Φίμωσις δια νόμου Ιεραρχών – Πρεσβυτέρων

 Γράφει ὁ κ. Χαράλαμπος Ἄνδραλης, δικηγόρος

Ἡ Κυβέρνηση Μητσοτάκη, μέσα σὲ ὅλο τὸν ἀντιχριστιανικό της οἶστρο κατὰ τὴ φαραωνικὴ – ἀπὸ ἄποψη πληγῶν – θητεία της, ἔκλεισε τὶς Ἐκκλησίες, κατεδίωξε ἱερεῖς καὶ ποινικοποίησε τὴ Θεία Λατρεία. Φυσικὰ ἀπὸ μία τέτοια κυβέρνηση ὅποιος περιμένει νὰ εὐνοηθεῖ ἡ Ἐκκλησία, ὅπως παραπλανητικῶς παρουσιάστηκε ὁ νόμος γιὰ τὶς ὀργανικὲς θέσεις, μᾶλλον ἐθελοτυφλεῖ.

Τὸ καλοκαίρι ποὺ μᾶς πέρασε, ψηφίστηκε ὁ Ν. γιὰ τὰ ΑΕΙ 4957/ 2022, ὁ ὁποῖος στὰ ἄρθρα 347-348 ὁρίζει τὴν τυπικὴ μονιμοποίηση τῶν κληρικῶν στὸ Δημόσιο τομέα. Δὲν θὰ σχολιάσω τὸ ἑλληνικὸ φαινόμενο σὲ ἄσχετα νομοσχέδια νὰ περνᾶνε ἄσχετες διατάξεις. Αὐτὴ ἡ τσαπατσουλιὰ καὶ ἡ πολυνομία ἴσως κάποτε προκαλεῖ μειδίαμα στοὺς ἱστορικούς τοῦ μέλλοντος. Θὰ σχολιάσω μόνο τὰ συγκεκριμένα ἄρθρα ποὺ ἀφοροῦν τὴ σύσταση τῶν περίπου 4.000 ὀργανικῶν θέσεων γιὰ τοὺς Κληρικοὺς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης καὶ τῆς Δωδεκανήσου.

Πρῶτον, πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι τὸ νόμο αὐτὸ ψήφισαν μαζὶ μὲ τὴ ΝΔ, τὸ ΠΑΣΟΚ καὶ ἡ Ἑλληνικὴ Λύση τοῦ Κυριάκου Βελόπουλου. Ἑπομένως, ὅσα θὰ ποῦμε τώρα ἀφοροῦν κυρίως αὐτὰ τὰ 3 κόμματα, ποὺ ἔχουν ὑποτίθεται φιλοκληρικὸ προφίλ.

Δεύτερον, νὰ ξεκαθαρίσουμε ὅτι δὲν ὑπῆρχαν νέες προσλήψεις κληρικῶν, ὅπως ψευδῶς ὑποστήριξαν οἱ γνωστοὶ γιὰ τὴν ἀκατάσχετη ψευδολογία τους, ἰδεοληπτικοὶ ἀντικληρικαλιστὲς τῆς ἀριστερᾶς. Κολλημένοι στὶς ψυχοπαθολογικὲς ἀγκυλώσεις τους, μίλησαν γιὰ πρόσληψη 4.000 ἱερέων (!) γνωρίζοντας ὅτι ἡ εὐφάνταστη λάσπη στὸν ἀνεμιστῆρα, ὅταν πρόκειται εἰδικὰ γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ὅσο καὶ ἂν ἀπέχει ἀπὸ τὴν πραγματικότητα, βρίσκει πάντα εὐήκοα αὐτιὰ πωρωμένων ἀντιεκκλησιαστικῶν ποὺ γιὰ ὅλα τοὺς φταίει ἡ Ἐκκλησία, ἱκανοποιώντας τὴν ἀνάγκη τους νὰ βουτοῦν στὴν ἀσύδοτη ζωή δίχως συνέπειες, ὅπως νομίζουν.

Στὴν πραγματικότητα, οἱ κληρικοὶ ποὺ ὑπηρετοῦσαν ἤδη στὴν Ἐκκλησία καὶ πληρώνονταν ἀπὸ τὸ δημόσιο ταμεῖο, μονιμοποίησαν τὶς θέσεις τους, χωρὶς νὰ ὑπάρχουν νέες προσλήψεις καὶ αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ ἔπρεπε νὰ γίνει, ὄχι ἐπειδὴ ἡ Ἐκκλησία ζητάει ἐλεημοσύνη ἀπὸ τὸ κράτος, ἀλλὰ ἐπειδὴ τὸ Κράτος ὑποχρεοῦται νὰ πληρώνει τοὺς κληρικούς, λόγω μίας πλέον τοῦ μισοῦ αἰώνα συμφωνίας, κατὰ τὴν ὁποία ἡ Ἐκκλησία παραχώρησε τεράστιες ἐκτάσεις γῆς στὸ Δημόσιο, ὅπου αὐτὴ τὴ στιγμὴ βρίσκονται δημόσια κτίρια, νοσοκομεῖα, στρατόπεδα, κοινωφελῆ ἱδρύματα, μὲ μοναδικὸ ἀντάλλαγμα τὴ μισθοδοσία τῶν κληρικῶν. Ἤδη μὲ τὸ ν. 536/1945 οἱ κληρικοὶ μισθοδοτοῦνται ἀπὸ τὸ Κράτος λόγῳ τῆς παραχώρησης αὐτῶν τῶν ἐκτάσεων ποὺ ἀποτελοῦν περίπου τὸ 96% τῆς συνολικῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας στὴν Ἑλληνικὴ Ἐπικράτεια.

Διαβάζουμε στὸ ἄρθρο 347 παρ. 2 τοῦ ἐπίμαχου νόμου: Στὴν Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν καὶ στὶς Ἱερὲς Μητροπόλεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος συνιστῶνται δύο χιλιάδες τριακόσιες ἕντεκα (2.311) μόνιμες ὀργανικὲς θέσεις Ἐφημερίων, οἱ ὁποῖες καταλαμβάνονται ἀπὸ Ἐφημέριους, οἱ ὁποῖοι ἤδη μισθοδοτοῦνται ἀπὸ τὸ Δημόσιο καὶ ἡ ἀπόφαση διορισμοῦ τους ἔχει δημοσιευθεῖ στὴν Ἐφημερίδα τῆς Κυβερνήσεως κατὰ τὴν ἔναρξη ἰσχύος τοῦ παρόντος, συμπεριλαμβανομένων τῶν θέσεων κληρικῶν ποὺ κατανέμονται στὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων.

Τότε ποιὸ εἶναι τὸ πρόβλημα στὸ νόμο; Μονιμοποιοῦνται οἱ ἱερεῖς καὶ αὐτὸ ἀναμφίβολα θὰ ἦταν καλό, ἂν ὁ νόμος σταματοῦσε ἐκεῖ.

Διαβάζουμε παρακάτω στὴν παράγραφο 12 τοῦ ἴδιου ἄρθρου: Οἱ Ἱερὲς Μητροπόλεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μποροῦν νὰ προσλαμβάνουν κληρικοὺς μὲ σχέση ἐργασίας ἰδιωτικοῦ δικαίου γιὰ τὴν κάλυψη λατρευτικῶν, ποιμαντικῶν καὶ προνοιακῶν ἀναγκῶν, καθὼς καὶ ἐκκλησιαστικοὺς ὑπαλλήλους μὲ σχέση ἐργασίας ἰδιωτικοῦ δικαίου, ὁρισμένου ἢ ἀορίστου χρόνου, ἢ μὲ σύναψη σύμβασης ἔργου. Ἡ πρόσληψη τῶν κληρικῶν καὶ ἡ παροχὴ ὑπηρεσιῶν ἢ ἔργου τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὑπαλλήλων τοῦ πρώτου ἐδαφίου δὲν γεννᾶ καμία ἔννομη σχέση ἐξαρτημένης ἐργασίας, σύμβασης ἔργου ἢ ἄλλης ἐξάρτησης, ἢ ὑποχρέωση ἢ εὐθύνη τοῦ Δημοσίου καὶ ὑπόχρεες γιὰ τὴν καταβολὴ τῶν ἀποδοχῶν τους εἶναι ἀποκλειστικὰ οἱ Ἱερὲς Μητροπόλεις ἐξ ἰδίων πόρων. Οἱ κληρικοὶ τῆς παρούσας δὲν ἐπιτρέπεται νὰ μετέχουν στὰ Μητροπολιτικὰ καὶ Ἐκκλησιαστικὰ Συμβούλια.

Μὲ ἄλλα λόγια τὸ Κράτος δὲν ἐπιτρέπει σὲ κληρικοὺς ποὺ δὲν ἐξαρτῶνται οἰκονομικὰ ἀπὸ ἐκεῖνο, νὰ μετέχουν στὴ διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ στὰ μητροπολιτικὰ συμβούλια ποὺ διοικοῦν τὶς μητροπόλεις καὶ στὰ ἐκκλησιαστικὰ συμβούλια ποὺ διοικοῦν τὶς ἐνορίες. Αὐτὸ ἀφ’ ἑνὸς ἐμποδίζει ἄμισθους κληρικοὺς νὰ διορίζονται σὲ μονοεδρικὲς ἐνορίες, ἀφοῦ τὸ ἐνοριακὸ συμβούλιο δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἀκέφαλο, ἀφετέρου ἐμποδίζει ἀνεξάρτητους ἀπὸ τὸ Κράτος ἀνθρώπους νὰ μετέχουν στὴ διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας. Ἂν συνυπολογίσουμε καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ μόνιμη ἀπειλὴ κάθε κυβέρνησης πρὸς τὴν Ἐκκλησία εἶναι ὅτι θὰ σᾶς κόψουμε τὸ μισθὸ ἢ ὅτι θὰ βάλουμε ὅριο ἡλικίας στοὺς ἐπισκόπους, καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικὸ εἶναι γιὰ κάθε νεοεποχίτικη κυβέρνηση νὰ ἀποκλείει ἀνθρώπους ποὺ θὰ μποροῦν νὰ φέρουν ἀντιρρήσεις ἀπὸ τὴ διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας, χωρὶς νὰ μποροῦν νὰ τοὺς ἀπειλήσουν ὅτι θὰ τοὺς κόψουν τὸ μισθό.

Φυσικὰ δὲν ὑπάρχει καμία ἄλλη λογικὴ ἐξήγηση στὸ γιατί πρέπει νὰ ἀποκλείονται οἱ ἄμισθοι ἱερεῖς ἀπὸ τὴ διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας, παρὰ μόνο γιὰ νὰ ἐξαρτῶνται οἰκονομικὰ ἀπὸ τὸ Κράτος.

Ἀλλὰ ἂν σταματοῦσε ἐκεῖ ὁ νόμος, πάλι τὸ κακὸ θὰ ἦταν μικρό.

Διαβάζουμε παρακάτω, στὸ ἄρθρο 14: Οἱ κληρικοὶ τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ποὺ μισθοδοτοῦνται ἀπὸ τὸ Δημόσιο καὶ σὲ βάρος τῶν ὁποίων ἀσκήθηκε ποινικὴ δίωξη γιὰ κακούργημα ἢ γιὰ τὰ ἀκόλουθα ἀδικήματα, λαμβάνουν τὸ πενῆντα τοῖς ἑκατὸ (50%) τῶν ἀποδοχῶν τους μὲ πράξη τοῦ ἐκκαθαριστῆ ἀποδοχῶν:

α) κλοπή, ὑπεξαίρεση κοινὴ καὶ στὴν ὑπηρεσία), ἀπάτη, ἐκβίαση, πλαστογραφία, δωροδοκία, ἀπιστία περὶ τὴν ὑπηρεσία, παράβαση καθήκοντος, συκοφαντικὴ δυσφήμιση, ὁποιοδήποτε ἔγκλημα κατὰ τῆς γενετήσιας ἐλευθερίας ἢ ἔγκλημα οἰκονομικῆς ἐκμετάλλευσης τῆς γενετήσιας ζωῆς, σωματικὴ βλάβη ἐμβρύου ἢ νεογνοῦ, τὰ ἀδικήματα τοῦ ν. 3500/2006 (Α’ 232) γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς ἐνδοοικογενειακῆς βίας, ἁρπαγὴ ἀνηλίκων, παράνομη κατακράτηση, παράνομη βία, αὐτοδικία, ἀπειλή, διατάραξη θρησκευτικῶν συναθροίσεων,

β) βία κατὰ ὑπαλλήλων καὶ δικαστικῶν προσώπων, ἀθέμιτη ἐπιρροὴ σὲ δικαστικοὺς λειτουργούς, διατάραξη τῆς λειτουργίας ὑπηρεσίας, διατάραξη δικαστικῶν συνεδριάσεων, ἀπείθεια, στάση, ἀντιποίηση, παραβίαση σφραγίδων ποὺ ἔθεσε ἡ ἀρχή, παραβίαση φύλαξης τῆς ἀρχῆς,

Φυσικὰ γιὰ τὰ βαριὰ ἀδικήματα ὑπάρχει λογικὴ ἐξήγηση νὰ τίθεται σὲ καθεστὼς διαθεσιμότητας ὁ κατηγορούμενος κληρικός.

γ) διέγερση σὲ ἀνυπακοή, διέγερση σὲ διάπραξη ἐγκλημάτων, βιαιοπραγίες ἢ διχόνοια, πρόσκληση καὶ προσφορὰ γιὰ τὴν τέλεση ἐγκλήματος, ἐγκληματικὴ ὀργάνωση, τρομοκρατικὲς πράξεις – τρομοκρατικὴ ὀργάνωση, ἀξιόποινη ὑποστήριξη, διατάραξη κοινῆς εἰρήνης, ἀπειλὴ διάπραξης ἐγκλημάτων, διασπορὰ ψευδῶν εἰδήσεων, προσβολὴ συμβόλων ἢ τόπων ἰδιαίτερης ἐθνικῆς ἢ θρησκευτικῆς σημασίας,

(Ἂν αὔριο δηλαδὴ κάποιος ἱερέας καλέσει πχ τοὺς πολίτες νὰ μὴ πάρουν ἠλεκτρονικὲς ταυτότητες, ἢ γενικότερα ἀντιταχθεῖ στοὺς παλαβοὺς νόμους, ὅπως τοὺς ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος, θὰ κατηγορηθεῖ ὅτι διεγείρει σὲ ἀνυπακοὴ ἢ ὅτι διαταράσσει τὴν κοινωνικὴ εἰρήνη ἢ διασπείρει ψευδεῖς εἰδήσεις κλπ, ὅπως εἴδαμε δυστυχῶς νὰ συμβαίνει τὴν περίοδο τῆς πανδημίας γιὰ ὅσους ἐπιστήμονες τόλμησαν νὰ ἐκφράσουν ἐπιφυλάξεις γιὰ τὰ ἐμβόλια τεχνολογίας mrna.)

δ) τὰ ἀδικήματα τοῦ ν. 927/1979 (Α’ 139) πρόκειται γιὰ τὸν ἀντιρατσιστικὸ νόμο, ὅπως τροποποιήθηκε μὲ τὸ ν. 4285/2014.

(Στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ ποῦμε ὅτι ὑπάρχει μία βιομηχανία παραγωγῆς μηνύσεων ποὺ ὀνομάζεται παρατηρητήριο τοῦ Ἑλσίνκι, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν κ. Παναγιώτη Δημητρά. Ὅποιος μιλήσει γιὰ τὴν ὁμοφυλοφιλία ἢ γιὰ τοὺς λαθρομετανάστες, εἰδικὰ κληρικὸς ἔθιξε τὶς ἱερὲς ἀγελάδες τῆς «νεοελληνέζικης» κοινωνίας, καὶ μηνύεται ἀσυζητητὶ ἀπὸ τὸν προαναφερόμενο. Μιλᾶμε γιὰ χιλιάδες μηνύσεις ποὺ φυσικὰ οἱ περισσότερες καταλήγουν στὸν κάλαθο τῶν ἀχρήστων, ὡς προδήλως ἀβάσιμες. Καὶ ἐνῷ ἕνας ἁπλὸς πολίτης ἂν κάνει μία μήνυση καὶ ἀποδειχθεῖ ψευδής, θὰ ἔχει σοβαρὸ πρόβλημα, ἡ συγκεκριμένη ΜΚΟ, ἔχουσα ἰσχυροὺς χρηματοδότες, δὲν ἔχει καμία δυσκολία νὰ λάβει τὸ ρίσκο νὰ ἀποζημιώσει τὰ θύματά της, σὲ περίπτωση ἀγωγῆς γιὰ ἠθικὴ βλάβη ἀπὸ τὴν ψευδῆ καταμήνυση. Καταλαβαίνετε ὅτι ὁ συγκεκριμένος νόμος ἀνοίγει τοὺς ἀσκοὺς τοῦ αἰόλου καὶ τὴν ὄρεξη στὸν κάθε Δημητρὰ νὰ ταλαιπωρεῖ κληρικοὺς καὶ πρὶν προλάβει νὰ κλείσει ὁ ἕνας ποινικὸς φάκελος νὰ ἀνοίγει ὁ ἄλλος. Ἄλλωστε, ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος φαίνεται ὅτι τέτοιες ὀργανώσεις κάνουν κατάχρηση τοῦ δικαιώματος προσφυγῆς στὴ δικαιοσύνη, γιὰ νὰ ταλαιπωροῦν τοὺς ἀνθρώπους, ὥστε νὰ προτιμοῦν νὰ μὴν ἀσχολοῦνται μὲ σημαντικὰ ζητήματα, γιὰ νὰ μὴ μπλέξουν, μὲ τὶς κουραστικὲς καὶ δαπανηρὲς ποινικὲς διαδικασίες).

ε) προσηλυτισμὸ τοῦ ἄρθρου 4 τοῦ α.ν. 1363/1938 Α’ 305), στ) τὰ ἀδικήματα τοῦ ν. 4139/2013 (Α’ 74) περὶ ναρκωτικῶν.

Μετὰ τὴν ἄσκηση τῆς ποινικῆς δίωξης ἐκκινεῖ ἀμελλητὶ ἡ διαδικασία παραπομπῆς τῶν κληρικῶν στὰ ἁρμόδια ἐκκλησιαστικὰ δικαστήρια καὶ μέχρι τὴν ἔκδοση τῆς τελεσίδικης ἀπόφασης τῶν ἐκκλησιαστικῶν δικαστηρίων τελεῖ σὲ ἀναστολὴ ἡ ἐγγραφή τους στὸ μητρῷο θρησκευτικῶν λειτουργῶν τοῦ ἄρθρου 14 τοῦ ν. 4301/2014(Α’ 223) σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ ἄρθρο 47 τοῦ ν. 4559/2018 (Α’ 142).

Πρέπει νὰ διευκρινίσουμε ὅτι τὸ 50% τοῦ μισθοῦ δὲν κόβεται ἂν τὰ ἔχουν πράξει τὰ ἀδικήματα, ἀλλὰ ἂν κατηγοροῦνται γιὰ αὐτά, δηλαδὴ ἂν κάποιος ἁπλῶς τοὺς κάνει μήνυση γιὰ αὐτά, ἀκόμα καὶ ἀβάσιμη, μέχρι τὴν ὁλοκλήρωση τῆς ποινικῆς διαδικασίας.

Στὴν παράγραφο 16 τοῦ ἴδιου νόμου διαβάζουμε: Στοὺς κληρικοὺς τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐφόσον καταδικαστοῦν μὲ ἀμετάκλητη δικαστικὴ ἀπόφαση γιὰ τὰ ἀδικήματα ποὺ ἀναφέρονται στὴν παρ. 14, διακόπτεται ἡ μισθοδοσία τους καὶ ἐκδίδεται διαπιστωτικὴ πράξη κένωσης τῆς ὀργανικῆς θέσης ποὺ κατέχουν.

Δηλαδὴ ἂν ἕνας ἱερέας καταδικαστεῖ ἀμετάκλητα δηλαδὴ ἂν ἔχει ἐξαντλήσει τὰ ἔνδικα μέσα, ἀκόμα καὶ μὲ ἐλαφρυντικά, παύει νὰ μισθοδοτεῖται ἀπὸ τὸ Κράτος καὶ εἴτε ἀφήνει τὴν ἱερωσύνη, γιὰ νὰ ἐργαστεῖ καὶ νὰ μπορέσει νὰ ζήσει εἴτε θὰ λειτουργεῖ ὡς ἄμισθος καὶ φυσικὰ μακριὰ ἀπὸ τὴν διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας. Σὲ περίπτωση ποὺ καταδικαστεῖ Μητροπολίτης, παύει νὰ εἶναι Μητροπολίτης, ἀφοῦ δὲν θὰ μπορεῖ νὰ συμμετέχει στὸ Μητροπολιτικὸ Συμβούλιο. Γίνεται πρώην μητροπολίτης, ἐφησυχάζων. Τουλάχιστον αὐτὸ προκύπτει ἀπὸ τὸ γράμμα τοῦ νόμου. Ἄρα καλύτερα νὰ μὴ μπλέκει, θὰ σκεφτεῖ ὁ ἴδιος. Καλύτερα νὰ μὴ μιλάει γιὰ τίποτα.

Ἀπὸ νομικῆς ἄποψης ὑφίσταται σοβαρὴ ἀντίθεση τοῦ νόμου μὲ τὴ συνταγματικὴ ἀρχὴ τῆς ἰσότητας, ἀφοῦ οἱ κληρικοὶ ὑφίστανται δυσμενῆ διάκριση, ὡς ὑπάλληλοι τοῦ εὐρύτερου δημοσίου τομέα, καθὼς αὐτὴ ἡ ἀντιμετώπιση σὲ περίπτωση ποινικῆς δίωξης γιὰ κοινὰ πλημμελήματα ἢ ἀμετάκλητης καταδίκης γιὰ αὐτά, δὲν ἰσχύει σὲ ἄλλους δημοσίους λειτουργοὺς καὶ ὑπαλλήλους.

Σύμφωνα μὲ τὸ ἄρθρο 4 τοῦ Συντάγματος, οἱ Ἕλληνες εἶναι ἴσοι ἐνώπιον τοῦ νόμου. Ἐπιπλέον, σύμφωνα μὲ τὸ ἄρθρο 5 παρ. 2: Ὅλοι ὅσοι βρίσκονται στὴν Ἑλληνικὴ Ἐπικράτεια ἀπολαμβάνουν τὴν ἀπόλυτη προστασία τῆς ζωῆς, τῆς τιμῆς καὶ τῆς ἐλευθερίας τους, χωρὶς διάκριση ἐθνικότητας, φυλῆς, γλώσσας καὶ θρησκευτικῶν ἢ πολιτικῶν πεποιθήσεων.

Ἐδῶ ὅμως βλέπουμε μία ἐξόφθαλμη θρησκευτικὴ διάκριση, ποὺ φυσικὰ δὲν ὑφίσταται σὲ λειτουργοὺς ἄλλων θρησκειῶν ποὺ πληρώνονται ἀπὸ τὸ δημόσιο.

Ἐπιπροσθέτως στὸ ἄρθρο 103 παρ. 4 τοῦ Συντάγματος ἀναφέρεται: Οἱ δημόσιοι ὑπάλληλοι ποὺ κατέχουν ὀργανικὲς θέσεις εἶναι μόνιμοι ἐφόσον αὐτὲς οἱ θέσεις ὑπάρχουν. Αὐτοὶ ἐξελίσσονται μισθολογικὰ σύμφωνα μὲ τοὺς ὅρους τοῦ νόμου καί, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς περιπτώσεις ποὺ ἀποχωροῦν λόγω ὁρίου ἡλικίας ἢ παύονται μὲ δικαστικὴ ἀπόφαση, δὲν μποροῦν νὰ μετατεθοῦν χωρὶς γνωμοδότηση οὔτε νὰ ὑποβιβαστοῦν ἢ νὰ παυθοῦν χωρὶς ἀπόφαση ὑπηρεσιακοῦ συμβουλίου, ποὺ ἀποτελεῖται τουλάχιστον κατὰ τὰ δύο τρίτα ἀπὸ μόνιμους δημόσιους ὑπαλλήλους.

Ἐδῶ ὁ νόμος τῶν ὀργανικῶν θέσεων τῶν κληρικῶν προβλέπει παύση ἀπὸ τὰ καθήκοντά τους χωρὶς ἀπόφαση ὑπηρεσιακοῦ συμβουλίου, ἀλλὰ ἑνὸς Πλημμελειοδικείου.

Μὲ βάση τὰ ὅσα εἴπαμε ἡ Κυβέρνηση, ἂν θέλει νὰ διατηρήσει ἔστω λίγη δημοκρατικὴ ἀξιοπρέπεια, ὀφείλει νὰ ἀποσύρει ἄμεσα τὴ συγκεκριμένη διάταξη, ὥστε νὰ μὴ ὑφίσταται ἄνιση μεταχείριση καὶ δυσμενὴς διάκριση τῶν κληρικῶν μὲ τοὺς δημοσίους λειτουργοὺς καὶ ὑπαλλήλους.

Ὁ νόμος αὐτὸς θέλει νὰ μετατρέψει Ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς σὲ διακοσμητικὰ χώρου, νὰ τελοῦν μόνο τὰ μνημόσυνα καὶ τὶς ἐπίσημες δοξολογίες. Νὰ πλέκουν τὰ ἐγκώμια στοὺς πολιτικοὺς καὶ σὲ καμία περίπτωση νὰ μὴ δημιουργοῦν κόντρες, ἀκόμα καὶ γιὰ θέματα πίστεως. Καὶ θέτουν πάλι θέμα ἐπιβίωσης γιὰ τοὺς ἀνυπάκουους, ὅπως ἔκαναν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ κάνουν μὲ τοὺς ἀνεμβολίαστους ὑγειονομικούς. Δὲν εἶσαι ὅπως σὲ θέλουμε, δὲν πληρώνεσαι, δὲν ἔχεις νὰ φᾶς ἐσὺ καὶ ἡ οἰκογένειά σου.

Βλέπουμε ὅτι ὅλες οἱ κυβερνήσεις διαχρονικὰ παλεύουν νὰ περάσουν ἄνομα πράγματα. Ποιὸς θὰ ἀντισταθεῖ; Ποιὸς κληρικὸς θὰ μιλήσει γιὰ τὸν οἰκουμενισμό, γιὰ τὸ οὐκρανικὸ σχίσμα, γιὰ τὴν ἐπέλαση τῆς ὁμοφυλοφιλίας, γιὰ τὶς ἠλεκτρονικὲς ταυτότητες, γιὰ τὶς νεοεποχίτικες μεθόδους ποὺ ἁπλώνονται μὲ μάσκα ἀκινδυνότητας στὴν ἑλληνικὴ καθημερινότητα;

Ποιὸς πνευματικὸς θὰ βοηθήσει ἕνα ὁμοφυλόφιλο νὰ μεταστραφεῖ, ἀφοῦ ἡ ΝΔ καὶ ὁ ὑπουργὸς ὑγείας Πλεύρης ψήφισαν νόμο ποὺ ἀπαγορεύει τὶς πρακτικὲς μεταστροφῆς τῶν ΛΟΑΤΚΙ;

Σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁμολογία τῆς ἀληθείας καὶ ἡ ἀντίσταση στὴν ἀδικία εἶναι πνευματικὰ καθήκοντα τῶν χριστιανῶν, πολὺ περισσότερο τῶν κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι εἶναι καὶ ὀφείλουν νὰ εἶναι τὰ πρότυπα τῶν ἁπλῶν πιστῶν.

Ἡ παράδοση τῆς χώρας μας θέλει τὸν παπὰ μπροστάρη. Θέλει τὸν Ἐπίσκοπο Πατέρα τοῦ λαοῦ. Αὐτὸ τὸ ἔθνος ἔβγαλε Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανό, Γρηγόριο Ε΄, Παπαφλέσσα, Χρυσόστομο Σμύρνης, Αὐγουστῖνο Καντιώτη, Χαράλαμπο Βασιλόπουλο καὶ ἄλλες χιλιάδες κληρικοὺς ποὺ εἶδαν τὸ ράσο ὄχι ὡς μέσο ἐξουσίας καὶ κοινωνικῆς καταξίωσης, ἀλλὰ ὡς ὑποχρέωση αὐτοθυσίας γιὰ τὸν πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ. Αὐτοὶ ἔμειναν στὴν ἱστορία, γιατί δὲν «κάθισαν στὰ αὐγά τους». Ἔχασαν τὴ βολή τους καὶ ἔδωσαν καὶ τὸ αἷμα τους ἀκόμα, γιὰ τὴν πίστη, γιὰ τὰ δίκαια τῆς πατρίδας καὶ γιὰ τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ. Ὁ κλῆρος πρῶτος ἔδειχνε τὸ ἡρωικό του φρόνημα ἐμπνέοντας τὸν λαό, καὶ τώρα ὑπὸ αὐτὲς τὶς δύσκολες περιστάσεις ὀφείλει νὰ τὸν ἐμπνεύσει ξανά. Μία Ἑλλάδα μὲ συμβιβασμένο κλῆρο καταπίνεται εὔκολα ἀπὸ τὴ Νέα Τάξη ἢ Μεγάλη Ἐπανεκκίνηση, ὅπως μετονομάστηκε τελευταῖα.

Τὸ κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ρηξικέλευθο, ὅπως ἦταν ρηξικέλευθο τὸ κήρυγμα τοῦ Θεανθρώπου Ἱδρυτῆ Της. Ἐπειδὴ ἡ Ἐκκλησία ἀγαπάει τὸν ἄνθρωπο, δὲν μπορεῖ νὰ δικαιώσει τὸ ἄδικο, παρὰ μόνο ἂν συμβιβαστεῖ μὲ τὸ ἄδικο. Αὐτὴ τὴν ἀλήθεια δὲν μπορεῖ μὲ τίποτα νὰ τὴν ἀντέξει τὸ ὑλιστικὸ κοσμικὸ φρόνημα ποὺ βασίζεται στὶς κοινωνικὲς ἀδικίες καὶ ἀνισότητες. Γι’ αὐτὸ οἱ πλέον παραδομένοι στὰ πάθη τους, εἶναι καὶ οἱ πιὸ ἐχθρικοὶ μὲ τὸ χριστιανισμό. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ κόσμος δὲν θέλει νὰ ἀκούει τὸ αὐθεντικὸ κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας, παρὰ μόνο «νανουρίσματα» καὶ χαϊδέματα αὐτιῶν, ἀπὸ κληρικοὺς ὅπως τοὺς θέλει τὸ ἀντίχριστο σύστημα. Τὸ σύστημα ποὺ θέλει τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἰδιαιτέρως τοὺς ἱερεῖς νὰ εἶναι ἀπόλυτα ἐλεγχόμενοι ἀπὸ τὴν ἐξουσία. Νὰ μὴ μποροῦν νὰ σηκώσουν κεφάλι. Νὰ μὴ μποροῦν νὰ ἀρθρώσουν λόγο ποὺ θὰ εἶναι ἱκανὸς νὰ ἀφυπνίσει τὸ ποίμνιο. Πολὺ περισσότερο στὶς μέρες μας, ὅπου τὸ κακὸ μασκαρεύεται σὲ κάτι ἀθῷο, ἡ αἵρεση παριστάνεται ὡς συμβατὴ μὲ τὴν ὀρθοδοξία, ὁ σοδομισμὸς παριστάνει κάτι φυσιολογικό, ἡ γιόγκα διαφημίζεται ὡς γυμναστική, ἡ ἀθεΐα προσποιεῖται ὅτι σέβεται τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, οἱ σέκτες παριστάνουν τὶς ἐπιστημονικὲς ἑνώσεις, τώρα λοιπόν, οἱ ποιμένες ὀφείλουν περισσότερο νὰ ἐνημερώνουν καὶ νὰ καθοδηγοῦν τὸν μπερδεμένο λαό.

Πικρὴ διαπίστωση ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῶν τελευταίων ἐτῶν, εἶναι ὅτι ἡ ἀδρανὴς στάση μερίδας κληρικῶν καὶ τῆς Ἱεραρχίας σὲ πολλὰ θέματα ποὺ θὰ ἔπρεπε ἡ Ἐκκλησία νὰ βγεῖ μπροστά, δημιούργησε ἕνα χάσμα μεταξὺ ποιμαίνουσας Ἐκκλησίας καὶ πιστοῦ λαοῦ. Ὁ λαὸς αἰσθάνθηκε ὀρφανὸς ἢ κάποιες φορὲς καὶ προδομένος. Φυσικὰ καὶ δὲν ἦταν εὔκολες οἱ περιστάσεις γιὰ τὴ διοικοῦσα Ἐκκλησία, ἀλλὰ οἱ ἡγέτες καὶ οἱ ἥρωες κρίνονται ἀπὸ τὴ στάση τους στὰ δύσκολα καὶ ὄχι στὰ εὔκολα. Αὐτὰ τὰ λέω μὲ πόνο καὶ ὄχι μὲ διάθεση κριτικῆς. Ὁ κλῆρος ὀφείλει νὰ ἀκούει καὶ τὸν λαό, διότι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἕνα κλειστὸ κύκλωμα κληρικῶν, ἀλλὰ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ὅπου κάθε μέλος, ἀκόμα καὶ τὰ πιὸ ἀσήμαντα κοσμικά, ἔχουν τὴ σημασία τους.

Δὲν πρέπει νὰ παραγνωρίζουμε βέβαια καὶ τὴν εὐθύνη τοῦ λαοῦ, ποὺ ἔχει ἐγκλωβιστεῖ σὲ ἕνα κομματοκρατικὸ σύστημα καὶ μὲ τὰ χέρια του βγάζει τὰ μάτια του, δίνοντας τὴν ἐξουσία σὲ ἐχθροὺς τῆς Ἐκκλησίας, εἴτε κόκκινους εἴτε γαλάζιους. Δὲν καταλάβαμε ὅτι διαπράττουμε ἁμαρτία καὶ γινόμαστε συνένοχοι κατὰ κάποιο τρόπο, ὅταν στηρίζουμε ἀνθρώπους ποὺ νομοθετοῦν ἐνάντια στὸ Νόμο τοῦ Θεοῦ. Βάλαμε προτεραιότητα τὸ δικό μας συμφέρον ἀπὸ τὸ συμφέρον τῆς πατρίδας καὶ τῶν παιδιῶν αὐτοῦ τοῦ τόπου ποὺ θὰ παραλάβουν καμένη γῆ. Δὲν δώσαμε στοὺς πολιτικοὺς νὰ καταλάβουν ὅτι ἡ θεσμοθέτηση τῆς παραβίασης τῶν κανόνων τῆς ὀρθόδοξης ζωῆς, εἶναι ἡ κόκκινη γραμμὴ γιὰ ἐμᾶς ποὺ ὅποιος τὴν ὑπερβαίνει, θὰ ἐπέρχεται ὁ πολιτικός του θάνατος.

Φυσικὰ οἱ χριστιανοὶ ἔχουμε τὴν δυνατότητα νὰ τὸ πράξουμε αὐτό, παρὰ τοὺς μεμψίμοιρους αὐθαίρετους ὑπολογισμοὺς πολλῶν ὠχαδελφιστῶν, ποὺ γιὰ νὰ μὴ κουνηθοῦν ἀπὸ τὴν θέση τους, λένε ὅτι εἴμαστε τὸ 1% τοῦ πληθυσμοῦ! Οἱ ἄνθρωποι τοῦ συστήματος γνωρίζουν τὴ δύναμη ποὺ ἔχει ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ γιὰ αὐτὸ καὶ οἱ πολιτικὲς μαριονέττες τρέχουν ἀπὸ πανηγύρι σὲ πανηγύρι, γιὰ νὰ φωτογραφηθοῦν στὴν Ἐκκλησία, εἰδικὰ αὐτὸ τὸ προεκλογικὸ ἔτος.

Ξέρουν ἐπίσης, ὅτι δὲν θὰ τοὺς τιμωρήσουμε γιὰ τὰ πολιτικά τους ἐγκλήματα ἀπέναντι στὸν ἑλληνικὸ λαό, γιατί εἴμαστε χλιαροὶ καὶ καταπίνουμε κάθε ἐπίθεσή τους στὸ θρησκευτικὸ καὶ πατριωτικό μας συναίσθημα.

Εἴμαστε λοιπὸν καὶ ἐμεῖς ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν κατάντια τῆς χώρας μας καὶ ὀφείλουμε νὰ τὸ ἀλλάξουμε αὐτό. Μποροῦμε νὰ τὸ ἀλλάξουμε στὸ μέτρο ποὺ ἀναλογεῖ στὸν καθένα. Καὶ πρέπει νὰ τὸ ἀλλάξουμε καὶ εὐελπιστῶ ὅτι θὰ τὸ ἀλλάξουμε.

Αὐτοὺς τοὺς νόμους ποὺ ποδοπατᾶνε τὸ Σύνταγμα καὶ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τοὺς ποδοπατᾶμε καὶ ἐμεῖς. Στὶς ποταπὲς ἀπειλές τους ἀπαντοῦμε, ὅπως ὁ Στρατηγὸς Μακρυγιάννης: Ὅταν μοῦ πειράζουν τὴν πατρίδα καὶ θρησκεία μου, θὰ μιλήσω, ἵνα ἐνεργήσω καὶ ὅ,τι θέλουν ἄς μοῦ κάνουν.