Δόξα τω Θεώ, πάντων ένεκεν. - Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Γιατί ονομαζόμαστε Χριστιανοί; Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων Γ΄ Μυσταγωγική Κατήχηση

Α’. Με το Βάπτισμά σας, όπως ενδυθήκατε το φωτεινό χιτώνα, έτσι ενδυθήκατε και το Χριστό και ήδη έχετε πάρει τον ίδιο πνευματικό χαρακτήρα, την ίδια μορφή με τον Υιό του Θεού. Δηλαδή πήρατε τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της Θεανδρικής προσωπικότητάς Του. 
Διότι εφόσον ο Θεός μας προόρισε να μας κάνει παιδιά Του, κατά Χάρη, μας έδωσε τα ίδια χαρακτηριστικά γνωρίσματα της δοξασμένης θεανδρι¬κής προσωπικότητας του Χριστού, που Εκείνος τα έχει «κατά φύσιν» και απειροτέλεια. Και εφόσον έχετε γίνει κοινωνοί και μέτοχοι αυτής της θεανδρικής υποστάσεως του Χριστού, είναι πολύ φυσικό να ονομαζόσαστε και χριστοί και να λέει για σας ο Θεός: «Μη θίγετε, αυτούς που είναι δικοί μου, γιατί έχουν χριστεί από μένα, δηλαδή έχουν πάρει τα δικά μου πνευματικά γνωρίσματα». 
Και έχετε γίνει χριστοί, γιατί δεχτήκατε το άγιο Χρίσμα, που είναι μυστηριακό αντίτυπο του ίδιου του Αγίου Πνεύματος. Και όλα όσα έγιναν και πήρατε στο Βάπτισμά σας έχουν μια μυστηριακή και συμβολική αντιτυπία, επειδή και εσείς είσαστε εικόνες του Χριστού. Και Εκείνος, αφού βαπτίστηκε στον Ιορδάνη και μετέδωσε στα νερά του ποταμού την ευλογία και την αγιαστική χάρη, που ακτινοβολούσε το θεανδρικό σώμα Του, καθώς αναδυόταν από τα νερά, ήλθε και κάθισε καλά-καλά επάνω Του, αυτούσιο, το Άγιο Πνεύμα. 
(Διότι είναι αυτονόητο ότι μόνο το Άγιο Πνεύμα-Θεός μπορούσε να καθίσει πάνω στο Θεό-Ιησού Χριστό, αφού το όμοιο αναπαύεται πάνω στο όμοιο). 
Το ίδιο συνέβη και σε σας, όταν βγήκατε από την κολυμβήθρα των βαπτιστηρίων υδάτων. Σας δόθηκε δηλαδή το Χρίσμα που είναι σύμβολο Εκείνου, με το οποίο χρίστηκε ο Χριστός. Και αυτό το Άγιο Πνεύμα, για το οποίο είπε στην προφητεία του, ως εκπρόσωπος του Κυρίου, ο Προφήτης Ησαΐας: «Πνεύμα Κυρίου επαναπαύεται σε μένα, διότι ο Κύριος με έχρισε και με έχει αποστείλει να κηρύξω το χαρμόσυνο άγγελμα της σωτηρίας στους πνευματικά πτωχούς» (Ησ. 61, 1 και Λουκ. 4, 18).

Β’. Γιατί ο Χριστός δεν χρίστηκε από ανθρώπινο χέρι με λάδι ή μύρο υλικό, αλλά τον έχρισε ο Θεός-Πατέρας με το Άγιο Πνεύμα, προχειρίζοντάς Τον Σωτήρα όλου του κόσμου. Καθώς λέει και ο Απόστολος Πέτρος: «Τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, τον Οποίο έχρισε ο Θεός με το Άγιο Πνεύμα» (Πράξ. 10, 38). Και όπως επίσης ο Προφήτης Δαβίδ έλεγε μεγαλόφωνα: «Ο θρόνος Σου, Θεέ μου, θα παραμείνει ακλόνητος σ’ όλους τους αιώνες. Η ράβδος της βασιλείας Σου είναι σκήπτρο και εξουσία ευθύτητας και δικαιοσύνης.
 Αγάπησες τη δικαιοσύνη και μίσησες την ανομία. Γι’ αυτό και 0 Θεός και Πατέρας Σου, Θεέ μου, σε έχρισε με το Άγιο Πνεύμα, που είναι έλαιο, το οποίο φέρνει αγαλλίαση. Και έχυσε αυτό το έλαιο πάνω σε Σένα, πολύ περισσότερο, απ’ ό,τι έχυσε στους άλλους, που μετέχουν με Σένα σ’ αυτή τη χρίση» (Ψαλμ. 44,7-8). 
Όπως ακριβώς λοιπόν τότε ο Χριστός αληθινά σταυρώθηκε, ενταφιάστηκε και αναστήθηκε —κι εσείς κατά το Βάπτισμα αξιωθήκατε μαζί Του, συμβολικά, να σταυρωθείτε, να ενταφιαστείτε και να αναστηθείτε — έτσι γίνεται και τώρα με το Χρίσμα. Εκείνος χρίστηκε με το νοητό έλαιο που φέρνει αγαλλίαση, δηλαδή με το Άγιο Πνεύμα, το οποίο ονομάζεται έλαιο αγαλλιάσεως, γιατί είναι αίτιο και πρόξενο πνευματικής χαράς και αγαλλιάσεως.

Εσείς όμως χριστήκατε με το Άγιο Μύρο, εφόσον έχετε γίνει κοινωνοί και μέτοχοι στη ζωή και στην υπόσταση του Χριστού.

Γ’. Αλλά πρόσεχε να μη νομίσεις ότι το μύρο με το οποίο χριστήκατε είναι αυτή η λιπαρή ύλη, που αισθητά γίνεται αντιληπτή, χωρίς να έχει κάποια αγιαστική χάρη και δύναμη. Διότι έτσι όπως το ψωμί που χρησιμοποιούμε στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, μετά την «επίκληση» του Αγίου Πνεύματος, δεν είναι πλέον απλό ψωμί, αλλά Σώμα Χριστού, κατά τον ίδιο τρόπο και το Άγιο τούτο Μύρο δεν είναι πλέον αυτό που φανερώνουν τα υλικά στοιχεία του.
 Ούτε θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι αυτά τα υλικά φορτισμένα με τις ευχές της σχετικής μυστηριακής ακολουθίας, αλλά είναι ιδιαίτερο χάρισμα του Χριστού και του Αγίου Πνεύματος, που μέσα σ’ αυτό και με αυτό είναι παρών και δρα ο ίδιος ο Θεός. Αυτό βέβαια, μυστηριακά και συμβολικά, σφραγίζει το μέτωπό σου και τα άλλα αισθητήριά σου, μέσα στο Μυστήριο του Χρίσματος και ενώ το σώμα χρίεται με το άγιο Μύρο, η ψυχή αγιάζεται με το Άγιο και Ζωοποιό Πνεύμα.

Δ’. Και πρώτα χριστήκατε στο μέτωπο, για να απαλλαγείτε από τη ντροπή, την οποία έφερνε παντού και πάντοτε μαζί του ο πρώτος άνθρωπος, που παρέβηκε την εντολή του Θεού. Και ακόμη για να δεχόσαστε, έχοντας ακάλυπτο το πρόσωπό σας και να αντανακλάτε τη δόξα του Κυρίου. 
Μετά χριστήκατε στα αυτιά, για να αποκτήσετε εκείνα τα αυτιά, για τα οποία ο προφήτης Ησαΐας έλεγε: «Και μου πρόσθεσε ο Κύριος αυτί για να ακούω» (Ησ. 50,4) και για τα οποία ο Κύριος λέει στο Ευαγγέλιο: «Όποιος έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει» (Ματθ. 11, 15). (Δηλαδή όποιος χρησιμοποιεί τις ψυχοσωματικές δυνάμεις του με την προαίρεση να γνωρίσει και να κατανοήσει τις αλήθειες που αποκαλύπτω, ας ακούει όσα λέγω). 
Στη συνέχεια χριστήκατε στην όσφρηση, ώστε, έχοντας την αίσθηση του πνευματικού μύρου, δηλαδή του Αγίου Πνεύματος, να λέτε: «Είμαστε Χρίστου ευωδία, ανάμεσα σ’ όλους όσους δέχονται το Χριστό ως Σωτήρα τους» (Β’ Κορ. 2, 15). Τέλος χριστήκατε στο στήθος, ώστε, «φορώντας το θώρακα της δικαιοσύνης, να αντιστρατευόσαστε στις μεθοδείες του διαβόλου» (Εφ. 6, 14-15).
 Γιατί όπως ακριβώς ο Σωτήρας μας, μετά από το Βάπτισμά Του και την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, πήγε στην έρημο και πάλεψε εναντίον του διαβόλου, έτσι και εσείς. Μετά το ιερό Βάπτισμα και το Χρίσμα, φορώντας την πανοπλία του Αγίου Πνεύματος, να μπορέσετε να αντισταθείτε και να πολεμήσετε εναντίον της δυνάμεως του διαβόλου. Και νικώντας τον να λέτε: «Όλα τα κατορθώνω με τη Χάρη και τη δύναμη του Χριστού» (Φιλιπ. 4. 13).

Ε’. Αφού καταξιωθήκατε και λάβατε αυτό το Άγιο Χρίσμα, ονομαζόσαστε πλέον χριστιανοί. Επαληθεύοντας έτσι, με την αναγέννησή σας και το όνομα. Γιατί, πριν να αξιωθείτε να λάβετε το Βάπτισμα και τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, δεν ήσασταν κυριολεκτικά άξιοι, αλλά βρισκόσασταν στο δρόμο που οδηγεί κλιμακωτά στην επάξια κατάκτηση αυτής της ονομασίας.

ΣΤ΄. Είναι όμως απαραίτητο να γνωρίζετε: ότι η συμβολική προτύπωση αυτού του μυστηρίου του Χρίσματος, βρίσκεται στην Παλαιά Διαθήκη. Διότι και τότε που ο Μωυσής διαβίβασε στον αδελφό του τη θεϊκή εντολή, σύμφωνα με την οποία και τον κατέστησε αρχιερέα, τον έχρισε με έλαιο, αφού προηγουμένως είχε δεχθεί το σχετικό καθαρτικό λουτρό. Και εξαιτίας αυτού του τυπικού χρίσματος, ο Ααρών ονομάστηκε «χριστός». Έτσι και ο αρχιερέας, προάγοντας τον Σολομώντα σε βασιλιά, τον έχρισε, αφού βέβαια πρώτα ο Σολομώντας λούστηκε στον ποταμό Γιων – Νείλο. Αυτά λοιπόν συνέβηκαν σ’ αυτούς προτυπωτικά.
Σ’ εμάς συμβαίνουν, όχι προτυπωτικά, αλλά αληθινά, επειδή η αρχή της σωτηρίας μας βρίσκεται αληθινά σ’ Αυτόν, τον Ιησού Χριστό, ο οποίος χρίστηκε από το Άγιο Πνεύμα. Γιατί Εκείνος είναι πραγματικά «η απαρχή», ο Νέος Αδάμ. (Δηλαδή η ανθρώπινη φύση Του, μέσα στη θεανδρική Υπόστασή Του, είναι «ο πρώιμος καρπός και το πρωτολούβι και η πρωταρχική πηγή της αναγεννημένης ανθρωπότητας»). 
Και εμείς το «φύραμα», δηλαδή η γενιά του Νέου Αδάμ, που αν Τον θεωρήσουμε προζύμι, εμείς είμαστε το ζυμάρι. Αν λοιπόν το προζύμι, η απαρχή είναι αγία, οπωσδήποτε η αγιότητά της θα μεταδοθεί και στο φύραμα, σ’ όλο το ζυμάρι.

Ζ’. Αυτή την πνευματική δωρεά, τη δύναμη και τη χάρη, την ανεξάλειπτη σφραγίδα, που σας χάρισε το Άγιο Πνεύμα, με το ιερό Μυστήριο του Χρίσματος, να τη διατηρήσετε αμόλυντη. Διότι όπως ακούσατε, μόλις προ ολίγου και από την ανάγνωση της περικοπής, από την Α’ Καθολική Επιστολή του μακάριου και Αγίου Ιωάννου του Ευαγγελιστού και Θεολόγου, ο οποίος τόσο πολύ βάθυνε τη σκέψη του πάνω στο άγιο Χρίσμα, εάν παραμείνει αυτή η δωρεά μέσα σας; θα σας διδάσκει σε κάθε περίπτωση και περίσταση τα δέοντα. Γιατί αυτή η Πνευματική δωρεά του Αγίου Χρίσματος μπορεί να προφυλάσσει και το σώμα μας και να οδηγεί και την ψυχή μας στο δρόμο της σωτηρίας.
Γι’ αυτή την Πνευματική δωρεά του Αγίου Χρίσματος, από τα παλιά τα χρόνια, προφήτεψε και ο μακάριος προφήτης Ησαΐας και είπε: «Και θα κάμει ο Κύριος των δυνάμεων συμπόσιο σε όλα τα έθνη, στο όρος τούτο της Σιών» (Ησ. 25,6) και τώρα και σε άλλες περιπτώσεις, με τη λέξη όρος, εννοεί την Εκκλησία, όπως και τότε που λέει: «κατά τις έσχατες ημέρες της Μωσαϊκής οικονομίας, όταν πρόκειται η νέα περίοδος του Μεσσία να αντικαταστήσει τούτη, θα γίνει εμφανές το όρος του Κυρίου» (Ησ. 2, 2). «Και θα πιούν ευφροσύνη, όσοι θα παρακάθονται σ’ αυτό και θα πιούν οίνο και θα χριστούν με μύρο» (Ησ. 25, 6). Και για να σε βεβαιώσει ότι αυτό το μύρο, για το οποίο άκουσες από το στόμα του προφήτη, είναι δηλωτικό του Μυστηρίου του Αγίου Χρίσματος, ο ίδιος ό προφήτης συνεχίζει και λέει: «Παράδωσε όλα αυτά τα ευφρόσυνα στα έθνη, διότι η απόφαση αυτή είναι για όλα τα έθνη και όχι μόνο για τους Ιουδαίους» (Ησ. 25, 7).
Τώρα πια που έχετε χριστεί με αυτό το Άγιο Μύρο, διατηρείστε το όπως το πήρατε, καθαρό και αμόλυντο, αγωνιζόμενοι, ώστε να προκόπτετε σε έργα αγαθά και να γίνεσθε ευάρεστοι στον αρχηγό της σωτηρίας μας, τον Ιησού Χριστό, στον Οποίο ανήκει η δόξα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Αγ. Κυρίλλου Ιεροσολύμων, «Κατηχήσεις», εκδ. Ετοιμασία Ι.Μ.Τιμίου Προδρόμου – Καρέα, σ. 430-435)

pemptousia.gr

Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

Κυριακής της Ορθοδοξίας

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Η Κυριακή της Ορθοδοξίας, ο πανηγυρικός εορτασμός της επικρατήσεως της αλήθειας, η νίκη κατά των αιρέσεων και των πλανών, των σχισμάτων και των ερίδων. Επί δύο χιλιάδες χρόνια η ορθοδοξία μένει ορθή, γρηγορούσα, αγαπώσα, αληθινή, δίκαιη, τίμια, ακέραιη, γνήσια και εμπνέουσα. Δεν παύει, δεν κάμπτεται, δεν λυγίζει, δεν φοβάται, δεν νικιέται, δεν αντιμετωπίζεται και δεν κυριεύεται. Η ορθοδοξία είναι πιστή στο Ευαγγέλιο, στις επιταγές των αγίων αποστόλων, στην κανονική αποστολική διαδοχή. Είναι ανάγκη να διαλαληθεί στους πλησίον το ορθό της εκκλησιαστικής παραδόσεως, όχι μόνο με λόγια αλλά και με το δυνατό παράδειγμα.

Η ορθοδοξία δεν είναι στείρα γνώση, αλλά βίωμα και εμπειρία. Η προσωπική γεύση της πίστεως αποτελεί μεγαλειώδη πλούτο, ακένωτο θησαυρό, πηγή χαράς και ελπίδος.
Η μοναδικότητα της ορθοδοξίας σε καιρούς συγχύσεως, ταραχής, συννεφιάς και κρίσεως προβάλλει φωτεινό αστέρι προς φωτισμό του νου και της καρδιάς. Η αγία ορθοδοξία δεν ξεθεμελιώνεται εύκολα από προοδευτικούς μηδενιστές. Οι βάσεις της είναι ισχυρές και ο πιστός λαός έχει νιώσει καλά τη μεγάλη της δύναμη.

Ορθοδοξία είναι ζωντανή συνάντηση ανθρώπων και Θεού. Δεν είναι ακρότητες, φανατισμοί, ζηλοφθονίες, εμπάθειες και πείσματα. Είναι μεσότητα, αμεσότητα, μέτρο, ισορροπία, ελευθερία και χάρη. Ενώνει, αναπαύει, ζωογονεί και αγιάζει. Υπερφυσική, υπέρλογη, μεταμορφωτική, φωτοδότρια, με νόημα και ουσία. Άφθορη, αρχαία και νέα, τέλεια, ιερή, ολοκληρωμένη, οικουμενική και όχι οικουμενιστική. Η ορθοδοξία δεν είναι μουσειακό έκθεμα, νεφέλωμα, αφηρημένη συνήθεια, άγαλμα, είδωλο φθαρμένο και τέλμα σήψης. Δεν είναι προγονοπληξία, φολκλορισμός, ωραία θρησκεία ανάμεσα στις άλλες, αλλά τρόπος ζωής νέος.

Δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα, ευφυολόγημα και ωραιολόγημα, τυπικότητα και εξωτερικότητα. Δεν είναι βιτρίνα, κορνίζα, περιαυτολογία και παρελθοντολογία. Είναι σταυραναστάσιμη, μαρτυροστόλιστη, ανδρειόφρονη και γενναία. Σύμβουλός της ο σταυρός. Θρόνος της η σεμνότητα, η ταπεινότητα, η λιτότητα. Δεν πειθαναγκάζει, δεν εκβιάζει, δεν υποδουλώνει και δεν αποστομώνει. Ορθόδοξος δεν γεννιέται κανείς αλλά γίνεται, βαπτίζεται και αναβαπτίζεται. Είναι στάδιο αγώνων, μετανοίας και ελευθερίας, αφοβίας, ασφαλείας και ελπίδος. Χαρά, ειρήνη, καταφυγή είναι τα στοιχεία της ορθοδοξίας. Μακάρι να τα βιώνουμε άνετα. Να μην είμεθα θεατές των κερκίδων αλλά αθλητές του στίβου. Από σήμερα, Κυριακή της Ορθοδοξίας.

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος, Η ένωση με τους παπικούς είναι αδύνατη


Η ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΗ, ΔΙΟΤΙ ΟΙ ΠΑΠΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΙ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΑΤΕΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ
(Απαντητική επιστολή προς τον Καθολικό κ. Morellο, Μάρτιος 1964)
Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος
Αγαπητέ κ. Morello,
Έλαβα την επιστολή σας και τη διάβασα με προσοχή. Μας γράφετε να μην εμποδίζουμε την ένωση με τον Τοποτηρητή του θρόνου του Πρωτοκορυφαίου Πέτρου, Πάπα Παύλο τον ΣΤ, διότι θα μετανοιώσουμε αιωνίως. Σάς απαντούμε ότι δε λέει την αλήθεια. Εμείς θέλουμε την ένωση και ευχόμαστε διαρκώς «υπέρ της των πάντων ενώσεως». Ουσιαστικά την εμποδίζετε σεις οι Παπικοί. Και αν δε μετανοήσετε εδώ, στην πρόσκαιρη ζωή, θα μετανοήσετε στον Άδη, όπου όμως «ουκ εστί μετάνοια»!
Εμείς οι Ορθόδοξοι Έλληνες θέλουμε την ένωση όπως ορίζει ο Χριστός, ενώ εσείς οι Λατίνοι την θέλετε όπως ορίζει ο Πάπας. Εάν ο Πάπας ήταν σύμφωνος με το Χριστό, να μην αμφιβάλλετε ότι κι εμείς οι Ορθόδοξοι, που έχουμε την ορθή πίστη του Χριστού, θα δεχόμασταν την ένωση. Εφόσον όμως ο Πάπας δε συμφωνεί με το Χριστό, δεν είναι δυνατό ποτέ, ποτέ, να συμφωνήσουμε με τον Πάπα. Όταν ακούσεις και γνωρίσεις και δεχθείς την αλήθεια, θα την ομολογήσεις και τότε θα χωριστείς από τον Πάπα και θα ενωθείς με το Χριστό, με μας τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, που φρονούμε όπως ορίζει ο Χριστός.

Ο Χριστός παρήγγειλε στους Μαθητάς Του και μέσω αυτών, σε μας και σε όλους τους Χριστιανούς: Όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας πρέπει να γίνει υπηρέτης σας· και όποιος από σάς θέλει να είναι πρώτος πρέπει να γίνει δούλος όλων. Γιατί και ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του λύτρο για όλους (Μάρκ. 10, 43-5). Δεν εξαίρεσε τον Πέτρο από τους άλλους Μαθητές, ούτε τους Πάπες. Δεν είπε: Συ, Πέτρε, και οι διάδοχοί σου Πάπες να είστε πρώτοι και να λέτε ότι είστε μεγάλοι!
Βλέπεις, αγαπητέ μου, ότι ο Πάπας δε συμφωνεί με το Χριστό; Γιατί ο Πάπας, ενάντια στο λόγο του Χριστού, λέει: Εγώ είμαι πρώτος, όλοι οι άλλοι είναι κατώτεροί μου και πρέπει να με αναγνωρίζουν ως πρώτο!
Ο άγιος Ιωάννης ο θεολόγος γράφει: Αν ισχυριστούμε πως είμαστε αναμάρτητοι, εξαπατούμε τον εαυτό μας και δε λέμε την αλήθεια... Αν ισχυριστούμε πως δεν έχουμε ποτέ αμαρτήσει, βγάζουμε ψεύστη το Θεό, και ο λόγος του δε ζεί μέσα μας (Α' Ιω. 1, 8.10). Βλέπεις, αγαπητέ, ότι ο άγιος Ιωάννης ο θεολόγος καθαρά λέει ότι, εάν πούμε ότι δεν είμαστε αμαρτωλοί, πλανιόμαστε και δε λέμε την αλήθεια; Ο πάπας όμως, όλοι οι μαθηταί και οι οπαδοί του, λέτε ότι είναι αλάθητος!
Πως είναι δυνατόν, αγαπητέ, να δεχθούμε ένωση, εφόσον ο Πάπας και σεις οι Παπικοί είστε ασύμφωνοι και αντίθετοι στη διδασκαλία του Ευαγγελίου του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού και των αγίων Αποστόλων; Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός έδωσε εντολή στους Μαθητάς του: Πηγαίνετε και κάνετε μαθητάς μου όλα τα έθνη, βαπτίζοντάς τους στο όνομα του Πατρός και τον Υιού και του Αγίου Πνεύματος (Ματθ. 28,19). και• Όποιος πιστέψει και βαπτιστεί θα σωθεί (Μάρκ. 16,16). Και αυτή την εντολή του Κυρίου μας ο Πάπας και σεις οι οπαδοί του την αθετήσατε και αντί να βαπτίζετε, ραντίζετε. Ο Χριστός δεν είπε «ραντίζοντες αυτούς», αλλά είπε «βαπτίζοντες»• ούτε είπε «ο ραντισθείς σωθήσεται», αλλ’ «ο βαπτισθείς σωθήσεται».
Ο οικουμενικός διδάσκαλος, ο θεοκήρυκας Απόστολος των εθνών Παύλος, το στόμα του Χριστού, γράφει: Ένας Κύριος, μία πίστη, ένα βάπτισμα (Εφ. 4,5). Και η πρώτη αγία Οικουμενική Σύνοδος —στην οποία ο Πάπας Ρώμης Σίλβεστρος είχε αποστείλει αντιπροσώπους του τον Επίσκοπο Κορδούης και τους Πρεσβυτέρους Βίκτωρα και Βικέντιο— ακολουθώντας τον Απόστολο Παύλο δογμάτισαν στο Σύμβολο της Πίστεως μία πίστη και ένα βάπτισμα: «Πιστεύω εις ένα θεόν, Πατέρα, παντοκράτορα... και εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν ...και εις το Πνεύμα το Άγιον, το Κύριον, το Ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον... Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν, Ομολογώ εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών».
Τούτο το άγιο Σύμβολο της Πίστεως δέχθηκαν και κατείχαν όλοι οι Πάπες και όλοι οι Χριστιανοί της Δύσεως μέχρι τον δέκατο αιώνα. Τότε αποχώρησαν και αποσχίστηκαν από τη Μία, Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, καταφρόνησαν τον κορυφαίο θεοκήρυκα Απόστολο Παύλο, τις επτά αγίες Οικουμενικές Συνόδους και τους αγίους Πατέρες που τις συγκρότησαν. Τότε ίδρυσαν δεύτερη, νέα Εκκλησία, την οποία ψευδώς ονόμασαν Καθολική. Έκαμαν προσθήκη στο Σύμβολο της Πίστεως και αντικατέστησαν το «εν βάπτισμα» με «ράντισμα» και επίχυση νερού στο κεφάλι του βαπτιζόμενου. Στη συνέχεια οι κατά καιρούς Πάπες έκαμαν αλλαγές σε όλα σχεδόν τα μυστήρια και καταφρόνησαν τους Ιερούς Κανόνες και τις Ιερές Παραδόσεις, που παραλάβαμε από τους αγίους Αποστόλους και τους αγίους Πατέρες.
Βλέποντας ο Λούθηρος τις καταφρονήσεις και τις καινοτομίες που εισήγαγαν οι κατά καιρούς Πάπες, διαμαρτυρήθηκε, αλλά δεν εισακούστηκε. Τότε αποχώρησε από τη Δυτική Εκκλησία και αντί να επιστρέψει και αυτός στην πρώτη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, ίδρυσε δική του, την Εκκλησία των Προτεσταντών - Διαμαρτυρομένων. Οι διάδοχοί του και οι διάδοχοι του μεταρρυθμιστή Καλβίνου ίδρυσαν πολλές Εκκλησίες και εξακολουθούν συνέχεια να ιδρύουν.
Έτσι η Mία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία έγινε πολλές, η μια πίστη πολλές, και το ένα Βάπτισμα πολλά βαπτίσματα! Όλες αυτές και άλλες αταξίες πλάνες και αιρέσεις επήγασαν από τη Δυτική Εκκλησία, από τους Πάπες, οι οποίοι ξέσχισαν σε πολλά κομμάτια τον μονοκόμματο, άρραφο χιτώνα της Εκκλησίας, που ύφανε ο Θεός. Στη συνέχεια οι Πάπες δε σταμάτησαν τις καινοτομίες. Έφτασαν σε σημείο να καινοτομήσουν και στα σώματά τους. Διότι, ενώ ο Θεός τους έπλασε άνδρες, αυτοί ξύρισαν το γένεια και το μουστάκι και αλλάξαν την ανδρική τους μορφή. Όλοι οι άγιοι: Προφήτες, Απόστολοι, Όσιοι, ήταν με γένεια. Ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού και Πατρός, που κατέβηκε από τους ουρανούς στη γη και έγινε ολόιδιος άνθρωπος με εμάς εκτός από την αμαρτία, για την σωτηρία μας, με γένεια ήταν. Αλλά και οι Πάπες στην Ιταλία πριν από το σχίσμα με γένεια ήταν, και οι Άγιοι της Ιταλίας στους παλιούς ναούς φαίνονται αγιογραφημένοι με γένεια.
Βλέπεις, αγαπητέ, σε πόσα λάθη και πλάνες γκρέμισε τους Πάπες η υπερηφάνεια; Με το που ύψωσαν τον εαυτό τους και φαντάστηκαν ότι είναι ανώτεροι όλων, συμπαρέσυραν και σάς και όλους τους Δυτικούς στην πλάνη να τους παραδέχεστε ως αλάθητους! Πως είναι δυνατό να δεχτούμε ένωση με εκείνους, που μιλούν και φρονούν και ενεργούν εναντίον του Θεού, εναντίον των Πατερικών Παραδόσεων; Ο θεοκήρυκας Απόστολος Παύλος γράφει: Να είστε σταθεροί και να μένετε πιστοί στις διδασκαλίες που σάς παραδώσαμε είτε προφορικά είτε με επιστολή μας (2 θεσσ. 2.15). Και πάλι: Αλλά κι αν εμείς ή ακόμη κι ένας άγγελος από τον ουρανό σάς κηρύξει ένα ευαγγέλιο διαφορετικό από το ευαγγέλιο που σάς κηρύξαμε, να είναι ανάθεμα! (Γαλ. 1.8). Το ίδιο και ο θεοφόρος Ιγνάτιος λέει: «Όποιος μιλάει ή κάνει ενάντια σ’ αυτά που διαταχτήκαμε, κι αν ακόμη είναι αξιόπιστος άνθρωπος, κι αν νηστεύει. κι αν ζεί στην παρθενία, κι αν κάνει θαυμαστά σημεία, να τον βλέπεις σαν λύκο με προβειά προβάτου, που ετοιμάζει με τα έργα του τη φθορά των προβάτων». Αλλά και η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος ορίζει: «Τρεις φορές αναθεματίζουμε όλες τις καινοτομίες που έγιναν, και που μέλλουν να γίνουν, ενάντια στην Εκκλησιαστική Παράδοση και στη διδασκαλία και στο παράδειγμα των αγίων και αειμνήστων Πατέρων» (Συνοδικό της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου υπέρ της Ορθοδοξίας, Τριώδιο. Κυριακή Ορθοδοξίας). Επίσης ο σοφός Βρυέννιος λέει: «Αν κάποιος σαλεύει κάτι από τις διδασκαλίες των θεοφόρων Πατέρων, αυτό να μην το πούμε κατ’ οικονομία παρέκκλιση, αλλά παράβαση και προδοσία της πίστης και ασέβεια προς το Θεό».
Ακριβώς, επειδή με την απατηλή τους στάση οι Ουνίτες δηλητηριάζουν τις σχέσεις των δύο Εκκλησιών, θα έπρεπε να τεθεί ως πρωταρχικός όρος για την Ένωση η άμεση διάλυση της Ουνίας. Παράλληλα ο Πάπας πρέπει να πάψει να θεωρεί τους αρχηγούς των Ανατολικών Ορθοδόξων Εκκλησιών ως άσωτους υιούς, που δέχεται ευχαρίστως την ...επάνοδό τους στους κόλπους της Ρώμης!! Χωρίς την αποδοχή αυτών των δύο όρων είναι περιττό να μιλούν για την «ποθητή ένωση των Εκκλησιών»!
 Πηγή: (γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου, Διδαχές πατρικές και θαυμαστά γεγονότα (σε θεματικές ενότητες), εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη», σελ. 103)- Ψηφιοποίηση: Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον

Πηγή: http://aktines.blogspot.gr/2013/03/blog-post_8666.html

Ποιμαντορική ἐγκύκλιος Μητροπολίτου Πειραιῶς Σεραφείμ ἐπί τή Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας 2013. (Περί οίκουμενισμοῦ)


Ἔλεγε ὁ μακαριστός ἅγιος Γέρων Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης : «Ὁ διάβολος ἅπλωσε τρία πλοκάμια νά πιάσει ὅλο τόν κόσμο. Τούς πλουσίους νά τούς πιάσει μέ τή Μασονία, τούς πτωχούς μέ τόν κομμουνισμό καί τους θρησκευόμενους μέ τόν οἰκουμενισμό». Ὁ ἴδιος ἄλλοτε σέ συνάξεις μοναζουσῶν ἐπεσήμανε : «Οἰκουμενισμός καί Κοινή Ἀγορά, ἕνα κράτος μεγάλο, μία θρησκεία στά μέτρα τους. Αὐτά εἶναι σχέδια διαβόλων»[1].

Τί εἶναι, ὅμως, ὁ Οἰκουμενισμός ;            

Ὁ σύγχρονος ἅγιος γέρων τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας καί καθηγητής τῆς Δογματικῆς ὅσιος Ἰουστίνος Πόποβιτς σημειώνει : «Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδία ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὐμανισμῶν μέ ἐπικεφαλῆς τόν Παπισμό. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν. Τό κοινόν εὐαγγελικόν ὄνομά τους εἶναι ἡ παναίρεσις»[2]
Στό ἴδιο μῆκος κύματος ὁ μακαριστός γέρων ἀρχιμανδρίτης π. Χαράλαμπος Βασιλοπουλος μᾶς δίνει τήν πραγματική εἰκόνα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ : «Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ἕνα Κίνημα παγκόσμιον του Διεθνοῦς Σιωνισμοῦ καί ἔχει ὡς μοναδικόν σκοπόν τήν πολιτικήν καί θρησκευτικήν κατάκτησιν τῆς Οἰκουμένης! 
 Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι μιά φοβερά λαίλαψ, πού προετοιμάζεται νά ξεθεμελιώση, ὅπως φαντάζεται, τήν ‘Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν’ τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἄγριος τυφών τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους, πού συγκεντρώνει τήν καταστροφικήν του μανία ἐναντίον κυρίως τῆς Ὀρθοδοξίας, μέ τόν σκοτεινό πόθο νά τήν ἐκμηδενίσῃ καί νά τήν ἀφανίσῃ»[3]

Ἐπίσης, ὁ μακαριστός γέρων ἀρχιμανδρίτης π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος ὀνομάζει τόν Οἰκουμενισμό τελευταῖο πρόδρομο τοῦ Ἀντιχρίστου[4]
Ὁ ὁμότιμος καθηγητής τῆς πατρολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ. αἰδεσιμολογιώτατος πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης, μεγάλος ἀγωνιστής καί πολέμιος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, παρατηρεῖ σχετικά μέ τήν αἵρεση αὐτή ὅτι «ὁ κίνδυνος αὐτός (ἐκ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ) ἀποβαίνει μεγαλύτερος, ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι ἡ ἀπειλή δέν εἶναι μόνον ἐξωτερική. Δέν προέρχεται δηλαδή μόνον ἀπό τόν Παπισμό καί τόν Προτεσταντισμό, οἱ ὁποῖοι ἀντιμετωπιζόμενοι παλαιότερα ὡς αἱρέσεις, εἶχαν ἐλάχιστες, σχεδόν μηδαμινές δυνατότητες νά ἀσκήσουν ἐπιρροή στούς Ὀρθοδόξους πιστούς. 
Ὁ κίνδυνος τώρα εἶναι πολλαπλασίως μεγαλύτερος, διότι δρᾶ ἐκ τῶν ἔσω. Πολλοί ποιμένες, τῶν ὁποίων βασική ἀποστολή εἶναι νά διώκουν τούς λύκους τῶν αἱρέσεων καί τῶν πλανῶν, δέν βλέπουν νά ὑπάρχουν λύκοι, γιά νά τούς ἐκδιώξουν, ἀφοῦ θεωροῦν, ὅτι ὁ Παπισμός καί ὁ Προτεσταντισμός δέν εἶναι αἱρέσεις, ἀλλά ‘σεβάσμιες ἐκκλησίες’, ‘ἀδελφές ἐκκλησίες’, συνδιαχειρίστριες τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς σωτηρίας τῶν πιστῶν». 

Σύμφωνα, τέλος, μέ τόν ἀείμνηστο Καθηγητή τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου κ. Κων/νο Μουρατίδη «ὁ Οἰκουμενισμός-συγκρητισμός δέν εἶναι ἁπλῶς μία αἵρεσις, ἀλλά παναίρεσις, διότι κατ΄οὐσίαν ὁδηγεῖ εἰς τήν ἄρνησιν τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς μοναδικῆς καί ἀποκλειστικῆς ἀπολύτου ἀληθείας ἐξ ἀποκαλύψεως καί εἰς τόν ὑποβιβαμόν αὐτοῦ εἰς μίαν μεταξύ τῶν πολλῶν θρησκειῶν ἤ τήν πνευματικωτέραν καί σπουδαιοτέραν, ἀλλά ὄχι τήν μοναδικήν. Ὁ Οἰκουμενισμός, ἆρα συγκρητισμός εἶναι ἡ μεγαλυτέρα ἀπειλή κατά τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, διότι δι΄αὐτῆς δέν πλήττεται ἁπλῶς ἕν δόγμα ἤ μία θεμελιώδης ἀλήθεια, ἀλλά σύμπασα συλλήβδην ἡ δογματική καί κανονική τάξις τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας»[5].

Ὅπως ἡ παγκοσμιοποίηση σέ πολιτικό ἐπίπεδο θέλει νά ἑνώσει τόν κόσμο καί νά κάνει ἕνα παγκόσμιο κράτος, μία παγκόσμια ἠλεκτρονική διακυβέρνηση, ἕνα παγκόσμιο νόμισμα, μία παγκόσμια οἰκονομία, ἔτσι καί ὁ Οἰκουμενισμός σέ θρησκευτικό ἐπίπεδο θέλει νά ἑνώσει ὅλες τίς θρησκεῖες (διαθρησκειακός οἰκουμενισμός) καί ὅλες τίς αἱρέσεις (διαχριστιανικός οἰκουμενισμός) σέ μία παγκόσμια θρησκεία, ἀψηφώντας καί περιθωριοποιώντας τίς τεράστιες, γιγαντιαῖες καί χαώδεις δογματικές διαφορές καί ξεθεμελιώνοντας ἐκ βάθρων τά δόγματα καί τήν πίστη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἐκκλησιολογική αἵρεση ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἐπειδή ἐξισώνει ὅλες τίς θρησκεῖες καί τίς πίστεις.

Ἰδιαιτέρως πρέπει νά τονισθεῖ ὅτι πηγή καί μήτρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τυγχάνει ἡ Μασωνία, πού προωθεῖ δι’ αὐτοῦ τήν παγκόσμια θρησκεία τοῦ Ἐωσφορισμοῦ, ὅπως καί τῆς Μασωνίας πηγή καί μήτρα εἶναι ὁ φρικώδης διεθνής Σιωνισμός.

Ὑπάρχει ἕνα προκαθορισμένο σχέδιο ἑνώσεως, πού ὁδηγεῖ στήν διαμυστηριακή κοινωνία (intercommunio) πασῶν τῶν αἱρέσεων καί τῶν θρησκειῶν, στήν ἐπιβολή τῆς πανθρησκείας καί τό ὁποῖο ἀποτελεῖται ἀπό τρεῖς φάσεις. Ἡ πρώτη φάση τοῦ σχεδίου ἑνώσεως εἶναι ἡ ἕνωση ὅλων τῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν, δηλ. ὁ διαχριστιανικός οἰκουμενισμός. Ἡ δεύτερη φάση εἶναι ἡ ἕνωση ὅλων τῶν θρησκειῶν, δηλ. ὁ διαθρησκειακός οἰκουμενισμός καί ἡ τρίτη φάση εἶναι ἡ ἕνωση ὅλων τῶν ὁμολογιῶν καί τῶν θρησκειῶν, δηλ. ἡ ἐπιβολή τῆς πανθρησκείας, μέ ἀρχηγό τόν αἱρεσιάρχη Πάπα τῆς Ρώμης, ὁ ὁποῖος θά παραδώσει τήν παγκόσμια ἐξουσία στόν Ἀντίχριστο.

Οἱ ρίζες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πρέπει νά ἀναζητηθοῦν στόν προτεσταντικό χῶρο, στά μέσα τοῦ 19ου αἰ. Τότε κάποιες «χριστιανικές ὁμολογίες», βλέποντας τόν κόσμο νά φεύγει ἀπό κοντά τους λόγω τῆς αὐξανομένης θρησκευτικῆς ἀδιαφορίας καί τῶν ὀργανωμένων ἀντιθρησκευτικῶν κινημάτων, ἀναγκάσθηκαν σέ μιά συσπείρωση καί συνεργασία. Αὐτή ἡ ἑνωτική δραστηριότητά τους ἔλαβε ὀργανωμένη πλέον μορφή, ὡς Οἰκουμενική Κίνηση, τόν 20ό αἰ. καί κυρίως τό 1948, μέ τήν ἵδρυση στό Ἄμστερνταμ τῆς Ὀλλανδίας τοῦ λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.), πού ἑδρεύει στή Γενεύη[6].

Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος πάντοτε ἀντιστέκεται σταθερά, ἀταλάντευτα καί ἀκλόνητα στόν Οικουμενισμό καί ἀποτεῖ ἰσχυρό ἀντιοικουμενιστικό προπύργιο.

Ἕνα ἀπό τά μέσα, ποῦ χρησιμοποιεῖ ὁ Οἰκουμενισμός, γιά νά ἐπιτύχει τούς σκοπούς του, εἶναι ὁ συγκρητισμός, αὐτός ὁ θανάσιμος ἐχθρός τῆς χριστιανικῆς πίστεως, τόν ὁποῖο προωθεῖ τό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν». «Ὁ συγκρητισμός εἶναι ἡ σχετικοποίηση τῶν θρησκειῶν καί τῶν θρησκευτικῶν ἰδεῶν. Εἶναι μιά πανοικουμενική θρησκευτική σύνθεση καί σύζευξη τῶν πιό ἀντιθετικῶν καί ἀνομοίων στοιχείων»[7].

Ὁ Οἰκουμενισμός κινεῖται σέ δύο ἐπίπεδα˙ τό πρῶτο σέ διαχριστιανικό καί τό δεύτερο σέ διαθρησκειακό. Ἔτσι, ἔχουμε τόνδιαχριστιανικό οἰκουμενισμό καί τόν διαθρησκειακό οἰκουμενισμό, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν δύο ἀπό τίς βασικές κατευθύνσεις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ μέν διαχριστιανικός οἰκουμενισμός προωθεῖ τήν ἕνωση τῶν διαφόρων χριστιανικῶν «ὁμολογιῶν» (Παπικῶν, Προτεσταντῶν, Ἀγγλικανῶν, Πεντηκοστιανῶν, Μονοφυσιτῶν) μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μέ τό κριτήριο τοῦ δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ. Σύμφωνα μέ τήν οἰκουμενιστική ἀρχή τοῦ «διαχριστιανικοῦ δογματικοῦ συγκρητισμοῦ» οἱ δογματικές διαφορές μεταξύ ἑτεροδόξων εἶναι ἁπλῶς τυπικές παραδόσεις κάθε «ἐκκλησίας» καί πρέπει νά παρακάμπτονται γιά τό καλό της ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία μπορεῖ νά ἐκφράζεται μέ τήν ποικιλία διαφόρων μορφῶν καί ἐκφράσεων. 
Ὁ δέ διαθρησκειακός οἰκουμενισμός, θεωρώντας ὅτι σέ ὅλες τίς θρησκεῖες ὑπάρχουν θετικά στοιχεῖα, προωθεῖ τήν ἕνωση μεταξύ αὐτῶν καί κυρίως μεταξύ τῶν δῆθεν τριῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου, τοῦ Χριστιανισμοῦ, τοῦ Μουσουλμανισμοῦ καί τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ. Μέ λίγα λόγια προωθεῖ τήν λεγομένη «πανθρησκεία». Σύμφωνα μέ τήν οἰκουμενιστική ἀρχή τοῦ«διαθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ» πρέπει νά βλέπουμε τά «κοινά θεολογικά σημεῖα», ποῦ ὑπάρχουν σέ ὅλες τίς «μονοθεϊστικές θρησκεῖες», ὥστε νά οἰκοδομήσουμε τήν θρησκευτική ἑνότητα τῆς οἰκουμένης.

Ὁ Οἰκουμενισμός, γιά νά ὑλοποιήσει τούς στόχους του, ἀναγκάζεται νά παραθεωρήσει ἤ καί νά ἀναθεωρήσει βασικές ἀρχές τῆς Ὀρθοδοξίας.

Προβάλλει τήν ἀντίληψη τῆς ‘Διευρημένης Ἐκκλησίας’, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία καί περιλαμβάνει τούς χριστιανούς κάθε «ὁμολογίας», ἀπό τή στιγμή πού δέχθηκαν τό βάπτισμα. Ἔτσι, ὅλες οἱ «χριστιανικές ὁμολογίες» εἶναι μεταξύ τους‘Ἀδελφές Ἐκκλησίες’. Πρόκειται γιά τήν θεωρία τῆς βαπτισματικῆς θεολογίας.

Μέσα στό ἴδιο πνεῦμα κινεῖται καί ἡ ἰδέα τῆς ‘Παγκοσμίου ὁρατῆς Ἐκκλησίας’. Ἡ Ἐκκλησία, πού ὑφίσταται τάχα ‘ἀόρατα’ καί ἀπαρτίζεται ἀπό ὅλους τους χριστιανούς, θά φανερωθεῖ καί στήν ὁρατή της διάσταση μέ τίς κοινές ἑνωτικές προσπάθειες.

Τίς ἀντιλήψεις αὐτές ἐπηρέασε καί ἡ προτεσταντική θεωρία τῶν κλάδων, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνα ‘δένδρο’ μέ ‘κλαδιά’ ὅλες τίς «χριστιανικές ὁμολογίες», καθεμιά ἀπό τίς ὁποῖες κατέχει ἕνα μόνο μέρος τῆς ἀληθείας.

Ἄς προστεθεῖ καί ἡ θεωρία τῶν ‘δύο πνευμόνων’, πού ἀναπτύχθηκε μεταξύ ὀρθοδόξων οἰκουμενιστῶν καί παπικῶν. Σύμφωνα μ΄ αὐτήν, Ὀρθοδοξία καί παπισμός εἶναι οἱ δύο πνεύμονες, μέ τούς ὁποίους ἀναπνέει ἡ Ἐκκλησία. Γιά νά ἀρχίσει τάχα νά ἀναπνέει ὀρθά καί πάλι, θά πρέπει οἱ δύο πνεύμονες νά συγχρονίσουν τήν ἀναπνοή τους.

Βασική θέση τοῦ Οἰκουμενισμού εἶναι ὅτι ἐπιτρέπεται ἡ συμπροσευχή μεταξύ Ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν ἤ ἀλλοθρήσκων καί ὅτι ἀπαγορεύεται μόνο ἡ συλλειτουργία μεταξύ τους.

Σκοπός τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δέν εἶναι νά ἀδειάσει τούς ἱερούς Ναούς ἀπό πιστούς˙ ἀντίθετα τούς θέλει ἀσφυκτικά γεμάτους, μόνο πού αὐτοί οἱ «πιστοί» θά ἔχουν ἀλλοιωμένη καί οἰκουμενιστική πίστη καί διδασκαλία. 

Στίς μεθόδους, πού χρησιμοποεῖ ὁ Οἰκουμενισμός γιά τήν προσέγγιση τῶν χριστιανῶν, περιλαμβάνεται ὁ δογματικός μινιμαλισμόςκαί ὁ δογματικός μαξιμαλισμός. Ὅσον ἀφορᾶ στόν δογματικό μινιμαλισμό, πρόκειται γιά μία προσπάθεια νά συρρικνωθοῦν τά δόγματα στά πιό ἀναγκαῖα, σέ ἕνα ‘μίνιμουμ’ (=ἐλάχιστο), προκειμένου νά ὑπερπηδηθοῦν οἱ δογματικές διαφορές μεταξύ τῶν «ὁμολογιῶν» καί νά ἐπέλθει ἡ «ἕνωση τῶν χριστιανῶν». Τό ἀποτέλεσμα, ὅμως, εἶναι ἡ παραθεώρηση τοῦ δόγματος, ὁ ὑποβιβασμός καί ἡ ἐλαχιστοποίηση τῆς σημασίας του. Ὅσον ἀφορᾶ στόν δογματικό μαξιμαλισμό, ἐννοεῖται ἡ προσπάθεια μερικῶν νά προσθέτουν νέες λέξεις καί ὅρους στό δόγμα, γιά νά ἑρμηνεύεται δῆθεν καλύτερα ἡ πίστη ἤ νά ἐπιδιώκεται μιά νέα εὐρύτερη ἑρμηνεία[8].

Γνήσιο τέκνο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι καί ἡ ἐσχάτως ἀναφυεῖσα μεταπατερική ἤ νεοπατερική ἤ συναφειακή αἵρεση.

Ἡ μεταπατερική ἤ νεοπατερική αἵρεση κάνει λόγο γιά τήν ὑπέρβαση, τό ξεπέρασμα, τήν περιθωριοποίηση τοῦ συνόλου τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τήν ἀντικατάστασή τους ἀπό τούς σημερινούς, συγχρόνους δῆθεν «νέους πατέρες», τούς μεταπατερικούς οἰκουμενιστές. Στόχος αὐτῆς τῆς πατρομαχίας εἶναι ἡ προλείανση τῆς ὁδοῦ πρός τήν ψευδοένωση μέ τούς αἱρετικούς καί τούς ἑτεροδόξους, ἐφόσον πλέον μεταίρονται τά ὅρια, «ἅ οἱ Πατέρες ἡμῶν ἔθεντο» μεταξύ ἀληθείας καί πλάνης, Ὀρθοδοξίας καί αἱρέσεως, ὅπως ἐπιτυχῶς ἀποδείχθηκε στό μεγάλο ἐπιστημονικό καί θεολογικό συνέδριο, πού διοργάνωσε πέρισυ τόν Φεβρουάριο τοῦ 2012 ἡ Ἱερά Μητρόπολή μας μέ θέμα : «Μεταπατερική αἵρεση καί πατερική θεολογία».

Ἡ συναφειακή αἵρεση ἀφορᾶ στήν Ἱεραποστολή καί στόν Εὐαγγελισμό καί νοεῖται ὡς ἡ ἀποφυγή τῶν διαφόρων χριστιανικῶν ὁμολογιῶν νά ἐμφανισθοῦν, ἐνώπιον τῶν μή χριστιανῶν, ὡς διχασμένες λόγω τῶν δογματικῶν διαφορῶν τους. Γι’αὐτό καί καλοῦνται νά δείξουν ἑνότητα, θέτοντας σέ προτεραιότητα θέματα κοινωνικῆς δικαιοσύνης καί καταπιέσεως τῶν κοινωνικῶν τάξεων. Αὐτό, ὅμως, ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα ἡ ἱεραποστολή καί τό κήρυγμα νά στραφοῦν στή διατύπωση τρόπων ἀποκαταστάσεως τῶν κοινωνικῶν ἀδικιῶν καί ὄχι στή μετάδοση τῶν ἀληθειῶν τοῦ Εὐαγγελίου[9].

Κανείς δέν ἀγνοεῖ ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀπό τή φύση της εἶναι ἀνοιχτή στό διάλογο. Ὁ Θεός πάντοτε διαλέγεται μέ τόν ἄνθρωπο καί οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας δέν ἀρνήθηκαν ποτέ τή διαλεκτική ἐπικοινωνία τους μέ τόν κόσμο. Οἱ Ἅγιοι, ἔχοντας αὐτοσυνειδησία τῆς κοινωνίας τους μέ τό Θεό, προσπαθοῦσαν μέ τό διάλογο νά μεταδώσουν τήν ἐμπειρία τῆς ἀληθείας, πού βίωναν. Γι΄ αὐτούς ἡ ἀλήθεια δέν ἦταν ἀντικείμενο ἔρευνας. Δέν τήν ἀναζητοῦσαν, δέν τήν διαπραγματεύονταν, ἁπλά τήν πρόσφεραν. Ἄν ὁ διάλογος δέν ὁδηγοῦσε τούς ἑτερόδοξους στήν ἀπόρριψη τῆς πλάνης τους καί στήν ἀποδοχή τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, δέν τόν συνέχιζαν.

Οἱ σύγχρονοι οἰκουμενιστικοί διάλογοι, πού γίνονται μεταξύ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Παπισμοῦ, Προτεσταντισμοῦ, Μονοφυσιτισμοῦ, Ἰσλαμισμοῦ καί Ἰουδαϊσμοῦ, διαφέρουν ριζικά ἀπό τούς διαλόγους τῶν Ἁγίων, γιατί διεξάγονται μέ βάση τίς ἀρχές τῆς διευρυμένης Ἐκκλησίας καί τοῦ δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ. Γι΄ αὐτό εἶναι ἄκαρποι. Ἀπόδειξη ὅτι στά ἑκατό σχεδόν χρόνια της διεξαγωγῆς τους δέν ἔχουν προσφέρει τίποτε τό ἀξιόλογο στήν ἑνότητα τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου. Ἀντίθετα μάλιστα, κατάφεραν νά διχάσουν τούς Ὀρθοδόξους!
«Δέν ὑφίσταται μεγαλυτέρα ἐπιτυχία τοῦ δολίου δράκοντος καί αἰσχίστου ἐχθροῦ τῆς ἀληθείας καί τῆς σωτηρίας καί ἀρχαίου πτερνιστοῦ δαίμονος ἀπό τίς ἀνωτέρω τραγικές ἐκδηλώσεις τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ πού μέ τό πρόσχημα τῆς δῆθεν εἰρήνης ἀπομειώνει καί εὐτελίζει πλήρως τήν ἀλήθεια τῆς διά Χριστοῦ τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Σωτῆρος τοῦ κόσμου ἀποκαλύψεως. Μεγαλειωδῶς, ὁ θεῖος Παῦλος «προφητεύει» καί στηλιτεύει τό ὄνειδος καί τό κανονικό ἔγκλημα τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, πού ἀποτελεῖ τήν ἐσχάτη πλάνη καί τόν αἴσχιστο πρόδρομο τοῦ Ἀντιχρίστου. Δικαιώνονται ἑπομένως πλήρως, ὅσοι διαμαρτύρονται, ἀντιτίθενται καί ὑπέγραψαν καί ὑπογράφουν τήν κατά τοῦ θεηλάτου καί εἰδεχθοῦς καί ἐγκληματικοῦ οἰκουμενισμοῦ, τῆς δαιμονικῆς αὐτῆς παναιρέσεως, ὁμολογίαν»[10]. 

Τά κυριότερα σημεῖα τῆς παθολογίας τῶν σημερινῶν διαλόγων εἶναι τά ἑξῆς :
Α. Ἡ ἔλλειψη ὀρθοδόξου ὁμολογίας.
Β. Ἡ ἔλλειψη εἰλικρίνειας τῶν ἑτεροδόξων.
Γ. Ὁ ὑπερτονισμός τῆς ἀγάπης καί ὑποτονισμός τῆς ἀληθείας.
Δ. Ἡ πρακτική τοῦ νά μή συζητοῦνται αὐτά, πού χωρίζουν, ἀλλά αὐτά, πού ἑνώνουν.
Ε. Ἡ ἄμβλυνση τῶν ὀρθοδόξων κριτηρίων.
ΣΤ. Ἡ ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητας.
Ζ. Ὁ διάλογος ἐπί ἴσοις ὄροις.
Η. Ἡ ὑπογραφή κοινῶν ἀντορθοδόξων κειμένων.
Θ. Οἱ συμπροσευχές. Οἱ ὀρθόδοξοι οἰκουμενιστές, μέ τήν ἄμβλυνση τῶν θεολογικῶν τους κριτηρίων, εἶναι πολύ φυσικό νά συμμετέχουν χωρίς ἀναστολές σέ κοινές μέ τούς ἑτερόδοξους λατρευτικές ἐκδηλώσεις καί συμπροσευχές, πού πραγματοποιοῦνται συχνά στά πλαίσια τῶν διαχριστιανικῶν συναντήσεων. Γνωρίζουν ὅτι μέ τόν οἰκουμενιστικό αὐτό συμπνευματισμό δημιουργεῖται τό κατάλληλο ψυχολογικό κλίμα, πού ἀπαιτεῖται γιά τήν προώθηση τῆς ἑνωτικῆς προσπάθειας. 
Οἱ ἱεροί Κανόνες, ὅμως, τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπαγορεύουν αὐστηρά τίς συμπροσευχές μέ τούς ἑτερόδοξους. Γιατί οἱ ἑτερόδοξοι δέν ἔχουν τήν ἴδια πίστη μ' ἐμᾶς. Πιστεύουν σ' ἕναν διαφορετικό, διαστρεβλωμένο Χριστό. Ὑπενθυμίζεται ὅτι ὁ 45ος κανών τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ὁρίζει ὅτι : «Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος ἤ Διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον ἀφοριζέσθω, εἰ δε ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαι τι, καθαιρείσθω»
Τί μᾶς λέει ὁ κανών αὐτός; «Ὅτι ὅποιος Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος ἤ Διάκονος συμπροσευχηθεῖ μόνο, ἀλλά ὄχι καί συλλειτουργήσει μέ αἱρετικούς, ἄς ἀφορίζεται. Ἐάν, ὅμως, ἐπέτρεψε νά ἐνεργήσουν ὁ,τιδήποτε ὡς κληρικοί, νά καθαιρεῖται». Ἡ συμπροσευχή, λοιπόν, ἀπαγορεύεται, ἐπειδή δηλώνει συμμετοχή στήν πίστη τοῦ συμπροσευχομένου καί δίνει σ' αὐτόν τήν ψευδαίσθηση ὅτι δέν βρίσκεται στήν πλάνη, ὀπότε δέν χρειάζεται νά ἐπιστρέψει στήν ἀλήθεια. 
«Ἡ ἀπροκάλυπτος πασίδηλος καί αὐταπόδεικτος καταπάτησις τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ διά τούς ἀνωτέρω οἰκουμενιστάς ὄνειδος καί πτῶσιν, πού μόνον τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου δύναται νά ἀποπλύνη διότι μετ’ ἐπιγνώσεως ἀπεμπολοῦν καί περιφρονοῦν τόν λόγον τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας καί Σωτῆρος τοῦ κόσμου «ὁ μή τιμῶν τόν Υἱόν, οὐ τιμᾶ τόν Πατέρα τόν πέμψαντα αὐτόν»[11] »[12].

Ι. Ἡ Μυστηριακή Διακοινωνία.  Ἄν οἱ ἱεροί Κανόνες ἀπαγορεύουν τίς συμπροσευχές μέ τούς αἱρετικούς, πολύ περισσότερο ἀποκλείουν τή συμμετοχή μας στά λεγόμενα ἀνυπόστατα "Μυστήριά" τους. Ἡ άντίληψη τῆς μυστηριακῆς διακοινωνίας γιά μᾶς τούς Ὀρθοδόξους εἶναι παράλογη καί ἀπαράδεκτη. Ἡ Ἐκκλησία μας ποτέ δέν θεώρησε τή Θεία Εὐχαριστία ὡς μέσο γιά τήν ἐπίτευξη τῆς ἑνότητας, ἀλλά πάντοτε ὡς σφραγίδα καί ἐπιστέγασμά της. Ἄλλωστε, τό κοινό Ποτήριο προϋποθέτει κοινή πίστη.
Ἄλλο μέσο γιά τήν ἐπίτευξη τῶν σκοπῶν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀποτελεῖ ἡ διαχριστιανική συνεργασία σέ πρακτικούς τομεῖς ἤ ἀλλιῶς ὁ λαϊκός Οἰκουμενισμός. Οἱ οἰκουμενιστές διατείνονται ὅτι τά ποικίλα σύγχρονα προβλήματα (κοινωνικά, ἠθικά, περιβαλλοντικά, βιοηθικά κ. ἄ.) ὀφείλουν νά μᾶς ἑνώνουν.
Ἡ Ἐκκλησία, ἀσφαλῶς, ἔδειχνε καί δείχνει πάντα μεγάλη εὐαισθησία σ΄ ὅλα τά ἀνθρώπινα προβλήματα, ὡστόσο ἡ ἀπό κοινοῦ μέ τούς αἱρετικούς ἀντιμετώπισή τους παρουσιάζει πολλά μειονεκτήματα.
Τά τελευταία χρόνια ἡ οἰκουμενιστική πολιτική ἀσκεῖται καί μέ τίς ἀνταλλαγές ἐπισήμων ἐπισκέψεων μεταξύ τῶν Ὁμολογιῶν, οἱ ὁποῖες πραγματοποιοῦνται ἀπό ὑψηλόβαθμους, κυρίως, κληρικούς[13].
Σήμερα δυστυχῶς δέν ἐφαρμόζονται οἱ Ἱεροί Κανόνες. Ἡ στάση αὐτή δεν συνάδει μέ τήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι θεσμός Θεοΐδρυτος καί δημοκρατικός. Ἡ στάση αὐτή ἀποδεικνύει ὅτι δέν σεβόμεθα τούς Ἱ. Κανόνες καί τις παρακαταθήκες τῶν Ἁγίων καί θεοφόρων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι πολέμησαν τίς αἱρέσεις τραγικώτατο δέ παράδειγμα πρός ἀποφυγήν ἀπορρίψεως τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῶν Ἁγίων ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων εἶναι ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός πού κατήντησε παγκόσμιο ἐξαίσιο πτῶμα μέ τίς ἐγκληματικές συμπεριφορές τῶν «λειτουργῶν» του.

Ἡ παραπάνω στάση τῶν οἰκουμενιστῶν καί τά ἀνοίγματά τους στίς οἰκουμενιστικές δραστηριότητες εἶναι ἀπό πάσης πλευρᾶς καταδικαστέα, διότι α) ἀμφισβητοῦν ἔμπρακτα τήν ὀρθοδοξοπατερική μας παράδοση καί Πίστη, β) σπέρνουν τήν ἀμφιβολία στίς καρδιές τοῦ ποιμνίου καί κλονίζουν πολλούς, ὁδηγώντας σέ διαίρεση καί σχίσμα καί γ) παρασύρουν ἕνα μέρος τοῦ ποιμνίου στήν πλάνη καί μέ αὐτήν στόν πνευματικό ὄλεθρο. Οἱ κινούμενοι σ' αὐτήν τήν οἰκουμενιστική ἀνευθυνότητα, ὅποια θέση καί ἄν κατέχουν στόν Ἐκκλησιαστικό Ὀργανισμό, ἀντιτάσσονται στήν παράδοση τῶν Ἅγίων μας καί συνεπῶς βρίσκονται σέ ἀντίθεση μαζί τους.

Γι' αὐτό ἡ στάση τους πρέπει νά καταδικάζεται καί νά ἀπορρίπτεται ἀπό τό σύνολο τῶν Ἱεραρχῶν καί τόν πιστό Λαό[14], ὁ ὁποῖοςεἶναι αὐτός πού κρατᾶ, πού σώζει τήν πίστη, σύμφωνα μέ τήν διακήρυξη τῶν τεσσάρων Πατριαρχῶν τό 1848: «Παρ΄ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτέ εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστής τῆς θρησκείας ἐστίν αὐτό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτός ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τό θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καί ὁμοειδές τῶ τῶν Πατέρων αὐτοῦ»[15].

Μετά θερμῶν πατρικῶν εὐχῶν
Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ


[1] ΓΕΡΩΝ ΠΑÏΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Λόγοι, τ. Β΄, ἔκδ. Ἱερόν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1999, σ. 176.
[2] ΑΡΧΙΜ. ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός, Θεσσαλονίκη 1974, σ. 224.
[3] ΑΡΧΙΜ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ, Ὁ Οἰκουμενισμός χωρίς μάσκα, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Τύπος, Ἀθήνα  1988, σσ. 23,  25.
[4] ΑΡΧΙΜ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ, 5η ὁμιλία στόν προφήτη Δανιήλ τῆς 15-11-1981. Σχ. βλ. Χριστιανική Σπίθα (Μάιος 2011) 1.
[5] Ὀρθόδοξος Τύπος 20-5-1970.
[6] Ὁ Οἰκουμενισμός, ἔκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου, Ὠρωπός Ἀττικῆς 2004, σσ. 5-6.
[7] ΜΙΧΑΗΛ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ, «Ὁ Συγκρητισμός», Ὀρθόδοξος Τύπος  (23-7-2004) 1-2.
[8]Ὁ Οἰκουμενισμός, ἔκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου, Ὠρωπός Ἀττικῆς 2004, σ. 8.
[9] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΓΛΥΦΑΔΑΣ ΠΑΥΛΟΣ, « «Συναφειακές», «Μεταπατερικές» καί ἄλλες θεολογικές ἀναζητήσεις σέ συνέδριο τῆς θεολογικῆς Ἀκαδημίας τοῦ Βόλου», Θεοδρομία ΙΒ4 (Ὀκτώβριος-Δεκέμβριος 2010) 496.
[10] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ἀνακοίνωση γιά διαθρησκειακές στό Μόναχο 28-9-2011, http://www.impantokra toros.gr/peiraios-seraphim-oikoumenismos-monacho.el.aspx.
[11] Ἰω. 5, 23.
[12] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ἀνακοίνωση γιά διαθρησκειακές στό Μόναχο 28-9-2011, http://www.impantokra toros.gr/peiraios-seraphim-oikoumenismos-monacho.el.aspx.
[13] Ὁ Οἰκουμενισμός, ἔκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου, Ὠρωπός Ἀττικῆς  2004, σσ. 11-18.
[14] ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ, Ὁμολογία Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, Ἰούλιος  2009,    
   σσ. 25-26.
[15] ΙΩ. ΚΑΡΜΙΡΗΣ, Τά δογματικά καί Συμβολικά Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τ. ΙΙ, Graz-Austria 1968,                  
  σ. 920 [1000].

Πηγή: http://anavaseis.blogspot.gr/2013/03/2013_11.html

Σάββατο 9 Μαρτίου 2013

Νύχτα Τσικνοπέμπτης....!

«Πώς αγριεύουν έτσι οι άνθρωποι; Πώς μεμιάς αφήνονται έρμαια στις ροπές καί στίς τάσεις τής φθαρτής ανθρώπινης τους φύσης; Πώς κατάντησε απόψε αυτή η ήσυχη επαρχιακή πόλη; Θαρρείς καί δέν τήν κατοικούν άνθρωποι αλλά ανθρωπόμορφα τέρατα πού άλλος μέ κεφάλι γαιδάρου, άλλος λιονταριού, άλλος πιθήκου τρέχουν νά προλάβουν νά γλεντήσουν, νά μεθύσουν, νά άμαρτήσουν όσο γί­νεται περισσότερο. Γιατί απόψε είναι Τσικνοπέμπτη καί γέμισε ή πόλη μασκαράδες. Απόψε κάθε λογικός άνθρωπος δέν ξεμυτίζει από τό σπίτι του».Αυτά σκεφτότανε ό παπα-Θανάσης, καθώς έμπαινε ατό σπίτι του γυρνώντας από τό ναό.
- ’Α, παπαδιά μου, τό κακό παράγινε! Ο Θεός νά μας συγχωρέσει, είπε στή γυναίκα του, μόλις μπήκε μέσα.Εκείνη τόν κοίταξε μέ κατανόηση.
-  Ο Θεός νά μας φυλάει, είπε καί άρχισε νά ετοιμάζει τό βραδινό φαγητό.
Στό σπίτι του παπα-Θανάση, περασμένα πιά τά μεσάνυχτα, επικρατεί ησυχία. Τά παιδιά καί ή παπαδιά είχαν ήδη κοιμηθεί κι ό παπα-Θανάσης ετοιμαζότανε καί κείνος νά πάει γιά ύπνο,όταν ακούστηκε τό κουδούνι τής πόρτας. Τινάχτηκε μέσα στόν ύπνο της η παπαδιά καί βρέθηκε δίπλα στόν παπα-Θανάση.
- Μην ανοίγεις τέτοια νύχτα, πάτερ μου! τόν παρακάλεσε φοβισμένη.
-  Γιατί φοβάσαι; τήν καθησύχασε εκείνος. Είναι η πρώτη φορά πού μάς κτυποϋν τέτοια ώρα τήν πόρτα; Αφού τό ξέρεις τό σπίτι του Ιερέα διανυκτερεύει κάθε βράδυ.
-  Ναι, μά απόψε...
Της χαμογέλασε ό παπα-Θανάσης καί άνοιξε τήν πόρτα.
-  Πάτερ μου, μέ συγχωρείτε πού ήρθα τέ­τοια ώρα, όμως ή μάνα μου πεθαίνει καί ζητά νά έξομολογηθεί καί νά κοινωνήσει.
'Ο άνθρωπος πού στεκόταν μπροστά του, παρό­λο πού ήταν άντρας, έτρεμε ολόκληρος κι άφηνε τά δάκρυά του δίχως ντροπή νά τρέχουν.
- Πήγαινε εσύ κοντά της, παιδί μου, καί γώ πάω ώς τήν εκκλησία νά πάρω τή θεία Κοινωνία καί έρχομαι αμέσως.
’Έφυγε ό άντρας αφήνοντας στόν παπα-Θανάση τή διεύθυνσή του.
- Που θά πας, πάτερ μου, μόνος σου τέτοια ώρα, μιά τέτοια νύχτα; Δέ φοβάσαι; Γ ιατί δέν τόν κρατούσες νά πάτε συντροφιά;»
Ή παπαδιά μιλούσε καί κείνος τήν κοίταζε αυστηρά.
- Μόνος είπες, παπαδιά, μόνος; Κι ό Κύριος πού θά κουβαλάω στά χέρια μου;’Ά, παπαδιά μου, κάτι σ’ έχει πιάσει απόψε καί δέ μιλάς γνωστικά.
Ντύθηκε ό παπα-Θανάσης καί βγήκε στό δρό­μο. Ξέχασε πώς ήταν νύχτα Τσικνοπέμπτης. Δέν τόν άπασχολούσαν καθόλου οί μασκαράδες πού έβλεπε γύρω του.Ένα μόνο τόν απασχολούσε, νά προλάβει νά δώσει τό «φάρμακο τής αθανασίας» στην ετοιμοθάνατη.
Πήρε με δέος στά χέρια του τό Σώμα καί τό Αίμα του Χρίστου καί ξαναβγήκε στό δρόμο. Δέν κοιτούσε ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Μόνο έτρεχε νά προλάβει.Σέ μιά στροφή του δρόμου ακούσε γέλια καί φωνές. Κάποιος φώναξε κοροϊδευτικά: «Τήν ευχή σου Δέσποτα!», μά δέν γύρισε νά κοιτάξει. Καί τότε, δέν κατάλαβε πως, βρέθηκε κυκλωμένος από μιά παρέα μασκαράδων, πού προσπαθούσαν νά τόν σταματήσουν.
- Συνάδελφε, που πάμε;
Ένας νεαρός μασκαρεμένος σέ παπά, μέ χνώτο πού μύριζε ποτό, στεκόταν μπροστά του κρατώντας στό χέρι ένα σταυρό. Τα’χασε ό παπα-Θανάσης καί πριν προλάβει νά πει τίποτα, δέχτηκε τήν επίθεση όλου του τσούρμου. Άλλος τόν τραβούσε άπό τά ράσα κι άλλος του έβγαζε τό καλυμμαύχι.
'Ο παπα-Θανάσης έσφιξε στό στήθος του τ’ άχραντα Μυστήρια καί προσπάθησε νά τούς μι­λήσει, μά κανένας δέν άκουγε. Κάποιος τότε του τράβηξε τή γενειάδα καί -σάν νά τόν κτύπησε ηλεκτρικό ρεϋμα- άρχισε νά φωνάζει;
- Είναι αληθινός, ρέ, είναι αληθινός!
Ή παρέα κοκκάλωσε στή θέση της κι ό παπα- Θανάσης, μέ τό πρόσωπο μουσκεμένο από τόν ιδρώτα της αγωνίας καί τά δάκρυα του, τούς κοίτα­ξε χωρίς νά μιλα.
- Συγγνώμη, πάτερ! είπε εκείνος που του τρά­βηξε τή γενειάδα. Νομίζαμε πώς ήσασταν ψεύτικος σάν κι αύτόν καί...
- Σας είδαμε καί τέτοια ώρα έξω καί ήμασταν σίγουροι πώς ήσασταν μασκαρεμένος. Συγχωρέστε μας! είπε ένας άλλος.
- Πάω νά κοινωνήσω μιά ετοιμοθάνατη, παιδιά μου.'Ο θάνατος δέν έχει ώρες κατάλ­ληλες καί ακατάλληλες κι εγώ τρέχω νά τόν προλάβω. Καί σύ, παιδί μου, βγάλε τά ράσα τά τιμημένα. Μην αμαρτάνεις άλλο ρεζιλεύοντάς τα. Είναι πολύ ιερό τό ράσο, γιά νά μασκαρεύεσαι μ’ αυτό. Τραβάτε στά σπίτια σας, παιδιά μου, κι ό Θεός νά σας συγχωρέσει.
Άνοιξε τό βήμα του ό παπα-Θανάσης, γιά νά κερδίσει τό χαμένο χρόνο.Ήταν πικραμένος ώς τά κατάβαθά του. Τόσο πολύ, λοιπόν, χάλασαν σι άνθρωποι, ώστε μασκαρεύονται καί Ιερείς;
- Πάτερ, Πάτερ!
Ή φωνή πού έφτασε στά αυτιά του ήταν γεμά­τη αγωνία. Σταμάτησε καί περίμενε. Ένας νεαρός κατακόκκινος από τήν τρεχάλα καί τήν ντροπή έφτασε κοντά του λαχανιασμένος.
- Πάτερ! Είμαι κείνος πού ντύθηκε παπάς. Τό έκανα εντελώς απερίσκεπτα, πάτερ και... καί θέλω νά ’ρθω μαζί σας στό σπίτι της έτοιμοθάνατης. Δέν... δέν θέλω νά σας πάρουν κι άλλοι γιά ψεύτικο...
Ό παπα-Θανάσης του έκανε νόημα νά τόν ακολουθήσει. Στά χέρια του ό νεαρός κρατούσε τό σταυρό πού είχε μαζί του. Μπήκαν στό σπίτι τής ετοιμοθάνατης σιωπηλοί.
- Χαίρομαι, πάτερ, πού βρήκατε καί παπαδάκι καί δέν ήρθατε μόνος, είπε ό αντρας πού τόν είχε καλέσει.
Ό νεαρός ξανακοκκίνησε καί κοίταξε μέ αγωνία τόν παπα-Θανάση.
Ναι, ό Θεός μου τόν έστειλε, είπε εκείνος καί τά λόγια του καρφώθηκαν στήν καρδιά του νεαρού.
- Πάτερ, δέν θά σας εγκαταλείψω ποτέ, έλεγε ό νεαρός λίγη ώρα αργότερα, όταν ό παπα-Θανάσης κλείδωνε τό ναό, αφήνοντας ξανά μεσα τό Σώμα καί τό Αίμα του Χριστού, θά γίνω ό βοη­θός σας, τό παπαδάκι σας.’Ίσως έτσι μέ συγχω­ρήσει ό θεός γιά τήν ιεροσυλία πού έκανα.
-'Αμποτε, παιδί μου, νά τό φορέσεις τό ράσο κι αληθινά, είπε ό παπα-Θανάσης καί τόν ευλόγησε με τά δυό του χέρια, εκείνα πού πριν από λίγο κρατούσαν τόν Ίδιο τόν Κύριο. Καί παράξενο ό παπα-Θανάσης είχε τή σιγουριά πώς αύτό θά γινό­ταν κάποια μέρα! Καί ακόμα πιό παράξενο  τήν ίδια σιγουριά ένιωθε μέσα του κι ό νεαρός.

inagiounikolaoutouneou.gr

Πηγή: http://anavaseis.blogspot.gr/2013/03/blog-post_7294.html