτόν διακόνισσα. Ο Φλαβιανός
ζήτησε από την Πουλχερία να παραμείνει στη θέση της και να αποφεύγει να
εκδηλώνεται υπέρ του, δημόσια. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αφού απέτυχε με αυτή τη ραδιουργία του ο
Χρυσάφιος να πλήξει τον Φλαβιανό, έφτασε πιο ακραία ενέργεια. Εκμεταλλευόμενος
την εξουσία του στήριξε έναν επιφανή κληρικό της Βασιλεύουσας, <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">τον αρχιμανδρίτη Ευτυχή</b>, ο οποίος έπεσε
στην αίρεση του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">μονοφυσιτισμού,</b> μετά
την καταδίκη του αιρετικού <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Νεστορίου</b>,
από τη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο (431)</b>.
Θέλοντας να καταπολεμήσει τον νεστοριανισμό, ο οποίος δίδασκε ότι ο Χριστός
είχε μία φύση, ανθρώπινη, έφτασε στο σημείο να αρνηθεί την ανθρώπινη φύση του
Χριστού, και να διδάσκει ότι είχε μία φύση, τη θεία, η οποία είχε απορροφήσει
την ανθρώπινη (μονοφυσιτισμός). Αδιαφορώντας ο ευνούχος Χρυσάφιος για την
αλήθεια της Εκκλησίας και τις φοβερές συνέπειες που θα έφερνε σ’ αυτή, και
ωθούμενος από φοβερό μίσος κατά του Φλαβιανού, άρχισε να παρέχει στήριξη στον
αιρετικό κληρικό. Μάλιστα σκόπευε να του δώσει τη θέση του εκθρονισμένου
πατριάρχη!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τον Νοέμβριο του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">448</b> είχε συγκληθεί <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ενδημούσα
Σύνοδος</b> στην Κωνσταντινούπολη. Σε αυτή ο Επίσκοπος <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Δορυλαίου Ευσέβιος</b> κατάγγειλε τον Ευτυχή ως αιρετικό. Κλήθηκε να
απολογηθεί, αλλά αρνούνταν επανειλημμένα, με διάφορες δικαιολογίες. Τελικά
παρουσιάστηκε και ομολόγησε τις κακοδοξίες του. Η Σύνοδος τον αφόρισε,
ορίζοντας την πίστη της Εκκλησίας στις δύο φύσεις του Χριστού. Ο Φλαβιανός
γνωστοποίησε με γράμμα του στον πάπα Ρώμης <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">άγιο
Λέοντα</b> το συμβάν.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Ευτυχής έστειλε
παραπλανητική επιστολή στον Λέοντα, μη μπορώντας να τον πείσει για τις δήθεν
ορθόδοξες θέσεις του. Ο Λέων έστειλε δύο επιστολές στον Φλαβιανό, συμφωνώντας
για την καταδίκη του Ευτυχή. Η δεύτερη επιστολή του είναι<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;">γνωστή ως <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«Τόμος του Λέοντος»</b> και αποτέλεσε την
βάση των αποφάσεων της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Δ΄ Οικουμενικής
Συνόδου</b>. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Ευτυχής και ο σύμμαχός του
Χρυσάφιος, δεν κατέθεσαν τα όπλα. Απευθύνθηκαν στον αρχιεπίσκοπο Αλεξανδρείας <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Διόσκουρο</b>, έναν απαίσιο, ραδιούργο και
φιλόδοξο άνδρα, καταγγέλλοντας τον Φλαβιανό ως νεστοριανιστή! Με την υποστήριξη
δε της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">αυτοκράτειρας Ευδοκίας</b>, η
οποία μισούσε την Πουλχερία και ήθελε την εκδίωξή της από τα ανάκτορα, και υποστηρίζοντας
τον Ευτυχή, συγκάλεσε, τον Αύγουστο του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">449,</b>
ψευδοσύνοδο στην <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Έφεσο</b>, με σκοπό να
καταδικάσουν τον Φλαβιανό. Μάλιστα ο Διόσκουρος υιοθέτησε τις κακοδοξίες του
Ευτυχή, τις οποίες υποστήριξε, ως δήθεν ορθόδοξη διδασκαλία, με ένα πλήθος
φανατικών Επισκόπων και μοναχών από την Αίγυπτο. Έφερε μαζί του έναν διαβόητο
αιρετικό μοναχό, τον <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Βαρσουμά</b> από
την Συρία, με χίλιους μοναχούς για να ασκήσουν τρομοκρατία στους ορθοδόξους
Επισκόπους. Έπιασαν τις πόρτες του κτηρίου και ήταν έτοιμοι να επέμβουν όταν
έπαιρναν εντολή. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Με βία και φωνασκίες, κατόρθωσαν να
παρουσιάσουν ως «ορθόδοξο» τον Ευτυχή και τη διδασκαλία του ως «ορθόδοξη». Ο
Ευτυχής αποκαταστάθηκε και ο Φλαβιανός και ο Ευσέβιος Δορυλαίου καταδικάστηκαν,
ως δήθεν νεστοριανοί αιρετικοί!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όταν
άρχισαν να διαμαρτύρονται και να παρακαλούν γονατιστοί να αποφευχθεί τέτοια
κατάπτωση, ο Διόσκουρος άνοιξε τις πόρτες και εισέβαλλε ο ανθύπατος της Ασίας,
με τη συνοδεία στρατιωτών και συρφετό φανατισμένων αιρετικών μοναχών, ναυτών
και ανθρώπων του υποκόσμου, όρμισαν κατά του Φλαβιανού, ο οποίος έτρεξε να
πιαστεί από την Αγία Τράπεζα και να σώσει τη ζωή του. Οι στρατιώτες τον έσυραν
έξω και τον πίεζαν, μαζί με τους άλλους ορθοδόξους Επισκόπους να υπογράψουν τις
αιρετικές αποφάσεις και την καθαίρεσή του. Κατόπιν τον παρέδωσαν στον Βαρσουμά
και τους κακοποιούς μοναχούς και λαϊκούς ακολούθους του, οι οποίοι άρχισαν να
τον βασανίζουν, χωρίς οίκτο. Τον έβρισαν, τον έδειραν και τον έριξαν στη γη
κλωτσώντας τον, ώσπου έχασε τις αισθήσεις του. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η κακοποίησή του ήταν τέτοια, ώστε
προξένησε ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία, του. Τρεις ημέρες μετά κοιμήθηκε,
υποκύπτοντας στα τραύματά του, καθ’ οδόν προς την εξορία, στην πόλη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ύπιδα της Λυδίας</b>. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">450</b>,
μετά το θάνατο του Θεοδοσίου, όταν ανέλαβε η Πουλχερία, την αντιβασιλεία,
μετέφερε το λείψανο του αγίου Φλαβιανού στην Κωνσταντινούπολη και το ενταφίασε
στο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ναό των Αγίων Αποστόλων</b>.
Συγκάλεσε δε την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο (451), η οποία καταδίκασε τον Διόσκουρο
και Ευτυχή, κήρυξε «ληστρική» την Σύνοδο της Εφέσου και κατέταξε τον Φλαβιανό
στους αγίους και ομολογητές της πίστεως. Η μνήμη του τιμάται στις <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">16 Φεβρουαρίου</b>. <o:p></o:p></p>
</div>π. Νικόλαος Δ. Γεωργαντώνηςhttp://www.blogger.com/profile/06455144554462290726noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7854487685374296907.post-15519873649107517522024-02-09T10:21:00.001+02:002024-02-09T10:21:08.102+02:00Υπόσταση και παρ-υπόσταση στον θεσμό του γάμου<p> </p><!--StartFragment-->
<p align="center" class="a" style="line-height: 115%; margin-bottom: 0in; text-align: center;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif;">Βασίλειος Ι.
Τουλουμτσής<o:p></o:p></span></p>
<p align="center" class="a" style="line-height: 115%; margin-bottom: 0in; text-align: center;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif;">υπ. Διδάκτωρ
Θεολογικής Σχολής Ε.Κ.Π.Α.<o:p></o:p></span></p>
<p class="a" style="line-height: 115%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="a" style="line-height: 115%; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-indent: .5in;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglPyq3jkb38EKY3Ca59PTYzZkmI431vQsKaJvwiUmiiDmVIzwWyr6ChT91Qmy5PIfhC4flh1A-YiS7m40aIccT-9lr85meNRESsDG-muIzkq2e6nQ16sLDhyphenhyphenGq-qZGR8fjOvEB5RCSztnspd9KowGpIEKtsX5llTTiWPP1Q8tMHeaCDFfYMVpTYeCBA-7g/s1200/6-gamos-veres.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="630" data-original-width="1200" height="168" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglPyq3jkb38EKY3Ca59PTYzZkmI431vQsKaJvwiUmiiDmVIzwWyr6ChT91Qmy5PIfhC4flh1A-YiS7m40aIccT-9lr85meNRESsDG-muIzkq2e6nQ16sLDhyphenhyphenGq-qZGR8fjOvEB5RCSztnspd9KowGpIEKtsX5llTTiWPP1Q8tMHeaCDFfYMVpTYeCBA-7g/s320/6-gamos-veres.jpg" width="320" /></a></div><br />Διαχρονικά το περιεχόμενο της νομοθεσίας
μίας ελεύθερης πολιτείας αποτελείται από διατάξεις που στοχεύουν στη συνοχή,
στην εξασφάλιση, στην ανάπτυξη και στο εν γένει συμφέρον της κοινωνίας. Το
δεδομένο αυτό θεμελιώνεται πάνω σε μία διττή βάση: αφενός η πολιτεία να είναι
ελεύθερη και αφετέρου ο νομοθέτης να κινείται σε ένα πλαίσιο σεβασμού της αξίας
των πολιτών της, ως ελλόγων όντων. Αν η βάση αυτή απουσιάζει, τότε το
αποτέλεσμα στρέφεται ενάντια στις θεμελιώδεις αρχές, θυμίζοντας κάτι απ’ όσα
βιώνουμε. <o:p></o:p><p></p>
<p class="a" style="line-height: 115%; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-indent: .5in;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Η πολιτεία δεν φαίνεται να είναι ελεύθερη
και από την άλλη, η αντιμετώπιση των πολιτών φέρει ταυτόχρονα δύο
χαρακτηριστικά: ο άνθρωπος εκλαμβάνεται μόνον ως φορέας ενστίκτων, ενώ η
νοημοσύνη του απλώς εμπαίζεται και υποτιμάται. Τα ανωτέρω χαρακτηριστικά φέρει
έντονα η κινητικότητα, που παρατηρείται, με σκοπό την τροποποίηση του Αστικού
Κώδικα και την δυνατότητα σύναψης πολιτικού γάμου μεταξύ ανθρώπων του ιδίου
φύλου. <o:p></o:p></span></p>
<p class="a" style="line-height: 115%; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-indent: .5in;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Όταν η πολιτεία δεν ασχολείται σοβαρά με
το πλήθος των προβλημάτων που κατακλύζουν την κοινωνία και το υγιές κύτταρό
της, που λέγεται οικογένεια, τυρβάζοντας περί άλλων θεμάτων, φανερώνει ότι δεν
έχει ρεαλιστική επίγνωση της πραγματικότητας, ζώντας σε μία «άλλη» παράλληλη
πραγματικότητα. Ο πρωθυπουργός, με δεδομένη τη βιούμενη σκληρή πραγματικότητα
και δυσπραγία των οικογενειών, ανέφερε σε συνέντευξή του ότι η εν λόγω
νομοθετική ρύθμιση «αφορά τους λίγους και σίγουρα δεν περιλαμβάνεται μέσα στα
20 θέματα που απασχολούν την κοινωνία». Η δήλωση αυτή φανερώνει, αν μη τι άλλο,
την ύπαρξη μιας à la carte ευαισθησίας, δεδομένου ότι δεν επέδειξε παρόμοια
δείγματα ευαισθησίας όταν με μία υπογραφή και σε μία νύκτα τέθηκαν σε αναστολή
και οικονομική εξαθλίωση 7500 συμπολίτες μας μαρτυρικού φρονήματος, εργαζόμενοι
στα νοσοκομεία της χώρας. Δεν ξέρω πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευθεί αυτή η
μανιώδης πρωτοβουλία, που περιλαμβάνει -εκτός των άλλων- και φροντιστήρια
διάπλασης φρονημάτων των βουλευτών. Το όλο θέμα αυτής της άθεσμης θεσμοθέτησης
ενός «παράλληλου γάμου» θυμίζει, ως προς τα χαρακτηριστικά της, τα ιδιώματα της
υπόστασης και της παρ-υπόστασης· δύο όρων, που στην θεολογία και στην φιλοσοφία
ταυτίστηκαν με το αγαθό και το κακό αντίστοιχα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="a" style="line-height: 115%; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-indent: .5in;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Ό,τι υπάρχει, αποτελεί την αγαθή
δημιουργία της Μίας δημιουργικής αιτίας των πάντων, έχοντας εκ κατασκευής
ουσία, δύναμη και ενέργεια. Από την άλλη πλευρά, εντός του κόσμου παρατηρείται
ως ανυπόστατη πραγματικότητα το κακό, το οποίο όμως, επειδή ακριβώς η
δημιουργία του δεν ανάγεται στην ίδια άκτιστη δημιουργική αιτία αλλά στην
προαίρεση των ελλόγων κτισμάτων, δεν φέρει αυτόνομη υπόσταση, ουσία, δύναμη και
ενέργεια και γι’ αυτόν τον λόγο προσκολλάται στην υπόσταση του αγαθού,
προκειμένου να οικειοποιηθεί και να μιμηθεί τη λειτουργία και την ενέργειά του,
όχι όμως προς δημιουργία, αλλά αντίθετα προς φθορά και καταστροφή. Απλοϊκό
παράδειγμα κατανόησης αποτελεί η κατ’ ουσίαν ύπαρξη του φωτός και παράλληλα η
κατ’ ουσίαν ανυπαρξία του σκότους (επειδή το σκοτάδι δεν δημιουργήθηκε). Το φως
υφίσταται επειδή αποτελείται από φωτόνια, σε αντίθεση με το σκοτάδι που, μη
έχοντας «συστατικά» στοιχεία, παρ-υφίσταται, δηλώνοντας απλώς την έλλειψη των
στοιχείων που συνιστούν την υπόσταση (φωτονίων). Γι’ αυτό άλλωστε και στην παρουσία
του φωτός, το σκοτάδι απλώς εξαφανίζεται. <o:p></o:p></span></p>
<p class="a" style="line-height: 115%; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-indent: .5in;"><span class="a0"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Στο Αρεοπαγιτικό έργο <i>«Περί
των θείων ονομάτων»</i>, στο οποίο γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στην ειδική
ενέργεια του αγαθού και του κακού, αναφέρονται στοιχειωδώς τα γνωρίσματα και
των δύο. Το αγαθό αποτελεί την τάξη, την αρμονία και την ομορφιά του κόσμου,
έχοντας το γνώρισμα και την δυνατότητα της δημιουργίας και της παραγωγής, επί
τη βάσει των δυνατοτήτων που «κατασκευαστικά» έχουν λάβει τα όντα από την
δημιουργική τους αιτία. Δηλ. τα όντα εκ κατασκευής έχουν συγκεκριμένο τρόπο που
υπάρχουν. Αντίθετα, η αταξία και αμορφία ταυτίζονται με το κακό, το οποίο δεν
έχει τη δυνατότητα της παραγωγής και της δημιουργίας, διότι εκ φύσεως δεν είναι
ούτε γεννητικό, ούτε θρεπτικό, ούτε σωστικό. Το κακό αποβλέπει μόνον στη φθορά
και στην καταστροφή της υπόστασης των όντων. </span></span><span lang="EL"><o:p></o:p></span></p>
<p class="a" style="line-height: 115%; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-indent: .5in;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Αν εξετάσουμε πάνω σε αυτήν την βάση το
ζήτημα των φύλων, τότε θα διαπιστώσουμε ότι η δημιουργική αιτία πάνσοφα
δημιούργησε μόνον δύο φύλα, το αρσενικό και το θηλυκό, με στοιχεία
συμπληρωματικής ενότητας σε επίπεδο φυσιολογίας και βιολογίας, από τα οποία
αποκλειστικά αναπαράγεται η ζωή. Ο δεσμός μεταξύ ανδρός και γυναικός αποτελεί
φυσικό «κατασκευαστικό» σύνδεσμο στην προοπτική της ενότητας της ανθρώπινης
φύσης. Οτιδήποτε πέραν αυτού δεν αποτελεί δημιούργημα της αυτής αιτίας αλλά
αποτέλεσμα της προαίρεσης, που επιδιώκει απλώς την βιολογική κάλυψη της
ερωτικής επιθυμίας με διάφορους τρόπους και γι’ αυτό στην αρεοπαγιτική σκέψη
ταυτίζεται με την κακία, την ακοσμία και τον θάνατο. Ό,τι δεν δημιουργήθηκε από
την Μία δημιουργική αιτία αλλά από την εμπαθή προαίρεση των ανθρώπων, δεν
χαρακτηρίζεται από διαχρονικότητα και σταθερότητα αλλά από ρευστότητα και
αστάθεια, παράγοντες δηλ. διάβρωσης και φθοράς εντός του πλαισίου της
κοινωνίας. Συνεπώς πρόκειται για στοιχεία που απαιτούν πολύ ειδική μεταχείριση,
και όχι ασφαλώς την επένδυση με νομικό κύρος, δεδομένου ότι θεμελιώνονται σε
μία υπαρκτή διάσπαση του βιολογικού φύλου και της ερωτικής επιθυμίας. Η
υποτίμηση των όρων που συνιστούν την ανθρώπινη φύση, έχει ως αποτέλεσμα την
κακή χρήση της ελευθερίας, η οποία οδηγεί αναπότρεπτα σε καταστάσεις αντίθετες
με τον οικείο λόγο της. <o:p></o:p></span></p>
<p class="a" style="line-height: 115%; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-indent: .5in;"><span class="a0"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Στην κατάσταση αυτή ο
άνθρωπος επιζητεί αμυδρά είδωλα των αγαθών προκειμένου να νιώσει ικανοποίηση
και επιβεβαίωση. Αυτή η κατάσταση όμως χαρακτηρίζεται εκ θεμελίων ως
ανικανοποίητη. Και τούτο διότι, επειδή ακριβώς οι εν λόγω επιθυμίες δεν
εναρμονίζονται με την ανθρώπινη φύση αλλά πηγάζουν από τις άτακτες κινήσεις της
ψυχής, αδυνατούν να τον πληρώσουν με νόημα, επιζητώντας απλώς μία εφήμερη
ικανοποίηση. Απόδειξη τούτου αποτελεί ο ρευστός και ολοένα αυξανόμενος αριθμός
των φύλων (πρόσφατα ακούστηκε ο αριθμός 72) που ορίζει η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα,
αναλόγως του αυτοπροσδιορισμού των μελών της. Και το οξύμωρο είναι ότι πίσω από
αυτές τις γραφικές καταστάσεις δεν εντοπίζεται υπόβαθρο εκτροπής των ψυχικών
δυνάμεων του ανθρώπου αλλά απλώς «φυσιολογικές σεξουαλικές ετερότητες» (</span></span><span class="a0"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">sic</span></span><span class="a0"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">).
</span></span><span lang="EL"><o:p></o:p></span></p>
<p class="a" style="line-height: 115%; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-indent: .5in;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Η παρυπόσταση πάντοτε θα εμφανίζεται
σφετεριζόμενη και μιμούμενη τα ιδιώματα της υπόστασης, που εκ κατασκευής δεν
έχει, και υπάρχει λόγος και σοφία που δεν τα έχει. Εν προκειμένω στον θεσμό του
γάμου, παρατηρείται η πρόθεση μίμησης της κατά φύσιν οικογένειας και της εξ’
αυτής τεκνογονίας, μέσω παρένθετης κυοφορίας ή/και μέσω υιοθεσίας, γεγονός που
μόνον ως κακέκτυπο οικογένειας δύναται να εκληφθεί. Ό,τι δεν δημιουργήθηκε, δεν
δύναται να λειτουργεί αγαθοπρεπώς εντός της κοινωνίας. <o:p></o:p></span></p>
<p class="a" style="line-height: 115%; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-indent: .5in;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Ο όρος «γάμος», επειδή ακριβώς προϋποθέτει
την ένωση στοιχείων που θέλουν συμπλήρωση, και που εάν δεν συμπληρωθούν δεν
μπορούν με άλλο τρόπο να αποτελέσουν ενότητα, είναι αδόκιμος για την
επιχειρούμενη σκοποθεσία. Επιπρόσθετα, η τεκνογονία απαιτεί την ένωση και
αλληλοσυμπλήρωση δύο γαμετών, οι οποίοι από μόνοι τους φέρουν απλώς το ήμισυ
του αριθμού των χρωμοσωμάτων. Παραταύτα, επειδή ο δικαιωματισμός μιας
συγκεκριμένης κουλτούρας, αποτελεί το θεμέλιο όλης αυτής της συζήτησης,
παρατηρείται η ανατροπή των όρων και η αντιστροφή της πραγματικότητας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="a" style="line-height: 115%; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-indent: .5in;"><span class="a0"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Οι άλογες επιθυμίες
μετονομάστηκαν σε δικαιώματα και απαιτούν κατοχύρωση, σε αντίθεση με το λογικό
δικαίωμα των παιδιών να θεωρούνται καθόλα άνθρωποι και να έχουν ανάγκη διττού
παιδαγωγικού προτύπου ως προς την κατά το δυνατόν υγιή ανάπτυξή τους. Οι (απ)αιτούντες
σήμερα πρόσβαση στον θεσμό του γάμου, στην υιοθεσία και στην βάπτιση των
βρεφών, είναι οι ίδιοι που χθες καθύβριζαν με χυδαιότητα την οικογένεια ως
«πατριαρχικό» κατασκεύασμα (</span></span><span class="a0"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">sic</span></span><span class="a0"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">)
και τον νηπιοβαπτισμό ως «καταπάτηση του αυτεξουσίου» (</span></span><span class="a0"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">sic</span></span><span class="a0"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">).
Είναι θλιβερό το πώς ένα παγκόσμιο πολιτικό και οικονομικό σύστημα χρησιμοποιεί
με τόση ευκολία και τόση απανθρωπιά το εσωτερικό κενό και την δίψα για
επιβεβαίωση αυτών των ανθρώπων, προκαλώντας εν ριπή οφθαλμού τέτοιες μεταβολές
στα αιτήματά τους, δίχως οι ίδιοι να προβληματίζονται και να νιώθουν υποχείρια
παιγνίων. Δεν προβληματίζει επίσης το γεγονός ότι παρότι παγκόσμια
παρατηρούνται έντονα προβλήματα βιοπορισμού, την ίδια στιγμή να δαπανώνται
αδικαιολόγητα υπέρογκα ποσά για εκδηλώσεις «υπερηφάνειας» από παγκόσμιους
εμπορικούς και τραπεζικούς ομίλους, μη εξαιρουμένων και των πρεσβειών
συγκεκριμένων χωρών. Όταν μια κοινωνία αδυνατεί να εξασφαλίσει το δικαίωμα στην
επιβίωση, αποτελεί τραγέλαφο να επιχειρεί να στήσει έναν ολόκληρο μηχανισμό
«εξάλειψης των διακρίσεων», τη στιγμή μάλιστα που ως φαίνεται, ιδίως τα
τελευταία χρόνια, η ίδια προκαλεί και συντηρεί τις διακρίσεις και τις
«ταμπέλες». </span></span><span lang="EL"><o:p></o:p></span></p>
<p class="a" style="line-height: 115%; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-indent: .5in;"><span class="a0"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Άσχετα του εάν αυτό το
νομοσχέδιο τελικά θα ψηφιστεί, και μόνον η συζήτηση που αναπτύχθηκε, με την
προπαγάνδα και τις ζυμώσεις που την περιβάλλουν, προδίδει συγκεκριμένα
πράγματα, που αφορούν το σύνολο της κοινωνίας. Ο άνθρωπος δεν δείχνει να
σέβεται τους όρους της φυσικότητας, επιχειρώντας μάλιστα με αλαζονεία και ύβρη
την επιβολή μίας νέας κανονικότητας και τη διαμόρφωση μίας νέας κοινωνίας, με
συνεκτικό δεσμό τις όποιες επιθυμίες του, που όπως προαναφέρθηκε μετονομάστηκαν
αδιάκριτα σε δικαιώματα. Η επιβαλλόμενη “ηθική του γούστου”, φράση που πολύ
εύστοχα χρησιμοποίησε ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος, αδυνατεί να αποτελέσει
συνεκτικό δεσμό μιας κοινωνίας. Μπορεί όμως πολύ εύκολα να την μετατρέψει σε
αγέλη υποκειμένων που απλά και συνεχώς επιθυμούν.</span></span><span lang="EL"><o:p></o:p></span></p>
<!--EndFragment-->π. Νικόλαος Δ. Γεωργαντώνηςhttp://www.blogger.com/profile/06455144554462290726noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7854487685374296907.post-49874662509506705062024-02-08T09:00:00.001+02:002024-02-08T09:00:00.308+02:00ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΡΑΤΗΛΑΤΗΣ: Ο ΗΡΩΪΚΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ<p> </p><div style="border: solid windowtext 1.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-element: para-border-div; padding: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt;">
<p align="right" class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: right;"><b><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;">ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου -
Καθηγητού<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κάποιοι κακοήθεις και ανιστόρητοι, θέλουν
να περιορίσουν τη χριστιανική πίστη της αρχαίας Εκκλησίας στους φτωχούς και
τους δούλους. Όμως<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έρχεται η ιστορία και
τα συναξάρια της Εκκλησίας μας για να τους διαψεύσουν οικτρά. Τη νέα πίστη
είχαν υιοθετήσει άνθρωποι από όλες τις κοινωνικές τάξεις και τα επαγγέλματα.
Μια από αυτές ήταν οι στρατιωτικοί. Μέσα από τις τάξεις τους αναδείχθηκαν
μυριάδες Μάρτυρες κατά τη διάρκεια των διωγμών των πρώτων τριακοσίων χρόνων. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ένας από αυτούς υπήρξε ο μεγαλομάρτυρας <b>Θεόδωρος
ο Στρατηλάτης</b>. Δεν είναι γνωστό το ακριβές έτος της γεννήσεώς του.
Τοποθετείται περί τα τέλη του 3<sup>ου</sup> μ. Χ. αιώνα. Γεννήθηκε στην πόλη <b>Ευχάνεια</b>
του Ελενοπόντου, (Ευξείνου Πόντου), στην πανάρχαια κοιτίδα του Ελληνισμού, από
Έλληνες γονείς, οι οποίοι είχαν μεταστραφεί στον Χριστιανισμό. Τα πρώτα χρόνια
της ζωής του τα έζησε στην Ποντική <b>Ηράκλεια</b> της Παφλαγονίας και
ανατράφηκε με τα νάματα της χριστιανικής πίστεως και ευσέβειας. Από παιδί
διακρινόταν για το εξαίρετο παράστημά του και κυρίως για τα πλούσια πνευματικά
και ψυχικά του χαρίσματα. Είχε αποκτήσει σπουδαία παιδεία, μελετώντας τα ιερά
χριστιανικά κείμενα, καθώς και τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους. Αναδείχτηκε
μάλιστα σπουδαίος ρήτορας. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Από
νεαρός ξεχώριζε για τις ηγετικές του ικανότητες και γι’ αυτό αποφάσισε να
ακολουθήσει το επάγγελμα του στρατιωτικού, το οποίο απολάμβανε μεγάλο σέβας της
εποχή εκείνη. Γι’ αυτό και κατατάχτηκε στον ρωμαϊκό στρατό. Το ξεχωριστό
σωματικό του παράστημα, οι αθλητικές του επιδόσεις και κυρίως το θάρρος,
ανδρεία του και οι έμφυτες στρατιωτικές του αρετές τον ανέβασαν πολύ γρήγορα
στη στρατιωτική ιεραρχία του ρωμαϊκού στρατού των ανατολικών περιοχών της
αυτοκρατορίας. Έγινε στρατηλάτης, αξίωμα ανάλογο με του σημερινού στρατηγού. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η φήμη του για τις ικανότητές του και
για την αποτελεσματικότητα των λεγεώνων που διοικούσε, έφτασε ως τον
αυτοκράτορα <b>Λικίνιο </b>(307-324), ο οποίος τον προσκάλεσε για να τον
γνωρίσει από κοντά και να τον ανταμείψει για τις πολύτιμες στρατιωτικές του
υπηρεσίες. Αλλά κάποιοι φανατικοί σύμβουλοί του τον πληροφόρησαν ότι ο Θεόδωρος
ήταν Χριστιανός. Ο Λικίνιος ήταν φανατικός ειδωλολάτρης και μισούσε θανάσιμα
τον Χριστιανισμό. Του έστειλε κατ’ αρχήν μια επιστολή, προτείνοντάς του να θυσιάσουν
μαζί στους «θεούς». Ο Θεόδωρος του απάντησε με ευγένεια και διπλωματία πως δεν
ήταν δυνατόν να τον συναντήσει τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο και πως τον
περίμενε να έρθει στην Ηράκλεια, όπου θα θυσίαζαν τότε από κοινού. Όμως ο
στρατηλάτης ήθελε απλά να κερδίσει χρόνο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Λικίνιος πίστεψε στα γραφόμενα του
Θεοδώρου και με την πρώτη ευκαιρία επισκέφτηκε όντως την Ηράκλεια και ο
στρατηλάτης του οργάνωσε μια λαμπρή υποδοχή. Του ζήτησε μάλιστα και τα
παγανιστικά ξόανα και είδωλα, φτιαγμένα από χρυσάφι και πολύτιμες πέτρες, τα
οποία κουβαλούσε μαζί του ο θρησκομανής αυτοκράτορας, με σκοπό δήθεν να τους
αποδώσει τιμές. Παρευθύς ο ηρωικός Θεόδωρος πήρε στα χέρια του τα σύνεργα της
ειδωλολατρίας, τα οποία θρυμμάτισε και τα έδωσε στους φτωχούς να πουλήσουν τα
ακριβά μέταλλα για να καλύψουν βιοτικές τους ανάγκες. Ο Λικίνιος έμεινε άναυδος
από την πράξη του κορυφαίου στρατιωτικού του. Θεώρησε την πράξη του αφ’ ενός
μεν ασεβή προς τους «θεούς» του κράτους, και αφ’ ετέρου προσβολή κατά του
προσώπου του. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Διέταξε αμέσως τη σύλληψή του και την
ενώπιόν του μεταφορά, για να τον ανακρίνει προσωπικά. Ο αυτοκράτορας αρχικά
έκρυψε τον θυμό και την προσβολή του και θέλησε με κολακείες να πείσει τον
στρατηλάτη να απαρνηθεί την χριστιανική του πίστη και να θυσιάσει στους «θεούς»
του. Του επεσήμανε ότι τη λαμπρή του <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;">καριέρα τη χρωστά στην
εύνοιά τους και ως εκ τούτου είναι υποχρεωμένος να τους προσφέρει θυσία. Ο
Θεόδωρος παρέμεινε ατάραχος και γαλήνιος, όση ώρα μιλούσε ο Λικίνιος. Απάντησε
στον αυτοκράτορα πως η χριστιανική του πίστη και ιδιότητα αξίζουν περισσότερο
από όλα τα αξιώματα του κόσμου. Πως οι «θεοί» του είναι ανύπαρκτοι και
αποκυήματα αρρωστημένων μυθογράφων και πως πίσω από αυτούς κρύβονται οι
κακοποιοί δαίμονες, οι οποίοι λατρεύονται στα πρόσωπά τους. Πως ο αληθινός Θεός
είναι η Παναγία Τριάδα, που μας αποκάλυψε ο Ιησούς Χριστός, ο Οποίος έγινε
άνθρωπος για να μας λυτρώσει από την αμαρτία τη φθορά και το θάνατο. Να μας
απαλλάξει από το σκοτάδι της ειδωλολατρίας και της πλάνης, να μας κάνει τέκνα
φωτός. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο θηριώδης Λικίνιος έγινε έξαλλος από
οργή θυμό για την εμμονή του στρατηλάτη του να μη θυσιάσει στους «θεούς» του
και για την προσβολή εναντίον τους. Τον απείλησε ότι τον περιμένουν σκληρά
βασανιστήρια, αλλά ο Θεόδωρος έμεινε εδραίος στην πίστη του και περίμενε με
ανυπομονησία το μαρτύριο για την πίστη του στο Χριστό. Τότε διέταξε να τον
καθαιρέσουν από το υψηλό του αξίωμα, να τον γδύσουν και να τον μαστιγώσουν με
βούνευρα, τα οποία κατέληγαν σε μολυβένια σφαιρίδια. Οι απάνθρωποι ειδωλολάτρες
δήμιοι ξέσκιζαν με λύσσα τις σάρκες του Μάρτυρα και κατόπιν τον έριξαν στη
φυλακή, όπου έμεινε επτά ημέρες χωρίς τροφή και νερό, αναμένοντας να απαρνηθεί
την πίστη του. Αφού είδε ο Λικίνιος ότι δεν κατόρθωσε τίποτε, έδωσε εντολή να
τον σταυρώσουν, εν μέσω απερίγραπτων ταπεινώσεων και βανδαλισμών. Η ψυχή του
πέταξε στα ουράνια, για να συναντήσει τον αληθινό και αιώνιο Βασιλέα Χριστό και
το σώμα του το συνέλλεξαν οι Χριστιανοί και το ενταφίασαν με μεγάλες τιμές.
Ήταν 8 Φεβρουαρίου του έτους 319. Αυτή την ημέρα όρισε η Εκκλησία μας να
τιμάται η σεπτή του μνήμη. Ανήκει στη χορεία των μεγαλομαρτύρων και απολαμβάνει
διαχρονικά την τιμή των πιστών. Αυτοί είναι οι ήρωες της Πίστεώς μας! <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><o:p> </o:p></span></p>
</div>π. Νικόλαος Δ. Γεωργαντώνηςhttp://www.blogger.com/profile/06455144554462290726noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7854487685374296907.post-89813393906282496102024-02-07T09:00:00.001+02:002024-02-07T09:00:00.351+02:00ΑΓΙΟΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΛΑΜΨΑΚΟΥ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ<p> </p><div style="border: solid windowtext 1.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-element: para-border-div; padding: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt;">
<p align="right" class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: right;"><b><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;">ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου –
Καθηγητού <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πολλοί άγιοι της Εκκλησίας μας
χαρακτηρίζονται ως θαυματουργοί, διότι ο Θεός τους δώρισε το χάρισμα και τη
δύναμη να θαυματουργούν, στο άγιο όνομά Του. Ένας από τους πλέον θαυματουργούς
αγίους είναι και ο άγιος <b>Παρθένιος επίσκοπος Λαμψάκου</b>. Του δόθηκε
ιδιαιτέρως το θαυματουργικό χάρισμα να γιατρεύει την φοβερή ασθένεια του
καρκίνου. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έζησε στα χρόνια του <b>Μ. Κωνσταντίνου</b>
(4<sup>ος</sup> μ. Χ. αιώνας). Γεννήθηκε σε κάποια κωμόπολη της <b>Βιθυνίας </b>της<b>
Μ. Ασίας</b> από ευσεβείς γονείς. Ο πατέρας του ονομάζονταν <b>Χριστόφορος</b>
και ήταν διάκονος της Εκκλησίας. Δεν έκανε μεγάλες σπουδές, αλλά απόκτησε
ευλάβεια, βαθιά πίστη στο Θεό και στόλισε τον εαυτό του με αρετές. Από μικρός
συνήθισε να αγαπά το Θεό και τους ανθρώπους και γι’ αυτό υπήρξε σε όλη του τη
ζωή φιλάνθρωπος και ελεήμονας. Αρχικά ασκούσε το επάγγελμα του ψαρά. Διάλεξε
αυτό το επάγγελμα για να μοιάσει στους αγίους Αποστόλους Πέτρο, Ανδρέα και
Ιωάννη, που ήταν αλιείς. Το μεγαλύτερο μέρος του κόπου του το μοίραζες στους
φτωχούς. Μαζί με τα ψάρια και τα χρήματα τους έδινε παρηγοριά και ελπίδα,
στερεώνοντάς τους την πίστη στο Θεό. Όταν εκείνοι τον ευχαριστούσαν για την
φιλανθρωπία του, εκείνος τους απαντούσε: <b>«</b></span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Γιατί με ευχαριστείτε; Δεν έχω καμία τέτοια αξίωση. Μήπως είμαστε ξένοι;
Εμείς είμαστε αδελφοί. Τι είναι απλούστερο και φυσικότερο από το να βοηθά
αδελφός τους αδελφούς;</span></b><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">». Είχε την πεποίθηση ότι η φιλανθρωπία είναι
υποχρέωση και καθήκον του αληθινού Χριστιανού.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Μητροπολίτης <b>Μελιτοπόλεως</b> <b>Φίλιππος</b>
ή <b>Φιλητός,</b> τον χειροτόνησε πρεσβύτερο. Ο Παρθένιος έδειξε σπάνιο ζήλο
στην ιερατική του διακονία, γεγονός που ξετίμησε ο Μητροπολίτης <b>Κυζίκου</b> <b>Αχίλλιος
ή Ασχόλιος</b>, ο οποίος τον χειροτόνησε Επίσκοπο <b>Λαμψάκου</b>, μιας αρχαίας
πόλης της Μ. Ασίας, κοντά στον <b>Ελλήσποντο</b>, απέναντι από την <b>Καλλίπολη</b>.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η Λάμψακος, όπως και ολόκληρη η γύρω
περιοχή, κατοικούνταν κυρίως από ειδωλολάτρες, οι οποίοι αρνούνταν να ασπασθούν
τη νέα πίστη και παρέμειναν δουλικά προσηλωμένοι στην αρχαία θρησκεία,
εκτελώντας τις σκοταδιστικές παγανιστικές τελετουργίες τους. Ήταν ένα από τα
κυριότερα εναπομείναντα κέντρα της ειδωλολατρίας την εποχή εκείνη στην ευρύτερη
περιοχή της Μ. Ασίας. Με επικεφαλής τους ιερείς των ειδώλων, ο ειδωλολατρικός
όχλος έδειξε εξ’ αρχής τις εχθρικές του διαθέσεις ενάντια στο νέο Επίσκοπο. Δεν
ήταν λίγες οι επιθέσεις φανατικών ειδωλολατρών εναντίον του, με την παρότρυνση
των ειδωλολατρών ιερέων, οι οποίοι έβλεπαν να απειλούνται τα τεράστια
οικονομικά τους συμφέροντα από το ενδεχόμενο να κλείσουν τα προσοδοφόρα
ειδωλολατρικά «ιερά». <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Παρθένιος έδειξε από την αρχή ανοχή
στις εχθρικές διαθέσεις των ειδωλολατρών. Στις φοβέρες επιθέσεις τους,
απαντούσε με λόγια και με έργα αγάπης. Γνώριζε ο άγιος εκείνος Επίσκοπος πως
πίσω από όλα αυτά βρισκόταν ο διάβολος, ο οποίος ήθελε να ματαιώσει το έργο της
σωτηρίας των κατοίκων. Τους εχθρικούς του αντιπάλους ειδωλολάτρες τους έβλεπε
ως πνευματικά ασθενείς, ως δούλους των πονηρών πνευμάτων, τα οποία δρούσαν μέσω
αυτών. Και γι’ αυτό, όχι μόνο δεν κάκιωνε μαζί τους, αλλά τους συμπονούσε και
τους αγαπούσε, όπως ο καλός γιατρός τον ασθενή του και ο καλός πατέρας τα
παραστρατημένα παιδιά του. Τους αγαπούσε το ίδιο στοργικά με τους πιστούς της
Επισκοπής του. Τους καλούσε κοντά του και συζητούσε μαζί τους με ανεξικακία,
πραότητα και καλοσύνη. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Επίσκοπος Παρθένιος αποδείχτηκε άξιος
του υψηλού αξιώματός του. Έδειξε ασυνήθιστο ζήλο και ποιμαντική δράση, ώστε
έγινε αγαπητός από όλους. Φρόντιζε με επιμέλεια για την πνευματική καλλιέργεια
και πρόοδο των πιστών, που του <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;">εμπιστεύτηκε η Εκκλησία.
Φρόντιζε επίσης και για τις υλικές τους <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ανάγκες,
σε μια εποχή που οι λιμοί ήταν σύνηθες φαινόμενο. Χιλιάδες άνθρωποι έτρεχαν στο
επισκοπείο, για να πάρουν από το άγιο χέρι του βοήθεια. Μαζί με τους πιστούς
χριστιανούς έτρεχαν ειδωλολάτρες και Ιουδαίοι, οι οποίοι δεν έφευγαν με αδειανά
χέρια. Ευεργετούνταν το ίδιο με τους πιστούς, χωρίς εξαίρεση.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Παράλληλα ο άγιος Επίσκοπος φρόντιζε και
για τη δική του πνευματική πρόοδο. Προσεύχονταν αδιάκοπα, νήστευε, αγρυπνούσε,
και κατακτούσε μία – μία τις χριστιανικές αρετές. Έφτασε δε σε μεγάλα ύψη
αγιότητας, ώστε να αξιωθεί του χαρίσματος των ιαμάτων. Με την προσευχή του,
θεράπευε στο όνομα του Ιησού Χριστού, τους ασθενείς, που έτρεχαν κοντά του να
ιαθούν. Ιδιαιτέρως αξιώθηκε να θεραπεύει την νόσο του καρκίνου. Όταν
πληροφορούνταν ότι κάποιος άνθρωπος ασθένησε, έτρεχε ο ίδιος να τον γιατρέψει. Δεν
έκανε διακρίσεις ούτε στις θεραπείες, μαζί με τους πιστούς, θεράπευε και τους
ειδωλολάτρες, οι οποίοι, κατόπιν, αναγνώριζαν την δύναμη του αληθινού Θεού και
ασπάζονταν την χριστιανική πίστη. Είχε αποκτήσει ακόμη το χάρισμα να εκβάλλει
δαιμόνια από ανθρώπους, που είχαν εισβάλλει και τους βασάνιζαν.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 1; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όλα τα χρόνια της ποιμαντορίας του είχε
προσελκύσει χιλιάδες ειδωλολάτρες στην Εκκλησία. Όταν έφυγε από αυτή τη ζωή
άφησε ελάχιστους παγανιστές στην Επισκοπή του. Η Λάμψακος, από εστία
ειδωλολατρών, είχε μεταβληθεί σε χριστιανική πόλη, όπου πλειοψηφούσαν οι
ευσεβείς Χριστιανοί. Κοιμήθηκε εν ειρήνη και ο τάφος και τα ιερά λείψανά του
συνέχισαν και συνεχίζουν ως τα σήμερα να θαυματουργούν. Τμήμα της Τίμιας Κάρας
του βρίσκεται στην <b>Ιερά Μονή </b></span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Μακρυμάλλη,
της Ιεράς Μητροπόλεως Χαλκίδος</span></b><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">, η οποία θαυματουργεί σε όσους τον
επικαλούνται με ευλάβεια. Υπάρχουν πάμπολλες <span style="mso-bidi-font-weight: bold; mso-font-kerning: 18.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μαρτυρίες
καρκινοπαθών, οι οποίοι έχουν ιαθεί θαυματουργικά, χάρις στον Άγιο Παρθένιο. Η
μνήμη του εορτάζεται στις 7 Φεβρουαρίου. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></span></p>
</div>π. Νικόλαος Δ. Γεωργαντώνηςhttp://www.blogger.com/profile/06455144554462290726noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7854487685374296907.post-80244114730378163512024-02-06T17:44:00.001+02:002024-02-06T17:44:03.592+02:00Μ. ΦΩΤΙΟΣ: ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ<p> </p><div style="background: white; border: solid windowtext 1.0pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-element: para-border-div; padding: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt;">
<p align="right" class="MsoNormal" style="background: white; border: none; line-height: 13.2pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 3; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: right;"><span style="color: #333333; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">ΛΑΜΠΡΟΥ ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; border: none; line-height: 13.2pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 3; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="color: #333333; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Στις 6 Φεβρουαρίου εορτάζει η
Εκκλησία μας τη μνήμη του <b>Μεγάλου Φωτίου</b>. Πρόκειται για μια σπουδαία
εκκλησιαστική προσωπικότητα, ο οποίος έχει λάβει δικαίως τον σπάνιο τίτλο του
μεγάλου. Επίσης δεν θεωρείται μεγάλος μόνο από την Εκκλησία, αλλά και από την
ιστορία, διότι συγκαταλέγεται στους ξεχωριστούς πνευματικούς φάρους της
ανθρωπότητας. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; border: none; line-height: 13.2pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 3; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="color: #333333; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 810 μ. Χ. από πλούσιους και ευσεβείς
γονείς, τον <b>Σέργιο</b> και την <b>Ειρήνη</b>, οι οποίοι ανήκαν στις τάξεις
των ορθοδόξων υπερασπιστών των Αγίων Εικόνων. Έλαβε σπουδαία κλασική και
θεολογική μόρφωση στα ονομαστά πανεπιστήμια της Βασιλεύουσας. Μάλιστα μετά τον
θρίαμβο της Ορθοδοξίας, την αναστήλωση των Ιερών Εικόνων από την <b>αγία
Θεοδώρα</b> την Αυγούστα και τον υιό της <b>Μιχαήλ Γ</b>΄ (842-867), το 842 ο
Φώτιος ανήλθε με την αξία του σε υψηλά πολιτικά αξιώματα. Το 858 μετά την
απομάκρυνση του πατριάρχη <b>Ιγνατίου</b> από τον πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως
ο αυτοκράτορας πρότεινε να ανέβει ο Φώτιος, ο οποίος είχε αναδειχθεί ως
ενάρετος και συνετός άνδρας. Παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του δέχτηκε να
εισέρθει στον ιερό κλήρο. Σε μια εβδομάδα έλαβε και τους τρεις βαθμούς της
ιεροσύνης. Η χειροτονία του ως επίσκοπος και η ενθρόνισή του στον πατριαρχικό
θρόνο έγινε τα Χριστούγεννα του 858. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; border: none; line-height: 13.2pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 3; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="color: #333333; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Φώτιος από τις πρώτες κιόλας
μέρες άρχισε την αναδιοργάνωση της Εκκλησίας και το κλείσιμο των πληγών της που
είχε ανοίξει η εκατονταετής εικονομαχική έριδα (726-842). Καλώντας άξιους
συνεργάτες αγωνίστηκε για την πνευματική ανόρθωση των πιστών και την
ιεραποστολική αποστολή της Εκκλησίας, η οποία είχε αναστείλει η λαίλαπα της
εικονομαχίας.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Άρχισε από τον
εκχριστιανισμό των Βουλγάρων, τους οποίους μετέβαλε ταυτόχρονα και σε φίλους
του βυζαντινού κράτους. Ανέθεσε στους δύο σπουδαίους θεσσαλονικείς αδελφούς <b>Κύριλλο
</b>και<b> Μεθόδιο</b> να μεταβούν στην Ευρώπη και να εκχριστιανίσουν τους
λαούς της ανατολικής και κεντρικής Ευρώπης, οι οποίοι ήταν ακόμη ειδωλολάτρες. Αυτό
σημαίνει πως πραγματικός φωτιστής της Ευρώπης είναι ο Μέγας Φώτιος!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; border: none; line-height: 13.2pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 3; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="color: #333333; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Στον μορφωτικό και παιδευτικό τομέα
υπήρξε πρωτοπόρος για την εποχή του. Πίστευε με όλη τη δύναμη της ψυχής του ότι
η παιδεία και η μόρφωση είναι απαραίτητα στοιχεία του ανθρώπου για να
μεταστοιχειωθεί σε πνευματική οντότητα. Μάλιστα θεωρούσε ότι η χριστιανική
πίστη και ευσέβεια θα πρέπει να επικουρούνται από τη μόρφωση και τη γνώση ώστε
να ο χριστιανός να μην υστερεί έναντι του μη χριστιανού. Η χριστιανική πίστη
συνδυασμένη με την «θύραθεν» παιδεία δημιουργεί άρτιες προσωπικότητας και υψηλά
πολιτισμικά ιδεώδη. Γι’ αυτό και ίδρυε παντού σχολεία, στα οποία διδάσκονταν
όλες οι γνώσεις και οι επιστήμες. Το πιο ονομαστό σχολείο που ίδρυσε είναι το
περίφημο πανεπιστήμιο της <b>Μαγναύρας</b> στην Κωνσταντινούπολη, όπου κλήθηκαν
να διδάξουν οι πιο ονομαστοί δάσκαλοι της οικουμένης. Ο Φώτιος ήταν ένας από
αυτούς ο οποίος δίδασκε φιλοσοφία σε αυτό για πολλά χρόνια, παράλληλα με τα
ποιμαντικά του καθήκοντα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; border: none; line-height: 13.2pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 3; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="color: #333333; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Φώτιος έτρεφε μεγάλη αγάπη
για τα κλασικά γράμματα και εκτίμηση για τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους και
συγγραφείς και γι’ αυτό είχε βάλλει ως στόχο να διασώσει την αρχαιοελληνική
πνευματική κληρονομία, την οποία θεωρούσε και δική του κληρονομιά. Ανέθεσε σε μοναχούς
καλλιγράφους να αντιγράφουν και να διαδίδουν τα αρχαία συγγράμματα και να
εμπλουτίζουν τις βιβλιοθήκες. Ο ίδιος ανέλαβε το τιτάνιο έργο να διασώσει σε
επιτομή τα σπουδαιότερα έργα των αρχαίων στο περίφημο και μοναδικό στην ιστορία,
έργο του: <b>«Μυριόβιβλος»</b>. Στο έργο αυτό <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; border: none; line-height: 13.2pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 3; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="color: #333333; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">έχουν διασωθεί τα πιο σπάνια έργα των αρχαίων. Μάλιστα βεβαιώνουν οι
ειδικοί πως αν ο Φώτιος δεν μας άφηνε την <b>«Μυριόβιβλό»</b> του η γνώσεις μας
για τους αρχαίους συγγραφείς θα ήταν φτωχή. Δε θα γνωρίζαμε καν την ύπαρξη
κλασικών έργων, ούτε καν τους συγγραφείς τους χωρίς αυτή! <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; border: none; line-height: 13.2pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 3; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="color: #333333; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όμως οι μεγάλοι άνδρες
αντιμετωπίζουν και μεγάλες προκλήσεις και έχθρες. Έτσι και ο Φώτιος πέρασε μια
ταραγμένη ζωή. Οι <b>«ιγνατιανοί»</b> κατέφυγαν στον πάπα της Ρώμης Νικόλαο για
να καταγγείλουν τον Φώτιο για αντικανονικές ενέργειες. Ο πάπας (ο οποίος ήταν
ακόμη ορθόδοξος) βρήκε αφορμή για να επέμβει στα πράγματα της Ανατολής απαίτησε
να του αποδοθούν κτήσεις που του είχαν αφαιρεθεί. Ζήτησε να καθιερωθεί
υποχρεωτικά η λατινική γλώσσα στη λατρεία των εκκλησιών που ίδρυσαν οι
βυζαντινοί ιεραπόστολοι στην Ευρώπη και φυσικά απαίτησε την αποκατάσταση του
Ιγνατίου. Ο Φώτιος κατάλαβε ότι όλα αυτά ήταν προσχήματα και γι’ αυτό προχώρησε
στην καταδίκη της αιρέσεως του </span><b><span lang="EN-US" style="color: #333333; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">filioque</span></b><span style="color: #333333; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> (εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού) και κατάγγειλε τις
αντιεκκλησιαστικές ενέργειες του πάπα. Τελικά ο πάπας αφόρισε τον Φώτιο το 863
και ο Φώτιος αναγκάστηκε να κάμει το ίδιο, συγκάλεσε σύνοδο το 867, με την
οποία αναθεμάτισε και καθαίρεσε τον πάπα <b>Νικόλαο.</b> Αυτό είναι το πρώτο
λεγόμενο «σχίσμα επί Φωτίου». <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; border: none; line-height: 13.2pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 3; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="color: #333333; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το 867 από το νέο αυτοκράτορα <b>Βασίλειο
Α΄</b> απομακρύνθηκε από το θρόνο και εξορίστηκε. Επανήλθε το 879 στο θρόνο για
να απομακρυνθεί και πάλι το 886. Κοιμήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου του 893, αφού
είχε συμφιλιωθεί με τον Ιγνάτιο και είχε αποκατασταθεί το σχίσμα με την
Εκκλησία της Ρώμης. Η Εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο και μέγα για το μεγάλο έργο
του. Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος τον θεωρεί προστάτη της και
εορτάζει με λαμπρότητα την ημέρα της μνήμης του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; border: none; line-height: 13.2pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-outline-level: 3; mso-padding-alt: 1.0pt 4.0pt 1.0pt 4.0pt; padding: 0cm; text-align: justify;"><span style="color: #333333; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αξίζει να σημειώσουμε πως ο Μέγας Φώτιος και
το έργο του είναι εξαιρετικά επίκαιρο για την εποχή μας. Ο σύγχρονος
οικουμενιστικός οίστρος τείνει να ισοπεδώσει την ορθόδοξη παράδοσή μας και να
νοθεύσει την εκκλησιαστική μας αυτοσυνειδησία. Ο οικουμενισμός κατόρθωσε να
περάσει την αιρετική εκκλησιολογική κακοδοξία ότι η Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία
μας δεν είναι η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, αλλά
μέρος της, αφού, κατ’ αυτόν, «εκκλησία» είναι και η πανσπερμία των αιρετικών
ομάδων, από τον παπισμό, έως και τις εσχατιές του προτεσταντισμού! Μελετώντας
το έργο του Μεγάλου Φωτίου, δεν αφήνονται τέτοια περιθώρια από τον θεοφόρο άνδρα!
Η Εκκλησία, κατ’ εκείνον, είναι μία και αδιαίρετη, όπως το Σώμα του Χριστού. Οι
σχισματικοί και οι αιρετικοί είναι εκτός της Μιας Εκκλησίας. Ο σύγχρονος όρος <b>«Εκκλησίες»</b>
και <b>«ένωση Εκκλησιών»</b> είναι ορολογία άγνωστη στον άγιο Φώτιο, αλλά
κυριαρχεί ο όρος <b>«επιστροφή στην Εκκλησία»</b>. Ιδιαιτέρως ο Μ. Φώτιος,
εμπνευσμένος από το Άγιο Πνεύμα, κατανόησε την αποστασία της δυτικής
χριστιανοσύνης και προείδε τα σπέρματα της παπικής κατάπτωσης. Και γι’ αυτό
αγωνίστηκε σφοδρά για τη διάσωση της Ορθοδοξίας της Εκκλησίας και ο αγώνας του
είναι αποτυπωμένος στο έργο και τις αποφάσεις της Η΄ Οικουμενικής Συνόδου της
Κωνσταντινουπόλεως (879-880). Ο αγώνας του και η ιστορία τον δικαίωσε. Οι φόβοι
του δυστυχώς επαληθεύτηκαν, αφού η δυτική χριστιανοσύνη οδηγήθηκε τελικά εκτός
της Εκκλησίας και παραμένει εκτός ως τα σήμερα. Τρανή απόδειξη το μίσος των
δυτικών κατά του Μεγάλου Φωτίου, τον οποίο, όχι μόνο δεν τον τιμούν ως άγιο,
αλλά του προσάπτουν απίστευτες συκοφαντίες εδώ και δέκα αιώνες! Για μας τους
Ορθοδόξους είναι (θα πρέπει να είναι) ο Μέγας Φώτιος, μαζί με τους άλλους
μεγάλους Πατέρες της εποχής του και μετέπειτα <b>(Γρηγόριο Παλαμά, Μάρκο
Ευγενικό, Γεώργιο Σχολάριο, Κοσμά Αιτωλό, Ιουστίνο Πόποβιτς, </b>κλπ), τα φωτεινά
ορόσημα της Ορθόδοξης πίστης μας και της εκκλησιαστικής μας αυτοσυνειδησίας!<o:p></o:p></span></p>
</div>π. Νικόλαος Δ. Γεωργαντώνηςhttp://www.blogger.com/profile/06455144554462290726noreply@blogger.com0