Η μελέτη για την
γένεση και τις δομές της χριστιανικής λατρείας προϋποθέτει την γνώση της
αντίστοιχης εβραϊκής. Τούτο σαφώς δεν σημαίνει ότι η χριστιανική λατρεία
αποτελεί προϊόν ή και προέκταση της εβραϊκής, αλλά τοιουτοτρόπως εξετάζεται το
περιβάλλον στο οποίο γεννάται και αναπτύσσεται η σύνθεση της ορθόδοξης
λειτουργικής ζωής καθώς επίσης και η κριτική της στάση έναντι της εβραϊκής
λατρείας[1].
Το “Αμήν” πρωτίστως
χρησιμοποιείται ως επιστέγασμα των προσευχών στις Ακολουθίες της Συναγωγής.
Επιπρόσθετα, παρακολουθείται η χρήση του και στο τέλος του ευχαριστήριου ψαλμού
του Δαβίδ. Η θέση και ο ρόλος του “Αμήν” στο πέρας των προσευχών σημαίνει δύο
βασικά πράγματα. Πρώτον, την επιβεβαίωση των όσων λέχθηκαν και δευτερευόντως
την βεβαιότητα ότι ο Θεός θα εισακούσει την προσευχή που προηγήθηκε.
Αν εξετάσουμε
ακόμη βαθύτερα την έννοια της λέξεως αυτής φαίνεται να έχει έναν χαρακτήρα
δεσμευτικό, δηλώνει δηλαδή την υπευθυνότητα που καλείται να δείξει ο άνθρωπος
απέναντι στον Θεό και στον (όποιον) όρκο του[2].
Ήδη από την
πρώτη Χριστιανική Εκκλησία ο όρος υιοθετείται και παρατηρείται πολλάκις στην
Καινή Διαθήκη, με την αυτήν ακριβώς απήχηση. Στην αρχαιότερη προσευχή που
χαρακτηρίζει την πρώτη Εκκλησία (εκείνη της Α’ Επιστολής του Κλήμεντος Ρώμης,
προς Κορινθίους) η λέξη “Αμήν” την επισφραγίζει και υπογραμμίζει την λειτουργία
του όρου, εντεύθεν.
Το “Αμήν” στην
χριστιανική λατρεία συναντάται ως εξής : στην εισαγωγή διακηρύξεων του Κυρίου,
μετά από δοξολογικές φράσεις που απευθύνονται προς τον Θεό Πατέρα ή τον Ιησού
Χριστό, ενισχύει την μεσιτεία του Κυρίου στην προσευχή προς τον Θεό,
ολοκληρώνει την ευχαριστία προς τον Θεό, συνυφαίνεται με άλλες προσευχές ή
ύμνους. Τέλος, η απαγγελία και η χρήση του από την Εκκλησία δηλώνει την ενότητά
της με τους “εκλεκτούς” του Παραδείσου, στον ουρανό[3].
Δήμητρα Γ. Σαρρή
(φοιτήτρια τμήματος
Θεολογίας, Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου