ΟΙ ΕΓΓΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΚΡΑΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΟΛΑ πρέπει νὰ ἀρχίζουν ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ ὅλα πρέπει νὰ καταλήγουν στὸ Θεό.Ὅταν δὲν συμβαίνει κάτι τέτοιο, ἀρχίζει ἡ περιπλάνηση, ποὺ ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ πολλὰ δυσάρεστα καὶ τραγικὰ ἀποτελέσματα. Τὸ φαινόμενο δὲν εἶναι σπάνιο. Εἶναι ὁ γενικὸς κανόνας, ἐνῶ ἐξαίρεση ἀποτελοῦν οἱ λιγοστοὶ συνειδητοὶ χριστιανοί. Ἡ οὐσιαστικὴ σύνδεση μὲ τὸ Θεὸ εἶναι ἀναγκαία στὸν ἄνθρωπο. Τοῦ δίνει προσανατολισμό, ξέρει πιὰ ποὺ πρέπει νὰ πάει, δὲν ταλαιπωρεῖται ἀνωφελῶς καὶ δὲν ταλαντεύεται. Οἱ δυσκολίες βέβαια πάντα ὑπάρχουν ἀλλὰ καὶ οἱ τρόποι, γιὰ νὰ τὶς ξεπερνάει δὲν θὰ τοῦ εἶναι ἄγνωστοι. Δὲν ἀπογοητεύεται καὶ δὲν βιώνει τὴν ἀνεπιθύμητη μοναξιά, τὴν ὁποία ἀξιοποιεῖ προσευχόμενος, ἀλλὰ καὶ ἐμπιστευόμενος τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ.Ἡ Ἐκκλησία γι᾽ αὐτὸν εἶναι τὸ σπίτι του, εἶναι ὁ τόπος συνάντησης μὲ τὸ Θεό, εἶναι ἡ τράπεζα τῆς πνευματικῆς του τροφῆς, εἶναι τὸ χειροπιαστὸ κομμάτι τοῦ μελλοντικοῦ παραδείσου ἢ καλύτερα ἐκεῖ προγεύεται τὴ μακαριότητα τοῦ Παραδείσου.Ὅλα τὰ ἄλλα γι᾽ αὐτὸν ἔχουν σχετικὴ ἀξία καὶ δὲν τὸν συγκινοῦν ἰδιαίτερα. Μπορεῖ νὰ ζήσει καὶ χωρὶς αὐτά. Δὲν εἶναι κάθετα ἀρνητικός, ἀλλὰ ποτὲ δὲν τοὺς δίνει μεγαλύτερη ἀξία ἀπὸ ἐκείνη, ποὺ ἔχουν.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀπορρίψει τὸ Θεό, ἀμέσως στρέφεται κάπου ἀλλοῦ. Σὲ κάτι ποὺ τὸ βλέπει, τὸ ἀκουμπάει, τὸ ἀκούει ἢ τὸ γεύεται.Ἔτσι ἀποδέχεται ὡς ὑπέρτατη ἀξία τὴ «μητέρα» φύση, τὴν ὁποία ἀπολαμβάνει φιληδόνως καὶ συγχρόνως μιλάει γιὰ τὴν προστασία της καὶ δραστηριοποιεῖται ἄλλοτε μὲ τρόπο δυναμικὸ καὶ ἄλλοτε μὲ τρόπο παιδαριώδη. Γίνεται φυσιολάτρης καὶ οἰκολόγος καὶ πιστεύει ὅτι ἡ ἐπιλογή του αὐτὴ εἶναι ἡ καλύτερη. Στὴν ἐποχή μας ἔχουμε πολλοὺς τέτοιους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι θορυβοῦν μὲ τὴν παράξενη συμπεριφορά τους. Πρόκειται γιὰ ὑλιστὲς καὶ ἄθεους, ποὺ δὲν ἔχουν κανένα πνευματικὸ ἐνδιαφέρον. Ἄλλος ἐπίσης στρέφεται στὸν πολιτισμὸ καὶ ἀναγνωρίζει στὴν τέχνη ἰδιότητες, ποὺ δὲν ἔχει. Πιστεύει ὅτι μέσῳ τῆς τέχνης ἡ ζωή του παίρνει νόημα, ἀπελευθερώνεται ἀπὸ διάφορα συμπλέγματα, ποὺ τὸν ταλαιπωροῦν καὶ ἀρέσκεται νὰ συνομιλεῖ καὶ γενικὰ νὰ ἐπικοινωνεῖ μὲ ὁμοϊδεάτες του, ζώντας τὸ μύθο τῆς τέχνης. Ἐπειδὴ ὁ πολιτισμὸς προϋποθέτει μερικὲς γνώσεις, τὶς ὁποῖες δὲν ἔχουν ὅλοι, γι᾽ αὐτὸ καὶ πολλοὶ στρέφονται σὲ ὁμάδες ἀνθρώπων ἢ σὲ διάφορα πράγματα καὶ ἀναζητοῦν τὴ χαμένη ἀξία, ποὺ τόσο ἔχουν ἀνάγκη. Πάντα ὅμως ὁδηγοῦνται στὴν ἀπογοήτευση, γιατὶ οἱ ἄνθρωποι καὶ τὰ πράγματα δὲν εἶναι σωτηριώδεις ἀξίες. Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν περίπτωση τῆς σύνδεσης τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ Θεό, οἱ ἄλλες περιπτώσεις εἶναι ἀπογοητευτικές.

 Εἶναι σὰν νὰ ἀνταλλάσσεις ἕνα χρυσὸ νόμισμα μὲ ἕνα ἀργυρὸ ἢ χάλκινο, ὅπως ἔλεγε ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς. Ἐκεῖνος ποὺ θὰ θελήσει νὰ ὑπενθυμίσει στοὺς σύγχρονους ἀνθρώπους τὴν ὑπέρτατη ἀξία, ποὺ εἶναι ὁ Θεός, θὰ δεχτεῖ σφοδρὲς ἐπιθέσεις ἀπὸ τοὺς οἰκολόγους, τοὺς καλλιτέχνες καὶ τοὺς ἄθεους. Δυστυχῶς, ὅλοι αὐτοὶ ἔχουν κοσμικὴ δύναμη καὶ διαθέτουν ὅλα τὰ μέσα, γιὰ νὰ τὸν χτυπήσουν καὶ νὰ τὸν ἐξουδετερώσουν. Βέβαια, τὰ ἀποτελέσματα δὲν εἶναι πάντα ὑπὲρ αὐτῶν. Δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν ἱερὸ ζῆλο καὶ τὴν ἀφοσίωσή του εἶναι ἱκανότερος ἀπὸ ἑκατὸ νερόβραστους οἰκολόγους, καλλιτέχνες καὶ ὀπαδοὺς διαφόρων ὁμάδων κοσμικῶν ἀνθρώπων. Γι᾽ αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ ἀπογοητεύονται οἱ χριστιανοὶ οὔτε καὶ νὰ βάζουν νερὸ στὸ κρασί τους. Νὰ μένουν σταθεροὶ στὸ βράχο τῆς πίστεως κι ἂς χτυποῦν τὰ κύματα τῶν κοσμικῶν καὶ ἀθέων.

Πηγή: ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ,  ΕΤΟΣ ΝΓ/ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 2002