Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης ἀναφερόμενος στὴν ἀγάπη λέγει: «Ἀγάπα τὸν ἐχθρό σου. Αὐτὸ εἶναι ἡ ὕψιστη σοφία. Ὤ, ἂν καταλαβαίναμε τί θρίαμβος, τί δωρεὰ εἶναι νὰ ἀγαπᾶμε τοὺς ἐχθρούς μας, νὰ τοὺς ἀνταποδίδουμε καλὸ ἀντὶ κακοῦ! Αὐτὸ ἀκριβῶς ἔκαμε ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀγάπη του θριάμβευσε κατεπάνω στὸ ἀχάριστο καὶ ἀχρειωμένο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἀνθρώπινο γένος. Ἔτσι ἀκριβῶς θριάμβευσαν καὶ οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ κατεπάνω στοὺς ἐχθρούς τους, ἀγαπώντας τους καὶ ἀνταποδίδοντάς τους καλὸ ἀντὶ κακοῦ»1.
Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ἀναφέρει γιὰ τὴν τελεία ἀγάπη: «Ἂν δὲν ὑπῆρχε ἡ ἀγάπη, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θὰ ἦταν θύματα τῆς κοσμικῆς νομικῆς δικαιοσύνης. Χωρὶς ἀγάπη ὁ νόμος δὲν μπορεῖ νὰ περιφρουρήσει αὐτὸ ποὺ ἤδη ὑπάρχει. Ἡ ἀγάπη ὅμως δημιουργεῖ καινούργια καὶ μεγάλα ἔργα στὸν κόσμο. Ὁλόκληρο τὸν κόσμο τὸν δημιούργησε ἡ ἀγάπη. Γι᾽ αὐτὸ καὶ εἶναι καλλίτερα νὰ ἀσκοῦνται οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὴν παιδική τους ἡλικία στὴ γνώση τῆς γλυκύτητας ποὺ προσφέρει ἡ ἀγάπη καὶ ἡ φιλανθρωπία, παρὰ νὰ μάθουν τὴν σκληρότητα τοῦ νόμου. Τὸ νόμο τὸν μαθαίνει κανεὶς ὁποτεδήποτε. Ὅταν ὅμως ἡ καρδιὰ σκληρυνθεῖ, εἶναι δύσκολο νὰ ξαναγυρίσει καὶ νὰ γίνει σπλαγχνική. Ὅταν οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἐλεήμονες δὲν θὰ ἁμαρτήσουν ἐνάντια στὸν νόμο. Ὅταν ὅμως τηροῦν τὸν νόμο ἀλλὰ τοὺς λείπει ἡ φιλανθρωπία, διακινδυνεύουν νὰ χάσουν τὸ στεφάνι τῆς δόξας ποὺ ὑποσχέθηκε ὁ Κύριος στοὺς φιλανθρώπους». Καὶ συνεχίζοντας λέγει «Ἡ ἀγάπη γιὰ τοὺς ἐχθροὺς εἶναι τόσο ἀφύσικη, λένε κάποιοι. Ἂν τὰ πράγματα εἶναι ἔτσι, τότε καὶ τὸ μαργαριτάρι εἶναι ἀφύσικο, ὅπως καὶ τὸ διαμάντι καὶ ὁ χρυσός. Αὐτὰ ὅλα εἶναι σπάνια ἀντικείμενα. Ποιὸς ὅμως μπορεῖ νὰ τὰ ὀνομάσει ἀφύσικα; Ὅπως ὑπάρχουν φυτὰ ποὺ εὐδοκιμοῦν μόνο σὲ μία περιοχή, ἔτσι γίνεται καὶ μὲ τὸ σπάνιο αὐτὸ φυτό, τὴ σπάνια αὐτὴ ἀγάπη. Φυτρώνει κι ἀναπτύσσεται μόνο στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ»2.
Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ σχετικὰ μὲ τὴν ἀγάπη τονίζει: «Ἡ φυσικὴ ἀγάπη εἶναι ἀγάπη μεταπτωτική, θερμαίνει τὸ αἷμα, ταράζει τὰ νεῦρα, διεγείρει τὴ φαντασία. Ἡ ἁγία ἀγάπη γαληνεύει τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα, ἐνῶ συνάμα βυθίζει τὸν ἐσωτερικὸ ἄνθρωπο στὴν προσευχητικὴ σιωπή, στὴ νηφάλια μέθη τῆς ταπεινώσεως καὶ στὴν πνευματικὴ γλυκύτητα. Πολλοὶ ἀγωνιστές, ποὺ πῆραν τὴ φυσικὴ ἀγάπη γιὰ θεϊκή, προξένησαν ὑπερδιέγερση στὶς σωματικὲς καὶ φυσικὲς λειτουργίες τους. Καὶ ἡ μετάπτωση ἀπὸ τὴν κατάσταση τῆς ὑπερδιεγέρσεως στὴν κατάσταση τῆς παραφροσύνης εἶναι πολὺ εὔκολη. Ἔτσι, δὲν ἦταν λίγοι ἐκεῖνοι ποὺ θεώρησαν πὼς εἶχαν γεμίσει ἀπὸ χάρη καὶ ἁγιότητα, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα δὲν ἦταν παρὰ ἐλεεινὰ θύματα τῆς πλάνης τους. Στὴν Δυτικὴ Ἐκκλησία, ἀφότου ξέπεσε στὸν παπισμό, ἔγραψαν καὶ βιβλία, ὅπου, μέσα στὴν ψυχοσωματική τους ἔξαψη, παρουσιάζουν τὴν πλάνη ὡς θεία ἀγάπη»3.
Ὁ ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας σὲ λόγο του λέγει σχετικὰ μὲ τὴν ἀγάπη: «Εἶναι ὁλοφάνερο πὼς ἡ χαρὰ εἶναι ἀπόλυτα ἐφάμιλλη μὲ τὴν ὑπέρμετρη ἀγάπη καὶ ὅτι μὲ τὴν ἀγάπη συμβαδίζει ὁπωσδήποτε ἡ χαρὰ καὶ ἡ μεγάλη χαρὰ ἀκολουθεῖ τὴ μεγάλη ἀγάπη. Εἶναι λοιπὸν φανερὸ πὼς στὴν ἀνθρώπινη ψυχὴ εἶναι ἀποθησαυρισμένη μεγάλη καὶ θαυμαστὴ δύναμη ἀγάπης καὶ χαρᾶς, καὶ τότε ἐνεργεῖ τέλεια, ὅταν εἶναι παρὼν ὁ ἀληθινὰ χαριτωμένος καὶ ἀγαπητός. Αὐτὴν τὴν κατάσταση ὀνομάζει ὁ Σωτήρας “χαρὰν πεπληρωμένην”. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὅταν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἔρθη σὲ κάποιον καὶ τοῦ μεταδώση τὰ χαρίσματά Του, τὴν πρώτη θέση στοὺς καρποὺς ποὺ προέρχονται ἀπὸ Αὐτὸ κατέχουν ἡ ἀγάπη καὶ ἡ χαρά»4.
Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς στὴν ἑρμηνεία του στὶς Καθολικὲς Ἐπιστολές γράφει: «Γιατί ἡ ἀγάπη σὲ αὐτὸ συνίσταται: νὰ σπλαγχνίζεται τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ νὰ κατακρίνει τὴν ἁμαρτία, νὰ σώζει τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ νὰ καταδικάζει τὴν ἁμαρτία, νὰ λυπᾶται τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ νὰ καταστρέφει τὴν ἁμαρτία, νὰ ἀφαιρεῖ καὶ νὰ σβήνει τὴν ἁμαρτία ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Σὲ αὐτὸ συνίσταται ἡ μοναδικὴ “ἄδολη” φιλανθρωπία… Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ φαντασθεῖ πόσο λυπήθηκε καὶ ἀγάπησε τὸ ἀνθρώπινο γένος ὁ Θεάνθρωπος. Γιατί μόνο ὁ Θεός, διαμέσου τῆς φιλανθρωπίας, μπόρεσε νὰ σκεφθεῖ καὶ νὰ πραγματοποιήσει αὐτὸν τὸν τέλειο τρόπο σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὴν ἁμαρτία»5.
Ὁ ἅγιος Νικόδημος ἑρμηνεύοντας τό: «Ὁ δὲ Κύριος κατευθύναι ὑμῶν τὰς καρδίας εἰς τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ καὶ εἰς τὴν ὑπομονὴν τοῦ Χριστοῦ» σημειώνει: «Λέγοντας ὁ Παῦλος νὰ ἔχωμεν ὑπομονήν, ἐννοεῖ θλίψεις καὶ κινδύνους καὶ πειρασμούς, τοὺς ὁποίους πρέπει εὐχαρίστως καὶ μεγαλοψύχως νὰ ὑπομένωμεν ἡμεῖς οἱ Χριστιανοί. Μαζὶ μὲ τὴν ἀγάπην, ἥνωσε καὶ τὴν ὑπομονήν, ἐπειδὴ τοῦτο εἶναι τὸ νὰ ἀγαπᾶ τινας τὸν Θεόν, τὸ νὰ ὑπομένη διὰ τὸν Θεὸν τὰς συμβαινούσας θλίψεις καὶ νὰ μὴ ταράττεται»6.
1. Ἁγ, Ἰωάννου Κρονστάνδης Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου Ἐκδ. Παπαδημητρίου σελ. 275. 2. Ἁγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς Κυριακοδρόμιο Β΄Ἐπιμέλεια Π. Μπότση σελ. 183, 192. 3.Ἁγ. Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ Ἀσκητικὲς Ἐμπειρίες Α΄ σελ. 154. 4.Ἁγ. Νικολάου Καβάσιλα Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς Ἐκδ. Ἱ. Ἡ. Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος σελ. 81. 5. Ἀρχιμ. Ἰουστῖνος Πόποβιτς Οἱ τρεῖς Καθολικὲς Ἐπιστολὲς Ἰωάννου Ἐκδ. Ρηγοπούλου σελ. 96. 6. Ὁσίου Νικοδήμου Ἑρμηνεία εἰς τὰς Ἐπιστολάς Ἐκδ Κυψέλη τόμ. Γ΄ σελ. 128.
Ορθόδοξος Τύπος ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 2005
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου