Boundless is the Will of God

Source: Orthodox Heritage, May-June 2013, Brotherhood of St. Poimen

"Licensed" Theologians

Source: Orthodox Heritage, May-June 2013, Brotherhood of St. Poimen

Η ...ΜΕΓΑΛΟΒΔΟΜΑΔΙΑΤΙΚΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

Περί Λειτουργικής Μουσικής 

του Αντώνη Αετόπουλου 

Κατά την περίοδο της Μεγάλης Εβδομάδας διάφορες εκπομπές είτε πολιτισμού είτε δημοσιογραφικές ή ακόμα και ελαφρύτερες θυμούνται και τιμούν - τουλάχιστον "τοῖς χείλεσι"- ένα σπουδαίο επίτευγμα πολιτισμού, την Βυζαντινή Εκκλησιαστική Μουσική. Η ξεχασμένη τον υπόλοιπο χρόνο Ψαλτική έχει για λίγες μέρες, θα λέγαμε με κάποια υπερβολή, την "τιμητική της". Από τις οθόνες της τηλεόρασης θα παρελάσουν διάφορες εκτελέσεις ύμνων της Μεγάλης Εβδομάδας, σχεδόν ποτέ αυθεντικές ή εκκλησιαστικές. Ακόμα όμως και στις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις στις οποίες οι ύμνοι θα τύχουν μιας καλής εκτέλεσης, η ουσία της Βυζαντινής Μουσικής θα μείνει τραγικά απροσπέλαστη. Αυτό δεν είναι και τόσο παράξενο, αφού όχι μόνο το κοινό -για το οποίο δεν υπάρχει κανένα προαπαιτούμενο στην ακρόαση και την πρόσληψη-, αλλά και οι αναμενόμενοι θεράποντές της, ψάλτες και ιερείς, την προσεγγίζουν δύσκολα και, με λύπη μου διαπιστώνω, όχι συχνά. 

Αυτή η αδυναμία προσέγγισης της λειτουργικής μουσικής, σε αντίθεση, ίσως, με την ζωγραφική (αγιογραφία) ή την αρχιτεκτονική (ναοδομία), οφείλεται εν μέρει στην ίδια την φύση της μουσικής. Η αρχιτεκτονική και η ζωγραφική ως γεγονότα στο χώρο, αν και ως λειτουργικά καλλιτεχνήματα λειτουργούν μόνο σε συγκεκριμένο χρόνο, βρίσκονται συνεχώς εκεί και καθίστανται έτσι ευκολότερα προς μελέτη. Μελέτη της λειτουργίας τους, του τρόπου της ύπαρξής τους εν γένει. Η μουσική, από την άλλη, ως γεγονός στον χρόνο -ασχέτως αν καθίσταται λειτουργική μόνο μέσα σε συγκεκριμένο χώρο- είναι τόσο φευγαλέα ως δημιουργία, ώστε δεν βρίσκεται εκεί για να μελετηθεί, αλλά απαιτεί τον κόπο αυτού που θέλει να την μελετήσει· τον κόπο όχι μόνο της μελέτης καθ' εαυτήν, αλλά και της διαδρομής για την συνάντηση με το καλλιτέχνημα, που στα γραπτά βρίσκεται μόνο ως ιδέα και στις ηχογραφήσεις απογυμνωμένο από τον απαραίτητο χώρο. 

Επιπλέον, η κατανόηση της ψαλτικής ως μνημειακής τέχνης είναι πάλι εκ φύσεως δυσχερής και, σαφώς, όχι αυτονόητη. Μπορούμε εύκολα να κατανοήσουμε την Αγία Σοφία ή τις τοιχογραφίες του Πανσέληνου ως μνημεία, αλλά ένα μουσικό έργο που ερμηνεύθηκε και πέρασε πώς μπορεί να είναι μνημείο; Αυτό οδηγεί σε μια σειρά δευτερογενών προβλημάτων που αφορούν στην ποιότητα. Όταν κατανοεί κανείς πως δημιουργεί κάτι για να μείνει, και πιθανώς να μένει στους αιώνες, δημιουργεί με άλλες προϋποθέσεις ποιότητας. Η μουσική όμως ως ερμηνεία -και μόνο ως τέτοια υπάρχει πραγματικά- δεν πρόκειται να μείνει ποτέ (οι ηχογραφήσεις είναι άλλο θέμα με το οποίο δεν θα ασχοληθούμε εδώ). Και ούτε υπάρχει δυνατότητα διόρθωσης. Οι προϋποθέσεις δημιουργίας διαφέρουν και, ως εκ τούτου, θα πρέπει να γίνεται συνειδητή προσπάθεια από τον καλλιτέχνη, για να υπάρξει η ίδια νοοτροπία με αυτήν που διέπει τις άλλες λειτουργικές τέχνες. 

Ώστε η λειτουργία της μουσικής είναι άλλη από αυτή των υπολοίπων λειτουργικών τεχνών; Η αναζήτηση της απάντησης σε αυτό το ερώτημα θα οδηγούσε αλλού την σκέψη και δεν είναι ο σκοπός αυτού του μικρού κειμένου. Να πούμε μόνο πως πρέπει να τις δούμε συνολικά για να καταλάβουμε την λειτουργία τους. Η αρχιτεκτονική δημιουργεί τον χώρο μέσα στον οποίο η ζωγραφική αποκτά υπόσταση, και μέσα σε αυτό το αρμονικό σύνολο θα ακουστεί ο λόγος με συγκεκριμένο μουσικό ένδυμα στα πλαίσια των ακολουθιών, στις οποίες χρησιμοποιούνται τα λειτουργικά σκεύη, ενδύματα, καντήλια, αρώματα κ.α. Όλες οι τέχνες, δηλαδή, απευθυνόμενες μέσω διαφορετικών δρόμων στον πιστό, λειτουργούν με ένα κοινό σκοπό στα πλαίσια μιας χωροχρονικής ολότητας, που είναι ο ναός. Πρέπει να γίνει κατανοητό πως κανένα έργο λειτουργικής τέχνης δεν αποκτά πλήρη λειτουργικότητα παρά εντός του ναού, εντός της λατρείας. Οι έννοιες "ναός" και "λατρεία" θα πρέπει να γίνονται αντιληπτές ως μία ολότητα, που ξεπερνάει τον χώρο και τον χρόνο, έτσι ώστε στο ναό να συμπεριλαμβάνεται και η μουσική, και στη λατρεία να συμπεριλαμβάνονται και τα στασίδια ή τα στολισμένα υπέρθυρα. Αν το κατανοήσουμε αυτό, και μόνο τότε, θα αρχίσουμε να βλέπουμε τις ομοιότητες και τις αντιστοιχίες ανάμεσα στις λειτουργικές τέχνες. Μία εικόνα, που η φυσική της παρουσία υπάρχει εσαεί, αλλά αποκτά νόημα μόνο μέσα στο ναό και μόνο μέσα στη λατρεία, πλησιάζει περισσότερο το μουσικό έργο, που εκ φύσεως υπάρχει μόνο όσο ακούγεται. Όλα τα έργα είναι δημιουργημένα μέσα εκεί - στο ναό, στη λατρεία - για να υπάρχουν μέσα εκεί. 

Αυτό δεν σημαίνει πως τα έργα λειτουργικής τέχνης δεν έχουν και αυτόνομη καλλιτεχνική αξία, χωρίς άλλες προϋποθέσεις, απλώς ως δημιουργήματα. Μάλιστα, ορισμένες φορές έχουν τόσο μεγάλη καλλιτεχνική αξία, ώστε να αποτελούν, ακόμα και εκτός λατρείας, έργα σταθμούς στην ανθρώπινη δημιουργία. Τα αρχιτεκτονικά κομψοτεχνήματα της βυζαντινής εποχής, οι εικόνες του Θεοφάνη του Κρητός ή οι κανόνες του αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού είναι θαυμαστές δημιουργίες, ακόμα και θεωρούμενα έξω από το λειτουργικό πλαίσιο. Όμως αποκτούν το πραγματικό νόημά τους, και γι αυτό μόνο δημιουργήθηκαν, μέσα στον λατρευτικό χωροχρόνο. 

Καθίστανται έτσι δημιουργήματα πρωτίστως λειτουργικά και δευτερευόντως, αν και αδιάσπαστα, καλλιτεχνικά. Λειτουργικά -όπως και αν διαβαστεί ο όρος, σωστός θα είναι- σημαίνει πως "εξυπηρετούν" την λατρεία. Και η αρχιτεκτονική, η μικροτεχνία, η κεντητική, η γλυπτική, η ζωγραφική, και βέβαια η μουσική με τους ήχους, τους ρυθμούς, τις φόρμες, αλλά και ολόκληρες οι δομές των ακολουθιών συμβάλλουν στο να δημιουργηθεί ο αναγωγικός χαρακτήρας της λατρείας. Λειτουργούν ως βοήθημα του πιστού, ώστε να προσεγγίσει όλος και όλως τον Θεό μέχρι το κοινό Ποτήριο. Δεν είναι δηλαδή οι τέχνες κάποια απαραίτητη προϋπόθεση για την συνάντησή μας με τον Θεό, αλλά κατ' εξοχήν προϊόντα της ποιμαντικής μέριμνας της Εκκλησίας. Έτσι, γίνεται κατανοητό πως η όποια αδιαφορία για τις λειτουργικές τέχνες, και φυσικά τη μουσική, αποτελεί ποιμαντικό και λειτουργικό ατόπημα. 

Αφού είναι εκ φύσεως δύσκολο πράγμα η κατανόηση της μουσικής, πώς και ποιός μπορεί να αναλάβει την αποστολή να την κάνει να επιτελεί το σκοπό της; Η αυτονόητη αλλά καθόλου κατατοπιστική απάντηση είναι: η Εκκλησία. Στην εκκλησία μετέχουν όλοι οι πιστοί, αλλά για ένα θέμα που απαιτούνται ειδικές γνώσεις και πολύ "ψάξιμο", η εκκλησία αναθέτει το έργο, τη διακονία στα κατάλληλα πρόσωπα. "Μὴ πάντες ἀπόστολοι; μὴ πάντες προφῆται;" Φυσικοί και ιστορικοί θεράποντες της μουσικής είναι οι ψάλτες, οι υμνωδοί, οι μελουργοί . Οι εκκλησιαστικοί μουσικοί. Από αυτούς, πάντα μέσα στην εκκλησία και για την εκκλησία, δημιουργήθηκαν τα κατάλληλα μέλη για την κάθε περίπτωση. Για το κάθε σημείο της λατρείας. Και είναι αυτοί που καλούνται να τα εκτελέσουν όπως πρέπει σε μία θαυμαστή κάθε φορά αναδημιουργία. Όσοι τουλάχιστον κατάφεραν να εισχωρήσουν στο βάθος της μουσικής. 

Αυτή η αρχικά κάπως δυσάρεστη συνειδητοποίηση, πως δεν είναι αυτονόητη η κατανόηση της εκκλησιαστικής μουσικής, θέτει επιτακτικά ακόμα μία υποχρέωση στην εκκλησία: τη μέριμνα για τη μόρφωση σε υψηλό επίπεδο των ανθρώπων των οποίων το τάλαντο και η διακονία σχετίζεται με την μουσική. Ευτυχώς, σε αυτόν τον αγώνα υπάρχει ένας μεγάλος σύμμαχος: μία αδιάκοπη παράδοση αιώνων. Και δεν είναι μία παράδοση που πρέπει να αντιμετωπιστεί με ελαφρότητα. Δεν είναι απλώς μία μουσική παράδοση. Είναι, ενώ διατηρεί όλα τα σημαντικά μουσικά χαρακτηριστικά της, μία εκκλησιαστική παράδοση. Και αυτό έχει τεράστια και καθοριστική σημασία. Γιατί παραδίδει μέλη συνδιαμορφωμένα με τη λατρεία και ανεπτυγμένα τελικά με τον καλύτερο και προσφορότερο τρόπο. Η αποτύπωσή τους στο εκκλησιαστικό τυπικό και στη γραπτή και προφορική παράδοση διασφαλίζει την εγκυρότητά τους. Έτσι, η μελέτη και η εμβάθυνση διασώζει από κινδύνους εξατομικευμένων επιλογών, οι οποίες θα βασίζονται απλώς στο ατομικό γούστο, το οποίο δεν έχει καμία θέση στην εκκλησία. 

Ελπίζοντας πως όλοι οι εμπλεκόμενοι (αρχιερείς, ιερείς, προϊστάμενοι ναών, ψάλτες), αφού κατανοήσουν τη σημασία της μουσικής για την λατρεία, θα αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν και θα πράττουν ο καθένας από τη μεριά του αυτό που οφείλει απέναντί της, μπορούμε και να ελπίζουμε πως κάποια Μεγάλη Εβδομάδα η Βυζαντινή Μουσική θα έχει πραγματικά την "τιμητική" της εκεί που πρέπει: στις εκκλησιές μας.

Πηγή: http://panagiotisandriopoulos.blogspot.gr/2013/04/blog-post_8918.html

Περί Θείας Ευχαριστίας - π. Θεοδώρου Ζήση

Alleluia of the Bridegroom Services of Holy Week

ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΤΕΜΕΝΟΣ: ΤΟ ΤΕΛΕΙΩΤΙΚΟ ΧΤΥΠΗΜΑ

Σαν να μην έφταναν τόσα και τόσα που υποφέρει ο Ελληνικός Λαός, οι εξαντλητικοί φόροι, η συστηματική εκτόπιση των πολυτέκνων, το κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων, οι απολύσεις κλπ, έρχεται να ολοκληρώσει, το χτίσιμο του τεμένους στο Βοτανικό, το παζλ της τρομοκρατίας που επιβάλλεται στον δύσμοιρο Νεοέλληνα.

ΟΙ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΝΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΤΕΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΣτΕ

Κι ενώ η κοινή γνώμη, κατευθυνόμενη από τα έμμισθα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, εξεγειρόταν κατά της δήθεν δωρεάς από το Κράτος της λίμνης Βιστωνίδας στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου (η λίμνη ανήκε στη μονή πριν καν ιδρυθεί το Ελληνικό Κράτος), ουδείς (σχεδόν) αντιδρά στην ανέγερση του ισλαμικού τεμένους στην καρδιά της Αθήνας με τα χρήματα του ελληνορθόδοξου λαού και την αντίστοιχη παραχώρηση της τεράστιας έκτασης στη μουσουλμανική κοινότητα.

Όταν, πριν λίγα χρόνια, η συγκεκριμένη έκταση θα προσφερόταν για την κατασκευή ποδοσφαιρικού γηπέδου και μεγάλου εμπορικού κέντρου, που θα άνοιγαν νέες θέσεις εργασίας, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Αλέξης Τσίπρας (τότε δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων), επικαλούμενος οικολογικούς λόγους, «μπλόκαρε» χάριν της επιβίωσης των κορμοράνων εκείνη την πρωτοβουλία. Σήμερα, οι δημοκρατικές ευαισθησίες του για την απρόσκοπτη εκτέλεση των θρησκευτικών καθηκόντων των μουσουλμάνων αδελφών μας, τον έκαναν να λησμονήσει τις παλαιότερες «πράσινες» ενέργειές του.

Η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας, με την υπ’ αριθμ. 3059/2009 απόφασή της, έκρινε εν ολίγοις, ότι η συγκεκριμένη περιοχή είναι οικολογικού ενδιαφέροντος.

ΔΗΜΟΣΙΑ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ

Βεβαίως, ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να τελεί τα λατρευτικά του καθήκοντα, εφόσον όμως δεν παραβιάζει τα δικαιώματα των άλλων συνανθρώπων του. Σήμερα, στην Ελλάδα, υπάρχουν πολλοί λατρευτικοί χώροι για τους μουσουλμάνους. Προς τι λοιπόν τόση τρεμούρα για τη δημιουργία κεντρικού μουσουλμανικού τεμένους;

Η απάντηση είναι απλή. Οι παράνομοι μετανάστες είναι πάρα πολλοί στον αριθμό, αλλά ως επί το πλείστον ανοργάνωτοι και φοβισμένοι. Η δημιουργία ενός κέντρου συνάξεως όλων των μουσουλμάνων της Αθήνας θα τους δώσει άλλη δυναμική. Θα λειτουργήσει ως ο βασικός πυρήνας στον οποίο θα στηρίζονται για να εγκαταστήσουν μια νέα «αραβική άνοιξη» στην Ελλάδα και κατ’ επέκταση στον υπόλοιπο Ευρωπαϊκό χώρο για την εκτόπιση του χριστιανικού στοιχείου της γηραιάς ηπείρου. Αν διαβάζοντας όλα αυτά, τα θεωρήσετε «τραβηγμένα» και «συνωμοσιολογίες», ρίξτε μια ματιά στις χώρες που η πλειοψηφία των κατοίκων τους είναι ισλαμιστές.

Παρατηρούμε, ότι οι περισσότεροι των μεταναστών είναι άνδρες, νεαρής ηλικίας, από φανατικά ισλαμικές χώρες (Πακιστάν, Αφγανιστάν, Σομαλία κλπ). Ένας στρατός δηλαδή, που ανά πάσα στιγμή θα είναι έτοιμος να ξεκινήσει μια εξέγερση εναντίον των «απίστων» γηγενών, όταν δοθεί το σύνθημα για «τζιχάντ». Κι αυτή η εξέγεση απαιτεί τη σχετική οργάνωση. Αυτή την οργάνωση λοιπόν θα παρέχει το κεντρικό τέμενος και τα περιφερειακά τεμένη-βάσεις που ονειρεύεται να χτισθούν στην Αθήνα ο κ. Καμίνης. Και αν ακόμη πιστεύετε ότι υπερβάλλουμε, ακούστε μόνοι σας των πρόεδρο των μουσουλμάνων της Ελλάδος να απειλεί τους Έλληνες με πόλεμο. http://www.youtube.com/watch?v=IoVo9IzKL-I

Σίγα σιγά, ξεδιαλύνεται η εύλογη απορία των Ελλήνων πολιτών, πως εκείνοι που «υπερασπίζονται» τα δικαιώματα των μεταναστών δεν βλέπουν ότι αυτοί οι άνθρωποι ζουν σε πρωτόγονες και απάνθρωπες συνθήκες, σε μικρά διαμερίσματα ομάδες 20 και πλέον ατόμων, με μια ανύπαρκτη ποιότητα ζωής, τόσο που αδυνατούμε να κατανοήσουμε πόσο χειρότερα μπορεί να ζούσαν στις χώρες τους. Μιλάνε για «αγάπη» στο συνάνθρωπο, συντηρώντας μια νοσηρή κατάσταση, που έχει ως πρώτα θύματα τους μετανάστες, οι οποίοι εξαπατούμενοι από δουλεμπόρους και ύποπτα κέντρα, έρχονται μαζικώς στην Ελλάδα, νομίζοντας ότι πρόκειται για έναν επίγειο παράδεισο. Ε, ναι λοιπόν, τα πρώτα θύματα των «αντιρατσιστικών» οργανώσεων είναι οι ίδιοι οι μετανάστες.

Είναι να απορεί κανείς, τόσο πολύ έχει σκοτισθεί ο νους τους από το αντιχριστιανικό μένος, ώστε δεν βλέπουν ότι οι ίδιοι κινδυνεύουν περισσότερο από τους χριστιανούς; Δεν γνωρίζουν ότι οι πρώτοι που θα καταδιώξουν οι επίδοξοι κατακτητές μας είναι οι άθεοι; Η αντιχριστιανική πώρωση όμως, δεν τους αφήνει περιθώρια να ζυγίσουν νηφάλια τα πράγματα και να δουν ότι βάζουν στην ελληνική κοινωνία μια ωρολογιακή βόμβα, που όταν εκραγεί, θα έχει ως πρώτα θύμα τους ίδιους. Ξεχνούν βέβαια ότι ο χριστιανισμός γνώρισε πάρα πολλούς σκληρότατους διωγμούς στη δισχιλιετή ιστορία του, αλλά πάντα έβγαινε δυνατός και ακμαιότερος από κάθε διωγμό. Οι δε ευσυνείδητοι ορθόδοξοι χριστιανοί δεν λυγίζουν μπροστά στη χατζάρα του πασά, στον τροχό του παγανιστή, στο τουφέκι του μπολσεβίκου, στους θαλάμους αερίων των παποναζιστών…

Σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε να κατηγορήσουμε τους μετανάστες για αυτή την κατάσταση. Αυτοί οι πονεμένοι άνθρωποι είναι πιόνια στο παιχνίδι κάποιων άλλων. Τους κατανοούμε και δεν τους υποτιμάμε. Και ελπίζουμε η διοικούσα Εκκλησία να δημιουργήσει έναν μηχανισμό ένταξης και κατήχησης αυτών των ανθρώπων στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό. Έτσι όχι μόνο θα γίνει μια ανώδυνη «εξωτερική» ιεραποστολή, αλλά θα αποφευχθούν και οι φανεροί κίνδυνοι που ελλοχεύουν για την ασφάλεια και την ελευθερία των Ελλήνων «ιθαγενών». Βεβαίως το έργο της Εκκλησίας στη σίτιση και συντήρηση των μεταναστών είναι τεράστιο, αλλά θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπ’ όψιν ότι «ουκ επ’ άρτω μόνο ζήσεται άνθρωπος».

ΝΑ ΙΣΧΥΣΕΙ Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΜΟΙΒΑΙΟΤΗΤΑΣ

Μία από τις βασικές αρχές του διεθνούς δικαίου, η αρχή της αμοιβαιότητας, θα ήταν από μόνη της ένας λόγος για να μη χτιστεί αυτό το τέμενος. Τη στιγμή που το σύμβολο της Ορθοδοξίας, ο Ναός της του Θεού Σοφίας, λειτουργεί στην καλύτερη των περιπτώσεων ως μουσειακός χώρος και ενίοτε ως χώρος επιδείξεων μόδας (ενώ άλλοι ναοί έχουν μετατραπεί σε δημόσια ουρητήρια!!!), είναι αδιανόητο να ζητά η εν Ελλάδι μουσουλμανική κοινότητα την κατασκευή κεντρικού τζαμιού, επικαλούμενη τη θρησκευτική ελευθερία και την ανεξιθρησκία. Τη στιγμή που όλα τα πρεσβυγενή πατριαρχεία βρίσκονται εν διωγμώ, χριστιανοί φονεύονται καθημερινώς στην Αίγυπτο, στη Νιγηρία, στη Συρία και σε όλες της χώρες της Μέσης Ανατολής, πως μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια και να μην επικαλεσθούμε την αρχή της αμοιβαιότητας, έστω ως μέσο πίεσης για να προστατευθούν τα δικαιώματα των χριστιανών που εγκαταβιώνουν σε ισλαμικές χώρες; Κανείς δεν υπολογίζει το τεράστιο συμβολικό μέγεθος της απαγωγής του Ελληνορθόδοξου Μητροπολίτη Χαλεπίου και του Κόπτη «επισκόπου» της ίδιας περιοχής; Τι θα γινόταν άραγε, αν χριστιανοί είχαν απαγάγει τον εν Αθήναις ιμάμη;

Ελπίζουμε λοιπόν, το Συμβούλιο της Επικρατείας να μην επιτρέψει την κατασκευή του τεμένους, έπειτα από την αίτηση ακυρώσεως που υπέβαλαν ο Μητροπολίτης Πειραιώς και οι κάτοικοι του Βοτανικού, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τον καταφανέστατο κίνδυνο που υπάρχει για τη δημόσια τάξη, την διεθνώς αναγνωρισμένη αρχή της αμοιβαιότητας, καθώς και την προηγούμενη, υπ’ αρ. 3059/2009 απόφαση του, που χαρακτήριζε την περιοχή «οικολογικού ενδιαφέροντος».

Χαράλαμπος Άνδραλης

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΧΟΡΩΔΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ

Η Ελληνική Βυζαντινή Χορωδία υπό τη διεύθυνση του ιδρυτή και διευθυντή της Λυκούργου Αγγελόπουλου έχει δώσει πολλές συναυλίες στη Ρωσία, κατά τη διάρκεια της 35ους δράσης της. Έχει εμφανιστεί σε αρκετές πόλεις της Ρωσίας (από τη Μόσχα ως την Αγία Πετρούπολη και το Κίεβο) στο πλαίσιο διεθνών επιστημονικών συνεδρίων ή χορωδιακών φεστιβάλ. 

φωτογραφίες: Ιωάννης Πανουσάκης

Πριν λίγες μέρες, στις 28 Μαρτίου, η Ελληνική Βυζαντινή Χορωδία έδωσε μία ακόμα συναυλία στην Αγία Πετρούπολη, στο πλαίσιο ενός διεθνούς φεστιβάλ. 

Η συναυλία πραγματοποιήθηκε στην μεγάλη αίθουσα της Φιλαρμονικής της Πετρούπολης «D. Shostakovich». Στο πρώτο μέρος έψαλαν οι πατέρες της αδελφότητος των Θωμάδων του Αγίου Όρους και στο δεύτερο μέρος η Ελληνική Βυζαντινή Χορωδία υπό τη διεύθυνση του Ιωάννη Τσιοτσιόπουλου, Λαμπαδαρίου του Ι. Ναού της Αγίας Ειρήνης Αιόλου. 

Η ΕΛΒΥΧ ερμήνευσε μέλη από την ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου και συγκεκριμένα: 

- Είσοδος της χορωδίας με το κοντάκιο «Τη Υπερμάχω…». 

- «Ο μέγας στρατηγός…», κάθισμα ήχος α’, στο μέλος των Κολλυβάδων της Σκιάθου – καταγραφή οικονόμος Γεώργιος Ρήγας. 

- Τρεις ωδές (Α’, ΣΤ’ και Θ’) από τον Κανόνα του Ακαθίστου, ήχος δ’. 

- "Τη υπερμάχω αργόν", μέλος αρχαίον, ήχος πλ. δ’. Σόλο Πέτρος Ανδρουτσόπουλος. 

- "Άγγελος πρωτοστάτης" – οίκοι του Ακαθίστου. Εμμελής απαγγελία Βασίλης Γεωργαράς. 

- "Χαίρε νύμφη ανύμφευτε" και "Αλληλούια" (αργά) 

- "Την ωραιότητα", μέλος αργό, ήχος γ’. 

- "Ρόδον το αμάραντον", Καλοφωνικός ειρμός από τον Αντώνη Αετόπουλο. 

- Κράτημα Ιωάννη Κουκουζέλη, ήχος α’. 

Μετά το παρατεταμένο χειροκρότημα των θεατών που είχαν κατακλύσει το θέατρο η ΕΛΒΥΧ έψαλε τον ψαλμικό στίχο "Κύριε, οδήγησόν με" , ήχος πλ. δ’, μέλος Πέτρου Μπερεκέτη και τον ψαλμό "Μεθ’ ημών ο Θεός", ήχος πλ. β’, από την ακολουθία του Μ. Αποδείπνου. 

Μετά το πέρας της συναυλίας τα μέλη της ΕΛΒΥΧ συναντήθηκαν με τους αγιορείτες πατέρες, οι οποίοι εκφράστηκαν με ιδιαίτερα τιμητικά λόγια για την απόδοση της χορωδίας. 

Στην εκδήλωση παρέστη και ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στην Αγία Πετρούπολη Θεόδωρος Μπιζάκης, ο οποίος ήταν απολύτως ικανοποιημένος από την παρουσία της ΕΛΒΥΧ, και μάλιστα τόνισε την ιδιαίτερη σημασία της συναυλίας για την Ελλάδα στους δύσκολους καιρούς που περνά η πατρίδα μας και ευχήθηκε γρήγορη επανεμφάνιση της χορωδίας στην Αγία Πετρούπολη. 

Η ΕΛΒΥΧ ξεναγήθηκε στα αξιοθέατα της ιστορικής πόλης, που βέβαια είναι οικεία στα μέλη της, λόγω των συχνών συναυλιών εκεί τα τελευταία χρόνια. 

Π.Α.Α.

Η Ελληνική Βυζαντινή Χορωδία με Αγιορείτες πατέρες

Ο π. Θωμάς της Αγιορειτικής Αδελφότητος των Θωμάδων, συγχαίρει τον χοράρχη της ΕΛΒΥΧ Γιάννη Τσιοτσιόπουλο

Από πρόβα της ΕΛΒΥΧ στην Αγία Πετρούπολη

Ο Γιάννης Τσιοτσιόπουλος διηύθυνε την ΕΛΒΥΧ σ' αυτή τη συναυλία της στην Αγία Πετρούπολη

Πραγματοποιήθηκε η ημερίδα με θέμα «ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ: Δωρεά ή αφαίρεση ζωής;»

Το Σάββατο 20 Απριλίου 2013 στην αίθουσα «Μελίνα Μερκούρη» στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (Σ.Ε.Φ.),πραγματοποιήθηκε η ημερίδα με θέμα «ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ: Δωρεά ή αφαίρεση ζωής;» που διοργάνωσε η Εστία Πατερικών Μελετών και η Ενωμένη Ρωμηοσύνη, υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς σε συνεργασία με την Ιερά Μητρόπολη Γλυφάδας.

Η Ημερίδα ξεκίνησε λίγο μετά τις 4:00 το απόγευμα και ολοκληρώθηκε περί τις 10:00 το βράδυ με μεγάλη συμμετοχή κόσμου (η αίθουσα «Μελίνα Μερκούρη» ήταν καθόλη τη διάρκεια κατάμεστη, αλλά και πλήθος κόσμου παρακολούθησε με αμείωτο ενδιαφέρον την Ημερίδα από τη Διαδικτυακή Τηλεόραση της Πειραϊκής Εκκλησίας). Οι παριστάμενοι στην αίθουσα υποδέχοταν θερμά τους εισηγητές και τις θέσεις που αυτοί ανέπτυξαν στις ομιλίες τους.

Την έναρξη της Ημερίδας πραγματοποίησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ.κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ο οποίος και σύντομα παρουσίασε τη θέση της Εκκλησίας σε σχέση με τον πρόσφατο νόμο περί μεταμοσχεύσεων. Ακολούθησε η "Χορωδία Εν Ψαλτηρίω" ψάλλοντας επίκαιρα τροπάρια. Την Ημερίδα χαιρέτησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γλυφάδος κ.κ. ΠΑΥΛΟΣ, εκπρόσωπος του σωματείου Ενωμένη Ρωμηοσύνη και εκπρόσωπος του ΙΝΚΑ Πειραιά, ενώ μεταξύ των εισηγήσεων υπήρξε και χαιρετισμός υπό του κου Αθανασίου Αβραμίδη,Καρδιολόγου, Καθηγητή Παθολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών.

Κατόπιν οι εισηγητές έλαβαν τη θέση τους στο βήμα και πραγμτοποίησαν τις εισηγήσεις τους σύμφωνα με το πρόγραμμα. 

Εισηγήσεις παρουσίασαν οι: π. Ιωάννης Κοκάκης, Ιατρός Ογκολόγος με θέμα "Μεταμοσχεύσεις:ένα θετικό βήμα ή ένας επιστημονικός καιάδας;", διδα Κίκιλη κόρη του κ. Παναγιώτη Κίκιλη, Ιατρού Νεφρολόγου, Διευθυντή της  μονάδας αιμοκάθαρσης νοσοκομείου Καλύμνου με θέμα "Η θετική πλευρά των μεταμοσχεύσεων", κ. Εμμανουήλ Παναγόπουλος, FACS, Αμ. Επ.Καθηγητής Χειρ/κής, τ. Συν/τής Δ/ντής Χειρ/κής Κλινικής - Νοσοκομείο Άγιος Σάββας με θέμα "Διασώζεται σήμερα ο εγκεφαλικός θάνατος;", κ. Κωνσταντίνος Καρακατσάνης, καθηγητής Πυρηνικής Ιατρικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με θέμα "Ο εγκεφαλικός θάνατος και οι μεταμοσχεύσεις ανθρωπίνων οργάνων, π. Ιωάννης Φωτόπουλος, Νομικός-Θεολόγος με θέμα "Μεταμοσχεύσεις: θέσεις και αντιθέσεις", κ. Χαράλαμπος Άνδραλης, Δικηγόρος με θέμα "Εικαζόμενη συναίνεση από Νομική άποψη" και ο π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος, Δρ. Θεολογίας-Δρ. Οικονομικών με θέμα "Πλάνες και ψεύδη γύρω από το θέμα των μεταμοσχεύσεων, Θεολογική προσέγγιση".

Ακολούθησε συζήτηση και ανάγνωση των πορισμάτων της Ημερίδα από τον π. Βασίλειο Κοκολάκη. Κατόπιν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας έκλεισε την Ημερίδα ψάλλοντας μαζί με τους παριστάμενους τον Εθνικό Ύμνο.

Σύντομα η ημερίδα θα είναι διαθέσιμη και σε βίντεο από το pewebtv.com ώστε να την παρακολουθήσουν και όσοι δεν είχαν την ευκαιρία να παρευρεθούν ή να την παρακολουθήσουν ζωντανά μέσα από τη Διαδικτυακή Τηλεόραση της Πειραϊκής Εκκλησίας.

Πηγή:http://www.imp.gr

Αναπτύσσουν τεχνητά όργανα για μεταμοσχεύσεις

Τεχνητά ανθρώπινα όργανα, από μύτες και αυτιά μέχρι τραχείες και τμήματα της καρδιάς, που είναι απολύτως λειτουργικά, αναπτύσσονται στη Βρετανία από ομάδα επιστημόνων, οι οποίοι έχουν αρχίσει ήδη να τα μεταμοσχεύουν με επιτυχία σε ασθενείς!
Όπως αναφέρει η Wall Street Journal, ερευνητές του Royal Free Hospital του Λονδίνου έχουν κάνει την επιστημονική φαντασία πραγματικότητα, καθώς αναπτύσσουν όργανα του ανθρώπινου σώματος, με σκοπό να δώσουν λύση στο σημαντικό πρόβλημα της έλλειψης μοσχευμάτων που υπάρχει σε ολόκληρο τον κόσμο.
Όπως εξηγούν στην έρευνά τους, τα τεχνητά όργανα αναπτύσσονται από τα κύτταρα κάθε ασθενή, γεγονός που σημαίνει ότι ο κίνδυνος να απορρίψει ο οργανισμός το μόσχευμα είναι ελάχιστος έως μηδαμινός. Έτσι, παράλληλα περιορίζεται και η ανάγκη χορήγησης φαρμάκων μετά τη μεταμόσχευση για να αποφευχθεί ο κίνδυνος της απόρριψης.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα της αμερικανικής εφημερίδας, ο σερ Roy Calne, Βρετανός χειρουργός που κατά τη δεκαετία του '50 ανακάλυψε πώς πρέπει να χορηγούνται τα φάρμακα για να μην απορρίπτει ο οργανισμός τα μοσχεύματα, χαρακτήρισε την εξέλιξη αυτή «ασυνήθιστα καινοτόμα».
Όπως εξηγούν οι επιστήμονες, εδώ και πολλά χρόνια προσπαθούσαν να βρουν ένα υλικό που θα ήταν αρκετά δυνατό και ευέλικτο, ώστε να αναπτύσσονται τα όργανα χωρίς να απορρίπτονται από τον οργανισμό.
Έτσι, πλέον τα περισσότερα όργανα σχηματίζονται με τη βοήθεια κολλαγόνου και άλλων πρωτεϊνών, καθώς επίσης από υλικά που αναπτύσσονται με τη χρήση της νανοτεχνολογίας, είναι ανθεκτικά στις μολύνσεις και τα βακτήρια και παράλληλα διαθέτουν πόρους που έχουν το κατάλληλο μέγεθος για να στηρίζουν τα κύτταρα.
Ήδη ο δρ Alex Seifalian από το University College London έχει χρησιμοποιήσει σε ασθενείς τεχνητά όργανα, όπως μια αρτηρία και αγωγούς δακρύων, ενώ σύντομα θα κάνει μεταμόσχευση στεφανιαίας αρτηρίας που έχει αναπτυχθεί σε εργαστηριακές συνθήκες. Ακόμη, αναπτύσσει τμήματα αγγείων και καρδιάς, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τη χρήση τους στη θεραπεία των φραγμένων αρτηριών και των καρδιολογικών προβλημάτων γενικότερα.

naftemporiki.gr

Τη Υπερμάχω - αρχαίο

Περί των Ιερατικών Κλήσεων

Αποτυπώματα

Μια νύκτα κάποιος άνθρωπος είδε ένα όνειρο. Ονειρεύτηκε ότι βάδιζε σε μια ακρογιαλιά μαζί με τον Κύριο. Στον ουρανό εμφανίζονταν σκηνές απ'τη ζωή του. Για κάθε σκηνή που έβλεπε, παρατηρούσε και δυο ζευγάρια αποτυπώματα ποδιών πάνω στην άμμο: το ένα ήταν δικό του και το άλλο του Κυρίου.

Αφού άστραψε και η τελευταία σκηνή μπροστά του κοίταξε πίσω τα αποτυπώματα στην άμμο. Πρόσεξε τότε ότι πολλές φορές στο μονοπάτι της ζωής του υπήρχε μοναχά ένα ζευγάρι αποτυπώματα.

Παρατήρησε ακόμα ότι αυτό συνέβαινε στις πιο δύσκολες και θλιβερές στιγμές της ζωής του.

Αυτό τον έκανε να απορήσει και ρώτησε τον Κύριο: "Κύριε, είπες ότι απ'τη στιγμή που αποφάσισα να σ'ακολουθήσω θα βαδίζεις μαζί μου σ'όλη την πορεία. Είδα όμως ότι στις πιο ταραγμένες στιγμές της ζωής μου υπήρχε μόνο ένα ζευγάρι αποτυπώματα. Δεν καταλαβαίνω γιατί όταν σε χρειαζόμουν περισσότερο από κάθε άλλη φορά εσύ με είχες εγκαταλείψει".

Ο Κύριος απάντησε: "Υιέ μου, πολύτιμο μου παιδί, σε αγαπώ και ποτέ δεν θα σε εγκαταλείψω. Τον καιρό που δοκιμαζόσουν και υπέφερες, όπου είδες μόνο ένα ζευγάρι αποτυπώματα, ήταν τότε που σε σήκωνα στην αγκαλιά μου".

Βάπτισμα Λατίνων-θεολογικός διάλογος-π. Θεόδωρος Ζήσης