Το ΨΑΛΤΗΡΙ είναι η γονική μήτρα της Νοεράς Προσευχής, το έφορο χώμα που ευδοκιμεί ο σπόρος της Ευχής

 

Πως να διαβάζουμε το Ψαλτήρι; | Στο ερώτημα απαντά ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος

 

Αποφθέγματα από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση

 

«Ἡ με­τά­νοι­α εἶ­ναι με­γά­λη ἀ­ρε­τή», ἔ­λε­γαν οἱ πα­λαι­οί, «καί χω­ρίς αὐ­τήν δέν σω­ζό­μα­στε».    

«Ὅ­σοι ἔ­με­ναν στήν με­τά­νοιά τους μέ­χρι τέ­λους, ἔ­κα­ναν ἀ­ρε­τή». 

«Ἡ προ­σευ­χή, ἄν δέν τήν ἀ­φή­σης, δέν σέ ἀ­φή­νει· Αὐ­ξά­νει. Μόνο νά μήν ἀ­με­λή­σου­με». 

«Διά τῆς προ­σευ­χῆς ἔρ­χε­ται πολ­λές φο­ρές τό­ση χά­ρις, πού δέν ἀν­τέ­χει ὁ ἄν­θρω­πος. Ἄν θέ­λη νά με­τα­κι­νη­θῆ, δέν μπο­ρεῖ, σβαρ­νι­έ­ται. Ἄν εἶ­ναι ὄρ­θιος, λυ­γί­ζουν τά γό­να­τά του. Καί με­τά ὁ ἄν­θρω­πος πα­ρα­κα­λᾶ τόν Θεό νά τόν πά­ρη κοντά Του». 

«Ὅ­λοι μας, ὅ­ταν θά βγῆ ἡ ψυ­χή μας, θά ἐ­λε­ει­νο­λο­γοῦ­με τόν ἑ­αυ­τό μας, για­τί δέν κά­να­με πε­ρισ­σό­τε­ρα ἀ­πό ὅ­σα κά­να­με». 

«Ὅ­ταν ἕ­νας πα­ρα­δελ­φός λέ­η ψέμ­α­τα, οὔ­τε φι- λί­α μπο­ρεῖς νά ἔ­χης οὔ­τε ἀ­δελ­φοσύ­νη μπο­ρεῖ νά ἀνα­πτυ­χθῆ». 

«Ὁ ἄν­θρω­πος πρέ­πει διά τῆς προ­σευ­χῆς νά ἀπο­κτή­ση πο­νε­τι­κή ψυ­χή. Νά μήν εἶ­ναι ἀ­δι­ά­φο­ρος στoν πό­νο τοῦ ἄλ­λου». 

«Ὁ μο­να­χός ἔ­χει με­γά­λη ἀ­ξί­α καί με­γά­λη εὐ­θύ­νη». 

«Οἱ πα­τέ­ρες πού ἔ­κα­ναν ὑ­πα­κοή, ὑ­πο­μο­νή καί ἐ­κοι­μή­θη­καν ἐ­δῶ στό Μο­να­στή­ρι, ἔ­χω πλη­ρο­φο­ρί­α ὅ­τι σώ­θη­καν». 

Εἶ­πε Γέρων: «Πε­νῆν­τα πέν­τε χρό­νια εἶ­μαι ἐ­δῶ. Ἐ­χθές ἦρ­θα, αὔ­ριο φε­ύ­γω».   

Εἶ­πε Γέ­ρων: «Μία φο­ρά πού ἔ­κα­να κα­νό­να τή νύ­χτα στό κελ­λί μου εἶ­δα φῶς καί αἰ­σθάν­θη­κα μία ἀλ­λοί­ω­ση». 

Εἶ­πε Γέρων: «Ὅ­ταν βλέ­πης κά­τι κα­λό σέ κά­ποι­ον, νά τό μι­μῆ­σαι. Ὅ­ταν βλέ­πης κά­τι ἄ­σχη­μο, μή δί­νης ση­μα­σί­α». 

Εἶ­πε Γέ­ρων: «Τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος εἶ­ναι με­γά­λη ἀρ­γί­α. Αὐ­τή τήν ἡ­μέ­ρα οὔ­τε καί τά χε­λι­δό­νια δέν κτί­ζουν τήν φω­λιά τους».    

Εἶ­πε Γέ­ρων: «Ὅ­ποι­ος τι­μᾶ τόν ἄ­ξιον ἱ­ε­ρέ­α, τι­μᾶ τόν ἄν­θρω­πο ἐ­πει­δή ἔ­χει ἀ­ρε­τή. Ὅ­ποι­ος τι­μᾶ τόν ἀ­νά­ξιον ἱ­ε­ρέ­α, τι­μᾶ τήν ἱ­ε­ρω­σύ­νη». 

Εἶ­πε Γέρων: «Ὅ­ταν ἔρ­θη ἡ χά­ρις τοῦ Θε­οῦ, ἀ­πό ἄ­γριος ὁ ἄν­θρω­πος γί­νε­ται ἥμε­ρος». 

Εἶ­πε Γέρων: «Καί τά πνευ­μα­τι­κά καί τά μου­σι­κά, ἄν τ᾿ ἀ­φή­σης, σ᾿ ἀ­φή­νουν καί αὐ­τά».  

Εἶ­πε Γέρων: «Ὅ­σο γυ­ρί­ζεις, τό­σο μυ­ρί­ζεις». (Δη­λα­δή ὅ­σο τρι­γυρ­νᾶς, τό­σο ζη­μι­ώ­νε­σαι πνευ­μα­τι­κά).  

Εἶ­πε Γέρων: «Ὅ­ταν φθά­σου­με στήν προ­σευ­χή, πα­ραι­το­ύ­με­θα ἀπ᾿ ὅ­λα τά πράγ­μα­τα. Δέν θέ­λο­υμε τί­πο­τε ἄλ­λο. Τό πλή­ρω­μα τῆς προ­σευ­χῆς εἶ­ναι ἡ ἀ­γά­πη καί ἡ τα­πε­ί­νω­ση. Αὐ­τά δέν ἐ­ξη­γοῦν­ται εὔ­κο­λα». 

Εἶ­πε Γέ­ρων: «Ὅ­ποι­ος μι­λᾶ γιά ἀ­ρε­τές, κρύ­βει τά πά­θη του, καί ὅ­ποι­ος μι­λᾶ γιά πά­θη, κρύ­βει τίς ἀ­ρε­τές του». 

Εἶ­πε Γέ­ρων: «Τό πε­τρα­χή­λι (ὁ ἱ­ε­ρο­μό­να­χος) εὔ­κο­λα σκα­λώ­νει στόν κό­σμο». 

Εἶ­πε Γέ­ρων:  «Νά  μήν  ἀ­φή­νω­με τήν Ἐκ­κλη­σί­α (ἀ­κο­λου­θί­α). Ὅ­σα Κελ­λιά τήν ἄ­φη­σαν, ἐ­ρή­μω­σαν».  

Εἶ­πε Γέ­ρων: «Ὁ μο­να­χός, ἄν δέν ἀ­πο­κτή­ση ἀ- κτη­μο­σύ­νη καί παρ­θε­νί­α, δέν πέ­τυ­χε τί­πο­τε. Νη­στεῖ­ες καί τέ­τοι­α κά­νουν καί οἱ λα­ϊ­κοί». 

Εἶ­πε Γέ­ρων: «Ὅ­ταν θέ­λης νά μά­θης τό θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ γιά κά­τι, πρέ­πει νά εἶ­σαι νε­κρός ἀ­πό τό δι­κό σου θέ­λη­μα. Κά­νε κομ­πο­σχο­ί­νι ὁ Θε­ός νά φω­τί­ση ἐ­κεῖ­νον πού θά ρω­τή­σεις. Κα­λόν εἶ­ναι αὐ­τός νά ἔ­χη φό­βο Θε­οῦ καί νά τοῦ ἔ­χης ἐμ­πι­στο­σύ­νη». 

Εἶ­πε Γέρων: «Κα­λά καί ἅ­για εἶ­ναι καί τά ψαλ­σί­μα­τα καί οἱ ἀ­κο­λου­θί­ες μέ νο­ή­μα­τα ἁ­γι­α­σμέ­να, ἀλ­λά ἡ εὐ­χή εἶ­ναι κά­τι ἀ­νώ­τε­ρο. Μέ τό ψάλ­σι­μο δέν μπο­ρεῖς νά πα­ρα­κο­λου­θῆς πάν­το­τε τά νο­ή­μα­τα, καί αὐ­τό εἶ­ναι σάν κα­τα­φρό­νη­ση πρός τόν Θεό. Σάν νά συ­νο­μι­λᾶς μέ τόν Θεό καί νά μήν προ­σέ­χης, νά μή δί­νης ση­μα­σί­α στήν συ­νο­μι­λί­α. Αὐ­τό εἶ­ναι πο­λύ βα­ρύ». 

Εἶ­πε γέ­ρων ψάλ­της: «Ἐ­μᾶς, ἂν δέν ἔ­χου­με τα­πεί­νω­ση κα­θα­ρή καί ἂν ὁ νοῦς μας δέν εἶ­ναι στόν Κύ­ριο τῆς Δόξης πού σταυ­ρώ­θη­κε γιά μᾶς, δέν μᾶς ἀ­κού­ει ὁ Θε­ός ὅ­ταν ψάλ­λου­με». 

Ἔ­λε­γε Γέ­ρων: «Ἄ­κου­γα συμ­βου­λές καί νου­θε­σί­ες ἀ­πό δι­α­φό­ρους καί δέν μέ ἄγ­γι­ζαν. Ὅ­ταν πή­γαι­να στόν πα­πα–Ἐ­φραίμ τόν Κα­του­να­κι­ώ­τη, ὅ,τι μοῦ ἔ­λε­γε ἔμ­παι­νε μέ­σα στήν ψυ­χή μου, για­τί αὐ­τά πού μοῦ ἔ­λε­γε, τά εἶ­χε ζή­σει, ἦ­ταν βι­ώ­μα­τά του». 

Πηγή: www.enromiosini.gr

«Η ωραιότερη συνάντηση» - Παρέα της Τρίτης, 02 Φεβρουαρίου 2021

 Πηγή: www.eulogia.gr

Το Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής

 

Νικόλαος Γεωργαντώνης

θεολόγος - ιεροψάλτης

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2020

           
Το Αποστολικό ανάγνωσμα που θα ακουστεί την ερχόμενη Κυριακή είναι από την επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς τους Εφεσίους. Συγκεκριμένα, περιλαμβάνει απόσπασμα από το Δ’ Κεφάλαιο, στίχους 1 με 7.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Πρωτότυπο Κείμενο

«Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς ἐγὼ ὁ δέσμιος ἐν Κυρίῳ ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθητε, μετὰ πάσης ταπεινοφροσύνης καὶ πρᾳότητος, μετὰ μακροθυμίας, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ, σπουδάζοντες τηρεῖν τὴν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης. ἓν σῶμα καὶ ἓν Πνεῦμα, καθὼς καὶ ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν·εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα·εἷς Θεὸς καὶ πατὴρ πάντων, ὁ ἐπὶ πάντων, καὶ διὰ πάντων, καὶ ἐν πᾶσιν ἡμῖν. Ἑνὶ δὲ ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ.»

Απόδοση

«Σας παρακαλώ, λοιπόν, και σας εξορκίζω εγώ, ο οποίος είμαι φυλακισμένος και αλυσοδεμένος δια το όναμα του Κυρίου, να ζήτε και να συμπεριφέρεσθε, όπως ταιριάζει εις την υψηλήν κλήσιν, με την οποίαν έχετε προσκληθή από τον Θεόν. Δηλαδή να ζήτε και να φέρεσθε με κάθε ταπεινοφροσύνην και πραότητα, με ανοχήν απέναντι των άλλων και μεγαλοκαρδίαν, ανεχόμενοι ο ένας του άλλου τας αδυναμίας με αγάπην, να επιμελήσθε και να αγωνίζεσθε να διατηρήτε την ενότητα, με την οποίαν το Πνεύμα το Αγιον σας έχει συνδέσει, έχοντες ως σύνδεσμον την ειρήνην, η οποία θα βασιλεύη μεταξύ σας και θα σας ενώνη εις ένα πνευματικόν σώμα. Είσθε ένα πνευματικόν σώμα και έχετε ένα και το αυτό Πνεύμα Αγιον, που σας ζωογονεί, καθώς επίσης έχετε κληθή όλοι εις μίαν και την αυτήν ελπίδα της κλήσεώς σας. Ενας και μόνος είναι ο Κυριος, μία είναι η πίστις όλων των Χριστιανών, ένα το βάπτισμα που έχουν λάβει. Ενας και μόνος ο Θεός και Πατήρ όλων, αυτός ο οποίος κυριαρχεί επί όλων ανεξαιρέτως και δια μέσου όλων ενεργεί και φανερώνει την αγαθήν του πρόνοιαν, και μέσα εις όλους μας κατοικεί. Εις τον καθένα δε από ημάς εδόθη η χάρις, τα χαρίσματα και αι δωρεαί, σύμφωνα με το μέτρον, με το οποίον δικαίως και σαφώς μοιράζει ο Χριστός τας δωρεάς του. (Ας μη υπάρχουν, λοιπόν, ζηλοφθονίαι μεταξύ σας, διότι τα χαρίσματα είναι δώρα του Θεού, δια την εξυπηρέτησιν όλων).»

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

            Ο λόγος του Θεού είναι πάντα επίκαιρος, σε όποια εποχή και αν εξεταστεί. Αν και φυλακισμένος, ο απόστολος Παύλος νοιαζόταν για το χριστιανικό πλήρωμα της Εκκλησίας. Αυτό δείχνει και πως πρέπει να εργάζονται οι συνεχιστές των Αποστόλων δηλαδή οι Αρχιερείς και ιερείς της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ότι και αν γίνεται, θα πρέπει η πρώτη και τελευταία έγνοια τους να είναι το ποίμνιο τους και τίποτα άλλο. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα αμελούν τις οικογένειες τους αλλά δεν θα πρέπει να έρχεται τίποτα εμπόδιο στο έργο τους.

            Εξηγεί ο Απ. Παύλος ότι ένας είναι ο Θεός, μια Αλήθεια με ένα βάπτισμα. Σε μια εποχή που είναι εύκολο να παρερμηνευτούν ορισμένα σημεία του δόγματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, έρχεται ο λόγος του Αποστόλου να ξεκαθαρίσει τα πράγματα. Είναι δύσκολο να γνωρίζει ένας Χριστιανός ακριβώς όλες τις διδασκαλίες της Εκκλησίας. Αλλά δεν σημαίνει ότι δεν είναι εφικτό. Η δυνατότητα στην έρευνα της πίστεως έγκειται στην θέληση του καθενός. Με προσευχή, θέληση και την καθοδήγηση του πνευματικού πατέρα, μπορεί κάποιος να κινηθεί ασφαλώς προς την μελέτη της Ορθοδόξου πίστεως. Όλα ξεκινούν και τελειώνουν στην θέληση για την εξέλιξη της πνευματικής ζωής.

            Κλείνει το ανάγνωσμα με την πρόταση ότι ο καθένας έχει λάβει κάποιο χάρισμα που δόθηκε από τον Χριστό. Είναι χρέος του κάθε πιστού να γνωρίσει το χάρισμα που έλαβε και να το καλλιεργήσει. Δεν θα πρέπει να γίνει σαν τον δούλο που αντί να αυξήσει το τάλαντο που του έδωσε ο κύριος του, το έκρυψε στη γη.

            Σε μια εποχή με αυξημένη αβεβαιότητα και δυσκολίες ένα πράγμα λειτουργεί ως άγκυρα σωτηρίας: ο Κύριος Ιησούς Χριστός! Η πίστη δεν θα πρέπει να χαθεί γιατί εάν χαθεί τότε ο άνθρωπος χάνει κάθε ελπίδα. Το πιο επικίνδυνο όπλο του διαβόλου εναντίον των Χριστιανών είναι η απελπισία. Με αυτό αποδομεί τον άνθρωπο και τον φτάνει μέχρι και την απώλεια της ψυχής του. Είναι άκρως αναγκαίο να μην επιτραπεί να γίνει αυτό. Ότι και να έρθει, ότι και να κάνει ο άνθρωπος, με την μετάνοια και εξομολόγηση όλα διορθώνονται. Αυτό που θα πρέπει να κοιτά ο άνθρωπος δεν είναι την αποφυγή του πόνου, της δοκιμασίας, ακόμη και του θανάτου με κάθε μέσο αλλά της κατάλληλης προετοιμασίας για την ώρα που θα έρθουν αυτά να είναι έτοιμος ο πιστός Χριστιανός να τα δεχτεί με θάρρος, όμοιο των μαρτύρων της Εκκλησίας. Με αυτό το πνεύμα, θα καταφέρουμε συν Θεώ να Τον πλησιάσουμε.

ΟΜΙΛΙΑ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΛΟΥΚΑ ΦΙΛΟΘΕΙΤΗ 7-10-20

 

« Μην φοβάστε είμαστε αήττητοι ! » - Παρέα της Τρίτης, 24 Νοεμβρίου 2020

 

Γέρων Εφραίμ Αριζόνα 1992.Ο Αόρατος Πόλεμος - Spiritual Warfare. Ομιλία στα Ελληνικά και Αγγλικά

 Αυτό το βίντεο γυρίστηκε το 1992 στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία του Τιμίου Σταυρού στο Pittsburgh, μετά από μια αναπάντεχη επίσκεψη του Γέροντος Εφραίμ. Υπάρχει παράλληλα Αγγλική μετάφραση στα όσα λέει ο Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας.

«Οικογένεια. Εργαστήρι Αγιότητας» - Ομιλία π. Γεώργίου Σχοινά στην Ε.ΡΩ. Κομοτηνής

 

Η ορθή τελετουργική τάξη κατά την ψαλμώδηση του Ν' ψαλμού, ευθύς αμέσως μετά την ανάγνωση του εωθινού Ευαγγελίου της Κυριακής!

 Δημητρίου Π. Λυκούδη

Θεολόγου – Φιλόλογου

Υπ. Δρα Παν/μίου Αθηνών

Πρόκειται για ένα ακόμη ζήτημα λειτουργικής και τελετουργικής τάξης. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι τηρούμε σχολαστικά και άβουλα όσα προτάσσονται, αλλά θελημένα και εκούσια, καθώς έτσι, συμβάλουμε στην εύρυθμη συνέχεια της ακολουθίας και, κυρίως, ακολουθούμε με ακρίβεια το λειτουργικό έθος και την ορθή τυπική διάταξη της Εκκλησίας μας.

Ευθύς. αμέσως, μετά την ανάγνωση του αναστάσιμου χαιρετισμού "Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι..." (αναφερόμαστε στον κυριακάτικο Όρθρο), ψάλλεται (απαγγέλεται εμμελώς) ο Ν' ψαλμός από τους δυο χορούς των ιεροψαλτών, ανά στίχο, αρχομένου, ασφαλώς, του πρωτοψάλτου. Οι ιεροψάλτες, συνηθίζεται να κατέρχονται ελαφρώς από τη θέση τους, στο πρώτο σκαλί του αναλογίου τους, ως ένδειξη σεβασμού και τιμής προς το ιερό Ευαγγέλιο, το οποίο πρόκειται να εξέλθει από το άγιο βήμα, εντός ολίγου. Στη θέα του ιερού Ευαγγελίου οι ιεροψάλτες κάνουν υπόκλιση, στο Ευαγγέλιο, όχι στον ιερέα, και ανέρχονται και πάλι στην κανονική τους θέση για να συνεχίσουν το έργο τους. Προσοχή! Δεν αποτελεί λειτουργικό έθος να κατέρχονται οι ιεροψάλτες για να ασπασθούν το Ευαγγέλιο, πολύ δε, περισσότερο, αποτελεί καινοτομία η προσέγγιση του Ευαγγελίου προς αυτούς, μια κίνηση που κάνει ο προεστώς ιερέας για να δώσει στους ιεροψάλτες τη δυνατότητα να ασπασθούν το Ευαγγέλιο. Είναι λάθος και αντιπαραδοσιακή όλη η παραπάνω ενέργεια.

Άλλωστε, έχουμε τονίσει ότι οι ιεροψάλτες δεν κατέρχονται ποτέ από το αναλόγιο, ούτε στην περίπτωση που ιερουργεί ή χοροστατεί Αρχιερέας για να πάρουν "ευχή". Κάνουν υπόκλιση και μένουν σε αυτό (1). Η περίπτωση, δε, ο πρωτοψάλτης να κάμνει λάθος και να κατέρχεται να προσκυνήσει και ο Λαμπαδάριος, αν και σωστός, να παραμένει στη θέση του, πάνω απ᾿όλα, θυμίζει εκτέλεση σκηνών επί θεατρικού δρώμενου (ή, αλλέως, "τσίρκο"). Ο Λαμπαδάριος ιεροψάλτης είναι υποχρεωμένος ν᾿ακολουθεί "πιστά" όσα κάμνει ο πρωτοψάλτης, ακόμη και τα "λάθη" του, τρόπον τινά!

Ο προεστώς ιερέας, ο οποίος και αναγιγνώσκει (κανονικά απαγγέλεται εμμελώς) το εωθινό Ευαγγέλιο της Κυριακής, στο άκουσμα του στίχου "Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην..." και αυστηρά ως προς την εφαρμογή του χρονικού σημείου, μόνο τότε, εξέρχεται από το άγιο βήμα κρατώντας το ιερό Ευαγγέλιο και κινείται προς τον Σολέα. Στέκεται στο σημείο εξόδου του Σολέα προς τον υπόλοιπο Ναό και υπομονετικά, φέρων το βλέμμα και τους οφθαλμούς του προς τη γη, αναμένει να προσκυνήσει το Ευαγγέλιο όλος ο λαός. Προσοχή! Τα χέρια του ιερέα είναι καλυμμένα! Δεν ασπαζόμαστε με χειροφίλημα τα χέρια του ιερέα, αλλά μόνο το ιερό Ευαγγέλιο (2), το οποίο συμβολίζει τον Κύριο Ιησού Χριστό και, όλως ιδιαιτέρως, εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, η όλη στάση συμβολίζει την ανάμνηση της παρουσίας του Χριστού στους μαθητές Του, ευθύς αμέσως, μετά την Ανάσταση (3).

Μετά την προσκύνηση του Ευαγγελίου, η οποία όχι απλά είναι πρέπον, αλλά επιβάλλεται να γίνεται με κάθε τιμή, ιεροπρέπεια και απόλυτη ησυχία, ο ιερέας επιστρέφει εντός του ιερού βήματος μετά του Ευαγγελίου. Η συνήθεια να τοποθετείται το Ευαγγέλιο στο προσκυνητάρι έως το πέρας της Θείας Λειτουργίας, δήθεν, για να προσκυνήσουν όσοι δεν ήταν παρόντες την πρέπουσα στιγμή, είναι απαράδεκτη, νεοτερική.

Η θέση του ιερού Ευαγγελίου είναι εντός του ιερού βήματος, επί της αγίας Τραπέζης. Πέραν, βέβαια, της αχαρακτήριστης ενέργειας (διότι έχουμε δει και τέτοιες εικόνες), μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας και, κυρίως, στις περιπτώσεις που λειτουργεί ένας ιερέας ή όταν κάνει κατάλυση, το Ευαγγέλιο να μεταφέρεται εντός του ιερού βήματος στα χέρια του νεωκόρου, του ιεροψάλτου ή όποιου άλλου πρόσφορου και καλοδιάθετου πιστού. Αυτές οι κινήσεις είναι απαράδεκτες και δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με λειτουργική Παράδοση και την τάξη της Εκκλησίας μας.

Άνευ σχολαστικότητας, λοιπόν, εφαρμόζοντας, όμως, την όλη λειτουργική και εκκλησιαστική μας Παράδοση, ας παραμείνουμε πιστοί σε όσα οι Πατέρες μάς κληροδότησαν και μάς δίδαξαν. Πιστοί στην εφαρμογή της τυπικής διάταξης και του λειτουργικού τυπικού που έχει και φέρει η Ορθόδοξη Εκκλησίας μας.

Παραπομπές:

1. Ασφαλώς, οι ιεροψάλτες δύνανται να κατέρχονται ελαφρώς, να ίστανται, δηλαδή, στο πρώτο σκαλί του αναλογίου τους σε ένδειξη σεβασμού και τιμής, σε συγκεκριμένα σημεία και χρονικές στιγμές των ιερών ακολουθιών και, δη, αυτής της Θείας Λειτουργίας.

2. Πρβλ., Ιωἀν. Φουντούλη, Λειτουργική Α', Εισαγωγή στη Θεία Λατρεία, Θεσσαλονίκη 2004, σελ. 75-76.

3. Άλλωστε, ο προεστώς ιερέας αναγιγνώσκει τα εωθινά ευαγγέλια της Κυριακής εντός του ιερού βήματος και όχι εκτός, και, μάλιστα, στο δεξιό μέρος της Αγίας Τράπεζας, ως ο άγιος άγγελος, δηλαδή, έμπροσθεν του Παναγίου Τάφου του Σωτήρος Χριστού.

Σημείωση: Η ως άνω λειτουργική απορία αποτελεί μέρος του νέου πονήματος του κ. Δημητρίου Π. Λυκούδη, Θεολόγου-Φιλολόγου, υπό τον τίτλο "Λειτουργικά Ζητήματα", τόμος Α', που μέσα του ερχόμενου μήνα κυκλοφορεί.

Πηγή: dimitrislikoudis.blogspot.gr,  https://naxioimelistes.blogspot.com/2017/09/blog-post_4.html?spref=fb