Εν Πειραιεῖ τῇ 21ῃ Σεπτεμβρίου 2012
Ἱκανοί ἀδελφοί πρωτιστεύοντες καί μή, «ἐπενδύουν» στήν προσέγγιση τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας μέ τήν ἑτεροδοξία καί ἀφελῶς ἀναμένουν ἐξ αὐτῆς τῆς προσεγγίσεως «ὠφέλη», ἀγνοοῦντες δυστυχῶς τήν ἱστορία καί κυρίως ὅτι ἡ αἵρεσις καί ἡ κακοδοξία σκληρύνουν τήν ἀνθρωπίνη ὕπαρξη, τήν ἀποκόπτουν ἀπό τήν ζωοποιό χάρη τοῦ Παναγίου Θεοῦ καί τήν ὁδηγοῦν στήν ἰδιοτέλεια, στόν φονταμενταλισμό καί στήν αὐτοδικαίωση.
«Λησμονοῦν;» ὅτι ἡ πτῶσις τῆς Βασιλίδος τῶν πόλεων δέν ἐγένετο οὐσιαστικῶς τό 1453 ἀλλά τό 1204 καί ὅτι γιά τούς ποταμούς αἱμάτων καί τίς ἀνήκουστες θηριωδίες τῶν ὀρδῶν τοῦ Κεμάλ Ἀττατούρκ ἀπεστάλη συγχαρητήριο τηλεγράφημα ἀπό τό «αἰχμάλωτο» καί ὑπόδουλο στήν κακοδοξία καί τήν αἵρεση πρεσβυγενές καί παλαίφατο Πατριαρχεῖο μας τῆς παλαιᾶς Ρώμης καί τῆς Δύσεως (+ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, Φῦσις καί χαρακτήρ τῆς Οὐνίας, ἐκδ. «Φοίνικος», Ἀθήνησι 1928, σ. 45).
Εἶναι ἀτυχές δέ τό γεγονός ὅσοι ἐξακολουθοῦν «ἀνησυχοῦντες» νά ἔχουν μνήμη καί ἐμπόνως νά ἀγωνιοῦν φανερά γιά τήν ἄσπιλη νύμφη τοῦ οὐρανίου Βασιλέως τῆς δόξης νά χαρακτηρίζωνται σάν γραφικοί, σάν ἀνεδαφικοί, σάν ἐξωκοσμικοί, σάν παρίες τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ σώματος ἐνῶ ἡ πασίδηλη πραγματικότης εἶναι ὅτι τό μόνο ἀποτέλεσμα πού προκύπτει ἀπό τόν συσχηματισμό, τήν ἀβροφροσύνη καί τίς δῆθεν καλές σχέσεις εἶναι ἡ ἀπομείωση τῆς ὀρθοδόξου αὐτοσυνειδησίας καί ἡ συγκρητιστική ὁμογενοποίηση.
Δυστυχῶς θά ἀναμένωμεν ἐσαεί τό ἄνοιγμα τῆς Χάλκης, τήν ἀναγνώριση διεθνοῦς status τοῦ Πανσέπτου Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου, τήν ἐπιστροφή τῶν περιπύστων σεβασμάτων τοῦ Γένους καί πανιέρων Ναῶν τῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας, ὅπου συνεκλήθησαν Οἰκουμενικές Σύνοδοι καί τήν μή μετατροπή τους μεθοδικά σέ τεμένη τοῦ ἀντιτριαδικοῦ Ἰσλάμ, ὅπως ἀποδεικνύεται ἐκ τῆς ἀκολουθουμένης τακτικῆς.
Ἡ Ὀρθόδοξος Χριστιανική συνείδησις θά μποροῦσε ποτέ νά ἀνεχθῇ οἱ Ναοί τοῦ Ἁγίου Πέτρου τῆς παλαιᾶς Ρώμης καί τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Λατερανοῦ, τοῦ Ἁγίου Παύλου Λονδίνου καί τό Ἀββαεῖο τοῦ Γουενσμίνιστερ νά ἔχουν μετατραπῇ σέ μουσεῖα καί νά ἀπειλεῖται ἡ μετατροπή τους σέ Μουσουλμανικά τεμένη ὅπως ἀδιαμαρτυρήτως ἀπό τόν Δυτικό κόσμο συμβαίνει μέ τόν πανίερο Ναό τῆς ὑπ’ οὐρανόν Ὀρθοδοξίας τόν πανάχραντον Ναόν τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως;
Ἀφορμή γιά αὐτές τίς σκέψεις ἔδωσε αὐταποδείκτως ἡ ἐμμονή τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ Ἀρχιεπισκόπου τῶν ἐν Ἀθήναις «Καθολικῶν» παρά τήν ἔντονη καί διαρκῆ διαμαρτυρία καί τίς ἐνστάσεις μας νά χρησιμοποιῇ τήν ἐκπαιδευτική ἰδιωτική μονάδα, ἰδιοκτησίας τῆς θρησκευτικῆς του παραδοχῆς ὡς ὄχημα γιά νά ἐπεμβαίνῃ στήν συγκρητιστική διαμόρφωση τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης τῶν πλειονοψηφίας τῶν μικρῶν μαθητῶν πού εἶναι ὀρθόδοξοι καί ἀποτελοῦν ποίμνιο τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας μέ τήν ἀνεπίτρεπτη καί ἀπαράδεκτη κατ’ ἐντολήν του τέλεση «ἁγιασμοῦ» ἐνάρξεως τοῦ νέου σχολικοῦ ἔτους ἀπό τόν Ρωμαιοκαθολικό «Ἐφημέριο» Πειραιῶς.
Ἐρωτῶμεν δημοσίᾳ τόν Ρωμαιοκαθολικό κ. Νικόλαο Φώσκολο, ὁ ὁποῖος σημειωτέον δέν ἠθέλησε νά ἀπαντήσῃ στήν ἔγγραφη διαμαρτυρία μας ὑποχρεώνοντάς μας ἐκ τούτου, κηδομένους τῆς ὀρθοδόξου αὐτοσυνειδησίας τῶν ἁπαλῶν παίδων τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου τῆς Jeanne d’ Arc, νά καταφύγομεν στήν προστασία τοῦ ποινικοῦ νομοθέτου, γεγονός γιά τό ὁποῖο ἐσυκοφαντήθημεν ἀκόμη καί ὑπό τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν τῶν Η.Π.Α., στό ὁποῖο καί ἀπαντήσαμε δεόντως, διατί ἐμμένει στήν ἀπαράδεκτη ἐνέργειά του;
Ἐρωτῶμεν τόν Ἐκλαμπρότατο κ. Φώσκολο, μέ ποῖο δικαίωμα καί μέ ποῖα ἁρμοδιότητα εἰσέρχεται σέ κανονική πνευματική δικαιοδοσία ὀρθοδόξων πιστῶν καί ἐπιβάλλει αὐταρχικῶς τήν τέλεση «ἱερατικῆς πράξεως», τήν ὁποία ἡ Ὀρθόδοξος Καθολική Ἐκκλησία θεωρεῖ ὡς ἀνυπόστατο καί κανονικῶς ἀνύπαρκτο ἐπειδή ὁ αἰώνιος Θεός τό καταδεικνύει μέ τήν ἀπώλεια τῆς ἁγιαστικῆς χάριτος ἕνεκεν τῆς ὁποίας ὁ Ρωμαιοκαθολικός «ἁγιασμός» σήπεται καί γι’ αὐτό προστίθεται ἅλας (Α΄ Τομ. Μεγ. ἑλλην. Ἐγκυκλοπαίδειας, σελ. 296 καί Κ. Οἰκονόμου, «Τά σωζόμενα ἐκκλ. συγγράμματα», τ. Α΄, σελ. 472) καί εἰδικώτερον ὅταν ὁ ἔχων τήν εὐθύνη τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν τῆς περιοχῆς Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος διαμαρτύρεται ἐντόνως;
Ἐρωτῶμεν τόν Ἐκλαμπρότατο κ. Φώσκολο γιατί μέ ἐντολή τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ Ἀρχιεπισκόπου Νάξου-Τήνου κ. Νικολάου, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπό τήν Ἀνακοίνωση τοῦ Γραφείου Τύπου τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Νάξου-Τήνου, στίς 11/9/2012 (http://cyclades24.gr/index.php/component/k2/item/779-stin-antepithesi -ii-katholiki-episkopi) ἐστάλη Ρωμαιοκαθολικός λειτουργός καί «ἀπό σεβασμό πρός τήν πλειονότητα τῶν μαθητῶν» (sic) πῆρε τούς γονεῖς καί τά παιδιά ἀπό τό δημόσιο Δημοτικό Σχολεῖο Ἐξωμβούργου Τήνου καί τούς ὁδήγησε σέ Ρωμαιοκαθολικό Παρεκκλήσιο, ὅπου ἐκεῖ τέλεσε τόν «ἁγιασμό» τοῦ νέου σχολικοῦ ἔτους διαχωρίζοντάς τα ἀπό τά ὀρθόδοξα παιδιά τοῦ σχολείου;
Ἄρα λοιπόν οἱ Ρωμαιοκαθολικῆς πίστεως μαθητές δημοσίων σχολείων πρέπει νά ἁγιάζωνται, ἀπό Ρωμαιοκαθολικό θρησκευτικό λειτουργό καί οἱ ὀρθόδοξοι μαθητές τοῦ ἰδιωτικοῦ Σχολείου τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς θρησκευτικῆς κοινωνίας δέν πρέπει νά εὐλογοῦνται ἀπό Ὀρθόδοξο κληρικό;
Ἀντιλαμβάνεται κανείς τήν προφανῆ σκοπιμότητα καί ἐπιρρωνύονται πλήρως γιά μία εἰσέτι φορά οἱ ἀρχικές διαπιστώσεις μας. Τό προσωπεῖο τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν «ἀδελφῶν», ὅπως ἀρέσκονται νά ἀποκαλοῦνται, μέ τήν ἐνέργειά τους αὐτή, πλήρως ἀποδομεῖται καί ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ αἵρεση καί ἡ κακοδοξία στρεβλώνουν τήν ὀρθή ἀντίληψη καί τήν δικαιοσύνη τῶν ἀνθρώπων.
Στό σημεῖο αὐτό ἀπαντῶμε στόν Ἐκλαμπρότατο Ρωμαιοκαθολικό Ἀρχιεπίσκοπο Νάξου-Τήνου κ. Νικόλαο καθώς καί στήν ἐφημερίδα ΚΑΘΟΛΙΚΗ (φ. 85/31.7.2012) ὅτι τό ἐπιχείρημα τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Θρησκευτικῆς κοινωνίας ὅτι δέν δέχεται τόν χαρακτῆρα ΝΠΔΔ ἐν Ἑλλάδι, διότι «τότε γίνεται Ἐθνική Ἐκκλησία καί παύει νά εἶναι Καθολική», εἶναι προφανῶς προσχηματικό, ὅταν ἐκστομεῖται μάλιστα ἀπό θεράποντες τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ, στήν ἀπέλπιδα καί καταδικασμένη νομικά προσπάθειά τους γιά σύναψη «Κονκορδάτου», μέ τήν Ἑλληνική Πολιτεία, γιά τήν ἀναγνώριση καθεστῶτος ἰδίου δικαίου (sui generis) δηλ. κράτους ἐν κράτει, μορφώματος ἀνυπάρκτου στό δικαιϊκό μας σύστημα, πού ἀποβλέπει στήν κρατική «ἀναγνώριση» κατά παράβαση τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος, μιᾶς θρησκευτικῆς παραδοχῆς ὡς δῆθεν «Καθολικῆς» Ἐκκλησίας.
Ἡ ὄντως Ἐκκλησία οὐδέποτε μπορεῖ νά μετατραπῇ σέ ἐθνική ἐπειδή αὐτό ἀποτελεῖ αἵρεση καί διότι ἡ Ἐκκλησίας εἶναι ὑπεράνω τῶν ἐθνοτήτων καί προσέτι ἡ ἰδιότης τοῦ ΝΠΔΔ δέν ἀφορᾶ στήν πνευματική ὑπόσταση καί ὀντολογία Της ἀλλά στίς ἐξωτερικές νομικές σχέσεις τῆς Ἐκκλησίας καί συνεπῶς τό προαναφερόμενο ἐπιχείρημα ἀποδεικνύεται ἕωλο, ἀβάσιμο καί προσχηματικό.
Ἑπομένως θέτομε στήν ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία τό ἐρώτημα δέν θά ἦταν οὐσιώδης, ἀποτελεσματική καί θεόθεν ἐπιβραβευμένη ἡ παγκόσμια ἱεραποστολή τῶν Ὀρθοδόξων ἀπέναντι στήν ἑτεροδοξία καί ἡ κατάδειξις τῶν φρικωδῶν αἱρέσεων καί κακοδοξιῶν χωρίς συσχηματισμούς καί κοσμικούς καθωσπρεπισμούς ὑπό τό φῶς, τόν τρόπο καί τήν δυναμική τῶν ἁγίων καί θεοφόρων Πατέρων;
Ἐναργέστατα παραδείγματα ἀποτυχίας τῆς ἀκολουθουμένης τακτικῆς εἶναι οἱ δῆθεν ἐπιτυχῶς καταλήξαντες θεολογικοί διάλογοι μέ τούς κακοδόξους μονοφυσίτας, δῆθεν ἀρχαίας «ὀρθοδόξους» ἀνατολικάς «Ἐκκλησίας» καί τούς κακοδόξους παλαιοκαθολικούς, καθώς καί ὁ ἀτέρμων θεολογικός διάλογος μετά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς θρησκευτικῆς κοινωνίας πού εὐστόχως ἀπό τόν ἐπί 20ετία ὀρθόδοξο συμπρόεδρο αὐτοῦ ἀπεκλήθη «ἀνόσιο παίγνιο».
Δέν εἶναι φαιδρεπίφαιδρο τό γεγονός ὅτι συζητοῦμε γιά τήν κανονική κατάσταση καί ἁρμοδιότητα τοῦ κατά τήν πρώτη χιλιετία τότε ὀρθοδόξου Πατριάρχου καί Πάπα παλαιᾶς Ρώμης καί Δύσεως σήμερα πού ὁ κατέχων ἀντικανονικῶς τόν πρεσβυγενῆ αὐτό θρόνο τυγχάνει κακόδοξος καί αἱρεσιάρχης; Καί ἀντί νά συζητοῦνται οἱ κακοδοξίες καί οἱ αἱρέσεις του ὑπό τό φῶς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀναλισκόμεθα σέ συζητήσεις ἑτέρων θεμάτων;
Ὁ δόκιμος Καθηγητής Πληροφοριακῶν Συστημάτων τοῦ Harvard κ. Καμπουράκης προσεφέρθη πρό 5ετίας περίπου σέ πρωτιστεύοντα Ἱεράρχη τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας νά ὀργανώσῃ δορυφορική πλατφόρμα σέ 16 γλῶσσες πού νά ἐκπέμπει παγκόσμια τό ὀρθόδοξο μήνυμα καί τήν ὀρθόδοξη ἀλήθεια καί ἀκόμη περιμένει τήν ἀπάντηση...
Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
«Λησμονοῦν;» ὅτι ἡ πτῶσις τῆς Βασιλίδος τῶν πόλεων δέν ἐγένετο οὐσιαστικῶς τό 1453 ἀλλά τό 1204 καί ὅτι γιά τούς ποταμούς αἱμάτων καί τίς ἀνήκουστες θηριωδίες τῶν ὀρδῶν τοῦ Κεμάλ Ἀττατούρκ ἀπεστάλη συγχαρητήριο τηλεγράφημα ἀπό τό «αἰχμάλωτο» καί ὑπόδουλο στήν κακοδοξία καί τήν αἵρεση πρεσβυγενές καί παλαίφατο Πατριαρχεῖο μας τῆς παλαιᾶς Ρώμης καί τῆς Δύσεως (+ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, Φῦσις καί χαρακτήρ τῆς Οὐνίας, ἐκδ. «Φοίνικος», Ἀθήνησι 1928, σ. 45).
Εἶναι ἀτυχές δέ τό γεγονός ὅσοι ἐξακολουθοῦν «ἀνησυχοῦντες» νά ἔχουν μνήμη καί ἐμπόνως νά ἀγωνιοῦν φανερά γιά τήν ἄσπιλη νύμφη τοῦ οὐρανίου Βασιλέως τῆς δόξης νά χαρακτηρίζωνται σάν γραφικοί, σάν ἀνεδαφικοί, σάν ἐξωκοσμικοί, σάν παρίες τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ σώματος ἐνῶ ἡ πασίδηλη πραγματικότης εἶναι ὅτι τό μόνο ἀποτέλεσμα πού προκύπτει ἀπό τόν συσχηματισμό, τήν ἀβροφροσύνη καί τίς δῆθεν καλές σχέσεις εἶναι ἡ ἀπομείωση τῆς ὀρθοδόξου αὐτοσυνειδησίας καί ἡ συγκρητιστική ὁμογενοποίηση.
Δυστυχῶς θά ἀναμένωμεν ἐσαεί τό ἄνοιγμα τῆς Χάλκης, τήν ἀναγνώριση διεθνοῦς status τοῦ Πανσέπτου Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου, τήν ἐπιστροφή τῶν περιπύστων σεβασμάτων τοῦ Γένους καί πανιέρων Ναῶν τῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας, ὅπου συνεκλήθησαν Οἰκουμενικές Σύνοδοι καί τήν μή μετατροπή τους μεθοδικά σέ τεμένη τοῦ ἀντιτριαδικοῦ Ἰσλάμ, ὅπως ἀποδεικνύεται ἐκ τῆς ἀκολουθουμένης τακτικῆς.
Ἡ Ὀρθόδοξος Χριστιανική συνείδησις θά μποροῦσε ποτέ νά ἀνεχθῇ οἱ Ναοί τοῦ Ἁγίου Πέτρου τῆς παλαιᾶς Ρώμης καί τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Λατερανοῦ, τοῦ Ἁγίου Παύλου Λονδίνου καί τό Ἀββαεῖο τοῦ Γουενσμίνιστερ νά ἔχουν μετατραπῇ σέ μουσεῖα καί νά ἀπειλεῖται ἡ μετατροπή τους σέ Μουσουλμανικά τεμένη ὅπως ἀδιαμαρτυρήτως ἀπό τόν Δυτικό κόσμο συμβαίνει μέ τόν πανίερο Ναό τῆς ὑπ’ οὐρανόν Ὀρθοδοξίας τόν πανάχραντον Ναόν τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως;
Ἀφορμή γιά αὐτές τίς σκέψεις ἔδωσε αὐταποδείκτως ἡ ἐμμονή τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ Ἀρχιεπισκόπου τῶν ἐν Ἀθήναις «Καθολικῶν» παρά τήν ἔντονη καί διαρκῆ διαμαρτυρία καί τίς ἐνστάσεις μας νά χρησιμοποιῇ τήν ἐκπαιδευτική ἰδιωτική μονάδα, ἰδιοκτησίας τῆς θρησκευτικῆς του παραδοχῆς ὡς ὄχημα γιά νά ἐπεμβαίνῃ στήν συγκρητιστική διαμόρφωση τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης τῶν πλειονοψηφίας τῶν μικρῶν μαθητῶν πού εἶναι ὀρθόδοξοι καί ἀποτελοῦν ποίμνιο τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας μέ τήν ἀνεπίτρεπτη καί ἀπαράδεκτη κατ’ ἐντολήν του τέλεση «ἁγιασμοῦ» ἐνάρξεως τοῦ νέου σχολικοῦ ἔτους ἀπό τόν Ρωμαιοκαθολικό «Ἐφημέριο» Πειραιῶς.
Ἐρωτῶμεν δημοσίᾳ τόν Ρωμαιοκαθολικό κ. Νικόλαο Φώσκολο, ὁ ὁποῖος σημειωτέον δέν ἠθέλησε νά ἀπαντήσῃ στήν ἔγγραφη διαμαρτυρία μας ὑποχρεώνοντάς μας ἐκ τούτου, κηδομένους τῆς ὀρθοδόξου αὐτοσυνειδησίας τῶν ἁπαλῶν παίδων τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου τῆς Jeanne d’ Arc, νά καταφύγομεν στήν προστασία τοῦ ποινικοῦ νομοθέτου, γεγονός γιά τό ὁποῖο ἐσυκοφαντήθημεν ἀκόμη καί ὑπό τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν τῶν Η.Π.Α., στό ὁποῖο καί ἀπαντήσαμε δεόντως, διατί ἐμμένει στήν ἀπαράδεκτη ἐνέργειά του;
Ἐρωτῶμεν τόν Ἐκλαμπρότατο κ. Φώσκολο, μέ ποῖο δικαίωμα καί μέ ποῖα ἁρμοδιότητα εἰσέρχεται σέ κανονική πνευματική δικαιοδοσία ὀρθοδόξων πιστῶν καί ἐπιβάλλει αὐταρχικῶς τήν τέλεση «ἱερατικῆς πράξεως», τήν ὁποία ἡ Ὀρθόδοξος Καθολική Ἐκκλησία θεωρεῖ ὡς ἀνυπόστατο καί κανονικῶς ἀνύπαρκτο ἐπειδή ὁ αἰώνιος Θεός τό καταδεικνύει μέ τήν ἀπώλεια τῆς ἁγιαστικῆς χάριτος ἕνεκεν τῆς ὁποίας ὁ Ρωμαιοκαθολικός «ἁγιασμός» σήπεται καί γι’ αὐτό προστίθεται ἅλας (Α΄ Τομ. Μεγ. ἑλλην. Ἐγκυκλοπαίδειας, σελ. 296 καί Κ. Οἰκονόμου, «Τά σωζόμενα ἐκκλ. συγγράμματα», τ. Α΄, σελ. 472) καί εἰδικώτερον ὅταν ὁ ἔχων τήν εὐθύνη τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν τῆς περιοχῆς Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος διαμαρτύρεται ἐντόνως;
Ἐρωτῶμεν τόν Ἐκλαμπρότατο κ. Φώσκολο γιατί μέ ἐντολή τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ Ἀρχιεπισκόπου Νάξου-Τήνου κ. Νικολάου, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπό τήν Ἀνακοίνωση τοῦ Γραφείου Τύπου τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Νάξου-Τήνου, στίς 11/9/2012 (http://cyclades24.gr/index.php/component/k2/item/779-stin-antepithesi -ii-katholiki-episkopi) ἐστάλη Ρωμαιοκαθολικός λειτουργός καί «ἀπό σεβασμό πρός τήν πλειονότητα τῶν μαθητῶν» (sic) πῆρε τούς γονεῖς καί τά παιδιά ἀπό τό δημόσιο Δημοτικό Σχολεῖο Ἐξωμβούργου Τήνου καί τούς ὁδήγησε σέ Ρωμαιοκαθολικό Παρεκκλήσιο, ὅπου ἐκεῖ τέλεσε τόν «ἁγιασμό» τοῦ νέου σχολικοῦ ἔτους διαχωρίζοντάς τα ἀπό τά ὀρθόδοξα παιδιά τοῦ σχολείου;
Ἄρα λοιπόν οἱ Ρωμαιοκαθολικῆς πίστεως μαθητές δημοσίων σχολείων πρέπει νά ἁγιάζωνται, ἀπό Ρωμαιοκαθολικό θρησκευτικό λειτουργό καί οἱ ὀρθόδοξοι μαθητές τοῦ ἰδιωτικοῦ Σχολείου τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς θρησκευτικῆς κοινωνίας δέν πρέπει νά εὐλογοῦνται ἀπό Ὀρθόδοξο κληρικό;
Ἀντιλαμβάνεται κανείς τήν προφανῆ σκοπιμότητα καί ἐπιρρωνύονται πλήρως γιά μία εἰσέτι φορά οἱ ἀρχικές διαπιστώσεις μας. Τό προσωπεῖο τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν «ἀδελφῶν», ὅπως ἀρέσκονται νά ἀποκαλοῦνται, μέ τήν ἐνέργειά τους αὐτή, πλήρως ἀποδομεῖται καί ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ αἵρεση καί ἡ κακοδοξία στρεβλώνουν τήν ὀρθή ἀντίληψη καί τήν δικαιοσύνη τῶν ἀνθρώπων.
Στό σημεῖο αὐτό ἀπαντῶμε στόν Ἐκλαμπρότατο Ρωμαιοκαθολικό Ἀρχιεπίσκοπο Νάξου-Τήνου κ. Νικόλαο καθώς καί στήν ἐφημερίδα ΚΑΘΟΛΙΚΗ (φ. 85/31.7.2012) ὅτι τό ἐπιχείρημα τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Θρησκευτικῆς κοινωνίας ὅτι δέν δέχεται τόν χαρακτῆρα ΝΠΔΔ ἐν Ἑλλάδι, διότι «τότε γίνεται Ἐθνική Ἐκκλησία καί παύει νά εἶναι Καθολική», εἶναι προφανῶς προσχηματικό, ὅταν ἐκστομεῖται μάλιστα ἀπό θεράποντες τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ, στήν ἀπέλπιδα καί καταδικασμένη νομικά προσπάθειά τους γιά σύναψη «Κονκορδάτου», μέ τήν Ἑλληνική Πολιτεία, γιά τήν ἀναγνώριση καθεστῶτος ἰδίου δικαίου (sui generis) δηλ. κράτους ἐν κράτει, μορφώματος ἀνυπάρκτου στό δικαιϊκό μας σύστημα, πού ἀποβλέπει στήν κρατική «ἀναγνώριση» κατά παράβαση τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος, μιᾶς θρησκευτικῆς παραδοχῆς ὡς δῆθεν «Καθολικῆς» Ἐκκλησίας.
Ἡ ὄντως Ἐκκλησία οὐδέποτε μπορεῖ νά μετατραπῇ σέ ἐθνική ἐπειδή αὐτό ἀποτελεῖ αἵρεση καί διότι ἡ Ἐκκλησίας εἶναι ὑπεράνω τῶν ἐθνοτήτων καί προσέτι ἡ ἰδιότης τοῦ ΝΠΔΔ δέν ἀφορᾶ στήν πνευματική ὑπόσταση καί ὀντολογία Της ἀλλά στίς ἐξωτερικές νομικές σχέσεις τῆς Ἐκκλησίας καί συνεπῶς τό προαναφερόμενο ἐπιχείρημα ἀποδεικνύεται ἕωλο, ἀβάσιμο καί προσχηματικό.
Ἑπομένως θέτομε στήν ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία τό ἐρώτημα δέν θά ἦταν οὐσιώδης, ἀποτελεσματική καί θεόθεν ἐπιβραβευμένη ἡ παγκόσμια ἱεραποστολή τῶν Ὀρθοδόξων ἀπέναντι στήν ἑτεροδοξία καί ἡ κατάδειξις τῶν φρικωδῶν αἱρέσεων καί κακοδοξιῶν χωρίς συσχηματισμούς καί κοσμικούς καθωσπρεπισμούς ὑπό τό φῶς, τόν τρόπο καί τήν δυναμική τῶν ἁγίων καί θεοφόρων Πατέρων;
Ἐναργέστατα παραδείγματα ἀποτυχίας τῆς ἀκολουθουμένης τακτικῆς εἶναι οἱ δῆθεν ἐπιτυχῶς καταλήξαντες θεολογικοί διάλογοι μέ τούς κακοδόξους μονοφυσίτας, δῆθεν ἀρχαίας «ὀρθοδόξους» ἀνατολικάς «Ἐκκλησίας» καί τούς κακοδόξους παλαιοκαθολικούς, καθώς καί ὁ ἀτέρμων θεολογικός διάλογος μετά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς θρησκευτικῆς κοινωνίας πού εὐστόχως ἀπό τόν ἐπί 20ετία ὀρθόδοξο συμπρόεδρο αὐτοῦ ἀπεκλήθη «ἀνόσιο παίγνιο».
Δέν εἶναι φαιδρεπίφαιδρο τό γεγονός ὅτι συζητοῦμε γιά τήν κανονική κατάσταση καί ἁρμοδιότητα τοῦ κατά τήν πρώτη χιλιετία τότε ὀρθοδόξου Πατριάρχου καί Πάπα παλαιᾶς Ρώμης καί Δύσεως σήμερα πού ὁ κατέχων ἀντικανονικῶς τόν πρεσβυγενῆ αὐτό θρόνο τυγχάνει κακόδοξος καί αἱρεσιάρχης; Καί ἀντί νά συζητοῦνται οἱ κακοδοξίες καί οἱ αἱρέσεις του ὑπό τό φῶς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀναλισκόμεθα σέ συζητήσεις ἑτέρων θεμάτων;
Ὁ δόκιμος Καθηγητής Πληροφοριακῶν Συστημάτων τοῦ Harvard κ. Καμπουράκης προσεφέρθη πρό 5ετίας περίπου σέ πρωτιστεύοντα Ἱεράρχη τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας νά ὀργανώσῃ δορυφορική πλατφόρμα σέ 16 γλῶσσες πού νά ἐκπέμπει παγκόσμια τό ὀρθόδοξο μήνυμα καί τήν ὀρθόδοξη ἀλήθεια καί ἀκόμη περιμένει τήν ἀπάντηση...
Ο Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ
+ ὁ Πειραιῶς Σ Ε Ρ Α Φ Ε Ι Μ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου