Ο ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΙΚΟΣ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

Τοῦ πρωτ. π. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

Μελετώντας κάποιος τά διάφορα ἀρχαιολατρικά ἔντυπα τόσο αὐτά πού ἀνήκουν στά πλαίσια τῆς ἰδεολογικῆς ἀπόρριψης τοῦ χριστιανισμοῦ, ὅσο καί αὐτά πού ἐντάσσονται στά πλαίσια τῆς προσπάθειας ἀναβίωσης τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς παγανιστικῆς θρησκείας, ἐκ προοιμίου διαπιστώνει μιά καθολική ἀπόρριψη τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἡ μορφή καί ὁ τρόπος ἀπόρριψής του ἐκφράζεται μέ ἕνα ἰδιαίτερο φανατισμό καί πολλές φορές μέ ἐπιχειρήματα, πού ἀνήκουν στή σφαῖρα μιᾶς ἀνιστόρητης συνθηματολογίας καί δέ βασίζονται σέ ἱστορικά δεδομένα. Ὁ Χριστιανισμός χαρακτηρίζεται π.χ. ὡς “ἑβραιογενής θρησκεία”, ὡς “θρησκεί α τῆς ἐρήμου”, ὡς “μοχθηρή καί εὐτελιστική θρησκεία”, ὡς θρησκεία “πού διέπραξε ἀναρίθμητα ἐγκλήματα εἰς βάρος τῆς ΙΕΡΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ”.

 Ἐπιπλέον διατυπώνονται ἀπόψεις ὅπως: “ Ὁ χριστιανισμός ἀπό τήν γέννησή του ἕως καί σήμερα ἀπετέλεσε τήν πιό σκληρή καί ἀπάνθρωπη δικτατορία, πού ἐπεβλήθη ποτέ σέ λαούς καί ἔθνη”, ἤ ὅτι “Ὁ χριστιανισμός φτιάχτηκε νά πολεμήσει τήν ἀπόλυτη κατάφαση στή ζωή, πού εἶναι τό ἑλληνικό Πνεῦμα καί αὐτό ἔκανε” ἤ “Ἐπιβαλλόμενος λοιπόν ὁ Χριστιανισμός κατάργησε μέ ἄγριους τρόπους τίς γέφυρες μέ τήν ἀντικειμενική πραγματικότητα, στρεφόμενος μετωπικά ἐναντίον τῆς ἐπιστήμης, τῆς κοινωνίας και τοῦ πολιτισμοῦ”.

 Ἡ ἐκ τῶν προτέρων ἰδεολογική προκατάληψη ἀπέναντι σέ κάθε τί τό χριστιανικό, ὁδηγεῖ σέ ἀντίστοιχες τοποθετήσεις καί ἔναντι τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Πρόκειται γιά τοποθετήσεις πού αἰσθητοποιοῦν ἀφ’ ἑνός μέν τό μέγεθος τοῦ φανατισμοῦ, ἀφ’ ἑτέρου δέ τό ρῆγμα μεταξύ τῶν ἱστορικῶν δεδομένων καί τῶν ἰδεολογικῶν τους πεποιθήσεων. Στήν ἴδια συνάφεια χρησιμοποιοῦνται πλῆθος ἀνιστόρητων, ἀπαξιωτικῶν καί ὑβριστικῶν ἀναφορῶν κατά τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καθώς, πολλοί ἐξ αὐτῶν, χαρακτηρίζονται ὡς «ναοπυρπολητές», «βιβλιοδιῶκτες», «δήμιοι καί ἀγαλματοθραῦστες ». Ἐπιπλέον γιά ὁρισμένους ἀρχαιολάτρες: « Οἱ ἀνόητοι (οἱ μή ἔχοντες νόηση) “πατέρες” τῆς χριστιανικῆς ἐκκλησίας ἀπέκρυψαν τίς πραγματικές ἀπόψεις τῶν Ἑλλήνων γύρω ἀπό τό θεῖο καί στιγμάτισαν τούς προγόνους μας, ὡς “εἰδωλολάτρες” καί “παγανιστές”».

Ὁ ἀνιστόρητος φανατισμός τοῦ χώρου ἀγγίζει τά ὅρια τῶν ἰδεοληπτικῶν ἐμμονῶν μέ τή διατύπωση θέσεων, ὅπως: «Οἱ δραστηριότητες αὐτές ἦταν συνέπεια τῶν πιό ἐπισήμων ἀνθελληνικῶν θέσεων τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅπως αὐτές διατυπώθηκαν ἀπό τούς σημαντικώτερους καί αὐθεντικώτερους χριστιανούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι μέ τίς ὁμιλίες τους καί τά κείμενά τους εἶχαν προετοιμάσει τούς χριστιανούς γιά τήν καταστροφή κι ἐξάλειψη ὅλων τῶν μορφῶν καί θεσμῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ (φιλοσοφία, ἐπιστήμη, θέατρο, θρησκεία, ἀρχιτεκτονική, γλυπτική καί λοιπές τέχνες, ἀθλητισμός κ.τ.λ.), τόν ὁποῖο συστηματικά ὑπέσκαψαν καί συκοφάντησαν ὡς “ἑλληνικήν μανίαν”, “μωρίαν”, “εἰδωλολατρίαν”, “ἔργον τοῦ Διαβόλου” κ.τ.λ.».

 Στά ἴδια πλαίσια καί γιά λόγους ἰδεολογικῶν σκοπιμοτήτων, ὅλη ἡ ἱστορική περίοδος τῆς βυζαντινῆς χριστιανικῆς αὐτοκρατορίας προσεγγίζεται μέ ἀναχρονιστικές ἀναφορές. Παρουσιάζεται, δηλαδή, μέσα ἀπό τό παραμορφωτικό πρῖσμα καί τίς προκαταλήψεις δυτικῶν ἱστορικῶν τοῦ 18ου καί 19ου αἰώνα. Ὁλοκληρώνοντας τή σύντομη ἀναφορά στό θέμα μας, θά θέλαμε νά κάνουμε μιά τελική ἐπισήμανση. Τό χάσμα μεταξύ φαντασιώσεως καί ἱστορίας εἶναι ἀγεφύρωτο. Καί αὐτό ἐπιβεβαιώνεται μία ἀκόμη φορά μέ τά ὅσα ὑποστηρίζουν οἱ σύγχρονοι ἀρχαιολάτρες γιά τόν Χριστιανισμό.

Πηγή: ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ,  ΕΤΟΣ ΝΓ/ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 2002