Ἦταν ὁ Γέροντας τῶν πονεμένων. Θυσίαζε τή δική του ζωή γιά νά βοηθάη τούς ἄλλους. Γέροντας Παίσιος

Προσωπικές ἐμπειρίες καί μαρτυρίες γιά τόν Γέροντα

Ἐπιμέλεια: Νικόλαος Α. Ζουρνατζόγλου Ἐπισμηναγός Ε.Α.
ἐκδόσεις Ἁγιοτόκος Καππαδοκία
Ἀδάμου Ἀνδρέας, ἰατρός, Κύπρος (σελ.133-136)

Στό Γέροντα Παΐσιο πῆγα γιά πρώτη φορά τόν Ὀκτώβριο τοῦ ’83μέ δύο ἄλλους συμφοιτητές μου ἀπό τήν Κύπρο. Ὁ Γέροντας μᾶς συμπεριφέρθηκε μέ πολλή ἀγάπη καί ἁπλότητα. Θυμᾶμαι, τό πρῶτο πρᾶγμα πού μᾶς εἶπε ἦταν: ‟Νά εἴσαστε κοντά στόν Θεό καί νά μή φοβᾶστε τίποτε’’. Ὁ ἕνας συμφοιτητής μου δέν ἤθελε νά φύγη, οὔτε νοιαζόταν ἄν ἔχανε τό λεωφορεῖο. Τόσο πολύ εἶχε ἐντυπωσιασθεῖ.

Ὅταν μέ πῆγε στό κελλί του, μοῦ εἶπε: ‟Ἀπό ποῦ θέλεις νά πᾶμε σπίτι σου;’’ ‟Ἀπό τή Μεσσόρια, νά βγοῦμε στόν Ἀπόστολο Ἀνδρέα’’ τοῦ ἀπαντάω ἐγώ. ‟Ὄχι, ἀπό γύρω θά πᾶμε’’,μοῦ εἶπε χαριεντιζόμενος.
Τόν πίεζα γιά νά μου ἀποκαλύψη τά χαρίσματά του καί , ὅταν βγήκαμε ἔξω, εἶπε στούς ἄλλους: ‟Πίεζε, πίεζε, κάτι ἤθελε νά βγάλη...’’.

Τήν ἑπομένη ἡμέρα, ὅταν ξαναπῆγα –τό βράδυ ἔμεινα στή Μονή Κουτλουμουσίου καί προσευχόμουνα μετανοιωμένος νά μέ συγχωρέση- μοῦ εἶπε χαριεντιζόμενος: ‟Μέχρι πού νά δύση ὁ ἥλιος,θά σέ συγχωρήσω. Τώρα, ὅμως, δέ σέ συγχωρῶ!’’.

Μετά τήν περίοδο ἐκείνη μοῦ παρουσιάστηκαν προβλήματα ὑγείας. Ὅταν ξαναπῆγα, τόν Ἰανουάριο τοῦ ’84, μοῦ εἶπε ὅτι θά περνοῦσαν.Τό ἴδιο μοῦ εἶπε καί ὁ Γέροντας Πορφύριος (στήν Ἀθήνα) καί δέχθηκα τήν εὐλογία καί τῶν δύο Γερόντων.

Ἐκείνη τήν ἐποχή κατάλαβα τή μεγάλη αὐστηρότητα τοῦ Γέροντα Παϊσίου, ἀλλά συγχρόνως καί τήν τρυφερότητά του. Πόσο ἀγαποῦσε τούς ἀνθρώπους! Ἐκινεῖτο σέ ἄλλο ἐπίπεδο. Θεολογοῦσε. Ἀπό τότε, καί μέχρι τό ’91, πήγαινα συχνά καί ἔπαιρνα εὐλογία. Ἦταν, πράγματι, ὁ Γέροντας τῶν πονεμένων. Θυσίαζε τή δική του ζωή, γιά νά βοηθάη τούς ἄλλους.Λεφτά ποτέ δέν εἶχε, οὔτε τά χρειαζόταν. Ζοῦσε στόν ὠκεανό τῆς Θείας Πρόνοιας, ἀμέριμνος.

Θυμᾶμαι, μοῦ ἔλεγε: ‟Δέ θά διαβάσεις, νά τελειώσης, νά ἔλθης νά μ’ ἐξετάσης, νά βάλης τἀ ἀκουστικά στήν πλάτη μου’’. Μοῦ ἔδίδασκε καί περί τῆς ζωῆς, γιά νά ὡριμάσω. ‟Τό μυαλό’’, ἔλεγε, ‟πρέπει νά τό χρησμιοποιοῦμε θετικά’’. Τόνιζε πώς δέν πρέπει νά ἐκθέτουμε τούς ἑαυτούς μας σέ ἄσκοπους κινδύνους, ὅταν δέν χρειάζεται.
Μοῦ ἔλεγε: ‟Στενοχωριέμαι πού δέν εἶμαι κοντά σου, νά σέ βοηθῶ μέ συμβουλές. Ἅμα ἔχης ἀνάγκη, στέλνε μου γράμμα, νά σοῦ στέλνω τηλεγράφημα!’’. Εἶπε ὅτι καί μετά τήν κοιμησή του θά βοηθᾶ τά πνευματικά του παιδιά, μέ τήν προϋπόθεση ὅτι θά τηροῦν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ.

Κάποτε, ὅταν ρωτήθηκε σχετικά μέ τό βελονισμό, εἶπε ὅτι ὁ βελονισμός δέν εἶναι καλό πρᾶγμα, ἀφοῦ μπλοκάρει τά κατά τόπους νευρικά κέντρα.
Προκαλεῖ μέν ἀναλγησία, ἀλλά καταστρέφει τά νεῦρα. Ὁ Γέροντας εἶχε ἀρκετές ἰατρικές γνώσεις καί ὑποστήριζε τήν ἰατρική ἐπιστήμη. Ἦταν ὅμως ὑπέρ τῆς φυσικῆς διαβιώσεως. Μοῦ ἔλεγε καί ἀρκετά πράγματα πού δέν μποροῦσα τότε, νά κατανοήσω, ἐνῶ κάποια τά κατάλαβα ἀργότερα.

Μιά φορά, στό κελλί του, σκεφτόμουν ποιό εἶναι τό νόημα τῆς ζωῆς. ‟Νά σώσουμε, ἄραγε, τήν ψυχή μας;’’. Ἦλθε ἀπό πίσω μου, μέ τά χέρια σταυρωμένα στό στῆθος, καί μοῦ εἶπε σιγά: ‟Ὅλοι νά πᾶμε στόν Παράδεισο, κανένας στήν κόλαση!’’

Ὁ Γέροντας ἀγαποῦσε πολύ τήν Καππαδοκία. Ἰδιαίτερα εὐλαβεῖτο τόν ἅγιο Ἀρσένιο, ὅπως καί τούς Πατέρες. Τιμοῦσε ἰδιαίτερα τήν ἱερωσύνη. Γιά δύο ἱερεῖς, διδύμους ἀδελφούς εἶπε:‟Διπλή εὐλογία!’’.Περισσότρο, τόνιζε τήν ἀξία τοῦ μοναχισμοῦ. Ἄν θά γίνει κάποιος ἔγγαμος ἤ μοναχός, ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἀνάλογη κλίση. Κάποιοι ἔχουν τή μία ἤ τήν ἄλλη δυνατότητα, ἄλλοι καί τίς δύο (αὐτοί μποροῦν νά διαλέξουν).

Μιά φορά μ’ ἔσφιξε στό στῆθος καί μοῦ εἶπε ἀστειευόμενος: ‟Σέ μισῶ, βρέ, σέ μισῶ!’’ Τόν κοίταξα παράξενα. ‟Δές τον πού τό πίστεψε! Μέ «μῖσος» τοῦ Χριστοῦ σέ μισῶ! Ἡ μαϊμοῦ, ἀπό τήν πολλή της ἀγάπη, σφίγγει τό μαϊμουδάκι της καί τό πνίγει’’.

Μέ τό διορατικό του χάρισμα, μοῦ ἔλεγε συγκεκριμένα στοιχεῖα γιά ἀνθρώπους, πού δέν εἶχε ποτέ γνωρίσει, ὅπως γιά τόν παπποῦ καί τή γιαγιά μου, πού εἶχαν κοιμηθεῖ. Πολλούς,τούς ὑποδεχόταν μέ τό ὄνομά τους, ἄν καί τούς ἔβλεπε γιά πρώτη φορά.

Τόνιζε τήν ἀξία τῆς προσευχῆς, καί ἰδιαίτερα τῆς ἀδιαλείπτου. Ἐπίσης τήν ὑπακοή στόν πνευματικό μας. Ἀρκετά παιδιά τά κατευόδωνε μόνο μέ τή σύσταση ἔχουν πνευματικό ὁδηγό. ‟Στήν πνευματική ζωή νά προχωρᾶμε σταθερά’’, ἔλεγε, ‟στή μέση ὁδό. Νά μή μᾶς κλέβη ὁ πειρασμός οὔτε ἀπό δεξιά, οὔτε ἀπό ἀριστερά. Νά ἔχουμε μέτρο. Σιγά-σιγά...’’.

Ὁ Γέροντας Πορφύριος μοῦ πρότεινε κάποτε νά πάω νά μείνω περί τίς δέκα μέρες μαζί μέ τόν Γέροντα Παΐσιο,γιά νά βοηθηθῶ καί νά ὠφεληθῶ. Ἐκεῖνος, ὅμως, δέν τό δέχτηκε. ‟Θά θέλουν νά ἔρχωνται ὅλοι, ἄν μαθευτεῆ’’, μοῦ εἶπε. Μοῦ σύστησε, ὅμως, νά παραμείνω στόν Ἅγιο Ὄρος (ἦταν τά Ἅγια Θεοφάνεια), γιά νά ἁγιασθῶ. Κάθε του συμβουλή ἦταν πολύτιμη, ὅπως ἀποδεικνυόταν στή συνέχεια.

Τόνιζε ἰδιαίτερα τήν ἀξία τῶν καλῶν λογισμῶν –«στούς πονηρούς λγοσμούς νά μή δίνουμε σημασία· φεύγουν». Ἐπίσης τόνιζε τήν ἀξία τῆς ἁγνοήτητας. Ὅσο γιά τή σωστή διαπαιδαγώγηση ἔλεγε ὅτι, ἰδιαίτερα οἱ γονεῖς, πρέπει νά δίνουν τό καλό παράδειγμα.

Δέ δεχόταν εὐλογίες (ὑλική βοήθεια). Τίς ἔστελνε σέ ἄλλους πατέρες. Τοῦ ἔστειλαν δύο κιλά σταφίδες. ‟Πάρε τα στήν Ἰβήρων γιά κόλλυβα, Ἀνδρέα, ἐσύ πού ἀντέχεις’’, μοῦ εἶπε.

Ἄλλη φορά μοῦ εἶπε:‟Οἱ ἄνδρες ἔχουν γενικά,περισσότερο μυαλό, ἐνῶ οἱ γυναῖκες περισσότερη ἀγάπη καί συναίσθημα’’. ‟Ποιός πρέπει νά κάνη τίς δουλειές στό σπίτι; Ἡ γυναῖκα;’’ Τόν ρωτῶ. ‟Ὅποιος προλάβει πρῶτος!’’, μοῦ ἀπαντᾶ, ‟ἐκεῖνος εἶναι ὁ κερδισμένος. Στή μέση τῆς οἰκογένειας πρέπει νά εἶναι ὁ Χριστός. Τά προβλήματα τά λύνει ὁ πνευματικός’’.

Μοῦ σύστησε νά μή βλέπω καθόλου τηλεόραση. Γενικά, ὅμως, σεβόταν ἀπόλυτα τήν ἐλευθερία καί τήν ἐλεύθερη βούληση τοῦ ἀνθρώπου.

Ἀπόσπασμα ἀπό το βιβλίο Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης1924-1994Νικόλαος Α. Ζουρνατζόγλου Ἐπισμηναγός Ε.Α.ἐκδόσεις Ἁγιοτοκος Καππαδοκία.
(σελ. 133-136)

Εὐχαριστοῦμε θερμά τὸν κ. Νικόλαο Ζουρνατζόγλου για τὴν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπὸ τὸ βιβλίο