α. Τα πάθη μας να τα κόβουμε όταν είμαστε νέοι.
β. Όλα τα πάθη θέλουν πολύν αγώνα, επειδή η κακία, η έχθρα, είναι ο ίδιος ο εναντίος, δηλ. ο διάβολος, στα σπλάχνα μας. Γιατί εκείνος είναι ο κατ’ εξοχή φθονερός. Άμα κυριέψει το πλάσμα το μίσος, και γέρος και κατάκοιτος να είναι, δεν έχει τη θέληση να το διώξει. Γίνεται έξις, κι η έξις δεύτερη φύση.
γ. Κάποτε ένα αντρόγυνο είχε το πάθος της ζήλειας. Όπου ήταν να πάει ο άντρας ήθελε να παίρνει και τη σύζυγο του. Όμως εκείνη ζήλευε από τις άλλες γυναίκες. Όταν τους προσκάλεσαν κάπου, λέει ο άντρας στη γυναίκα του: «Πήγαινε εσύ. Εγώ δεν θα πάω». «Όχι, να πάμε μαζί», απαντά η γυναίκα. «Όχι, μόνη σου θα πάεις», λέει ο άντρας. Σκέφτηκε η γυναίκα: Γιατί να θέλει να πάω μόνη μου; Και κατέληξε να του πει: «Θέλω να με ζηλεύεις», διότι, σκέφτηκε, πως για να μην πάει μαζί της δεν την θέλει.
δ. Βλάφτει πολλά η ζήλεια. Κοίταξε από τα μωρά. Άμα ένα μωρό ζηλεύει ούτε τρώει, ούτε πίνει. Μαραζώνει. Η ζήλεια τρώει το μάστρον (αφεντικό) της.
ε. Το κληρονομικό πάθος είναι δύσκολο. Κάποιος βασιλιάς πήρε ένα φιλάργυρο κι ένα ζηλιάρη για να τους προβάρει (να τους δοκιμάσει). «Ζητάτε μου ότι θέλετε και θα σας το δώσω. Όποιος μου ζητήσει πρώτος, θα του το δώσω και ακολούθως θα δώσω στον άλλο διπλά». «Άντε, λέει ο φιλάργυρος του ζηλιάρη, ζήτα για να πιάσω διπλά». Ο ζηλιάρης δεν ζητούσε, τελικά όμως αποφάσισε να ζητήσει: «Να μου βγάλεις το ένα μου μάτι, για να του βγάλεις εκείνου και τα δυο». Δεν κάμνει χαίρι ο ζηλιάρης, ο φθονερός. Βλάπτει τον ίδιο τον εαυτό του.
στ. Όπως ο φιλάργυρος, ενώ έχει πλούσια αγαθά δεν περνά καλά, έτσι και ο φθονερός, ενώ είναι καλά περνά μίζερα.
ζ. Η αμαρτία αρχίζει από μικρή. Ένα ψέμα, μια κλεψιά. Καλό είναι να αποδιώχνουμε τον κλέφτη πριν φωλιάσει μέσα μας. Όπως την αρρώστια έτσι και το πάθος, πρέπει να το αντιμετωπίσομε από την αρχή.
η. Πολλές φορές κι από απροσεξία και από χωρατά (αστεϊσμό) προκαλείται διχόνοια. Οι χωρατάδες είναι του εναντίου. Το ανδρόγυνο, άμα λογοφέρνει και τσακώνεται, πλέον φεύγει ο φόβος και η ντροπή, και προβαίνει από βαρύ σε βαρετότερο λόγο.
Από το βιβλίο ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ, έκδοση του Ιερού Ησυχαστηρίου Αγίας Τριάδος, Λυθροδόντας – Κύπρος.
β. Όλα τα πάθη θέλουν πολύν αγώνα, επειδή η κακία, η έχθρα, είναι ο ίδιος ο εναντίος, δηλ. ο διάβολος, στα σπλάχνα μας. Γιατί εκείνος είναι ο κατ’ εξοχή φθονερός. Άμα κυριέψει το πλάσμα το μίσος, και γέρος και κατάκοιτος να είναι, δεν έχει τη θέληση να το διώξει. Γίνεται έξις, κι η έξις δεύτερη φύση.
γ. Κάποτε ένα αντρόγυνο είχε το πάθος της ζήλειας. Όπου ήταν να πάει ο άντρας ήθελε να παίρνει και τη σύζυγο του. Όμως εκείνη ζήλευε από τις άλλες γυναίκες. Όταν τους προσκάλεσαν κάπου, λέει ο άντρας στη γυναίκα του: «Πήγαινε εσύ. Εγώ δεν θα πάω». «Όχι, να πάμε μαζί», απαντά η γυναίκα. «Όχι, μόνη σου θα πάεις», λέει ο άντρας. Σκέφτηκε η γυναίκα: Γιατί να θέλει να πάω μόνη μου; Και κατέληξε να του πει: «Θέλω να με ζηλεύεις», διότι, σκέφτηκε, πως για να μην πάει μαζί της δεν την θέλει.
δ. Βλάφτει πολλά η ζήλεια. Κοίταξε από τα μωρά. Άμα ένα μωρό ζηλεύει ούτε τρώει, ούτε πίνει. Μαραζώνει. Η ζήλεια τρώει το μάστρον (αφεντικό) της.
ε. Το κληρονομικό πάθος είναι δύσκολο. Κάποιος βασιλιάς πήρε ένα φιλάργυρο κι ένα ζηλιάρη για να τους προβάρει (να τους δοκιμάσει). «Ζητάτε μου ότι θέλετε και θα σας το δώσω. Όποιος μου ζητήσει πρώτος, θα του το δώσω και ακολούθως θα δώσω στον άλλο διπλά». «Άντε, λέει ο φιλάργυρος του ζηλιάρη, ζήτα για να πιάσω διπλά». Ο ζηλιάρης δεν ζητούσε, τελικά όμως αποφάσισε να ζητήσει: «Να μου βγάλεις το ένα μου μάτι, για να του βγάλεις εκείνου και τα δυο». Δεν κάμνει χαίρι ο ζηλιάρης, ο φθονερός. Βλάπτει τον ίδιο τον εαυτό του.
στ. Όπως ο φιλάργυρος, ενώ έχει πλούσια αγαθά δεν περνά καλά, έτσι και ο φθονερός, ενώ είναι καλά περνά μίζερα.
ζ. Η αμαρτία αρχίζει από μικρή. Ένα ψέμα, μια κλεψιά. Καλό είναι να αποδιώχνουμε τον κλέφτη πριν φωλιάσει μέσα μας. Όπως την αρρώστια έτσι και το πάθος, πρέπει να το αντιμετωπίσομε από την αρχή.
η. Πολλές φορές κι από απροσεξία και από χωρατά (αστεϊσμό) προκαλείται διχόνοια. Οι χωρατάδες είναι του εναντίου. Το ανδρόγυνο, άμα λογοφέρνει και τσακώνεται, πλέον φεύγει ο φόβος και η ντροπή, και προβαίνει από βαρύ σε βαρετότερο λόγο.
Από το βιβλίο ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ, έκδοση του Ιερού Ησυχαστηρίου Αγίας Τριάδος, Λυθροδόντας – Κύπρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου