Περί τοῦ τρόπου τῆς συλλήψεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, καί τῆς θείας αὐτοῦ σαρκώσεως.

Ἄγγελος γάρ Κυρίου ἀπεστάλη πρός τήν Ἁγίαν Παρθένον ἐκ δαυϊτικής φυλῆς καταγονένην ,πρόδηλον γάρ ὡς ἐξ Ἰούδα ἀνατέταλκεν ὁ Κύριος ἠμῶν, ἐξ ἤς φυλῆς, οὐδείς προσέσχηκετῷ θυσιαστηρίω, ὡς ὁ θεῖος ἔφη Ἀπόστολος, περί οὐ ὕστερονἐροῦμεν ἀκριβέστερον, ἡ καί Εὐαγγελιζόμενος ἔλεγε.« Χαῖρε κεχαριτωμένη ὁ Κύριος μετά σου, ἡ δέ διεταράχθη ἐπί τῷ λόγω, καί φησί πρός αὐτήν ὁ ἄγγελος, μή φοβοῦ Μαριάμ, εὖρες γάρ χάριν παρά τῷ Κυρίω, καί τέξη Υἱόν,καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν, αὐτός γάρ σώσει τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν, ὅθεν καί τό Ἰησοῦς Σωτήρ ἑρμηνεύεται, τῆς δέ διαπορούσης, πώς ἔσται μοί τοῦτο ἐπεῖ ἄνδρα οὐ γινώσκω, πάλιν φησί πρός αὐτήν ὁ ἄγγελος.
Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπί σέ, καί δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσεισοι, διό καί τό γεννώμενον ἅγιον, κληθήσεται Υἱός Θεοῦ, ἡ δέ πρός αὐτόν, ἰδού ἡ δούλη Κυρίου,γένοιτο μοί κατά τό ρῆμα σου.»

Μετά οὔν τήν συγκατάθεσιν τῆς Ἁγίας Παρθένου, Πνεῦμα Ἅγιον ἐπῆλθεν ἄπ΄αὐτήν, κατά τόν τοῦ Κυρίου λόγον ὄν εἶπεν ὁ ἄγγελος, καθαῖρον αὐτήν, καί δύναμιν δεκτικήν της τοῦ Λόγου θεότητος παρέχον, ἅμα δέ, καί γεννιτικήν, καί τότε ἐπεσκίασεν ἔπ΄αὐτήν ἡ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου ἐνυπόστατος σοφία καί δύναμις, ὁ Υἱός τουΘεού, ὁ τῷ Πατρί ὁμοούσιος, οἰονεῖ Θεῖος σπόρος, καί συνέπηξεν ἐαυτῶ ἐκ τῶν ἁγνῶν καί καθαρωτάτων αὐτῆς αἱμάτων, σάρκα ἐψυχωμένην ψυχή λογική τέ, καί νοερά, ἀπαρχήν τοῦ ἠμητέρου φυράματος, οὐ σπερματικῶς, ἀλλά δημιουργικῶς, διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οὐ ταῖς κατά μικρόν προσθήκαις ἀπαρτιζομένου τοῦ σχήματος, ἄλλ΄ὕφ΄ἐν τελειωθέντος, αὐτός ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος, χρηματίσας τή σαρκί ὑπόστασις, οὐ γάρ προϋποστάση κάθ΄ἑαυτήν σαρκί ἠνώθη ὁ Θεός Λόγος, ἄλλ΄ἐνοικήσας τή γαστρι τῆς Ἁγίας Παρθένου, ἀπεριγράπτως ἐν τή ἑαυτοῦ ὑποστάσει ἐκ τῶν ἁγνῶν της ἀειπαρθένου αἱμάτων, σάρκα ἐψυχωμένην ψυχή λογική τέ, καί νοερά, ὑπεστήσατο, ἀπαρχήν προσλαβόμενος τοῦ ἀνθρωπείου φυράματος Αὐτός ὁ Λόγος γενόμενος τή σαρκί ὑπόστασις, ὥστε ἅμα σάρξ, ἅμα Θεοῦ Λόγου σάρξ, ἅμα σάρξ ἔμψυχος λογικῆς τέ καί νοερά, διό οὐκ ἄνθρωπον ἀποθεωθέντα λέγομεν, ἀλλά Θεόν ἐνανθρωπήσαντα , ὧν γάρ φύσει τέλειος Θεός, γέγονε φύσει τέλειος ἄνθρωπος ὁ Αὐτός, οὐ τραπεῖς τήν φύσιν, οὐδέ φαντάσας τήν οἰκονομίαν, ἀλλά τή ἐκ τῆς Ἁγίας Παρθένου ληφθείση λογικῶς τέ, καί νοερῶς ἐψυχωμένη σαρκί, καί ἐν αὐτῶ τό εἶναι λαχούση, ἑνωθεῖς κάθ΄ὑπόστασιν ἀσυγχύτως καί ἀναλλοιώτως καί ἀδιαιρέτως, μή μεταβαλῶν τήν τῆς θεότητος Αὐτοῦ φήσιν εἰς τήν τῆς σαρκός οὐσίαν, μήτε μήν τήν οὐσίαν τῆς σαρκός αὐτοῦ εἰς τήν φύσιν τῆς αὐτοῦ θεότητος, οὐδέ ἐκ τῆς θείας αὐτοῦ φύσεως καί ἤς προσελάβετο ἀνθρωπίνης φύσεως μίαν φύσιν ἀποτελέσας σύνθετον.

ΙΩΑΝΝΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ

ΠΕΡΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ

(ἐκδόσεις Νεκτάριος Παναγόπουλος)

σέλ. 93