«Έρχονται σε μένα καμιά φορά και αγόρια και
κορίτσια. Τα καημένα τα παιδιά και τι δεν έχουν κάνει, όλες τις αμαρτίες τις
σαρκικές τις έχουν κάνει, μα εγώ τ’ αγαπώ».
Ο Γέροντας
δεν δικαιολογούσε τις πράξεις των παιδιών, τις χαρακτήριζε ως σαρικές αμαρτίες,
αλλά συγχρόνως τα αγαπούσε σαν πολύτιμες ψυχές «υπέρ ων Χριστός απέθανε».
Με την αγάπη
του, τους προσείλκυε σαν μαγνήτης και τους θεράπευε σταδιακά από την
σαρκολατρεία τους. Η πατερική αυτή στάση του Γέροντα, παρεξηγήθηκε από μερικούς
συντηρητικούς που πένθησαν και μερικούς προοδευτικούς που πανηγύρισαν, για την
ίδια αιτία: Για το ότι τάχα ο Γέροντας «ανέχεται» τις σαρκικές αμαρτίες. Δεν
καταλάβαιναν ότι η αμαρτία δεν καταπολεμείται, ούτε με την μισαλλόδοξη καταδίκη
του αμαρτωλού, ούτε με την ένοχη νομιμοποίηση της πτώσης. Ο Γέροντας πολεμούσε
αποτελεσματικά την αμαρτία, αγαπώντας τον αμαρτωλό και βοηθώντας τον να
συνειδητοποιήσει την ευθύνη του για τις πτώσεις του και την δυνατότητα
απαλλαγής του απ’ αυτές και από την ενοχή με την μετάνοια και την εν Χριστώ
ζωή. Ήθελε να οδηγεί στην καινούρια ζωή και όχι να ταλαιπωρεί τις ψυχές με την
παλιά.
Σε μια μητέρα
έλεγε: «Να προσέχεις και να προσεύχεσαι,
τα παιδιά σου να μη πέσουν στη σαρκική αμαρτία. Βέβαια και με το λογισμό
αμαρτάνει κανείς, αλλά ελαφρότερα, ενώ με τη σαρκική συνεύρεση πολύ βαρύτερα,
γιατί μ’ αυτή γίνονται βαθιές αλλαγές και ζημιές στην ψυχή».
(Απόσπασμα από το βιβλίο του π. Γεωργίου Καλπούζου «Έφηβοι και
προγαμιαίες σχέσεις», σελ. 77-78)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου