"Ηγούμενος Κασσιανός Ησυχαστής"

Στους απλούς και ταπεινούς δούλους Του ο Θεός αποκαλύπτει τα μυστήρια Του ενώ στους υπερήφανους παραμένουν άγνωστα εξαιτίας του εγωϊσμού τους.

Ένας από απλούς και ταπεινούς δούλους του Κυρίου μας ήταν ο Ηγούμενος Κασσιανός του σημαντικότερου Μοναστηριού στην Σερβία, της Βασιλικής Λαύρας Στουντένιτσα αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου.

Προερχόταν από μια απλή οικογένεια από το χωρίο Τσούκοϊεβτσι κοντά στην πόλη Κράλιεβο. Γεννήθηκε περίπου 1901 και στην Θεία Βάπτιση έλαβε το όνομα Σλάβκο.

Όταν ήταν 20 χρονών αποφάσισε να γίνει μέλος της Ορθόδοξης θρησκευτικής οργάνωσης «Μπογομόλϊτσι» που κυριολεκτικά σημαίνει «οι πιστοί που προσεύχονται στο Θεό». Να μην γίνει η Οργάνωση χωρίς το εκκλησιαστικό φρόνημα το Πατριαρχείο της Σερβίας όριζε τον Άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς ως υπεύθυνο και Πνευματικό αυτών απλών πιστών.

Μετά την εγγραφή στην Οργάνωση ο Σλάβκο Πάνοβιτς ακόμα 10 χρόνια πάλεψε με την εγκόσμια ζωή και το έθος 1930 οριστικά αποφάσισε να εγκαταλείψει την ματαιότητα τούτου του κόσμου και να γίνει δόκιμος στην Ι.Μ. Στουντένιτσα.

Ως νέος άνθρωπος που μεγάλωσε στο χωρίο ήταν πολύ εργατικός και συνεπείς στα διακονήματα του Μοναστηριού. Έτσι έγινε πολύ αγαπητός από την αδελφότητα και τον Ηγούμενο. Εξαιτίας της υπακοής όπως και της θυσίας για τους άλλους μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η αδελφότητα τоν εκλέγει ως Ηγούμενο του Μοναστηριού.

Επειδή εκείνη την εποχή μετά τον Μεγάλο Πόλεμο δεν υπήρχαν αρκετοί ιερείς στα χωρία αναγκαστικά έπρεπε να εξυπηρετεί και τα χωρία ως εφημέριος ιερέας. Αν και ήταν Ηγούμενος ενός από τα παγκόσμια σημαντικότερα μοναστήρια δεν είχε ούτε το τελευταίο λογισμό "γιατί να γυρεύω ως απλός παπάς του χωρίου" . Καθόλου θα λέγαμε δεν είχε αλλά με πολύ αγάπη πήγαινε και εξυπηρετούσε τους χωριανούς, βαπτίζοντας, παντρεύοντας και κηδεύοντας τους πιστούς. Για αυτό λόγο πολλές φόρες έλειπε από το Μοναστήρι.

Όμως, η μεγάλη αγάπη του ήταν η « νοερά προσευχή» για αυτό λόγο υπέβαλε την παραίτηση του από τα ηγουμενικά καθήκοντα και αναχώρησε στο Ησυχαστήριο του Αγίου Σάββα Α΄ Αρχιεπισκόπου της Σερβίας ,το οποίο βρίσκεται περίπου 7 χιλιόμετρα μακριά από την Μονή Στουντένιτσα.

Εξαιτίας της ταπείνωσης και απλότητας του ο Θεός του έδωσε πολλά χαρίσματα. Η προσευχή του ήταν καθαρή, χαριτωμένη και αδιάλειπτη . Είχε πολλές φορές εμπειρίες του Ακτίστου Φωτός , όπως είπε με απλότητα ότι μια φορά στο λιβάδι όταν γύρισε στο Μοναστήρι από το χωριό, μετά ένα δαιμονικό πειρασμό είδε ένα Φως πιο δυνατό από το φως του ήλιου. Αυτό το Φως τον γέμιζε και τον έκανε πολύ χαριτωμένο και φώναζε από την χαρά " πολύ όμορφο φως!"

Αγαπούσε πάρα πολύ την φύση και τα ζώα και εξαιτίας της ανεξικακίας του και της καθαρότητας του τα άγρια ζώα ημέρευαν κοντά του. Δεν τον ενοχλούσαν ούτε τα φίδια, τα οποία ζούσανε μαζί του στο κελί του. Μάλιστα , μια φορά έλεγε ο ίδιος ότι όταν καθόταν έξω και κοίταζε μια μεγάλη πέτρα ξαφνικά ανέβηκε πάνω στα πόδια του μια αστρίτης οχιά και έκατσε ήρεμα στην αγκαλιά του.

Το πρόσωπο του έλαμπε από την χάρη του Αγίου Πνεύματος, και όποιος τον έβλεπε αμέσως κατάλαβε ότι μπροστά του είναι ένας φωτισμένος μοναχός. Ανεξάρτητα από της θείες εμπειρίες μέσα του βασίλευε τέλεια υπακοή προς την Εκκλησία. Αυτό αποδείχθηκε όταν αρρώστησε και έπρεπε να πάει στο Νοσοκομείο. Τότε ο Ηγούμενος Ιουλιανός (μια άλλη Αγία μορφή) του είπε να τρώει εκεί ότι του προσφέρουν για να μην δημιουργεί πρόβλημα στο προσωπικό του Νοσοκομείου.

Χωρίς τελευταίο γογγυσμό ο πρώην Ηγούμενος έκανε απόλυτη υπακοή σε νέο Ηγούμενο και όταν ήρθε στο Νοσοκομείο έφαγε το κρέας το οποίο δεν δοκίμαζε για ολόκληρα 50 χρόνια, εκείνος που ήταν ασκητής και μεγάλος νηστευτής.

Έτσι ήταν ο πάτερ Κασσιανός, απλός και υπάκουός, και όταν πήρε το εξιτήριο από το Νοσοκομείο δεν μπορούσε πιά να επιστρέψει στο Ησυχαστήριο του εξαιτίας των γηρατειών και ασθενείας και κάνοντας ξανά την τέλεια υπακοή έμεινε στο Μοναστήρι της μετανοίας του έως την οσιακή κοίμηση του, το έτος 1987.

Η νέα γενιά των Σέρβων κληρικών, μοναχών και πιστών τον γνώριζαν μέσω μιας Ραδιοφωνικής εκπομπής του Ραδιοφωνικού Σταθμού Βελιγραδίου από τα δεκαετία του ογδόντα. Σήμερα αυτή εκπομπή βρίσκεται και στο ίντερνετ. Σε αυτή εκπομπή μπορούσαμε να ακούσουμε τον Ηγούμενο Κασσιανό, ένα πολύ απλό αγιασμένο μονάχο όπως ήταν ο Όσιος Παύλος Απλός μαθητής του Μέγα Αντωνίου.

Πόσο ήταν απλός και πόση αγάπη είχε για τον άνθρωπο, την φύση και τα ζώα μπορούμε να δούμε και από τις σκέψεις του που ευτυχώς μέσω αυτής ραδιοφωνικής εκπομπής σώζονται.

"Οι Σκέψεις του Ηγουμένου Κασσιανού"

« Όταν εισέλθεις μέσα στην ζωή της φύσης τότε μπήκες στην θέληση της δημιουργίας του Θεού.»

« Όλα ζώα αγαπιούνται μεταξύ τους.»

«Το μυρμήγκι είναι σαν άνθρωπος, ως ώριμος άνθρωπος.»

«Το φίδι είναι ψυχολόγος.»

«Το γουρούνι είναι μεγαλύτερος ψυχολόγος, μεγαλύτερο από το σκύλο.»

«Τα ζώα έχουν την επίγνωση για κάθε άνθρωπο, και όταν σε δει γνωρίζει ποια αισθήματά έχεις μέσα σου, και αν δεν είσαι κακώς δεν σε φοβάται, όμως αν είσαι φεύγει από εσένα.»

« Είχα διαβάζει αρκετά για τα ζώα όμως περισσότερα είδα με τα μάτια μου , και αυτά δεν γράφουν μέσα στα βιβλία. Με τα μάτια μου είδα την κίνηση των ζώων. Πως κάνουν παρέα μεταξύ τους.»

« Ο λύκος είναι πιο ήμερος από τον άνθρωπο και έχει πιο όμορφο μυαλό από τον άνθρωπο»

«Κανένα ζω δεν πρέπει να βασανίζει ο άνθρωπος, ούτε το φίδι, ούτε τον λύκο, ούτε την αλεπού, ούτε τον αετό, ούτε το βάτραχο. Το βάτραχο είναι μεγάλο ενώπιον του Θεού. Ναι εκείνο είναι το βάτραχο, αλλά πρωτίστως είναι δημιούργημα του Θεού. Ο βάτραχος δεν μας ενοχλεί ούτε μας εμποδίζει.»

«Άμα πρέπει σκότωσε το ζώ αλλά μην το βασανίζεις. Είσαι Αφεντικός των ζώων. Όλα τα ζώα δόθηκαν στη υπηρεσία του ανθρώπου, όμως όχι να τα βασανίζει, δεν επιτρέπεται.»

« Η ποινή έρχεται αργά όμως όταν έρθει τότε ήρθε πραγματικά.»

«Ο Άγγελος, Φύλακας των ζώων, Φύλακας πάντων και των φρούτων, και του δάσους και των σποριόφυτων, ο Άγγελος του Κυρίου, η Οφθαλμός του Θεού τα πάντα βλέπει.»

« Να είσαι φιλεύσπλαχνος , συμπονετικός μάλιστα.»

«Δεν εύχομαι σε κανένα τα βασανιστήρια.»

« Οποίος είναι φιλεύσπλαχνος προς τους άλλους και οι άλλοι θα είναι εύσπλαχνοι προς εκείνον.»

« Το κακό δεν θέλει να ηρεμήσει.»

«Το κυριότερο είναι αυτό, να μην έχει άνθρωπος στην καρδία του την εκδίκηση. Η εκδίκηση είναι η αμαρτία.»

«Ο Θεός να του αποδώσει όχι εγώ.»

«Μόνο η δικαιοσύνη νικάει.»

«Δεν χαίρομαι για την καταστροφή του κανενός.»

«Δεν επέτρεψα στον εαυτό μου ούτε μια ψυχή να σκοτωθεί εξαιτίας της ψυχής μου, να μην σκοτωθεί κανένας εξαιτίας της γλώσσας μου.»

«Όταν με πιέζανε να πω κάτι για κάποιο άνθρωπο τους απαντούσα "Δεν βλέπω, δεν ακούω, αυτά γνωρίζω μόνο !"»

Αυτές λίγες σκέψεις ναι μεν δηλώνουν την απλότητα του Ηγουμένου Κασσιανού αλλά και την σοφία του Θεού την οποία απέκτησε στην έρημο που ζούσε παραπάνω από είκοσι χρόνια.

Οσιότατος Ηγούμενος πάτερ Κασσιανός ακόμα παραμένει άγνωστος για πολλούς στην Σερβία και σε όλο το κόσμο όμως μπροστά στους οφθαλμούς του Θεού ήδη είναι γνωστός φίλος των Οσίων Πατέρων της Εκκλησίας που ζούσαν σε ερημιές και βουνά σε σπηλιές και σε τρύπες της γης.

Αρχιμανδρίτης Ευσέβιος Μεάντζια

"Последња Пасха Старца Евменија”

Као што за време свога земаљског живота није спадао у групу укалупљених људи и свештеника тако ни задња Пасхална служба Старца Евменија Сардикакиса није могла бити класична служба по Типику Цркве.

Пре свега ретко ко се одлучуje да буде монах а поготово као монах и свештеник да служи у Болници за губаве као што je отац Евмениje који je опслуживао малу болничку Цркву Светих Бесребреника Козме и Дамjaна у Атинском предграђу Света Варвара.

Иако је у младости био оболео од губе врло брзо је оздравио јер је био пронађен лек против те преносне болести која је мучила човечансто вековима. Сви који су били болесни од губе били су излечени, наравно сходно томе ко се у каквом стадију обољења затекао тако је и остао, јер којима се издеформисало лице или остали удови тела није било могућности повратка у првобитно стање.

Старац Евеменије ,тада још обичан монах Софроније, одлучио је да остане у болници за Заразне болест иако се могао вратити у свој Манастир Светог Никите на Криту где je био замонашен.

Тада је дошао у Болницу са острва Хиоса Свети Никифор кога је послао Свети Антим Хијоски да се до упокојења Светог Никифора стара о њему тадашњи млади монах Софроније, потоњи Архимандрит Евеменије.

Поред Светог Старца Никифора отац Евменије научио се умно-срдачној молитви и био је сам сведок кад се Старац Никифор узнео изнад болесничке постеље окупан Небеском светлошћу.

У болничкој Цркви Светих Врача заједно са оцем Стефаном Старац Евменије служио је Божанствену Литургију за око 200 болесних како од губе тако и од других заразаних болести. Обојица су причешћивали болесне и потом употребљавали Пречасне Дарове и никада се ниједан од њих двојице није заразио, с тим да отац Стефан још увек служи у Болници и то скоро 50 година неуморне пастирске службе.

Међу болесницима осим Светог Никифора и Старца Евеменија било је још Светих по сведочењу како Оца Стефана, тако и Митрополита Морфу Неофита и оца Евангелоса Папаниколау који је и доктор и директор Болнице. Вреди споменити три светог живота монахиње Евстатију, Харитину и Филотеју које су биле увек у дну Болничке Цркве Светих Врача за време службе као и светог живота жене Аргиро, Констадину, Евангелију као и многи други чија имена само Бог зна.

Од свих који су били болесни остало их је данас свеукупно осам док од тешко болесних са великим деформацијама остао је само барба Атанасије, док су се сви остали упокојили. Увек кад год иде отац Стефан да га причешћује види пред собом једног радосног човека пуног вере, којег кад год пита како је увек добива исти одговор „Слава Богу све је добро!“

Никада нико од њих није се жалио већ су сви били препуни вере и захвални Богу за свој крст који су без роптања носили. Наравно велика утеха за све њих био је Свети Старац Никифор као и Свети Старац Евменије који је све до свог блаженог упокојења 23. Маја 1999. са неописивом и несвакидашњом радошћу служио при болничкој Цркви опслужујући болеснике и сваког ко му је притицао.

Његова задња Пасхална Служба 11.Априла 1999. године била је једна од најчудесних и најнесвакидашњих Васкршњих служби. За певницом је певао тада млади доктор а данас и свештеник отац Евангелос Папаниколау док је Старац Евменије у Олтару био заједно са Оцем Стефаном.

Служба је почела у 9 увече, док свуда у Грчкој служба по Црквеном Типику почиње у 11 увече. Младом доктору дао је благослов да чита од 9 увече Дела Апостолска све до 11 увече, а онда је почео Канон Велике Суботе који уместо да се заврши око 12 кад Свештеник излази са свећама на олтарске двери и пева „Ходите примите Светлост од Незалазне Светлости и прославите Христа Васкрслог из мртвих“ завршио се у 1:40 по поноћи.

Тек тад је изашао Старац Евменије да пева „Ходите примите Светлост“ док се скоро у свим осталим Црквама Васкршња Служба приводила крају, која углавном завршава у Грчкој око 2 сата по поноћи. Међутим иако је прошло 2 сата по поноћи још се није чуло од стране Старца Евменија „Христос Воскресе“.

Тек у 2:20 Старац Евменије почео је да читава пред Црквом Јеванђеље и то не уобичајено кратко Васкршње Јеванђеље него најдуже Васкршње зачело и тек после читања Јеванђеља запевао је Старац Евменије тропар Васкрсења после којега се већи дио верника разбежао кућама док су на Божанственој Литургији остали само болесници и њихови сродници.

Друго велико изненађење за све присутне било је на Светој Литургији када је после Јеванђеља на Литургији током јектеније почео да се моли за све живе које је упознао током свога живота а затим да у наставку јектеније спомиње све упокојене које је знао.

Читав сат се молио за живе и читав сат и по за све упокојене, тако кад су дошли до Херувимске песме било је већ 5 сати изјутра. Немогавши више издржати појац др. Евангелос ушао је у олтар изнервиран да каже Старцу да пожури, али Старац му је одговорио „Не већ полако! Ово је моја последња Пасха на земљи. Пусти ме да полако одслужим, јер нећу више имати прилику.“

У наставку службе кад су стигли до „Ангел вопијаше Благодатна“ опет је дуго помињао све упокојене који се по богослужбеном типику тада и помињу, тако да је Васкршња служба завршила око 7 сати изјутра.

Као да су били на Светогорском свеноћном Бденију, од 9 увече па све до 7 изјутра трајала је задња Васкршња служба, последња Пасха Светог Старца Евменија.

Свети Старац није могао да напусти овај свет а да се не напоји из свег срца божанствених Васкршњих химни и притом да се помоли из све душе за све знане му живе и упокојне.

А колико je заиста био велик пред Богом Старац Евмениje наjбоље сведочи Свети Старац Порфириje коjи je први открио светост оца Евмениjа говорећи верницима:" Ако хоћете заиста да видите Светитеља онда да идете у Болницу у Свету Варвару да упознате оца Евмениjа!"

Мали болнички Храм Светих Врача Козме и Дамјана сведочанство је живе вере људи који су били заражени губом и осталим заразним болестима и који су са непоколебљивом вером примали Животворне Тајне Тела и Крви Христове на отпуштење грехова и Живот Вечни док су Свештеници који су служили Свети Старац Евеменије и још увек у животу и при служби Отац Стефан са вером, страхом Божијим и љубављу причешћивали болесне и потом употребљавали дарове а да притом никада нико се није разболео, како ни од свештеника тако ни од придошлих верника.

Архимандрит Евсевије Меанџија