Χριστιανοί
μου Ἀγαπητοί,
Μέ
κινητήρια δύναμη τή σταθερή καί ἀνόθευτη πίστη μας καί μέ ὁδηγό τόν ὑπέρλαμπρο ἀστέρα
τῆς Βηθλεέμ, ὑπακούοντας στό εὐλογημένο καί κοσμοχαρμόσυνο προσκλητήριο τῆς
φιλόστοργης Ἐκκλησίας μας, φθάσαμε καί ἐφέτος κατά τήν ἁγία αὐτή καί
συγκλονιστική νύχτα στόν ὁλοφώτεινο τοῦ Ναοῦ χῶρο, γιά νά δοῦμε μέ τά μάτια μας
«ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός».
Βλέπουμε
κατάπληκτοι νά ἐνδύεται ὁ ἅγιος, ὁ ἀχώρητος καί ἄφθαρτος Θεός τήν ἀλλοιωμένη
καί φθαρτή δική μας σάρκα, γιά νά φορέσει καί σ’ἐμᾶς τή θεοΰφαντη καί ἔνδοξη
στολή τῆς ἀφθαρσίας. Κατεβαίνει στήν ταλαίπωρη, κακοποιημένη καί κατασκότεινη γῆ
μας, γιά νά τή μεταμορφώσει σέ οὐρανό πολύφωτο. Μπαίνει στά μονοπάτια τῆς ἱστορίας,
γιά νά ἀναμορφώσει τήν ἀνθρωπότητα καί νά κοσμήσει τά ἀνθρώπινα ἤθη μέ τήν ἀναζωογονητική
Χάρη Του. Ἔρχεται στόν πολυστένακτο κόσμο μας, γιά νά προσφέρει πλούσια τήν ἀπύθμενη
ἀγάπη Του καί τήν εἰρήνη, πού τόσο μᾶς χρειάζονται καί λαχταροῦμε.
Εἶναι,
ὅμως, ἀπίστευτο, ἀδελφοί μου, ἀλλά ἀληθινό. Εἶναι ἀνεξήγητη, ἀλλά θλιβερή
πραγματικότητα. Δέν ὑπῆρχε τόπος γιά τή Βασίλισσα τοῦ κόσμου, τήν Παναγία μας.
Δέν εὑρέθη στοιχειῶδες κατάλυμα γιά τό Δημιουργό τοῦ παντός, τόν Κύριο καί
Δομήτορα τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς. Μέ ἄλλα λόγια, ὅταν ὁ Ἰωσήφ καί ἡ
παρθένος Μαριάμ βρίσκονταν στή Βηθλεέμ, συμπληρώθηκαν οἱ ἡμέρες γιά νά γεννήσει
καί ἡ Θεοτόκος γέννησε τό μονογενῆ Υἱό της καί τόν σπαργάνωσε καί τόν ἔβαλε στή
φάτνη, διότι δέν ὑπῆρχε θέση στό πανδοχεῖο, γιά νά διαμείνουν.
Σταῦλο,
λοιπόν, ἔδωσε ἡ ἀχάριστη ἀνθρωπότητα στόν ἐνσαρκωθέντα Θεό. Ἐπρόκειτο γιά ἕνα
σκοτεινό, ψυχρό καί ἀκάθαρτο σπήλαιο ἐντός λόφου, χωρίς παράθυρα μ’ ἕνα ἄνοιγμα
πρός τό φῶς καί μέ μόνιμους κατοίκους τά ζῶα. Δέν ἦταν τό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ ὁ
γραφικός τόπος πού παρουσιάζει ἡ φαντασία μας σέ ἐπίκαιρες ἑορταστικές ἐκδηλώσεις,
ἀλλά τό χειρότερο καί πλέον ἀκατάλληλο μέρος, γιά νά γεννηθεῖ ἄνθρωπος.
Ἦταν,
βέβαια, φυσική καί ἀναπόφευκτη αὐτή ἡ συμπεριφορά τοῦ ἀνθρώπου πρός τό
φιλάνθρωπο Θεό, διότι ἡ ἀνθρωπότητα τότε εἶχε ἐκφυλιστεῖ καί εἶχε μεταβληθεῖ σ’
ἕναν ἀπέραντο πνευματικό σταῦλο. Ἡ ἁμαρτία τῶν Πρωτοπλάστων καί οἱ ἁμαρτίες τῶν
ἀπογόνων τους εἶχαν ὡς ἀποτέλεσμα τήν ἀποσύνθεση. Κατάπτωση τῆς γυναίκας,
περιφρόνηση πρός τό παιδί, δουλεία, ἀκολασία, κακία, πάθη, ἀδικίες ἦταν τά
στίγματα τοῦ προχριστιανικοῦ κόσμου. Ὁ δυστυχής ἄνθρωπος δέν εἶχε κατανοήσει
τήν τιμή καί τήν ἀξία πού εἶχε ὡς «κατ’εἰκόνα Θεοῦ» Δημιούργημα καί γι’αὐτό
«παρεσυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς». Ἐξίσωσε,
δηλαδή, τόν ἑαυτό του μέ τά ἀνόητα ζῶα καί ἐξομοιώθηκε μέ αὐτά.
Σ’
αὐτόν τόν κόσμο γεννήθηκε ὁ Σωτήρας μας καί μέ τή χάρη τοῦ Βρέφους τῆς
Βηθλεέμ ἁγιάσθηκαν καί ἀρωματίσθηκαν μυριάδες ψυχῶν. Ἀπό τήν ἐποχή τῆς
Γεννήσεως τοῦ Λυτρωτῆ ὑπῆρξαν καί ὑπάρχουν ἀναρίθμητες ἅγιες ψυχές σ’ὅλα τά
κοινωνικά στρώματα καί σ’ ὅλα τά χριστιανικά ἔθνη.
Ἀλλά
τί τραγική εἰρωνεία! Καί σήμερα ἕνα μεγάλο μέρος τῆς ἀνθρωπότητας μοιάζει μέ
σταῦλο. Ἐνῶ ἦλθε ὁ Θεραπευτής πού περίμεναν, πολλοί παραμένουν καί σήμερα ἀθεράπευτοι.
Ἐνῶ ἦλθε ὁ Ἐλευθερωτής τῶν ψυχῶν, πολλοί ἐξακολουθοῦν νά εἶναι δεσμῶτες τῆς ἁμαρτίας.
Πλήθη πολλά ἀγνοοῦν τόν ἀληθινό Θεό καί προσκυνοῦν τά εἴδωλα καί τά κτίσματα Αὐτοῦ.
Τό ἐξωφρενικό εἶναι, ὅτι καί πλεῖστοι κατ’ ὄνομα χριστιανοί εἶναι μακράν τοῦ
Θεοῦ. Οἱ συνήθειές τους, οἱ λόγοι τους, οἱ πράξεις τους δέν ἔχουν σχέση μέ τό Εὐαγγέλιο.
Πολλοί μιλοῦν γιά τό Χριστό, ἀλλά στήν καθημερινότητά τους ἀρνοῦνται τό Χριστό
καί κινοῦνται χωρίς Αὐτόν. Οἱ καρδιές πολλῶν μοιάζουν μέ σταῦλο ὅπου ἐμφωλεύουν
τά διάφορα πάθη, τό ἄκρατο ἀτομικό συμφέρον, ὁ ἐγωισμός, ἡ φιληδονία, ἡ
ποικιλώνυμη κακία. Ἀλήθεια, πόσοι ἀπό μᾶς
συγκλονίζονται καί ἀγανακτοῦν, βλέποντας τά παιδιά μας συστηματικά νά
διδάσκονται τήν ἀθεΐα, τήν ἐγκληματικότητα νά παίρνει ἀνεξέλεγκτες διαστάσεις,
τήν Πολιτεία νά ὑπονομεύει τόν πατροπαράδοτο θεσμό τῆς οἰκογένειας, τά
ναρκωτικά νά ἔχουν ἁλώσει τά σχολεῖα, τή φαυλότητα νά κατακλύζει πολλούς
τομεῖς τῆς κοινωνίας μας;
Ὁ
θεοποιημένος ὑλικός πολιτισμός δέν μπορεῖ νά διαλύσει τό σκοτάδι τῆς ἠθικῆς
νύχτας καί τά ποικίλα ἀδιέξοδα τῆς ὑλιστικῆς καί ἄθεης ζωῆς. Εἶναι μέγιστη ἀνάγκη,
ἀδελφοί μου, νά πλησιάσουμε ἐμεῖς στό Σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ καί νά διερευνήσουμε
τίς καρδιές μας. Νά ἐξετάσουμε μήπως τό ὑλικό συμφέρον μᾶς ἔχει ἐγκλωβίσει
στή γῆ. Μήπως τά διάφορα πάθη ἔχουν καταλάβει τήν ψυχή μας καί γιά τό Σωτῆρα
μας δέν ὑπάρχει τόπος. Μήπως διαβάζουμε πολλά βιβλία καί ρυπαρογραφήματα καί τό
ἱερό Εὐαγγέλιο μᾶς εἶναι ἄγνωστο. Μήπως ὁ Ἱερός Ναός καί τά ἄχραντα μυστήρια εἶναι
ξένα γιά μᾶς.
Μέ
αὐτές τίς σκέψεις καί μέ τήν ἐλπίδα ὅτι θά ἀγωνιστοῦμε νά ἐπανενθρονίσουμε στήν
καρδιά μας τόν ἐνανθρωπήσαντα Κύριό μας, ἐγκάρδια χαιρετίζω τόν εὐαγῆ ἱερό Κλῆρο,
τόν εὐσεβῆ λαό τῆς Μητροπόλεώς μας καί τούς προσφιλεῖς μας Ἀποδήμους, εὐχόμενος
ὑγεία, χαρά, εἰρήνη καί κάθε εὐλογία πού ἔχει ἀφετηρία της τή φάτνη, ὅπου
ταπεινά γεννήθηκε ὁ Χριστός.
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2013
Θερμός
Εὐχέτης πρός τόν Γεννηθέντα Κύριο
