Δόξα τω Θεώ, πάντων ένεκεν. - Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014

Ουδέποτε να χειροτονηθεί άνθρωπος με κωλύματα Ιερωσύνης Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη

Έλεγε ο Γέροντας: «Ουδέποτε να χειροτονηθεί άνθρωπος με κωλύματα Ιερωσύνης. Είδα έναν ιερέα που πήρε συμμαρτυρία πνευματικού χωρίς να εξομολογηθεί καθαρά και μετά τέσσερα χρόνια μου αποκάλυψε το αμάρτημα, που ήταν κώλυμα της Ιερωσύνης, το πρόσωπο του, μαύρο και λυπημένο, καμιά χαρά δεν είχε επάνω του. Πολύ με στενοχώρησε η κατάστασή του»!


Πηγή: Ένας άγιος Γέροντας, ο μακαριστός π. ΙΑΚΩΒΟΣ, εκδ. Ι.Μ. Οσίου Δαυίδ Γέροντος, Ροβιές Ευβοίας

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2014

TA TAMATA

Ο πόνος σε μια βαριά αρρώστια, σε κάποιο κίνδυνο, σε μια οικονομική καταστροφή, στη δυσκολία κάποιου τοκετού και σε άλλες περιπτώσεις αναγκάζει τους ανθρώπους να τάξουν στο Θεό μερικά πράγματα ή να εκτελέσουν κάποια προσκυνήματα, αν τους βοηθήσει στο πρόβλημά τους.
Βεβαίως ο Θεός δεν έχει ανάγκη από τα δικά μας τάματα. Όμως θέλει να τα εκπληρώνουμε, για να μην γινόμαστε επίορκοι.
Δυστυχώς υπάρχουν πολλές γυναίκες που συνεχώς τάζουν στο Θεό και ξεχνούν να τα εκπληρώσουν. Ή τάζουν παράδοξα και παράξενα πράγματα, που εκ των υστέρων βλέπουν ότι  αδυνατούν να τα εκπληρώσουν.
Τάζουν π.χ. οι μητέρες που το παιδί τους είναι βαρειά άρρωστο, αν γίνει καλά να γίνει μοναχός ή κληρικός. Μα πως, καλή μου μάνα, κάνεις τέτοιο τάμα; Το παιδί σου θα θελήσει; Θα μπορεί; Ή θα στραφεί εναντίον σου;
Άλλοι πάλι τάζουν να τελέσουν Θεία Λειτουργία σε απρόσιτα μέρη που είναι αδύνατον να γίνει Λειτουργία. Άλλες τάζουν να νηστεύουν αλάδωτα Τετάρτη και Παρασκευή. Μα αυτές είναι ημέρες νηστείας. Γιατί τάζεις αυτές και όχι αρτύσιμες ημέρες; Κι αν λόγω κάποιας ασθένειας δεν θα μπορούν να τις τηρούν, τότε τι θα κάνουν; Πρέπει να είμαστε λογικοί και να προσέχουμε πότε και τι τάμα να κάνουμε. Είναι προτιμότερο να μην τάζουμε παρά να μη μπορέσουμε να το εκπληρώσουμε.
Στην Π. Διαθήκη διαβάζουμε: «Πριν τάξεις, προετοίμασε τον εαυτό σου προς τούτο και μη γίνου άνθρωπος αρνούμενος το τάμα σου, πειράζων τον Κύριον» (Σοφία Σειράχ 18, 23).
Στο Δευτερονόμιο (23, 22) λέγει ο Θεός: «Όταν τάξεις στο Θεό σου, δεν πρέπει να βραδύνεις να εκπληρώσεις το τάμα σου, διότι εάν δεν το δώσεις, Κύριος ο Θεός σου θα ζητήσει από σε ευθύνη και θα είσαι ένοχος απέναντί Του».

Απόσπασμα από το βιβλίο του π. Γεωργίου Καλπούζου «ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ- Αυτονόητα αλλά τόσο άγνωστα θέματα», σελ. 88-89


Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014

Κάποιοι λένε ότι η θεωρία της εξέλιξης μπορεί να στηριχθεί στην Αγία Γραφή. Είναι σωστό;

Στην περιγραφή της δημιουργίας στα πρώτα κεφάλαια της Βίβλου, όντως την ίδια μέρα, την έκτη, δημιουργήθηκαν τα ζώα κι ο άνθρωπος. Ο τρόπος όμως της δημιουργίας είναι διαφορετικός. Τα ζώα ο Θεός τα δημιούργησε με ένα πρόσταγμα, ενώ για τον άνθρωπο έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, τον έπλασε. Η Αγία Γραφή δεν αφήνει κανένα περιθώριο αποδοχής της θεωρίας της εξέλιξης. Δεν αναφέρεται ούτε άμεσα ούτε έμμεσα σε εξέλιξη.
Κι αν δεχθούμε την εξέλιξη του ανθρώπου από τα ζώα, δεν μπορούμε χωρίς το Δημιουργό να εξηγήσουμε την πρώτη παρουσία της ζωής αλλά και τη βελτιωτική πορεία της εξέλιξης. Η γη αρχικά ήταν διάπυρος μάζα χωρίς ζωή. Ζωή από το σύμπαν ήταν αδύνατο να φθάσει μόνη της λόγω της υπεριώδους ακτινοβολίας του ηλίου. Πως συνυπήρξαν στην αρχική επιφάνεια και στην επιφάνεια και στην ατμόσφαιρα της γης όλες εκείνες οι εκατοντάδες θετικές προϋποθέσεις για την ανάπτυξη της ζωής; Πως συγκροτήθηκε το πολύπλοκο DNA των πρώτων μονοκύτταρων οργανισμών;
Η άποψη ότι ο Θεός κατηύθυνε την εξέλιξη προς την εμφάνιση του ανθρώπου επαναφέρει το Θεό στην ιστορία της ζωής, αλλά αδύναμο κι όχι παντοδύναμο.
Αφού ο Θεός είναι παντοδύναμος, πάνσοφος και πανάγιος, και δημιούργησε τα πάντα από το μηδέν, δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει και τον άνθρωπο εξαρχής τέλειο και ολοκληρωμένο; Η Αγία Γραφή μας λέει καθαρά ότι τον δημιούργησε τέλειο άνθρωπο.
Οι έρευνες του DNA όλων των φυλών των ανθρώπων αποδεικνύει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι πανομοιότυποι κι ότι προέρχονται από κοινό πρόγονο, όπως το είπε ο Απόστολος Παύλος στην ομιλία του στον Άρειο Πάγο των Αθηνών (Πραξ. 17, 26).
Αν η εξέλιξη ήταν θείο έργο, θα φώτιζε ο Θεός τους συγγραφείς της Αγίας Γραφής και τους Πατέρες της Εκκλησίας να τη διατυπώσουν ξεκάθαρα.

Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις - Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ. 126-127), Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου



Τρίτη 15 Ιουλίου 2014

Πως έγιναν Χριστιανοί οι Ρώσοι;

Γύρω στο 1000 μ.Χ. βασιλίας της Ρωσίας ήταν κάποιος Βλαδίμηρος. Και αυτός και ο λαός του ζούσαν στο σκοτάδι της ειδωλολατρίας και της ηθικής εξαχρείωσης. Τέτοια άγνοια επικρατούσε, ώστε οι δυστυχείς Ρώσοι προσέφεραν θυσίες αίματος. Θυσίαζαν τα παιδιά τους στον ψεύτικο θεό Περούν. Κατά βάθος όμως έψαχναν να βρουν ποιος είναι ο αληθινός Θεός. Ο Βλαδίμηρος διάλεξε τους πιο σοφούς και τους είπε να δουν ποιες είναι οι θρησκείες των διαφόρων λαών και ποιος είναι ο αληθινός Θεός. Εκείνοι, αφού επισκέφθηκαν τα κέντρα των διαφόρων θρησκειών, κατέληξαν στην Κωνσταντινούπολη. Εδώ τους περίμενε μια φοβερή έκπληξη.
Τους οδήγησαν στην Αγία Σοφία να παρακολουθήσουν τη θεία Λειτουργία. Ο θαυμάσιος ναός που έλαμπε, το εκκλησίασμα που παρακολουθούσε με αφοσίωση, οι κληρικοί που ήσαν μεταρσιωμένοι, οι ψάλτες με τις γλυκύτατες φωνές τους, τους έκαναν φοβερή εντύπωση. Κατάλαβαν ότι η λατρεία προσφερόταν στον αληθινό Θεό από τη γη στον ουρανό. Τους έκανε μεγάλη εντύπωση ο Παντοκράτορας του τρούλου. Είπαν μέσα τους: Γιατί να μη λατρεύσουμε κι εμείς αυτόν τον αληθινό Θεό; Όλα όσα είδαν και άκουσαν μίλησαν στην ψυχή τους και τους έπεισαν ότι ο Θεός των Ορθοδόξων Χριστιανών είναι ο αληθινός Θεός που έψαχναν να βρουν.
Επέστρεψαν στη Ρωσία και είπαν τις εντυπώσεις τους στον Βλαδίμηρο. Του είπαν τα εξής για την ώρα της λατρείας, όταν το πλήθος των Χριστιανών προσευχόταν μέσα στον μεγαλοπρεπή ναό: «Δεν καταλαβαίναμε αν βρισκόμασταν στη γη. Νομίζαμε ότι βρισκόμαστε στον ουρανό».
Ο Βλαδίμηρος πείσθηκε, πίστεψε και αργότερα βαπτίσθηκε και αυτός και ο λαός του και έγιναν Χριστιανοί. Από τότε η Ρωσία προόδευσε πολύ. Χάρη στη χριστιανική πίστη ανέδειξε αγίους, θαυμαστό πολιτισμό και μεγαλούργησε. Είναι πασίγνωστη η ρωσική ευσέβεια. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η λατρεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας επέδρασε και ανέδειξε τους Ρώσους θαυμαστό λαό.
Η Εκκλησία τον Βλαδίμηρο – ο οποίος μετά το βάπτισμα ονομάσθηκε Βασίλειος – τον ανακήρυξε άγιο και μάλιστα ισαπόστολο, και η μνήμη του εορτάζεται στις 15 Ιουλίου.
Ασφαλώς μας διδάσκουν τα θαυμαστά αυτά γεγονότα της Χάριτος του Θεού. Να κρατήσουμε και εμείς τη φράση που είπαν οι Ρώσοι απεσταλμένοι στο βασιλιά τους Βλαδίμηρο: «Δεν ξέραμε αν βρισκόμασταν στον ουρανό ή στη γη». Κάτι παρόμοιο λέγει ένα τροπάριο της αγίας Εκκλησίας μας: «Εν τω ναώ εστώτες της δόξης Σου, εν ουρανώ εστάναι νομίζομεν». Δηλαδή: Όταν στεκόμαστε στο ναό και απολαμβάνουμε τη δόξα Σου, νομίζουμε ότι βρισκόμαστε στον ουρανό. Αφηνουμε τα γήινα και στρεφόμαστε προς τα ουράνια.


Πηγή: «Κάθε Κυριακή στην Εκκλησία», Αρχιμ. Γεωργίου Δ. Μπίζα, εκδ. «Ο ΣΩΤΗΡ», ΑΘΗΝΑΙ 2013

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014

Ο Ιερομάρτυρας Παύλος Ντε Μπαγιέστερ (+1984) για την πλάνη του Παπισμού και την Αλήθεια της Ορθοδοξίας

Τα λόγια ενός ορθόδοξου Πολωνού επιστήμονα (στον οποίο οι Ουνίτες, αφού πληροφορήθηκαν την επιρροή και τα πλούτη του, του πρότειναν πάση θυσία να μεταστραφεί στον παπισμό) με έπεισαν για την πίστη της Ορθοδοξίας στις ουσιώδεις αλήθειες του πρώτου χριστιανισμού.
Ο φίλος μου τους έλεγε τα εξής:
«Ισχυρίζεσθε ότι οφείλω να αρνηθώ την ορθόδοξη πίστη μου για να γίνω τέλειος χριστιανός. Καλώς! Η ορθόδοξη πίστη μου αποτελείται από τα παρακάτω στοιχεία: Ιησούς Χριστός, Ευαγγέλιο, Σύνοδοι και Άγιοι Πατέρες. Ποιο ή ποια από αυτά στοιχεία πρέπει να αρνηθώ για να γίνω , όπως λέτε, “τέλειος χριστιανός” »;
Και όταν αλλάζοντας την πολιτική τους του πρότειναν να μην αρνηθεί κανένα από αυτά, αλλά τουλάχιστον να αναγνωρίσει τον Πάπα ως αλάθητο αρχηγό της Εκκλησίας, αποκρίθηκε απλά:
«Να αναγνωρίσω τον Πάπα; Αυτό θα ήταν σαν να τα αρνιόμουν όλα

Κατάλαβα λοιπόν ότι, πράγματι, κάθε χριστιανός έχει την δυνατότητα να θυσιάζει ένα μέρος από το σύνολο της διδασκαλίας του για να φθάσει σε μια πληρέστερη καθαρότητα της πίστεώς του, με εξαίρεση τον ορθόδοξο χριστιανό, καθώς μόνο αυτός παραμένει σταθερά στην ουσία του χριστιανισμού, η οποία αποτελεί την αποκαλυφθείσα αλήθεια, την αιώνια και αμετάβλητη.
Ένας ρωμαιοκαθολικός, για παράδειγμα, μπορεί να αρνηθεί τον Πάπα, όπως έκανα εγώ, ή να αφαιρέσει την περί καθαρτηρίου διδασκαλία ή να φέρει αντιρρήσεις στους όρους της εν Τριδέντω Συνόδου, χωρίς γι’ αυτό να πάψει να είναι χριστιανός. Με τον ίδιο τρόπο ένας προτεστάντης μπορεί να αρνηθεί τις διδασκαλίες των μεγάλων μεταρρυθμιστών σχετικά με την Θεία Χάρη και τον «προορισμό» και να παραμένει ωστόσο το ίδιο χριστιανός.
Μόνον ο ορθόδοξος είναι εκείνος που δεν διαθέτει στην πίστη του άλλα στοιχεία, εκτός από τις ουσιώδεις και βασικές αλήθειες  του χριστιανισμού, οι οποίες αποκαλύφθηκαν άμεσα από τον Θεό διά του Ιησού Χριστού. Η Ορθοδοξία είναι η μόνη Εκκλησία που ποτέ δεν δέχθηκε να προτείνει στους πιστούς της τίποτα άλλο, εκτός από εκείνο το οποίο «πάντοτε, παντού και από τους πάντες» θεωρήθηκε ως η από του Θεού αποκαλυφθείσα διδασκαλία. Γι’ αυτό, το να ασπαστεί κανείς την Ορθοδοξία δεν είναι τίποτα άλλα, παρά ο εναγκαλισμός της πίστεως του Ευαγγελίου στην πρωταρχική της διαύγεια, ενώ αντίθετα αν την αρνηθεί και αποστατήσει από αυτήν, είναι σαν να αρνείται και να αποστατεί από τον χριστιανισμό εξ ολοκλήρου.
Η Ορθοδοξία είναι η μοναδική εκείνη Εκκλησία η οποία, ως πιστός θεματοφύλακας της ευαγγελικής πίστεως, «ουδέποτε άλλαξε κάτι σε αυτήν ούτε αφαίρεσε ούτε πρόσθεσε»· «δεν απέκοψε τα ουσιώδη ούτε συσσώρευσε τα επουσιώδη ούτε έχασε κάτι δικό της ούτε άρπαξε κάτι ξένο, πάντοτε συνετή και πιστή σε όσα κληρονόμησε», γιατί γνωρίζει ότι στην πίστη που της δόθηκε άπαξ και εξ αρχής δεν επιτρέπεται ούτε η ελάχιστη αλλαγή, ούτε καν από άγγελο εξ ουρανού· πόσω μάλλον από γήινον άνθρωπο, ψεύτη και αμαρτωλό!...
Η Ορθοδοξία είναι η αληθινή νύμφη του Χριστού «μη έχουσα σπίλον ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων, αλλ’ ούσα αγία και άμωμος». Αυτή είναι η Αγία Εκκλησία του Θεού, η μοναδική Του, «η αληθινά καθολική Εκκλησία, η οποία μάχεται εναντίον όλων των αιρέσεων. Να μάχεται μπορεί. Να ηττάται όμως ποτέ. Μολονότι όλες οι αιρέσεις και τα σχίσματα από αυτήν ξεπήδησαν ως άχρηστα κλήματα, κομμένα από το καθαυτό αμπέλι, αυτή όμως παραμένει σταθερή στην ρίζα της, στην ένωσή της με τον Θεό». Όποιος την ακολουθεί, τον Θεό ακολουθεί· όποιος ακούει τη φωνή της, του Κυρίου την φωνή ακούει· και όποιος την παρακούει γίνεται εθνικός.


Πηγή: Η ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ (σελ. 107-109) -Επισκόπου Ναζιανζού Παύλου Ντε Μπαγιέστερ-Έκδοσις Ιεράς Βασιλικής και Σταυροπηγιακής Μονής Μαχαιρά-Κύπρος 2009


Παρασκευή 11 Ιουλίου 2014

Απαρέγκλητη τήρηση των Ιερών Κανόνων Από τη ζωή του Γέροντος Επιφανίου Θεοδωρόπουλου

(Δημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο, με αφορμή την νέα πρόκληση της θεολογικής Ακαδημίας του Βόλου, η οποία τελευταία αμφισβήτησε ευθέως το κύρος και την αξία των θεόπνευστων Ιερών Κανόνων)


Επισκέφθηκε κάποτε το Μοναστήρι ένας Κόπτης Θεολόγος. Στη συζήτηση, την οποία είχε με τον Γέροντα, αυτός του ευχήθηκε να τον οδηγήσει σύντομα ο Θεός στην Ορθοδοξία. Επειδή, όμως οι ιεροί Κανόνες απαγορεύουν τη συμπροσευχή με αιρετικούς, ο Γέροντας δεν του επέτρεψε να παρακολουθεί τις Ακολουθίες από το Ναό, αλλά από το Αρχονταρίκι, το οποίο βρίσκεται δίπλα σ’ αυτόν. Θυμάμαι, αναφέρει ο διασώσας το περιστατικό, ότι μεταξύ άλλων είπε:
-          Στη ζωή μου δεν έχω να επιδείξω τίποτε καλό, πιστεύω όμως ότι οι ιεροί  Κανόνες θα απολογηθούν υπέρ εμού στον Θεό.
Όταν ο ετερόδοξος επισκέπτης επρόκειτο να αναχωρήσει από το Μοναστήρι, ο Γέροντας τον χαιρέτησε με πολλή ταπείνωση και του έβαλε μετάνοια λέγοντας:
-          Παιδί μου, αν σου έδωσα την εντύπωση ότι έχω προσωπικά μαζί σου, συγχώρεσέ με. Η συμπεριφορά μου δεν είχε καμμία αντιπάθεια στο πρόσωπό σου, αλλά έτσι μου επέβαλλαν οι ιεροί Κανόνες.


* * *


Ο Γέροντας ιερουργούσε στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών ύστερα από γραπτή άδεια του εκάστοτε Αρχιεπισκόπου, την οποία και έφερε πάντοτε μαζί του. Συνέβη όμως κάποτε να στείλει ο Πρωτοσύγκελλος έναν Βοηθό Επίσκοπο στους Τρείς Ιεράρχας για να ελέγξει αν ο π. Επιφάνιος είχε άδεια. Μόλις εκείνος είδε ότι ο Γέροντας ήταν τόσο επιμελής ώστε  να έχει σε πρώτη ζήτηση ό,τι έγγραφο χρειαζόταν, τηλεφωνεί στον αποστείλαντα λέγοντάς του χαριτολογώντας:
- Έχει όχι μόνο πτυχίο, αλλά και άδεια εξασκήσεως του επαγγέλματος!


* * *


-          Πάτερ, απολυτοποιείτε τους ιερούς Κανόνες!
-          Μπορώ, παιδί μου να μην τους απολυτοποιώ, αφού είναι καρποί του Αγίου Πνεύματος; Στον α΄ Κανόνα της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου αναφέρεται ολοκάθαρα ότι οι Άγιοι Πατέρες που θέσπισαν τους ιερούς Κανόνες, όπως και οι Άγιοι Απόστολοι «εξ ενός άπαντες και του αυτού πνεύματος αυγασθέντες, όρισαν τα συμφέροντα». Ποιός είμαι, λοιπόν, εγώ να τους σχετικοποιώ;


* * *

-          Πάτερ, με την προσκόλλησή σας στους ιερούς κανόνες καταντάτε νομικιστής!
-          Όχι παιδί μου! Σε μια εποχή όμως, όπου πολλοί εφευρίσκουν διάφορες προφάσεις για να πετάξουν στον κάλαθο των αχρήστων τους καρπούς αυτούς του Αγίου Πνεύματος, εγώ επιμένω να στέκομαι με απόλυτο σεβασμό μπροστά σ’ Αυτό και τους θεοφόρους Πατέρες που θεσμοθέτησαν τα κελεύσματά Του. Μ’ αυτή την έννοια, αν θέλεις, είμαι νομικιστής!


* * *

-          Πάτερ, είναι γνωστό ότι είστε αυστηρά προσηλωμένος στην πιστή τήρηση των ιερών Κανόνων για την επίλυση όλων των εκκλησιαστικών προβλημάτων και μ’ αυτό το πνεύμα γράφετε τα κείμενά σας. Μήπως έχετε μετανοιώσει ποτέ για τις θέσεις τις οποίες πήρατε, βλέποντας τις μετέπειτα εξελίξεις των πραγμάτων;
-          Όχι, καλό μου παιδί. Ούτε κατά διάνοιαν! Και τώρα να έγραφα για τα ίδια θέματα, τα ίδια πράγματα θα έγραφα και την ίδια στάση θα τηρούσα. Ποτέ στη ζωή μου δεν μετάνοιωσα, επειδή πήρα τη θέση την οποία υπαγόρευαν οι ιεροί Κανόνες. Για πολλά άλλα μετανοιώνουμε όλοι πικρά. Για την τήρηση των Κανόνων, όχι!


Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΥΠΟΘΗΚΕΣ ΖΩΗΣ από τη διδασκαλία του πατρός Επιφανίου» - Έκδοσις Ιερού Ησυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνας


Τρίτη 8 Ιουλίου 2014

Η κατάργηση της αργίας της Κυριακής

Τώρα τελευταία ο πόλεμος κατά της Εκκλησίας έγινε πιο σφοδρός. Μεταξύ των άλλων οι εχθροί της Εκκλησίας προσπαθούν να καταργήσουν επισήμως διά νόμου την αργία της Κυριακής. Φοβερό το τόλμημα. Με ύπουλο τρόπο και διάφορα προσχήματα επιχειρούν να επιβάλουν την εργασία κατά την ημέρα της Κυριακής. Να καταργηθεί η αργία, που είναι αιωνόβιος θεσμός, και να επιβληθεί η εργασία. Όχι την Κυριακή στην εκκλησία, αλλά στην εργασία…
Η κατάργηση της αργίας δεν είναι μόνον ένα πλήγμα κατά της Εκκλησίας, αλλά συνιστά και δράμα των εργαζομένων, οι οποίοι χάνουν την ευκαιρία να ξεκουρασθούν και να αναπαυθούν κάπως, αφού θα είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται συνεχώς, χωρίς διακοπή. Γι’ αυτό και υπήρξαν πολλές διαμαρτυρίες από τους εργαζομένους. Δυστυχώς όμως ο νόμος ψηφίσθηκε από τους βουλευτές με μικρή πλειοψηφία.
Θα λατρεύουμε λοιπόν το χρήμα, τον Μαμωνά, και όχι τον Θεό της αγάπης; Σε τέτοιο κατάντημα οδηγεί η κατάργηση της αργίας της Κυριακής. Ίσως δεν έχουμε αντιληφθεί τι κινδύνους εγκυμονεί ο παράνομος αυτός νόμος.
Εδώ υπάρχει κίνδυνος αφανισμού του Έθνους μας, και πρέπει να ξυπνήσουμε, να διαμαρτυρηθούμε και να αντιδράσουμε. Όλοι στα όπλα, τα όπλα τα πνευματικά!
Βέβαια υπάρχουν πολλοί τρόποι διαμαρτυρίας. Ένας ίσως είναι ο πιο αποτελεσματικός και μπορούμε όλοι να τον χρησιμοποιήσουμε. Κάθε Κυριακή, που χτυπάει η καμπάνα, όλοι στην εκκλησία. Πως είναι οι εκκλησίες κατάμεστες τα Χριστούγεννα και το Πάσχα; Παρόμοια να είναι και την Κυριακή. Έτσι όλοι αυτοί που πολεμούν την Εκκλησία θα φοβηθούν και θα καταλάβουν ότι ο ορθόδοξος ελληνικός λαός δεν σηκώνει τέτοια αντιχριστιανικά νομοθετήματα. Είναι βλέπεις και οι ψήφοι που τις υπολογίζουν αφάνταστα οι κυβερνώντες.
Εδώ όμως πρέπει να παραδεχθούμε και ένα δικό μας τραγικό λάθος. Έχουμε εγκαταλείψει μόνοι μας την Εκκλησία. Μόνοι μας είμαστε αφορισμένοι. Δεν εκκλησιαζόμαστε τακτικά και γι’ αυτό έρχονται αυτοί με θράσος και θέλουν να επιβάλουν την κατάργηση της αργίας της Κυριακής. Πρέπει να ξυπνήσουμε και να καταλάβουμε ότι η Εκκλησίας έχει ακαταμάχητη δύναμη και μπορεί να τους εξαφανίσει. Έτσι, αν όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί τρέχαμε κάθε Κυριακή στην εκκλησία, θα τολμούσαν αυτοί να επιχειρήσουν τέτοιες παρανομίες;

Πηγή: «Κάθε Κυριακή στην Εκκλησία», Αρχιμ. Γεωργίου Δ. Μπίζα, εκδ. «Ο ΣΩΤΗΡ», ΑΘΗΝΑΙ 2013


Περιεκτικές Διδαχές του Γέροντος Κυρίλλου, Ηγουμένου Ι. Μ. Οσίου Δαυίδ Ευβοίας (+ 30/3/2012) ΜΕΡΟΣ Γ΄

Δεν θέλω νά ‘χεις τίποτα μέσα σου για κανέναν. Να μη μας βρει ο θάνατος κι έχουμε κάτι στην καρδιά μας για τον αδελφό.


Ό,τι δεν θέλεις να σου κάνουν, να μην το κάνεις.


Όπου υπάρχει Αγάπη, εκεί Θεός. Τον Θεό δεν θα τον βρούμε πουθενά άλλου, παρά μόνο στην Αγάπη και την Πίστη.


Όπως το κράτος έχει τους νόμους του για να σταθεί, έτσι και ο Θεός έχει τους δικούς Του νόμους.


Όσοι έρχονται στον Άγιο Δαυίδ καλοπροαίρετα δεν φεύγουν ποτέ με άδεια χέρια.


Με φαντασίες ζούμε. Δεν κάνουμε τίποτα, και νομίζουμε ότι κάτι είμαστε. Οι Άγιοι κάνανε τα πάντα και λέγανε ότι τίποτε δεν κάνουμε, ενώ εμείς; … Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός έλεγε ότι είναι ο χειρότερος των ανθρώπων, ποιος; Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός! Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης έλεγε ότι είναι κύων τεθνηκώς, ψόφιο σκυλί, κι εμείς, αν κάνουμε κανένα σταυρό παραπάνω, νομίζουμε ότι κάτι είμαστε…


Με την κενοδοξία χάνουμε το παιχνίδι – για τον εαυτό μου το λέω, όχι για σας – χάνουμε τα πάντα, κολαζόμαστε.


Ψόφια σκυλιά είμαστε.


Μόνοι μας διώχνουμε την Χάρη του Θεού από πάνω μας.


Αν επαληθεύονταν οι γιατροί στα όσα λένε, ο μισός πληθυσμός θα είχε πεθάνει. Ημερομηνία λήξης βάζει μόνο ο Θεός.


Να μη μετράμε τα κομποσκοίνια (του άρεσε η μέθοδος του π. Πορφυρίου).



Πηγή:
«ΔΙΚΑΙΟΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΙΩΝΑ ΖΩΣΙ», Εκδ. Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ του Γέροντος - 2013





Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014

Μήπως κι άλλες θρησκείες έχουν κάποια ψήγματα αλήθειας;

Το θρησκευτικό συναίσθημα, η αναζήτηση του Θεού είναι μία φυσική λειτουργία του ανθρώπου. Δεν υπάρχει τόπος στη γη χωρίς θρησκεία. Επειδή, όμως, ο Θεός είναι υπερβατικός, και υπερβαίνει τις αντιληπτικές ικανότητες του ανθρώπου, ο άνθρωπος μόνος του ποτέ δεν μπορεί να τον γνωρίσει. Τον γνωρίζει, όσο ο ίδιος αποκαλύπτεται. Η Αγία Γραφή λέει ότι «οι Θεοί των εθνών δαιμόνια» (Ψαλμ. 95, 5), δηλαδή οι θεότητες εκτός της αποκάλυψης της Αγίας Γραφής είναι δημιουργήματα δαιμονίων. Ο διάβολος από μίσος προς το Δημιουργό και από φθόνο προς τον άνθρωπο οδήγησε τους ανθρώπους να λατρεύουν κτίσματα, νεκρούς προγόνους, δυνάμεις της φύσης και φανταστικά όντα ως θεούς. Μ’ αυτόν τον τρόπο ικανοποιεί τον εγωισμό του, να λατρεύεται ως Θεός, και αποπροσανατολίζει τους ανθρώπους από τον πραγματικό Θεό, για να πέφτουν στην αμαρτία και να ζουν μακριά από το Θεό και να μη το δεχθούν, όταν αποκαλυφθεί και τον λατρεύσουν. Εδώ, ας θυμηθούμε πόσο δύσκολα επικράτησε ο χριστιανισμός στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, πόσοι εξολοθρεμοί των χριστιανών έγιναν στην Περσία, τι αντίσταση βρήκε και βρίσκει η ιεραποστολή στην Ινδία, στην Κίνα, στην Ιαπωνία!
Ό,τι φαίνονται αλήθεια στις άλλες θρησκείες, είναι μισή αλήθεια και, όπως ξέρουμε, η μισή αλήθεια είναι ολόκληρο ψέμα. Εξάλλου αν δεν έλεγαν και κάποιες αλήθειες, ποιος θα τις ακολουθούσε; Όλες οι θρησκείες πάσχουν και στη διδασκαλία περί Θεού και στην ηθική διδασκαλία.

Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις - Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ.19-20), Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου



Σάββατο 5 Ιουλίου 2014

Γίνε ιεραπόστολος για αγρίους στην Αθήνα Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

Πρέπει να χαίρεσαι που ο Θεός σ’ έριξε σε δύσκολο περιβάλλον. Γιατί εκεί έχεις την δυνατότητα ν’ αγωνισθείς και να κερδίσεις πολλά. Και να ξέρεις πως κανένα περιβάλλον δεν είναι τέλειο.
Πρέπει να αισθάνεσαι τους άλλους, οποιοιδήποτε κι αν είναι αυτοί, μέλη του σώματός σου. άμα σε πονάει το χέρι σου το κόβεις; Άμα σε πονάει το πόδι σου το κατηγορείς; Έτσι λοιπόν, αν σε ενοχλεί ο αδελφός σου ή η αδελφή σου, να λες με το μυαλό σου: Άχ, το πόδι μου είναι λίγο κουτσό και πρέπει να προσέχω. Άχ, με πονάει το χέρι μου (που είναι η άλλη αδελφή), και πρέπει να δείξω όλη μου την αγάπη και να την περιποιηθώ με αγάπη.
Τότε δεν θα έχεις καμία στενοχώρια και θα είσαι ένας αθόρυβος ιεραπόστολος μέσα σ’ αυτό το δύσκολο περιβάλλον με τους πολλούς δύσκολους χαρακτήρες. Γίνε ιεραπόστολος για αγρίους. Θέλεις να μοιάσεις σ’ εκείνους τους ιεραποστόλους, που πηγαίνουν στους αγρίους και να έχεις τον ίδιο μισθό; Κάνε αυτό που σου λέω.
Προσπάθησε ν’ αλλάξεις το πνευματικό περιβάλλον που ζεις, χωρίς λόγια. Να τι θα κάνεις: Θα είσαι ολιγομίλητη, αλλά θα απαντάς με χαρούμενο πρόσωπο. Θα προσεύχεσαι για όλους. Θα προάγεσαι στην αρετή και θα δείχνεις την αγάπη σου. τότε οι άλλοι θα πούν: Για κοίτα πόσο αδικήσαμε αυτή την κοπέλα! Αυτή είναι θησαυρός και δεν το είχαμε καταλάβει. Το κακό θα μετατραπεί σε καλό και θα θέλουν όλοι να σου μοιάσουν.
Και στο χειρότερο περιβάλλον μπορούμε να αγιάσουμε.



Πηγή: «Μαθητεία στον Γέροντα Πορφύριο», Πορφυρίας Μοναχής, εκδ. Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Μήλεσι 2012 (σελ.114-115)

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014

Η προσευχή για του κεκοιμημένους αιρετικούς ή απίστους Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

Για τους γονείς σας που πέθαναν μέσα στην αίρεση, μπορείτε να προσεύχεστε, παραδίνοντάς τους στο άπειρο έλεος του Θεού. Στις εκκλησιαστικές ακολουθίες, όμως, και στη Θεία Λειτουργία δεν μπορούν να μνημονεύονται. Η Εκκλησία προσεύχεται για τα παιδιά της στον Κύριο, ικετεύοντάς Τον να τα στερεώσει στην ορθή πίστη και να τα καθοδηγήσει στο δρόμο της ευσέβειας. Για τους απίστους, τους αιρετικούς, τους πλανεμένους και, γενικά, όλους όσοι βρίσκονται έξω από τους κόλπους της, προσεύχεται να επιστρέψουν, γνωρίζοντας τον αληθινό Θεό. Και επειδή δεν μπορούν να επιστρέψουν παρά μόνο εδώ, στη γη, και σ’ αυτή τη ζωή, η προσευχή της περιορίζεται στους ζωντανούς. Οι «κεκοιμημένοι» άπιστοι ή αιρετικοί έχουν χάσει οριστικά κάθε δυνατότητα επιστροφής.
Η Εκκλησία είναι το θεανθρώπινο σώμα του Χριστού και οι χριστιανοί, ζωντανοί και «κεκοιμημένοι», μέλη του σώματος. Όλοι όσοι δεν ανήκουν σ’ αυτό, καλούνται να πιστέψουν, να βαπτιστούν και να ενσωματωθούν στην Εκκλησία, γιατί μόνο έτσι θα σωθούν. «Ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται, ο δε απιστήσας κατακριθήσεται» (Μαρκ. 16, 16), είπε ο Κύριος. Και πάλι: «Εάν μη τις γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος» - και αυτό μόνο στη γη μπορεί να συντελεστεί – ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού» (Ιω. 3, 5). Στους μαθητές Του, επίσης, είπε: «Όσα εάν λύσητε επί της γης, έσται λελυμένα εν τω ουρανώ» (Ματθ. 18, 18). Όσα, δηλαδή, θα συγχωρήσετε στη γη, θα είναι συγχωρημένα και στον ουρανό. Έτσι, όσα δεν συγχωρήθηκαν στη ζωή αυτή, δεν μπορούν να συγχωρηθούν στην άλλη. Γι’ αυτό η Εκκλησία δεν προσεύχεται ούτε για τους αυτόχειρες, έστω κι αν είναι βαπτισμένοι, επειδή, θανατώνοντας τον εαυτό τους, δεν έχουν πια τη δυνατότητα να μετανοήσουν και να συγχωρηθούν για το φοβερό τους αμάρτημα.
Καταλαβαίνω πως όλα τούτα σας πικραίνουν, γιατί έρχονται σε αντίθεση με τα αισθήματα και τους πόθους σας. Θα σας παρηγορήσω, όμως, λέγοντας σας, ότι μπορείτε να προσεύχεστε εσείς για τους γονείς σας, παραδίνοντάς τους με ελπίδα στην άπειρη φιλανθρωπία του Θεού. Αυτό κάνουμε, άλλωστε, και για τα βρέφη που πεθαίνουν αβάπτιστα. Εύχομαι ο Κύριος να ελεήσει τις ψυχές τους κατά την ευσπλαχνία Του και κατά την πίστη σας.


Από το βιβλίο «Χειραγωγία στην πνευματική ζωή», Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, εκδ. Ιερά Μονή Παρακλήτου, σελ. 74-75

Τρίτη 1 Ιουλίου 2014

Σύντομη βιογραφία του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς (1896 - 1966)

Ο Άγιος Ιωάννης γεννήθηκε στις 4 Ιουνίου το 1896 στο χωριό Αντάμοβκα της επαρχίας Χαρκώβ της Νότιας Ρωσίας. Ήταν απόγονος της αριστοκρατικής οικογένειας Μαξίμοβιτς που ένα μέλος αυτής της οικογένειας ανακηρύχτηκε  Άγιος του 1916 και είναι ο ιεράρχης Ιωάννης Μαξίμοβιτς Μητροπολίτης Τομπόλσκ που το λείψανό του παραμένει άφθαρτο μέχρι σήμερα στο Τομπόλσκ. Ο Άγιος αυτός Ιεράρχης Ιωάννης εκοιμήθη στις αρχές του 18ου αιώνος αλλά μεταλαμπάδευσε την χάρη του στον μακρινό του ανιψιό, το Μιχαήλ (γιατί αυτό ήταν το βαπτιστικό όνομα του Αγίου Ιωάννη και όταν έγινε αργότερα μοναχός πήρε το όνομά του θείου του. Ο πατέρας του, ο Μπόρις ήταν στρατάρχης των ευγενών σε μία επαρχία του Χαρκώβ και ο θείος του ήταν πρύτανις Πανεπιστημίου Κιέβου. Η σχέση του με τους γονείς του ήταν πάντα άριστη. Κατά την παιδική του ηλικία ο Μιχαήλ ήταν φιλάσθενος και έτρωγε λίγο. Ήταν ήσυχο παιδί και πολύ ευγενικός και είχε βαθειά θρησκευτικότητα. Όταν έπαιζε, έντυνε τα στρατιωτάκια του μοναχούς, μάζευε εικόνες, θρησκευτικά βιβλία και του άρεσε να διαβάζει βίους Αγίων. Τα βράδια στεκόταν όρθιος για πολλή ώρα προσευχόμενος. Επειδή ήταν ο μεγαλύτερος από τα 5 αδέλφια του ήταν αυτός που γνώριζε τόσο καλά τους βίους των Αγίων και έγινε και ο πρώτος δάσκαλος τους στην πίστη. Ήταν πολύ αυστηρός με τον εαυτό του στην εφαρμογή των εκκλησιαστικών και εθνικών παραδόσεων. Τόσο πολύ εντυπωσίασε την παιδαγωγό του που ήταν Γαλλίδα και καθολική που επηρεάστηκε από την χριστιανική ζωή του μικρού Μιχαήλ και βαπτίστηκε Ορθόδοξος.
 
 Είχαν μια εξοχική κατοικία κοντά σ' ένα Μοναστήρι που το επισκεφτόταν τακτικά ο μικρός Μιχαήλ. Σε ηλικία 11 ετών οι γονείς του Μπόρις και Γλαφύρα τον έστειλαν στην Στρατιωτική σχολή της Πολτάβα που συνέχισε να ζει με ριζωμένη βαθειά την πίστη του γιατί όταν τα παιδιά λείπουν για αρκετό καιρό από το σπίτι τους επηρεάζονται εύκολα οι νέες τους ψυχές. Αυτός όμως έμεινε σταθερός στην πίστη του. Εκεί συνάντησε και τον Επίσκοπο της Πολτάβα τον Θεοφάνη που ήταν  ένας πολύ αγαπητός Ιεράρχης που επηρέασε τον Μιχαήλ. Σε μια στρατιωτική παρέλαση ενώ περνούσαν από τον Καθεδρικό Ναό ο μικρός Μιχαήλ (ήταν τότε 13 ετών) έκανε τον σταυρό του, οι συμμαθητές του γελούσαν και τον κορόιδευαν, τιμωρήθηκε από τις αρχές για την πράξη του αυτή, όμως ο πρίγκιπας Κωνσταντίνος που ήταν προστάτης της Σχολής είπε να μην τιμωρηθεί ο δόκιμος Μιχαήλ γιατί με την πράξη του αυτή δηλώνει βαθειά και υγιή θρησκευτικά αισθήματα. Το 1914 τελείωσε την Στρατιωτική σχολή και ήθελε να συνεχίσει τις σπουδές του στην Θεολογική Σχολή του Κιέβου αλλά οι γονείς του επέμεναν να πάει στην Νομική σχολή και ο Μιχαήλ κάνει υπακοή στους γονείς του. Και όπως παρατηρούσαν οι συμμαθητές του αυτός περισσότερο διάβαζε τους βίους των Αγίων από τα μαθήματα του, ωστόσο όμως ήταν καλός μαθητής. Τα χρόνια πέρασαν και  τελείωσε τις σπουδές του. Τότε άρχισε ένα αντιχριστιανικό ρεύμα ν' απλώνεται στην Ρωσία, όμως ο Μιχαήλ είχε βαθειά μέσα του την πίστη και ήταν τολμηρός. Το εκκλησιαστικό συμβούλιο του Χάρκων συζητούσε να ξεκρεμάσουν την ασημένια καμπάνα του Ι. Ναού και να την λιώσουν.
       Όλοι συμφώνησαν, άλλοι φοβόντουσαν ν' αντιδράσουν και ετοιμάζονταν να το κάνουν αυτό, όμως ο Άγιος  διαφώνησε μαζί με λίγους και άρχισαν οι συλλήψεις. Οι γονείς του είπαν να φύγει να κρυφτεί, όμως ο Μιχαήλ τους είπε: «Δεν υπάρχει τόπος που μπορεί κανείς να κρυφτεί από το θέλημα του Θεού και ότι χωρίς το θέλημα του Θεού δεν γίνεται τίποτα, δεν πέφτει ούτε μία τρίχα από το κεφάλι μας». Έτσι φυλακίστηκε και μετά από 1 μήνα τον άφησαν ελεύθερο, ξανά συλλαμβάνεται και αφού διαπίστωσαν ότι δεν τον ενδιέφερε εάν θα ήταν ελεύθερος ή φυλακισμένος, τον έβγαλαν από την φυλακή. Ο Μιχαήλ ζούσε σε άλλο κόσμο και ποθούσε τον Θεό. Το 1921 φεύγει όλη η οικογένεια του (αφού ξέσπασε στη Ρωσία εμφύλιος πόλεμος) και πάνε στην Γιουγκοσλαβία όπου σπούδασε στο Βελιγράδι στην Θεολογική σχολή και για να μπορεί να τα βγάζει πέρα πουλούσε εφημερίδες. Το 1924 χειροτονήθηκε αναγνώστης στην Ρωσική Εκκλησία του Βελιγραδίου από τον Επίσκοπο Αντώνιο και το 1926 χειροτονήθηκε διάκος και εκάρη μοναχός με τ' όνομα Ιωάννης στο Μοναστήρι του Μίλκοβ. Αργότερα μέχρι το 1934 διορίστηκε στην Ιερατική σχολή στην πόλη Βιτώλ της Σερβίας και τελούσε λειτουργίες και στα Ελληνικά για τους Έλληνες της περιοχής που τον αγαπούσαν πολύ. Εκεί στην Ιερατική σχολή φρόντιζε πολύ για τους μαθητές του, πήγαινε στα δωμάτια τους τα βράδια και τους σκέπαζε, τους σταύρωνε και έφευγε. Αυτός δεν κοιμόταν καθόλου σε κρεβάτι και τις λίγες ώρες που ξεκουραζόταν τα βράδια κοιμόταν σε καθιστή στάση ή γονατιστός στο πάτωμα μπροστά στα εικονίσματα.
 Όταν έφευγαν οι μαθητές για διακοπές στα σπίτια τους μιλούσαν με θαυμασμό για τον καθηγητή τους τον Βλαντίκα Ιωάννη που πάντα προσευχόταν, που ποτέ δεν είχε κοιμηθεί στο κρεβάτι, που νήστευε αυστηρά και λειτουργούσε και κοινωνούσε καθημερινά. Το 1934 αποφασίζουν να τον εκλέξουν Επίσκοπο, ο Άγιος αρνείται και τους λέει ότι έχει πρόβλημα στην ομιλία του, αυτοί του λένε ότι και ο Μωυσής είχε πρόβλημα και τον εκλέγουν και τον χειροτονούν Επίσκοπο για την Σαγγάη. Φτάνει στις 21 Νοεμβρίου το 1934 στην Σαγγάη και βρίσκει μια μισοκτισμένη Εκκλησία και με κάποια προβλήματα στους κατοίκους εκεί που προσπάθησε να τους βοηθήσει ώστε να ‘ρθει η ειρήνη, οργάνωσε ορφανοτροφείο και το αφιερώνει στον Άγιο Τύχωνα του Ζαντόσκο που αγαπούσε τα παιδιά. Μάζευε άρρωστα φτωχά και πεινασμένα παιδιά από τους δρόμους και τα στενά της Σαγγάης και ξεκίνησε με 8 παιδιά και στο τέλος έφτασε τα 3.500 παιδιά. Όταν ήρθαν και εκείνοι οι κομουνιστές πήρε τα παιδιά και τα μετέφερε στις Φιλιππίνες και μετά στην Αμερική. Έτρωγε μια φορά την ημέρα στις 11 το βράδυ. Κατά την διάρκεια της πρώτης και της τελευταίας εβδομάδας της Μ. Σαρακοστής δεν έτρωγε απολύτως τίποτα και την υπόλοιπη νηστεία όπως και στην νηστεία των Χριστουγέννων έτρωγε μόνο πρόσφορο.
 Τις νύχτες προσευχόταν πολύ και όταν αισθανόταν εξάντληση, όπως ήταν γονατιστός, έβαζε το κεφάλι του στο πάτωμα και κοιμόταν λίγο μέχρι να πάει το πρωί στην Θεία Λειτουργία και άρρωστος να ήταν θα λειτουργούσε. Δεν ήταν μόνο ένας μεγάλος ασκητής αλλά ο Θεός του είχε δώσει και το προορατικό χάρισμα και οι προσευχές του έφερναν την θεραπεία. Καθημερινά επισκεπτόταν τους ασθενείς του, τους εξομολογούσε και τους κοινωνούσε. Σε σοβαρά ασθενείς σκεκόταν ώρες δίπλα τους προσευχόμενος και γονατιστός και γινόταν πολλές φορές το θαύμα. Όταν ήρθαν στην Κίνα οι κομμουνιστές έφυγαν οι Ρώσοι για την Αμερική και φεύγει και ο Άγιος το 1951 στην Αμερική μεταφέροντας το ποίμνιο του. Οι Επίσκοποι της Συνόδου αποφασίζουν και τον στέλνουν στην Επισκοπή του Παρισιού και των Βρυξελλών. Έτσι ο Άγιος τελούσε θείες λειτουργίες στα Γαλλικά, στα Ολλανδικά, όπως τελούσε πρώτα στα Ελληνικά, στα Κινέζικα και στα Αγγλικά. Δεν επέτρεπε στις γυναίκες που είχαν κραγιόν να ασπαστούν τις εικόνες και τον Τίμιο Σταυρό. Μια πνευματική του κόρη η Ζηναίδα Ζουλιέμ, που τον υπηρέτησε στην Γαλλία μας αναφέρει μερικά περιστατικά από την προορατικότητα του Αγίου.

Γνώρισα λέει για πρώτη φορά τον Άγιο πηγαίνοντας στο σπίτι του στις Βερσαλλίες, ένα κελλί που ήταν ένα μικρό δωμάτιο με μικρά κουτιά με γράμματα μέσα, ένα τραπέζι, ένα καναπέ και μια σακούλα με ξερά πρόσφορα. Φορούσε πέδιλα ή παντόφλες και πολλές φορές ήταν και ξυπόλητος γιατί τα έδινε στους φτωχούς. Κάλτσες δεν φορούσε, ανεξάρτητα από τις καιρικές συνθήκες. Του ζήτησε να πάει να εργαστεί σε κάποια περιοχή και ήρθε να της δώσει ευλογία, όμως ο Άγιος της είπε να πάει σε κάποια άλλη περιοχή να εργαστεί και όπως πράγματι έτσι και έγινε λες και το πρωτογνώριζε. Τον γνώρισε το 1958 και ο πατέρας της πείθανε τον 1957, πριν πεθάνει της είπε: «απόψε μ' επισκέφθηκε ένας μοναχός κοντός με μαύρα» και αναρωτιόταν, ποιος να ήταν τότε δεν ήξερε τον Άγιο Ιωάννη. Όταν τον γνώρισα λοιπόν λέει η Ζηναίδα, μια μέρα ενώ ήμουνα στο σπίτι του σκεφτόμουν, κρίμα, εάν τον είχα γνωρίσει τότε που ήταν άρρωστος ο πατέρας μου θα προσευχόμουν και θα γινόταν καλά τότε ο Άγιος στράφηκε και της λέει: ξέρεις, επισκέφτηκα τον πατέρα στου όταν ήταν άρρωστος στο νοσοκομείο και άνοιξε τον μικρό του κατάλογο και βρήκε στην σελίδα τ' όνομα του πατέρα μου «Βασίλειος Ζουλιέμ». Πως είναι δυνατόν να γνώριζε τις σκέψεις μου εάν δεν ήταν προορατικός, άρα δεν ήταν θέλημα Θεού να ζήσει ο πατέρας μου.
 Πολλές φορές ήθελα να τον ρωτήσω πολλά αλλά ήταν απασχολημένος και το βράδυ που θα ήταν η κατάλληλη στιγμή να τον ρωτήσω εγώ τα είχα ξεχάσει και εκείνος ενώ έτρωγε την σούπα του σιγοψιθύριζε και άκουγα όλα όσα ήθελα να μάθω από τις ερωτήσεις που σκεφτόμουν να του κάνω και ο Άγιος σαν να τις γνώριζε και μου τις απαντούσε. Όταν αργότερα θα έφευγε για το Σαν Φρανσίσκο στεναχωριόμουν πολύ και ενώ μας μιλούσε στην Εκκλησία εγώ έκλαιγα και τότε γυρίζει και μου λέει: «οι άνθρωποι που έχουν τους ίδιους στόχους και αγωνίζονται για την κατάκτηση του ιδίου πράγματος έχουν ενότητα ψυχής και δεν αισθάνονται την απόσταση του χωρισμού, η απόσταση δεν μπορεί να γίνει εμπόδιο στην πνευματική ενότητα των ανθρώπων σε μία ψυχή». Και αμέσως ηρέμησα. Όταν προσευχόταν στην Αγία Τράπεζα το Άκτιστο Φως τον έλουζε και δεν πατούσε στην γη. Πάντοτε ράντιζε με αγιασμό τον Ναό και το γραμματοκιβώτιο που έριχνε τα γράμματα του μόνος του αφού τα σταύρωνε πήγαινε ξυπόλητος στο χιόνι και στην βροχή και τα έριχνε. Όταν έφυγε στην Αμερική  άλλαξαν το γραμματοκιβώτιο με άλλο καινούργιο, εγώ στεναχωρέθηκα και όταν αργότερα ήρθε πάλι για λίγο στην Γαλλία ο Άγιος τον είδα να παίρνει τον αγιασμό και να πηγαίνει να ραντίσει το νέο γραμματοκιβώτιο χωρίς εγώ να του έχω πει τίποτα. Μια μέρα περνώντας από τον Ναό άκουσε κλάματα, προχώρησε μέχρι το ιερό κοιτώντας μέσα είδε τον Άγιο να είναι γονατιστός πίσω από την Αγία Τράπεζα και να κλαίει γοερά  για τα προβλήματα των άλλων, Δεν άντεχε η ψυχή της να τον ακούει που έκλαιγε και έφυγε αθόρυβα από τον Ναό.
       Πριν φύγει για την Αμερική της είχε πει: όταν εσύ Ζηναίδα είσαι άρρωστη ή κάποιος άλλος να με ειδοποιείτε να έρθω και πράγματι μόλις διάβαζαν την Παράκληση θεραπευόταν. Το 1962 στις 21 Νοεμβρίου τον στέλνουν στο Σαν Φρανσίσκο ως Επίσκοπο στην Ρωσική Εκκλησία της διασποράς. Γύρω στο λαιμό του είχε δέσει μια δερμάτινη θήκη με την εικόνα της Παναγίας μέσα, που είχε φέρει από την Ρωσία. Όταν πήγαινε στους ασθενείς διάβαζε τους Χαιρετισμούς της Παναγίας και γινόταν το θαύμα. Αγαπούσε πολύ τα παιδιά και τα κοιτούσε με το στοργικό του βλέμμα, όλοι δεν ξεχνούσαν το ζεστό του βλέμμα, όταν σε κοίταζε ήξερες ότι εκείνη την στιγμή ήσουν το πιο αγαπημένο πρόσωπο στον κόσμο. Συνήθιζε να περπατά ξυπόλητος ακόμα και στο πιο άγριο τσιμέντο στο πάρκο στις Βερσαλίες, έτρωγε μια φορά την ημέρα στις 11 το βράδυ και μόνο όταν κάποιος φρόντιζε γι' αυτό, αλλιώς το παρέλειπε και αυτό. Τελούσε καθημερινά την Θεία Λειτουργία και το Άγιο Δισκάριο ήταν πάντοτε γεμάτο γιατί μνημόνευε πλήθος ονομάτων από κάθε τσέπη του έβγαζε χαρτάκια με ονόματα και κάθε μέρα προστίθενται και άλλα ονόματα  από τα γράμματα που του έστελναν και του ζητούσαν να κάνει προσευχή. Στην Μεγάλη Είσοδο των Τιμίων Δώρων ξαναδιάβαζε πάλι τα ονόματα που εντωμεταξύ του είχαν δώσει και άλλα και αργούσε πολύ. Μετά την θεία Λειτουργία παρέμενε για ώρες στην Εκκλησία. Με περισσή φροντίδα καθάριζε το Άγιο Δισκοπότηρο και το Άγιο Δισκάριο, την Αγία Τράπεζα και την Αγία Πρόθεση. Παράλληλα έτρωγε λίγο πρόσφορο και έπινε άφθονο ζεστό νερό. Τα γράμματα που λάβαινε τα διάβαζε το απόγευμα μετά τη θεία λειτουργία αφού έβαζε ένα πρόσωπο εμπιστοσύνης και τα άνοιγε μην τυχόν και υπάρχει σε κάποιο γράμμα επείγουσα ανάγκη. Πολλές φορές έλεγε το περιεχόμενο των γραμμάτων πριν ακόμα τα διαβάσει, είχε το χάρισμα της προορατικότητας. Πολλές φορές εκεί στην Σαγγάη που ήτα γύριζε έξω τι νύχτες και έδινε ψωμί και χρήματα στους αστέγους και ζητιάνους, ακόμη και σε μεθυσμένους.

Το Σάββατο στις 2 Ιουλίου το 1966 ο Άγιος έφυγε από αυτή την ζωή. Είχε πάει στο Σιάτλ μαζί με την θαυματουργική εικόνα της Παναγίας του Κούρση. Μόλις τελείωσε την Θεία Λειτουργία και αφού πέρασε 3 ώρες προσευχόμενος μέσα στο ιερό πήγε στο δωμάτιο του να ξεκουραστεί, κάθισε στην πολυθρόνα του και στις 4 παρά δέκα το απόγευμα κοιμήθηκε τον αιώνιο ύπνο ήρεμα χωρίς πόνο. Ακούστηκες ένας θόρυβος και όταν μπήκαν μέσα τον βρήκαν κάτω πεσμένο από την πολυθρόνα του και όπως λένε προγνώριζε την ημέρα του θανάτου του εκ των προτέρων και ήξερε ότι ο θάνατος του πλησιάζει και είχε προετοιμαστεί όπως οι μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Γι' αυτό και εκείνη την ημέρα του θανάτου του έστειλε ένα γράμμα στέλνοντας για τελευταία φορά την ευλογία του στις μοναχές της Λέσνα στην Γαλλία που τόσο πολύ τον είχαν βοηθήσει και εξυπηρετήσει. Σχεδόν  24 ώρες αργότερα το σώμα του έφθασε στον Καθεδρικό Ναό του Σαν Φρανσίσκο που ο ίδιος είχε ολοκληρώσει. Τον προϋπάντησαν οι κληρικοί, έγινε ολονύχτια αγρυπνία που κράτησε 4 ώρες, όλη την νύχτα διάβαζαν το ψαλτήρι και όλοι αγρυπνούσαν για τελευταία φορά μαζί του. Ο κόσμος ερχόταν για να προσκυνήσει και να χαιρετήσει για τελευταία φορά τον Δεσπότη τους. 
 Όλοι οι Ιεράρχες που τον γνώριζαν μιλούσαν για την ασκητική του ζωή. Μια ζωή όλο αγώνα πνευματικό που δεν είχε ξαπλώσει για 40 χρόνια σε κρεβάτια από τότε που έγινε μοναχός, που κοιμόταν μόνο μία ή δύο ώρες το βράδυ είτε όρθιος, είτε γονατιστός και σκυφτός στο πάτωμα, πολλές φορές κοιμόταν για λίγο απαντούσε κανονικά στο τηλέφωνο, όπως μαρτυρεί κάποιος που έτυχε να' ναι μπροστά του στο δωμάτιο του, ενώ μιλούσε του έπεσε το ακουστικό λίγο πάνω στα γόνατα και κοιμισμένος, όπως ήταν, απαντούσε σαν ν' άκουγε τον συνομιλητή του. Όλοι ένοιωσαν ότι είχαν μείνει ορφανοί γιατί ο Άγιος έδειχνε κατανόηση στον καθένα τους και πολλή αγάπη. Τον κήδεψαν στις 7 Ιουλίου το απόγευμα. Το σώμα του τόσες μέρες δεν είχε κανένα σημάδι αποσύνθεσης και όλοι ακουμπούσαν επάνω του σταυρούς λουλούδια και νήπια για να πάρουν την ευλογία και μερικοί Ιεράρχες τα εγκόλπιά τους.
 Ο Ναός ήταν αφιερωμένος στην Παναγία, «στην Χαρά όλων των θλιβομένων».Εδώ υπηρέτησε τον Θεό και τους ανθρώπους και εδώ αναπαύεται ο Άγιος. Μετά το τελευταίο ασπασμό έγινε 3 φορές η λιτάνευση του Ιερού λειψάνου του γύρω από τον Ναό. Το φέρετρο το βάσταζαν ορφανά που ο Άγιος είχε σώσει και μεγαλώσει στην Σαγγάη. Ένας Ιεράρχης παρομοίασε την λιτάνευση του Αγίου με την λιτάνευση του Επιταφίου του Χριστού την Μεγ. Παρασκευή. Ετάφη σ' ένα μικρό υπόγειο παρεκκλήσιο κάτω από το Ιερό. Όλοι έφερναν στην μνήμη τους τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ που τους είχε υποσχεθεί ότι και μετά την κοίμηση του θ' άκουγε τις προσευχές τους και τις θλίψεις τους όπως συμβαίνει σ' έναν ζωντανό άνθρωπο. Έτσι πήγαιναν τακτικά στον τάφο τους. Το φθινόπωρο του 1993 η Σύνοδος των Επισκόπων της Αμερικής με υπεύθυνο τον Αρχιεπίσκοπο Αντώνιο του Σαν Φρανσίσκο, αφού έγινε μία παννυχίδα στον τάφο του Αγίου, αποφάσισαν να τον ανοίξουν. Μόλις άνοιξαν την λάρνακα, είχε σκουριάσει λίγο το φέρετρο γιατί ήταν μεταλλικό, άνοιξαν με φόβο Θεού και προσευχή το φέρετρο. Το πρόσωπο του Αγίου ήταν σκεπασμένο με τον αέρα (κάποιο πανί) και η ματιά τους έπεσε στ' άφθαρτα χέρια του Αγίου. Ξεσκέπασαν και το πρόσωπο του και αποκαλύφθηκε και το άφθαρτο πρόσωπο του. Μια υπερκόσμια πνευματική γαλήνη, μια ευλαβική σιωπή απλώθηκε παντού. Βίωναν όλοι στιγμές θείας Χάριτος μπροστά στον Άγιο του Θεού. Αποφασίστηκε και την επόμενη χρονιά το 1994 στις 2 Ιουλίου να γίνει η ανακήρυξη του Αγίου επίσημα πλέον. Ο Θεός δεν μας εγκατέλειψε και μας έστειλε ένα μεγάλο Άγιο να πρεσβεύει για εμάς δίπλα στον Θρόνο του Θεού στα χρόνια αυτά της γενικής αποστασίας μας από τον Θεό.

Ο Καθεδρικός Ναός με τους χρυσούς τρούλους και που είναι αφιερωμένος στην Παναγία, στην χαρά των θλιβομένων, βρίσκεται στη λεωφόρο Γκίρι μεταξύ 26ης και 27ης λεωφόρου και είναι το κτίριο που δεσπόζει στην βορειοδυτική πλευρά του Σαν Φρανσίσκο. Ο Ναός είναι ορατός από πολλά σημεία της πόλης, ή έρχεσαι από τη θάλασσα ή από την γέφυρα Χρυσή πύλη. Το κουβούκλιο του τάφου βρίσκεται δύο πατώματα κάτω από το Ιερό. Κατεβαίνει σ' ένα υπόγειο παρεκκλήσιο με χαμηλό αγιογραφημένο ταβάνι με τον Παντοκράτορα και με αγιογραφίες στους τοίχους και γυαλιστερό μαρμάρινο δάπεδο. Εδώ έρχονται καθημερινά, μετά την κοίμηση του οι πιστοί και προσεύχονται στον τάφο του. Χιλιάδες πιστοί επισκέπτονται τον Άγιο, άλλοι του στέλνουν γράμματα και ζητούν την βοήθεια του και τις προεσβείες του. Ζητούν το νήμα από τα κεριά που ανάβουν στον τάφο του και λίγες σταγόνες λάδι από την καντήλα που καίει εκεί.
 Κάθε χρόνο στις 2 Ιουλίου τελείται η Θεία Λειτουργία και καταφθάνουν εκεί στο παρεκκλήσιο του τάφου του πλήθους κόσμου. Στο κέντρο βρίσκεται η λάρνακα που είναι σκεπασμένη με τον μανδύα του Αγίου, γύρω υπάρχουν μανουάλια με κεριά αναμμένα. Στην κεφαλή της λάρνακας βρίσκεται τοποθετημένη η Επισκοπική μίτρα του Αγίου και η ποιμαντορική του ράβδος βρίσκεται στο κάτω μέρος της λάρνακας. Και εκεί βρίσκεται ένα αναλόγιο με το Ψαλτήρι που το διαβάζουν οι πιστοί όταν πηγαίνουν στο Άγιο και μετά του λένε τα προβλήματα τους. Σ' ένα άλλο αναλόγιο δίπλα είναι η εικόνα των Εισοδίων της Παναγίας που την αφιέρωσε μια οικογένεια από την Κίνα στον Άγιο ως ευγνωμοσύνη που τους είχε βοηθήσει και έδωσε ένα ιερό όρκο η κυρία αυτή μαζί με την μητέρα της να δωρίσουν την εικόνα τους αυτή, το κειμήλιο τους στον Άγιο Ιωάννη στον τάφο του. Αυτή η εικόνα είχε έναν ιδιαίτερο νόημα για τον Άγιο, χωρίς αυτοί να το ξέρουν, γιατί στην ζωή μας τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία. Αυτή την γιορτή των Εισοδίων της Παναγίας μας ο Άγιος την αγαπούσε πολύ, η κουρά του έγινε σε Μοναστήρι της Γιουγκοσλαβίας που ήταν αφιερωμένο στην εορτή των Εισοδίων. Επίσης την ημέρα των Εισοδίων πήγε ως Επίσκοπος στην Σαγγάη στον Ναό της Παναγίας μας που ονομαζόταν; «η αμαρτωλών Σωτηρία» και πάλι την ημέρα των Εισοδίων έρχεται στο Σαν Φρανσίσκο ως Επίσκοπος. Όταν παντρεύτηκε η κυρία αυτή πήγε στην Αμερική στον Σαν Φρανσίσκο και απέχτησαν έναν αγόρι των Ιωάννη. Όταν αργότερα κατατάχτηκε στο στρατό και θα τον έστελναν στον πόλεμο στο Βιετνάμ, το αγόρι που ευλαβείτο πολύ τον Άγιο Ιωάννη πήγε στον τάφο του και του άφησε μια φωτογραφία που είχε του Αγίου πάνω στην Επισκοπική του μήτρα, που βρίσκεται πάνω στην Λάρνακα και μετά από λίγες μέρες την πήρε ως ευλογία, την έβαλε στην τσέπη της στολής του στο μέρος της καρδιάς και πήγε στον πόλεμο. Και από ότι έγραφε στην μάνα του ο αξιωματικός γιος της ο Άγιος τον προστάτεψε και καμία σφαίρα δεν τον χτύπησε. Κάποτε το απόσπασμα του αιχμαλωτίστηκε και αυτός γλύτωσε, μία βόμβα έπεσε δίπλα τους, άλλοι τραυματιστήκαν σοβαρά και αυτός έμεινε αβλαβής.
 Η καντήλα πάνω από τη Λάρνακα του Αγίου καίει συνεχώς. Έρχονται εδώ όλοι με μια παιδική πίστη να μιλήσουν στον Άγιο, να παραπονεθούν για τις θλίψεις τους και ο Άγιος τους ακούει και τους βοηθάει. Ο Άγιος θέλει να προσευχόμαστε και να μην ξεχνάμε να μνημονεύουμε τους κεκοιμημένους από ένα περιστατικό που φανερώθηκε στον ύπνο κάποιου ανθρώπου και του είπε: «να προσεύχεσαι για τους κεκοιμημένους». Επίσης και σ' ένα διάκο φανερώθηκε και του είπε ότι: «είμαι πολύ ευτυχής που προσεύχεσαι για τους αρρώστους, πάντα να προσεύχεσαι και να επισκέφτεσαι τους αρρώστους». Σε κάποια γυναίκα που τον είδε στον ύπνο της, της είπε: «πείτε στον κόσμο παρόλο που έχω πεθάνει είμαι ακόμα ζωντανός» μία νοσοκόμα διηγείται ότι ένα βράδυ ένας σοβαρά άρρωστος ζητούσε τον Άγιο να πάει εκεί ένοιωθε ότι θα πέθαινε, είχε όμως ξεσπάσει μια καταιγίδα και με τον αέρα που φυσούσε κόπηκε το ρεύμα, δεν λειτουργούσαν και τα τηλέφωνα και η νοσοκόμα του είπε ότι τώρα δεν μπορούμε να τον ειδοποιήσουμε το πρωί θα πάει κάποιος στον Επίσκοπο. Σε μισή ώρα ακούστηκαν κτύποι στην είσοδο του Νοσοκομείου και όταν ρώτησε ο μισοκοιμισμένος φύλακας, ποιος είναι; - Ανοίξτε την πύλη, είμαι ο Επίσκοπος Ιωάννης, με κάλεσαν και με περιμένουν. Άνοιξε ο φύλακας και ο Άγιος διέσχισε γρήγορα τον διάδρομο και ρώτησε την νοσοκόμα: «ποιος είναι ο άρρωστος που με περιμένει, πήγαινε με σε αυτόν». Πως ο Άγιος διάβασε την σκέψη του αρρώστου και πήγε μέσα στην καταιγίδα στο νοσοκομείο δίπλα του; ήταν προορατικός και τα αψηφούσε όλα για τους ασθενείς του. Επειδή ταξίδευε συχνά αεροπορικώς και η σωρός του πάλι αεροπορικώς ήρθε από το Σιάτλ στο Σαν Φρανσίσκο, θεωρείται προστάτης των ταξιδευόντων αεροπορικώς, αλλά επειδή γλύτωσε κάποιος από τροχαίο θεωρείται και προστάτης των ταξιδιωτών.
 Μια δασκάλα φωνητικής, η Άννα, είχε βοηθήσει τον Άγιο στην Σαγγάη που ήταν. Του μάθαινε να προφέρει σωστά τα φωνήεντα, γιατί είχε πρόβλημα με το κάτω σιαγόνι του και δεν μπορούσε να προφέρει τις λέξεις. Από την πολλή νηστεία ήταν εξαντλημένος ο οργανισμός του και κρεμόταν πολύ το κάτω σιαγόνι του. Αυτός πάντα της έδινε σε κάθε επίσκεψη 20 δολλάρια. Μόλις άρχιζε την νηστεία, άρχιζε πάλι το ελάττωμα αυτό και τον επισκεφτόταν συχνά. Το 1945 τραυματίστηκε στον πόλεμο σοβαρά και ζητούσε να ‘ρθει στο νοσοκομείο ο Άγιος να την κοινωνήσει. Όμως είχε άσχημο καιρό με ανεμοθύελλα. Ήταν 10 με 11 την νύχτα, οι γιατροί της είπαν δεν μπορεί να γίνει αυτό, επειδή ήταν περίοδος πολέμου και το νοσοκομείο έκλεινε μετά την δύση του ηλίου. Το πρωί θα ειδοποιούσαν τον Επίσκοπο. Εγώ φώναζα: έλα Βλαντίκα, και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα του θαλάμου και μπαίνει μέσα ο Άγιος μουσκεμένος από την βροχή. Τον άγγιξα γιατί νόμισα πως ήταν το πνεύμα του, εκείνος χαμογέλασε, με κοινώνησε και εγώ κοιμήθηκα. Όταν αργότερα ξύπνησα τους είπα ότι ήρθε ο Άγιος και με κοινώνησε, αυτοί όμως δεν με πίστεψαν το νοσοκομείο κλείνει μετά την δύση μου είπαν, οι πόρτες είναι κλειστές. Μία άλλη ασθενής τους είπε ότι πράγματι είχε έρθει ο Άγιος εκεί, αλλά ούτε εκείνη την πίστεψαν. Και ενώ η νοσοκόμα που δεν την πίστευε της έφτιαχνε το προσκέφαλο, βρήκε 20 δολλάρια. Ο Άγιος όταν ήρθε της άφησε και λεφτά γιατί δεν είχε τίποτα εκείνο το διάστημα. Τα χρόνια πέρασαν, όταν έφυγε ο Άγιος για το Σαν Φρανσίσκο, ήρθε και εκείνη εκεί και ήθελε να την ψάλλει και να την κηδέψει ο Άγιος. Και πράγματι το 1968 πέθανε το βράδυ της Μεταμορφώσεως από αέριο από γκάζι του σπιτιού της και μία άλλη κυρία, η Όλγα, είδε στον ύπνο της εκείνο το βράδυ τον Άγιο μέσα στον Ναό να θυμιάζει ένα φέρετρο με την Άννα μέσα και να της ψέλνει τόσο ωραία την νεκρώσιμη ακολουθία. Έτσι ο Άγιος της εκπλήρωσε την επιθυμία της. Το πρωί έμαθε η Όλγα ότι εκείνο το βράδυ πέθανε η Άννα.
 Της Ζηναίδας της είχε αναθέσει τα δωρεάν γεύματα για πτωχούς, έπαιρνε λεφτά από το ταμείο του Αρχιεπισκόπου, ένα ποσό των 20 δολαρίων κάθε μήνα για το σκοπό αυτό. Μια μέρα της έκανε δώρο 10 γαλλικά φράγκα, εγώ λέει η Ζηναίδα, τα ξόδεψα όλα για το σκοπό αυτό και ειδικά αυτόν τον μήνα έκανα πολλά έξοδα και χρώσταγα 70 δολλάρια. Δεν ήξερα τι να κάνω, έκανα προσευχή στον Άγιο (γιατί έλειπε στην Αμερική), του ζητούσα να με βοηθήσει, κάνω αυτό που μου είπες, αλλά τώρα έχω πολλά προβλήματα, βοήθησε με. Και το πρωί ο ταχυδρόμος της έδωσε ένα γράμμα από το ταμείο του Αρχιεπισκόπου. Νόμισε πως θα ήταν τα συνηθισμένα 20 δολλάρια μέσα, όταν όμως το άνοιξε βρήκε 70 δολάρια, ακριβώς όσα χρωστούσε. Πήγε λοιπόν και ξεχρέωσε, έγραψε και ένα ευχαριστήριο γράμμα και τον επόμενο μήνα ήταν πάλι τα καθιερωμένα 20 δολλάρια. Εκείνα τα λεφτά της τα είχε στείλει ο Άγιος. Πριν φύγει της ανέθεσε να φροντίζει ένα ορφανό παιδί, τον Βλαντιμίρ. Αλλά κάτι με τα δωρεάν γεύματα, κάτι με την ηλικιωμένη μητέρα της και τον θείο της έσπασαν τα νεύρα της και άρχισε να παρακαλεί τον Άγιο να τη βοηθήσει να τα βγάλει πέρα. Θα τα παρατήσω, έλεγε, δεν αντέχω άλλο. Και το βράδυ είδε στον ύπνο της τον Άγιο να έρχεται  σπίτι της και να πηγαίνει σε αυτήν μόνο και να την ευλογεί. Το πρωί ο ταχυδρόμος της έφερε ένα δέμα, ένα περιοδικό που είχε την μορφή του Αγίου όπως τον είχε δει στον ύπνο της και στο εξώφυλλο ένα σημείωμα: «Στην Ζηναίδα». Αμέσως πήρε χαρά και δύναμη να συνεχίσει τον αγώνα της αυτό. Άλλη μια φορά την έσωσε από βέβαιο θάνατο. Μια μέρα ενώ θα έβγαινε έξω, κοιτώντας από το παράθυρο τον κόσμο είχε ανάμεσα σε κάτι αυτοκίνητα κάτι σαν μια μικρή σωλήνα, την κυρίεψε η περιέργεια και άρχισε να ντύνεται για να πάει κάτω να δει να το κλωτσήσει. Τότε κτυπάει η πόρτα, ανοίγει ήταν ο Άγιος. Μπήκε μέσα, κάθισε στην πολυθρόνα 5 λεπτά και έφυγε χωρίς να της πει τίποτα. Τότε ξανακτυπά στο παράθυρο και είδε αστυνομικούς στο δρόμο να παίρνουν με πολλή προσοχή αυτό το παράξενο πράγμα. Κατέβηκε γρήγορα κάτω και έμαθε ότι ήταν βόμβα και θα ήτα νεκρή που σκεφτόταν να το κλωτσήσει εάν δεν την καθυστερούσε ο Άγιος Ιωάννης.
 Μια κυρία άρρωστη με πρόβλημα καρδιάς, φορούσε μια κονκάρδα με τον Άγιο Ιωάννη και μια μέρα λιποθύμησε στην Εκκλησία, τότε ο ψάλτης την σταύρωσε με την κονκάρδα, προσευχήθηκε στον Άγιο Ιωάννη να την κάνει καλά και πράγματι αμέσως συνήλθε.
 Μια μέρα λέει η Ζηναίδα είχε μαγειρέψει η μητέρα της ένα φαγητό, τα βαρενίκι, που το τρώνε πολύ στην Ρωσία είναι ένα είδος ζυμαρικών με τυρί και θα πήγαινε στον Επίσκοπο Ιωάννη. Τα είδε στο τραπέζι ο θείος της και τα λαχτάρησε, πήγε η Ζηναίδα στον Άγιο μετά το φαγητό μαζί με τα βερανίκι και ο Άγιος έφαγε πολύ λίγο από τα τρόφιμα που του πήγε, τα βερενίκι όμως δεν τα άγγιξε καθόλου, τον πίεζε να φάει η Ζηναίδα, όμως αυτός δεν έφαγε καθόλου λες και προγνώριζε ότι τα είχε λαχταρήσει ο θείος της.
 Κάποτε σκεφτόταν να πάει να του ζητήσει ευλογία να πάει σε Μοναστήρι. Το βράδυ τον είδε στον ύπνο της και δεν της έδινε ευλογία και κοιτώντας στον τοίχο της λέει: για χάρη του μείνε, και άνοιξε ο τοίχος και βγήκε ένα μωρό. Εκείνη έκλαιγε και ξύπνησε και σε λίγες μέρες γέννησε η γυναίκα του αδελφού της, αλλά αρρώστησε από φυματίωση και πάνω στον μήνα πέθανε, και ο αδελφός της της έδωσε να μεγαλώσει το μωρό. Γι΄ αυτό τότε της είχε πει ο Άγιος αυτά τα λόγια. Τον νοιώθει τόσο κοντά της τον Άγιο Ιωάννη η Ζηναίδα ακόμη και τώρα που έχει πεθάνει. Κάποτε θα πήγαινε με τον ανηψιό της, τον Φιλίπ, στην Αμερική και ο ανηψιός της τα χάλασε τα λεφτά του, θα ‘χει η θεία μου, έλεγε, και δεν τους έφταναν για τα εισιτήρια. Της είχε στείλει και λίγα χρήματα κάποιος γνωστός της αρχιμανδρίτης εις μνήμη του αγαπημένου Επισκόπου Ιωάννη. Και αποφάσισαν να πάνε, αλλά τα χάλασε ο ανηψιός της τα δικά του και άρχισε να προσεύχεται στον Άγιο να την βοηθήσει. Έλεγε. Εάν νομίζεις πως αυτό το ταξίδι θα ‘ναι για το καλό του Φιλίπ, βοήθησε μας. Και εκείνη την ημέρα πήρε ένα σημείωμα από το ταχυδρομείο 7.700 φράγκων στ' όνομα της, ακριβώς το ποσό που χρειάζονταν για τα εισιτήρια. Πήγε στο ταχυδρομείο και της είπαν ότι μπορεί να πάρει αμέσως σήμερα τα χρήματα και τα πήρε χωρίς να χει μαζί της ούτε καν την ταυτότητά της. Ευχαρίστησα τον Άγιο που πάντα με βοηθάει. Ήθελε να πάρει κόκκινες κρυστάλλινες καντηλόκουπες από την Αμερική (γιατί στην Γαλλία δεν έβρισκε) και όλο το ξεχνούσε εκεί που γύριζε στην Αμερική, και μόλις πήγαν στον τάφο του Αγίου, αμέσως το θυμήθηκε και πήγε μετά και αγόρασε, ο Άγιος την βοήθησε να τις θυμηθεί. Την ευλογία του Αγίου Ιωάννη να έχουμε όλοι μας.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ
ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΣΙΣΚΟ


Απολυτκιον.Ήχος πλ. Α'
Τον συνάναρχον Λόγον.
Ιωάννη Μαξίμοβιτς, αγγελόμορφε, ιεραρχών θεοφόρων και διδασκάλων σοφών εκλαμψάντων άρτι σάπφειρε πολύτιμε, ως Ορθόδοξων ασκητών καλλονήν και ποταμόν αστείρευτον θαυμασίων, σε ανυμνούντες ευχάς σου θερμάς προς Κύριον αιτούμεθα.

 ΚοντάκιονΉχος πλ. δ'.  Τη Υπερμάχω
         
Τον ταπεινόν, απλούν, φιλόθεον, φιλάρετον, σεμνόν, μακρόθυμον, πραυν και ευμπάθητον, ευφημήσωμεν Ορθόδοξον ιεράρχην, Ιωάννην τον Μαξίμοβιτς, μελίσμασιν ως θαυμάτων φρέαρ όντως ακεσώδυνον, πόθω κράζοντες, Χαίροις, χάριτος σκήνωμα.

Μεγαλυνάριον. 
       Χαίροις, ιεράρχα νεοφανές, μάκαρ Ιωάννη, ταπεινώσεως κορυφή, χαίροις, ο ανύσας ουρανοδρόμον άρτι πορείαν και θαυμάτων κρήνη γενόμενος.

(Από την Ακολουθία του Αγίου ΙΩΑΝΝΟΥ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ, εκδ. Ι. Μονής Αγίου Νεκταρίου Τρίκορφου Φωκίδος 2006).
Πηγή: Ο Όσιος Φιλόθεος της Πάρου Τεύχος 23 Μάιος - Αύγουςτος 2008
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"  Θεσσαλονίκη


Πηγή: http://www.impantokratoros.gr/Ioannis-Maximovits.el.aspx

Το τριμμένο ράσο του π. Χαράλαμπου Βασιλόπουλου

Αγωνιστής της Ορθοδοξίας ο αείμνηστος π. Χαράλαμπος δε γοητεύτηκε εις αυτόν τον κόσμο από υλικά αγαθά κι από αξιώματα. Δε φρόντισε ποτέ για τίποτε σχετικό. Του αρκούσε το μέγα αξίωμα της ιερωσύνης. Μ’ ένα τριμμένο ράσο, μ’ ένα παλιό ζευγάρι παπούτσια και πάντα μ’ ένα πλατύ παιδικό χαμόγελο, που αντανακλούσε την αγνή του καρδιά, τ’ αντιμετώπιζε όλα με αισιοδοξία, με καλωσύνη, με σιγουριά και πίστη.
Μια φορά τον είχε επισκεφθεί στο κελί του στην Ι. Μονή Πετράκη, ένας εφημέριος και πάνω στη συζήτηση που είχανε του είπε:
-          Πάτερ Χαράλαμπε χρειάζομαι ένα καλό ράσο, έχω ξεμείνει…
-          Μη σ’ απασχολεί, του είπε ο Γέροντας, κι αμέσως σηκώθηκε και ξεκρέμασε το δικό του για να του το δώσει.
Ο εφημέριος κοίταξε το ράσο απογοητευμένος, αλλά και με χαμόγελο, και του είπε:
-          Μα τέτοιο, πάτερ Χαράλαμπε, και μάλιστα καλύτερο απ’ αυτό έχω. Νόμισα ότι θα’ χες κάτι πιο καινούργιο.
-          Μα είναι το πιο καλό μου! Του είπε ο Γέροντας με παιδική αφέλεια…

Πηγή: «Ο μακαριστός Γέροντας, Αρχιμ. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος» Μιχάλης Τσώλης, εκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ» Αθήναι 1996 (σελ. 101)