Δόξα τω Θεώ, πάντων ένεκεν. - Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

Λεμεσού Αθανάσιος: «Σήμερα ο Χριστός γεννάται στον Κορυδαλλό» Ολόκληρη η ομιλία σε 2 βίντεο

Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης διαμαρτυρίας που πραγματοποιήθηκε με την συμμετοχή τριών περίπου χιλιάδων ανθρώπων, έξω από την ελληνική Πρεσβεία στη Κύπρο, στο βήμα ανέβηκε για να μιλήσει και ο Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος, ο οποίος μεταξύ άλλων τόνισε:

«Ο Εφραίμ θέλησε να υπερασπίσει τα δικαιώματα της Μονής του και βρίσκεται στον Κορυδαλλό.
Σήμερα ο Χριστός γεννάται στον Κορυδαλλό!»
Είπε ακόμα πως δεν θα πέσουμε στην παγίδα αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από τα προβλήματα του τόπου, με μοναδικό θύμα ένα μοναχό του Αγίου Όρους που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
Όπως στην άσημη φάτνη της Βηθλεέμ γεννήθηκε ο Θεός, έτσι εκφράζουμε και την βεβαιότητα πως η Θεία Χάρις θα επισκεφθεί τον αγαπητό μας γέροντα και αδελφό Εφραίμ στο άσημο και στενό κελί της φυλακής, μια δοκιμασία από την οποία θα εξέλθει δυνατότερος και λαμπρότερος……




 

Η σύλληψη του Γέροντα Εφραίμ είναι παράνομη. Σπύρου Μπαζίνα

Η σύλληψη του Γέροντα Εφραίμ είναι παράνομη
του Σπύρου Μπαζίνα

Στο σύντομο αυτό σχόλιο εκφράζεται η άποψη ότι η σύλληψη του Γέροντα Εφραίμ είναι παράνομη και ότι τα αρμόδια όργανα του Κράτους οφείλουν να άρουν άμεσα την παρανομία αυτή και να τιμωρήσουν τους υπευθύνους.
Για την πληρότητα της ανάλυσης, το σχόλιο αναφέρεται επίσης σύντομα στο νομικό καθεστώς του Αγίου Όρους και στο νόμω αβάσιμο και αναιτιολόγητο του βουλεύματος του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών που διατάσσει την προσωρινή κράτηση του Γέροντα Εφραίμ μέχρι να γίνει η δίκη (με ανώτατο όριο 18 μηνών).

Για να γίνει κατανοητή η άποψη ότι η σύλληψη του Γέροντα Εφραίμ είναι παράνομη πρέπει πρώτα να εξηγηθεί ότι το Άγιον Όρος είναι αυτοδιοίκητο, ενώ συγκεκριμένες διοικητικές αρμοδιότητες έχει το ελληνικό κράτος και πνευματική, και μόνο, δικαιοδοσία έχει το Οικουμενικό Πατριαρχείο.


Συγκεκριμένα, το Σύνταγμα προβλέπει ότι το Άγιον Όρος«… σύμφωνα με το αρχαίο προνομιακό καθεστώς του, αυτοδιοίκητο τμήμα του Ελληνικού Κράτους, του οποίου η κυριαρχία πάνω σ’ αυτό παραμένει άθικτη. Από πνευματική άποψη το Άγιο Όρος διατελεί υπό την άμεση δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου» (άρθρο 105, παρ. 1, του Συντάγματος).
«Η διοίκησή του ασκείται από αντιπροσώπους των ιερών μονών, οι οποίοι αποτελούν την ιερή κοινότητα» (άρθρο 105, παρ. 2). «Ο λεπτομερής καθορισμός των αγιορειτικών καθεστώτων και του τρόπου της λειτουργίας τους γίνεται από τον καταστατικό χάρτη του Αγίου Όρους» (άρθρο 105, παρ. 3:). «Η ακριβής τήρηση των αγιορειτικών καθεστώτων τελεί ως προς το πνευματικό μέρος υπό την ανώτατη εποπτεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου και ως προς το διοικητικό μέρος υπό την εποπτεία του Κράτους, στο οποίο ανήκει αποκλειστικά και η διαφύλαξη της δημόσιας τάξης και ασφάλειας (άρθρο 105, παρ. 4). «Οι πιο πάνω εξουσίες του Κράτους ασκούνται από διοικητή, του οποίου τα δικαιώματα και καθήκοντα καθορίζονται με νόμο …» (άρθρο 105, παρ. 5).

Γιατί λοιπόν είναι παράνομη η σύλληψη του Γέροντα Εφραίμ;
Γιατί ο εισαγγελέας και οι αστυνομικές δυνάμεις, με την αυθαίρετη εισβολή και τον βίαιο αποκλεισμό των δρόμων του Αγίου Όρους χωρίς την ενημέρωση και συνδρομή της Ιεράς Επιστασίας, παραβίασαν τον Καταστατικό Χάρτη και το συνταγματικά προστατευόμενο αυτοδιοίκητο του Αγίου Όρους.
Συγκεκριμένα, ο τρόπος σύλληψης παραβιάζει το άρθρο 8 του Καταστατικού Χάρτη το οποίο προβλέπει ότι «Αἱ δικαστικαὶ ἀποφάσεις αἱ κατὰ τὸ προηγούμενον ἄρθρον ἐκδιδόμεναι ἐκτελοῦνται διὰ διαταγῆς τοῦ ἐν Ἁγίῳ Ὄρει Διοικητοῦ καὶ διὰ τῶν ὑπ᾿ αὐτὸν ὀργάνων, συμπράττοντος ἑνὸς τῶν ἐπιστατῶν. Ὁ πρωτεπιστάτης ἀπαλλάσσεται τῆς τοιαύτης συμπράξεως.»

Παραβιάστηκε επίσης το άρθρο 35 του Καταστατικού Χάρτη το οποίο ορίζει ότι «Αἱ δικαστικαὶ ἀρχαὶ τοῦ Κράτους, ἐπιλαμβανόμεναι τῆς διώξεως πλημμελημάτων ἢ κακουργημάτων ἐντὸς τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀποστέλλουσιν ἐκεῖ ἀνακριτικὸν ὑπάλληλον, ὅστις ὑποχρεοῦται νὰ καλέσῃ παραχρῆμα τὴν ἱερὰν ἐπιστασίαν ὅπως ἀποστείλῃ κατὰ τὰ εἰωθότα ἕνα τῶν ἐπιστατῶν, παριστάμενον κατὰ τὴν ἐνέργειαν τῶν ἀνακριτικῶν πράξεων καὶ παρέχοντα τὴν συνδρομήν του εἰς τὴν ταχεῖαν διεξαγωγὴν τῶν ἀνακριτικῶν ἔργων».

Το δε άρθρο 7, το οποίο αναφέρεται στο άρθρο 8,προβλέπει ότι « … Ἐπὶ ἀδικημάτων τοῦ κοινοῦ ποινικοῦ νόμου, πλὴν τῶν πταισμάτων, ἁρμόδια εἶναι τὰ ἐν Θεσσαλονίκῃ ποινικὰ δικαστήρια», πράγμα το οποίο θέτει και ζήτημα αναρμοδιότητες του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών να δικάσει ένα Αγιορείτη Μοναχό.
Το γεγονός ότι ο διοικητής του Αγίου Όρους εξέφρασε την λύπη του για τον τρόπο με τον οποίο μεθοδεύτηκε η σύλληψη του Γέροντα Εφραίμ αποτελεί έμμεση ομολογία της παρανομίας που διαπράχτηκε από το ελληνικό Κράτος, πράγμα το οποίο προκάλεσε και την δικαιολογημένη αντίδραση της ομόδοξης Ρωσίας.

Για την πληρότητα της ανάλυσης πρέπει τέλος να τονισθεί ότι το βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών είναι αβάσιμο και αναιτιολόγητο και ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, ο μόνος που μπορεί να ασκήσει ένδικο μέσο κατά του βουλεύματος, οφείλει να ασκήσει αναίρεση, αν θέλει να περισώσει το κύρος της Δικαιοσύνης και των λειτουργών της.
Σύμφωνα με το βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών, η προσωρινή κράτηση διατάσσεται προκειμένου να αποφευχθεί η εκ μέρους του κατηγορουμένου τέλεση νέων αξιοποίνων πράξεων.
Ως περιστατικά της προηγουμένης ζωής αυτού ή ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της πράξεως που στηρίζουν αυτή την κρίση το ένταλμα μνημονεύει:
(α) την εκμετάλλευση της ιδιότητος του ως καθηγουμένου αγιορειτικής μονής παγκοσμίας ακτινοβολίας ώστε να επηρεάσει πολιτικά πρόσωπα και κρατικούς λειτουργούς,
(β) την επανειλημμένη τέλεση πράξεων, οι οποίες είναι αντίθετες προς το μοναχικό πολίτευμα και την πνευματική αποστολή του, και
(γ) την πρόκληση ιδιαιτέρως μεγάλης ζημίας στην δημόσια περιουσία.

Όμως τα στοιχεία αυτά δεν δικαιολογούν το έσχατο μέτρο της προφυλάκισης. Αντίθετα, η απόφαση προφυλάκισης με αιτιολογικό ότι ο κατηγορούμενος θα τελέσει και άλλα αδικήματα είναι νόμω αβάσιμη γιατί δεν έχει αποδειχτεί και κριθεί από δικαστήριο ότι ο κατηγορούμενος έχει διαπράξει οιοδήποτε αδίκημα.
Ειδικότερα, ο επηρεασμός πολιτικών προσώπων δεν αποτελεί ποινικό αδίκημα και μέχρι να κριθεί από το αρμόδιο δικαστήριο ένα δικαστικό συμβούλιο δεν μπορεί σύμφωνα με τον νόμο να παραβιάσει το τεκμήριο αθωότητας και να λάβει ως δεδομένο ότι ο Γέροντας Εφραίμ έχει ήδη επηρεάσει πολιτικούς και δημοσίους λειτουργούς και επιτύχει με τον τρόπο αυτό ένα παράνομο αποτέλεσμα.
Έπειτα, κανένα συμβούλιο η ποινικό δικαστήριο δεν μπορεί να κρίνει ένα Αγιορείτη Μοναχό για παραβίαση του μοναχικού πολιτεύματος και της πνευματικής αποστολής του. Αυτός ο πνευματικός έλεγχος ανήκει στην δικαιοδοσία του οικείου επισκόπου του Αγίου Όρους, δηλαδή του Οικουμενικού Πατριάρχου.
Τέλος, η επίκληση της υπόθεσης ότι ο Γέροντας Εφραίμ έχει προκαλέσει ζημία στο δημόσιο είναι παράνομη αφού παραβιάζει το τεκμήριο αθωότητας του κατηγορουμένου. Το ουσιαστικό ζητούμενο της δίκης, η ζημία του δημοσίου, μένει να αποδειχτεί και να κριθεί από το αρμόδιο δικαστήριο, και δεν μπορεί να γίνεται βάση απόφασης προφυλάκισης.

Από τα ανωτέρω γίνεται σαφές ότι το Κράτος έχει παρανομήσει παραβιάζοντας τον Καταστατικό Χάρτη του Αγίου Όρους, το Σύνταγμα της Χώρας και διεθνείς συνθήκες.

Η αρχή του κράτους δικαίου και το κατοχυρωμένο από το Σύνταγμα και διεθνείς συνθήκες ανθρώπινο δικαίωμα της ελευθερίας και η αρχή ότι ουδείς στερείται της ελευθερίας του χωρίς επαρκώς αιτιολογημένη απόφαση του αρμοδίου δικαστηρίου έχουν παραβιαστεί.
Τα αρμόδια όργανα του κράτους οφείλουν να αποκαταστήσουν την νομιμότητα άμεσα για να αποφευχθεί η αυτοδικία στο εσωτερικό και η επίκληση της διεθνούς ευθύνης της Χώρας από ξένα Κράτη και την καταρράκωση έτσι του κύρους της Χώρας στο εξωτερικό.

zoiforos.gr

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ μιλά για την κατάσταση στην Ελλάδα (βίντεο)

Η ιδιομορφία της θρησκευτικής διοίκησης του Αγίου Όρους δυνητικά δεν επιτρέπει την παρέμβαση της Ελληνικής εκτελεστικής εξουσίας, ενώ αντίθετα μπορεί να επιτρέψει την παρέμβαση της Ρωσίας

Σύμφωνα με την Αρχή της Διοίκησης του Αγίου Όρους οι φορείς που εμπλέκονται σε αυτήν είναι τρείς:

1. H Ελληνική πολιτεία,
που είναι υπεύθυνη σύμφωνα με το Ελληνικό Σύνταγμα, για την Ασφάλεια και την πολιτική προστασία του Αγίου Όρους (άρθρο 105/1986 του Συντάγματος).

2. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, για την πνευματική Αυτοτέλεια του Αγίου Όρους.

3. Τα εκκλησιαστικά διοικητικά όργανα του Αγίου Όρους, για την εφαρμογή των κανόνων λειτουργίας του, δηλαδή τα γενικά διοικητικά όργανα του Αγίου Όρους, όπως η Ιερή Κοινότητα, η Ιερή Επιστασία και η Έκτακτη Εικοσαµελής Σύναξη.


Οι πράξεις του Ηγούμενου δεν απειλούν την ασφάλεια του Αγίου Όρους άρα δεν νομιμοποιούνται οι Ελληνικές Αρχές να παρέμβουν στα εσωτερικά του και να διατάξουν την σύλληψη του Εφραίμ.
Η Ελληνική δικαιοσύνη θα έπρεπε να παραπέμψει την Ηγούμενο Εφραίμ στα γενικά διοικητικά όργανα του Αγίου Όρους και να αφήσουν τα θρησκευτικά όργανα να αποφασίσουν για την τύχη του.
Είναι κάτι σαν την παραπομπή των βουλευτών, αν υπάρχουν ενδείξεις αδικημάτων από την δικαιοσύνη στη βουλή, και αυτή αποφασίζει για την παραπομπή τους η όχι
Στο Νοµοθετικό ∆ιάταγµα της 10/16 Σεπτεµβρίου 1926 “περί κυρώσεως του Καταστατικού Χάρτου του Αγίου Όρους”, περιλαμβάνονται οι διατάξεις που ρυθμίζουν την οργάνωση, τη διοίκηση και την απονοµή της δικαιοσύνης στο Άγιο Όρος.
Σύμφωνα με τα παραπάνω, η παρέμβαση της Ελληνικής εκτελεστικής εξουσίας για την σύλληψη του Εφραίμ είναι καθόλα παράνομή, και με το σκεπτικό ότι παραβιάζεται και η δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου επιτρέπει την παρέμβαση ακόμα και της Ρωσίας για την αποκατάσταση της τάξης.

Το μείζων ερώτημα που τίθεται είναι αν οι αρμόδιοι δικαστές και πολιτικοί που έδωσαν την εντολή γνώριζαν όλα αυτά η όχι ;
Αν δεν γνώριζαν τότε δεν έχουν καμία θέση στην πολιτική ζωή της χώρας γιατί είναι επικίνδυνοι.
Αν γνώριζαν, αυτό αποτελεί άμεσο χτύπημα κατα της Ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας.

greeknation.blogspot.com

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

O Hγούμενος Eφραίμ είναι μόνο η αρχή. Ακολουθεί ο Διωγμός. Νίκου Χειλαδάκη

O Hγούμενος Eφραίμ είναι μόνο η αρχή

«Παλιά αν ένας ευλαβής ασχολείτο με την κατάσταση στον κόσμο δεν πρέπει να ήταν καλά, ήταν για κλείσιμο στον Πύργο. Σήμερα αντίθετα αν ένας ευλαβής δεν ενδιαφέρετε και δεν πονεί για την κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο, είναι για κλείσιμο στον Πύργο»

Πατήρ Παΐσιος ο αγιορείτης

Το σοκαριστικό θέαμα ένας ηγούμενος από την μεγαλύτερη μονή του Αγίου Όρους να σέρνετε στις φυλακές σαν κοινός κατάδικος, προκαλώντας τις ανάλογες αλγεινές εντυπώσεις σε τοπικό, αλλά και σε διεθνές επίπεδο, δεν είναι παρά η αρχή μιας σειράς επιθέσεων κατά του Αγίου Όρους, της ελληνικής εκκλησίας και της Ορθοδοξίας στην χώρα μας.
Ίσως δεν θα αργήσει ο καιρός που ακόμα και η ομολογία πίστεως θα θεωρείται αναχρονιστική και αξιόποινη πράξη και η ανάρτηση δημόσια των εικόνων του Χριστού και της Παναγίας, θα θεωρείτε παραβίαση των «δημοκρατικών» και «ανθρωπίνων» δικαιωμάτων των «ελεύθερα σκεπτόμενων» ελλήνων πολιτών.

Είναι φανερό πως το ελληνικό κράτος και το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που το κυβερνάει, σκοπεύει να βάλει «χέρι» στο Άγιο Όρος.



Η πρώτη κίνηση θα είναι η αποστολή ελεγκτικού σώματος για να ελέγξει που πήγαν τα κονδύλια που διέθεσε η Ευρωπαϊκή Ένωση στις διάφορες μονές του Άθω για έργα ανακαίνισης πολλών ετοιμόρροπων κτιρίων. Η αφορμή θα είναι ο έλεγχος, αλλά ο απώτερος σκοπός θα είναι να «βάλουν χέρι» στα έσοδα των μονών, να ελέγξουν όλες τις πηγές χρηματοδότησης των είκοσι μοναστηριών του Αγίου Όρους, τις δωρεές και όποιες άλλες επιχορηγήσεις, είτε από την Ελλάδα είτε από το εξωτερικό. Ο σκοπός η οικονομική εξόντωση των μοναστηριών.

Δεύτερο βήμα θα είναι η κατάργηση κάθε χαρακτήρα αυτοδιοίκησης και αυτονομίας του Αγίου Όρους, όπως αυτή καθιερώθηκε εδώ και χίλια περίπου χρόνια και έγινε σεβαστή και από όλους τους σουλτάνους της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Σαν πρώτη κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση ήταν και η αποστολή εισαγγελέα στο Βατοπέδι χωρίς να ερωτηθεί καν η ιερά επιστασία κατά παράβαση όλων των μέχρι τώρα ισχυόντων.

Η επόμενη κίνηση θα είναι η ανακήρυξη του Αγίου Όρους σαν παγκόσμιο τουριστικό αξιοθέατο και η καθιέρωση «ειδικών επιστημονικών - τουριστικών αποστολών» στην αρχή με την συμβολική, συμμετοχή και του γυναικείου φύλου, σε «ειδικές» εργασίες, που δήθεν θα ανυψώνουν και θα προβάλλουν την πολιτιστική κληρονομιά του ακρογωνιαίου αυτού στύλου της ελληνικής ορθοδοξίας. Με τον διπλωματικό αυτό τρόπο θα καταργηθεί σταδιακά το άβατο και πλέον γυναίκες κρατικοί αξιωματούχοι, αλλά και εκλεκτοί διεθνώς επισκέπτες του γυναικείου φύλου, θα μπορούν να έρχονται στο Άγιο Όρος με «ειδική αποστολή», καταρρίπτοντας με φανερό πλέον τρόπο κάθε ιερή παρακαταθήκη του Άθω.

Στο τέλος οι μονές θα ανακηρυχτούν σαν οικήματα που ανήκουν στην διεθνή πολιτιστική κληρονομιά και δεν αποκλείετε να επιβληθούν νόμοι για την ξενοδοχειακή αξιοποίηση των ιερών μονών προς όφελος υποτίθεται της ελληνικής οικονομίας, μιας οικονομίας που την έχει ήδη λεηλατήσει η προδοτική πολιτική κλίκα που κυβέρνησε τις τελευταίες δεκαετίες την χώρα.
Στο τέλος θα επιβληθεί η άποψη ότι το Άγιο Όρος «έχει πολύ χρήμα» και πολλές προοπτικές οικονομικής αξιοποίησης για το «καλό της πατρίδας».

Αλλά δεν είναι μόνο το Άγιο Όρος που είναι ο στόχος όλου αυτού του άθεου εκσυγχρονιστικού και αντιχριστιανικού κατεστημένου που έχει οδηγήσει την χώρα στην πλήρη εθνική και διεθνή απαξίωση. Η εκπαίδευση είναι ήδη στο στόχαστρο.

Σε λίγα χρόνια μονό για ιστορικούς λόγους θα υπάρχει αναφορά στα σχολικά βιβλία για τη Ορθοδοξία.

Τα παιδιά μας σε λίγα χρόνια θα αγνοούν ακόμα και το «Πάτερ Υμών» γιατί, όπως θα ισχυρίζονται οι ταγοί της απαξίωσης της θρησκείας μας, η δημόσια απαγγελία του θα προσβάλει την «ελευθερία» και τα ανθρώπινα δικαιώματα των μη χριστιανών.

Οι εικόνες θα κατέβουν από τα δικαστήρια γιατί θα προσβάλλουν κάθε ένδικο που δεν πιστεύει και δεν θα θέλει να έχει πάνω από το κεφάλι του στην διάρκεια μιας δίκης τον Χριστό, ή την Παναγία με τον Χριστό.

Οι καμπάνες θα θεωρηθούν σαν ενοχλητικά κατάλοιπα μιας οπισθοδρομικής εποχής και θα καταργηθούν. Ήδη γνωστός μητροπολίτης μητρόπολης της κεντρικής Ελλάδας, που είχε και εκπομπή στην κρατική τηλεόραση, έκανε συστάσεις στους ιερείς της μητρόπολης του να μην ενοχλούν με τις καμπάνες της ενορίας τους, τους… φιλήσυχους πολίτες που θέλουν να ξεκουράζονται τις Κυριακές.
Το ιερά ράσα θα πρέπει να μην εμφανίζοντας δημόσια, όπως γίνετε και στις άλλες κοσμικές και «σύγχρονες» χώρες, αλλά μόνο μέσα στην εκκλησία και μόνο κατά την διάρκεια της λειτουργίας.
Οι ιερείς δεν θα πρέπει να ξεχωρίζουν εξωτερικά από τους άλλους πολίτες προκαλώντας το δημόσιο αίσθημα, δηλαδή τα γένια τους θα πρέπει να είναι προσεγμένα, μόλις που θα φαίνονται για να είναι και… της μόδας.

Φυσικά οι ενορίες θα εξοντωθούν οικονομικά καθώς κάθε οικονομική επιχορήγηση θα ελέγχετε και θα φορολογείται για να πηγαίνει το μεγαλύτερο μέρος στην κρατική κλίκα.

Η εφαρμογή του Καλλικράτη στην εκκλησία θα καταργήσει πολλές μητροπόλεις που έχουν ιστορία πολλών αιώνων και τις οποίες ούτε η Οθωμανική αυτοκρατορία δεν τόλμησε να τις πειράξει.

Ούτε λόγος φυσικά για αναμετάδοση της Θειας Λειτουργίας τις Κυριακές από τα κρατικά ΜΜΕ, ενώ θα απαγορεύεται κάθε παρουσία ιερέων στις δημόσιες τελετές και φυσικά δεν θα υπάρχουν αγιασμοί και δημόσια ιερά μνημόσυνα. Άλλωστε ο πολιτικός γάμος θα έχει και συνέχεια με την πολιτική κηδεία.

Να μην μιλήσουμε τέλος για τις κάρτες και την ολοκληρωτική φακέλωση της προσωπικότητας μας με σκοπό την κατάργηση του αυτεξουσίου μας, δηλαδή του πιο ιερού δώρου του Παντοδύναμου προς τον άνθρωπο.
Όλα αυτά που ίσως για πολλούς φαντάζουν απίθανα, δυστυχώς είναι μέρος του σχεδίου καταρράκωσης κάθε αξίας της Ορθοδοξίας στην πατρίδα μας όπου η Ορθοδοξία υπήρξε για αιώνες ο φάρος της ύπαρξης της.

Φαινόμενα σαν αυτό του καθηγούμενου Εφραίμ είναι μόνο η αρχή. Το ζήτημα είναι αν εμείς οι ίδιοι θα αφήσουμε απροκάλυπτα όλα αυτά να περάσουν έτσι πάνω από τις κεφαλές μας.

του Νίκου ΧειλαδάκηΔημοσιογράφου-Συγγραφέα-Τουρκολόγου

zoiforos.gr

Μεσαιωνική δίωξη του ηγούμενου της Μονής Βατοπεδίου

Η σύλληψη από την αστυνομία της Ελλάδας του ηγούμενου της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου στο Άγιον Όρος προκάλεσε τα αισθήματα πολλών χριστιανών στη Ρωσία.

Η Μόσχα εξέφρασε επίσημα ανησυχία για τη δίωξη ενός από τους κληρικούς με τη μεγαλύτερη επιρροή στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία Αρχιμανδρίτη Εφραίμ. Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία αποτάθηκε απευθείας στην Αθήνα με αίτημα να αφεθεί ελεύθερος ο ιερέας.
Ο πάτερ Εφραίμ κατηγορείται για χρηματιστικές σκευωρίες και παράνομες πράξεις με ακίνητη περιουσία. Κατά την εκδοχή της Ανακριτικής Αρχής, στον καιρό τους οι μοναχοί του Αγίου Όρους είχαν μεταβιβάσει στο κράτος μερικά εδάφη με αντάλλαγμα κάποια άλλα.

Αργότερα οι ελληνικές αρχές έκριναν τη συμφωνία άνιση και ότι ως αποτέλεσμα το κράτος έχασε δήθεν τουλάχιστον 100 εκατ. ευρώ. Η υπόθεση αφορά 32 άτομα, συμπεριλαμβανομένων και πρώην υπουργών της ελληνικής κυβέρνησης.
Όμως για άγνωστο λόγο αποφάσισαν να προφυλακίσουν μόνο τον ηγούμενο της μονής. Τη θέση της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας εξέφρασε ο Πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίων:
- Αυτή η υπόθεση προκαλεί πολλά ερωτήματα και μας αναγκάζει να σκεφτόμαστε ότι πίσω από αυτή την απόφαση βρίσκεται κάποιο, ίσως, όχι εντελώς έντιμο πολιτικό παιχνίδι. Βέβαια, θα αιτήσουμε, όπως αλλάξει για τον Αρχιμανδρίτη Εφραίμ το μέτρο τιμωρίας, γιατί το θεωρούμε άδικο και μη ανθρωπιστικό.
Εντελώς πρόσφατα ο ηγούμενος της μονής Βατοπεδίου μετέφερε στη Ρωσία το μεγάλο χριστιανικό κειμήλιο – την Αγία Ζώνη της Θεοτόκου. Στο παρελθόν αιτήσεις για τη μεταφορά στο εξωτερικό αυτού του ιερού κειμηλίου είχαν υποβληθεί και από τις ΗΠΑ και από ευρωπαϊκές χώρες.
Όμως το έφεραν στη Ρωσία. Είναι πολύ πιθανόν ότι ο Εφραίμ μπορούσε να πληρώσει τη νύμφη για τη συμπάθεια του προς τη Ρωσία, θεωρεί ο Πρόεδρος του φιλανθρωπικού ιδρύματος «Σύλλογος φίλων της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου» Σεργκέι Ρούντοφ:
- Οι βασικές αιτίες της σύλληψης είναι δύο. Η πρώτη είναι η παλιά γραμμή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που απαιτεί από την Ελλάδα να επιβάλει στο Άγιον Όρος τη διακυβέρνησή της, να ανοίξει τα σύνορα της μονής και να καταργήσει τις θεωρήσεις εισόδου για τις επισκέψεις στο έδαφός της.
Η δεύτερη αιτία είναι η αύξηση της επιρροής των Ρώσων στο Άγιον Όρος.
Άλλη μιά πολιτική εκδοχή είναι ότι ίσως η κυβέρνηση της Ελλάδας μ΄αυτό τον τρόπο πιέζει την εκκλησία, προκειμένου η τελευταία να μοιραστεί τα χρήματά της και να βοηθήσει τον κρατικό προϋπολογισμό στο αποκορύφωμα της κρίσης.

Στην Αθήνα αφίχθηκε ο εκπρόσωπος του ρωσικού Ιδρύματος του Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτοκλήτου. Το Ίδρυμα εργάζεται μαζί με τους δικηγόρους του πάτερ Εφραίμ και είναι πρόθυμη να του παράσχει οποιαδήποτε βοήθεια. Νωρίτερα το Ίδρυμα είχε στείλει χρήματα για να γίνει δυνατή η διευθέτηση του θέματος της απελευθέρωσης του ηγούμενου υπό εγγύηση. Όμως η ελληνική δικαιοσύνη είναι αμείλικτη.

Κατάσταση Εκκλησιαστικής Μουσικής Σήμερα

Το παρακάτω άρθρο εξηγεί τον λόγο γιατί δεν μπορεί να υπάρξει όργανο στην εκκλησια αλλά και κάθε άλλη αλλοίωση (μίξη γυναικών/ανδρών, Ευρωπαικές Χορωδίες, κ.α.). Εύχομαι να τα δούμε όλοι και να καταλάβουμε ποιά είναι η Παράδοση μας και να καταλάβουμε οτι δεν πρέπει να την αλλοιώσουμε με κανένα τρόπο.

Η Βυζαντινή Μουσική είναι το μέσον προσευχής και δεν έχει συναισθηματικό χαρακτήρα όπως η Ευρωπαική Μουσική. Για αυτό τον λόγω δεν μπορούμε να αντικαταστήσουμε την Βυζαντινή Μουσική με την Ευρωπαική, κάτι που δυστυχώς γίνεται όλο και ποιό συχνότερα.

Για αυτό, να παραμείνουμε σταθεροί στην Παράδοση μας και να μην δεχόμαστε κακόδοξες επιρροές από κάθε τι μη Ορθόδοξο.



Εύχομαι Καλή Χρονιά και Καλή Φώτηση σε όλους!!!



Νικόλαος Δ. Γεωργαντώνης
Φοιτητής Θεολογικής Σχολής
Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
28 Δεκεμβρίου 2011

Θα μπορούσαμε να εχουμε μουσικά όργανα μέσα στο χώρο της εκκλησίας;

Θα μπορούσαμε να εχουμε μουσικά όργανα μέσα στο χώρο της εκκλησίας έτσι ώστε να συνοδεύουν τις ακολουθίες;

Η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι. Ας δούμε μια επιστολή διαμαρτυρίας η οποία μας βρίσκει σύμφωνους:


ΘΕΜΑ: « Η ΝΟΘΕΥΣΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΙΣ ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΣΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΥΜΝΩΝ »

Αγαπητοί φίλοι - συνάδελφοι,
Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε, (κυρίως στις περιόδους των εορτών) ότι διάφοροι … συνάδελφοι παρουσιάζουν, με χορωδίες ή κατά μόνας, στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (τηλεόραση, ραδιόφωνο) εκκλησιαστικούς ύμνους με προσθήκη λαϊκών οργάνων-γυναικείων φωνών, στοι­χείων λαϊκής μουσικής, σε σημείο που τείνει να δημιουργηθεί μόδα. Ορισμένοι πάλι καλλίφωνοι σολίστες, κάνοντας επίδειξη των φωνητικών τους ικανοτήτων, χρησιμοποιούν και λίγο τραγουδάκι-λίγο αμανεδάκι και κάποιο μουσικό όργανο.
Με αφορμή, λοιπόν, την παρουσίαση εκ μέρους «ψαλτών» και «χορωδιών» εκκλησιαστικών ύμνων της Μ. Εβδομάδος κατά τρόπον νόθο και απρεπή, έρχομαι να καταθέσω τη διαφωνία μου, την θλίψη μου και την οργή μου γι’ αυτά.

Κύριοι: Η βυζαντινή μουσική είναι προσευχητική, εκτελείται μόνο από φωνή ανθρώπινη, όχι από μουσικά όργανα, έχει γνώρισμα την μονοφωνία-ομοφωνία, υπηρετεί αποκλειστικά τις λατρευτικές ανάγκες της Εκκλησίας, είναι, τελικά, η μουσική της Ορθοδόξου Εκκλησίας και η πιστή παράδοση των πατέρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Αφού, λοιπόν, δεν είναι κοσμική τέχνη, τα διάφορα «φτιασίδια» δεν επιτρέπονται. Το «ψάλλειν» είναι λειτούργημα και αποστολή, γι’ αυτό και ο «ιεροψάλτης» πρέπει, έχοντας υπ’ όψιν τα παραπάνω, να είναι ευσεβής, ηθικός, άρχοντας επί του αναλογίου του, προσηλωμένος στο καθήκον του (την προσευχή), να έχει μουσική Βυζαντινή κατάρτιση και, βέβαια, να υλοποιεί το «στήκετε και κρατήτε τας παραδόσεις».

Όποιοι ψάλτες, παραβλέποντας κάθε έννοια παράδοσης και ιστορίας, παραποιούν το αυθεντικό βυζαντινό μέλος των θρησκευτικών ύμνων είναι παραποιητές – νοθευτές - υβριστές της πατρώας εκκλησιαστικής βυζαντινής μουσικής.

Η εκκλησιαστική βυζαντινή Μουσική έχει όρους και κανόνες διάφορους της μουσικής έξω της εκκλησίας. Είναι απρεπές να συνδέσουμε εκκλησιαστικούς ύμνους – ιερό ψαλμό που να βασίζεται σε ήθος και ρυθμό εξωεκκλησιαστικό. Η σεμνή μελωδία δεν επιτρέπεται να αναμιγνύεται με άσεμνες και βέβηλες μελωδίες, διότι αποσπούν τον νουν και την καρδιά από την προσευχή.

Εάν ανατρέξουμε στο «τυπικόν» (Βιολάκη) της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας θα δούμε ότι από την ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδο επεκυρώθη ο ΟΕ΄ κανόνας: «τους επί το ψάλλειν εν ταις εκκλησίαις παραγινομένους βουλόμεθα μήτε βοαίς ατάκτοις χρήσθαι και την φύσιν προς κραυγήν εκβιάζεσθαι, μήτε επιλέγειν των μη τη εκκλησία αρμοδίων τε και οικείων, αλλά μετά πολλής προσοχής και κατανύξεως τας τοιαύτας ψαλμωδίας προσάγειν».

Τελικά, οι «παραποιητές ψάλτες» είτε από άγνοια, είτε εσκεμμένα ευρίσκονται σε αταξία. Δεν φτάνει μόνο η φωνή· τέτοια έχουν και τα κοράκια και τα τσακάλια. Δεν χρειάζονται στην προσευχή ούτε τα όργανα, ούτε το ήθος και ο ρυθμός λαϊκών ασμάτων· αυτά στα πανηγύρια και στα λοιπά κέντρα διασκεδάσεως. Ο κάθε ένας δεν μπορεί να εφαρμόζει ό,τι θέλει ή ό,τι νομίζει. Κύριοι, υπάρχουν κανόνες. Άλλο προσευχή και ιεροψάλτης και άλλο διασκέδαση και τραγουδιστής.

Επειδή, καταξιωμένοι, καταρτισμένοι, παραδοσιακοί και νομιμόφρονες (σε σχέση με την τάξη, το ήθος, την παράδοση) «ιεροψάλτες» δεν εμφανίζονται στα Μ.Μ.Ε (γιατί άραγε;), παρουσιάζονται οι «παραποιητές ψάλτες», οι «καινοτόμοι – εκσυγχρονιστές», προσθέτοντας ολίγον τραγουδάκι, ολίγον όργανο, ολίγον αμανέ, κάποια γυναικεία φωνή (παρουσία) και όλα καλά γι’ αυτούς.

Γνωρίζουμε, ότι πολλοί από τους παραποιητές (για την ώρα ας μην αναφέρω ονόματα) ευρίσκονται στον χώρο λαϊκών συγκροτημάτων κι επομένως, για ευνοήτους λόγους, βολεύονται με αυτήν την κατάσταση.

Οι πλειοψηφία, όμως, των ιεροψαλτών θα επιτρέψει αυτήν την κατάσταση να συνεχίζεται;
Καλώ τους πεπλανημένους παραποιητές και τους εν αγνοία ευρισκομένους να σταματήσουν αυτόν τον δήθεν «εκσυγχρονισμό» και να επανέλθουν εις την τάξιν. Παρακαλώ θερμά όλους τους νομιμόφρονες συναδέλφους «ιεροψάλτες» να αντισταθούν σ’ αυτήν την τάση και να καυτηριάσουν αυτήν την στάση.

Επίσης, καλώ και τους δασκάλους ιεροψάλτες (δεν με ενδιαφέρουν οι … μουσικοδιδάσκαλοι – άλλη «ιστορία» αυτή) για ανάλογη διδασκαλία στους νέους ιεροψάλτες και τα μικρά παιδιά προς αποκατάσταση της τάξεως και της παραδόσεως.

Συνάδελφοι: Γνωρίζω καλά ότι ορισμένοι για λόγους βιοποριστικούς (αφού οι αρμόδιοι … ευρίσκονται στον κόσμο τους) παρεκκλίνουν.
Όμως, επιτρέπεται να πετάξουμε τα «ιερά» και τα «όσια» (την θρησκευτική μας παράδοση) στα σκυλιά;

Nικόλαος Αθ. Ιωαννίδης,
Πρωτοψάλτης Ι. Ν. Παμμεγίστων Ταξιαρχών Καλαμαριάς

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

Ελευθερώστε τον Γέροντα Εφραίμ

Στήριξη στον Γέροντα Εφραίμ


Φίλοι και φίλες,

Άφωνοι και συγκλονισμένοι οι απανταχού ορθόδοξοι, Έλληνες και μή, έχουμε πληροφορηθεί την καθόλα ανυπόστατη απόφαση του Εφετείου Αθηνών για προφυλάκιση του Γέροντα Εφραίμ.
Η απροσδόκητη αυτή εξέλιξη, μας καλεί, ως ελάχιστη έκφραση καταδίκης της απόφασης αυτής και στήριξης του Γέροντα Εφραίμ, να συμπληρώσουμε τα στοιχεία μας στη φόρμα συλλογής υπογραφών.
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.

Επιστολή καταδίκης της απόφασης

Προς
Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας
Πρωθυπουργό Ελληνικής Κυβέρνησης
Εισαγγελέα Αρείου Πάγου

24 Δεκεμβρίου 2011
Εξοχώτατοι,

Καταδικάζουμε το απεχθές δικαστικό «έγκλημα» που συντελέστηκε στην Αθήνα στις 23 Δεκεμβρίου 2011 εναντίον της εκκλησίας στο πρόσωπο του Γέροντα Εφραίμ, Ηγούμενου της Μονής Βατοπαιδίου Αγίου Όρους.
Το μίσος και η αδικία που χαρακτηρίζουν την απόφαση για προφυλάκιση του Γέροντα Εφραίμ αποδεικνύονται από τα ακόλουθα σημεία:
  1. Η χρονική στιγμή της απόφασης. Παραμονή Χριστουγέννων.
  2. Οι κινήσεις εντυπωσιασμού που οργανώθηκαν για αποκλεισμό του Αγίου Όρους με ένοπλες δυνάμεις ασφαλείας τη στιγμή που ο δικηγόρος του Γέροντα δήλωσε δημόσια ότι ο Γέροντας θα παρουσιαστεί εκούσια στην Αστυνομία.
  3. Η ποινή της προφυλάκισης αποδίδεται σε πρόσωπα επικίνδυνα να επαναλάβουν τα αδικήματα για τα οποία κατηγορούνται.
  4. Στην ακρόαση της υπόθεσης που προηγήθηκε της απόφασης, αναφέρθηκε ως «επιχείρημα» για την προφυλάκιση η πρόσφατη επίσκεψη του Γέροντα στην Ρωσία συνοδεύοντας την Τιμία Ζώνη της Παναγίας, κατά την οποία εκατομμύρια ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων του Προέδρου, Πρωθυπουργού και Γενικού Εισαγγελέα της Ρωσικής Δημοκρατίας, βγήκαν στους δρόμους.
  5. Εδώ και 3 και πλέον χρόνια που ερευνάται η υπόθεση, δεν έχει προκύψει κανένα ενοχοποιητικό στοιχείο.
  6. Η κατηγορία κατά του Γέροντα είναι ηθική αυτουργία την στιγμή που οι υποτιθέμενοι αυτουργοί έχουν αθωωθεί.
  7. Εδώ και 3 και πλέον χρόνια που ερευνάται η υπόθεση, ο Γέροντας έχει ταξιδέψει επανειλημμένα μετ’ επιστροφής και αν είχε πρόθεση να φυγοδικήσει θα το είχε κάνει.
  8. Το πνευματικό πρόσωπο του Γέροντα τιμάται και εγκωμιάζεται διεθνώς και αποτελεί εξαίρετο πρεσβευτή της Ελλάδος στο εξωτερικό.
  9. Οι αποκαλυφθέντες πλέον εγκέφαλοι της σκευωρίας έχουν επιβραβευτεί με υπουργικούς θώκους και επιχειρούν πάση θυσία να αποδείξουν την ορθότητα των δόλιων ενεργειών τους.
  10. Η Ελλάδα μαστίζεται από αποδεδειγμένα, ευρέως γνωστά σκάνδαλα, τεραστίων διαστάσεων, τα οποία μένουν ατιμώρητα και οι αυτουργοί όχι μόνο κυκλοφορούν ελεύθεροι αλλά κατέχουν και πολιτικά αξιώματα.
Είμαστε πεπεισμένοι ότι η απόφαση είναι εντεταλμένη πολιτική ενέργεια που στοχεύει στην διαπόμπευση του Αγίου Όρους και της Εκκλησίας.
Σας καλούμε να ενεργήσετε για την ανατροπή της.
Κατεβάστε την επιστολή από εδώ.
Μπορείτε να τη στείλετε την συμπληρωμένη μέσω:
  • Φάξ, στο (+30) 211 800 1332 begin_of_the_skype_highlighting (+30) 211 800 1332 end_of_the_skype_highlighting
  • Email, στο contact@freegerontaefraim.com


http://www.freegerontaefraim.com/vote/

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Μποροῦμε νά γίνουμε ἅγιοι σήμερα; Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου

ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΣΟΦΙΑΣ
Βασισμένο σέ κείμενα τοῦ ὁσίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου

Πολλές φορές ἀκοῦμε τούς χριστιανούς νά λένε:
«Ἄν ζούσαμε κι’ ἐμεῖς στήν ἐποχή τῶν Ἀποστόλων καί ἀξιωνόμασταν νά δοῦμε τό Χριστό, ὅπως Τόν εἶδαν ἐκεῖνοι, θά γινόμασταν ἅγιοι, ὅπως ἔγιναν κι’ αὐτοί». Ὅσοι σκέφτονται ἔτσι, ξεχνοῦν ὅτι Ἐκεῖνος πού μιλοῦσε στόν καιρό τῶν ἀποστόλων, μιλάει καί τώρα. Ἴσως ὅμως καί πάλι νά πεῖ κάποιος: «Μά δέν εἶναι τό ἴδιο πράγμα νά δεῖ κανείς τό Χριστό μέ τά μάτια του, ὅπως Τόν εἶδαν οἱ ἀπόστολοι, καί ν’ ἀκούει μόνο τά λόγια Του ἀπό ἄλλους ἤ νά τά διαβάζει στή Γραφή, ὅπως ἐμεῖς σήμερα».
Κι’ ἐγώ ἀπαντῶ, ὅτι δέν εἶναι ὁπωσδήποτε τό ἴδιο τό τότε καί τό τώρα. Ἀλλά τό τωρινό εἶναι πολύ μεγαλύτερο ἀπό ἐκεῖνο πού ἔζησαν οἱ Ἀπόστολοι, κι’ εὐκολότερα μᾶς φέρνει στήν πίστη!
Μήν παραξενεύεστε. Μόνο ἀκοῦστε με.
Τότε ὁ Κύριός μας φαινόταν στούς ἀχάριστους Ἰουδαίους ὡς ἕνας πλάνος καί τιποτένιος ἄνθρωπος, ἐνῶ τώρα κηρύσσεται σέ μᾶς ὡς Θεός ἀληθινός. Τότε ἔτρωγε μέ τελῶνες καί ἄλλους ἁμαρτωλούς, τώρα ὅμως κάθεται στά δεξιά τοῦ Θεοῦ Πατέρα καί τρέφει ὁλόκληρο τόν κόσμο. Τότε καταφρονιόταν κι’ ἀπό τούς πιό ἀσήμαντους ἀνθρώπους. Τώρα προσκυνεῖται ἀπό βασιλεῖς καί ἄρχοντες ὡς Υἱός τοῦ Θεοῦ, καί δοξάζει αὐτούς πού Τόν προσκυνοῦν «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ».

Τότε Τόν θεωροῦσαν σάν ἕναν ἄνθρωπο φθαρτό καί θνητό, πού ἔτρωγε καί ἔπινε καί κοιμόταν καί κοπίαζε καί ἵδρωνε καί γενικά, ἔκανε ὅλα τ’ ἀνθρώπινα. Τότε λοιπόν, καί ὄχι τώρα, ἦταν παράξενο καί δύσκολο ν’ ἀναγνωρίσει κανείς ὡς Θεό Ἐκεῖνον, πού εἶχε αὐτά τά ταπεινά καί ἀνθρώπινα στοιχεῖα. Γι’αὐτό καί τόν Πέτρο, πού εἶπε «σύ εἶ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος», τόν μακάρισε ὁ Χριστός, λέγοντας: «Μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σάρξ καί αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ’ ὁ Πατήρ Μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς».
Ὅποιος λοιπόν δέν ὑπακούει μέ πίστη καί ταπείνωση στό Χριστό, πού μιλάει καί τώρα μεσα ἀπό τό ἅγιο Εὐαγγέλιό Του, ὅποιος ἀμφισβητεῖ ἤ ἀπορρίπτει ὅσα εἶπε καί ἔκανε τότε ὁ Χριστός, ἐκεῖνος, ἔστω κι ἄν ἔβλεπε τόν ἴδιο τόν Κύριο νά θαυματουργεῖ καί Τόν ἄκουγε νά διδάσκει, θά ὀλιγοπιστοῦσε. Τί λέω; Ὄχι μόνο θά ὀλιγοπιστοῦσε, ἀλλά φοβᾶμαι πώς θά γινόταν τελείως ἄπιστος καί θά βλασφημοῦσε τό Χριστό, νομίζοντάς Τον σάν ἀντίθετο ἤ μάγο ἤ τσαρλατάνο, καί ὄχι ἀληθινό Θεό...
Ἄλλοι πάλι λένε: «Ἄν ζούσαμε στήν ἐποχή τῶν ἁγίων Πατέρων, θ’ ἀγωνιζόμασταν περισσότερο, γιατί, βλέποντας τήν καλή πολιτεία καί τούς ἀγῶνες τους, θά τούς μιμούμασταν. Ἐνῶ τώρα, πού ζοῦμε μαζί μέ ὀκνηρούς καί χλιαρούς καί ἁμαρτωλούς, χωρίς νά τό θέλουμε παρασυρόμαστε μαζί τους στήν ἀπώλεια». Ὅσοι ὅμως τά λένε αὐτά, ξεχνοῦν ὅτι ἐμεῖς βρισκόμαστε σέ λιμάνι ἀσφαλέστερο ἀπό ἐκεῖνο πού ἦταν οἱ ἅγιοι Πατέρες. Γιατί στήν ἐποχή τους ὑπῆρχαν πολλές καί φοβερές αἱρέσεις – φοβερότερες ἀπό τίς σημερινές – καί πολλοί «ψευδόχριστοι καί ψευδοπροφῆται», πού πέτυχαν νά πλανέψουν πολλούς ἀνθρώπους καί νά καταστρέψουν τίς ψυχές τους. Αὐτό πού σᾶς λέω, μπορεῖτε νά τό διαπιστώσετε λ.χ. ἀπό τούς βίους τῶν μεγάλων ὁσίων Ἀντωνίου, Εὐθυμίου καί Σάββα, πού ἀγωνίστηκαν ἐναντίον τῶν αἱρέσεων μαζί μέ πολλούς ἄλλους ἁγίους. Καί ποῦ νά διηγηθῶ τί ἔγινε στήν ἐποχή τῶν ἁγίων πατέρων Βασιλείου καί Χρυσοστόμου, πού ἦταν γεμάτη ἀπό ζιζάνια τοῦ πονηροῦ;
Βέβαια, ὄχι μόνο τότε , ἀλλά καί τώρα ἔχουμε ν’ ἀντιμετωπίσουμε φοβερά δεινά μέ τούς αἱρετικούς. Πολλοί λύκοι καί πολλά φίδια ζοῦν ἀνάμεσά μας. Ὅμως δέν ἔχουν καμμιά ἐξουσία πάνω μας, γιατί βρίσκονται κρυμμένοι στό σκοτάδι τῆς πονηρίας καί δέν βλάπτουν παρά μόνο ὅσους θεληματικά τούς ἀκολουθοῦν καί αὐτοπροαίρετα βαδίζουν στό δρόμο τῆς καταστροφῆς τους. Ἐκείνους πού βαδίζουν στό φῶς τῶν θείων Γραφῶν καί πορεύονται στή στράτα τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, δέν τολμοῦν νά τούς ἀντιμετωπίσουν, ἀλλά, βλέποντάς τους νά περνᾶνε, ἀπομακρύνονται σάν ἀπό φωτιά.
Ἴσως ὅμως ἀναρωτηθεῖτε: ποιούς αἱρετικούς ἐννοῶ; Μήπως τούς Ἀρειανούς, τούς Εὐνομιανούς, τούς Σαβελλιανούς, τούς Ἀπολλιναριστές ἤ τούς Διοσκουρίτες; Ὄχι, δέν ἐννοῶ αὐτούς, τούς ἀσεβεῖς καί ἄθεους, πού, ζώντας στό σκοτάδι, ἀφανίστηκαν ἀπό τήν πνευματική λάμψη τῶν ἁγίων Πατέρων καί τῶν θεόπνευστων συγγραμάτων τους. Αἱρετικούς ὀνομάζω ἐδῶ ἐκείνους πού λένε, πώς ἄν ἤμασταν στήν ἐποχή τῶν Ἀποστόλων, θά μπορούσαμε νά φυλάξουμε τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ καί νά γίνουμε ἅγιοι, ἐνῶ σήμερα ὄχι. Αὐτοί πού κάνουν τέτοιες σκέψεις, τολμώντας μάλιστα καί νά τίς διαδίδουν, δέν ἔχουν πέσει μόνο σέ μιά αἵρεση , ἀλλά σ’ ὅλες τίς αἱρέσεις μαζί. Γιατί ὅποιος ἰσχυρίζεται αὐτό τό πράγμα – ὅτι δηλαδή θά ἁγίαζε ἄν ζοῦσε στήν ἐποχή τῶν ἀποστόλων – ἀνατρέπει ὅλες τίς ἱερές Γραφές καί τά συγγράμματα τῶν Πατέρων. Ἄν δηλαδή πιστεύουμε, ὅτι σήμερα εἶναι ἀδύνατο νά πραγματοποιηθοῦν ὅσα ὁρίζει ὁ Θεός, τότε ὅλοι οἱ ἅγιοι , τόσο τοῦ παλαιοῦ καιροῦ ὅσο καί τῶν ἡμέρων μας, πῶς τά κατόρθωσαν; Καί πῶς ἔγραψαν τόσα πολλά ἀπό τήν πείρα τῆς χριστομίμητης ζωῆς τους, γιά νά νουθετοῦν κι’ ἐμᾶς; Πιστεύοντας λοιπόν καί διακηρύσσοντας τέτοιες πλανεμένες ἀπόψεις, πού διαψεύδονται ἀπό τούς βίους τῶν ἁγίων καί τήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι μόνο τούς ἑαυτούς μας ὁδηγοῦμε στήν ἀπώλεια, μά καί στῶν ἄλλων ἀνθρώπων τίς ψυχές σπέρνουμε τά ζιζάνια τῆς ἀμφιβολίας καί τῆς λιποψυχίας. Ἔτσι μοιάζουμε στούς Φαρισαίους, στούς ὁποίους εἶπε φοβερά λόγια: «Οὐαί ὑμῖν, ὁδηγοί τυφλοί...ὅτι κλείετε τήν Βασιλείαν τῶν Οὐράνων ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων· ὑμεῖς γάρ οὐκ εἰσέρχεσθε, οὐδέ τούς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν».
Ἄς μή γελιόμαστε. Κι ἄς μήν παίρνουμε στό λαιμό μας καί ἄλλες ψυχές, «πλανῶντες καί πλανώμενοι». Μποροῦμε καί σήμερα καί πάντα νά μιμηθοῦμε τούς ἁγίους στήν προαίρεση, τήν προθυμία, τήν ταπείνωση καί τήν ἀγάπη. Γιατί καί οἱ ἅγιοι σάν κι’ ἐμᾶς ἦταν, ἀλλά ἄφηναν τή ζωή τους νά ὁδηγηθεῖ ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἄς συντριβοῦμε κι’ ἄς χύσουμε καυτά δάκρυα μετάνοιας, γιά νά μαλακώσει ἡ σκληρή, ἡ πέτρινη καρδιά μας. Ἔτσι θά καθαρθοῦμε, ἔτσι θά μοιάσουμε στούς ἁγίους. Τά δάκρυα αὐτά, πού θά χύσουμε μέ κόπο καί πόνο καί βία, δέν εἶναι πικρά, ἀλλά γλυκά σάν τό μέλι. Ἔτσι τά κάνει ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ. Καί μή μοῦ πεῖτε πώς ὁρισμένοι ἄνθρωποι ἔχουν φυσική ἰδιοσυγκρασία τόσο ψυχρή καί σκληρή, πού δέν μποροῦν νά βγάλουν δάκρυα. Τά δάκρυα εἶναι δῶρο τῆς Χάριτος, ἐμεῖς βάζουμε τήν προαίρεση καί τή βία.
Ἑπομένως, μ’ αὐτή τήν προϋπόθεση, ὅλοι μποροῦν νά συντριβοῦν καί νά κλάψουν. «Πάντες δάκρυα πάντες κάθαρσιν, πάντες ἀνάβασιν καί τό τοῖς ἔμπροσθεν ἐπεκτείνεσθαι», λέει τό θεόπνευστο στόμα τοῦ Θεολόγου Γρηγόριου. Πῶς λέτε τότε ἐσεῖς, ὅτι μερικοί εἶναι ἀπό τή φύση τους σκληροί, καί δέν μποροῦν νά ἔρθουν σέ κατάνυξη, νά πενθήσουν καί νά κλάψουν γιά τίς ἁμαρτίες τους;
Γιά νά καταλάβετε ὅτι εἶναι φυσικό νά κλαίει κάθε ἄνθρωπος, θυμηθεῖτε τά βρέφη, πού μόλις βγοῦν ἀπό τήν κοιλιά τῆς μητέρας τους, ἀρχίζουν νά κλαῖνε. Κι ἄν δέν κλάψουν, σημαίνει πώς δέν εἶναι ζωντανά. Εἶναι λοιπόν τά δάκρυα φυσικά στόν ἄνθρωπο. Φυσικά καί ἀπαραίτητα.
Ὁ ὅσιος Συμεών ὁ Στουδίτης ἔλεγε, ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ἄν θέλει νά σωθεῖ, πρέπει νά περάσει τή ζωή του μέ πένθος καί κλάμα, κι’ αὐτά νά τόν συνοδεύουν μέχρι νά πεθάνει. Καί ὅπως τό φαγητό εἶναι ἀπαραίτητο γιά νά ζήσει τό σῶμα μας, ἔτσι καί τά δάκρυα τῆς μετάνοιας εἶναι ἀπαραίτητα γιά τήν ψυχή μας. Ἐκεῖνος πού δέν κλαίει κάθε μέρα – δέν λέω κάθε ὥρα, γιά νά μήν κουραστεῖτε ὑπερβολικά -, ἀφήνει τήν ψυχή του νά πεθάνει ἀπό πείνα καί νά χαθεῖ αἰώνια.
Ἀφοῦ λοιπόν εἶναι φυσικά στόν ἄνθρωπο τά δάκρυα καί τό πένθος, ἄς μήν ἀρνηθοῦμε αὐτό τό καλό της φύσεως. Ἄς ἀποβάλουμε κάθε κακία καί πονηρία καί σκληρότητα, καί ἄς καλλιεργήσουμε μέ προθυμία τό μεγάλο δῶρο τοῦ Θεοῦ. Ἄς φυλάξουμε τό πένθος μέ προσοχή, σάν ἐντολή τοῦ Κυρίου, μέ τήν ταπείνωση, μέ τήν ἁπλότητα, μέ τήν ἀκακία τῆς ψυχῆς μέ τήν ὑπομονή στούς πειρασμούς, μέ τή συνεχῆ μελέτη τῶν Θείων Γραφῶν, προπαντός ὅμως μέ τή συναίσθηση τῶν ἁμαρτιῶν μας καί τή βίωση βαρειᾶς ἐνοχῆς ἀπέναντι στόν Κύριο.
Ὅποιός λοιπόν εἶναι ὀκνηρός καί ἀμέλης καί δέν νοιάζεται γιά τή σωτηρία του, ἄς μή λέει πώς εἶναι ἀδύνατο νά σωθεῖ κανείς σήμερα, γιατί ἔτσι κλείνει τήν πόρτα τῆς Βασιλείας τῶν Οὐράνων καί σέ ἀλλούς ἀνθρώπους. Καί ἡ εὐθύνη του γι’ αὐτό εἶναι ἀνυπολόγιστη. Φυσικά αὐτός, ἀφοῦ θεωρεῖ ἀδύνατη τή σωτηρία, θεωρεῖ ἀδύνατο – ἤ μᾶλλον – περιττό – καί τό πένθος. Ὑπάρχουν ὅμως, δυστυχῶς καί χριστιανοί, πού πιστεύουν στή σωτηρία ἀλλά ἀπορρίπτουν τό πένθος. Σ’ αὐτούς τονίζω τοῦτο: Ὅποιος λέει πώς εἶναι ἀδύνατο ἤ περιττό νά πενθεῖ καί νά κλαίει κανείς, αὐτός δέν πρόκειται νά καθαρθεῖ. Καί χωρίς κάθαρση, κανένας δέν θά σωθεῖ καί δέν θά δεῖ τόν Κύριο.
Ὅσοι πενθοῦν, σύμφωνα μέ τό λόγο τοῦ Χριστοῦ, αὐτοί καί θά παρακληθοῦν: «Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοί παρακληθήσονται». Ὅσοι δέν πενθοῦν, ἔχουν πέσει στή χειρότερη ἀπ’ ὅλες τίς αἱρέσεις: Νομίζουν ὅτι ἡ σωτηρία μπορεῖ ν’ ἀποκτηθεῖ μόνο μέ τά ἐξωτερικά σχήματα τῆς εὐσέβειας. Ξεχνοῦν ὅμως ὅτι θά παρασταθοῦμε ὅλοι στό βῆμα τοῦ Χριστοῦ «Γυμνοί καί τετραχηλισμένοι (ὁλοφάνεροι)», γιά νά πάρει ὁ καθένας μας τό μισθό του σύμφωνα μέ τά ἀλάθητα κριτήρια Ἐκείνου, ὄχι τά δικά μας.
Ἀφοῦ λοιπόν θά βρεθοῦμε γυμνοί μπροστά στόν Θεό,
î γιατί σκεπάζουμε τό σῶμα μας μέ πολυτελεῖς στολές, μέ λαμπρά ἐνδύματα καί μέ ὡραῖα ὑποδήματα;
î γιατί τρέχουμε νά προϋπαντήσουμε τούς ἄρχοντες;
î γιατί μᾶς ἀρέσει νά μᾶς χαιρετοῦν;
î γιατί ἐπιδιώκουμε τίς πρωτοκαθεδρίες στά ἐπίσημα γεύματα;
î γιατί ἡ ὑπερηφάνεια, ἡ κενοδοξία καί ὁ ἀκόρεστος πόθος νά ἐξουσιάζουμε;
î γιατί τά ὡραῖα σπίτια καί οἱ ὑπηρέτες, πού μᾶς ξεχωρίζουν ἀπό τούς ἄλλους;
î γιατί τά ἄκαιρα γέλια καί οἱ ἄπρεπες συζητήσεις;...
γυμνοί, μπροστά στό μεγάλο Κριτήριο!
î Ποῦ τότε τό καλό ὄνομα καί ἡ ἁγιοσύνη, πού νομίζουμε πώς ἔχουμε;
î Ποῦ οἱ κόλακες καί οἱ ἀνήξεροι, πού μᾶς ὀνομάζουν ἁγίους;
î Ποῦ οἱ ὑψηλές θέσεις καί οἱ μεγάλες ἰδέες γιά τόν ἑαυτό μας;
î Ποῦ οἱ συγγενικοί δεσμοί;
î Ποῦ ἡ δόξα τῶν ἀρχόντων;
î Ποῦ ἡ σοφία τῶν σοφῶν τοῦ κόσμου;
î Ποῦ ἡ πεποίθηση πώς εἴμαστε καλύτεροι ἀπό τούς ἄλλους ΕΝΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΙΠΟΤΑ;
î Ποῦ ἡ γλώσσα καί οἱ ρητορεῖες, πού τρέχουν σάν πηγή; «Ποῦ σοφός, ποῦ γραμματεύς, ποῦ συζητητής τοῦ αἰῶνος τούτου;».
Τί φόβος καί τρόμος τήν ὥρα ἐκείνη!
Γι’ αὐτό μακάριος εἶναι ἐκεῖνος, πού ταπεινωμένος καί συντριμμένος, πενθεῖ καί κλαίει νύχτα καί μέρα μπροστά στόν Θεό. Αὐτός θά καθήσει ὁλόλαμπρος στά δεξιά Του. Καλότυχος εἶναι ἐκεῖνος, πού ἀκούει τά λόγια τοῦ Κυρίου καί δέν περνάει ἀνώφελα τή ζωή του, ἀλλά βρίσκεται συνεχῶς σέ κατάσταση μετανοίας. Αὐτός θά ἐλεηθεῖ καί θά ἀπολαύσει στή μέλλουσα ζωή τά ἀνεκλάλητα ἀγαθά τῆς Οὐράνιας Βασιλείας. Αὐτός θά γίνει ἅγιος!
Τέλος καί τῷ Θεῶ δόξα!

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά Μονή.

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

hristospanagia3.blogspot.com 

Αποφάσισαν την προφυλάκιση του Ηγουμένου Εφραίμ

To Συμβούλιο Εφετών αποφάσισε πριν λίγο να προφυλακιστεί ο ηγούμενος της Ι. Μονής Βατοπαιδίου, Αρχιμανδρίτης Εφραίμ, για την υπόθεση του "σκανδάλου" της Μονής Βατοπαιδίου.
Αυτή την ώρα γράφεται το ένταλμα σύλληψης, το οποίο θα αναφέρεται στην προφυλάκιση του Ηγουμένου.
Πληροφορίες πάντως της Romfea.gr, αναφέρουν ότι ακόμα δεν έχει διευκρινιστεί εάν ο Ηγούμενος θα παραμείνει φρουρούμενος στη Μονή Βατοπαιδίου, η θα οδηγηθεί σε κάποιο σωφρονιστικό κατάστημα.
Από τον Ηγούμενο Εφραίμ, ως φαίνεται, ξεκίνησε η "κάθαρση" στην Ελλάδα.
Κι ας μένουν ένα σωρό (επιβεβαιωμένα) σκάνδαλα ατιμώρητα και πολιτικοί να απολαμβάνουν τα πλούσια οφέλη της "πολιτικής" διαδρομής τους και επιχειρηματίες που χρωστούν εκατομμύρια να απολαμβάνουν τα Χριστούγεννά τους σε κάποιο χειμερινό θέρετρο εντός ή εκτός Ελλάδος...

Να τους χαιρόμαστε!

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Το πνευματικό νόημα των Χριστουγέννων και με ποιούς τρόπους βιώνεται από μας τουςΧριστιανούς. Ομιλία στην Κυριακή προ Χριστουγέννων. π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος

Την περασμένη Κυριακή αδελφοί μου είπα τι λέγει η εντολή του Θεού μέσα στην Αγία Γραφή, σχετικά με την ενδυμασία ανδρών και γυναικών, και παρατηρήθηκε και προηγουμένως αυτό.
Η ενδυμασία των ανθρώπων από αρχαιοτάτους χρόνους μέχρι και σήμερα, έχει υποστεί πολλές αλλαγές. Μάλιστα δε κατά τόπους, φυλές και έθνη υπάρχουν πολλές διαφοροποιήσεις.
Πάντοτε όμως και παντού υπήρχε διαφορά στον τρόπον ενδυμασίας των γυναικών από τους άνδρες. Αυτό το βλέπουμε ακόμα και μέσα στην Αγία Γραφή. σαν νόμος και εντολή Θεού, και όπως καταλαβαίνετε για μας τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, ο Λόγος του Θεού ισχύει πάντοτε, είναι ο ίδιος, αναλλοίωτος και αιώνιος, χωρίς να τροποποιείται ανάλογα με τις εποχές και τα πάθη μας.

«Ο Χριστός χθες και σήμερον, ο αυτός και εις τους αιώνας», βεβαιώνει ο Απόστολος Παύλος. Έτσι αν στις ημέρες μας οι χριστιανοί, με την ενδυμασία τους αλλάζουν φύλο, από γυναικείο σε ανδρικό και αντιστρόφως, αυτό απαγορεύεται ρητά από τον νόμον του Θεού.

Εμένα προσωπικά σαν ιερέα της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας με ενδιαφέρει η ενδυμασία όλων, μόνον μέσα στον Ιερό Ναό, στη Θεία Λατρεία, εδώ στη Θεία Κοινωνία όταν έρχεσθε, όταν προσέρχεσθε στο γάμο, στη βάπτιση ή στην εξομολόγηση.
Εξ αφορμής λοιπόν μιας κακής και πεισματάρικης συμπεριφοράς μιας ψυχής, ο Θεός για να την συνετίσει, της έδειξε με όνειρο πολύ αποκαλυπτικό ποια θα πρέπει να είναι η ενδυμασία της όταν εκκλησιάζεται, όχι όταν είναι έξω.
Το πώς όμως θα ντύνεσθε εσείς, στην ιδιωτική σας ζωή, άνδρες και γυναίκες, στο σπίτι, στη δουλειά, στο δρόμο, στις κοινωνικές σας υποχρεώσεις και λοιπά, αυτό είναι και δική σας ευθύνη. Αυτό που αφορά εμένα σαν ιερέα, το επαναλαμβάνω, είναι αποκλειστικά και μόνον ο χώρος εδώ της εκκλησίας που είναι και ιερός.
Παρά ταύτα, εγώ προσωπικά, πολύ σπάνια όπως θα το γνωρίζετε κιόλας, κάνω παρατηρήσεις και υποδείξεις πάνω σ’ αυτό το θέμα. Αφήνω να έλθει ο φωτισμός, για να καταλάβετε έτσι σεις, πιο είναι το καθήκον σας απέναντι στο Θεό και να το εφαρμόζετε. Αυτά είπα και αυτά εννοούσα την περασμένη Κυριακή και νομίζω ότι έγινα σαφής.

Και ας έλθουμε στη σημερινή μας Κυριακάτικη ομιλία.

Χριστός γεννάται, δοξάσατε.
Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε.
Χριστός επί γης, υψώθητε.

Σαράντα δύο χρόνια χριστιανοί μου που είμαι κληρικός, ιερεύς, και λειτουργός του Υψίστου και εξομολόγος, αυτές τις ημέρες των Χριστουγέννων, αλλά και όλων των άλλων εορτών του Δωδεκαημέρου, με απασχολεί πάντοτε το πνευματικό νόημα αυτών των αγίων ημερών, που ασφαλώς είναι κάτι το πολύ βαθύ, το υπέροχο και συγχρόνως ακατάληπτο.
Αν τις ημέρες αυτές τις αντιμετωπίζουμε και τις χαιρόμαστε μόνον με τους στολισμούς και τα Χριστουγεννιάτικα δένδρα, και μάλιστα με τους φαντασμαγορικούς στολισμούς, με τους χιλιάδες πολύχρωμους φωτισμούς στους δρόμους και στις βιτρίνες των καταστημάτων, τις φωτοβολίδες, τα γλέντια και τις διασκεδάσεις, και τότε δεν πετύχαμε, δεν πετύχαμε απολύτως τίποτε για την ωφέλεια της ψυχής μας απ’ αυτές τις άγιες ημέρες. Είναι όντως πολύ ωραία και εντυπωσιακά, και εγώ εντυπωσιάστηκα και ευχαριστήθηκα, όταν την νύχτα βλέπουμε τους πολύχρωμους φωτισμούς, στα μπαλκόνια και στα δένδρα των σπιτιών, στους κεντρικούς δρόμους και στις βιτρίνες των μεγάλων καταστημάτων. Όλα αυτά και θα τα απολαύσουμε και θα τα θαυμάσουμε.
Αλλά, υπάρχει ένα αλλά. Θα κρατήσουμε εκείνα που δένουν ολόκληρη την οικογένεια, σε μια πνευματική ενότητα μέσα στο αληθινό πνεύμα των εορτών. Να ζήσουμε δηλαδή σε μια ατμόσφαιρα καθαρώς μυστηριακή, με εκκλησιασμό από τις πέντε το πρωί. Με Ιερά Εξομολόγηση που θα προηγηθεί πριν από μέρες αρκετές. Με Θεία Κοινωνία και με πνευματικές συζητήσεις και ιερά μελέτη γύρω από το βαθύ και πνευματικότητα νόημα της εορτής των Χριστουγέννων, που μπορούμε να το κάνουμε και στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι.
Αλήθεια, πώς θα δοξάσουμε τη Γέννηση του Σωτήρος Χριστού;
Πού θα Τον προϋπαντήσουμε και με ποιόν τρόπον θα υψωθούμε μέχρι τον ουράνιο θρόνο Του;
Αυτά ψάλαμε και αυτά ζητάει η Εκκλησία μας αυτές τις ημέρες.
Αν μέσα μας αδελφοί μου, αν μέσα μας λέω, δεν ζήσουμε μια ζωογόνο αλλαγή, μεταβολή της ψυχής μας σε φάτνη πνευματική, τότε σε τίποτα δεν θα μας ωφελήσουν οι φαντασμαγορικές και πολύχρωμες διακοσμήσεις και διασκεδάσεις και τα δώρα. Αν εσείς και γω δεν βιώσουμε την προσωπική μας αναγέννηση, και αν μέσα στις καρδιές των παιδιών μας δε γεννήσουμε την ελπίδα της σωτηρίας, ότι Χριστός αληθινός Θεός εγεννήθη εν Βηθλεέμ τη πόλη μέσα σε ένα στάβλο, από μια παρθένα γυναίκα, τη Μαριάμ, την Υπεραγία Θεοτόκο.
Αν λέω δεν γίνουν όλα αυτά, τότε οι γιορτές απέτυχαν το σκοπό τους. Και τον απέτυχαν επειδή βρήκαν τις καρδιές μας παγωμένες, αδιάφορες, κλειστές… Οι γιορτές που έρχονται αδελφοί μου, κάθε χρόνο δεν είναι μόνο για ευχές και «χρόνια πολλά», και «χρόνια πολλά», αλλά για Ευαγγελικούς και πνευματικούς προβληματισμούς.
Στο πώς δηλαδή θα γίνουμε σωστότεροι χριστιανοί, και
με περισσότερο ταπεινό πνεύμα,
με περισσότερη υπομονή, μακροθυμία και ανοχή.
Με περισσότερη αγάπη στις πράξεις μας, που δεν την έχουμε αυτήν την αγάπη, ούτε εγώ.
Με περισσότερη πίστη προς τον Θεόν και
με περισσότερη αληθινή και συντετριμμένη μετάνοια.
Όλα τα άλλα μπορεί να χρειάζονται, και τα παιχνίδια και τα δώρα και τα στολίσματα, όπως τα τονίσαμε προηγουμένως, αλλά χωρίς Χριστόν τα πάντα είναι ανώφελα, άχρηστα, ουτοπία, ένα τίποτα. Και αυτό διότι η Ευρωπαϊκή νοοτροπία και ο Αμερικανισμός εμποροποίησαν την πνευματικότητα και την ουσία των μεγάλων αυτών εορτών, και έτσι μείναμε και μένουμε μόνο στη φιγούρα, στη βιτρίνα, δηλαδή στην επιφάνεια. Μια ματιά γύρω μας και η διαπίστωση είναι όντως τραγική και απογοητευτική. Και παιχνίδια και δώρα και στολισμοί, και δένδρα και φώτα και ρεβεγιόν, όλα για την κατανάλωση, όλα για την κατανάλωση, τίποτα για την ψυχή.
Τα πάντα για την ψυχή προσφέρονται μέσα στον ναό. Μέσα στην εκκλησία, τις ιερές ακολουθίες, τις ιερότατες αυτές ακολουθίες αυτών των ημερών με τα υπέροχα γράμματα που ψάλλει η Εκκλησία μας.

Δύο πράγματα θα σας πω από την παιδική μου ηλικία για να τα συγκρίνουμε με την σημερινή άνοστη πραγματικότητα.
Το πρώτο πράγμα που βλέπαμε εμείς τα παιδιά εκείνη την εποχή του ’35 του ’38 και του 1940 και ’45, ήταν το γενικό άσπρισμα. Άσπριζαν τις μάντρες, τις αυλές, τα πέτρινα πεζοδρόμια, τα σπίτια μέσα και έξω, τους κορμούς των δένδρων μέχρι τη μέση. Γενικό καθάρισμα. Ο στολισμός ήταν πολύ φτωχικός. Εκείνο στο οποίο επέμεναν ήταν η καθαριότητα και η εξωτερική και η εσωτερική.
Έτσι το πρωινό των Χριστουγέννων, ξυπνούσαν μια ώρα νωρίτερα οι νοικοκυρές, για να συγυρίσουν και στρώσουν το σπίτι, έτσι ώστε όταν θα γυρίσουν από την εκκλησία, να τους περιμένει ολοκάθαρο το σπιτικό. Γιατί; Εμείς όλα τα πιτσιρίκια εκείνης της εποχής ρωτούσαμε γιατί αυτή η τόση σχολαστικότητα στο άσπρισμα και γενική ετοιμασία του σπιτιού και η απάντησις των μεγάλων ήταν συνήθως διπλή.
Πρώτον γιατί ήταν Χριστούγεννα και
Δεύτερον γιατί ο Χριστούλης που γεννήθηκε στη Βηθλεέμ θα ήταν ο ΠΡΩΤΟΣ επισκέπτης στο σπίτι μας, μαζί με τους αγγέλους και τους μάγους εκ Περσίας.
Πω πώω, λέγαμε εμείς, θα ήρχετο ο Χριστούλης; Στο σπίτι μας; Μα πώς; Πότε; Πώς μπορεί να γίνει αυτό το πράγμα; Με ποιο τρόπο; Και οι μεγάλοι μας απαντούσαν με πολλή φυσικότητα, απάντηση που πρέπει να δίδετε και σεις οι γονείς. Δεν θα πάμε όλοι μαζί οικογενειακώς να κοινωνήσουμε; Ναι, ε λοιπόν όλοι εμείς, ο μπαμπάς, η μαμά, ο παππούς, η γιαγιά, τα παιδιά, μαζί με τη Θεία Κοινωνία θα φέρουμε και τον Χριστό στο σπίτι μας. Μαζί Του θα γιορτάσουμε, μαζί Του θα περάσουμε καλά και αγιασμένα Χριστούγεννα.
Καταπληκτικό και θαυμάσιο και εξαίσιο αλλά δεν υπάρχει σήμερα στην εποχή μας πάρα πολύ σπάνια. Ο Χριστός στο φτωχικό μας ή στην καλύβα μας, ή και στο αρχοντικό μας.
Επαναλαμβάνω Χριστούγεννα με τον Χριστόν στο σπίτι. Με τον Χριστόν στο σπίτι και στην οικογένειά μας.
Δυστυχώς σήμερα οι περισσότεροι Νεοέλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί, γιορτάζουν Χριστούγεννα χωρίς Χριστόν.

Το δεύτερο πράμα που ήθελα να σας πω, αναφέρεται στα δώρα. Τα δώρα χαρίζονταν σε δυο κατηγορίες. Τα πρώτα είχαν σχέση με τα Χριστούγεννα, και ήταν συνήθως ένα ζευγάρι κάλτσες, ένα ζευγάρι παπούτσια, το παντελόνι, μια γραβάτα, ένα πουκάμισο και τα λοιπά και τα λοιπά, ένα παλτό, ένα φόρεμα,… Αυτά τα φορούσαν οι χριστιανοί τα Χριστούγεννα για πρώτη φορά, για να αγιαστούν και αυτά μέσα στην εκκλησία. Όπως η Εκκλησία αγιάζει τα σπίτια, αγιάζει τα χωράφια, τα αμπέλια και τις στάνες με τα ζώα τους κήπους και τα πηγάδια, τα γεννήματα με τους καρπούς και τόσα άλλα, έτσι και στο Χριστουγεννιάτικο εκκλησιασμό κάθε τι καινούργιο που φορούσαμε πάνω μας, έπρεπε να αγιαστεί εκείνη την ημέρα για να στεριώσει, για να φορεθεί με υγεία, με χαρά πνευματική.
Χάθηκε και αυτό το ευλογημένο έθιμο, έθιμο που έφερνε πιο κοντά τον άνθρωπο με την Εκκλησία και τις γιορτές, που τον έντυνε πνευματικά γιατί τα πάντα αγιάζει ο Χριστός με την Εκκλησία Του.
Τα δεύτερα δώρα ήταν για την Πρωτοχρονιά και ήσαν βέβαια διάφορα παιχνιδάκια για τα μικρά παιδιά που έφερνε συνήθως ο Άγιος Βασίλειος ή αργά το βράδυ ή το πρωί πρωί.
Θα μπορούσα βέβαια να αναφερθώ και σ’ άλλα, αλλά ήδη πέρασε η ώρα.

Σήμερα οι γιορτές βγήκαν από την Εκκλησία και από την δεμένη οικογένεια και δόθηκαν στις φιέστες, στις ξενόφερτες μουσικές στη διασκέδαση και στο φαγοπότι.
Χάθηκαν δυστυχώς οι πνευματικές αξίες, και παραμερίστηκε η ουσία και το πνεύμα των θρησκευτικών εορτών και μάλιστα των Χριστουγέννων. Και όχι μόνον.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, η Ορθοδοξία μας αδελφοί μου, δεν αρνιέται επαναλαμβάνω τις πανηγυρικές εκδηλώσεις και δεν αποστρέφεται τις πληθωρικές διακοσμήσεις, εορταστικές διακοσμήσεις που γίνονται κάθε φορά, αλλά δε μένει σ’ αυτές. Η Εκκλησία κάνει κάτι πολύ μεγάλο. Προχωρεί βαθύτερα. Γι’ αυτό κάνουμε το κήρυγμα, για να μπορέσουμε όλοι μαζί να μπούμε βαθύτερα στο πνευματικό νόημα των εορτών και αυτό να μεταβιβάσουμε, στους συντρόφους μας, στα παιδιά μας, στους γείτονές μας, στους συγγενείς μας και στους φίλους μας.
Προτείνει και εφαρμόζει δηλαδή, την αδιάσπαστη αρμονία μεταξύ τους πνευματικού και υλικού στοιχείου των εορτών με σκοπό την πνευματοποίηση των τύπων και όλων των ποικίλων εκδηλώσεων, των εξωτερικών εκδηλώσεων που έχουν αυτές οι εορτές. Και από κεί να μας οδηγήσει σε προσωπική συνάντηση με τον Θεόν, με τον Σωτήρα μας Ιησούν Χριστόν, με αυτόν που πρέπει να προϋπαντήσουμε.
Ο Χριστός για μας τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, δεν γεννήθηκε απλώς και μόνον πριν 2000 χρόνια – τώρα τελειώνουν τα 2000 χρόνια, από μεθαύριο αρχίζει ο καινούργιος αιώνας – αλλά εξακολουθεί να είναι παρών, ο ζωντανός Θεός και μας προσφέρεται κάθε μέρα μέσα από τα πανάγια μυστήρια, μέσα από την Αγία Του Εκκλησία, μέσα από το Άγιόν Του Ποτήριον.
Η Θεία Κοινωνία, το πνεύμα της μετανοίας, η Ιερά Εξομολόγησις, η δακρύβρεκτος προσευχή, ο Ευαγγελικός λόγος και πολλά άλλα, είναι αυτά που φέρνουν τον Χριστόν στις καρδιές μας και έτσι μόνον μπορούμε να γιορτάσουμε Χριστούγεννα.
Και τότε και τα πάντα πνευματοποιούνται, και οι τύποι, και οι διακοσμήσεις των εορτών και πλημμυρίζει η καρδιά μας από αγάπη και συγγνώμη.
Βέβαια η πραγματικότητα είναι τραγική, γιατί γύρω μας βλέπουμε οι άνθρωποι να σωριάζονται σε ερείπια. Είναι η τρομακτική διάλυση της οικογένειας, είναι η αύξησις των εκτρώσεων, είναι η πείνα, είναι η ανεργία, είναι η φτώχεια, είναι η αύξησις των ασθενειών και ειδικά των ποικίλων μορφών του καρκίνου, τα τρομερά ατυχήματα που έχει η πατρίδα μας, οι αναπηρίες και τόσα άλλα.
Εντούτοις όμως ο αληθινός Ορθόδοξος Χριστιανός, ανησυχεί, αγωνιά, προσεύχεται. Και παρακαλεί αυτόν τον Θεόν που συνεχώς γεννάται εκ Παρθένου, ΓΕΝΝΑΤΑΙ εκ Παρθένου, γεννιέται κάθε φορά, κάθε μέρα μέσα στην Αγία μας Εκκλησία, πάνω στην Αγία Τράπεζα και στις καρδιές μας. Και προσεύχεται σ’ αυτόν. Και νηστεύει και αγρυπνεί τις νύχτες και κλαίει και για τις δικές του αμαρτίες τις πολλές, αλλά και για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων που βρίσκονται μακριά και δεν ξέρουν πώς να γιορτάσουν Χριστούγεννα. Άλλωστε είναι και ο μόνος που μπορεί να βιώσει αυτό το μεγάλο νόημα της εορτής αυτής.

Αδελφοί μου, τη χαρά των Χριστουγέννων την εύχομαι σε σας, προσωπικά και στις οικογένειές μας, και στις οικογένειές σας, αλλά και σείς όμως να την εύχεσθε σε μένα, και πριν πω το «αμήν», επειδή το βράδυ δεν θα βρεθούμε στις εκκλησίες για να παρακολουθήσουμε τον εσπερινό, τον οποίον εμείς κάναμε χθες το βράδυ μαζί με τις Μεγάλες Ώρες, γι’ αυτό αργά και καθαρά από τους ιεροψάλτες μας, να ψάλουμε όλοι μαζί το απολυτίκιο των Χριστουγέννων.

agia-varvara.blogspot.com

Τὸ χάρισμα τῆς Διάκρισης. Γέροντας Πορφύριος

Μπορεῖ ἐσὺ νὰ πονᾶς ἐκεῖ, ἀλλὰ ἀλλοῦ εἶναι τὸ πρόβλημα
Κάμναμε ἐκεῖ ἀγρυπνίες μὲ διαφόρους θεολόγους τῆς Ἀθήνας καὶ μὲ τὸν πατέρα Βασίλειο Γοντικάκη, ὁ ὁποῖος τώρα εἶναι Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἰβήρων τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Ὁ Γέρων Πορφύριος ἦταν πάντοτε μιὰ πολὺ ταπεινὴ παρουσία, ποὺ ποτὲ δὲν ζήτησε νὰ ἐπιβληθεῖ. Μιλοῦσα μαζί του, μοῦ ἔδωσε συμβουλὲς καὶ μιὰ φορὰ μοῦ εἶπε:

«Ὅταν ὑπηρετοῦσα στὴν Πολυκλινική, ἔβλεπα συχνὰ νὰ συμβαίνει τὸ ἑξῆς: Ἄρχιζε ὁ γιατρὸς νὰ ἐξετάζει τὸν ἀσθενὴ κι ἐκεῖνος διαμαρτυρόταν καὶ τοῦ ἔλεγε ὅτι δὲν ἦταν σ’ ἐκεῖνο τὸ σημεῖο ποὺ πονοῦσε, ἀλλὰ ἀλλοῦ. Καὶ τοῦ ἔλεγε ὁ γιατρός: “Μπορεῖ ἐσὺ νὰ πονᾶς ἐκεῖ, ἀλλὰ ἀλλοῦ εἶναι τὸ πρόβλημα”».

Καὶ συνέχιζε ὁ Γέρων Πορφύριος: «Ἔτσι συμβαίνει καὶ στὴν πνευματικὴ ζωή. Ἐμεῖς νομίζουμε ὅτι εἶναι ἔτσι τὰ πράγματα, ἐνῶ ἀλλοῦ βρίσκονται οἱ αἰτίες γι’ αὐτά, ποὺ συμβαίνουν μέσα μας καὶ στὴ ζωή μας».

(Τὸ χάρισμα τῆς Διάκρισης, 172-173)


porphyrios.net

Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Ἱερομάρτυρας καὶ Θεοφόρος

Ὁ χρόνος γέννησης καὶ ἡ ἐθνικότητα τοῦ Ἅγιου Ἰγνατίου εἶναι ἀσαφή. Στὸ θρόνο τῆς Ἀντιόχειας ὁ Ἰγνάτιος ἀνέβηκε μεταξὺ 68 – 70 μ.Χ. Ποίμανε σὰν ἀποστολικὸς διδάσκαλος καὶ στάθηκε φρουρὸς τῶν ψυχῶν τοῦ ποιμνίου του.

Ὅταν ὁ Τραϊανὸς διέταξε διωγμὸ κατὰ τῶν Χριστιανῶν, θαρραλέα ὁ Ἰγνάτιος, ἐνῶ ὁ βασιλιὰς περνοῦσε ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια, παρουσιάστηκε μπροστά του καὶ ὑπεράσπισε τὰ δίκαια τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἀλήθεια τῆς χριστιανικῆς πίστης. Τότε ὁ Τραϊανός, διέταξε τὴν σύλληψη τοῦ Ἰγνατίου καὶ τὴν μεταφορά του στὴν Ρώμη. Οἱ χριστιανοὶ τῆς Ρώμης σκόπευαν νὰ τὸν ἀπαλλάξουν ἀπὸ τὸ μαρτύριο, ἀλλὰ ὁ Ἰγνάτιος, μὲ φλογερὴ δίψα πρὸς τὸ μαρτύριο, ἔγραψε σ’ αὐτοὺς νὰ ἀφήσουν νὰ γίνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ἔτσι, τὴν 20η Δεκεμβρίου τοῦ ἔτους 107 μ.Χ., τὸν ἔριξαν στὸ ἀμφιθέατρο, ὅπου πεινασμένα θηρία τὸν κατασπάραξαν. Διασώθηκαν μόνο τὰ μεγαλύτερα ἀπὸ τὰ ὀστά του, ποὺ μεταφέρθηκαν καὶ τάφηκαν μὲ τιμὲς στὴν Ἀντιόχεια.

Ἀργότερα μετεκομίσθησαν στὴν Ρώμη (β’ ἀνακομιδὴ τὸ 540 μ.Χ. καὶ ἐναποτέθησαν στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Κλήμεντος).
Ἔτσι, ὁ Ἰγνάτιος ἔμεινε μέχρι τέλους πιστὸς στὴ διδαχὴ τοῦ Χριστοῦ, καὶ «ὁ μένων ἐν τῇ διδαχῇ τοῦ Χριστοῦ, οὗτος καὶ τὸν πατέρα καὶ τὸν υἱὸν ἔχει». Ἐκεῖνος δηλαδή, ποὺ μένει στὴ διδαχὴ τοῦ Χριστοῦ, αὐτὸς καὶ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱὸ ἔχει, διότι αὐτὸς ἔγινε ναὸς τοῦ Θεοῦ καὶ ἑπομένως φέρει μέσα του τὸν Θεό. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἰγνάτιος ἐπονομάσθηκε Θεοφόρος.


Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείῳ ἔρωτι ἐπτερωμένος, τοῦ σὲ ψαύσαντος, χερσὶν ἀχράντοις, θεοφόρος ἀνεδείχθης Ἰγνάτιε· καὶ ἐν τῇ Δύσει τελέσας τὸν δρόμον σου, πρὸς τὴν ἀνέσπερον λῆξιν ἐσκήνωσας. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.


Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Τῶν λαμπρῶν ἀγώνων σου, ἡ φωτοφόρος ἡμέρα, προκηρύττει ἅπασι, τὸν ἐκ Παρθένου τεχθέντα, τούτου γὰρ, διψῶν ἐκ πόθου κατατρυφῆσαι, ἔσπευσας, ὑπὸ θηρίων ἀναλωθῆναι· διὰ τοῦτο Θεοφόρος, προσηγορεύθης, Ἰγνάτιε ἔνδοξε.


Μεγαλυνάριον.
Ὕδωρ τὸ ἁλλόμενον εἰς ζωήν, Ἰγνάτιε Πάτερ, θησαυρίσας ἐν τῇ ψυχῇ, ἔσπευσας τεθνάναι, ὑπὸ θηρῶ ἀγρίων· διὸ τὴν μακαρίαν, ζωὴν ἐτρύγησας.

Η Θεολογική σκέψη του Οσίου Ιουστίνου (Πόποβιτς) του Νέου

υπό του Jean- Louis Palierne
«Η υπέρτατη αξία, το υπέρτατο κριτήριο είναι ο Θεάνθρωπος. Αυτός είναι η Αλήθεια, η Οδός και η Ζωή, ο μοναδικός φίλος του ανθρώπου και αποκλειστικός οδηγός του προς τη σωτηρία», λέγει και επαναλαμβάνει συνεχώς ο άγιος Ιουστίνος. «Ο Θεάνθρωπος, Αυτός όπου ανοίγει σ’ εμάς μια οδό, μια οδό διαφορετική από εκείνη όπου μας προσφέρει οτιδήποτε θέλει να παρουσιάζεται ως θρήσκευμα, ως επιστήμη ή ως φιλοσοφία. Η οδός του Θεανθρώπου είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια διδασκαλία, είναι αυτή η ίδια η Αλήθεια, είναι αυτό το ίδιο το πρόσωπο του Θεανθρώπου, ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος προσφέρει σ’ εμάς τη δυνατότητα ενσωματώσεώς μας σ’ Αυτόν, και οργανικής εντάξεώς μας στο δικό Του Σώμα, το οποίον αφήκε σ’ αυτόν τον κόσμον υπό τη μορφή της Εκκλησίας».
Πολλοί αναγνώστες των έργων του οσίου Ιουστίνου έχουν εντυπωσιασθεί από τη γλώσσα του, την επαναληπτική και ανανεωτική συγχρόνως, μία γλώσσα όπου χρησιμοποιεί συχνά τύπους και μορφές­ ασυνήθεις, ένα είδος νεολογισμών. Μεταξύ των λέξεων αυτών, τόσον χαρακτηριστικών του λεξιλογίου και του ύφους του οσίου Ιουστίνου, υπάρχουν δύο, όπου διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στο σύνολον των έργων του και την ανάπτυξη της σκέψεως του. Είναι οι όροι «λογικότης» και «Θεάνθρωπος». Ο πρώτος όρος είναι μία λέξη, η οποία εισάγεται για πρώτη φορά από τον άγιο Ιουστίνο, ενώ τη δεύτερη την συναντάμε μεν στους παλαιότερους Πατέρες, αλλ’ όταν χρησιμοποιείται από τον άγιο Ιουστίνο – ιδιαίτερα συχνά και συστηματικά – προσλαμβάνει ολόκληρη την κεντρική και εκφραστική θέση της εν Χριστώ αποκαλύψεως.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο αυτοί όροι έχουν μία κεντρική αποστολή στο λεξιλόγιο του οσίου Ιουστίνου, υφαίνοντας το νήμα του έργου και της ζωής του στο σύνολό τους. Εάν εμπνεύσθηκε τον ένα όρο και έδωσε στον άλλον, τον υπάρχοντα, θέση κεντρική, το έκαμε επειδή του έδιναν την δυνατότητα να παρουσιάσει, να δείξει στον κόσμο ότι η Χριστιανική πίστη, η πίστη των αγίων Πατέρων, έχει όλη τη δυνατότητα να απαντήσει στις ανάγκες, στα ερωτήματα και τις ανησυχίες των Χριστιανών της εποχής μας, και να προσφέρει τα αναγκαία όπλα για την αντιμετώπιση των φαντασμάτων και της αυταπάτης, για την καταδίωξη των απαίσιων αυτών τεράτων του ψεύδους, των τρομερών αυτών εφιαλτών των συγχρόνων ανθρώπων.
Όταν ομιλεί για την λογικότητα του σύμπαντος, ο άγιος Ιουστίνος θέλει να υπογραμμίσει ότι ολόκληρη η Δημιουργία είχε συλληφθεί στη μεγάλη βουλή της Αγίας Τριάδας, μέσα στο προαιώνιο σχεδίου Αυτής προς τον σκοπό όπως ανακεφαλαιωθεί αυτή στο Πρόσωπο του Λόγου, και όπως ο Θεάνθρωπος, συνάπτων την ανθρώπινη φύση μετά της θείας, δείξει, παρουσιάσει ζώσαν ενώπιον μας την αρχική προοπτική, το αρχικό σχέδιο της κατ’ εικόνα Θεού πλασθείσης φύσεως μας. Η αμαρτία των προπατόρων μας, του Αδάμ και της Εύας, αν και κατέρριψε αυτό το αρχικό μεγαλείο της δικής μας φύσεως, αν και κατόρθωσε να θέσει σε κίνδυνο το θείο σχέδιο, εν τούτοις δεν μπόρεσε να διασπάσει την συνέχειά του. Μιλώντας περί του Θεανθρώπου, υπενθυμίζοντας την λογικότητα της Δημιουργίας, ο άγιος Ιουστίνος έχει τον δικό του τρόπο εκφράσεως του δόγματος της Χαλκηδόνος.
Ο όσιος Ιουστίνος δεν είναι κυρίως ένας ακαδημαϊκός θεολόγος, ένας ειδήμων των αρχαίων κειμένων ή ένας πολυμαθής δεινός συζητητής. Ο άγιος Ιουστίνος είναι βαθύτατα ένας άνθρωπος της εποχής του. Το έργο του είναι η διακήρυξη, η ομολογία της πίστεως, και απευθύνεται στους συγχρόνους του. Τους ομιλεί εναγωνίως για την ακαταστασία, στην οποία τους βυθίζει η πικρή εμπειρία της επαναλαμβανόμενης αποτυχίας, για την δουλοπρέπεια στην οποία κατευθύνουν τον άνθρωπο οι ιδεολογίες και οι αυτοκρατορίες, οι ειδωλολατρίες και οι ψευδοεπιστημονισμοί, επικρίνοντας πάντοτε δριμύτατα την παράλογη απαίτηση του Ουμανισμού να ερμηνεύει τον άνθρωπο διά του ανθρώπου.
Έκρινε αναγκαίο να παρουσιάσει με ένα τόσο προσωπικό ύφος την παραδοσιακή πίστη, για να κατορθώσει να προκαλέσει τον σύγχρονο άνθρωπο, να του δώσει την επιθυμία και την δυνατότητα να απωθήσει μόνος του την διαστροφή του νοήματος της ζωής, η οποία προσφέρεται σ’ αυτόν από τον Ουμανισμό σαν προφανής και δικαιολογημένη. Ο άγιος Ιουστίνος υπογραμμίζει ότι ο Ουμανισμός, για τον οποίο καυχάται η εποχή μας (ας δούμε πόσες αυταπάτες μπορεί σήμερα να καλύψει η ουμανιστική έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων), είναι ο αντίποδας του ευαγγελισμού του Θεανθρώπου, είναι η προβολή ενός παγκόσμιου ειδώλου, που η σύνθεσή του έγινε με τέτοια απάτη, ώστε να μπορεί να μας υποδουλώσει με ευκολία.
Ασφαλώς, η από τον άγιο Ιουστίνο απόδοση τέτοιων χαρακτηρισμών στον Ουμανισμό, δυσαρεστεί ένα μέρος της σύγχρονης κοινωνίας, για την οποίαν ο Ουμανισμός είναι ένα σύμβολο, που εκφράζει την ανωτερότητα του σύγχρονου πολιτισμού απέναντι όλων των προγενέστερων.
Σήμερα θέλουν, στο όνομα του Ουμανισμού, να ερμηνεύσουν το παρόν διά του παρελθόντος, τον άνθρωπο διά του ζώου και το ζώο διά της ύλης, τη θρησκεία διά της κοινωνίας και την κοινωνία διά της οικονομίας, τις αξίες διά του συμφέροντος, την ηθική ζωή διά των ενστίκτων, τη ζωή των ωρίμων διά της παιδικότητας, και τη γνώση των όντων διά της εκπαιδεύσεως. Έτσι, απορροφούν τη ζωή της Εκκλησίας εντός του κοινωνικού γίγνεσθαι και της εγκοσμιότητας, ελαχιστοποιούν το ιερό στην αίσθηση της προσωπικής ευαισθησίας, και την ποιμαντική στη διοικητική διεκπεραίωση και εξάσκηση του καθήκοντος.
Η απαράδεκτη απαίτηση του Ουμανισμού είναι να μας εντάξει σ’ ένα απόλυτο και προκαθορισμένο αναπτυξιακό πρόγραμμα­, ενός παγκόσμιου κανόνα που παρέχει τη δυνατότητα ερμηνείας όλων των αναζητήσεων του παρελθόντος – προ πάντων του Χριστιανισμού – ως απλών σταθμών στην πορεία της σταδιακής εξελίξεως. Έτσι, λίγο-λίγο θα διαμορφωθεί μία κοινή δογματική διδασκαλία, που τείνει να γίνει μοναδικός τρόπος σκέψεως στη Δύση, και που φιλοδοξεί να εκτείνει την επιρροή της σ’ όλη τη γη, εμφανιζόμενη ως κανόνας της παγκόσμιας προόδου, ως ένας δογματικός Ουμανισμός, ως χειραφέτηση που οδηγεί μεν στη λήθη των «μεσαιωνικών προλήψεων», ανοίγει δε επί τέλους τον δρόμο της αρμονικής αναπτύξεως των ανθρωπίνων σχέσεων. Παρουσιάζοντας μάλιστα τη θρησκεία, ιδιαιτέρως στα σχολεία, σαν μία σύνθεση για απλή κατανάλωση, εργάζονται για την παρουσίασή της, ως είδους ξεπερασμένου. Εμποδίζουν πλέον την κυκλοφορία βιβλίων, τα οποία δεν παρουσιάζουν τη θρησκείαν ως αντικείμενο πολυσυζητημένο, ξεπερασμένο, μουσειακό. Ενσπείρουν παγκοσμίως την αμφιβολία και την υποψία για τη θρησκεία. Η πίστη εξορίζεται στην τάξη, στο επίπεδο του αρχαϊσμού, η αποκάλυψη είναι άχρηστη ως μη εμπορεύσιμη, και η λειτουργική τάξη, το λειτουργικό Τυπικό, είναι, κατά την αντίληψη του Ουμανισμού, κάτι το «λαογραφικό», ένα σύνολο λατρευτικών εθίμων των αφελών θρησκόληπτων ανθρώπων.

Ενώπιον της προβαλλόμενης αυτάρκειας, ο όσιος Ιουστίνος κατ’ επανάληψη υπενθυμίζει τη ριζική αποτυχία του Ουμανισμού, την οριστική αδυναμία κάθε ιδεολογίας στη μάχη κατά της αμαρτίας, του θανάτου και του Διαβόλου. Στους ισχυρισμούς του Ουμανισμού αντιπαραθέτει το Ευαγγέλιο του Θεανθρώπου, αποδεικνύοντας ακαταπαύστα την πλήρη ιδεολογική αντίθεση του Ουμανισμού προς την εν Χριστώ ζωή. Αυτός είναι ένας ανθρωπισμός με κέντρο τον υπεράνθρωπο, ο οποίος μάταια προσπαθεί να αντιταχθεί, να επαναστατήσει εναντίον του Ευαγγελίου του Θεανθρώπου. Έτσι, ο άγιος Ιουστίνος καταγγέλλει σταθερά τα δελεάσματα και τις άπατες των διαφόρων μορφών του Ουμανισμού, που θεωρεί τον άνθρωπο «ως το μέτρον πά­σης αξίας», ενώ δεν παύει να επαναλαμβάνει σταθερά ότι «μέτρον πάν­των» είναι ο Θεάνθρωπος.
Αν η σκέψη του οσίου Ιουστίνου παρουσιάζει κάποια πρωτοτυπία, αυτό οφείλεται στην αρνητική του στάση απέναντι στον Ουμανισμό. Εν τούτοις, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ο άγιος Ιουστίνος μένει πάντοτε και σε όλα απολύτως πιστός στην αυθεντική παράδοση των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, γεγονός που φαίνεται ήδη ως ολοκληρωτική ρήξη με όλες τις προσπάθειες αναπροσαρμογής και εκσυγχρονισμού στην έκφραση της χριστιανικής πίστεως, τόσον συνηθισμένο στις μέρες μας. Υπογραμμίζει ακατάπαυστα την παραδοξότητα της ανθρώπινης υπάρξεως, την κλήση του ανθρώπου να ενωθεί με το Σώμα του Θεανθρώπου, δηλαδή με την Εκκλησίας, υπενθυμίζοντας την λογικότητά μας , ο άγιος Ιουστίνος αποδεικνύεται πιστός διάδοχος του αγίου Μαξίμου του Ομολογητή και των Καππαδοκών πατέρων, καθώς και όλης της παραδόσεως των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, τους οποίους, από θεία πρόνοια, έκανε επίκαιρους για την εποχή μας. Μ’ αυτό τον τρόπο μας προσφέρει τα μέσα για απώθηση και πλήρη απομάκρυνση από μας της παραφροσύνης και της πλάνης της Δύσεως.
Επομένως, ο τρόπος με τον οποίον ο όσιος Ιουστίνος χρησιμοποίει τους αγίους Πατέρες είναι, κατά κάποιο τρόπο, ιδιαίτερος και αποκαλυπτικός: τους χρησιμοποιεί για να του διδάξουν με την προσευχή, την εμπνευσμένη τους διδασκαλία, την οποίαν η Εκκλησία αναγνώρισε σ’ αυτούς ως ιδιαίτερο χάρισμά τους. Πολλές φορές στα κείμενά του διατρέχει – δίχως να το διατυπώνει σαφώς – κάποιες λεπτομέρειες από την ανάγνωση των Πατερικών κειμένων, για να χρησιμοποιήσει την κεντρική τους ιδέα, την οποία και επαναλαμβάνοντας κατ’ εξακολούθηση οδηγείται σε εμβάθυνση στο ουσιαστικό νόημά της. Ο άγιος Ιουστίνος μετέφραζε «εκ των έσω» την παράδοση της Εκκλησίας, για να επιτύχει την αληθινή εξομοίωση της δικής του σκέψεως με την παράδοση αυτή.
Επωφελείτο πάντοτε τους αγίους Πατέρες, διότι εύρισκε σ’ αυτούς την ίδια και μοναδική έκφραση της Εκκλησίας. Γι’ αυτόν, η σκέψη των αγίων Πατέρων είναι πάντοτε υλικό διαχρονικό, είναι διεργασία των πηγών με τα εκάστοτε τρέχοντα πνευματικά ρεύματα, των επαναστάσεων, των δυσχερειών, των διαφοροποιήσεων και των διαμορφώσεων, των διαφόρων σχολών και των επί μέρους παραδόσεων. Η διδασκαλία του άρχιζε πάντοτε με τη φράση: «Ούτος ο Άγιος διδάσκει ημάς ότι…», έκφραση επαναλαμβανόμενη συχνά με κάποια ιδιαιτερότητα για την αγιότητα κάθε Πατρός και τη θέση, την αποστολή, την οποίαν εμπιστεύθηκε σ’ αυτόν η θεία Πρόνοια χάριν της Εκκλησίας. Η διδασκομένη από τους αγίους Πατέρες αλήθεια, μεταφερθείσα σε μας προς βίωση της ελευθερίας του πνεύματος με την εμπειρία της σωτηρίας, μας αποκαλύπτεται ως καρπός μακράς ασκήσεως. Δεν είναι αποτέλεσμα επιστημονικής έρευνας, η δε οικοδόμηση ενός συστήματος καμία βοήθεια ή χρήσιμη κριτική μπορεί να προσφέρει.
Ο όσιος Ιουστίνος σπανία διατυπώνει τις επιφυλάξεις του περί της ακαδημαϊκής θεολογίας, περί των αναλυτικών μεθόδων της, περί της έρευνας των «σοφών» επί του νοήματος της Αγίας Γραφής, ή περί του εκκλησιολογικού ορθολογισμού. Αρκείται στην ειρηνική επαναβεβαίωση της πλέον καταπληκτικής αλήθειας, που μεταλαμπαδεύτηκε σε μας από την παράδοση των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας: «Ο Θεός γέγονεν άνθρωπος, ίνα Θεόν τον άνθρωπον απεργάσηται». Γεγονός που του επιτρέπει να παρουσιάσει ότι ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι η ανακεφαλαίωση όλης της ανθρωπότητας, ώστε καθ’ ένας από μας , μαζί με όλη την κτίση, μπορεί να φανερώσει ολόκληρη την έκφραση της «λογικότητος». Έτσι, ο Θεάνθρωπος αποκαλύπτεται ως το ανεπίγνωστο αντικείμενο όλων των εμπνεύσεων, Αυτός που είναι ο μόνος δυνάμενος να προσφέρει σε μας την ικανότητα απωθήσεως άπαξ διά παντός, όλων των φαινομενικών και επίπλαστων υπηρεσιών του υπερανθρώπου.
Είναι και τούτο καρπός μιας μακροχρόνιας πορείας. Από το 1920 ο τότε ιερομόναχος Ιουστίνος εντάχθηκε στην ασκητικοθεολογική σχολή του αγίου Μακαρίου, στο οποίο και αφιέρωσε την διδακτορική του διατριβή. Σε τούτο το σύγγραμμά του διαπιστώνεται η μέριμνά του προς σύνδεση της πρακτικής ασκήσεως (βιωμένης ως θεολογικού εμπλουτισμού του προσώπου) με τη συμμετοχή στα ιερά μυστήρια της Εκκλησίας, και ως συνεργίας της εσωτερικής προσευχής με την παραδεδομένη από την Ορθόδοξη Εκκλησία ομολογιακή δογματική παράδοση.
Έτσι, ο όσιος Ιουστίνος μπορεί να συνδέσει τους δογματικούς όρους προς τις απαιτήσεις του πνευματικού πολέμου, διά του οποίου καθ’ ένας από μας είναι προσκεκλημένος να συμμετάσχει στο μυστήριο της σωτηρίας. Ο πόλεμος αυτός ίσταται αντιμέτωπος προς τον απρόσωπο χαρακτήρα της ψυχολογικής επιλύσεως των προβλημάτων, διά του οποίου σήμερα κάποιοι από μας προσδοκούν την επίτευξη της βελτιώσεως τους. Η αυθεντία των ψευδοδιδασκάλων της ψυχολογικής ισορροπίας είναι τόσον εφήμερη, όσο περισσότερο ισχυρίζεται αυτή ότι στηρίζεται στην παγκοσμία γνώση, την οποία τοποθετεί υπεράνω, κατ’ αυτούς, στην αγνωσία μας, την οποίαν καλούμεθα απ’ αυτούς να βιώσουμε ενοχικά. Πρόκειται ακριβώς για ένα ισχυρό πειρασμό, που προσπαθεί να ζωογονήσει τις πηγές της πνευματικής ζωής για δελεασμό του ανθρώπου. Όμως, μόνον ο Θεάνθρωπος μπορεί να αποκαταστήσει αληθινά την εικόνα Του μέσα μας, στη καρδιά μας, και να χορτάσει τη δίψα μας με τα ιερά Μυστήρια – ιδιαιτέρως μάλιστα της θείας Ευχαριστίας – σε συνδυασμό με τη συμμετοχή μας στην άσκηση των αγίων αρετών – πρώτη των οποίων είναι η πίστη στον Θεάνθρωπο, την κεφαλήν του σώματος της Εκκλησίας.
Για μας, τους δυτικόπληκτους του 20ού αιώνα, το προσκλητήριο του οσίου Ιουστίνου είναι μία αληθινή μεθοδολογική ανατροπή. Πρέπει μάλλον να μιλήσουμε για μια γνωσιολογική ανατροπή, εφ’ όσον η σωτηρία της γνωσιολογίας του ανθρώπου έχει για τον άγιο Πατέρα κεφαλαιώδη σημασία, εκείνην ακριβώς τη σημασία που έχει στη βαθειά σκέψη του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου: «Η γνώσις ουκ έστι το φως, αλλά το φως η γνώσις υπάρχει». Ολόκληρη η σύγχρονη δυτική γνωσιολογία έχει ακριβώς κατεύθυνση αντίθετη. Η αληθινή μεθοδολογική ανατροπή είναι εκείνη που απέκτησε ο άνθρωπος όταν έκτιζε τον πύργο της Βαβέλ, τον δυτικό ορθολογισμό, όχι μόνον εκείνον της Αναγεννήσεως και της εποχής της γαλλικής Επαναστάσεως, αλλά πολλών αιώνων πριν την έναρξη των συντονισμένων επιχειρήσεων για εκρίζωση του Χριστιανισμού από τη Δύση, τον μεγάλο πειρασμό του Υπερανθρώπου.

Το έργο του αγίου Ιουστίνου, η ουσιαστική συνεισφορά του για τη θεραπεία της πνευματικής ασθένειας της εποχής μας, προχωρεί περισσότερο. Αν, σε ολόκληρο το συγγραφικό του έργο, γίνεται συνεχώς επίκληση του Θεανθρώπου, αυτό γίνεται για να υπογραμμιστεί στην εποχή μας, και σε πείσμα της, ότι η «Θεανθρωπότης» είναι το μέτρο και το κριτήριο όλων των αξιών, και ότι ο Θεάνθρωπος, ο οποίος αποκαλύπτεται στον άνθρωπο ως ο αυθεντικός άνθρωπος, είναι ο σκοπός για τον οποίον είναι «κεκλημένος εις την θέωσιν του προσώπου του διά της ολοκληρώσεως αυτού εν τη Εκκλησία», η οποία είναι αυτό τούτο το Σώμα του Θεανθρώπου.
Έτσι, το έργο του οσίου Ιουστίνου παρουσιάζει μία συνεχή περιφρόνηση όλων των πειρασμών μειώσεως της θεανθρώπινης αλήθειας του Ευαγγελίου απέναντι στις απαιτήσεις μιας ιδεολογίας. Μας υπενθυμίζει ότι, στην παραβολή του Καλού Σαμαρείτη, ο Χριστός είναι αυτός ο ίδιος ο πλησίον, ο πλησιέστερος πλησίον του ανθρώπου, αυτός τον οποίον κυρίως και ιδιαιτέρως θα έπρεπε να αγαπά ο άνθρωπος. Είναι η πλέον εκπληκτική διαβεβαίωση του Ευαγγελίου, εμπρός στην οποία όλοι οι πειρασμοί του μοντερνισμού και της εκκοσμικεύσεως της Εκκλησίας καταντούν αδύναμα ιδεολογήματα, ανίκανα να επηρεάσουν τους επαναστάτες. Τα ιδεολογήματα αυτά προσπαθούν να αδειάσουν, «να κενώσουν» τον Χριστιανισμό απ’ όλα τα θαυμαστά και υπερφυσικά του στοιχεία, εκείνων που φαίνονται απίθανα στους πολλούς, με την ελπίδα να τον κάνουν αποδεκτό στη διεφθαρμένη κοινωνία μας.
Στην παραβολή αυτή του Καλού Σαμαρείτη, στηρίζονται όλες οι σύγχρονες ερμηνευτικές απόπειρες, οι οποίες δεν γνωρίζουν πώς να εξηγήσουν γιατί ο Κύριος παρουσιάζει τον Καλό Σαμαρείτη – προφανώς τον εαυτόν του – ως τον πλησίον που αγαπά τον τραυματισθέντα από τους ληστές άνθρωπο, αν και, ως γνωστόν, η πρόθεση είναι η δική μας διδασκαλία προς μίμηση του Καλού Σαμαρείτη, που ευεργετεί τον πλησίον του.
Για τον όσιο Ιουστίνο, η χριστιανική οδός, η οδός του Θεανθρώπου, βρίσκεται εκ διαμέτρου αντίθετη εκείνης του Ουμανισμού. Η αρχή, βάσει της οποίας «μέτρον πάντων είναι ο άνθρωπος», φανερώνει στην πραγματικότητα ότι «μέτρον πάντων είναι η αμαρτία», το οποίον σημαίνει ότι «μέτρον πάντων είναι ο Διάβολος». Τίποτε δεν μπορεί να είναι περισσότερο ξένο στη σκέψη του αγίου Ιουστίνου από την αποδοχή της αλλοιώσεως – μιας αλλοιώσεως ήδη παλαιάς για τη Δύση- στην Κυριακή προσευχή, και στη φράση: «Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον». Μιας αλλοιώσεως που περιορίζει την έννοια του άρτου μόνο στην ύλη, και την αποστολή της χριστιανικής πίστεως στην κοινωνική δραστηριότητα, για να καταλήξει η τελική αίτηση: «Αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού», σε αίτηση απλής ηθικής βελτιώσεως, δηλαδή σε απαλλαγή από ένα αφηρημένο κακό. Ο καθημερινός αγώνας του Χριστιανού είναι εναντίον της δυνάμεως εκείνης, η οποία προσπάθησε να επιβάλει σε μας ένα καθοριστικό δικαίωμα κατοχής· γι’ αυτό είναι αγώνας τρομερός και προσωπικός.
Η πνευματική ζωή προϋποθέτει τον προσωπικό αυτό αγώνα, και αυτό ποτέ δεν λησμονήθηκε από την Εκκλησία, που εορτάζει τους αγίους ασκητές και ψάλλει, στη έναρξη της Τεσσαρακοστής, τον τελευταίο στίχο του Ψαλμού, που εξηγεί πως οι βιαστές μπορούν να κερδίσουν τη Βασιλεία των ουρανών. Ο ακαδημαϊκός θεολόγος, η επιστημονική ερμηνευτική ανάγνωση της Αγίας Γραφής, η εκκλησιαστική παραγωγή, ο ηθικισμός, σχηματίζουν εδώ ένα ανυπόφορο αδιέξοδο που πρέπει οπωσδήποτε να ξεπεραστεί.
Ο όσιος Ιουστίνος απορρίπτει τις ιδεολογίες, που νομίζουν ότι εκσυγχρονίζουν τον Χριστιανισμό, ενώ στην πραγματικότητα τον παραμορφώνουν. Αυτές είναι απλώς ιδεολογίες του υπερανθρώπου, ο οποίος διατείνεται ότι μπορεί να βοηθήσει την αποκάλυψη του Θεανθρώ­που. Εναντίον αυτών των ιδεολογιών ο άγιος Ιουστίνος διακήρυξε, στο εναρκτήριο μάθημα της έδρας της Δογματικής θεολογίας, το 1934, και στον επίλογο της «Δογματικής» του μετά από σαράντα χρόνια, ότι μόνον ο Θεάνθρωπος μπορεί να μας προσφέρει την υπέρτατη αξία και το υπέρτατο κριτήριο όλων των πραγμάτων.
Οι ιδεολογίες, οι οποίες από παλιά προσπάθησαν να εξομαλύνουν, να εξουδετερώσουν το Ευαγγέλιο του Χριστού, την αλήθεια της Ορθοδοξίας, συσχηματίζοντάς την, με τις ανορθόδοξες παραδόσεις, πρόσφατα προχώρησαν ένα ακόμη βήμα· στη διαθρησκειακή σύνθεση. Η σύνθεση αυτή αναγνωρίζει την ύπαρξη πολλών κλάδων του μοναδικού σώματος της Εκκλησίας του Χριστού· αναμένεται ο εγκεντρισμός και περισσοτέρων κεφαλών. Αλλ’ «ο Κύριος εκγελάσεται διαλογισμούς ματαίους αυτών». Η οδός, την οποίαν ανοίγει σε μας ο Θε­άνθρωπος, είναι άλλης κατηγορίας. Παρ’ ό,τι ο ανθρωπισμός χρησιμοποίει πλήθος βιβλικών παραπομπών, για να εντάξει τον Χριστιανισμό ανάμεσα στις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες, ο Θεάνθρωπος δεν μπαίνει σε αυτή τη σειρά, μένει ανένταχτος.
Ο δρόμος, που μας ανοίγει, δεν είναι απλώς μία διδασκαλία· είναι ο δρόμος της ιδίας της πραγματικότητας της θεανθρώπινης ζωής μέσα στο σώμα της Εκκλησίας. Κάθε εξομοίωση και κάθε σύγκριση, συσχέτιση και αναθεώρηση, παραμορφώνουν την αδιαμφισβήτητη ιδιαιτερότητά της, τη ριζική πρωτοτυπία της, την οποίαν έχει από το γεγονός της αποκαλύψεως του Θεανθρώπου. Στην αρχαιότατη και αδιαφιλονίκητη διαπίστωση του Εκκλησιαστή: «Ουδέν καινόν (νέο) υπό τον ήλιον», ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός άπαντα ότι ο Χριστός είναι «το μόνον καινόν υπό τον ήλιον». Ο άγιος Ιουστίνος συχνά θυμάται τη φράση αυτή του αρχηγού της Δογματικής. Πράγματι, ο Θεάνθρωπος είναι ο μοναδικός και ανεπανάληπτος ανακαινιστής, ανάμεσα σε τόσες κουραστικές επαναλαμβανόμενες ιδεολογίες, θρησκευτικών και φιλοσοφικών συστημάτων, κατ’ ουσίαν ποικιλόμορφων μετασχηματισμών της αρχικής ειδωλολατρίας.
Η αμφισβήτηση της παντοτινής επικαιρότητας της οδού του Θεανθρώπου θα οδηγήσει στην απόρριψη του ίδιου του Θεανθρώπου Χριστού, στην εκμηδένιση του έργου της σωτηρίας. Η σύμπηξη κοινωνίας μεταξύ του Ευαγγελίου του Χριστού και των άλλων θρησκειών είναι μεγάλο κακό, διότι «τίς συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ»;(ποιά, δηλ., σχέση υπάρχει μεταξύ Χριστού και διαβόλου;)
Το Ευαγγέλιο του Θεανθρώπου, στη μοναδική του πρωτοτυπία, είναι σφραγισμένο με την ενότητα και τη μοναδικότητα. Το Ευαγγέλιο αυτό έφθασε έως εμάς με την ιερά Παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, στην οποία διδάσκεται η γραπτή παράδοση του Ευαγγελίου, που επιβεβαιώνεται με την προφορική Παράδοση, τη Θεολογία, τη θεία Λειτουργία, τους ιερούς Κανόνες, τη μαρτυρία των αγίων Πατέρων και των ιερών Συνόδων, των αγίων Ασκητών και των αγίων Μαρτύρων και των θαυμάτων τους. Η παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας έχει την εγγύηση της χαρισματικής συνέχειας από τους αγίους Αποστόλους, την αδιάσπαστη διαδοχή των Ορθοδόξων επισκόπων, που ανανεώνουν το συνεχές θαύμα της Πεντηκοστής, όπως υπογραμμίζει ο όσιος Ιουστίνος στο υπόμνημά του περί της αποστολικότητας της Εκκλησίας, λέγοντας στο τέλος:
«Ναι, η Εκκλησία υπάρχει, και κανείς δεν μπορεί να διαφύγει την πρόκληση: Θέλεις να ενσωματωθείς σε αυτή;
Ναι, η Εκκλησία υπάρχει, και μόνο αυτή μπορεί να εξασφαλίσει στον άνθρωπο τον άρτο τον αληθινά επιούσιο, που τον κάνει αδελφό του Χριστού και υιό του Θεού.
Ναι, η Εκκλησία υπάρχει, ζώσα πάντοτε σταθερά – εντός του μεταβαλλόμενου κόσμου -ό,τι ακριβώς ο Κύριος δίδαξε αυτή να λέγει και να πράττει, δηλαδή τη μετοχή στα ιερά Μυστήρια και την άσκηση των αγίων αρετών, μέχρι και αυτών των πλέον ταπεινών εκδηλώσεων της ευσέβειας.

Ναι, η Εκκλησία υπάρχει, επωμισμένη πάντοτε την εντολή να φανερώνει τη μορφή του Θεανθρώπου, του μοναδικού φίλου του ανθρώπου και πλησιέστερου όλων των πλησίον του.
Ναι, η Εκκλησία υπάρχει, διασώζουσα με ζήλο θαυμαστό τη μαρτυρία και την εικόνα της αποκαλύψεως των μυστηρίων της Θεολογίας και της θείας Οικονομίας.
Ναι, η Εκκλησία υπάρχει, υπό την καθοδήγηση των Αποστόλων του Κυρίου και των διαδόχων τους, των «εις τύπον και τόπον Χριστού» ορθοδόξων επισκόπων.
Ναι, η Εκκλησία υπάρχει και διατηρεί αλώβητη την θεανθρώπινη ιδιοπροσωπία της, παρά τις ακαλαίσθητες επεμβάσεις της εποχής μας με «τα φτιασιδώματα» των φιλοφρονήσεων και των λαμπρών εκδηλώσεων, που καλύπτουν την ακεραιότητα της».

πηγή: Το κείμενο δημοσιεύθηκε, σαν παράρτημα και χωρίς τίτλο, στο βιβλίο: Père Justin Popovitch, Philosophie Orthodoxe de la Verite, Dogmatique de l’ Eglise Orthodoxe, tome 5, traduit du serbe par Jean-Louis Palierne, ed. “ L’ Age d’ Homme” Lausanne 1997, σ. 457- 464. Μετεφράσθη δε ύπό τοϋ άρχιμανδρίτου Νικοδήμου Μπαρούση και, λόγω της επισήμου πλέον ανακηρύξεως της αγιότητος του Σέρβου ιερομονάχου Ιουστίνου (Πόποβιτς), αντί της προσφωνήσεως: «πατήρ Ιουστίνος» αναφέρεται αυτός ως: «άγιος Ιουστίνος».

Πηγή : http://www.pemptousia.gr/2011/12/%ce%b7-%ce%b8%ce%b5%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%cf%83%ce%ba%ce%ad%cf%88%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bf%cf%83%ce%af%ce%bf%cf%85-%ce%b9%ce%bf%cf%85%cf%83%cf%84%ce%af%ce%bd%ce%bf%cf%85/

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Ο δίκαιος έχει τον Θεό με το μέρος του (Γερ. Παϊσίου)

Όλοι οι άνθρωποι δεν χωράνε σ’ αυτόν τον κόσμο σήμερα. Αν κάποιος θέλει να ζήσει τίμια και πνευματικά, δεν χωράει μέσα στον κόσμο.
- Γέροντα, γιατί δεν χωράει;
- Όταν είναι κανείς ευαίσθητος και βρεθεί σε ένα σκληρό περιβάλλον και του κάνουν την ζωή μαύρη, πώς να αντέξει; Ή πρέπει να βρίζει κ.λπ. ή να φύγει. Αλλά και να φύγει δεν μπορεί, γιατί χρειάζεται να ζήσει. Του λέει το αφεντικό: «Σου έχω εμπιστοσύνη, γιατί δεν κλέβεις, πρέπει όμως να βάζεις και σάπια ανάμεσα στα καλά. Μέσα στις καλές μπάλες τριφύλλι πρέπει να βάλεις και λίγες χωνεμένες»! Τον βάζει και διευθυντή, για να τον κρατήσει· πρέπει όμως να κάνει και έτσι, γιατί αλλιώς θα τον πετάξει από την δουλειά. Μετά ο καημένος δεν κοιμάται, αρχίζει τα χάπια. Ξέρετε τί τραβάνε οι καημένοι άνθρωποι; Τί δυσκολίες, τί εκβιασμούς συναντούν πολλοί στις δουλειές τους από τούς προϊσταμένους; Τους κάνουν την ζωή μαύρη. Να παρατήσουν την δουλειά; Έχουν οικογένεια. Να καθίσουν; Βάσανα. Μπρος βαθύ και πίσω ρέμα· και τα δυό στενά. Πάει να σκάση κανείς. Κάνει υπομονή, παλεύει.
Σε άλλον του αφήνουν όλη την δουλειά και πάει ο συνάδελφος μόνο για να πληρωθεί. Γνωρίζω έναν που ήταν κάπου διευθυντής. Όταν άλλαξαν τα πράγματα, τον έβγαλαν από διευθυντή και έβαλαν άλλον του κόμματος, που ούτε το Λύκειο δεν είχε τελειώσει. Τον έκαναν διευθυντή, αλλά δεν ήξερε την δουλειά, και έτσι δεν μπορούσαν να πάνε σε άλλη θέση τον προηγούμενο.

Λοιπόν, τί κάνουν; Βάζουν στον ίδιο χώρο και δεύτερο γραφείο! Την δουλειά την έκανε ό παλιός διευθυντής και ο νέος καθόταν τσιγάρο, καφέ, κουβέντα… Τελείως αναιδής! Δεν του έκοβε κιόλας, έλεγε ό,τι του ερχόταν, και έπεφτε η ευθύνη μετά στον παλιό. Μέχρι που αναγκάσθηκε να φύγει ο καημένος. «Μήπως πρέπει να πάω κάπου άλλου; Ο χώρος είναι μικρός· δεν χωράνε δυό γραφεία. Καλύτερα, κάθησε εσύ εδώ», του είπε και σηκώθηκε και έφυγε, γιατί του έκανε και την ζωή μαύρη. Και δεν είναι μια μέρα, δυό. Κάθε μέρα να έχεις έναν τέτοιον στο κεφάλι σου, είναι βάσανο!
Τον δίκαιο άνθρωπο συνήθως οι άλλοι τον σπρώχνουν στην τελευταία θέση ή ακόμη του παίρνουν και την θέση. Τον αδικούν, τον πατούν – «πατούν επί πτωμάτων», έτσι δεν λέγεται; Αλλά, όσο οι άνθρωποι τον σπρώχνουν προς τα κάτω, τόσο ο Θεός τον ανεβάζει προς τα πάνω σαν τον φελλό, θέλει όμως πάρα πολλή υπομονή. Η υπομονή ξεκαθαρίζει πολλά πράγματα. Αυτός που θέλει να ζήσει με αρετή και να είναι τίμιος στην δουλειά του, είτε εργάτης είναι είτε έμπορος είτε οτιδήποτε είναι, πρέπει να το πάρει απόφαση ότι, όταν αρχίσει την δουλειά του, θα φθάσει σε σημείο να μην έχει να πληρώσει λ.χ. ούτε τα ενοίκια, αν έχει μαγαζί, για να του έρθει η ευλογία του Θεού. Όχι όμως να πηγαίνει με τον σκοπό: «Αν φθάσω μέχρις εκεί, μετά θα έχω πελατεία»! Να μην πάει με τέτοιο σκοπό, γιατί τότε ο Θεός δεν θα του δώσει. Αλλά όταν πει: «Θα ζήσω κατά Θεόν, δεν θα κάνω αδικίες, θα πω ότι αυτό αξίζει πενήντα δραχμές και εκείνο διακόσιες δραχμές», ο Θεός δεν θα τον αφήσει. Κάποιος άλλος εν τω μεταξύ εκείνο που θα το δίνει αυτός πενήντα δραχμές, θα το δίνει πεντακόσιες δραχμές και θα πλουτίσει. Τελικά όμως ο απατεώνας αυτός θα φθάσει σε σημείο να μην έχει να πληρώσει ούτε τα ενοίκια και θα το κλείσει το μαγαζί του, γιατί ο κόσμος πληροφορείται, ενώ σιγά-σιγά ο τίμιος δεν θα μπορεί να τα βγάλει πέρα από την πελατεία που θα έχει· θα παίρνει συνέχεια υπαλλήλους! Αλλά στην αρχή θα δοκιμασθεί. Ο καλός δοκιμάζεται στα χέρια των κακών· περνάει από τα λανάρια.
Όταν πάει κανείς με τον διάβολο, με πονηριές, δεν ευλογεί ο Θεός τα έργα του. Ό,τι κάνουν οι άνθρωποι με πονηριά, δεν ευδοκιμεί. Μπορεί να φαίνεται ότι προχωράει, αλλά τελικά θα σωριάσει. Το κυριότερο είναι να ξεκινά κανείς από την ευλογία του Θεού για ό,τι κάνει! Ο άνθρωπος, όταν είναι δίκαιος, έχει τον Θεό με το μέρος του. Και όταν έχει και λίγη παρρησία στον Θεό, τότε θαύματα γίνονται. Όταν κανείς βαδίζει με το Ευαγγέλιο, δικαιούται την θεία βοήθεια. Βαδίζει με τον Χριστό. Πώς να το κάνουμε; Την δικαιούται. Όλη η βάση εκεί είναι. Από ’κει και πέρα να μη φοβάται τίποτε. Αυτό που έχει σημασία είναι να αναπαύεται ο Χριστός, η Παναγία και οι Άγιοι στην κάθε ενέργειά μας, και τότε θα έχουμε την ευλογία του Χριστού, της Παναγίας και των Άγιων μας, και το Άγιο Πνεύμα θα επαναπαύεται σ’ εμάς. Η τιμιότης του ανθρώπου είναι το ανώτερο Τι­μιόξυλο. Αν ένας δεν είναι τίμιος και έχει Τιμιόξυλο, είναι σαν να μην έχει τίποτε. Ένας και Τιμιόξυλο να μην έχει, αν είναι τίμιος, δέχεται την θεία βοήθεια. Και αν έχει και Τιμιόξυλο, τότε!…

(Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου «Λογοι» -Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, Α΄. Ι. Ησυχαστήριο «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσ/νίκης)
πηγή: Θησαυρός Πνεύματος και Ευσεβείας