Απέραντε κι αρχοντικέ μου ουρανέ!
Συ, που στέκεις και χαίρεις από ψηλά
πάντα με μαγνητίζεις και με ταξιδεύεις μακρυά.
Είτε είσαι φωτεινός, είτε σε πλήρη απουσία φωτός.
Είτε νεφέλες τριγυρνούν, είτε άστρα σε κοσμούν.
Συ, που γαλήνη φέρεις στη ψυχή μου κι ενυπάρχεις στο «γιατί» μου˙
στο «γιατί» να μη μπορώ να σε αγγίξω κι ένα σύννεφό σου να κρατήσω,
ένα τόξο σου ουράνιο να ψηλαφίσω κι ένα άστρο να χαρίσω.
Συ, που τίποτε δεν έχω να σου κρύψω κι έρχομαι εις σε να σου τα ψιθυρίσω.
Συ, που με κάθε στάλα μού λυτρώνεις το μυαλό
και με ένα κοίταγμα με υψώνεις ως το κυανό.
Που υποκλίνεσαι ευλαβικά στον Κύριό μου,
και χαμηλώνεις στοργικά σε κάλεσμα δικό μου.
Χαίρε, ουρανέ αρχοντικέ!
Προστάτη μου και κόσμε!
Δήμητρα Γ. Σαρρή
φοιτήτρια τμήματος Θεολογίας, Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου