Στους απλούς και ταπεινούς δούλους Του ο Θεός αποκαλύπτει τα μυστήρια Του ενώ στους υπερήφανους παραμένουν άγνωστα εξαιτίας του εγωϊσμού τους.
Ένας από απλούς και ταπεινούς δούλους του Κυρίου μας ήταν ο Ηγούμενος Κασσιανός του σημαντικότερου Μοναστηριού στην Σερβία, της Βασιλικής Λαύρας Στουντένιτσα αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου.
Προερχόταν από μια απλή οικογένεια από το χωρίο Τσούκοϊεβτσι κοντά στην πόλη Κράλιεβο. Γεννήθηκε περίπου 1901 και στην Θεία Βάπτιση έλαβε το όνομα Σλάβκο.
Όταν ήταν 20 χρονών αποφάσισε να γίνει μέλος της Ορθόδοξης θρησκευτικής οργάνωσης «Μπογομόλϊτσι» που κυριολεκτικά σημαίνει «οι πιστοί που προσεύχονται στο Θεό». Να μην γίνει η Οργάνωση χωρίς το εκκλησιαστικό φρόνημα το Πατριαρχείο της Σερβίας όριζε τον Άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς ως υπεύθυνο και Πνευματικό αυτών απλών πιστών.
Μετά την εγγραφή στην Οργάνωση ο Σλάβκο Πάνοβιτς ακόμα 10 χρόνια πάλεψε με την εγκόσμια ζωή και το έθος 1930 οριστικά αποφάσισε να εγκαταλείψει την ματαιότητα τούτου του κόσμου και να γίνει δόκιμος στην Ι.Μ. Στουντένιτσα.
Ως νέος άνθρωπος που μεγάλωσε στο χωρίο ήταν πολύ εργατικός και συνεπείς στα διακονήματα του Μοναστηριού. Έτσι έγινε πολύ αγαπητός από την αδελφότητα και τον Ηγούμενο. Εξαιτίας της υπακοής όπως και της θυσίας για τους άλλους μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η αδελφότητα τоν εκλέγει ως Ηγούμενο του Μοναστηριού.
Επειδή εκείνη την εποχή μετά τον Μεγάλο Πόλεμο δεν υπήρχαν αρκετοί ιερείς στα χωρία αναγκαστικά έπρεπε να εξυπηρετεί και τα χωρία ως εφημέριος ιερέας. Αν και ήταν Ηγούμενος ενός από τα παγκόσμια σημαντικότερα μοναστήρια δεν είχε ούτε το τελευταίο λογισμό "γιατί να γυρεύω ως απλός παπάς του χωρίου" . Καθόλου θα λέγαμε δεν είχε αλλά με πολύ αγάπη πήγαινε και εξυπηρετούσε τους χωριανούς, βαπτίζοντας, παντρεύοντας και κηδεύοντας τους πιστούς. Για αυτό λόγο πολλές φόρες έλειπε από το Μοναστήρι.
Όμως, η μεγάλη αγάπη του ήταν η « νοερά προσευχή» για αυτό λόγο υπέβαλε την παραίτηση του από τα ηγουμενικά καθήκοντα και αναχώρησε στο Ησυχαστήριο του Αγίου Σάββα Α΄ Αρχιεπισκόπου της Σερβίας ,το οποίο βρίσκεται περίπου 7 χιλιόμετρα μακριά από την Μονή Στουντένιτσα.
Εξαιτίας της ταπείνωσης και απλότητας του ο Θεός του έδωσε πολλά χαρίσματα. Η προσευχή του ήταν καθαρή, χαριτωμένη και αδιάλειπτη . Είχε πολλές φορές εμπειρίες του Ακτίστου Φωτός , όπως είπε με απλότητα ότι μια φορά στο λιβάδι όταν γύρισε στο Μοναστήρι από το χωριό, μετά ένα δαιμονικό πειρασμό είδε ένα Φως πιο δυνατό από το φως του ήλιου. Αυτό το Φως τον γέμιζε και τον έκανε πολύ χαριτωμένο και φώναζε από την χαρά " πολύ όμορφο φως!"
Αγαπούσε πάρα πολύ την φύση και τα ζώα και εξαιτίας της ανεξικακίας του και της καθαρότητας του τα άγρια ζώα ημέρευαν κοντά του. Δεν τον ενοχλούσαν ούτε τα φίδια, τα οποία ζούσανε μαζί του στο κελί του. Μάλιστα , μια φορά έλεγε ο ίδιος ότι όταν καθόταν έξω και κοίταζε μια μεγάλη πέτρα ξαφνικά ανέβηκε πάνω στα πόδια του μια αστρίτης οχιά και έκατσε ήρεμα στην αγκαλιά του.
Το πρόσωπο του έλαμπε από την χάρη του Αγίου Πνεύματος, και όποιος τον έβλεπε αμέσως κατάλαβε ότι μπροστά του είναι ένας φωτισμένος μοναχός. Ανεξάρτητα από της θείες εμπειρίες μέσα του βασίλευε τέλεια υπακοή προς την Εκκλησία. Αυτό αποδείχθηκε όταν αρρώστησε και έπρεπε να πάει στο Νοσοκομείο. Τότε ο Ηγούμενος Ιουλιανός (μια άλλη Αγία μορφή) του είπε να τρώει εκεί ότι του προσφέρουν για να μην δημιουργεί πρόβλημα στο προσωπικό του Νοσοκομείου.
Χωρίς τελευταίο γογγυσμό ο πρώην Ηγούμενος έκανε απόλυτη υπακοή σε νέο Ηγούμενο και όταν ήρθε στο Νοσοκομείο έφαγε το κρέας το οποίο δεν δοκίμαζε για ολόκληρα 50 χρόνια, εκείνος που ήταν ασκητής και μεγάλος νηστευτής.
Έτσι ήταν ο πάτερ Κασσιανός, απλός και υπάκουός, και όταν πήρε το εξιτήριο από το Νοσοκομείο δεν μπορούσε πιά να επιστρέψει στο Ησυχαστήριο του εξαιτίας των γηρατειών και ασθενείας και κάνοντας ξανά την τέλεια υπακοή έμεινε στο Μοναστήρι της μετανοίας του έως την οσιακή κοίμηση του, το έτος 1987.
Η νέα γενιά των Σέρβων κληρικών, μοναχών και πιστών τον γνώριζαν μέσω μιας Ραδιοφωνικής εκπομπής του Ραδιοφωνικού Σταθμού Βελιγραδίου από τα δεκαετία του ογδόντα. Σήμερα αυτή εκπομπή βρίσκεται και στο ίντερνετ. Σε αυτή εκπομπή μπορούσαμε να ακούσουμε τον Ηγούμενο Κασσιανό, ένα πολύ απλό αγιασμένο μονάχο όπως ήταν ο Όσιος Παύλος Απλός μαθητής του Μέγα Αντωνίου.
Πόσο ήταν απλός και πόση αγάπη είχε για τον άνθρωπο, την φύση και τα ζώα μπορούμε να δούμε και από τις σκέψεις του που ευτυχώς μέσω αυτής ραδιοφωνικής εκπομπής σώζονται.
"Οι Σκέψεις του Ηγουμένου Κασσιανού"
« Όταν εισέλθεις μέσα στην ζωή της φύσης τότε μπήκες στην θέληση της δημιουργίας του Θεού.»
« Όλα ζώα αγαπιούνται μεταξύ τους.»
«Το μυρμήγκι είναι σαν άνθρωπος, ως ώριμος άνθρωπος.»
«Το φίδι είναι ψυχολόγος.»
«Το γουρούνι είναι μεγαλύτερος ψυχολόγος, μεγαλύτερο από το σκύλο.»
«Τα ζώα έχουν την επίγνωση για κάθε άνθρωπο, και όταν σε δει γνωρίζει ποια αισθήματά έχεις μέσα σου, και αν δεν είσαι κακώς δεν σε φοβάται, όμως αν είσαι φεύγει από εσένα.»
« Είχα διαβάζει αρκετά για τα ζώα όμως περισσότερα είδα με τα μάτια μου , και αυτά δεν γράφουν μέσα στα βιβλία. Με τα μάτια μου είδα την κίνηση των ζώων. Πως κάνουν παρέα μεταξύ τους.»
« Ο λύκος είναι πιο ήμερος από τον άνθρωπο και έχει πιο όμορφο μυαλό από τον άνθρωπο»
«Κανένα ζω δεν πρέπει να βασανίζει ο άνθρωπος, ούτε το φίδι, ούτε τον λύκο, ούτε την αλεπού, ούτε τον αετό, ούτε το βάτραχο. Το βάτραχο είναι μεγάλο ενώπιον του Θεού. Ναι εκείνο είναι το βάτραχο, αλλά πρωτίστως είναι δημιούργημα του Θεού. Ο βάτραχος δεν μας ενοχλεί ούτε μας εμποδίζει.»
«Άμα πρέπει σκότωσε το ζώ αλλά μην το βασανίζεις. Είσαι Αφεντικός των ζώων. Όλα τα ζώα δόθηκαν στη υπηρεσία του ανθρώπου, όμως όχι να τα βασανίζει, δεν επιτρέπεται.»
« Η ποινή έρχεται αργά όμως όταν έρθει τότε ήρθε πραγματικά.»
«Ο Άγγελος, Φύλακας των ζώων, Φύλακας πάντων και των φρούτων, και του δάσους και των σποριόφυτων, ο Άγγελος του Κυρίου, η Οφθαλμός του Θεού τα πάντα βλέπει.»
« Να είσαι φιλεύσπλαχνος , συμπονετικός μάλιστα.»
«Δεν εύχομαι σε κανένα τα βασανιστήρια.»
« Οποίος είναι φιλεύσπλαχνος προς τους άλλους και οι άλλοι θα είναι εύσπλαχνοι προς εκείνον.»
« Το κακό δεν θέλει να ηρεμήσει.»
«Το κυριότερο είναι αυτό, να μην έχει άνθρωπος στην καρδία του την εκδίκηση. Η εκδίκηση είναι η αμαρτία.»
«Ο Θεός να του αποδώσει όχι εγώ.»
«Μόνο η δικαιοσύνη νικάει.»
«Δεν χαίρομαι για την καταστροφή του κανενός.»
«Δεν επέτρεψα στον εαυτό μου ούτε μια ψυχή να σκοτωθεί εξαιτίας της ψυχής μου, να μην σκοτωθεί κανένας εξαιτίας της γλώσσας μου.»
«Όταν με πιέζανε να πω κάτι για κάποιο άνθρωπο τους απαντούσα "Δεν βλέπω, δεν ακούω, αυτά γνωρίζω μόνο !"»
Αυτές λίγες σκέψεις ναι μεν δηλώνουν την απλότητα του Ηγουμένου Κασσιανού αλλά και την σοφία του Θεού την οποία απέκτησε στην έρημο που ζούσε παραπάνω από είκοσι χρόνια.
Οσιότατος Ηγούμενος πάτερ Κασσιανός ακόμα παραμένει άγνωστος για πολλούς στην Σερβία και σε όλο το κόσμο όμως μπροστά στους οφθαλμούς του Θεού ήδη είναι γνωστός φίλος των Οσίων Πατέρων της Εκκλησίας που ζούσαν σε ερημιές και βουνά σε σπηλιές και σε τρύπες της γης.
Αρχιμανδρίτης Ευσέβιος Μεάντζια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου