Δήμητρα Γ. Σαρρή
φοιτήτρια τμήματος Θεολογίας, Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών
Πολλάκις, στους κόλπους της ορθοδόξου Εκκλησίας ακούμε την γεμάτη αγωνία φωνή του κλήρου να λέγει “Γίνετε μιμητές Χριστού”[1]. Μία φωνή που ακούγεται στο παρόν, με την ηχώ του παρελθόντος και με τον αντίλαλο του μέλλοντος. Ηχώ του παρελθόντος καθώς από το παρελθόν ηχεί, από τις διδαχές και τους λόγους του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και την αγιασμένη βιωτή των ανθρώπων που γνώρισε η Εκκλησία μας. Και αντίπαλο του μέλλοντος με την έννοια της αντήχησης, της κατ’ εξακολούθηση αφύπνισης του ποιμνίου. Η “μίμηση Χριστού” δεν είναι μία μεμονωμένη πράξη αλλά βίωμα ψυχής τε και σώματος, τρόπος ζωής, γι’ αυτό και ο κλήρος καλείται να αντανακλά και να αντιλαλεί τούτο το μήνυμα για την εγρήγορση των πιστών, στον κλιμακωτό ανοδικά αγώνα τους.
Τί σημαίνει όμως “μιμητής Ιησού Χριστού”; Η λέξη “μίμηση” που συχνάκις υπαγορεύεται από την Εκκλησία δεν έχει σαφώς την εννοιολογική ερμηνεία της στείρας μιμήσεως. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός δεν μας καλεί ως μίμους, ως ηθοποιούς των κινήσεων και της ζωής Του. Δεν καλούμαστε να Τον υποδυθούμε, να μιμηθούμε δηλαδή κάποιον ως κάποιος άλλος, στην προκειμένη περίπτωση να μιμηθώ τον Ιησού Χριστό ως η Δήμητρα, αλλά να μιμηθώ τον Ιησού Χριστό ως πλέον Χριστός.
Η μίμηση, για την οποία διδάσκει ο Υιός και Λόγος του Θεού, πρόκειται για ταύτιση και συμφωνία μαζί Του, ως μία πλέον φωνή. Εάν δεν περπατήσουμε επί της ασφαλούς Οδού, εάν δεν ακολουθήσουμε το Φως της σωτηρίας, εάν δε στρέψουμε το βλέμμα της ψυχής προς την καθαρά Αλήθεια, δε θα μπορέσουμε να φτάσουμε προς τον Θεό Πατέρα[2]. Το μήνυμα τελικά που απηχεί στα λόγια του Αποστόλου των εθνών, Παύλο, δεν είναι να ζήσουμε σαν τον Χριστό αλλά να ζήσουμε τον Χριστό[3]. Όχι να μιμηθούμε Εκείνον αλλά να ταυτιστούμε μ’ Εκείνον. Δεν ζητά η Εκκλησία πιστούς Του αντιγραφείς, αλλά πιστούς Του ανθρώπους που καλούνται να γράψουν αντ΄ Αυτού την ίδια αγιασμένη πορεία.
Το καθάριο μήνυμα, η πεμπτουσία του Ευαγγελίου είναι η κένωση με σκοπό την ανά-καίνιση. Είναι η κένωση του παλαιού μας εαυτού χάριν της εν Χριστώ ανακαινίσεως, της πνευματικής μας αναγεννήσεως. “Μίμηση Χριστού” είναι να γίνουμε όλοι “Χριστοί”, να αφουγκραστούμε πνευματικά τη φωνή του πλέον μιμητή του Ιησού Χριστού, Απόστολο Παύλο, “ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός”[4].
Αν φθάσουμε να ακολουθούμε πιστά τις κινήσεις Του, με τον πρότερο όμως εαυτό μας, τότε θα έχουμε περιέλθει στην πλάνη της στείρας μιμήσεως, του παιξίματος ενός ρόλου. Η πραγματική εν Χριστώ και διά Χριστόν μίμηση, χαριτώνεται και χαίρει καρδιακής ειλικρίνειας. Δεν αναγνωρίζει πλέον το “εγώ” αλλά υπακούει στις επιταγές του “εμείς”. Δεν υπερασπίζεται την ακόρεστη απόλαυση της υλικής ηδονής, αλλά προσφέρει και παραδίδει ευλαβικά, ωσάν οσμήν ευωδίας πνευματικής, την ζωή του χάριν της μετά του Χριστού αρμονίας[5]. Δεν στέκεται θεατής κάτωθεν του Σταυρού των Παθών, αλλά μαρτυρικά συσταυρώνεται και συγχωρεί.
Μιμητής αληθινός, μιμητής Κυρίου Ιησού Χριστού είναι αυτός που το δάκρυ του σταλάζει απ΄ την καρδιά του, που ο λόγος του μαρτυρά τον Ιησού Χριστό… που ωσάν τυφλός λούζεται από το Φως Του, που ωσάν γυμνός βρίσκει ανάπαυση κάτω από τα ιμάτιά Του. Είναι αυτός που χαίρει αμφίδρομης αγάπης, καθώς δίνοντας με αγάπη, απολαμβάνει την αγάπη[6]. Γεύεται τον Ίδιο τον Τριαδικό Θεό καθώς “ο Θεός αγάπη εστί”[7]. Τελικά “μιμητής Χριστού” είναι ο εγκαρδίως και ενθέρμως “τηρητής του Χριστού”[8].
[2] Ιω. 14,6
[3] Α Κορ. 4,16
[4] Γαλ. 2,20
[5] Εφ. 5,3·5
[6] Εφ. 5,2
[7] Α Ιω. 4,8
[8] Ιω. 14,6β
Πηγή: http://www.askitikon.eu
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου