-
Πάτερ, γιατί
κάνουμε τα μνημόσυνα, αφού «εν τω Άδη
ουκ έστι μετάνοια»;
-
Διάβασες την επιμνημόσυνη Ακολουθία καμιά φορά
προσεκτικά;
-
Όχι!
-
Να τη διαβάσεις! Δεν μιλά πουθενά για μετάνοια.
Αναφέρει μόνο εκφράσεις όπως: «Ανάπαυσον
την ψυχήν του δούλου Σου… Ως αγαθός και φιλάνθρωπος Θεός συγχώρησον…»
κ.τ.τ… Αυτό που συμβαίνει, καλό μου παιδί, είναι το εξής: Ένας υπόδικος
καταδικάζεται σε θάνατο (ο αμαρτωλός για την κόλαση). Οι συγγενείς του και η
μητέρα του (η Εκκλησία) κάνουν αίτηση χάριτος (επιμνημόσυνη δέηση) στον ανώτατο
άρχοντα (τον Θεό). Αν Αυτός θέλει, χαρίζει την ποινή στον κατάδικο. Αν δεν
θέλει η ποινή εκτελείται.
-
Μα καλά, Γέροντα,
το έλεος του Θεού επεκτείνεται και στην κόλαση;
-
Αφού, παιδάκι μου, είναι άπειρο, υπάρχει χώρος ή
κατάσταση που να το εμποδίσουν να επεκταθεί;
Απόσπασμα από το
βιβλίο «ΥΠΟΘΗΚΕΣ ΖΩΗΣ από τη διδασκαλία του πατρός Επιφανίου» - Έκδοσις Ιερού
Ησυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνας, σελ. 243
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου