Σχετικὰ μὲ τὸ ὅτι δὲν θὰ πρέπει νὰ καταδικάζουμε τὸ κακό, ἀλλὰ νὰ τὸ διορθώνουμε, τόνιζε: «Ὁ σκοπός μας δὲν εἶναι νὰ καταδικάζουμε τὸ κακό, ἀλλὰ νὰ τὸ διορθώνουμε. Μὲ τὴν καταδίκη ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ χαθεῖ· μὲ τὴν κατανόηση καὶ τὴν βοήθεια θὰ σωθεῖ. Τὸν ἁμαρτωλὸ πρέπει νὰ τὸν ἀντικρίζουμε μὲ ἀγάπη καὶ μὲ σεβασμὸ στὴν ἐλευθερία του. Ὅταν ἕνα οἰκογενειακό μας πρόσωπο ρίχνει ἕνα βάζο ἀπὸ τὸ τραπέζι καὶ τὸ σπάει, συνήθως ὀργιζόμαστε. Ἂν ἐκείνη τὴν στιγμή, τὴν κρίσιμη, μὲ μία κίνηση ψυχικῆς ἀνύψωσής μας, δείξουμε κατανόηση καὶ δικαιολογήσουμε τὴν ζημιά, κερδίσαμε τὴν ψυχή μας καὶ τὴν ψυχὴ τοῦ ἀδελφοῦ μας. Κι αὐτὴ εἶναι ὅλη ἡ πνευματικὴ ζωή μας: μία κίνηση ἀνύψωσή μας μέσα στὶς δοκιμασίες τῶν θλίψεων, ἀπὸ τὴν ἀγανάκτηση τοῦ ἐγωισμοῦ στὴν κατανόηση τῆς ἀγάπης»2.
Γιὰ τὴν ἀληθινὴ μετάνοια, ἡ ὁποία θὰ φέρει καὶ τὸν ἁγιασμὸ στὸν ἄνθρωπο ἔλεγε: «Δὲν ὑπάρχει ἀνώτερο πράγμα ἀπὸ αὐτὸ ποὺ λέγεται μετάνοια καὶ ἐξομολόγηση. Αὐτὸ τὸ μυστήριο εἶναι ἡ προσφορὰ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο. Μὲ αὐτὸ τὸ τέλειο τρόπο ἀπαλλάσσεται ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ κακό. Πηγαίνουμε, ἐξομολογούμαστε, αἰσθανόμαστε τὴν συνδιαλλαγὴ μετὰ τοῦ Θεοῦ, ἔρχεται μέσα μας ἡ χαρά, φεύγει ἡ ἐνοχή. Ἡ ἁμαρτία κάνει τὸν ἄνθρωπο πολὺ μπερδεμένο ψυχικά. Τὸ μπέρδεμα δὲν φεύγει μὲ τίποτε. Μόνο μὲ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ γίνεται τὸ ξεμπέρδεμα. Τὴν πρώτη κίνηση τὴν κάνει ὁ Χριστός. “Δεῦτε πρὸς μὲ πάντες οἱ κοπιῶντες…”. Μετὰ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ἀποδεχόμαστε αὐτὸ τὸ φῶς μὲ τὴν ἀγαθή μας προαίρεση, ποὺ τὴν ἐκφράζουμε μὲ τὴν ἀγάπη μας ἀπέναντί Του, μὲ τὴν προσευχή, μὲ τὰ μυστήρια»3.
Ὁ ἅγιος Πορφύριος σὲ κάποιο πρόσωπο σχετικὰ μὲ τὴν κατάθλιψη τοῦ εἶχε πεῖ: «Περισσότερο ἀπὸ ὅλα νὰ ἀσχοληθεῖς μὲ τὴν προσευχὴ καὶ νὰ δώσεις σημασία στὴν ἔννοια ὅτι πρέπει νὰ γνωρίσεις καὶ νὰ ἀγαπήσεις τὸν Χριστό. Πῶς βλέπουμε πολλὲς φορὲς μία μητέρα νὰ λαχταράει τὸ παιδάκι της, ποὺ τὸ ἔχει στὴν ἀγκαλιά, νὰ τὸ φιλεῖ μὲ μία λαχτάρα, εἶναι κάτι παραδείγματα ποὺ μᾶς κάνουν ἔτσι… Κάπως, ἔτσι κι ἐμεῖς νὰ ἀγαπήσουμε τὸν Χριστό, μὲ μία λαχτάρα. Κύριο αἴτιο στὴν κατάθλιψη καὶ σὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ τὰ λένε πειρασμικά, σατανικά, ὅπως εἶναι ἡ νωθρότης, ἡ ἀκηδία, ἡ τεμπελιά, ποὺ μαζὶ μὲ αὐτὰ εἶναι τόσα ἄλλα ψυχολογικά, δηλαδὴ πειρασμικὰ πράγματα, εἶναι ὅτι ἔχεις μεγάλο ἐγωισμὸ μέσα σου»4.
Γιὰ τὴν ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν τόνιζε στοὺς γονεῖς: «Ἐκεῖνο ποὺ σώζει καὶ φτιάχνει καλὰ παιδιὰ εἶναι ἡ ζωὴ τῶν γονέων μέσα στὸ σπίτι. Οἱ γονεῖς πρέπει νὰ δοθοῦνε στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Πρέπει νὰ γίνουνε ἅγιοι κοντὰ στὰ παιδιὰ μὲ τὴν πραότητά τους, τὴν ὑπομονή τους, τὴν ἀγάπη τους. Νὰ βάζουνε κάθε μέρα νέα σειρά, νέα διάθεση, ἐνθουσιασμὸ καὶ ἀγάπη στὰ παιδιά. Καὶ ἡ χαρὰ ποὺ θὰ τοὺς ἔλθει, ἡ ἁγιοσύνη, ποὺ θὰ τοὺς ἐπισκεφθεῖ, θὰ ἐξακοντίσει στὰ παιδιὰ τὴν χάρι. Γιὰ τὴν κακὴ συμπεριφορὰ τῶν παιδιῶν φταῖνε γενικὰ οἱ γονεῖς. Δὲν τὰ σώζουν οὔτε οἱ συμβουλές οὔτε ἡ πειθαρχία,οὔτε ἡ αὐστηρότητα. Ἂν δὲν ἁγιάζονται οἱ γονεῖς, ἂν δὲν ἀγωνίζονται, κάνουν μεγάλα λάθη καὶ μεταδίδουν τὸ κακὸ ποὺ ἔχουν μέσα τους. Ὅταν τὰ παιδιὰ πληγώνονται ἀπὸ τὴν κακὴ μεταξὺ τῶν γονέων τους συμπεριφορά, χάνουν δυνάμεις καὶ διάθεση νὰ προχωρήσουν στὴν πρόοδο. Κακοκτίζονται καὶ τὸ οἰκοδόμημα τῆς ψυχῆς τους κινδυνεύει ἀπὸ στιγμὴ σὲ στιγμὴ νὰ γκρεμισθεῖ. Ἡ ἀγάπη, ἡ ὁμοψυχία, ἡ καλὴ συνεννόηση τῶν γονέων εἶναι ὅ,τι πρέπει γιὰ τὰ παιδιά. Μεγάλη ἀσφάλεια καὶ σιγουριά»5.
1. Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καὶ Λόγοι Ἱ. Μ. Χρυσοπηγῆς σελ.232, 2. Γέροντος Πορφυρίου Ἱερομονάχου Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Ἐκδ. Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος σελ. 236 3. Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καὶ Λόγοι Ἱ. Μ. Χρυσοπηγῆς σελ. 368 4. Γέροντος Πορφυρίου Ἱερομονάχου, Συνομιλία γιὰ τὴν κατάθλιψη Ἐκδ. Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος σελ. 12 5. Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καὶ Λόγοι Ἱ. Μ. Χρυσοπηγῆς σελ. 416
Πηγή: ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ, ΕΤΟΣ ΝΓ/ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 2002
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου