Συναξαριστής 26 Νοεμβρίου

Ακούστε: Ημερίσιο Εορτολόγιο 26 Νοεμβρίου

ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΙΚΑΙ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΕΙΣ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ

 Τοῦ πρωτ. π. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

Ὁ ἀνθρώπινος πόνος καί ἡ ἀσθένεια ὑπῆρξε πάντα ἕνα φαινόμενο στήν ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, πού ἔτυχε πολυμεροῦς προσέγγισης καί ἑρμηνείας μέ κύριο παράγοντα φυσικά ἀντιμετώπισής του τήν ἰατρική ἐπιστήμη. Τό πλῆθος τῶν παραμέτρων, μέ τίς ὁποῖες συσχετίζεται τό πρόβλημα τῆς ἀσθένειας, ὑπῆρξε ἡ ἀφορμή ὥστε νά μή ἀπουσιάσει καί μία, δυστυχῶς, ποικιλόμορφη ἀποκρυφιστική προσέγγιση τοῦ φαινομένου.
Σήμερα πλῆθος ἀποκρυφιστικῶν, ἐσωτεριστικῶν, γκουρουϊστικῶν κ.ἄ. ὁμάδων, πολλές ἐξ αὐτῶν κομμάτια τοῦ παγκόσμιου ἀντιχριστιανικοῦ μωσαϊκοῦ τῆς «Νέας Ἐποχῆς», νά χρησιμοποιοῦν μέσα στίς διδασκαλίες τους θέματα, πού σχετίζονται μέ τήν ὑγεία. Ὁ Chr. Grundmann ὑπογραμμίζει ὅτι ὁ ὅρος «θεραπεία» εἶναι ἕνας βασικός ὅρος στό λεξιλόγιο τῆς Νέας Ἐποχῆς1. Ἐπικρίνοντας ἐν πολλοῖς τόν τρόπο κατανόησης τῆς ἀσθένειας καί τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τή σύγχρονη ἰατρική ἐπιστήμη, ἀντιτείνουν μιά ἄλλη θεώρηση τῶν πραγμάτων, «ὁλιστική», ὅπως τή χαρακτηρίζουν, σύμφωνη μέ τίς ἀντίστοιχες ἀντιλήψεις τῆς «Νέας Ἐποχῆς»2. Στά πλαίσια αὐτά διαφημίζονται καί προωθοῦνται ἀπό τίς ὁμάδες αὐ τές διάφορες, ἀνορθόδοξες «θεραπευτικές» μέθοδοι μέ ἔκδηλο τό ἀποκρυφιστικό στοιχεῖο (π.χ. Ἐσωτέρα θεραπευτική, Weleda, Aura – Soma, Ρέϊκι, Θεοϊατρική, Τά φυλακτά, Κρυσταλλοθεραπεία, Ἀγγελοθεραπεία). Μέθοδοι πού δέν ἔχουν καμία ἀπολύτως ἐπιστημονική βάση. Ἀντιθέτως, ἀφετηρία ἐκκίνησης καί ὑπόβαθρο πάνω στό ὁποῖο θεμελιώνονται αὐτές οἱ ἀνορθόδοξες «θεραπευτικές» μέθοδοι εἶναι ἄλλοτε οἱ δοξασίες θρησκευμάτων τῆς Ἀνατολῆς ἤ ἄλλοτε καί ἀποκρυφιστικές ἀντιλήψεις.

 Ἡ ἀποκρυφιστική προσέγγιση τῆς ἀσθένειας εἶναι πολύ παλαιά καί ἐπεκτείνεται κατά τή διάρκεια τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα. Αὐτοῦ τοῦ εἴδους τήν παρουσία ὁ ἴδιος ὁ χῶρος τήν χαρακτηρίζει ὡς «Ἀπόκρυφος θεραπευτική» καί εἶναι, κατά τούς ἐκπροσώπους του, «ἡ ἀπόκρυφος γνῶσις περί τῆς θεραπείας τῶν σωματικῶν καί ψυχικῶν καί διανοητικῶν ἀσθενειῶν»3, βασιζόμενη κατά δήλωσή τους, ὄχι στή γνώση καί τήν μεθοδολογία τῆς ἐπιστημονικῆς ἰατρικῆς, ἀλλά μεταξύ τῶν ἄλλων, στήν ἔρευνα τῶν νόμων «τῆς ἀλληλοεπιδράσεως με ταξύ τῶν ἀνθρώπων καί ὕλης, τάς δονήσεις, τήν ἐνεργητικήν καί παλμικήν φύσιν τῆς ὕλης καί τοῦ πνεύματος»4. Οἱ ἀποκρυφιστικές προσεγγίσεις στό θέμα τῆς ἀσθένειας θεμελιώνονται ἐξ ὁλοκλήρου σέ ἀντιχριστιανικές ἀποκρυφιστικές πρακτικές καί δοξασίες, ἔχουν ἀνορθολογικό χαρακτήρα καί στεροῦνται καί τῆς παραμικρῆς ἐπιστημονικῆς βάσης. Στά πλαίσια τῆς ἀποκρυφιστικῆς προσέγγισης τῆς ἀσθένειας εἶναι σύνηθες τό φαινόμενο νά χρησιμοποιοῦνται ἀναλογίες γιά πραγματικότητες καί μεγέθη τοῦ ἐπιστητοῦ μ᾽ ἕνα ψευδοεπιστημονικό μανδύα. Κάποιες ἀποκρυφιστικοῦ χαρακτήρα «θεραπεῖες» συνδυάζονται μέ τήν ἀνθρωπολογία τῆς Νέας Ἐποχῆς, πού ἔχει υἱοθετήσει τήν ἰνδουϊστική ἀντίληψη τῶν τσάκρας ἤ τήν ἀπω-ανατολίτικη θρησκευτική θεωρία περί παγκοσμίου ἐνέργειας. Σέ ἄλλες δέν ἀπουσιάζει καί ἡ πρακτική σύζευξη χριστιανικῆς ὁρολογίας μέ ἀποκρυφιστικές ἑρμνεῖες στά πλαίσια τῆς θεωρητικῆς τεκμηρίωσης τοῦ τρόπου, μέ τόν ὁποῖο ἐνεργεῖ ἡ μέθοδος.

Εἶναι σύνηθες τό φαινόμενο σέ διάφορες ἀποκρυφιστικές κινήσεις νά γίνεται λόγος γιά τή δύναμη τῆς προσευχῆς ὡς θεραπευτικό μέσο, μόνο πού ἐδῶ ὁ ὅρος προσευχή δέν νοηματοδοτεῖται μέ τό χριστιανικό περιεχόμενό του, ἀλλά ὡς ἕνα εἶ δος μαγικῆς πρακτικῆς. Ὁρισμένες ἀποκρυφιστικοῦ χαρακτήρα «θεραπεῖες» προβάλλονται σέ διάφορα ἔντυπα καί διαδικτυακούς τόπους, πού ἐντάσσονται στό χῶρο τῆς Νέας Ἐποχῆς μέ ἕνα ἑλκυστικό λεξιλόγιο ὡς οὐδέτερες «ἐνεργειακές θεραπεῖες», ἤ συμπληρωματικές πρός τήν ἐπιστημονική ἰατρική ἤ ἄχρωμες θρησκευτικῶς, ἐνῶ στήν πραγματικότητα ἀποτελοῦν ἀντιεπιστημονικές συνθέσεις μέ συγκρητιστικά θρησκευτικά στοιχεῖα καί ἀποκρυφιστικές πρακτικές.

 Σημειώσεις: 1. Βλ. Chr. Grundmann, Heilungsverlangen und Heilungssucht, στό Kl. Bannach- K. Rommel (Hrsg), Religiöse Strömungen unserer Zeit. Eine Einführung und Orientierung, 19914, σ. 80. 2. Βλ. Chr. Grundmann, Heilungsverlangen und Heilungssucht, ὅπ. π., σσ. 83 – 84. L. Gassmann – M. Kotsch (Hrsg), Kleines Esoterik Handbuch, 2007 σσ.33- 37. Πρβλ. Ἀθ. Ἀβραμίδη, Ἀνορθόδο- ξες θεραπευτικές μέθοδοι ἰατρικῶς καί ἐκκλησιαστικῶς, 2006, σσ. 32-33. 3. Βλ. Π. Γράβιγγερ, Ἐγκυκλοπαίδεια Ἐσωτερισμοῦ και Ἀποκρύφου Γνώσεως, Τόμ. Γ´, σ. 208. 4. Βλ. Π. Γράβιγγερ, Ἐγκυκλοπαίδεια Ἐσωτερισμοῦ, ὅπ. π., σ. 208.

Πηγή: ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ, ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1999

ΜΕ ΠΟΙΑ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑΤΑ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΣ ΑΝΕΓΕΙΡΕΙ ΤΟ ΤΕΜΕΝΟΣ;

Ὑπάρχουν χρήματα διὰ τὴν ἀνέγερσιν τεμένους καὶ τὴν ἀνακαίνισιν ἱστορικῶν τζαμιῶν, τὰ ὁποῖα συνδέονται μὲ τὴν τουρκοκρατίαν καὶ δὲν ὑπάρχουν χρήματα διὰ τὴν Ἐκκλησίαν; Διατὶ ἡ πλειοψηφία τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας διευκολύνει τοὺς πολιτικοὺς ἐξουσιαστὰς εἰς τὰ σχέδιά των ὑπὲρ τῶν παρανόμως εὑρισκομένων εἰς τὴν Ἑλλάδα Μουσουλμάνων, τὴν στιγμὴν κατὰ τὴν ὁποίαν αὕτη δὲν δύναται νὰ ἐξασφαλίση χειροτονίας κληρικῶν ἢ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἢ χρήματα διὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἐκπαίδευσιν ἢ τὴν μισθοδοσίαν τῶν κληρικῶν.

Ἡ κυβέρνησις, ὑπὸ τὰ χειροκροτήματα ὅλων τῶν κομμάτων καὶ τῆς πλειοψηφίας τῶν Σεβ. Μητροπολιτῶν τῆς Ἑλλάδος, προχωρεῖ εἰς τὴν ἀνέγερσιν τοῦ Μουσουλμανικοῦ Τεμένους εἰς τὸν Βοτανικὸν τῶν Ἀθηνῶν. Ἐχρειάσθησαν πέντε διαγωνισμοί, διὰ νὰ ἀνατεθῆ ἡ ἀνέγερσις εἰς τέσσαρας μεγάλας ἑταιρείας, δύο ἐκ τῶν ὁποίων ἀνήκουν εἰς ἀρχιδιαπλεκομένους ἐπιχειρηματίας, οἱ ὁποῖοι κατηγγέλλοντο ἀπὸ πρώην πρωθυπουργὸν ὡς «ἐθνικὸς ἐργολάβος» ὁ ἕνας καὶ ὡς «ἐθνικὸς προμηθευτὴς» ὁ ἄλλος. Ἡ ἀνάθεσις ἔγινεν εἰς μίαν περίοδον κατὰ τὴν ὁποίαν:

 • Εἰς τὴνΜέσην Ἀνατολὴν ρέει αἷμα ἀπὸ θρη- σκευτικὰς ἔριδας μεταξὺ Μουσουλμάνων. 
• Εἰς τὴν Συρίαν σφάζονται καὶ καταδιώκονται Χριστιανοὶ ὑπὸ Μουσουλμάνων, ἐνῶ εἴχομεν καὶ φαινόμενα καννιβαλισμοῦ ὑπὸ Μουσουλμάνων. 
• Εἰς τὸ Αἰγαῖον αἱ λιμενικαὶ ἀρχαὶ «συνέλαβον» πλοῖον μὲ φορτὶον πολεμικοῦ ὑλικοῦ προοριζόμενον διὰ τὴν Λιβύην, εἰς τὴν ὁποίαν συνεχίζονται αἱ ἐμφυλιοπολεμικαὶ ἔριδες, αἱ διώξεις Χριστιανῶν καὶ ἡ καταλήστευσιςὈρθοδόξων Ἱερῶν Ναῶν. 
• Εἰς τὸ Ἰρὰκ ἔχομεν χιλιάδας νεκροὺς ἀπὸ τὰς διαμάχας Μουσουλμάνων Σουνιτῶν μετὰ Σιϊτῶν ὁμοδόξων των. 
• Εἰς τὴν Τουρκίαν ἔχομεν ἀντιπαραθέσεις μεταξὺ τῶν ἀντιμαχομένων ἰδεολογικῶν μουσουλμανικῶν παρατάξεων.
 • Ἡ Τουρκία θέτει ἀνύπαρκτα ζητήματα «τουρκικῶν» μειονοτήτων εἰς τὰ Δωδεκάνησα καὶ τὴν Θράκην.
 • Ὁ Πρωθυπουργὸς τῆς Τουρκίας ζητεῖ τὴν ἐπαναλειτουργίαν ἱστορικῶν τζαμιῶν εἰς ὁλόκληρον τὴν Ἑλλάδα. 
• Ὁ Ἀντιπρόεδρος τῆς Τουρκίας ζητεῖ τὴν μετατροπὴν τῆς Ἁγίας Σοφίας εἰς τζαμί. Εἰς αὐτὴν τὴν περίοδον τῆς ἐντάσεως καὶ τῆς αἱματοχυσίας ἀλλὰ καὶ τῆς πολιτικῆς ἀβεβαιότητος εἰς τὴν Χώραν μας, ἡ κυβέρνησις ἀπεφάσισε νὰ προωθήση τὴν ἀνέγερσιν τοῦ Τεμένους εἰς τὸν Βοτανικόν. Τὸ πράττει δὲ εἰς μίαν χρονικὴν στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποίαν: 

1ον) ἀπειλεῖ τὴν Ἐκκλησίαν μὲ διακοπὴν τῆς μισθοδοσίας τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου καὶ μὲ χωρισμὸν αὐτῆς ἀπὸ τοῦ Κράτους.

 2ον) Ἀπειλεῖ νὰ παύση τὴν χρηματοδότησιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐκπαιδεύσεως. 

3ον) Ἀπαγορεύει τὰς χειροτονίας κληρικῶν, τοὺς ὁποίους ἀνιμετωπίζει ὡς δημοσίους ὑπαλλήλους.

 4ον) Καταργεῖ τὴν θρησκευτικὴν ἑορτὴν τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν καὶ τὸν ἐκκλησιασμὸν κατ᾽ αὐτήν. 

5ον) Ἀναγνωρίζει ὅλα τὰ θρησκευτικὰ αἰτήματα τῶν ἀλλοδόξων καὶ τῶν ἑτεροδόξων, ἐνῶ καταδιώκει τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι καλοῦνται ἀπὸ τὴν ἐποχὴν τῆς διακυβερνήσεως τοῦ κ. Κων. Σημίτη νὰ ὑποτάσσωνται εἰς τὰ κελεύσματα τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ (διαγραφὴ ἀναγραφῆς θρησκεύματος εἰς τὰς ἀστυνομικὰς ταυτότητας). Μουσουλμανισμοῦ (ἀνέγερσις τεμένους, περιορισμὸς ἤχου καμπάνας, κατάργησις ἐκκλησιασμοῦ, ἐπιβολὴ θρησκειολογίας) κ.λπ. Ὁ Τοῦρκος πρωθυπουργὸς κ. Ἐρντογάν, διὰ νὰ ἐπιτρέψη τὴν ἐπαναλειτουργίαν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης καὶ ἱστορικὰς Ἐκκλησίας (ἄλλας τὰς μετατρέπει εἰς τζαμιά) ζητεῖ ἀνταλλάγματα εἰς τὴν Θράκην, εἰς τὰ Δωδεκάνησα (ἀνεκάλυψεν ἀνύπαρκον Μουσουλμανικὴν μειονότητα) καὶ ἀξιώνει τὴν ἐπαναλειτουργίαν ἱστορικῶν τζαμιῶν, τὰ ὁποῖα συνδέονται μὲ διαφόρους φάσεις τῆς Τουρκοκρατίας εἰς τὴν Ἑλλάδα. Ὁ Τοῦρκος πρωθυπουργὸς ἐζήτει καὶ τὴν ἐπίσπευσιν τοῦ Τεμένους εἰς τὸν Βοτανικὸν συνεπικουρούμενος ἀπὸ τὴν Σαουδικὴν Ἀραβίαν, εἰς τὴν ὁποίαν δὲν ὑφίσταται Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ τιμωροῦνται μὲ φυλακίσεις καὶ χρηματικὰ πρόστιμα οἱ τουρίσται, οἱ ὁποῖοι φέρουν ἐξωτερικῶς τὸν σταυρὸν ἢ ἄλλο χριστιανικὸν σύμβολον. Ἡ Ἀθήνα φαίνεται νὰ ὑλοποιῆ τὰ αἰτήματα τοῦ Τούρκου πρωθυπουργοῦ. Ἡ κυβέρνησις χρηματοδοτεῖ καὶ ἐπισπεύδει τὴν ἀνέγερσιν τοῦ Τεμένους. Ἡ κυβέρνησις χρηματοδοτεῖ τὴν ἀνακαίνισιν ἱστορικῶν τζαμιῶν (ὡς ἀπαιτεῖ ἡ Τουρκία) διὰ τὰς θρησκευτικὰς ἀνάγκας τῶν Μουσουλμάνων κατὰ τὰς μεγάλας ἑορτάς των. Ἐρωτῶμεν μέ τί ἀνταλλάγματα γίνονται ὅλα αὐτά; 
Ἐπιπλέον: θέλομεν νὰ θέσωμεν εἰς τὴν κυβέρνησιν ἕνα ἐρώτημα: Διὰ ἀσήμαντον ἀφορμὴν εἴχομεν προσφάτως τρεῖς δολοφονίας, αἱ ὁποῖαι ὡδήγησαν εἰς συλλήψεις στελεχῶν τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς, ἐνῶ ἀναζητοῦνται οἱ δολοφόνοι μελῶν τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς. Πῶς θὰ ἀντιμετωπίση ἡ κυβέρνησις καὶ οἱ ἁρμόδιοι φορεῖς, ἐὰν διὰ ἀσήμαντον ἀφορμὴν ἐκ σπάση «ἐμφύλιος πόλεμος» μεταξὺ Σουνιτῶν καὶ Σιϊτῶν εἰς τὴν Ἑλλάδα; Ἔχει ἀκούσει ἡ κυβέρνησις τὰς ἀπόψεις τῶν εἰδικῶν, οἱ ὁποῖοι ὑπογραμμίζουν ὅτι αἱ ἐμφυλιοπολεμικαὶ ἔριδες τῶν Μουσουλμάνων δὲν πρέπει νὰ «περάσουν» ἀπὸ διαφόρους περιοχὰς τοῦ πλανήτου εἰς τὴν Ἑλλάδα; Ἔχει ἀντιληφθῆ ἡ κυβέρνησις ὅτι τὸ τέμενος εἶναι προσβολὴ εἰς τὴν μνήμην τῶν Ἁγίων Νεομαρτύρων, οἱ ὁποῖοι ἐβασανίσθησαν καὶ ἐμαρτύρησαν, διὰ νὰ μὴ ἐξισλαμισθοῦν; Τὸ αὐτὸ ἰσχύει καὶ διὰ τὴν διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία ἔδωσε τὸ «πράσινον» φῶς διὰ τὴν ἀνέγερσιν του ὀλίγα …μέτρα ἀπὸ τὴν Ὁμόνοιαν τῶν Ἀθηνῶν καὶ οἱ ἄνθρωποί της εἰς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον καὶ εἰς τὸ ὑπουργεῖον Παιδείας (π.χ. Ἐπίσκοπος Διαυλείας κ.λπ.) ἠγωνίσθησαν, ὡς ἀνέγραψε προσφάτως μεγάλη Ἀμερικανικὴ ἐφημερὶς καὶ τὸ ρεπορτάζ της ἀνεδημοσίευσεν τὸ «Ἁγιορείτικον βῆμα» διὰ τὴν ὑπερπήδησιν ἐμποδίων μὲ σκοπὸν τὴν ἀνέγερσιν τοῦ τεμένους. Δὲν θὰ εἴχομεν ἀντίρρησιν, ἐὰν ἐπρόκειτο δι᾽ ἕνα ἁπλὸ τζαμί. Διότι ἄλλος ὁ συμβολισμὸς τοῦ τεμένους καὶ ἄλλος τοῦ τζαμιοῦ. Τὸ τζαμὶ εἶναι καθαρῶς κέντρο προσευχῆς. Ἐνῶ τὸ Τέμενος ἐκτὸς ἀπὸ χῶρος προσευχῆς εἶναι καὶ πολιτιστικὸν κέντρον ὡς καὶ χῶρος φιλοξενίας καὶ ἐκπαιδεύσεως Μουσουλμάνων (ὄχι μόνον εἰς τὸ Κοράνιον ἀλλὰ καὶ εἰς τὸν ἱερὸν πόλεμον). Ἐρωτῶμεν τὴν Διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν καὶ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν, οἱ ὁποῖοι ἀδυνατοῦν νὰ ἐπιβάλλουν εἰς τὸ Κράτος χειροτονίας κληρικῶν (συρρικνώνεται ὁ ἐφημεριακὸς κλῆρος εἰς τὰς πόλεις καὶ τὰ χωρία). Θὰ ἐπιτρέψουν τὴν ἵδρυσιν μικρῶν τεμενῶν εἰς τὰς πρωτευούσας τῶν Νομῶν ὁλοκλήρου τῆς Ἑλλάδος; Διότι ἡ πρώην ὑπουργὸς Παιδείας κ. Διαμαντοπούλου εἰς τὴν ἁρμοδίαν ἐπιτροπὴν τῆς Βουλῆς εἶχεν ὁμιλήσει διὰ τὴν ἀνέγερσιν τεμενῶν εἰς ὁλόκληρον τὴν Ἑλλάδα; Ἡ Διοικοῦ σα Ἐκκλησία (ἡ πλειοψηφία της) θὰ συμπορευθῆ ἀκόμη μὲ τὴν πολιτικὴν ἐξουσίαν, ποὺ ἔχει καταβυθίση τὴν Χώραν εἰς τὴν χρεωκοπίαν καὶ τὴν ἔχει παραδώσει εἰς ξένους δανειστὰς καὶ τοκογλύφους; Εἶναι ὅμως δυνατὸν ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία νὰ κατευθύνεται ἀπὸ μίαν ὁμάδα ρασοφόρων καὶ λαϊκῶν, οἱ ὁποῖοι ἦσαν ἄτυποι ἢ ἔμμισθοι σύμβουλοι τῆς κυρίας Διαμαντοπούλου ἢ τοῦ πρώην Πρωθυπουργοῦ κ. Γεωργίου Παπανδρέου; Εἶναι δυνατὸν ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία νὰ ἐργάζεται πρὸς τὸ συμφέρον τῆς παγκοσμιοποιήσεως διακηρύσσουσα διαρκῶς τὴν προσήλωσίν της εἰς τὴν πολυφυλετικὴν καὶ πολυπολιτισμικὴν Ἑλλάδα μὲ τὰς διαρκεῖς ὑποχωρήσεις της εἰς κρίσιμα ζητήματα, τὰ ὁποῖα ἀφοροῦν τοὺς Ὀρθοδόξους Ἕλληνας; Δὲν ἔχει ἀντιληφθῆ ὅτι αἱ ὑποχωρήσεις ἐξασθενοῦν τὴν θέσιν τῆς Ἐκκλησίας; Δὲν ἔχει ἀντιληφθῆ ὅτι μὲ συγκεκριμένας ἐνεργείας της νομιμοποιεῖ τὴν λαθρομετανά- στευ σιν εἰς τὴν Ἑλλάδα; Ἔχει μεγάλας εὐαισθησίας διὰ τὸν «Μουσουλμάνον ἀδελφόν», ἀλλὰ ὄχι τὰς ἰδίας καὶ πρὸς τοὺς Ἕλληνας. Δίδει διαρκῶς ἐξετάσεις εἰς τὸ πολιτικὸν σύστημα καὶ εἰς τοὺς ἀρχιτέκτονας τῆς παγκοσμιοποιήσεως, ἀλλὰ ὄχι καὶ εἰς τὸν Ἕλληνα Ὀρθόδοξον, ὁ ὁποῖος καταβάλλει τὸν ὀβολόν του διὰ τὴν ἀνέγερσιν Ἐκκλησιῶν, τὴν ἁγιογραφίαν των, τὴν συντήρησίν των ἀλλὰ καὶ διὰ τὸ φιλανθρωπικὸν ἔργον ἑκάστης ἐνορίας. Δικαίως ὁ πιστὸς λαὸς λέγει ὅτι δὲν ὑφίσταται διοικοῦσα Ἐκκλησία. Αὕτη εἶναι ἀνύπαρκος, λέγει ὁ λαός, τονίζων βεβαίως ὅτι ὑπάρχουν καὶ ἐξαιρέσεις. 

Ὅταν τὸ Κράτος καὶ αἱ πολιτικαὶ κυβερνήσεις του θὰ ἔχουν ἐξισώσει τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μὲ αἱρετικὰς «Ἐκκλησίας», φιλοσοφικὰ ἐργαστήρια, Μασονικὰ καὶ ἀποκρυφιστικὰ κέντρα, μὲ κέντρα τὰ ὁποῖα συνδέονται μὲ τὴν λέσχην Μπίλντερμπεργκ, τότε ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία θὰ ἀντιληφθῆ τὸ μέγα ἔγκλημα, τὸ ὁποῖον ἔχει διαπράξει ἐναντίον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τῆς Ἑλληνορθοδόξου ταυτότητος τῆς Χώρας καὶ τῶν Ἑλλήνων, ἐναντίον τοῦ ἱεροῦ κλήρου καὶ τοῦ πιστοῦ λαοῦ. Ἡ σημερινὴ διοικοῦσα Ἐκκλησία ἀγωνίζεται διὰ τὸ συσσίτιον τοῦ ἀδελφοῦ παρανόμου Μουσουλμάνου, τὴν διευκόλυνσιν τῶν θρησκευτικῶν του καθηκόντων (ὅταν αὐτὸς δὲν ἀντιδρᾶ εἰς τὰς διώξεις καὶ τὰς σφαγὰς Χριστιανῶν εἰς τὴν Μέσην Ἀνατολήν, τὸ Πακιστάν, τὴν Ἰνδονησίαν, τὴν Ἀσιατο–αραβίαν κ.λπ.) τὴν πολυφυλετικότητα καὶ τὴν πολυπολιτισμικότητα. Τὸ πράττει δὲ τὴν περίοδον κατὰ τὴν ὁποίαν καταρρέει ἡ παγκοσμιοποίησις καὶ οὐδεὶς ἀναφέρεται εἰς αὐτὴν (ὡς ἔχει παρατηρήσει καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν εἰς πρόσφατον ὁμιλίαν του) καὶ οἱ πολιτικοὶ ἐξουσιασταὶ τῶν Ἀθηνῶν καταγγέλλονται καθημερινῶς ὡς ὑπηρέται ξένων συμφερόντων. Μὲ ἄλλους λόγους ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία συμπορεύεται μὲ τὰ κέντρα διαλύσεως καὶ ἀποσυνθέσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλλάδος. Πιστεύομεν ὅτι ὀφείλει νὰ ἀλλάξη γραμμήν. Διὰ νὰ τὸ πράξη ὅμως ὀφείλει νὰ μελετήση τὴν πολιτικὴν τῶν Ἐπισκόπων κατὰ τὴν τουρκοκρατίαν καὶ τὴν στάσιν τῆς διοικούσης Ἐκκλησίας, ὑπὸ τῶν μακαριστῶν Ἀρχιεπισκόπων Ἀθηνῶν Χρυσάνθου καὶ Δαμασκηνοῦ, κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς Γερμανικῆς κατοχῆς. Ἐὰν τὸ πράξουν θὰ δεκαπλασιασθῆ ἑκάστην Κυριακὴν τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁ λαὸς θὰ ἀναφωνήση: Ἀνέστη ἡ πλειοψηφία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

 Γ. ΖΕΡΒΟΣ

Πηγή: ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ, ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1999

ΛΟΓΟΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΨΥΧΟΚΤΟΝΟΥ ΟΙΗΣΕΩΣ

Ὁ ἅγιος Νεκτάριος σχετικὰ μὲ τὴν οἴηση καὶ τὸν οἰηματία γράφει: «Ἡ οἴηση εἶναι φρόνημα ὑψηλὸ ἀνθρώπου ταπεινοῦ, ποὺ θεωρεῖ τὸν ἑαυτὸ του μεγάλο. Ὁ οἰηματίας ἔχει μεγάλη ὑπόληψη γιὰ τὸν ἑαυτό του, φρονεῖ ὑψηλὰ καὶ ἀγνοώντας τὰ πάντα νομίζει ὅτι εἶναι σοφός. Ἐπιδεικνύει τὸν ἑαυτό του γιὰ συνετό, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα εἶναι ἀνόητος. Νομίζει ὅτι εἶναι κάτι, ἐνῶ δὲν εἶναι τίποτε. Ξεγελάει τὸν ἑαυτό του καὶ τὰ ἔργα του εἶναι ἀνόητα.

Ὄντας κακὸς νομίζει τὸν ἑαυτὸ του ἀγαθό, δὲν μετράει τὶς πράξεις του μὲ τὸ κοινὸ μέτρο τῆς ἐκτιμήσεως, ἀλλὰ μὲ τὸ μέτρο τῆς οἰήσεώς του. Τὴν οἴηση ὀνόμασαν οἱ ἀρχαῖοι πάθος φύσει ἀκάθαρτο καὶ τὴν ὁρίζουν σὰν σταμάτημα τῆς προκοπῆς. Γιατί ὅποιος τὴν ἔχει δὲν βελτιώνεται. Ὁ οἰηματίας ὅ,τι θέλει, αὐτὸ νομίζει ὅτι εἶναι. Ὁ οἰηματίας περιφρονεῖ τοὺς ἄλλους καὶ τοὺς δικούς του συγγενεῖς. Εἶναι ἀνόητος καὶ “τὰ μυαλὰ του ἔχουν πάρει ἀέρα”. Εἶναι πάντα θλιμμένος καὶ μεμψίμοιρος, ἐπειδὴ τάχα δὲν ἐκτιμᾶται κατὰ τὴν ἀξία του· εἶναι κατήγορος δεινὸς τῶν ἄλλων καὶ μάλιστα ἐκείνων ποὺ δὲν τὸν θαυμάζουν· παραπονεῖται ὅτι ἀδικεῖται ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ εἶναι πραγματικὰ καλύτεροί του καὶ αἰτιᾶται τὴν θεία πρόνοια. Ὁ οἰηματίας εἶναι ἀσεβής, γιατί λατρεύει μόνον τὸν ἑαυτό του»1.

Ὁ Γέροντας Παΐσιος ἐξηγώντας ὅτι “ἡ γνῶσις φυσιοῖ” ἔλεγε: «Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀποκτήσει μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό του, αὐτὴ γίνεται ὁ φράχτης, ποὺ ἐμποδίζει τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ τὸν πλησιάση. Ἐνῶ, ὅταν ὁ ἄνθρωπος πετάξη τὴν ἰδέα ποὺ ἔχει γιὰ τὸ ἑαυτό του, τὴν ψεύτικη, τότε ὁ Καλὸς καὶ Πλούσιος Πατέρας μας τὸν πλουτίζει μὲ τὶς θεϊκές Του φωτεινὲς ἰδέες. Ὅταν ὅμως ὁ ταλαίπωρος ἔχη μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν κρατάη τὴν ἰδέα αὐτὴ στὸν ἐγκέφαλό του, συνεχίζει νὰ εἶναι ἐγκέφαλος, σάρκα καὶ ἀγνοεῖ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Γι᾽ αὐτὸ ἡ γνώση θὰ πρέπη νὰ ἀκολουθῆ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ συμβαδίζη μὲ τὴν πράξη. Ὅταν μπαίνη ὁ ἐγωισμὸς καὶ μιλῶ, γιὰ νὰ μὲ θαυμάσουν, γιατί ἐγὼ σκέφθηκα καλύτερα, τότε λειτουργοῦν οἱ πνευματικοὶ νόμοι, γιὰ νὰ συνέλθω. Ὅταν ὅμως γίνεται συνέχεια, πειράζει. Μία τριχούλα μπαίνει στὸ μάτι καὶ τὸ ἐρεθίζει λίγο. Ἂν μπαίνει συνέχεια, δημιουργεῖ μεγάλο ἐρεθισμό. Ἔτσι καὶ ἐδῶ δημιουργεῖται πνευματικὸς ἐρεθισμός»2.

 Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ μιλώντας γιὰ τὸν Φαρισαῖο ἔλεγε: «Ὅποιος ἔχει προσβληθεῖ ἀπὸ τὴν ἀσθένεια τοῦ φαρισαϊσμοῦ, δὲν θὰ προκόψει ποτὲ πνευματικά. Τὸ πετρωμένο ἔδαφος τοῦ χωραφιοῦ τῆς καρδιᾶς του δὲν δίνει καρπό. Ἀπαραίτητη προϋπόθεση τῆς πνευματικῆς καρποφορίας εἶναι ἡ καλλιέργεια τῆς καρδιᾶς μὲ τὴν μετάνοια καὶ τὸ πότισμά της μὲ τὰ κατανυκτικὰ δάκρυα. Ἀληθινὴ συμφορὰ εἶναι ἡ ἔλλειψη πνευματικῆς προκοπῆς. Ἀλλὰ ἡ βλαπτικότητα τοῦ φαρισαϊσμοῦ δὲν περιορίζεται στὴν πρόκληση ψυχικῆς ἀκαρπίας. Ὁ ἰός, θὰ ἔλεγα, τοῦ φαρισαϊσμοῦ εἶναι ὀλέθριος καὶ θανατηφόρος. Γιατί ὄχι μόνο ἀχρηστεύει τὰ καλὰ ἔργα τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ τὰ κάνει ἐπιζήμια γιὰ τὴν ψυχή του, ἡ ὁποία τελικὰ καταδικάζεται ἀπὸ τὸν Θεό. Ὅταν ὁ φαρισαϊσμὸς δυναμώσει καὶ ὡριμάσει, κυριεύει ὁλοκληρωτικὰ τὴν ψυχή. Καὶ τότε αὐτὴ δίνει φρικτοὺς καρπούς»3.

Ὁ ἀββὰς Ἰσίδωρος ὁ πρεσβύτερος τόνιζε γιὰ τὴν ὑπερηφάνεια: «Ἂν νόμιμα ἀσκῆστε νηστεύοντας, μὴ τὸ παίρνετε ἐπάνω σας. Ἂν δὲ γιὰ αὐτὸ κομπάζετε, καλύτερα ἂς τρῶτε κρέας. Γιατί εἶναι προτιμότερο νὰ τρώγη κανεὶς κρέας παρὰ νὰ τὸ παίρνη ἐπάνω του καὶ νὰ ἔχη μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸ ἑαυτό του»4. 

 Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης σχετικὰ μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ὑπερηφάνεια ἔγραφε: « Ἡ ἀναισθησία τῆς καρδιᾶς κατὰ τὴν προσευχή, ὡς πρὸς τὶς ἀλήθειες τῶν λόγων τῆς προσευχῆς, προέρχεται ἀπὸ ἕνα βαθύτερο αἴτιο· τὴν κρυμμένη στὴν καρδιὰ ὑπερηφάνεια. Ἀνάλογα μὲ τὸ τί αἰσθάνεται κανεὶς κατὰ τὴν προσευχή, μπορεῖ νὰ διακρίνη ἂν εἶναι ὑπερήφανος ἤ ταπεινός. Ὅσο πιὸ θερμὴ εἶναι ἡ προσευχή σου, τόσο πιὸ ταπεινὸς εἶσαι. Ὅσο πιὸ ψυχρὴ εἶναι, τόσο πιὸ ὑπερήφανος εἶσαι»5.

 Ὁ στάρετς Μακάριος τῆς Ὄπτινα ἔλεγε γιὰ τὴν ὑπερηφάνεια: «Νὰ ἔχεις ἐγρήγορση. Νὰ προσέχεις ὥστε ὁ ὕπουλος λογισμὸς τῆς ὑπερηφάνειας νὰ μὴ γλιστρήσει μέσα σου, γιατί θὰ σοῦ πεῖ ἀμέσως πὼς ἐσὺ ζεῖς πιὸ καλὰ καὶ πιὸ ἐνάρετα ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Εἶναι τόσο πονηρὸς καὶ ἐπικίνδυνος, ποὺ οὔτε θὰ τὸν καταλάβεις καθόλου. Ἀπὸ ἕνα μικροσκοπικὸ σπόρο ποὺ θὰ πέσει στὴν καρδία σου θὰ ἀναπτυχθεῖ ἕνας γιγάντιος φαρισαῖος καὶ θὰ σὲ ὁδηγήσει στὴν ἀλαζονεία. Εἶναι καλύτερα νὰ εἶσαι ἁμαρτωλὸς μὲ μετάνοια ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, παρὰ δίκαιος καὶ ὑπερήφανος»6.

 1. Ἁγ. Νεκταρίου Κεφαλᾶ Μητροπολίτου Πενταπόλεως Ἅπαντα τόμ. Ε΄ σελ. 289. 2. Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου Λόγοι Α΄ σελ. 218. 3.Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ Ἀσκητικὲς Ἐμπειρίες Β΄σελ. 182. 4. Εἶπε Γέρων Ἐκδ. Ἀστέρος σελ. 128. 5. Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου Ἐκδ. Ἀστέρος σελ. 266. 6. Μικρὴ Ρώσικη Κλίμακα Πέτρου Μπότση σελ. 94.

Πηγή: ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ, ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1999

Η ΖΩΗ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ἡ ἀνθρώπινη ζωή - ὅπως καί ὅλη ἡ δημιουργία - εἶναι ἔργο τῆς παντοδυναμίας τοῦ Θεοῦ. Ὄχι ὅμως καί ὁ θάνατος. Ὁ θάνατος ὀφείλεται ἀποκλειστικά στόν ἄνθρωπο. "Ὁ Θεός θάνατον οὐκ ἐποίησεν, οὐδέ τέρπεται ἐπ’ ἀπωλείᾳ ζώντων" (Σοφ. Σολ. Α΄ 13). Ἐκεῖνο πού διαπιστώνουμε, εἶναι ἡ τελειότητα τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης μέ τή δυσυπόστατη ὀντολογία της: Τό σῶμα καί τήν ψυχή. Ἡ ἀνθρώπινη ζωή μοιάζει μέ ταξίδι, πού περνάει ἀπό τέσσερις σταθμούς:

1.Ἡπαιδική ἡλικία. Τό γλυκοχάραμα.Ἡ ἀμέριμνη ἡλικία πού τό παιδί ξέρει μονάχα νά παίζει, νά τρέχει καί νά χαμογελᾶ.

2. Ἡ ἐφηβική ἡλικία. Τό πρωϊνό τῆς χαρᾶς καί τῆς ἐλπίδας, πού ὅλα φαίνονται ρόδινα. Εἶναι ἡ ἡλικία τῆς δράσης καί τοῦ ἀγώνα.

 3. Ἡ μέση ἡλικία. Τό μεσημέρι τῆς ζωῆς. Ἡ ὥριμη ἡλικία πού σάν τό δέντρο, σιγά-σιγά, ρίχνει τά φύλλα. Εἶναι ἡ σοβαρή ἡλικία τοῦ θερισμοῦ. Ἡ ἡλικία μέ τά μεστωμένα στάχυα.

Καί 4. Ἡ γεροντική ἡλικία. Τό βράδυ τῆς ζωῆς. Ἡ ἡλικία τῆς ἡσυχίας καί τῆς ἀπομόνωσης. Ἡ ἡλικία τοῦ ἀπολογισμοῦ, τῆς μετάνοιας καί τῆς ἐξιλέωσης, πού περιμένει τό αἰώνιο ξεκούρασμα. Αὐτό τό τελευταῖο, τό λέει περιγραφικά καί ὁ θεόπνευστος ποιητής: "Αἱ ἡμέραι τῶν ἐτῶν ἡμῶν ἐν αὐτοῖς ἑβδομήκοντα ἔτη, ἐάν δέ ἐν δυναστείαις ὀγδοήκοντα ἔτη, καί τό πλεῖον αὐτῶν κόπος καί πόνος (Ψαλμ. 89, 10). Ὁ θάνατος, ὡστόσο, δέν εἶναι μόνο τό τέρμα, ἀλλά καί τό ξεκίνημα μιᾶς ἄλλης, αἰώνιας ζωῆς. Τό ἀπαγγέλλουμε μέ τόση πίστη, στήν ὀρθόδοξη λατρεία μας: "Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν, καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος". Ἔχουμε ἆραγε τακτοποιήσει τίς πνευματικές μας ἀποσκευές, γιά τό αἰώνιό μας ταξίδι; Οἱ ἀληθινοί, βέβαια, χριστιανοί, εἶναι πάντοτε ἕτοιμοι. Δέν φοβοῦνται, ἀλλά χαίρουν πάντοτε μέ τή σκέψη τοῦ θανάτου. Δυό "μνῆμες" πρέπει νά μᾶς συνέχουν, γιά τήν ὠφέλεια τῆς ψυχῆς μας: Ἡ "μνήμη Θεοῦ" καί ἡ "μνήμη θανάτου".

Ἡ ἐκκλησιαστική ἱστορία λέει πώς, παλαιότερα σέ μοναστήρι τῆς Δύσης, οἱ μοναχοί χαιρετιοῦνταν μέ τόν ἐσχατολογικό χαιρετισμό: "Memento mori" (Θυμήσου πώς εἶσαι θνητός). Ἡ μνήμη τοῦ θανάτου μᾶς προφυλάσσει ἀπό τήν πλανεμένη ἰδέα πώς θά ζήσουμε γιά πολλά χρόνια καί δέν εἶναι καλό νά χάσουμε τίς ἀπολαύσεις τῆς ζωῆς!Ἤ ξεχνᾶμε τό πρόσκαιρο τῆς ζωῆς ἤ κι αὐτά τά ἀτυχήματα καί δυστυχήματα καί τίς ἀπροσδόκητες ἀσθένειες;... Τί εἶναι ἡ ζωή μας; Ρωτάει ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος. Καί ἀπαντᾶ: "ἀτμὶς γὰρ ἔσται ἡ πρὸς ὀλίγον φαινομένη, ἔπειτα δὲ καὶ ἀφανιζομένη" (Δ΄ 14). Μή ξεχνᾶμε τόν αἰώνιο λόγο τοῦ Κυρίου: "γίνεσθε ἕτοιμοι, ὅτι ᾗ ὥρᾳ οὐ δοκεῖτε ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται" (Ματθ. ΚΔ΄ 44). Γιαυτό, φλογερός πόθος καί ἱκεσία μας, ἡ Λειτουργική εὐχή: "Χριστιανά τά τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν... καί καλήν ἀπολογίαν...".

Πηγή: ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ, ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1999