ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΥΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΥ ΟΡΑΜΑΤΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 

Εν Πειραιεί τη 28^η Σεπτεμβρίου 2017

 

ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΥΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΥ ΟΡΑΜΑΤΟΣ

 

   Έχουμε ήδη και άλλες φορές στο παρελθόν ασχοληθεί με τους Διαθρησκειακούς Διαλόγους και Συνέδρια σε άρθρα και μελέτες μας, όπου τονίσαμε ότι η διοργάνωση των εν λόγω Συνεδρίων και Διαλόγων, εντάσσονται στο ευρύτερο πλαίσιο του Διαθρησκειακού Οικουμενισμού. Επισημάναμε ακόμη ότι ο Διαχριστιανικός και Διαθρησκειακός Οικουμενισμός αποτελεί το ένα από τα τρία σκέλη ενός γενικότερου παγκοσμίου κινήματος, που έχει σαν μοναδικό σκοπό την δημιουργία μιας Νέας Τάξεως Πραγμάτων, δηλαδή την πολιτική, οικονομική, πολιτισμική και θρησκευτική ενοποίηση όλων των λαών της γης με τελικό στόχο την απόλυτη κυριαρχία του πάνω σ’ όλο τον πλανήτη, σ’ όλη την οικουμένη. Η όλη διαδικασία αυτής της σταδιακής μεταβολής λέγεται και παγκοσμιοποίηση. Στην επίτευξη των στόχων που αφορούν την θρησκευτική ενοποίηση της ανθρωπότητας εντάσσονται, παράλληλα με τα Συνέδρια και τις Συναντήσεις, και η ίδρυση και λειτουργία ενός πλήθους άλλων θρησκευτικών ομοσπονδιών και φόρουμ, όπως το «Παγκόσμιο Κοινοβούλιο Θρησκειών του κόσμου»,  το «Παγκόσμιο Βήμα Θρησκειών και Πολιτισμών», κ.α.

   Τα εν λόγω Συνέδρια προωθούνται από πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες, διότι θεωρούνται ως δήθεν αναγκαιότητα για την αντιμετώπιση όχι μόνον του θρησκευτικού και ιδιαίτερα του ισλαμικού φανατισμού, αλλά και άλλων ποικίλων κοινωνικών προβλημάτων που μαστίζουν την ανθρωπότητα, για την προώθηση της παγκόσμιας ειρήνης, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της αδελφοσύνης μεταξύ των λαών. Στην πραγματικότητα όμως εξυπηρετούν και προωθούν τα σκοτεινά σχέδια  της «Νέας Εποχής», την ομογενοποίηση όλων των θρησκειών και την διαμόρφωση μιας νέας παγκόσμιας θρησκευτικής συνειδήσεως, η οποία οφείλει να γίνει κτήμα όλων των λαών της γης, προκειμένου έτσι να οικοδομηθεί ένα νέο θρησκευτικό μόρφωμα: Η πανθρησκεία του Αντιχρίστου. Αυτή δε η Πανθρησκεία παρουσιάζει δύο βασικά χαρακτηριστικά που αποτελούν και την ουσία της: α) Πλήρης αμφισβήτηση της μοναδικότητας και αποκλειστικότητας του Ιησού Χριστού στη σωτηρία μας, και β) Οραματισμό ενός νέου «Μεσσία», που θα φέρει καινούργια παγκόσμια γνώση και ευτυχία, καταργώντας κάθε αποκλειστικότητα πίστεως.

Στα συνέδρια αυτά καλλιεργείται επίσης η αντίληψη, ότι όλες οι θρησκείες πιστεύουν στον ίδιο Θεό, με διαφορετικά ονόματα. Παράλληλα, για να γίνει ακόμη πιο αισθητή και χειροπιαστή, σε λαϊκό επίπεδο, η κυοφορούμενη νέα παγκόσμια θρησκευτική συνείδηση, άρχισαν να ανοικοδομούνται σε διάφορες χώρες της γης διαθρησκειακοί ναοί, όπως αυτός του Βερολίνου, ο οποίος διαθέτει «διαμερίσματα» για προσευχή, Χριστιανών, Μουσουλμάνων και Ιουδαίων!

  Το τραγικό σ’ όλη αυτή την ιστορία είναι το γεγονός, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας θεωρείται ως θρησκευτικό και πολιτιστικό μέγεθος, ως μια από τις πολλές θρησκείες του κόσμου. Θεωρείται συνυπεύθυνη για το φαινόμενο της θρησκευτικής βίας και επιστρατεύεται μαζί με τις άλλες θρησκείες για να συμμετάσχει σε Διαθρησκειακούς Διαλόγους και Συνέδρια, με σκοπό να υπηρετήσει εγκόσμιους ρόλους, να συμβάλλει και αυτή στην καταστολή  του θρησκευτικού φανατισμού, στην ειρηνική συνύπαρξη των λαών και εν τέλει, ουσιαστικά, στην πραγματοποίηση του πανθρησκειακού οράματος.

   Παράλληλα οι πρωτοπόροι των Διαλόγων προωθούν την διοργάνωση Συνδιασκέψεων, στις οποίες προσπαθούν να διερευνήσουν τη φύση και την ιστορία των Διαθρησκειακών Συναντήσεων. Μια τέτοια διεθνής Συνδιάσκεψη πραγματοποιήθηκε στην «Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών Βόλου» στις  15-16 Σεπτεμβρίου 2017. Σύμφωνα με την ειδησεογραφία: «Η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών Βόλου σε συνεργασία με το Τμήμα Θεολογίας και Θρησκευτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Exeter (Ηνωμένο Βασίλειο) διοργανώνουν στις 15-16 Σεπτεμβρίου 2017 διεθνή συνδιάσκεψη με θέμα ‘Ορθοδοξία και διαθρησκειακός διάλογος στην εποχή της εκκοσμίκευσης’. Η συνδιάσκεψη θα διερευνήσει τη φύση και την ιστορία των διαθρησκειακών συναντήσεων από ορθόδοξη χριστιανική προοπτική. Επίσης, θα εξετάσει τις ποικίλες χριστιανικές θεολογίες για τις θρησκείες, (συμπεριλαμβανομένου και του σχετικά νέου κλάδου της ‘συγκριτικής θεολογίας’), καθώς και τις επί μέρους πρακτικές του διαθρησκειακού διαλόγου, με ιδιαίτερη έμφαση στη θέση του τελευταίου στη δημόσια σφαίρα κατά την περίοδο μετά την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, (Κρήτη, Ιούνιος 2016)» (Ιστ. http://acadimia.org/index.php/nea-anakoinoseis/deltia-typou/466orthodoksia-kai-diathriskeiakos-dialogos-stin-epoxi-tis-ekkosmikefsis).

    Ενδιαφέρον παρουσιάζει η συνέχεια της ανακοίνωσης: «Ένα κλασικό ερώτημα που απασχολεί τους χριστιανούς όλων των παραδόσεων είναι, εάν οι πιστοί των άλλων θρησκειών δύνανται να ‘σωθούν’ ή, γενικότερα, αν υπάρχουν άλλες θρησκευτικές παραδόσεις που θα μπορούσαν να προσφέρουν απολύτρωση πέρα από την πίστη στον Ιησού Χριστό. Η συνδιάσκεψη έχει σκοπό να προσπελάσει με κριτικό πνεύμα και από μια ορθόδοξη σκοπιά, με έμφαση στην πατερική διδασκαλία, όλα τα κυρίαρχα ‘μοντέλα’ θεολογίας των θρησκειών, τα οποία συζητούν τη λύτρωση στο πλαίσιο των άλλων θρησκειών, όπως λ.χ. το μοντέλο του αποκλεισμού, το περιληπτικό, του πλουραλισμού, κ.ά., τις μεταφιλελεύθερες κριτικές των μοντέλων αυτών, όπως και τη σύγχρονη στροφή προς τη ‘συγκριτική θεολογία’, μακριά από τα αφηρημένα θέματα της σωτηριολογίας, προς μια προσεκτική μελέτη, από την πλευρά των χριστιανών θεολόγων, των κειμένων και των τελετουργιών των άλλων θρησκευτικών παραδόσεων».

  Από τη μελέτη της ιστορίας των μέχρι σήμερα Διαθρησκειακών Συναντήσεων και Διαλόγων, διαπιστώνουμε πως η Ορθόδοξη Εκκλησία δέχθηκε δυστυχώς να συμμετάσχει σ’ αυτούς, ωσάν και αυτή να αποτελεί μια θρησκεία όπως όλες οι άλλες θρησκείες του κόσμου. Δεν γνωρίζουμε, αν η επισήμανσή μας αυτή, την οποία θεωρούμε πολύ ουσιαστική, ειπώθηκε στη συνδιάσκεψη, διότι δεν έχουν δημοσιευθεί οι σχετικές εισηγήσεις και τα πορίσματα. Πιστεύουμε ακράδαντα, ότι η Εκκλησία μας είναι ανεπίτρεπτο και απαράδεκτο να συμφύρεται και να εξομοιώνεται με τις άλλες θρησκείες και να επιστρατεύεται, για να υπηρετήσει εγκόσμιες σκοπιμότητες, διότι δεν είναι καν θρησκεία αλλά καινή κτίσις: «Ει τις εν Χριστώ καινή κτίσις» (Β΄Κορ.5,17). Είναι το Σώμα του Χριστού, όπως τονίζει ο Απόστολος Παύλος: «Υμείς δε εστε Σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους» (Α΄Κορ.12,27) και όχι θρησκεία, ανάλογη με εκείνες του κόσμου.   

   Πέραν τούτου, προκύπτει επίσης και ένα άλλο μεγάλο και ουσιαστικό ζήτημα: Επιτρέπεται ορθόδοξοι ακαδημαϊκοί διδάσκαλοι και καθηγητές Θεολογικών Σχολών, να προβληματίζονται ως προς το ερώτημα: «εάν οι πιστοί των άλλων θρησκειών δύνανται να ‘σωθούν’ ή, γενικότερα, αν υπάρχουν άλλες θρησκευτικές παραδόσεις που θα μπορούσαν να προσφέρουν απολύτρωση πέρα από την πίστη στον Ιησού Χριστό»; Είναι δυνατόν να τίθεται προς συζήτηση το παρά πάνω ερώτημα σε ορθόδοξο επιστημονικό συνέδριο,  του οποίου η απάντηση έχει δοθεί άπαξ διά παντός μέσα από τον θεόπνευστο λόγο της αγίας Γραφής; Δε διάβασαν ποτέ τον λόγο του Κυρίου: «εγώ ειμι η θύρα· δι εμού εάν τις εισέλθῃ, σωθήσεται» (Ιω.10,9); Δεν είπε ο Χριστός: «εγώ ειμί η οδὸς καὶ η αλήθεια καὶ η ζωή· ουδεὶς έρχεται πρὸς τὸν πατέρα ειμή δι᾿εμού» (Ιω. 14,6); Δε διάβασαν ποτέ τον θεόπνευστο λόγο του αποστόλου Πέτρου, απολογουμένου ενώπιον των Ιουδαίων, ότι:«ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία ούτε γαρ όνομα εστίν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δει σωθήναι ημάς» (Πραξ.4,12); Μπορούμε να συζητούμε θέματα, στα οποία δεν χωράει συζήτηση; Αν οι θρησκείες του κόσμου προσφέρουν σωτηρία, τότε δεν θα ήταν περιττή η ενανθρώπηση του Θεού Λόγου; Πως είναι δυνατόν να σωθεί ένας οπαδός οποιασδήποτε θρησκείας, χωρίς να αναγεννηθεί «δι’ ύδατος και πνεύματος» (Ιωάν.3,7) και χωρίς την ένωσή του με το Χριστό; Πως είναι δυνατόν να σωθεί κάποιος, που δεν κοινωνεί το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, αφού, κατά την διαβεβαίωσή Του: «αμήν, αμήν λέγω υμίν, εάν μη φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς. Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα» (Ιωάν.6,53-54); Αφήνει ο Χριστός κανένα περιθώριο σωτηρίας έξω από τα όρια της Εκκλησίας Του και χωρίς την ένωση μαζί Του, μέσω του παναγίου Σώματος και Αίματός Του;  Ασφαλώς όχι!

  Βέβαια στο σημείο αυτό πρέπει να υπογραμμίσουμε, ότι δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός, ότι πολλοί σύγχρονοι θεολόγοι και ακαδημαϊκοί διδάσκαλοι κάθονται και προβληματίζονται πάνω σε ερωτήματα, στα οποία η Εκκλησία μας έχει δώσει οριστική και τελεσίδικη απάντηση εδώ και 20 αιώνες. Δεν χρειάζεται να προβληματίζονται τα μέλη της Συνδιασκέψεως του Βόλου να δώσουν απάντηση, διότι την απάντηση την έχουν δώσει ήδη σήμερα κορυφαίοι εκκλησιαστικοί Ηγέτες και Πατριάρχες. Και ξέρετε ποια είναι η απάντησή τους; Δεν είναι η απάντηση, που μας δίνει η Εκκλησία με τον θεόπνευστο λόγο της, αλλά η ακριβώς αντίθετη. Σήμερα υπάρχουν  δυστυχώς Προκαθήμενοι Εκκλησιών και Πατριάρχες, οι οποίοι έφθασαν στο σημείο να διακηρύσσουν δημοσίως, ότι υπάρχει σωτηρία και στις άλλες θρησκείες και αυτό ακριβώς είναι το όντως εκπληκτικό, αλλά συγχρόνως και το εξόχως τραγικό. Τρανταχτό παράδειγμα ο Παν. Οικουμενικός Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαίος, ο οποίος για λόγους πολιτικής, διεκήρυξε ότι «Όλες οι θρησκείες είναι οδοί σωτηρίας»[1] και ότι «Το Κοράνιο, [που αντιγράφει τον Άρειο κηρύσσοντα, ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός έγινε από λάσπη, (!!!), όπως; Ο Αδάμ, (Σούρα 18, στ.65)], (και οι Γραφές των άλλων θρησκειών) είναι ‘ίσο με την Αγία Γραφή και ιερό όπως αυτή’»;[2] Το δε ακόμη τραγικότερο ξέρετε ποιο είναι; Το γεγονός ότι σήμερα έχει, σε τέτοιο βαθμό, αδρανήσει και παραλύσει το Συνοδικό Σύστημα της Εκκλησίας μας, σε παγκόσμιο επίπεδο, ώστε να μην υπάρχει η δυνατότητα να συγκροτηθεί ούτε μία Τοπική, έστω, Σύνοδος, η οποία να καταδικάσει όλες αυτές τις αιρετίζουσες και βλάσφημες διακηρύξεις!

  Ορισμένοι θεολόγοι, προκειμένου να στηρίξουν τον ισχυρισμό τους, ότι υπάρχει σωτηρία και εκτός της Εκκλησίας, στους αιρετικούς και στους αλλοθρήσκους, έπλασαν μια καινοφανή θεωρία, εντελώς αμάρτυρη και αστήρικτη στην Εκκλησία, την λεγομένη «Οικονομία του Αγίου Πνεύματος». Σύμφωνα μ’ αυτήν το άγιο Πνεύμα δεν δεσμεύεται να σώσει τον άνθρωπο και εκτός της Εκκλησίας. Δικαιολογούν αυτό τον ισχυρισμό τους επικαλούμενοι τον λόγο του Κυρίου «το πνεύμα όπου θέλει πνει», (Ιω.3,8), τον οποίο όμως διαστρέφουν, διότι εδώ ο Κύριος σαφέστατα δεν ομιλεί περί του Αγίου Πνεύματος, αλλά περί του ανέμου! Το Άγιο Πνεύμα ενεργεί στους εκτός της Εκκλησίας όχι ερήμην του απολυτρωτικού έργου του Χριστού, αλλά με σκοπό να τους οδηγήσει στην πίστη στο Χριστό και να τους καταστήσει μέλη της  Εκκλησίας, αφού όπως μας βεβαιώνει ο Κύριος, ομιλώντας περί του Παρακλήτου: «εκείνος, [ο Παράκλητος] εμὲ δοξάσει, ότι εκ τού εμού λήψεται και αναγγελεί υμίν» (Ιω.16,14). Κλασικό παράδειγμα η περίπτωση του εθνικού Κορνηλίου, (βλ. Πράξεις κεφ. 10), ο οποίος κατηχούμενος από τον απόστολο Πέτρο, λαμβάνει το Πνεύμα το άγιο και στη συνέχεια βαπτίζεται και γίνεται μέλος της Εκκλησίας. 

 Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας θεολογούν επί τη βάσει της θείας Αποκαλύψεως και μας βεβαιώνουν, ότι μόνον εν Χριστώ και διά της Εκκλησίας υπάρχει σωτηρία. Τώρα, το τι θα κάνει ο Θεός με όσους δεν μπόρεσαν, για αντικειμενικούς λόγους και παρά την θέλησή τους, να γίνουν μέλη της Εκκλησίας, διά του αγίου Βαπτίσματος, αυτό είναι ένα μυστήριο, το οποίο δεν μας αποκάλυψε ο Θεός. Μεγάλοι δογματολόγοι της Εκκλησίας μας, όπως, ο μακαριστός Π. Τρεμπέλας, ο αείμνηστος π. Ι. Ρωμανίδης κ.α. αναφέρουν, ότι η σωτηρία των εκτός της Εκκλησίας είναι ένα ερώτημα, στο οποίο δεν μας απαντά ο θεόπνευστος λόγος της αγίας Γραφής. Οι άγιοι Πατέρες τρομάζουν ακόμα και μπροστά στο θάνατο των αβαπτίστων νηπίων, τέκνα πιστών γονέων της Εκκλησίας, για την μετά θάνατον τύχη τους, πόσο μάλλον για τους οπαδούς των διαφόρων θρησκειών! Δεν θα πρέπει επομένως να πολυπραγμονούμε και να επιχειρούμε να δώσουμε δικές μας απαντήσεις πάνω σε θέματα, στα οποία ο λόγος του Θεού σιωπά.

Περαίνοντας, εκφράζουμε την πικρία και την ανησυχία μας για την εισβολή στο χώρο της σύγχρονης ορθόδοξης διανόησης των πλέον ακραίων σχολαστικών σχημάτων της δυτικής «χριστιανοσύνης». Οι ενασχολήσεις και το χειρότερο η διατύπωση νεοφανών «θεολογικών» δοξασιών, όπως η «σωτηρία των εκτός της Εκκλησίας», αποτελούν μια λίαν επικίνδυνη κατάσταση στο χώρο της Ορθοδόξου πίστεώς μας. Στόχος των δοξασιών αυτών είναι να «απαλύνουν» τις κραυγαλέες πλάνες των αιρετικών και αλλοθρήσκων και να «γεφυρώσουν» το απύθμενο χάσμα που υπάρχει μεταξύ της Εκκλησίας του Χριστού και των θρησκειών του κόσμου, με απώτερο στόχο την συνένωση των θρησκειών και τη δημιουργία της Πανθρησκείας. Να αμβλύνουν το Ορθόδοξο αισθητήριο, το οποίο βάζει στεγανά πλαίσια στη σχέση μας με τους αιρετικούς και τους αλλοθρήσκους. Καλούμε λοιπόν τους πιστούς μας, να μην δίνουν προσοχή στα μηνύματα που θέλουν να «περάσουν» σ’ αυτούς οι Διαθρησκειακές Συναντήσεις, με τα ωραιοποιημένα συνθήματα της ειρήνης, της συναδέλφωσης των ανθρώπων και της αλληλεγγύης.  Την πραγματική και μόνιμη ειρήνη και συναδέλφωση των ανθρώπων και των λαών τη δίνει μόνον ο Χριστός, η ένσαρκη ειρήνη και αγάπη και όχι τα ετερόκλητα θρησκευτικά σχήματα του πτωτικού κόσμου! 

 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

 

 

 

---

[1]Ἐπίσκεψις 603, 15 καί 523 (Γενεύη 1995) 12 και  511 (30-11-1994) και 494 (Γενεύη 1994) 23, Ὀρθόδοξος Τύπος 11-9-2009, Ἀδέσμευτος Τύπος (Μήτση) 21-9-2004

[2]Ἀντιφώνηση πρὸς τὸν πρόεδρο τοῦ Ἰρὰν Mohamend Khatami στὶς 13-1-2002. Ἐπισκεψις 606, 2 , Ὀρθόδοξος Τύπος 15-3-2002.

ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΥΛΑ ΣΤΗ ΧΑΡΥΒΔΗ;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 

Εν Πειραιεί τη 25^η Σεπτεμβρίου 2017

 

ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΥΛΑ ΣΤΗ ΧΑΡΥΒΔΗ;

 

   Η σύγχρονη ιστορία έστειλε στο χρονοντούλαπό της τις δύο κυρίαρχες ιδεολογίες, οι οποίες μεσουράνησαν στο φιλοσοφικό, πολιτικό και κοινωνικό στερέωμα του ταραγμένου 20^ου αιώνα και άφησαν ανεξίτηλα το στίγμα τους στην ανθρωπότητα. Πρόκειται για τον Ναζισμό και τον Μαρξισμό, οι οποίες ξεκίνησαν ως φιλοσοφικά και κοινωνιολογικά ιδεολογικά συστήματα και στη συνέχεια εφαρμόστηκαν ως πολιτικοοικονομικά.

 Παρ’ όλον όμως που η συνεισφορά τους στο ιστορικό γίγνεσθαι είναι σαφώς αρνητική, (γι’ αυτό και περιθωριοποιήθηκαν), εν τούτοις συνεχίζουν να ασκούν «γοητεία» σε σημαντική μερίδα συγχρόνων πολιτικών και διανοουμένων, οι οποίοι προσπαθούν να εξάρουν τις δήθεν «θετικές» τους προσφορές προς τον άνθρωπο και την κοινωνία. Μάλιστα δεν διστάζουν να αντιπαρατεθούν μεταξύ τους, για να δείξουν τις δήθεν «αβυσσαλέες διαφορές τους», καταδεικνύοντας η μια στην άλλη τα «αρνητικά της στοιχεία», ενώ δεν είναι διατιθέμενες να κάμουν την αυτοκριτική τους και να καταδείξουν τα δικά τους αρνητικά στοιχεία και να τα διορθώσουν, ώστε να γίνουν αποδεκτές από την σύγχρονη πραγματικότητα. Δεν μπορούν να δουν τις δικές τους χρεοκοπημένες θεωρήσεις και πρακτικές, οι οποίες τις έθεσαν στο περιθώριο της ιστορίας και της κοινωνίας. Αντίθετα μάλιστα πασχίζουν να την παρουσιάσουν ως «τη μόνη λύση» στα σύγχρονα κοινωνικοπολιτικά και οικονομικά αδιέξοδα. Με άλλα λόγια θέλουν να οδηγήσουν το σύγχρονο άνθρωπο, ή στη Σκύλα, ή στη Χάρυβδη, διότι περί αυτού πρόκειται!

  Τον περασμένο μήνα διοργανώθηκε στην Εσθονία συνέδριο με θέμα τα εγκλήματα του κομμουνισμού. Σύμφωνα με την ειδησεογραφία: «Στις 23 Αυγούστου η Εσθονική προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης διοργανώνει διεθνές συνέδριο στο Ταλίν με θέμα: ‘Η κληρονομιά στον 21ο αιώνα των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα’. Η 23η Αυγούστου έχει κηρυχθεί από το 2009 Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης κατά του κομμουνισμού και του ναζισμού» (Ιστ. http://www.politisfx.gr/2017/08/19/i-paraxaraksi-tis-istorias/). Εξεγέρθηκαν όμως οι νοσταλγοί του πάλαι ποτέ κραταιού «υπαρκτού σοσιαλισμού», πρώτον, διότι όπως ισχυρίζονται, τους καταλογίζουν «εγκλήματα που δεν έκαναν» και δεύτερον, τους εξισώσουν με τον Ναζισμό. Αλλά δεν είναι τυχαίο, που το συνέδριο αυτό, διοργανώθηκε σε χώρα του πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού», διότι «είναι γνωστό ότι σε πολλές χώρες της πρώην ανατολικής Ευρώπης έχει απαγορευθεί η λειτουργία και δράση κομμουνιστικών κομμάτων και οργανώσεων, ακόμα και η χρήση συμβόλων που θυμίζουν τον κομμουνισμό»(όπου ανωτ.). Υπάρχει εξήγηση. Οι χώρες αυτές έζησαν για 70 χρόνια τον «κομμουνιστικό παράδεισο» και όταν μπόρεσαν, τον ξεφορτώθηκαν για πάντα. Γιατί άραγε; Πως εξηγείται το γεγονός να επιζητούν να λυτρωθούν μια για πάντα από την κομμουνιστική «παραδείσια» πραγματικότητα; Πως είναι δυνατόν κάποιος να αρνείται τον παράδεισο; Πως συνέβη να καταρρεύσουν ως χάρτινοι πύργοι οι «κομμουνιστικοί παράδεισοι» σε όλες τις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και έμεινε μόνο ο βορειοκορεάτικος, για να θυμίζει τα «κλέη του παρελθόντος»;

 Αφορμή για την ανακοίνωσή μας αυτή πήραμε από άρθρο, στην ιστοσελίδα «www.tribune.gr», του δημοσιογράφου κ. Δημήτρη Κωνσταντινίδη, με θέμα: «Σύμφωνα με τις εξισώσεις των σκληρών δεξιών ο χριστιανισμός είναι εγκληματική οργάνωση». Βεβαίως ο αρθρογράφος δεν συμμερίζεται την ουτοπική ενθουσιώδη άποψη των σύγχρονων οπαδών του Μαρξισμού ότι «ο κομμουνισμός δεν έκαμε εγκλήματα», αλλά «μόνον ο Ναζισμός», μόνο που τα εγκλήματα αυτά τα «φορτώνει» σε πρόσωπα και όχι στην ιδεολογία!  Γράφει: «Βγήκαν οι σκληροπυρηνικοί δεξιοί αλλά και κάποιοι εκσυγχρονιστές, που αυτοαποκαλούνται κεντροαριστεροί, να αφορίσουν τον Κομμουνισμό, για τα εγκλήματα που διέπραξε ο Στάλιν. Δύο είναι οι στόχοι. Αφενός να ταυτιστεί ο Ναζισμός ως θεωρία με τον Κομμουνισμό! Και δεύτερο να θεωρηθεί η αριστερά γενικότερα ως ακραία και μη δημοκρατική». Μάλιστα ισχυρίζεται, ότι ο Κομμουνισμός ως θεωρία δεν ευθύνεται για κανένα έγκλημα, αλλά ευθύνεται για εγκλήματα μόνο ως πράξη. Αντίθετα γι’ αυτόν «ο Ναζισμός στον πυρήνα της ιδεολογίας του είναι δολοφονικός. Παράγει το μίσος και τον φθόνο», ενώ «ο Κομμουνισμός από την άλλη ως θεωρία επιζητά την κοινοκτημοσύνη την ισότητα κλπ. Είναι εκ διαμέτρου αντίθετες κοσμοθεωρίες».

  Είναι ολοφάνερο ότι με την απίστευτη αυτή απλούστευση ο αρθρογράφος προσπαθεί να «θολώσει τα νερά» και δεν λέει όλη αλήθεια σχετικά με τη διένεξη «αριστερών και δεξιών», στο συνέδριο της Εσθονίας. Λησμονεί ότι και οι δύο ιδεολογίες είναι κατ’ ουσίαν και κατά βάθος «σοσιαλιστικές». Ο μεν Ναζισμός είναι «εθνικοσοσιαλισμός», με εφαρμογή των ιδεών του σοσιαλισμού στο έθνος – κράτος, ο δε Μαρξισμός είναι διεθνιστικός σοσιαλισμός, με εφαρμογή σε παγκόσμιο επίπεδο. Θέλει να λησμονεί ότι και οι δύο ιδεολογίες είναι «τέκνα» του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και του αθεϊστικού Ουμανισμού. Και οι δύο ιδεολογίες αντλούν τα διδάγματά τους και τις αρχές τους από αυτή την κοινή πηγή, η οποία είναι βαθύτατα υλιστική και ανθρωποκεντρική. Και οι δύο ιδεολογίες οραματίζονται μια «Νέα Τάξη Πραγμάτων», με τη διαφορά ότι εφαρμόζουν τους δικούς τους δρόμους, όπως αυτοί κατανοούν τον άθεο ευρωπαϊκό Ουμανισμό, για τη «μεταστοιχείωση της κοινωνίας», για την «ανατολή της νέας ανθρωπότητας».

 Ο Ναζισμός στηρίχτηκε στα διδάγματα του παράφρονα και αθεϊστή γερμανού φιλοσόφου Νίτσε (1844-1890), ο οποίος οραματίστηκε τον «νέο άνθρωπο», ο οποίος θα «προκύψει» από τη δημιουργία του «υπερανθρώπου», ο οποίος ταυτίστηκε με την «Αρεία Φυλή». Αυτός, (αυτή η φυλή) θα συντρίψει τις «αδυναμίες» του «παλαιού κόσμου» με τη δύναμη της ισχύος και μαζί του όσους δεν θέλουν να τον ακολουθήσουν στο δρόμο της «κοινωνικής μεταστοιχείωσης». Θα συντρίψει τον Καπιταλισμό, την πλουτοκρατία και κάθε μορφή εκμετάλλευσης, για να φέρει την ισότητα και την ευημερία στον κόσμο. Ο παράφρων ηγέτης του Αδόλφος Χίτλερ συνέπαιρνε τα πλήθη με τους φλογερούς του λόγους, για την «ανατολή του νέου κόσμου»! Τα αποτελέσματα βεβαίως τα βίωσε η ανθρωπότητα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, όπου η «Αρεία Φυλή» αιματοκύλησε την ανθρωπότητα, με εκατομμύρια θύματα, ανείπωτα εγκλήματα και τις πιο απάνθρωπες θηριωδίες. Ολόκληρη η Ευρώπη, και ίσως χειρότερα απ’ όλους, εμείς οι Έλληνες, βιώσαμε τον «ναζιστικό παράδεισο». Κάθε σπιθαμή της πατρίδας μας, (Καλάβρυτα, Δίστομο, Κοκκινιά, Καισαριανή, κλπ), είναι ποτισμένη από το αίμα των δολοφονημένων πατέρων μας, που θυσιάστηκαν στο βωμό της «Νέας Ναζιστικής Τάξεως Πραγμάτων». Είναι εμφανή ακόμη τα φρικιαστικά απομεινάρια της στα χωριά μας, τα οποία παραδίδονταν στις φλόγες το ένα μετά το άλλο, επειδή τόλμησαν να αντισταθούν στην εθνικοσοσιαλιστική σκλαβιά του 3^ου Ράιχ! Ακόμα, χιλιάδες άνθρωποι διώχτηκαν, βασανίστηκαν και θανατώθηκαν από τη «σοσιαλιστική δεξιά» των φασιστικών καθεστώτων της Ευρώπης (Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, κ.α.), τα οποία και αυτά επαγγέλλονταν έναν «νέο κόσμο», μια «νέα κοινωνία ευημερίας»! Ο όλεθρος στο όνομα του ανθρώπου και του ανθρωπισμού!

   Από την πλευρά του ο Μαρξισμός είναι, όπως αναφέραμε, και αυτός, «τέκνο» του άθεου ευρωπαϊκού Ουμανισμού, ο οποίος οραματίστηκε να οδηγήσει την ανθρωπότητα στον «επίγειο παράδεισο», χωρίς το Θεό! Γι’ αυτόν, ο Θεός υπήρξε το «εργαλείο» των καπιταλιστών να αποκοιμίζουν τους «προλετάριους» ώστε να δέχονται αδιαμαρτύρητα την εκμετάλλευσή τους. Γι’ αυτό τον αντικατέστησε με τον «θεό» «προλεταριάτο». Αναρίθμητες αναφορές υπάρχουν στα κείμενα των «κλασικών» του Μαρξισμού ότι η «θρησκεία είναι το όπιο του λαού» και απαιτείται βίαιο ξερίζωμα. Επίσης ανήγαγε σε ύψιστο δόγμα για την πραγματοποίηση του «κομμουνιστικού παραδείσου» την «πάλη των τάξεων», η οποία πήρε άλλη μορφή στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού»: Το δυναμικό «ξεκαθάρισμα» όσων εναντιώνονταν στο «δρόμο προς το σοσιαλισμό». Με «δημοκρατικές διαδικασίες», που προβλέπονταν από τη «δικτατορία του προλεταριάτου», όσοι επέμεναν να πιστεύουν στο Θεό και όσοι αμφισβητούσαν αυτό το είδος του «δρόμου προς τον κομμουνιστικό παράδεισο», εθεωρούντο a priori ως «εχθροί του λαού» και «θυσιάζονταν» στο βωμό του «κοινού συμφέροντος»! Το πρόσωπο, το κάθε πρόσωπο, θυσιαζόταν για χάρη της «σοσιαλιστικής κοινωνίας». Πάνω σε αυτό το «δόγμα» στηρίχτηκαν και στηρίζονται, (όπου υπάρχουν κομμουνιστικά απομεινάρια), τα εγκλήματα του Κομμουνισμού. Δε χρειάζεται να κάνουμε ειδική μνεία για τα εκατομμύρια των κομμουνιστικών εγκλημάτων της πάλαι ποτέ κραταιής Σοβιετικής Ενώσεως, όπου εφευρέθηκαν τα «ψυχιατρεία των αντιφρονούντων» και τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως τύπου «γκουλάγκ» στην παγωμένη Σιβηρία, για τον «συνετισμό» όσων δεν συμφωνούσαν με τους «σοφούς» του Κόμματος! Και ακόμα δε χρειάζεται να αναφέρουμε τη φοβερή γενοκτονία των Ερυθρών Χμερ στην Καμπότζη, όπου το μισό του πληθυσμού της ασιατικής αυτής χώρας κατακρεουργήθηκε για την «σοσιαλιστική μετάλλαξη»! Ούτε για τις χιλιάδες διώξεις και θανάτους «αντιφρονούντων» στις άλλες χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Όλα αυτά τα κατέγραψε η ιστορία. Ειδικά, σε ό, τι μας αφορά, για τις διώξεις της Εκκλησίας και των πιστών, θα προτείναμε να διαβάσουν οι θιασώτες του «κομμουνιστικού παραδείσου», με προσοχή και χωρίς παρωπίδες, τον αείμνηστο νομπελίστα Ρώσο συγγραφέα Αλεξάντερ Σολζενίτσιν, ο οποίος συνέγραψε την ανείπωτη τραγωδία των «αντιφρονούντων» στα κομμουνιστικά κολαστήρια της Σιβηρίας και αλλαχού, για να καταλάβουν το τρομακτικό μέγεθος της κομμουνιστικής θηριωδίας. 50.000.000 είναι, με τους μετριότερους υπολογισμούς, οι χριστιανοί μάρτυρες του κομμουνιστικού ιδεολογήματος, μόνο στη Ρωσία. Ας πιάσουν ακόμη συζήτηση με βορειοηπειρώτες, για να πληροφορηθούν από «πρώτο χέρι» για τις χιλιάδες διώξεις και θανατώσεις στην Αλβανία του Ενβέρ Χότζα, των οποίων το «έγκλημά» τους ήταν ότι τόλμησαν να κάμουν δημόσια το σημείο του σταυρού τους!

 Βεβαίως και υπάρχουν ιδεολογικές διαφορές μεταξύ Ναζισμού και Κομμουνισμού. Αλλά αυτές βρίσκονται κυρίως στο επίπεδο της τακτικής. Το όραμά τους είναι κοινό: η «μετάλλαξη της κοινωνίας», η «εγκαθίδρυση μια Νέας Τάξεως Πραγμάτων», η «αταξική κοινωνία», ο «μελλοντικός γήινος υλιστικός παράδεισος» χωρίς Θεό! Αναφέρει ο αρθρογράφος ότι ο Ναζισμός «στον πυρήνα της ιδεολογίας του είναι δολοφονικός. Παράγει το μίσος και τον φθόνο». Συμφωνούμε απόλυτα! Αλλά και στον Μαρξισμό δεν υπάρχει στον πυρήνα του το «ταξικό μίσος», το οποίο, σε δεδομένη συγκυρία, εκδηλώνεται με πράξεις βίας και εγκλημάτων; Μια αντικειμενική ματιά στα ταραγμένα χρόνια του εμφυλίου σπαραγμού στη χώρα μας, όπου θρηνήσαμε χιλιάδες αθώα θύματα, πείθει κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο. Πλάι στα αιματοβαμμένα από τους ναζί Καλάβρυτα, το Δίστομο, την Κοκκινιά, την Καισαριανή, υπάρχουν και ο επίσης αιματοβαμμένος Μελιγαλάς, ο Φενεός, τα Κλήματα Δωρίδος, η φοβερή «τρύπα» στο Λυκόφορκο της Ευρυτανίας κ.α. Οι πρώτοι στήριζαν τα φρικώδη εγκλήματά τους στη ναζιστική ιδεολογία. Οι δεύτεροι, στη μαρξιστική. Όταν ο Στάλιν «καθάριζε» τους πολιτικούς του αντιπάλους με τις περιώνυμες δίκες της Μόσχας, όταν άφησε να πεθάνει ο Ουκρανικός λαός από την πείνα τη δεκαετία του 1920, διότι πήγαινε κόντρα στην «μητρόπολη του Κομμουνισμού», όταν δολοφονούσε χιλιάδες Πολωνούς αξιωματικούς στο Κατύν, με διαταγή του Στάλιν, όταν έμπαιναν οι σιδερόφρακτες σοβιετικές ορδές στην Ουγγαρία, την Τσεχοσλοβακία, στο Αφγανιστάν κ. α. και τα τανκς ισοπέδωναν τα πάντα, ακόμη και ανθρώπους, όλα αυτά τα έκανε «ο πατερούλης των λαών» ερήμην του κομμουνιστικού κόμματος; Και αν τα έκανε ερήμην, πως οι σύγχρονοι νοσταλγοί του, όπως το Κ.Κ.Ε, τον «αποθεώνουν» και τον «αποκαθιστούν»;

  Τονίζει ο αρθρογράφος, πως όσοι συμμετείχαν στο συνέδριο της Εσθονίας αποσκοπούν, συν τοις άλλοις, να  «θεωρηθεί η αριστερά γενικότερα ως ακραία και μη δημοκρατική»! Το «γενικότερα» το αφήνουμε στην άκρη, διότι αποτελεί μια «αιρετική» ιδεολογία στον μαρξισμό, η υιοθέτηση και εφαρμογή «αστικού τύπου πολιτικών», δηλαδή πολιτικών διαδικασιών δυτικού τύπου. Ο Μαρξισμός έχει ως κυρίαρχη ιδεολογία την «δικτατορία του προλεταριάτου», τη μονοκρατορία του κομμουνιστικού κόμματος και όπου εφαρμόστηκε ως πολιτικοοικονομικό σύστημα, αφαίρεσε κάθε δικαίωμα στην ελεύθερη πολιτική έκφραση και επιλογή. Τρανταχτό παράδειγμα το μαρξιστικό κατάλοιπο της Βόρειας Κορέας, όπου εδώ και εξήντα χρόνια κυβερνά η μονοκομματική κυβέρνηση της δυναστείας των Γιονκ Ουν, όπου η εξουσία «μεταβιβάζεται», με «δημοκρατικές διαδικασίες» (!!!) από παππού σε πατέρα, από πατέρα σε εγγονό και πάει λέγοντας, με εκλογικό αποτέλεσμα 99%! Πως λοιπόν να μην υπάρχει ο συνειρμός ότι ο Κομμουνισμός, ως εφαρμογή, δεν έχει καμιά σχέση με τη δημοκρατία, όπως την γνωρίζουμε;

   Για να «αθωώσει» τον Κομμουνισμό από τα εγκλήματά του και να τα «φορτώσει» σε πρόσωπα, έκαμε δύο άσχετους συσχετισμούς. Ανέφερε ότι «κάποιοι μουσουλμάνοι σήμερα στο όνομα του Ισλάμ κάνουνε εγκλήματα! Θα χαρακτηρίσουμε όλο το Ισλάμ ως εγκληματική θρησκεία γιατί κάποιοι ιμάμηδες κηρύττουν το μίσος και εγκληματούν; Με την ίδια λογική και η χριστιανική εκκλησία επισήμως μέσω της Ιεράς Εξέτασης, δολοφόνησε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους εν ονόματι του Χριστιανισμού»! Και εδώ ο αρθρογράφος κάνει έναν μετεωρισμό εντυπωσιασμού, για να πείσει όσους δεν γνωρίζουν, τι εστί Ισλάμ και Παπισμός. Τα σύγχρονα φρικτά εγκλήματα των τζιχαντιστών δεν είναι δική τους επινόηση, αλλά απορρέουν από δεκάδες χωρία του Κορανίου, τα οποία διατάσσουν τους μουσουλμάνους σε «τζιχάντ», σε ολοκληρωτική εξόντωση των «απίστων», δηλαδή των μη μουσουλμάνων. Όσοι μουσουλμάνοι είναι ειρηνιστές, δεν είναι συνεπείς μουσουλμάνοι! Την Ιερά Εξέταση δεν την επινόησε η Εκκλησία, αλλά ένα αποκομμένο κομμάτι της, μια απόλυτη παραφθορά του, ο αιρετικός Παπισμός, ο οποίος δε μπορεί να εκφράσει, ή να εκπροσωπήσει τον Χριστιανισμό. Ο Παπισμός έχει στο «ενεργητικό» του εκατομμύρια εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, τα οποία πραγματοποιήθηκαν από την ίδια την ιδεολογία του, ο οποίος συνοψίζεται στην αρχή: «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Και βέβαια σκοπός δεν είναι άλλος από την κατάληψη όλων των εξουσιών του κόσμου. Επομένως τα παραδείγματα είναι ατυχή.

Περαίνοντας την ανακοίνωσή μας, θα θέλαμε να εκφράσουμε την ανησυχία μας, διότι στην σύγχρονη πνευματική Βαβέλ, τη σύγχυση και την παρακμή, επιχειρείται μια άνευ προηγουμένου στόχευση για την διαστρέβλωση της ιστορίας. Μια λαϊκή παροιμία λέει πως «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται», που σημαίνει ότι στις μέρες μας, κάποιοι πασχίζουν να μας αποπροσανατολίσουν. Για μας τους Ορθοδόξους πιστούς, όλα τα πολιτικά και ιδεολογικά σχήματα του κόσμου, εντάσσονται στη νομοτέλεια της φθοράς και του θανάτου και φέρουν τη σφραγίδα της ανθρώπινης ατέλειας και πλάνης. Στον αντίποδα της ελληνορθόδοξης παράδοσής μας, της Ρωμιοσύνης, βρίσκεται η ευρωπαϊκή διανόηση και ειδικότερα το λεγόμενο κίνημα του «Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού», το οποίο, προωθεί και τοποθετεί τον άνθρωπο στη θέση του Θεανθρώπου. Όμως ο άνθρωπος, όπως είναι φυσικό, υπόκειται σε λάθη και τα λάθη του συχνά έχουν ολέθριες συνέπειες για την ανθρωπότητα. Ο Ναζισμός, ο Φασισμός, ο Μαρξισμός, ο Μηδενισμός, ο άθεος Υπαρξισμός, ο Αθεϊσμός, ο Φεουδαρχισμός, ο Καπιταλισμός, ο Κομμουνισμός, ο Φιλελευθερισμός, ο Νεοφιλελευθερισμός κλπ. και όλα τα εις «ισμός» είναι κατ’ ουσίαν ανθρώπινες επινοήσεις, που κινούνται σε κτιστό ανθρώπινο επίπεδο και άρα βρίσκονται διαμετρικά αντίθετες με την Ορθόδοξη πίστη μας, η οποία κινείται σε θεανθρώπινο επίπεδο. Γι’ αυτό δεν πέφτουμε, (δεν πρέπει να πέφτουμε), στην παγίδα και το ψευτοδίλλημα: Ναζισμός, ή Μαρξισμός. Στο ποιος διέπραξε  τα περισσότερα, ή λιγότερα εγκλήματα. Τα εγκλήματα είναι ολέθριες καταστάσεις, από όπου και αν προέρχονται και θα περιμέναμε, αν μη τι άλλο από τους σύγχρονους νοσταλγούς αυτών των χρεοκοπημένων ιδεολογιών, τουλάχιστον να τα αναγνωρίσουν και να τα καταδικάσουν και όχι να τα δικαιολογούν, ή να τα αποσιωπούν!

 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

 

ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ: ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΝ ΠΙΣΤΕΙ ΕΝΟΤΗΤΑ Ή ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΥΓΚΕΡΑΣΜΟ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΟΥΣ;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 

Εν Πειραιεί τη 21^η Σεπτεμβρίου 2017

 

ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ: ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΝ ΠΙΣΤΕΙ ΕΝΟΤΗΤΑ Ή ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΥΓΚΕΡΑΣΜΟ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΟΥΣ;

 

   Όπως είναι γνωστόν οι θεολογικοί Διάλογοι μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών συνεχίζονται εδώ και 37 χρόνια, από το 1980. Πριν από ένα χρόνο περίπου, (16 έως 21 Σεπτεμβρίου 2016), πραγματοποιήθηκε η 14η Γενική Συνέλευση της Ολομέλειας της Διεθνούς Επιτροπής επί του Θεολογικού Διαλόγου στο Κιέτι της Ιταλίας, στην οποία εγκρίθηκε κείμενο με τίτλο «Συνοδικότητα και πρωτείο κατά την πρώτη χιλιετία: στην πορεία προς κοινή κατανόηση, στην υπηρεσία της ενότητας της Εκκλησίας». Το κείμενο αυτό είναι συνέχεια του κειμένου της Ραβέννας, αφού τόσον αυτό, όσο και το της Ραβέννας ασχολείται με το θέμα του Πρωτείου σε σχέση με την Συνοδικότητα. Το κείμενο του Κιέτι, το οποίο περιλαμβάνει 21 παραγράφους, υπέγραψαν οι εκπρόσωποι του Πάπα και όλων των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, πλην του πατριαρχείου Βουλγαρίας, με την έκφραση επιφυλάξεων μόνο από τους εκπροσώπους του Πατριαρχείου της Γεωργίας επί ορισμένων παραγράφων του.

  Όπως πληροφορηθήκαμε από το διαδίκτυο, πριν από μερικές ημέρες  «ολοκλήρωσε τις εργασίες του στις 8 Σεπτεμβρίου 2017 στη Λέρο η Συντονιστική Επιτροπή της Μικτής Επιτροπής επί του Θεολογικού Διαλόγου Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, όπου συμμετείχε και ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνας, Πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας.  Κατόπιν συζητήσεως οι εκπρόσωποι των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας αποφάσισαν την προετοιμασία κειμένου με τίτλο ‘Στην οδό προς την εν πίστει ενότητα: θεολογικά και κανονικά ζητήματα’. Το κείμενο, του οποίου την κατάρτιση θα αναλάβει Ειδική Συντακτική Επιτροπή εκ των μελών της Επιτροπής, προβλέπεται ότι θα συνοψίσει τα αποτελέσματα της εργασίας των 37 ετών του Διαλόγου Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών και θα σημειώσει τα πλέον βασικά προβλήματα, τα οποία χρήζουν συζητήσεως στις επόμενες φάσεις του». Επί πλέον σύμφωνα με την ειδησεογραφία, «το νέο κείμενο θα πρέπει να ασχοληθεί με τις εξελίξεις, οι οποίες οδήγησαν στη διακοπή κοινωνίας μεταξύ της Ορθοδόξου και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας τον 11ον  αιώνα καθώς και τις επιπτώσεις της προαναφερθείσης διακοπής για τους χριστιανούς Ανατολής και Δύσεως. Ιδιαίτερη προσοχή θα δοθεί στο θέμα της Ουνίας, το  οποίο συζητήθηκε στα πλαίσια του Διαλόγου κατά το διάστημα 1991–2000, αλλά μέχρι σήμερα παραμένει επίκαιρο». Επίσης η Συντονιστική Επιτροπή έκρινε σκόπιμο, να προχωρήσει στη μελέτη του θέματος με τίτλο «Πρωτείο και Συνοδικότητα κατά τη δεύτερη χιλιετία και στην εποχή μας». Το εν λόγω θέμα αποτελεί την φυσική συνέχεια του θέματος «Συνοδικότητα και Πρωτείο κατά την πρώτη χιλιετία», το οποίο αναπτύχθηκε στην προηγούμενη φάση του διαλόγου, στο κείμενο του Κιέτι.

 Κάνοντας μια πρώτη αξιολόγηση των τελευταίων εξελίξεων του Διαλόγου, θα μπορούσαμε να σημειώσουμε τα εξής: Κατ’ αρχήν το πρώτο που πρέπει να τονίσουμε, και μάλιστα με έμφαση, είναι ότι ο Διάλογος προχωρεί με τις προδιαγραφές της «Συνόδου» της Κρήτης. Ως γνωστόν η «Σύνοδος» αυτή κατοχύρωσε «συνοδικά» τους Θεολογικούς Διαλόγους με τους αιρετικούς παπικούς, ως «μαρτυρία της Ορθοδοξίας στους εγγύς και στους μακράν ευρισκομένους», με τελικό στόχο την άρση της «απολεσθείσης χριστιανικής ενότητος»: «Η Ορθόδοξος Εκκλησία, αδιαλείπτως προσευχομένη ‘υπέρ της των πάντων ενώσεως’, εκαλλιέργει πάντοτε διάλογον μετά των εξ’ αυτής διεστώτων, των εγγύς και των μακράν, επρωτοστάτησε μάλιστα εις την σύγχρονον αναζήτησιν οδών και τρόπων της αποκαταστάσεως της ενότητος των εις Χριστόν πιστευόντων…Η Ορθόδοξος συμμετοχή εις την κίνησιν προς αποκατάστασιν της ενότητος μετά των άλλων Χριστιανών εν τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία ουδόλως τυγχάνει ξένη προς την φύσιν και την ιστορίαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αλλ’ αποτελεί συνεπή έκφρασιν της αποστολικής πίστεως και παραδόσεως, εντός νέων ιστορικών συνθηκών», (παραγρ. 4). Οι συνοδικοί εξέφρασαν μεν τον θερμό ζήλο τους για την συνέχιση του Διαλόγου, κατά παράδοξο όμως τρόπο, (που δημιουργεί εύλογες απορίες), δεν θέλησαν να εξετάσουν, όπως όφειλαν, την μέχρι σήμερα πορεία των Θεολογικών Διαλόγων σε όλες τις επί μέρους φάσεις του και να αξιολογήσουν τα αποτελέσματά τους. Απέφυγαν να εξετάσουν και να αξιολογήσουν τα απαράδεκτα από Ορθοδόξου δογματικής απόψεως κείμενα του Balamand, (1993) και της Ραβέννας, (2007), πράγμα που σημαίνει ότι, έστω και σιωπηρώς, τα αποδέχθηκαν. Δεν θέλησαν να ερευνήσουν, πως συνέβη κατά την 7η Γενική Συνέλευση του Balamand αυτό το παράδοξο:  Παπικοί και Ορθόδοξοι, κάνοντας ένα θεαματικό άλμα και παρακάμπτοντας πλήθος αιρετικών διδασκαλιών του Παπισμού, (Filioque, κτιστή Χάρις, άζυμα, καθαρτήριον πυρ, άσπιλη σύλληψη της Θεοτόκου, κ.λ.π.), να φθάνουν ξαφνικά στο σημείο, να αναγνωρίσουν αλλήλους ως πλήρεις και αληθείς «αδελφές Εκκλησίες», με έγκυρα μυστήρια, με ταυτότητα πίστεως, με αποστολική διαδοχή και δια τούτο «από κοινού υπευθύνους δια την τήρησιν της Εκκλησίας του Θεού εν τη πιστότητι προς την Θείαν Οικονομίαν, ιδιαίτατα ως προς την ενότητα», (παράγρ.13 και 14), χωρίς προηγουμένως οι παπικοί να έχουν απορρίψει τις αιρετικές διδασκαλίες τους. Δεν θέλησαν να ερευνήσουν, ποια ήταν τα αίτια, που ναυάγησε ο διάλογος κατά την 8η Γενική Συνέλευση της Βαλτιμόρης των Η.Π.Α το 2000, η οποία ασχολήθηκε και πάλι με το πρόβλημα της Ουνίας.  Ως γνωστόν το Οικουμενικό Πατριαρχείο συνεκάλεσε στην Κωνσταντινούπολη τον Μάρτιο του 1992 Σύναξη Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Στη Σύναξη αυτή οι Προκαθήμενοι συζήτησαν εν εκτάσει τα προβλήματα, που δημιουργήθηκαν μετά την έξαρση της Ουνίας στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και συνέταξαν «Μήνυμα», στο οποίο «καταδικάζεται ρητά η Ουνία και ο δι’ αυτής προσηλυτισμός και τονίζεται, ότι δεν μπορεί να προχωρήσει ο Θεολογικός Διάλογος με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, αν δεν επέλθει συμφωνία επί του ζητήματος της Ουνίας». Η συνέχεια όμως των γεγονότων απέδειξε ότι οι Προκαθήμενοι αθέτησαν το «Μήνυμά» τους και τελικά δέχθηκαν να προχωρήσει ο Διάλογος με άλλη θεματολογία, παρά το γεγονός ότι δεν επιλύθηκε το πρόβλημα της Ουνίας στη Βαλτιμόρη. Θα έπρεπε λοιπόν τώρα η «Σύνοδος» της Κρήτης, να ερευνήσει, για ποιο λόγο οι Προκαθήμενοι αθέτησαν το «Μήνυμά» τους και να καταλογίσει ευθύνες στους υπευθύνους. 

  Όλα τα παρά πάνω, τι άλλο μπορούν να σημαίνουν, παρά το ότι ο μέχρι σήμερα γενόμενος Διάλογος παρεξέκκλινε από την Ορθόδοξη Πίστη και Παράδοση και ακολούθησε μια στρεβλή πορεία; Μια πορεία την οποία η «Σύνοδος» της Κρήτης δεν μπόρεσε δυστυχώς να επισημάνει και στη συνέχεια να επαναφέρει τον Διάλογο στην ορθή του τροχιά και πορεία; Ή μάλλον, για να μιλήσουμε ορθότερα, θα έπρεπε η «Σύνοδος», εκτιμώντας την αμετανοησία των παπικών να τερματίσει οριστικά τον Διάλογο λαμβάνοντας υπ’ όψιν τον θεόπνευστο λόγο του Παύλου «αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού», (Τιτ.3,10).

  Ο τίτλος του θέματος: «Στην οδό προς την εν πίστει ενότητα: θεολογικά και κανονικά ζητήματα» είναι παράλογος αφού σύμφωνα με τις αποφάσεις που έλαβε η Μικτή Θεολογική Επιτροπή επί του Θεολογικού Διαλόγου στο Balamand, η «εν πίστει ενότητα» έχει ήδη αποκατασταθεί. Όπως διατυπώνεται στο κείμενο: «Εκατέρωθεν αναγνωρίζεται ότι όσα ενεπιστεύθη ο Χριστός εις την Εκκλησία του, (ομολογία της αποστολικής πίστεως, μετοχή εις τα αυτά μυστήρια, κυρίως εις την μίαν ιερωσύνην την τελούσαν την μίαν θυσίαν του Χριστού, αποστολική διαδοχή των επισκόπων), δεν δύνανται να θεωρηθούν ως αποκλειστική ιδιοκτησία μιας των ημετέρων Εκκλησιών». Εδώ πλέον γίνεται ολοφάνερο ότι οι εκπρόσωποι των Ορθοδόξων Εκκλησιών ουσιαστικά αρνούνται ότι  μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, όπως δηλαδή ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως, αλλά δέχονται ότι συναποτελεί με την Ρωμαιοκαθολική την Μία Εκκλησία. Επομένως δεν βρισκόμαστε καθ’ οδόν, αλλά έχουμε φθάσει στο τέρμα του δρόμου. Το μόνο που υπολείπεται είναι το κοινό ποτήριο, στο οποίο, κατά ανεξήγητο τρόπο, διστάζουν να προχωρήσουν με πανηγυρικό και επίσημο τρόπο, παρ’ όλο που θα έπρεπε να προχωρήσουν, αν θα ήθελαν να είναι συνεπείς με την οικουμενιστική εκκλησιολογία.

   Επίσης η  Συντονιστική Επιτροπή έκρινε σκόπιμο να προχωρήσει στην επόμενη φάση του Διαλόγου περί του Πρωτείου, στη μελέτη δηλαδή του θέματος «Πρωτείο και Συνοδικότητα κατά τη δεύτερη χιλιετία και στην εποχή μας», χωρίς όμως προηγουμένως να έχει αξιολογηθεί συνοδικά από δογματικής απόψεως το κείμενο του Κιέτι από τις κατά τόπους ιεραρχίες των τοπικών Εκκλησιών. Ουσιαστικά ο Διάλογος προχωρεί χωρίς να λαμβάνονται υπ’ όψιν, όχι μόνον ο κλήρος και ο πιστός λαός, αλλά και αυτοί οι ιεράρχες των τοπικών Εκκλησιών. Το κείμενο του Κιέτι, (όπως και το κείμενο της Ραβέννας), πάσχουν σοβαρά από δογματικής απόψεως και έχουν ανάγκη λεπτομερούς συνοδικής μελέτης και εξετάσεως. Περιέχουν εκκλησιολογικές θέσεις, που αποκλίνουν σοβαρά από την Ορθόδοξη διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Πιο συγκεκριμένα:

  Στο κείμενο αναπτύσσεται μια καινοφανής θεωρία περί Εκκλησίας, που για πρώτη φορά διατυπώθηκε από τον Μητροπολίτη Περγάμου Ι. Ζιζιούλα, σύμφωνα με την οποία παρουσιάζεται η Εκκλησία ως Εικόνα της Αγίας Τριάδος. Γίνεται επίσης λόγος στο πασίγνωστο από την αρχιερατική προσευχή του Χριστού χωρίο: «ίνα ώσιν εν καθώς ημείς» (Ιω.17:11), στο οποίο δίδεται οικουμενιστική ερμηνεία. Η Ορθόδοξη ερμηνεία της παρά πάνω φράσεως έχει ήδη αναπτυχθεί από κείμενα της Συνάξεως Κληρικών και Μοναχών, από τον καθηγητή της δογματικής κ. Δ. Τσελλεγίδη, από τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου και αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεο κ.α. Γίνεται ακόμη λόγος για «Ενότητα στην ποικιλομορφία». Πρόκειται για μια καθαρά προτεσταντικής προελεύσεως αιρετική διδασκαλία, η οποία έχει τις ρίζες της στην οικουμενιστική «θεωρία της περιεκτικότητος». Επιχειρείται μάλιστα και η βιβλική θεμελίωσή της πάνω στην  περικοπή από την Α' προς Κορινθίους επιστολή του Παύλου, (στ.12,4-11). Όπως είναι γνωστό ένας από τους βασικούς στόχους της «Νέας Εποχής» είναι η ενότητα στην ποικιλομορφία, η ενοποίηση όλων των πίστεων και των θρησκειών παρά τις υπάρχουσες δογματικές και άλλες θρησκειολογικές διαφορές. Παρά κάτω γίνεται μια προσέγγιση της Συνοδικότητος σε σχέση με το Πρωτείο, το οποίο μάλιστα παρουσιάζεται υπό την μορφή της διακονίας. Επιχειρείται παπική ερμηνεία του Πρωτείου και παραθεωρείται η συνοδική αρχή των πρεσβειών τιμής, (και όχι εξουσίας), όπως και η συνοδική εξέλιξη και διαμόρφωση της Πενταρχίας των αρχαίων Πρεσβυγενών Πατριαρχείων. Μια προσεκτική μελέτη της Συνοδικής μας Παραδόσεως αποδεικνύει ότι η ανώτατη αυθεντία εν τη Εκκλησία σε κτιστό επίπεδο είναι η Οικουμενική Σύνοδος και όχι το πρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχου, η του Πάπα.

     Στο σημείο αυτό σημειώνουμε εν είδει παρενθέσεως, ότι σχετικά με την ερμηνεία του Πρωτείου επιχειρήθηκε τα τελευταία χρόνια από τον Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ι. Ζιζιούλα

και άλλους  Ορθοδόξους θεολόγους και κληρικούς, η δογματική θεμελίωσή του πάνω στις ενδοτριαδικές σχέσεις, και πιο συγκεκριμένα στην μοναρχία του Πατρός. Σύμφωνα με την θεωρία αυτή ο Πατήρ, ως πηγή της Θεότητος, έχει ένα είδος Πρωτείου σε σχέση με τα άλλα δύο πρόσωπα της αγίας Τριάδος, είναι ο πρώτος στην κοινωνία των προσώπων της Αγίας Τριάδος.Επικαλούνται δύο μαρτυρίες από τους θεολογικούς λόγους του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, τον τρίτοκαι τον πέμπτο για να καταλήξουν στο εσφαλμένο, όπως θα δούμε στη συνέχεια, συμπέρασμά ότι δήθεν  «ο Θεολόγος των Πατέρων ομιλεί περί μοναρχίας και πρωτείου του Θεού και Πατρός». Το κείμενο λέγει επί λέξει: «Ημίν δε μοναρχία το τιμώμενον. Μοναρχία δε, ουχ ην εν περιγράφει πρόσωπον (έστι γαρ και το εν στασιάζον προς εαυτό πολλά καθίστασθαι), αλλ’ ην φύσεως ομοτιμία συνίστησι και γνώμης σύμπνοια και ταυτότης κινήσεως και προς το εν των εξ’ αυτού σύννευσις (όπερ αμήχανον επί της γεννητής φύσεως), ώστε καν αριθμώ διαφέρη, τη γε ουσία μη τέμνεσθαι». Εδώ ο άγιος δεν ομιλεί περί μοναρχίας ενός προσώπου, του Πατρός, («Μοναρχία δε, ουχ ην εν περιγράφει πρόσωπον»), όπως θέλουν οι οικουμενιστές, αλλά περί της μοναρχίας της (μιας) φύσεως και των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος («αλλ’ ην φύσεως ομοτιμία συνίστησι»). Αυτή δε η ομοτιμία της φύσεως γεννά την ομοτιμία των προσώπων, αφού και τα τρία πρόσωπα μετέχουν της αυτής φύσεως. Περί αυτής δε της ομοτιμίας των προσώπων μας βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος: «ίνα πάντες τιμώσι τον Υιόν καθώς τιμώσι τον Πατέρα» (Ιω.5,23). Εφ’ όσον, σύμφωνα με τον λόγον του Κυρίου, η ίδια τιμή που ανήκει στον Πατέρα, ανήκει και στον Υιόν, τότε δεν είναι δυνατόν να νοήσουμε προβάδισμα Πρωτείου στον Πατέρα σε σχέση προς τον Υιόν. Επίσης εάν αποδώσουμε στον Πατέρα Πρωτείο, κατά το γεγονός ότι αποτελεί πηγή της Θεότητος και της Πατρότητος, τότε αναγκαίως θα πρέπει να θεωρήσουμε τον Υιόν ως δεύτερον Θεόν, κατώτερον προς τον Πατέρα. Στην περίπτωση αυτή καταλήγουμε στις ωριγενιστικές αιρετικές θεωρίες σχετικά με το δόγμα της Αγίας Τριάδος, τις οποίες κατεδίκασε η Εκκλησία κατά την Ε΄  Οικουμενική Σύνοδο: «ο μεν Θεός και Πατήρ, συνέχων τα πάντα φθάνει εις έκαστον των όντων, μεταδιδούς εκάστω από του ιδίου το είναι (ων γαρ εστίν). Ελάττων δε προς τον Πατέρα ο Υιός, φθάνων επί μόνα τα λογικά (δεύτερος γαρ εστί του Πατρός), έτι δε ήττον το Πνεύμα το άγιον, επί μόνους τους αγίους διικνούμενον».

Περαίνοντας και πάλι με θλίψη διαπιστώνουμε, ότι τέσσερις σχεδόν δεκαετίες, Θεολογικών Διαλόγων, δυστυχώς, δεν οδήγησαν τον Παπισμό σε μετάνοια και επιστροφή στην Ορθοδοξία.

 

 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

 

 

 

 

 

 

 

Τὸ κίνημα τῶν Κολλυβάδων Πατέρων, καὶ ἡ προσφορά του στὴν Ἑλληνορθοδοξία - πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός

πατήρ  Γεώργιος Μεταλληνός 14-9-2017 :Συνέντευξη στο ΟΔΥΣΣΕΙΑ TV -Τὸ κίνημα τῶν Κολλυβάδων Πατέρων, καὶ ἡ προσφορά του στὴν Ἑλληνορθοδοξία.
Παρακολουθεῖτε τὴν 2η ἐκπομπὴ τοῦ διαδικτυακοῦ τηλεοπτικοῦ  σταθμοῦ ΟΔΥΣΣΕΙΑ TV στὶς νέες ἐπαγγελματικὲς του ἐγκαταστάσεις, μὲ προσκεκλημένο τὸν Πρωτοπρεσβύτερο (Και επίτιμο καθηγητή Πανεπιστημίου  Αθηνών,της θεολογίας)   πατήρ  Γεώργιο Μεταλληνό σε μια αποκαλυπτική αντι-οικουμενιστική του  συνέντευξη.

Ἡ Ὀρθή θέση τῆς Λιτανείας τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

Νικόλαος Γεωργαντώνης

θεολόγος - ἱεροψάλτης

Ὁ Τίμιος καί Ζωοποιός Σταυρός εἶναι ὅπως λέει τό ἑξαποστειλάριο τῆς ἑορτῆς, «Σταυρός, ὁ φύλαξ πάσης τῆς οἰκουμένης· Σταυρός, ἡ ὡραιότης τῆς Ἐκκλησίας, Σταυρός, Βασιλέων τό κραταίωμα· Σταυρός, Πιστῶν το στήριγμα· Σταυρός, Ἀγγέλων ἡ δόξα, καί τῶν δαιμόνων τό τραῦμα.» Δέν εἶναι, δηλαδή, ἕνα ἁπλό στολίδι, ἀλλά μᾶς παρέχεται ὡς ὅπλο κατά τοῦ Διαβόλου καί στήριγμα στήν ζωή μας.

Δυστυχῶς ὅμως σήμερα, ὁ Τίμιος Σταυρός πολλές φορές ἀμελεῖται ἀπό τούς «πιστούς» ἤ καί χειρότερα, χλευάζεται! Ἡ χαλάρωση τῶν ἠθῶν σήμερα καί κυρίως τῆς πίστεως μᾶς ἔχει ὁδηγήσει σέ ἀλλοιώσεις καί στήν λειτουργική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. Σέ αὐτό τό ἄρθρο θά μιλήσουμε για τή σωστή θέση τῆς Λιτανείας τοῦ Τιμίου Σταυροῦ κατά τήν ἑορτή τοῦ Τιμίου Σταυροῦ (14 Σεπτεμβρίου) καί Κυριακή της Σταυροπροσκηνήσεως (Γ’ Κυριακή των Νηστειῶν). Τά τελευταῖα χρόνια βλέπουμε Ἐπισκόπους καί Πρεσβύτερους νά ἀμελοῦν σκοπίμως πολλές φορές τήν τάξη τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας. Γι’ αὐτόν τόν λόγο, κρίνεται ἀναγκαῖο νά ὑπάρξῃ μία ἀνάλυση τοῦ θέματος γιά νά γνωρίζουμε ὅλοι τήν ἀλήθεια καί τήν ὀρθή πρακτική.

Ὅ,τι πραγματοποιεῖται μέσα στήν Ἐκκλησία ἐπιτελεῖ κάποιον σκοπό καί ἔχει κάποια σημασία. Δέ γίνεται τίποτα «τυχαίως ἤ κατά τήν προτίμηση τοῦ προεστῶτος». Στό λειτουργικό κομμάτι ὑπάρχει τό λεγόμενο «Τυπικό» πού καθοδηγεῖ τούς ἱερεῖς καί ἱεροψάλτες στό πώς θά τελέσουν τίς ἀκολουθίες. Ἐάν ἐξετάσουμε τό Τυπικό τοῦ Ἄγ. Σάββα, περιγράφει στό σημεῖο γιά τή λιτανεία τά ἑξῆς: «Ψαλλομένης δέ τῆς μεγάλης δοξολογίας, ἀλλάσσει ὁ ἱερεύς πάσαν τήν ἱερατικήν στολήν καί εἰσέρχεται μετά θυμιατοῦ, προηγουμένων τῶν λαμπάδων ἐν τῇ ἁγία Τραπέζη. Καί θυμιῶν τόν Τίμιον Σταυρόν σταυροειδῶς, αἴρει αὐτόν μετά δίσκου ἐπί τῆς κεφαλῆς. Καί προπορευομένων δύο λαμπάδων φέρει αὐτόν μέχρι τῶν βασιλικῶν πυλῶν τοῦ ναοῦ. Κακεῖσαι ἵσταται. Καί πληρουμένης τῆς δοξολογίας καί τοῦ Τρισαγίου (το λεγόμενο Ἀσματικό), λέγει ὁ ἱερεύς ‘Σοφία ὀρθοί’ καί ἀρχόμεθα τοῦ τροπαρίου ‘Σῶσον Κύριε τόν λαόν σου’, καί οὕτως εἰσοδεύει μετά τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἐπάνω αὐτοῦ.»   Βλέπουμε ὅτι γίνεται στό σημεῖο τῆς Μεγάλης Δοξολογίας καί ὄχι πουθενά ἀλλοῦ. Ὑπάρχει καί ἡ ἑξῆς ἐνδιαφέρουσα σημείωση πού λέει, «Εἴθισται ἴνα ψάληται ἡ ἀργή δοξολογία Πέτρου Πελοποννησίου εἰς ἦχον δ’ «Ἅγια», ἡ ἐπιλεγομένη ‘τοῦ Σταυροῦ’, ἀσματικόν δέ τό τοῦ Ἰακώβου Πρωτοψάλτου.»  Δηλαδή φαίνεται ὅτι ὑπάρχει καί συγκεκριμένη δοξολογία πού ἐπιλέχθηκε γιά αὐτή τήν ἑορτή. Τό ἴδιο γιά τό σημεῖο τῆς λιτανείας περιγράφει καί τό Τυπικό του π. Γεωργίου Ρήγα, λέγοντας: «Ψαλλομένης δέ τῆς μεγάλης δοξολογίας,... τῶν ψαλτῶν προπορευομένων, τῶν ψαλτῶν ψαλλόντων συνάμα τό ἀσματικόν, φέρει τόν Σταυρόν ἐν τῷ μέσω τοῦ ναοῦ...».  Ὁμοίως καί τό Τυπικόν τῆς τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας γράφει, «...Δοξολογία μεγάλη εἰς ἦχον δ’, εἰς δέ τό Ἀσματικόν ‘Ἅγιος ὁ Θεός’, γίνεται ἡ Εἴσοδος τοῦ Τιμίου Σταυροῦ...». 

Βλέπουμε ὅτι ὅλα τα Τυπικά λένε τό ἴδιο πράγμα. Δέν ὑπάρχει Τυπικό πού νά γράφῃ κάτι ἀντίθετο σέ αὐτό πού εἴδαμε. Μετά ἀπό αὐτές τίς ἀποδείξεις, γιατί οἱ Ἐπίσκοποι καί Πρεσβύτεροι ἠθελημένα ἀλλοιώνουν τήν τάξη τῆς Ἐκκλησίας; Ποιός εἶναι ὁ ἀπώτερος σκοπός; Πῶς μποροῦμε στή Θεία Λειτουργία ἀντί τοῦ Τρισαγίου νά ψάλλουμε «Τόν Σταυρόν σου προσκυνοῦμεν» χωρίς νά ἔχει γίνει ἡ λιτανεία καί ἡ προσκύνησις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ;

Πρέπει νά σταματήσει αὐτή ἡ «Οἰκονομία» πού γίνεται εἰς βάρος τῆς πλούσιας λειτουργικῆς παραδόσεώς μας. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες πού διαμόρφωσαν τό Τυπικό ὅπως τό ἔχουμε ἦταν φωτισμένοι καί δέν εἶχαν ὡς σκοπό τήν μονομερῆ ἐξυπηρέτηση τοῦ «κόσμου»! Ἐάν συνέχεια κάνουμε ἐκπτώσεις γιά νά ἔρθῃ δῆθεν περισσότερος κόσμος στήν Ἐκκλησία, στό τέλος τί θά μείνῃ; Δέν θά ἔπρεπε, ἀντί νά φέρνουμε τήν Ἐκκλησία στό μέτρο τοῦ κόσμου, νά φέρνουμε τόν κόσμο στό μέτρο τῆς Ἐκκλησίας; Ἅς προβληματιστοῦμε λιγάκι καί ἅς σταματήσουμε (περισσότερο οἱ ἱερεῖς καί ἱεροψάλτες) νά ἀλλοιώνουμε τίς ἀκολουθίες πού μόνο κακό προκαλοῦν στούς πιστούς. Ἅς μάθουμε ὅλοι νά βιώνουμε τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική Πίστη μας στήν πληρότητά της καί ὄχι μέ χλιαρότητα!!! «Σταυρέ τοῦ Χριστοῦ, σῶσον ἡμᾶς τῇ δυνάμει σου!»