Η ΔΙΑΚΩΜΩΔΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 

Εν Πειραιεί τη 23^η  Ιουλίου 2015.

 

Η ΔΙΑΚΩΜΩΔΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

        Η κωμωδία και η σάτιρα είναι επινόηση της ελληνικής σκέψεως. Είναι υψηλή τέχνη, μέσω της οποίας οι αρχαίοι μας πρόγονοι δεν είχαν σκοπό απλά να «χασκογελούν», όπως νομίζουν κάποιοι σημερινοί ανιστόρητοι και άμοιροι της αρχαιοελληνικής σκέψεως, αλλά είχε ως στόχο να διδάξει, μέσω της ευθυμίας. Να περάσει στους θεατές υψηλά θρησκευτικά, πνευματικά, κοινωνικά και ηθικά μηνύματα. Άλλωστε το θέατρο ήταν για τους αρχαίους μας προγόνους το «σχολείο του λαού» και γι’ αυτό «επιδοτούνταν» τα εισιτήρια για να μπορούν και οι οικονομικά ασθενείς να παρακολουθούν τις δραματικές παραστάσεις.

       Κάποιοι κακεντρεχείς και ανιστόρητοι υποστηρίζουν και συκοφαντούν τον Χριστιανισμό ως δήθεν εχθρό της χαράς και της ευθυμίας, ως εχθρό του θεάτρου. Η αλήθεια είναι διαφορετική. Μέσα στα αγιογραφικά κείμενα παίρνονται εικόνες από την καθημερινή ζωή και πολλές φορές από το θέατρο. Πολλοί μελετητές υποστηρίζουν πως πολλές τελετουργικές πράξεις της Εκκλησίας μας έχουν (εξωτερικές μόνο) επιδράσεις από το αρχαίο δράμα. Η Εκκλησία μας βεβαίως αντιτάχτηκε στο θέατρο και ειδικά στην κωμωδία, αλλά όχι στο κλασσικό θέατρο. Αντιτάχτηκε στο απόλυτα παρηκμασμένο θέατρο και τη χυδαία σάτιρα των ελληνιστικών, ρωμαϊκών και πρωτοβυζαντινών χρόνων, το οποίο δεν διδάσκονταν στα θέατρα, αλλά στα χαμαιτυπεία και τα κακόφημα καταγώγια, όχι για να διδάξουν πλέον υψηλά νοήματα, αλλά για  να διαδώσουν την ανηθικότητα. Είναι γνωστό πως στα χρόνια αυτά το θέατρο και η σάτιρα είχε περάσει στα χέρια των διαβόητων «Βακχών», διαφόρων ομίλων, οι οποίοι είχαν ως στόχο την κραιπάλη και τις ασωτίες. Ας σημειωθεί πως στα ρωμαϊκά χρόνια είχαν απαγορευτεί, με την ποινή του θανάτου οι βακχικοί σύλλογοι και οι εκδηλώσεις τους.

      Για το πόσο «εχθρική» υπήρξε η Εκκλησία για το θέατρο αποδεικνύεται περίτρανα από το γεγονός ότι η ίδια καλλιέργησε στις τάξεις Της το κλασσικό και διδακτικό θέατρο, δημιουργώντας αξιόλογα δείγματα, όπως για παράδειγμα το θαυμάσιο δράμα «Χριστός Πάσχων», το οποίο έχει εφάμιλλη αξία με τα έργα των αρχαίων κλασσικών τραγικών ποιητών. Για το πόσο «εχθρική» στο θέατρο, αποδεικνύεται και από την καλλιέργεια του σύγχρονου χριστιανικού θεάτρου.

      Η χυδαία διακωμώδηση των πρωτοχριστιανικών χρόνων στράφηκε κατά της νέας πίστεως. Κλασσικό παράδειγμα ο ειδωλολάτρης σατιρικός συγγραφέας Λουκιανός (2^ος μ. Χ. αιώνας) αναφέρεται ως ο πρώτος συκοφάντης του Χριστιανισμού με το γνωστό έργο του «Περί Περεγρίνου Τελευτής», μέσω του οποίου προσπαθεί να γελοιοποιήσει τους Χριστιανούς και τη λατρεία τους. Όμως η κατρακύλα του θεάτρου και της σάτιρας στα ελληνιστικά, ρωμαϊκά και πρωτοβυζαντινά χρόνια χρησιμοποιήθηκε στα χρόνια του «διαφωτισμού» να υπηρετήσει το αντιεκκλησιαστικό και αντικληρικό πνεύμα στην επαναστατημένη, κατά της παραφθαρμένης δυτικής χριστιανοσύνης, η οποία ευθύνεται τα μέγιστα για τον μεσαιωνικό σκοταδισμό και τα δεινοπαθήματα των ευρωπαίων. Η σάτιρα και η διακωμώδηση κατά της «δυτικής εκκλησίας» και μαζί των «ιερών και των οσίων» της αποτελεί τα τελευταία τριακόσια χρόνια τα κύρια όπλα των χριστιανομάχων. Η ίδια τακτική ακολουθείται και σήμερα, όπου γίνεται προσπάθεια να γελοιοποιηθεί χυδαία στα μάτια των θεατών, οτιδήποτε σχετίζεται με την Εκκλησία. Γελοιοποίηση γίνεται και για άλλες θρησκείες, κυρίως του Ισλάμ. Όμως ενώ οι Χριστιανοί ανεχόμαστε τη γελοιοποίηση, οι μουσουλμάνοι προβαίνουν σε βίαιες πράξεις αντεκδίκησης.

      Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατο δημοσίευμα στην εφημερίδα «ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» (19-7-2015), του κ. Νίκου Χατζηνικολάου, ιστορικού της τέχνης και ομότιμου καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης,  με τίτλο: «Η διακωμώδηση του Μωάμεθ». Στο άρθρο του ο συντάκτης εκθειάζει «έκθεση σχεδίων του Τζιανλορέντσο Μπερνίνι, του σημαντικότερου καλλιτέχνη του ιταλικού Μπαρόκ, στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Λειψίας (η οποία παρουσιάστηκε) τον χειμώνα που μας πέρασε, συμπεριλαμβάνονταν μερικές ιδιόχειρες γελοιογραφίες Ανάμεσά τους, η γελοιογραφία του Πάπα Ιννοκέντιου ΙΑ΄ (1676-1689), της οικογένειας Οντεσκάλκι από το Κόμο, φιλοτεχνημένη τα τελευταία χρόνια της ζωής του καλλιτέχνη, η οποία εντυπωσιάζει με την τόλμη των εκφραστικών της μέσων αλλά και την προκλητική ασέβειά της». Ο συντάκτης παρατηρεί πως αυτό είναι μια κατάκτηση ελευθερίας της εποχής μας, διότι «Αν το σχέδιο είχε γίνει γνωστό όσο ζούσε ο καλλιτέχνης η θανατική ποινή θα ήταν αυτονόητη για μια τέτοια πράξη. Γελοιογραφίες προτεσταντικής έμπνευσης κατά του Πάπα και της καθολικής εκκλησίας υπήρχαν απ' τον 16ο αιώνα. Οι αιρετικοί του Βορρά διώκονταν χωρίς οίκτο. Αλλά μια γελοιογραφία του Πάπα από ένα δημιουργό που ζούσε στη Ρώμη και υπηρετούσε την εκκλησία, ήταν διπλά αξιόποινη. Ο καλλιτέχνης γλύτωσε γιατί το βλάσφημο σχέδιο παρέμεινε στο εργαστήριό του μέχρι το τέλος της ζωής του ενώ στη συνέχεια πουλήθηκε από τους κληρονόμους του μαζί με την υπόλοιπη συλλογή του στη βασίλισσα Χριστίνα της Σουηδίας. Έτσι διασώθηκε και το ίδιο». Τονίζει πως: «Χρειάστηκαν τεράστιες κοινωνικές και στη συνέχεια πολιτικές και ιδεολογικές ανακατατάξεις, κυρίως στη Γαλλία και στην Αγγλία, διάρκειας περισσότερων αιώνων, ώστε μια γελοιογραφία σαν κι αυτή να μπορεί σήμερα να εκτίθεται ή να αναπαράγεται φωτογραφικά χωρίς κάτι τέτοιο να συνεπιφέρει διώξεις και ποινές σε όσους την διακινούν».

       Στη συνέχεια ο συντάκτης παρατηρεί πως στη χώρα μας γίνεται «καταπάτηση» των θρησκευτικών ελευθεριών: «Στην Ελλάδα υπάρχει μια σεβαστή μειονότητα ελλήνων υπηκόων που είναι μωαμεθανοί το θρήσκευμα. Αρκετοί και από τους πρόσφατους μετανάστες την ίδια θρησκεία ακολουθούν … Η δημοκρατική Ελλάδα θα κερδίσει ένα δύσκολο στοίχημα αν οι θρησκευτικές μειονότητες που ζουν στην επικράτεια αλλά και όσοι δεν ασπάζονται ένα θρήσκευμα, πάψουν να είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Οι μειονότητες πρέπει να αισθάνονται ασφαλείς. Δεν αισθάνεσαι ασφαλής όταν ο Άλλος εμπαίζει ό, τι είναι για σένα ιερό. Ο διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους σίγουρα θα διασφαλίσει την ισότητα αλλά αυτό δεν αρκεί. Γιατί ο σεβασμός πρέπει να περάσει στα ήθη. Και κάτι τέτοιο δεν επιβάλλεται και θέλει χρόνο».

     Αναφέρθηκε στα πρόσφατα δραματικά γεγονότα που ακολούθησαν τις γελοιογραφίες του γαλλικού σατιρικού περιοδικού «Charlie Hebdo» του Μωάμεθ, τις οποίες αποδοκιμάζει. Αναφέρθηκε στον Βολταίρο, ο οποίος έγραψε έργο περί ανεξιθρησκίας και επίσης στον Ευγένιο Βούλγαρη, ο οποίος μετέφερε στην Ελλάδα το πνεύμα της ανεξιθρησκίας με το έργο του: «Περί ανεξιθρησκίας . Ήτοι περί της ανοχής των ετεροθρήσκων 1768». Βλέπει ως κατάκτηση της Αριστεράς, η οποία «αποτελεί, τουλάχιστον εν μέρει, συνέχεια του Διαφωτισμού», την ψήφιση του νόμου για την ανέγερση του ισλαμικού τεμένους στην Αθήνα. Προτείνει να επικρατήσει και στη χώρα μας η αρχή περί ανεξιθρησκίας του διαφωτισμού. Και καταλήγει: «Εκείνο που μας μένει είναι, τουλάχιστον, να μην συμμετάσχουμε στον πόλεμο της προπαγάνδας κατά του Ισλάμ. Η μικρή χώρα που είναι η δική μας, τόσο κοντά στο θέατρο των εχθροπραξιών, αντί να ρίχνει κι εκείνη λάδι στη φωτιά προσβάλλοντας και εξαγριώνοντας τους πιστούς μωαμεθανούς μέσα κι έξω από την επικράτεια, έχει τις δυνατότητες να καταστεί μια όαση δημοκρατικής ανοχής στην Ανατολική Μεσόγειο».

      Εν ολίγοις θα θέλαμε να παρατηρήσουμε στα παραπάνω πως ο αρθρογράφος καθηγητής, ορμώμενος από την αριστερή ιδεολογική του αφετηρία, δεν μπορεί να κρύψει την αντιεκκλησιαστική του ταυτότητα. Αυτό τον εμποδίζει να διακρίνει πως η αυθεντική εκδοχή του Χριστιανισμού, η Ορθοδοξία, η αληθινή Εκκλησία του Χριστού, δεν ευθύνεται για καμιά είδους καταπάτηση των θρησκευτικών ελευθεριών ετερόθρησκων. Εμφανίστηκε σε εχθρικό γι’ Αυτήν περιβάλλον στα Ρωμαϊκά χρόνια και διώχτηκε. Ανδρώθηκε στα βυζαντινά χρόνια σε ένα απόλυτα πολυεθνικό και πολυθρησκευτικό περιβάλλον και κατόρθωσε να συνυπάρξει αρμονικά με όλους. Όταν έγινε κυρίαρχη πίστη, ουδέποτε εδίωξε κανέναν, αλλά προσπάθησε να περιφρουρήσει την ορθόδοξη πίστη μόνο με το λόγο και ποτέ με τη βία. Αλλά και όταν βρέθηκε υποδουλωμένη στους αλλοθρήσκους μουσουλμάνους, (από τον 6^ο αιώνα στη Μέση Ανατολή και από τον 15^ο αιώνα στα Βαλκάνια), προσπάθησε να συμβιώσει με εκείνους, απρ’ όλες τις διώξεις εναντίον Της.

       Στον 20^ο αιώνα, στις χώρες που είχαν την ατυχία να υποδουλωθούν στα άθεα μαρξιστικά καθεστώτα, η Εκκλησία προσπάθησε να επιβιώσει, παρ’ όλους τους διωγμούς Της. Η παρουσία Της σήμερα στα πέρατα του κόσμου, με την ορθόδοξη ιεραποστολή, χαίρει (μόνον αυτή) την εκτίμηση των λαών και των κυβερνήσεων, διότι διαβλέπουν σε αυτή την άδολη και επωφελής την διείσδυσή της στις κοινωνίες τους.

       Σήμερα στην Ελλάδα, αλλά και στις άλλες Ορθόδοξες χώρες, επικρατεί πλήρης ελευθερία σε όλες τις θρησκείες. Μπορεί ο αρθρογράφος να μας παραθέσει έστω και μία περίπτωση «διωγμού» άλλης θρησκείας από την Εκκλησία μας στη χώρα μας; Επειδή αναφέρθηκε στη μουσουλμανική μειονότητα στη χώρα μας, μπορεί να μας παραθέσει έστω και μία πράξη καταπάτησης των ελευθέριών τους από μέρους της Εκκλησίας; Άρα λοιπόν η πρότασή του «να επικρατήσει η ανεξιθρησκία του διαφωτισμού στη χώρα μας», είναι ένα νεκρό γράμμα, διότι η ανεξιθρησκία στη χώρα μας και σε όλη την Ορθοδοξία, εφαρμόζεται δεκαπέντε αιώνες πριν τον «ευρωπαϊκό διαφωτισμό», από το 313 μ. Χ. με το περίφημο Διάταγμα των Μεδιολάνων, απαύγασμα της Χριστιανικής διδασκαλίας, περί σεβασμού του ανθρωπίνου προσώπου! Ας ρίξει μια ματιά στη Θράκη και θα το διαπιστώσει!

      Έκαμε λόγο ο αρθρογράφος για γελοιοποίηση θρησκειών και επικεντρώθηκε κυρίως στην γελοιοποίηση του Μωάμεθ. Αλλά δεν αναφέρθηκε στα αλλεπάλληλα κρούσματα χυδαίας γελοιοποίησης της ορθοδόξου πίστεώς μας, από χριστιανομάχους «καλλιτέχνες». Δεν γνωρίζουμε να υπερασπίστηκε ο ίδιος και η «ευαίσθητη» στις «θρησκευτικές» ελευθερίες, Αριστερά. Απέκρυψε και κάτι άλλο: την ανοχή ημών των Χριστιανών σε αυτές τις γελοιοποιήσεις και ύβρεις και την εκδικητική μανία των ετεροθρήσκων κατά όσων γελοιοποιούν την πίστη τους!

     Τελειώνουμε με την προτροπή του «να μην συμμετάσχουμε στον πόλεμο της προπαγάνδας κατά του Ισλάμ». Με άλλα λόγια μας προτρέπει να εφαρμόσουμε το ρηθέν «σφάξε με αγά μου να αγιάσω»! Να αφήσουμε το λαό μας απληροφόρητο για το τι εστί Ισλάμ, ισλαμικός φανατισμός, ισλαμικός επεκτατισμός. Να αποσιωπήσουμε τις απίστευτες θηριωδίες, που συντελούνται σήμερα στη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική. Αδυνατεί να καταλάβει πως σήμερα, η χώρα μας και η Ευρώπη ολόκληρη χρειάζεται επείγουσα αφύπνιση, διότι ο ισλαμικός επεκτατισμός «χτυπά την πόρτα μας»! Αλλά όμως, άλλο αφύπνιση και ενημέρωση και άλλο μισαλλοδοξία, η οποία δεν συνάδει με τη δική μας πίστη.

     Κλείνουμε  την ανακοίνωσή μας με τη θλιβερή παρατήρησή μας, πως η Αριστερά, αν και έχει προϊστορία πλέον του αιώνος στη χώρα μας, δεν μπόρεσε να κατανοήσει την ελληνική πραγματικότητα, διότι σκέπτεται, όπως σκέπτονται οι αγρίως πληγέντες ευρωπαίοι, από τον παπισμό και τον προτεσταντισμό. Ταυτίζει την Ορθοδοξία μας με την απόλυτη παραφθορά του παπισμού και του προτεσταντισμού και γι’ αυτό φτάνει σε λάθος εκτιμήσει και πρακτικές. Ιδού και η διαχρονική τραγικότητα της ελληνικής Αριστεράς!      

        

 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

 

 

 

          

 

 

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ «ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ» ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΤΟΥ «ΠΑΠΑ» ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ

   ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 

Εν Πειραιεί τη 20^η  Ιουλίου 2015.

 

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ «ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ» ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΤΟΥ «ΠΑΠΑ» ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ

      

        Δεν αμφιβάλουμε ότι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της ανθρωπότητας σήμερα είναι και η αλόγιστη καταστροφή του περιβάλλοντος. Δεν είναι του παρόντος να παρουσιάσουμε λεπτομερώς εδώ το μέγα εύρος του προβλήματος, αλλά μπορούμε να τονίσουμε πως η επιβίωσή μας στον, ευλογημένο από το Θεό Δημιουργό μας, πλανήτη Γη, είναι οριακή!

      Παρατηρούμε με ενδιαφέρον ότι υπάρχει μια παγκόσμια ανησυχία για την οικολογική καταστροφή, η οποία εκδηλώνεται με συγκεκριμένους τρόπους αντίδρασης από ευαισθητοποιημένα «οικολογικά» πρόσωπα και ομάδες. Μόνο που οι όποιες αντιδράσεις τους απευθύνονται σε «ώτα μη ακουόντων». Οι ισχυροί της πολιτικής εξουσίας και της οικονομίας του πλανήτη αγνοούν τις κραυγές αγωνίας και ακολουθούν το «δρόμο της ανάπτυξης», ο οποίος περνά πάνω από το σεβασμό του περιβάλλοντος και τον συνθλίβει.

     Μια ισχυρή φωνή για τη διάσωση του περιβάλλοντος είναι και αυτή του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου.

     Εσχάτως όμως, ο διακατέχων το πρεσβυγενές Πατριαρχείο της Δύσεως, εξέδωσε σχετική εγκύκλιο.  Ο λόγος, λοιπόν, για την παρουσίαση στις 18 Ιουνίου ε.ε. «“οικολογικής” Εγκυκλίου του πάπα Φραγκίσκου. Ο τίτλος της εγκυκλίου: “Δοξασμένος να’ σαι (Laudato Si), για την φροντίδα του κοινού μας σπιτιού”» (Εφημ. ΚΑΘΟΛΙΚΗ, φυλ.155, 30-6-2015). Διαβάζουμε επίσης πως «Την παρουσίαση έκαναν: εκπροσωπώντας την Α.Θ.Π. τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας, ο Καρδινάλιος Kodwo Appiah Turkson, Πρόεδρος του Ποντιφικού Συμβουλίου για τη Δικαιοσύνη και την Ειρήνη, ο Hans Joachim Schellnhuber, ιδρυτής και διευθυντής του Ινστιτούτου  Πότσνταμ για την Έρευνα των Κλιματικών Επιπτώσεων (PIK) και Πρόεδρος του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου της Γερμανίας σχετικά με την Παγκόσμια Αλλαγή (WBGU) και η καθηγήτρια Carolyn Woo».

       Προφανώς ο κάθε ένας έχει, όχι απλά το δικαίωμα να διαμαρτύρεται για την καταστροφή του περιβάλλοντος, αλλά έχει την υποχρέωση να το κάνει. Κατά συνέπεια η εγκύκλιος του πάπα, από μια πρώτη ματιά, φαίνεται να εξυπηρετεί την αγωνία του για τη διάσωση του περιβάλλοντος. Μελετώντας την, όμως, με προσοχή, διακρίναμε δυστυχώς σκοπιμότητα, η οποία αγγίζει τα όρια της άρνησης της χριστιανικής πίστεως.  Άλλωστε δεν θα περιμέναμε από τον καταληψία του σεβασμίου Πατριαρχείου της Δύσεως και αιρεσιάρχη πάπα, να πράξει διαφορετικά.

      Διαβάζουμε στο δημοσίευμα το εξής τραγελαφικό: «H Εγκύκλιος πήρε το όνομά της από την επίκληση του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, “Δοξασμένος να’ σαι, ω Κύριε”, η οποία στον  Ύμνο των πλασμάτων (“ύμνος στον ήλιο” μτφ Καζαντζάκη) μας θυμίζει ότι η γη, το κοινό μας σπίτι “είναι σαν αδελφή μας, με την οποία μοιραζόμαστε τη ζωή μας, και σαν μια όμορφη μητέρα που ανοίγει την αγκαλιά της για να μας αγκαλιάσει”. “Εμείς οι ίδιοι είμαστε πλασμένοι από το χώμα της γης (βλ Γεν 2:7). Το ίδιο το σώμα μας αποτελείται από στοιχεία της, αναπνέουμε τον αέρα της και λαμβάνουμε τη ζωή και δροσιά από τα νερά της. Αυτή η αδελφή μας τώρα μάς φωνάζει με πόνο λόγω της ζημίας που της προκαλέσαμε με την ανεύθυνη χρήση και κατάχρηση των αγαθών της, με τα οποία ο Θεός την έχει προικίσει”»! Αν αυτά που αναφέρει ο Πάπας δεν είναι (απαράδεκτα) σχήματα λόγου, τότε επιβεβαιώνεται ο ισχυρισμός μας ότι πρόκειται για σοβαρή εκτροπή από την χριστιανική διδασκαλία και πίστη. Αποκαλεί τη γη «αδελφή μας», τη στιγμή που τα αγιογραφικά κείμενα και με ένα στόμα οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας βοούν ότι ο άνθρωπος είναι η κορωνίδα της δημιουργίας, το εκλεκτότερο δημιούργημα του Θεού, εικόνα και ομοίωση του Δημιουργού του (Γεν.1,27)! Θέλει να λησμονεί το λόγο του αποστόλου Παύλου, όπου: «τι εστι άνθρωπος ότι μιμνήσκη αυτού, ή υιός ανθρώπου ότι επισκέπτη αυτόν; Ηλάττωσας αυτόν βραχύ τι παρ’ αγγέλους, δόξη και τιμή εστεφάνωσας αυτόν, πάντα υπέταξας υποκάτω των ποδών αυτού, ενγαρ τω υποτάξαι αυτώ τα πάντα ουδέν αφήκεν αυτώ ανυπότακτον. Νυν δε ούπω ορώμεν αυτώ τα πάντα υποταγμένα» (Εβρ.2,6-8). Θέλει να λησμονεί πως ο Υιός και Λόγος του Θεού επέλεξε να σαρκωθεί ως άνθρωπος και όχι σε ένα από τα γήινα πλάσματα, που ο κ. Φραγκίσκος αποκαλεί «αδέλφια» μας! Θέλει να αλησμονεί επίσης πως μόνο ο άνθρωπος, και ούτε καν οι άγιοι άγγελοι, δύναται να αξιωθεί της κατά χάριν θεώσεως! Βεβαίως και ο άνθρωπος αποτελείται και από ύλη, αλλά εκείνο που τον διαφοροποιεί εντελώς από την υλική κτίση είναι η άυλη αθάνατη ψυχή του, η οποία αξίζει περισσότερο και από όλον τον κόσμο, σύμφωνα με το λόγο του Κυρίου (Μαρκ.8,34).

     Έγραψε όμως και κάτι άλλο αξιοπρόσεκτο στην εγκύκλιό του, πως η γη είναι «σαν μια όμορφη μητέρα που ανοίγει την αγκαλιά της για να μας αγκαλιάσει». Ρωτάμε: Σε τι διαφέρει ο λόγος του αυτός από την αποκρυφιστική αντίληψη των ομάδων της «Νέας Εποχής», η οποία θεωρεί τη Γη ως μια ζωντανή και ενσυνείδητη ύπαρξη και της αποδίδει τιμές σαν ζωντανό ον; Σε τι διαφέρει ο λόγος του από την αντίληψη των ομάδων του σύγχρονου Νεοπαγανισμού, οι οποίες θεωρούν την Γη (Γαία) ως «θεά» και τη λατρεύουν; Δεν γνωρίζει ότι στο μαγικοθρησκευτικό κίνημα της  Wicca η Γη ταυτίζεται με τη «Μεγάλη Θεά» και λατρεύεται ως τέτοια; Αν αυτό ήταν ένα απλό λεκτικό σχήμα, δεν έπρεπε να διευκρινισθεί, ώστε να διαφοροποιηθεί από τη σύγχρονη αποκρυφιστική αντίληψη περί της «ζωντανής Γης»; Δεν νομίζει ότι με τα απαράδεκτα αυτά γραφόμενά του μας βάζει σε υποψίες ότι δέχεται και αυτός την νεοεποχίτικη αυτή αντίληψη;

      Στη συνέχεια όμως η παρεκτροπή είναι χειρότερη. Δείτε πως βλέπει τη «διάσωση του περιβάλλοντος», με τον θρησκευτικό συγκρητισμό! «Ο διάλογος, τον οποίο ο πάπας Φραγκίσκος προτείνει ως μέθοδο για την αντιμετώπιση και την επίλυση των περιβαλλοντικών προβλημάτων, διατρέχει όλη την Εγκύκλιο στα έξι κεφάλαιά της. Αναφέρεται στη συμβολή από  φιλοσόφους και  θεολόγους, όχι μόνο Καθολικούς, αλλά και Ορθοδόξους (η ήδη αναφερθείσα του Πατριάρχη Βαρθολομαίου) και προτεσταντική (του Γάλλου στοχαστή Paul Ricoeur), καθώς και εκείνη του Ισλαμικού μυστικιστή Ali Al-Khawas. Το ίδιο συμβαίνει και με τη συλλογικότητα που ο πάπας Φραγκίσκος πρότεινε στην Εκκλησία από την αρχή της διακονίας του: Παράλληλα με τις αναφορές στις διδασκαλίες των προκατόχων του και των άλλων εγγράφων της Αγίας Έδρας (ιδίως του Ποντιφικού Συμβουλίου για τη Δικαιοσύνη και την Ειρήνη), υπάρχουν πολλές συνεισφορές που προέρχονται από πολυάριθμες Συνόδους Ιεραρχιών από όλες τις ηπείρους»!

       Προφανώς αρνείται πως η χάρις του Θεού είναι από μόνη της ικανή να σώσει το περιβάλλον. Αρνείται ότι η «καθολική εκκλησία», τη οποίας είναι απόλυτος κυριάρχης και «αλάθητος» εκφραστής της, μπορεί να κατορθώσει κάτι τέτοιο και γι’ αυτό προσβλέπει στον θρησκευτικό συγκρητισμό, αλλά και στην κοσμική (εκτός του Θεού) φιλοσοφία! Προσβλέπει ακόμα πως η «σωτηρία του πλανήτη» θα προέλθει ακόμα και από τον ισλαμικό μυστικισμό του «του Ισλαμικού μυστικιστή Ali Al-Khawas»! Μέσα στον θρησκευτικό συγκρητιστικό του οίστρο θέλει να αγνοεί, αυτό που δεν αγνόησαν οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας και μαζί τους οι άγιοι προκάτοχοί του Πάπες, πριν το 1054, ότι «εμώρανεν ο Θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου», «επειδή… ουκ έγνω ο κόσμος δια της σοφίας τον Θεόν» (Α΄Κορ.1,20-21). Θέλει να αγνοεί πως η διαχρονική κακοδαιμονία του κόσμου και οι σύγχρονες καταστροφές του υπήρξε το αποτέλεσμα συγκεκριμένων φιλοσοφικών ρευμάτων (ουμανιστικός αθεϊσμός, μηδενισμός, ναζισμός, μαρξισμός, άθεος υπαρξισμός κλπ), τα οποία ενέπνευσαν και εμπνέουν συγκεκριμένες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές πρακτικές, ολωσδιόλου αντίθετες με την αποκαλυμμένη χριστιανική μας πίστη!

      Περαίνοντας την ανακοίνωσή μας αυτή θέλουμε για μια ακόμα φορά να τονίσουμε στους πιστούς μας Ορθοδόξους Χριστιανούς, πως η καταστροφή του περιβάλλοντος είναι μια από τις πολλές εκφάνσεις της δικής μας πτώσεως και της φθοράς, που γεννά η αμαρτία. Η σωτηρία του σύμπαντος κόσμου, η οποία είναι διαχρονικό αίτημα της Εκκλησίας μας, θα επέλθει με τη μετάνοιά μας και όχι από τις αναποτελεσματικές πρακτικές του απο - θεωμένου κόσμου. Την εν λόγω «οικολογική» εγκύκλιο του αιρεσιάρχη του Βατικανού δεν μπορούμε να τη δούμε υπό άλλο πρίσμα, παρά μόνο υπό το πρίσμα της σκοπιμότητας. Εν προκειμένω: ο πάπας, ο οποίος (νομίζει) ότι είναι ο «αντιπρόσωπος του Χριστού στη Γη» και θέλει να υποτάξει υπό τους πόδας του πάσα αρχή και εξουσία, επιχειρεί να ποδηγετήσει και το παγκόσμιο οικολογικό κίνημα, διότι θεωρεί ότι αυτό «έχει πέραση» τελευταία, χρησιμοποιώντας, όπως αναφέραμε, κοσμική ορολογία και πρακτική!    

        Τέλος επισημαίνουμε πως εμείς δεν προσμένουμε καμιά «σωτηρία του περιβάλλοντος» από αντίθεες δυνάμεις. Δεν θα υπάρξει καμιά «σωτηρία του περιβάλλοντος», όσο υπάρχει αμαρτία στον κόσμο, μάλλον περαιτέρω καταστροφή  αναμένουμε. Η μόνη ελπίδα μας είναι ο Κύριός μας και Λυτρωτής μας Ιησούς Χριστός, «ότι εν αυτώ εκτίσθη τα πάντα εν τοις ουρανοίς και τα της γης, τα ορατά … είτε αρχαί είτε εξουσίαι, τα πάντα δι’ αυτού και εις αυτόν έκτισται» (Κολ.1,16). Αυτός που δημιούργησε τα πάντα, μπορεί να τα ανακαινίσει και να τα  αναδημιουργήσει και πάλι και κανένας άλλος, είτε θρησκείες, είτε φιλοσοφίες, ή οτιδήποτε άλλο. Η Αγία μας Εκκλησία δέεται σε κάθε Θεία Λειτουργία «υπέρ του σύμπαντος κόσμου» και «υπέρ ευκρασίας αέρων, ευφορίας των καρπών της γης, και καιρών ειρηνικών». Που σημαίνει ότι εμείς προσδοκούμε την εν Χριστώ αφθαρτοποίηση του κόσμου και όχι απλά τη «σωτηρία» του. Ότι «καινούς δε ουρανούς και γην καινήν κατά το επάγγελμα αυτού προσδοκώμεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί» (Β΄Πετρ.3,13)!

 

ΤΑ ΙΕΡΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΠΙΣΜΟ

   ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 

Εν Πειραιεί τη 16^η  Ιουλίου 2015.

 

ΤΑ ΙΕΡΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΠΙΣΜΟ

 

       Η τιμή των Ιερών Λειψάνων έχει κορυφαία σημασία για την αγία μας Εκκλησία. Κι’ αυτό διότι η τιμή τους άπτεται της χριστιανικής οντολογίας. Γι’ αυτό και η τιμή τους ανάγεται στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους. Η Εκκλησία μας θώρησε εξ’ αρχής τα Ιερά Λείψανα ως «τιμιώτερα λίθων πολυτελών και δοκιμώτερα υπέρ χρυσίον» (Μαρτ. αγ. Πολυκ. P.G.5,1044Α), διότι τα σώματα των αγίων έχουν καταστεί με το Άγιο Βάπτισμα, την Θεία Ευχαριστία και τα άλλα Ιερά Μυστήρια, ως μέλη Χριστού, «ενώσει αφάτω» με το δικό Του σώμα, κατά τον άγιο Συμεών το νέο Θεολόγο. Κατά τον απόστολο Παύλο τα «σώματα ημών μέλη Χριστού εστίν» (Α΄Κορ.5,15) και γι’ αυτό παραγγέλλει: «δοξάσατε δη τον Θεόν εν τω σώματι υμών και εν τω πνεύματι υμών, άτινα εστι του Θεού» (Α΄Κορ.5,20). Τόσο το πνεύμα μας όσο και το σώμα μας ανήκουν στο Θεό Δημιουργό μας. Με τη Θεία Χάρη, την προσωπική μας ελευθερία και τον αγώνα μας κατά της αμαρτίας και της φθοράς, αξιωνόμαστε να κάνουμε τον εαυτό μας θεοφόρο μέλος του Χριστού. Αυτό το κατόρθωσαν οι Άγιοι της Εκκλησίας μας και πάνω σε αυτή την αρχή στηρίζεται η τιμή των Ιερών Λειψάνων τους. Εφόσον τα τίμια σώματά τους έγινε κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος (Α΄Κορ.6,12), έγιναν πραγματικά μέλη Χριστού, οφείλουμε οι πιστοί να τα τιμάμε και να αγιαζόμαστε από αυτά, όπως επιτάσσει άλλωστε και η Αγία Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος. Πάμπολλα Ιερά Λείψανα έχουν τύχει και της αφθαρσίας, ήτοι: δεν ίσχυσαν σε αυτά οι φυσικοί νόμοι της φθοράς και παραμένουν για αιώνες ακέραια, χωρίς αποδεδειγμένα, την παραμικρή ανθρώπινη επέμβαση, ευωδιάζοντας και  θαυματουργώντας. 

       Έχει τεθεί όμως από πολλούς το ερώτημα: υπάρχουν Ιερά Λείψανα και στις εκτός της Εκκλησίας θρησκευτικές χριστιανικές κοινότητες; Η απάντηση έχει σχέση με την ερώτηση: υπάρχουν άγιοι εκτός της Εκκλησίας, για να υπάρχουν Ιερά Λείψανα; Σύμφωνα με την Ορθόδοξη αυτοσυνειδησία μας: Απαντούμε κατηγορηματικά: Όχι! Κανένας από τους μυριάδες θεοφόρους Πατέρες της Εκκλησίας μας, στη δισχιλιόχρονη πορεία Της, δεν θεώρησε ότι υφίσταται αγιότητα και σωτηρία εκτός της Εκκλησίας! Το κλασσικό απόφθεγμα του Μεγάλου Πατέρα και Διδασκάλου της Αρχαίας Εκκλησίας αγίου Κυπριανού (3^ος αιώνας): «Εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία», ισχύει και θα ισχύει διαπαντός, διότι η εν Χριστώ σωτηρία μας δεν είναι ένα αόριστο και θεωρητικό σχήμα, αλλά μια απτή πραγματικότητα, η οποία συντελείται μόνον μέσω της αγίας Του Εκκλησίας! Αποκλειστικός ταμειούχος  της Θείας Χάριτος είναι μόνον η Εκκλησία και κανένα άλλο εγκόσμιο ή υπερκόσμιο σχήμα.

       Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατο ενδιαφέρον δημοσίευμα στην Εφημερίδα «ESPRESSO» (φύλ.10-7-2015), με τίτλο: «Οι άφθαρτοι άγιοι των Καθολικών, ο κρυφός ρόλος της φαινόλης στη διατήρηση των σκηνωμάτων». Το δημοσίευμα είναι όντως αποκαλυπτικό και καλύπτει, νομίζουμε επαρκώς την ορθόδοξη πίστη μας.

       Αρχίζει με την γενική παρατήρηση πως: «Τα αναλλοίωτα από τις φυσικές διαδικασίες της αποσύνθεσης σώματα των αγίων αποτελούν στη συνείδηση των πιστών μία από τις ελάχιστες χειροπιαστές αποδείξεις της Θείας Χάρης.  Οπότε δεν είναι να απορεί κανείς γιατί τα σκηνώματα αποτελούν πόλο έλξης για τους γεμάτους δέος πιστούς τόσο στην Ορθόδοξη όσο και στην Καθολική Εκκλησία». Στη συνέχεια αποκαλύπτει πως: «Η πραγματικότητα όμως της συντήρησης των σκηνωμάτων των αγίων είναι λιγότερο θαυματουργή, σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Ελίζαμπεθ Χάρπερ, η οποία επισκέφτηκε πολλά από τα προσκυνήματα σκηνωμάτων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Τα σκηνώματα λέγεται ότι αναδίνουν το μύρο της αγιότητας, το οποίο έχει μια ιδιαίτερα γλυκιά και λουλουδάτη μυρωδιά. Για να χαρακτηριστεί το σώμα ενός αγίου ιερό σκήνωμα, θα πρέπει να μην έχει υποστεί καμία επεξεργασία, όπως ταρίχευση, και να έχει συντηρηθεί άθικτο από μόνο του. Η πράξη όμως, ακόμη και στις θρησκευτικές υποθέσεις, απέχει από τη θεωρία. Δεδομένου ότι η διαδικασία της εκταφής είναι από μόνη της αρκετά επικίνδυνη για τη διατήρηση του σκηνώματος, είθισται στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία να επιστρατεύονται κάποιες μέθοδοι συντήρησης, όπως είναι το κέρωμα ή ο εμποτισμός του σώματος με φαινόλη. Έρευνα που έχει γίνει από παθολόγους του πανεπιστημίου της Πίζα έχει δείξει ότι το άνοιγμα ενός τάφου διαταράσσει το μικροκλίμα που ευθύνεται για τη συντήρηση του σώματος, οπότε αυξάνονται οι πιθανότητες το σώμα να αρχίσει να αποσυντίθεται μετά».

          Ακολούθως προχωρεί σε μια άλλη συγκλονιστική αποκάλυψη, για την «χρησιμότητα» και τη θέση των Ιερών Λειψάνων στην παπική παρασυναγωγή: «Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία επισήμως δεν θεωρεί πια την αφθαρσία του σκηνώματος θαύμα, ωστόσο φροντίζει να μη δημιουργεί αμφιβολίες στους πιστούς που θεωρούν την αφθαρσία των αγίων ένα σημάδι από τον Θεό. Φροντίζει μάλιστα να τοποθετεί τους αγίους μέσα σε πολυτελείς βιτρίνες ώστε το προσκύνημα να έχει την αίγλη που επιβάλλει η παράδοσή της»! Αφού παραθέτει μια σειρά «άφθαρτων ιερών λειψάνων» των παπικών, καταλήγει στο εξής εκπληκτικό παράδειγμα, απάτης και αγυρτείας: « “Είναι πρόκληση να βρίσκεις τα κενά στον ρεαλισμό και στην ιστορική προέλευση του σκηνώματος και να αντλείς ικανοποίηση από τη δουλειά ντετέκτιβ που κάνεις. Αλλά η διατήρηση των άφθαρτων σωμάτων συχνά γίνεται με σκοπό να είναι αντιληπτή” εξηγεί η Χάρπερ, που αναφέρει το παράδειγμα του λειψάνου της Anna Maria Taigi στον ναό του San Crisogono. “Από μακριά δείχνει άφθαρτη αλλά, όταν πλησιάσει κανείς, μπορεί να δει ότι οι ρυτίδες του προσώπου της είναι σχηματισμένες από κερί. Κάποιες δεκάδες μαύρες τρίχες ξεπροβάλλουν από τις ξανθές μπούκλες της δείχνοντας ότι κάτι μακάβριο υπάρχει από κάτω. Και αυτή είναι ένας σκελετός” εξηγεί η Χάρπερ. Ακόμη και οι υπεύθυνοι συντήρησης των σκηνωμάτων εξηγούν ότι τα μέσα που χρησιμοποιούν δεν έχουν στόχο να κοροϊδέψουν τους πιστούς αλλά να “συντηρήσουν την πραγματική έκφραση της αγίας όταν αυτή ανακαλύφθηκε στον τάφο της”»!

       Δεν χρειάζεται προφανώς να προσθέσουμε τίποτε εμείς στο αποκαλυπτικότατο αυτό δημοσίευμα, διότι έρχεται να επιβεβαιώσει πλήρως την πίστη μας ότι Θεία Χάρις και αγιότητα δεν υπάρχουν εκτός της Εκκλησίας και ο παπισμός δεν είναι Εκκλησία, αλλά χριστιανική θρησκευτική κοινότητα, η οποία εξήλθε της Εκκλησίας το 1054, πέφτοντας σε δεκάδες αιρέσεις και πλάνες. Κυριότερη απ’ όλες ο υποβιβασμός του Παναγίου Πνεύματος, με την κακοδοξία του φιλιόκβε και την επιδεικτική απουσία Του από τη ζωή της Εκκλησίας. Αλλά όμως το Πανάγιο Πνεύμα είναι Αυτό που αγιάζει και αναδεικνύει αγίους στην Εκκλησία. Η δική Του απουσία σε συνδυασμό με την επίσης βλάσφημη κακοδοξία περί κτιστής χάριτος, φανερώνει περίτρανα την απουσία της ίδιας της Εκκλησίας στον παπισμό και φυσικά την απουσία της σωτηρίας και θεώσεως των πιστών του. Ο αιρετικός είναι αποκομμένος από την Εκκλησία και άρα παύει να είναι μέλος Χριστού. Αυτός σημαίνει ότι δεν είναι δυνατόν να γίνει άγιος και εν προκειμένω οι «άγιοι» του παπισμού (μετά την απόσχισή του από την Εκκλησία το 1054), δεν λογίζονται άγιοι και δεν μπορεί να είναι άγιοι για την Εκκλησία μας. 

       Οι απάτες και οι αγυρτείες του παπισμού τα τελευταία χίλια χρόνια δεν είναι δυνατόν να απαριθμηθούν. Δυστυχώς μία από αυτές είναι και η «επέμβαση» στα δήθεν άφθορα «ιερά λείψανά» του. Μια μέθοδος η οποία συνεχίζεται ως τις μέρες μας με την επίσης δόλια «επέμβασή» των παπικών «ιερέων» στον «αγιασμό» τους, με τη γνωστή τελετή του αλατίσματος!

      Δεν μας ξενίζουν ιδιαίτερα οι παραπάνω «επεμβάσεις» των παπικών. Τις γνωρίζουμε πολύ καλά την τελευταία χιλιετία. Μας ξενίζει όμως, μας θλίβει και μας ανησυχεί η στάση πολλών ορθοδόξων οικουμενιστών, οι οποίοι «βλέπουν» «αγίους» στον αιρετικό παπισμό και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις τους αποδίδουν και τιμές! Αυτό εγκυμονεί κινδύνους για την αλλοίωση του φρονήματος του χριστεπωνύμου πληρώματος. Πρόκειται για τον λεγόμενο «λαϊκό οικουμενισμό», ο οποίος προωθεί αθόρυβα και μεθοδικά τον θρησκευτικό συγκρητισμό στη λαϊκή βάση. Να αποδεχτεί ότι «όλοι το ίδιο είμαστε», «αγίους έχουν και οι παπικοί» και άρα «μπορούμε να ενωθούμε»!

       Κλείνοντας την ανακοίνωσή μας, καλούμε τους πιστούς μας να συνειδητοποιήσουν ότι η Εκκλησία του Χριστού είναι μία και αδιαίρετη, όπως ομολογούμε στον Ιερό Σύμβολο της Πίστεως. Αυτή δεν είναι άλλη από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, η Οποία κρατά ακαινοτόμητη την αγιογραφική και αγιοπατερική σώζουσα πίστη. Να συνειδητοποιήσει πως ο αγιασμός και η σωτηρία μας υπάρχει και συντελείται μόνο μέσα την μία Εκκλησία και πως έξω από Αυτή «δεν υπάρχει σωτηρία», επαναλαμβάνοντας το απόφθεγμα του αγίου Κυπριανού. Μόνο η Εκκλησία μας έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί αγίους και να καθιστά τα τίμια Λείψανά τους πηγή αγιασμού και θαυμάτων στους πιστούς. Ας μην ξεχνούμε τέλος πως, σύμφωνα με τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή: «εις τούτο ημάς πεποίηκεν ο Θεός, ίνα γενώμεθα θείας κοινωνοί φύσεως, και της αυτού αϊδιότητος μέτοχοι, και φανώμεν αυτώ όμοιοι κατά την εκ χάριτος θέωσιν» (P.G.90,1193D), κάτι που δεν μπορεί να συμβεί εκτός της Εκκλησίας και εν προκειμένω στον παπισμό, όσο μένει εκτός της Εκκλησίας!  

      

 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

 

 

 

 

Ανεξέλεγκτη χρεοκοπία

Πριν από την καταστροφή ενός λαού, προηγείται η ηθική του κατάπτωση. Η ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα. Η ευρωπαϊκή νέο-Ελλάδα χρεοκόπησε  ανεξέλεγκτα, πρώτα ηθικά και έπειτα οικονομικά. Η χώρα που έλαμπε σαν φωτεινό παράδειγμα για τους άλλους λαούς, έγινε κι αυτή ένα, με το ευρωπαϊκό σκοτάδι.

Έτσι, η νομοτέλεια της ιστορίας, μας έφερε υπόδουλους στους μισάνθρωπους κεφαλαιοκράτες της Δύσης. Έγινε ό,τι ακριβώς περιγράφεται στον 105ο Ψαλμό: «Επελάθοντο του Θεού του σώζοντος αυτούς … και εγόγγυσαν εν τοις σκηνώμασιν αυτών, ουκ εισήκουσαν της φωνής Κυρίου… και επήρε την χείρα αυτού επ’ αυτούς … και εδούλευσαν τοις γλυπτοίς αυτών και εγενήθη αυτοίς εις σκάνδαλον … και εξέχεαν αίμα αθώον, αίμα υιών αυτών και θυγατέρων.»

Πράγματι, τη θέση του Θεού στη ζωή μας, πήραν τα υλικά αγαθά ως νέα είδωλα, οδηγώντας μας σε έναν άκρατο υπερκαταναλωτισμό, τον οποίο δεν είμαστε διατεθειμένοι να χάσουμε, ακόμα κι αν αυτό κοστίζει την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία μας. Για τον ίδιο λόγο, δηλαδή τη λατρεία των υλικών αγαθών, το έγκλημα των εκτρώσεων, η έκχυσις αθώου αίματος υιών και θυγατέρων, έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο στη χώρα μας.

Αλλά ας θυμηθούμε και κάτι άλλο. Λίγες ημέρες πριν μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον οι συζητήσεις περί grexit, capital control και δραχμής, είχε εμφανισθεί στο προσκήνιο η νομική αναγνώριση της ομοφυλόφιλης «οικογένειας» με επέκταση του συμφώνου συμβίωσης σε ζευγάρια του ίδιου φύλου, ρύθμιση που δεν πρόλαβε να συζητηθεί στη βουλή, και πιθανόν να επανέλθει, τώρα που «ομαλοποιήθηκε» η κατάσταση στη χώρα με το τρίτο μνημόνιο. Παράλληλα, στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, παρήλασαν «περήφανα» οι κοινότητες των ομοφυλόφιλων, υπό τις επευφημίες πολιτικών και θεσμικών προσώπων. Η παραμονή μας, άλλωστε, στην ευρωπαϊκή ένωση, έχει ως φυσικό επακόλουθο τη συμμόρφωσή μας στα ευρωπαϊκά «ήθη» και στη νομολογία του ΕΔΔΑ.

Πέρα, όμως, από τα νέα ευρωπαϊκά ήθη, σε αυτή την τρομακτική κατάπτωση, όλοι μας συμβάλαμε, άλλως περισσότερο, άλλος λιγότερο. Όχι, βέβαια, με την έννοια του θρασέος «μαζί τα φάγαμε!», που ψευδώς επικαλείται το σάπιο πολιτικό κατεστημένο του παρελθόντος, αλλά του «μαζί ημάρτομεν, μαζί ηνομίσαμεν, μαζί ηδικήσαμεν» .

Αποτέλεσμα όλων αυτών: «Και παρέδωκεν αυτούς εις χείρας εχθρών και εκυρίευσαν αυτών οι μισούντες αυτούς. Και έθλιψαν αυτούς οι εχθροί αυτών και εταπεινώθησαν υπό τας χείρας αυτών.»

Σήμερα, φθάσαμε σε ένα τέτοιο σημείο εθνικής ταπείνωσης, που αδυνατούμε να εντοπίσουμε παρόμοιο ιστορικό προηγούμενο. Γονατιστοί οι άρχοντές μας παρακαλούσαν τους σκληρούς δανειστές, να μας πετάξουν ένα ξεροκόμματο, πρόθυμοι να ξεπουλήσουν ό,τι μας ζητήσουν.

Η ιστορία αυτή, σχετικά με την ηθική χρεοκοπία των λαών, επαναλαμβάνεται αιώνες ολόκληρους. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα οι Ισραηλίτες της Π. Διαθήκης, οι οποίοι, όταν εγκατέλειπαν τον Θεό, Εκείνος επέτρεπε να κυριευθούν από ακόμα χειρότερους ειδωλολατρικούς λαούς. Έτσι κι εμείς, ο λαός που μετέδωσε το φως της Ορθοδοξίας σε όλο τον κόσμο, όταν εγκαταλείψαμε το Θεό, Εκείνος επέτρεψε να υποδουλωθούμε στους λαούς που ζηλέψαμε και αντιγράψαμε, για να μας παιδαγωγήσει.

Αξίζει, ωστόσο, να δούμε και την ιστορική συνέχεια των ειδωλολατρικών λαών που κατακτούσαν τον Ισραήλ. Οι Αιγύπτιοι σχεδόν εξαφανίσθηκαν και τη χώρα τους μέχρι σήμερα κατοικούν οι Άραβες, η Βαβυλώνα καταστράφηκε, ενώ παρόμοια τύχη είχαν η Τύρος, η Σιδών, η Μωάβ, η Γάζα, η Ασκάλων και η Ασσυρία.  Οι λαοί αυτοί χρησιμοποιήθηκαν για να παιδαγωγήσουν τον Ισραήλ και έπειτα εκμηδενίστηκαν τιμωρούμενοι για τις δικές τους ασύλληπτες αδικίες. Μην αμφιβάλλει κανείς ότι παρόμοια τύχη θα έχει και η αλαζονική Δύση , που χρησιμοποιείται προς το παρόν για να παιδαγωγήσει την αποστάτισσα πατρίδα μας.

Αυτή η αδιάψευστη αλήθεια του πνευματικού νόμου στις τύχες των λαών, αποτελεί αντικείμενο χλευασμού στην ευρω-υπόδουλη Ελλάδα, αν όχι από σημαντικό μέρος του πληθυσμού, τουλάχιστον από την κομματοκρατούμενη διανόηση και την διαπλεκόμενη τέταρτη εξουσία των ΜΜΕ.

Η απουσία πνευματικών αναστημάτων, όπως ο Κόντογλου, ο Σεφέρης, ο Παλαμάς κ.α. είναι ιδιαιτέρως αισθητή. Οι σημερινοί άνθρωποι της διανόησης, ασήμαντοι και ολίγιστοι, σε αντίθεση με τους παλαιούς πνευματικούς γίγαντες της Ελλάδος, μετά βδελυγμίας απορρίπτουν την βυζαντινή παράδοση και την ανεκτίμητη κληρονομιά του χιλιόχρονου βυζαντινού πολιτισμού, αποδεχόμενοι ασυζητητί την ευρωπαϊκή κουλτούρα του αμοραλισμού και της αθεΐας, ως μοναδική διέξοδο στα αδιέξοδά μας.

Το νέο μνημόνιο, σίγουρα δεν λύνει τα προβλήματα της Ελλάδος, αλλά αντιθέτως τα βαθαίνει, ώστε πολύ σύντομα να ξαναρχίσουν οι συζητήσεις για χρεοκοπία και grexit. Οι ενδιαφέρουσες πολιτικές και οικονομικές αναλύσεις, πολύ λίγο έχουν αναχαιτίσει το πρόβλημα. Μοναδική λύση, κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος, είναι η συμφιλίωσή μας με τον μόνο αξιόπιστο Εγγυητή. Εκείνον που όχι μόνο δεν θα μας ζητήσει τόκους, αλλά θα μας χαρίσει ολόκληρο το χρέος. Σημειώνεται ως θετικό το γεγονός ότι ήδη υπάρχει μία αυξανόμενη κίνηση του απλού κόσμου προς την επανάκτηση του απολεσθέντος πνευματικού θησαυρού μας.

 Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να απορρίψουμε το καλλιεργούμενο από όλες τις πλευρές φόβο, ενθυμούμενοι διαρκώς τα ενθαρρυντικά λόγια του μεγάλου αγίου μας, Παϊσίου του Αγιορείτου: «Μετά ἀπό τήν μπόρα τήν δαιμονική, θά ἒλθει ἡ λιακάδα ἡ θεϊκή.»

Χαράλαμπος Άνδραλης

ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΑΤΙΚΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 13η  Ιουλίου 2015.

ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΑΤΙΚΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ

         Παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα στο χώρο της αντιχριστιανικής γραμματείας και γενικότερα του οργανωμένου αντιεκκλησιαστικού αγώνα τον τελευταίο καιρό, έρχεται στο νου μας ο αισώπειος μύθος του ποντικού που βρυχάται, θέλοντας με αυτόν τον «ανορθόδοξο» τρόπο να φοβίσει τα λιοντάρια, να τα διώξει και να τους πάρει την περιοχή! Όπως και η ομώνυμη βρετανική σατιρική ταινία του 1959, σε σκηνοθεσία Τζακ Άρνολντ, σύμφωνα με την οποία ένα φανταστικό πτωχευμένο κρατίδιο, κήρυξε τον πόλεμο στις Η.Π.Α., με δώδεκα άνδρες, προκειμένου να τους εκφοβίσει! Αυτό γίνεται και στο χώρο των αθεϊστών και εκκλησιομάχων, οι οποίοι «βρυχώνται» κατά της Εκκλησίας μας εδώ και εκατοντάδες χρόνια, με σκοπό να την εκφοβίσουν και να την τρέψουν σε φυγή, χωρίς να κατορθώνουν του στόχου τους!
        Το Γραφείο μας παρακολουθεί με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αυτή την οργανωμένη επίθεση κατά της Εκκλησίας μας και έχει προβεί σε πολλές ανακοινώσεις. Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από ένα πρόσφατο δημοσίευμα – βιβλιοκριτική, στην εφημερίδα «ΚΑΡΦΙ» (Φύλλο 3-7-2015), στο βιβλίο του κ. Διακομανώλη Φιλοκτήτη, με τίτλο: «Υπάρχει Θεός; Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο ή ο άνθρωπος το Θεό;». Στην ιστοσελίδα των εκδόσεων «ΙΩΛΚΟΣ», οι οποίες κυκλοφόρησαν το βιβλίο, διαβάζουμε ορισμένα από τα θέματα που διαπραγματεύεται ο συγγραφέας: « Τι είναι ο Θεός; Πού βρίσκεται; Έχει εγκέφαλο; Έχει κατάστιχα και καταγράφει τις πράξεις μας;  Ανταποκρίνεται σε προσευχές και με ποιο κριτήριο; Ποια είναι τα αίτια της ανθρώπινης θρησκευτικότητας και τι λένε οι επιστήμονες γι’ αυτό; Ανταμείβει την πίστη και τιμωρεί την αμφιβολία; Συναλλάσσεται ο Θεός; Είναι μνησίκακος ο Θεός; Έχει φύλο ο Θεός; Τι είναι ο δημιουργισμός, ο ντεϊσμός, ο αγνωστικισμός κι όλες οι κοσμολογικές θεωρίες; Τι ξέρουμε για τις άλλες θρησκείες του κόσμου και γιατί του καθενός είναι η μεγάλη αλήθεια; Γιατί, άραγε, ο Θεός διάλεξε εμάς ν’ αποκαλύψει την αλήθεια κι άφησε δισεκατομμύρια “παιδιά” του στην καταδίκη της άγνοιας ή στο έλεος του αντιπάλου του; Υπάρχει αντίπαλη, πονηρή δύναμη και γιατί ο παντοδύναμος Θεός δεν την εξαλείφει; Τι είναι τα θαύματα και ποιος ο ρόλος των ιερατείων; Τι έχουν πει οι μεγάλοι διανοητές από την κλασική αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας; Τι λένε οι επιστήμονες, φυσικοί, μοριακοί βιολόγοι, ανθρωπολόγοι και γεωλόγοι; Η δαρβινική θεωρία δίνει απαντήσεις στα ερωτήματά μας; Μήπως ο άνθρωπος είναι ανίσχυρος να δώσει απαντήσεις, γιατί δεν έχει τα κατάλληλα όργανα και τις αισθήσεις για να το κάνει; Μήπως ο άνθρωπος ενδημεί σε δύο εξελικτικές μορφές του; Στο εξελιγμένο είδος του “ζώου-άνθρωπος” και στον υπό εξέλιξη συνδετικό του κρίκο, όπως υποθέτει ο συγγραφέας σε μια νέα θεωρία που διατυπώνει; Αυτά τα ερωτήματα πραγματεύεται το δοκίμιο “Υπάρχει Θεός;” του Φιλοκτήτη Διακομανώλη, χωρίς δογματισμό και με όλες τις θέσεις πάνω στο τραπέζι». Δεν θα ασχοληθούμε με όλα αυτά, διότι δεν γράφει τίποτε περισσότερο από τα τετριμμένα αντιεκκλησιαστικά λιβελογραφήματα του παρελθόντος.
       Η εφημερίδα «ΚΑΡΦΙ» αφιέρωσε στήλη για τον εκκλησιομάχο συγγραφέα, με τίτλο: «Οι χαώδεις διαφορές του τριγώνου πίστεως, θρησκείας και Εκκλησίας». Κριτικάροντας (θετικά) το βιβλίο του σημείωσε τα εξής αξιοπρόσεκτα ο συντάκτης της στήλης: «Η πίστη εμπεριέχει σίγουρα φόβο, εξηγεί ο κ. Διακομανώλης. “Και τον εμπεριέχει γιατί οι θρησκείες (οι τρεις μονοθεϊστικές τουλάχιστον) στηρίζουν την ύπαρξή τους στο φόβο και στην ιδιοτέλεια της μεταμέλειας και της συγχώρεσης”»! Επί αυτού θα θέλαμε να ρωτήσουμε τον κ. Φ. Διακομανώλη, γιατί κάνει επιλεκτική επιλογή των «τριών μονοθεϊστικών θρησκειών», οι άλλες θρησκείες δεν στηρίζονται στο φόβο; Μελέτησε καλά την αρχαία ελληνική θρησκεία; Δεν συνάντησε πουθενά τον όρο «διοσημίες», που σήμαινε για τους αρχαίους προγόνους μας τον ανείπωτο φόβο από τα άδηλα και κρύφια «καμώματα» των «θεών»; Οι θυσίες και μάλιστα οι φρικτές ανθρωποθυσίες ως και αυτόν τον 4ο μ. Χ. αιώνα, δεν ήταν απέλπιδα προσπάθεια να κατευνάσουν τη μήνη των «θεών»; Δεν άκουσε για τις φρικτές ανθρωποθυσίες των ημιάγριων Κελτών, μπροστά στις οποίες είχαν φρίξει ακόμα και οι Ρωμαίοι κατακτητές τους; Δεν άκουσε για τις χιλιάδες μούμιες, οι οποίες ανακαλύπτονται συνεχώς στη αμερικανική ήπειρο, των προκολομβιανών κατοίκων, για να κατευνάσουν τους «θεούς» τους; Κάνει λόγο για τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες, προφανώς για να στιγματίσει τον Χριστιανισμό!
      Στηρίζουν λοιπόν οι θρησκείες την ύπαρξή τους στο φόβο, αλλά και στην ιδιοτέλεια, κατά τον κ. Φ. Διακομανώλη, της μεταμέλειας και της συγχώρεσης! Η μεταμέλεια, το να έρθει ο άνθρωπος «εις εαυτόν» είναι για εκείνον … ιδιοτέλεια! Το να διορθώσει κάποιος τον εαυτό του είναι μεμπτό για τον εκκλησιομάχο συγγραφέα! Με άλλα λόγια ο συγγραφέας θέλει τον άνθρωπο πεσμένο και αμετανόητο!
      Συνεχίζοντας αναφέρει πως «Η πίστη … είναι μια διαχρονική πλύση εγκεφάλου που ξεκινά από την τρυφερή παιδική ηλικία, με νουθεσίες και ταυτόχρονες απειλές … Ενώ η πίστη εκτελεί ένα ψυχολογικό έργο και αποτελεί εργαλείο υποστηρικτικής αντιμετώπισης της μηδαμινότητας του ανθρώπου, η θρησκεία δεν κάνει τίποτε άλλο από το να εκμεταλλεύεται την ανθρώπινη αυτή ανάγκη». Κατ’ αρχήν θέλαμε να παρατηρήσουμε ότι είναι θετικό που ο συγγραφέας υπογραμμίζει την «μηδαμινότητα του ανθρώπου».  Η χριστιανική διδασκαλία δεν δέχεται τον όρο μηδαμινότητα, αλλά σχετικότητα. Θεωρεί ο συγγραφέας την πίστη ως «εργαλείο υποστηρικτικής αντιμετώπισης της μηδαμινότητας του ανθρώπου» και την «εκμετάλλευσή» της από τη θρησκεία. Τον ενοχλεί επίσης η καλλιέργεια της πίστεως στο Θεό. Θέλει να  όμως να αγνοεί πως η πίστη στο Θεό δεν καλλιεργείται, ούτε είναι προϊόν «διαχρονικής πλύσης εγκεφάλου … με νουθεσίες και ταυτόχρονες απειλές». Αν έτσι ήταν τότε, με την πρόοδο της ανθρωπότητας και του πολιτισμού, με τη χειραφέτηση των δικαιωμάτων των ανθρωπίνων προσώπων, θα είχε εκλείψει προ πολλού η πίστη στο Θεό. Αλλά το αντίθετο συμβαίνει: αντί να εξασθενεί, γιγαντώνεται, και αυτό είναι που ενοχλεί και ανησυχεί τους αθεϊστές και εκκλησιομάχους! Η κλασσική παρατήρηση του αρχαίου σοφού Πλουτάρχου (45-120 μ. Χ.) περί του διαχρονικού και πανανθρώπινου φαινομένου της πίστεως στο Θεό, παραμένει ως τα σήμερα ισχυρή και τρανταχτή απόδειξη ότι η πίστη στο Θεό είναι έμφυτη σε κάθε ανθρώπινο πρόσωπο. Ότι η πίστη στο Θεό (ή αν θέλετε στο θείον) δεν εξαρτάται από κανενός είδους εξωτερική επίδραση, αλλά είναι εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου να αναφέρεται και να εξαρτάται από την αιτία του!
      Θα μπορούσαμε βεβαίως να συμφωνήσουμε μαζί του ότι η θρησκεία εκμεταλλεύεται αυτή την ισχυρή έμφυτη πίστη. Είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως, αφότου αποκόπηκε ο άνθρωπος από την άμεση σχέση του με τον Θεό Δημιουργό του, δημιούργησε διάφορες θρησκείες, οι οποίες λειτουργούσαν ως υποκατάστατα της χαμένης άμεσης σχέσης του με το Θεό. Είναι αλήθεια ότι οι παράγοντες της θρησκείας από τα πανάρχαια χρόνια και ως τις μέρες μας, προσπάθησαν και εν πολλοίς το κατάφεραν να εκμεταλλευτούν την έμφυτη πίστη στο θείον. Τα ειδωλολατρικά ιερατεία, λ.χ. υπήρξαν οι θανατερές μέγγενες οι οποίες σύνθλιβαν τους άτυχους οπαδούς τους, φτάνει να δούμε τι γινόταν στην προχριστιανική Ελλάδα. Στις μέρες μας βλέπουμε μια ανησυχητική εκμετάλλευση οπαδών των  διαφόρων θρησκειών, όπως το Ισλάμ, οι οποίοι χρησιμοποιούνται για την κατάκτηση του κόσμου.
      Τίθεται το ερώτημα: αυτό ισχύει και για τον Χριστιανισμό; Απαντούμε όχι! Διότι η Αγία μας Εκκλησία, ο αυθεντικός Χριστιανισμός, δεν είναι θρησκεία. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο να δημιουργήσει μια ακόμα θρησκεία, έστω την τελειότερη, όπως λανθασμένα ισχυρίζονται πολλοί, αλλά να καταργήσει αυτή την αναποτελεσματική προσπάθεια του ανθρώπου να γεφυρώσει από μόνος του το χάσμα ανάμεσα σε εκείνον και το Θεό. Μας το λέει ξεκάθαρα ο απόστολος Παύλος: «Νυνί δε εν Χριστώ Ιησού υμείς οι ποτέ μακράν εγγύς εγενήθητε εν τω αίματι του Χριστού. Αυτός γαρ εστιν η ειρήνη ημών, ο ποιήσας τα αμφότερα εν και το μεσότοιχον του φραγμού λύσας, την έχθραν, εν τη σαρκί αυτού τον νόμον των εντολών εν δόγμασι καταργήσας, ίνα τους δύο κτίση εν εαυτώ εις ένα καινόν άνθρωπον ποιών ειρήνην και αποκαταλλάξη τους αμφοτέρους εν ενί σώματι τω Θεώ δια του σταυρού, αποκτείνας την έχθραν εν αυτώ, και ελθών ευηγγελίσατο ειρήνην υμίνν τοις μακράν και τοις εγγύς, ότι δι’ αυτού έχομεν προσαγωγήν οι αμφότεροι εν ενί πνεύματι προς τον Πατέρα» (Εφ.2,1318). Με άλλα λόγια, ο Χριστός, καταργώντας την αναποτελεσματική θρησκεία και τα παρεπόμενά της, έγινε η ποθητή γέφυρα να γίνουμε οι άνθρωποι «ενί σώματι τω Θεώ». Όμως ο κ. Φ. Διακομανώλης δεν είναι σε θέση να διακρίνει αυτή την χαώδη διαφορά της θρησκείας από την Εκκλησία και γι’ αυτό την «τσουβαλιάζει» με τις θρησκείες του κόσμου. Επηρεασμένος προφανώς από τον απόλυτα δικαιολογημένο αντικληρικαλισμό της Δύσεως δεν είναι σε θέση να διακρίνει την αληθινή Εκκλησία του Χριστού από τις φρικτές παρεκτροπές της, του παπισμού και του προτεσταντισμού, οι οποίες, αυτές όντως, μεταβλήθηκαν σε θρησκείες και ευθύνονται τα μέγιστα για την εκμετάλλευση της πίστεως στο Θεό των οπαδών τους. Αποκαλεί την Εκκλησία «βαρίδι της κοινωνίας» και «διαχρονική εκμεταλλευτική σέκτα», παίρνοντας αφορμή από διάφορα εκκλησιαστικά πρόσωπα, τα οποία, κατά καιρούς, δεν στάθηκαν στο ύψος της υψηλής αποστολής τους. Θέλει να αγνοεί πως, παρ’ όλα αυτά, η διαχρονική προσφορά της Εκκλησίας μας προς τον άνθρωπο και το Γένος μας υπήρξε ανεκτίμητη, η οποία δεν είναι δυνατόν να αναλυθεί στο παρόν άρθρο μας. Δεν παραβλέπουμε πάντως και την προσπάθειά του να αναφέρει ότι υπάρχουν στην Εκκλησία και «νηφάλιοι ιεράρχες», αλλά όμως θεωρεί ότι υπάρχουν και «οι ταλιμπάν της εκκλησίας, που αποτελούν τον κραταιό της πυρήνα. Κάτι μισαλλόδοξοι τύποι που προκαλούν σε μονομαχίες με αγιασμό και αφορίζουν κάθε διαφορετικότητα»! Εδώ υπονοεί προφανώς τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα, την οποία ο Σεβασμιώτατος έχει επαρκώς καταδείξει.    
      Νομίζουμε ότι δώσαμε το στίγμα στους πιστούς μας νε σκεφτούν τον τρόπο που «βλέπουν» την Εκκλησία μας οι αθεϊστές και οι εκκλησιομάχοι. Ένας τέτοιος τρόπος «προσέγγισης» είναι και αυτός του κ. Φ. Διακομανώλη. Απόλυτα υποκειμενικός, μεστός δογματισμού, γενικεύσεων και αφορισμών, οι οποίοι δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Καλούμε στους πιστούς μας να κωφεύουν σε τέτοιου είδους προκλήσεις, οι οποίες σκοπό έχουν να κλονίσουν την πίστη τους στην εν Χριστώ σωτηρία και την εμπιστοσύνη τους στην αγία Του Εκκλησία, η οποία είναι το μοναδικό μέσο της απολυτρώσεώς μας και της πραγματικής ενώσεώς μας με το Θεό! Τους διαβεβαιώνουμε ότι η Εκκλησία μας, παρ’ όλες τις λυσσαλέες επιθέσεις εναντίον Της παραμένει άτρωτη και συνεχίζει την σωστική Της πορεία στο χρόνο. Οι δε επιθέσεις αυτές δεν είναι τίποτε περισσότερο από αισώπειους «βρυχηθμούς ποντικών», οι οποίες δεν μπορούν να προσβάλλουν την Εκκλησία του Χριστού!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Η ΠΕΡΙ ΑΘΕΪΑΣ ΑΥΤΑΠΑΤΗ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 13η Ιουλίου 2015

Η ΠΕΡΙ ΑΘΕΪΑΣ ΑΥΤΑΠΑΤΗ

         Πριν λίγο καιρό ήρθε στην Αθήνα ο γνωστός «ευαγγελιστής του αθεϊσμού», άγγλος βιολόγος Ρίτσαρντ Ντόκινς, προφανώς να διαλαλήσει την «πραμάτεια» του, ήτοι: τα αθεϊστικά του βιβλία, τα οποία, σύμφωνα με δημοσιεύματα, έχουν μεγάλη κυκλοφορία παγκοσμίως και τον έκαναν πλούσιο! Ήρθε προσκεκλημένος των εκδόσεων «Κάτοπτρον», από τις οποίες κυκλοφορούν στα ελληνικά τα βιβλία του και των γνωστών καταστημάτων «Public». Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδος «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» (φυλ.22-4-2015), ήρθε στην Αθήνα «προκειμένου να συναντήσει το (αναγνωστικό του) κοινό … (να) συζητήσει με το κοινό για την εκκοσμίκευση και τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ελλάδα, καθώς και για θέματα που αφορούν τη θεωρία της εξέλιξης και τον ίδιο». Επίσης κλήθηκε να συμμετάσχει «σε ημερίδα για την Υπατία, τη φιλόσοφο, μαθηματικό και αστρονόμο». Καθόλου τυχαίο, κατά τη γνώμη μας, η εκδήλωση αυτή, η οποία διοργανώθηκε από τον «Πολιτιστικό Οργανισμό “Απόλλωνος Ναός”»! Τέλος η εικαστικός κ. Εύα Αποστολάτου εξέθεσε «πορτραίτα της Υπατίας»!  
        Το πιο γνωστό βιβλίο του έχει τίτλο «Η περί Θεού αυταπάτη», με το οποίο πασχίζει αγωνιωδώς να καταρρίψει την πίστη στο Θεό ως δήθεν αυταπάτη και να προβάλλει την γνωστή και πλέον ξεπερασμένη επιστημονικά θεωρία της εξελίξεως. Το εν λόγω σύγγραμμα έχει προκάλεσε «σάλο» σε όλο τον κόσμο, διότι ο σύγχρονος αθεϊσμός νόμισε ότι βρήκε το «ευαγγέλιό» του. Όμως σοβαροί επιστήμονες αντέκρουσαν με επιχειρήματα τις δοξασίες του καθηγητή Ρ. Ντόκινς και απόδειξαν ότι ο αθεϊστής συγγραφέας δεν πρόσθεσε τίποτε στον αθεϊσμό, αλλά απλά παρέθεσε τα αθεϊστικά επιχειρήματα των τελευταίων  τριακοσίων ετών. Παράδειγμα ο ομολογουμένως, ευγενέστατος και σοβαρός επιστήμων Alister McGrath, στο απαντητικό του έργο: «Η Αυταπάτη του Dawkins» (εκδ. Ουρανός, Αθήνα 2008), έγραψε μια καταπληκτική κριτική στα επιχειρήματα του Ρ. Ντόκινς, τον οποίο νομίζουμε ότι αποστόμωσε κυριολεκτικά.
      Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο στο εν λόγω σύγγραμμα είναι ο διάχυτος φανατισμός του συγγραφέα, ο οποίος δεν αφήνει περιθώρια για καμιάς μορφής αντίλογο. Αξιοσημείωτη είναι η παρατήρηση του Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Δημητρίου Δημητράκου για τον εν λόγω αθεϊστή συγγραφέα και το συγκεκριμένο έργο του: «Καταγγέλλει σε υψηλούς τόνους τον φανατισμό, την αφέλεια και την άγνοια που συνοδεύουν συχνά τη θρησκευτική πίστη. Από ένα σημείο κι έπειτα, όμως, ο αναγνώστης αναρωτιέται αν και ο ίδιος ο Ντόκινς δεν είναι παρόμοια δογματικός με αυτούς που καταγγέλλει και δεν περιπίπτει σε ανάλογες πλάνες. Η κριτική που του έχει ασκηθεί δεν προέρχεται μόνο από το στρατόπεδο των υπερασπιστών της θρησκείας, αλλά και από τους ανεξίθρησκους. Ορισμένοι, μάλιστα, από τους επικριτές του τον χαρακτηρίζουν ως “αγιατολάχ του αθεϊσμού”. Η αλήθεια είναι ότι το επιθετικό του ύφος δεν αφήνει περιθώρια ανοχής για τους διαφωνούντες. Καταδικάζει ως δειλούς και ανειλικρινείς τους οπαδούς του αγνωστικισμού, παραβλέποντας έτσι το γεγονός ότι και ο Μπέρτραντ Ράσελ, τον οποίο τόσο επαινεί, δήλωνε αγνωστικιστής και όχι άθεος. Κατηγορεί για δειλία και υποκρισία ακόμα και σύγχρονες προσωπικότητες από τον κόσμο της επιστήμης, όπως είναι ο επιστημολόγος Michael Ruse και ο βιολόγος S. J. Gould, οι οποίοι συμμερίζονται τις αθεϊστικές του ιδέες, αλλά αντιμετωπίζουν το ζήτημα με μεγαλύτερη νηφαλιότητα» (Πηγή:(http://www.kathimerini.gr/304242/article/politismos/arxeio-politismoy/peri-ypar3hs-kai-anypar3ias-8eoy).
      Πέραν αυτού όμως η επίσκεψη του κ. Ρ. Ντόκινς στη χώρα μας έχει και μια άλλη διάσταση, την οποία πολλές φορές έχουμε επισημάνει στις ανακοινώσεις μας. Οι φανεροί και κρυφοί εχθροί του Χριστού και της Εκκλησίας μας βρίσκονται σε έναν καταπληκτικό σύνδεσμο μεταξύ τους, ώστε να μπορέσουν από κοινού να καταφέρουν το καίριο πλήγμα (όπως αφελώς πιστεύουν) κατά της σώζουσας πίστης μας. Εκτός από τις συγκεκριμένες εμπορικές επιχειρήσεις, οι οποίες κάλεσαν τον αθεϊστή συγγραφέα, διοργανωτής εκδηλώσεων «προς τιμήν» του υπήρξε και ο «Πολιτιστικός Οργανισμός “Απόλλωνος Ναός”». Πρώτη φορά πληροφορούμαστε για την ύπαρξη του, αλλά μπορούμε να μαντέψουμε (από τον τίτλο του), ότι πρόκειται προφανώς για μια από τις πάμπολλες «αρχαιολατρικές» ομάδες, που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας και έχουν σαφέστατο αντιχριστιανικό χαρακτήρα. Κατ’ αρχήν θα θέλαμε να θέσουμε το εξής απλό ερώτημα: Πως είναι δυνατόν ένας «οργανισμός» ο οποίος αυτοπροσδιορίζεται ως «Ναός» συγκεκριμένου «θεού» της αρχαιοελληνικής παγανιστικής θρησκείας, να διοργανώνει εκδηλώσεις προς τιμήν ενός σφοδρού πολεμίου κάθε θεότητας και θρησκείας; Επίσης πως είναι δυνατόν ένας «συνεπής» αθεϊστής να αποδέχεται τιμή και εκδηλώσεις από έναν «οργανισμό» με σαφή θρησκευτικό χαρακτήρα; Κατά δεύτερον, πως είναι δυνατόν ο «συνεπής» αθεϊστής κ. Ρ. Ντόκινς να συμμετέχει σε ημερίδα για την άτυχη φιλόσοφο Υπατία, η οποία αποδεδειγμένα ήταν βαθύτατα θρησκευόμενη, αφού η ίδια ήταν στην αρχή  νεοπλατωνική και αργότερα κατηχούμενη στον Χριστιανισμό; Αυτή είναι τελικά η συνέπεια του αθεϊσμού;
      Η απάντηση είναι από μέρους μας απλή. Αν κρίνει κάποιος από την ασυνήθιστη προβολή του από τα ελληνικά Μ.Μ.Ε. μπορεί να καταλάβει ότι η παρουσία του στην Ελλάδα, εκτός από την προώθηση των βιβλίων του, είχε ως σκοπό να ενισχύσει τον αντιχριστιανικό αγώνα. Για του λόγου το αληθές, ας ρίξει ο καθένας μια ματιά στα διάφορα αντιχριστιανικά ιστολόγια και θα καταλάβει αβίαστα τον κύριο σκοπό της επίσκεψής του στη χώρα μας. Η Ιστοσελίδα της «Ένωσης Αθέων Ελλάδας» έγραψε: «Η Ένωση Αθέων καλωσορίζει τον Ρίτσαρντ Ντόκινς στην Ελλάδα»! Αν δούμε και τους ομιλητές στην εκδήλωση, θα βεβαιωθούμε ακόμα καλλίτερα!
      Έχουμε ασχοληθεί πολλές φορές με το φαινόμενο της αθεΐας και αποδείξαμε επαρκώς ότι δεν πρόκειται για πρόσωπα που αρνούνται την ύπαρξη του Θεού. Αυτό το φαινόμενο είναι διαχρονικό, αλλά πρόκειται για μια «μεταφυσική» πίστη, η οποία δεν μπορεί, εδώ και τριακόσια χρόνια να αποδείξει την αλήθειά της! Και επειδή δεν μπορεί να αποδείξει τη δική της πίστη, ήτοι: την δήθεν ανυπαρξία του Θεού, προσπαθεί να καταρρίψει την πίστη όσων έχουν διαφορετική πίστη από αυτούς, όσων πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού! Αυτή είναι η αλήθεια! Η περίεργη αυτή «μεταφυσική» πίστη των αθέων, φτάνει συχνά σε απίστευτους παραλογισμούς, φτάνει να αναφέρουμε μια μόνη φράση του κ. Ρ. Ντόκινς, μετά την ομιλία του στην Αθήνα: Κάποιος τον ρώτησε αν φοβάται το θάνατο και εκείνος απάντησε: «Δεν τον φοβάμαι. Υπήρξα πεθαμένος επί δισεκατομμύρια χρόνια προτού γεννηθώ και δεν μου ήταν διόλου δυσάρεστος»! Αυτή ήταν η «πειστική» απάντηση πραγματικού επιστήμονα για το συγκλονιστικό γεγονός του θανάτου! Το τραγελαφικό επίσης γεγονός, της ίδρυσης «εκκλησίας αθεϊσμού» στην Αγγλία και αλλαχού, για την οποία έχουμε κάνει σχετική ανακοίνωση, φανερώνει περίτρανα τον αθεϊστικό παραλογισμό, ο οποίος φτάνει σε ακραίες εκδηλώσεις!
      Τέλος ο κ. Ρ. Ντόκινς έκαμε λόγο στην εισήγησή του «για τη δημιουργία ηθικής του αθεϊσμού»! Αν ερμηνεύουμε σωστά τα λεγόμενά του: εδώ και αιώνες ο αθεϊσμός δεν έχει «δημιουργήσει ηθική» και χρειάζεται να δημιουργήσει! Σωστά σημείωσε, διότι η ως τώρα πορεία του αθεϊσμού κάθε άλλο παρά «ηθική» δημιούργησε και δημιουργεί! Φτάνει να σκεφτούμε τα τρία εκατομμύρια νεκρών – καρατομημένων από τους αθεϊστές της Γαλλικής Επανάστασης. Τα εκατό και πλέον εκατομμύρια νεκρών του σοβιετικού αθεϊσμού. Τα εκατομμύρια νεκρών του αθεϊστή Μάο στην Κίνα. Τους νεκρούς του ήμισυ του πληθυσμού της Καμπότζης από τον παράφρονα αθεϊστή Πολ Ποτ. Τα εκατομμύρια νεκρών του αθεϊστή Τσαουσέσκου και των άλλων «λαοπρόβλητων» αθεϊστών ηγετών των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης. Τα σύγχρονα ανείπωτα εγκλήματα του επίσης «λαοπρόβλητου» αθεϊστή δικτάτορα της Βόρειας Κορέας Κιμ Γιονγκ Ουν, ο οποίος κόβει κεφάλια αθώων, σαν να ήταν «ραπανάκια»! Αυτή είναι δυστυχώς η «ηθική» και ο «ανθρωπισμός» τους αθεϊσμού! Και δε γνωρίζουμε σε ποιες βάσεις μπορεί να «δημιουργήσει ηθική» στο μέλλον!
             Περαίνοντας το σχόλιό μας στην επίσκεψη του αθεϊστή καθηγητή και συγγραφέα Ρ. Ντόκις στη χώρα μας, διαπιστώνουμε ότι ο αθεϊσμός αντιμετωπίζει σοβαρότατο υπαρξιακό πρόβλημα και γι’ αυτό επιστρατεύει «ευαγγελιστές» σαν τον κ. Ρ. Ντόκινς για να «ευαγγελίσει» τα έθνη, τα οποία έχουν καθηλώσει την αθεΐα στα επίπεδα του 18ου αιώνα! Είναι ανυπόφορο για τους αθεϊστές το γεγονός ότι ο λαός δεν «στρατεύεται» στις τάξεις τους και γι’ αυτό κάνουν αυτούς τους τιτάνιους αγώνες! Τους πληροφορούμε ότι η πολεμική τους κατά της Εκκλησίας μας είναι η λιγότερο επικίνδυνη, σε σχέση με τις άλλες κακοδοξίες και πλάνες και γι’ αυτό συμμαχούν μαζί τους, έχοντας την ψευδαίσθηση της κατάργησής Της! Αλλά ματαιοπονούν, διότι την Εκκλησία μας «Πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ.16,18)! Το έχει αποδείξει περίτρανα η δισχιλιόχρονη ιστορική Της πορεία!    
 
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

ΤΡΑΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΙ ΤΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ ΜΕΤΑΓΓΙΣΗΣ ΑΙΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΤΑΙΡΙΑ «ΣΚΟΠΙΑ»

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 6η  Ιουλίου 2015.

ΤΡΑΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΙ ΤΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ ΜΕΤΑΓΓΙΣΗΣ ΑΙΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΤΑΙΡΙΑ «ΣΚΟΠΙΑ»

      Μια από τις παράδοξες δοξασίες της Εταιρείας «Σκοπιά», της γνωστής οργάνωσης των «Μαρτύρων του Ιεχωβά», είναι και η άρνηση της μετάγγισης αίματος στους ασθενείς που την έχουν ανάγκη. Αναμφίβολα η εξωφρενική και πέρα από κάθε λογική και επιστημονική θεώρηση, δοξασία ενέχει τεράστια αντικοινωνικό χαρακτήρα και θέτει σε κίνδυνο και συχνά στο θάνατο, ανθρώπινες ζωές.
     Για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε αφορμή από πρόσφατο δημοσίευμα της εφημερίδος «ΜΑΚΕΛΕΙΟ» (10-4-2015), με τίτλο: «ΕΠΕΛΕΞΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΤΑΓΓΙΣΗ ΑΙΜΑΤΟΣ! Ήταν έγκυος στον έβδομο μήνα, όταν διαγνώστηκε με λευχαιμία», με συντάκτη τον κ. Καραμπάτση Ευάγγελο. Αναφέρει το δημοσίευμα πως: «Μια 28χρονη γυναίκα και μάρτυρας του Ιεχωβά, αρνήθηκε να της χορηγηθεί αίμα και προτίμησε να πεθάνει, επειδή, όπως δήλωσε στους γιατρούς, η μετάγγιση αίματος αντιβαίνει στις θρησκευτικές της πεποιθήσεις. Η νεαρή γυναίκα από το Σύδνεϋ της Αυστραλίας, το όνομα της οποίας δεν δόθηκε στη δημοσιότητα, ήταν έγκυος στον έβδομο μήνα, όταν διαγνώσθηκε πως πάσχει από λευχαιμία. Οι γιατροί στο νοσοκομείο Prince of Wales Hospital  την συμβούλευσαν να κάνει καισαρική το συντομότερο για να γεννηθεί το παιδί και στην συνέχεια να την υποβάλλουν σε χημειοθεραπείες για να σωθεί η ζωή της. Εκείνη αρνήθηκε την καισαρική, επειδή θα χρειαζόταν μετάγγιση αίματος και είπε στους γιατρούς ότι προτιμά να πεθάνει εκείνη και το αγέννητο παιδί της. Η νεαρή γυναίκα πέθανε λίγο αργότερα και οι γιατροί του νοσοκομείου αποκάλυψαν το περιστατικό σε επιστημονική εφημερίδα. Οι ίδιοι έγραψαν σχετικά ότι η άρνηση της παρέμβασης για σωτηρία από έναν ενημερωμένο ασθενή είναι σεβαστή, αλλά τα δικαιώματα της μητέρας να αποφασίσει ή όχι για την σωτηρία του εμβρύου είναι αμφιλεγόμενα. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά αρνούνται τις μεταγγίσεις αίματος καθώς θεωρούν ότι η Αγία Γραφή τους απαγορεύει την κατάποση αίματος» (Βλ. και ιστοσελ. gazzetta.gr).
      Ο συντάκτης του άρθρου, πολύ εύστοχα επισημαίνει πως, «Η ηγεσία των αυτοαποκαλουμένων “Μαρτύρων του Ιεχωβά”, διδάσκει ότι “η μετάγγιση αίματος απαγορεύεται στους Χριστιανούς, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει το θάνατό τους”!!! Η θέση της Αγίας Γραφής είναι εντελώς αντίθεση, και συνεπώς η ηγεσία της εν λόγω οργάνωσης, φέρει ενοχή αίματος για τους οπαδούς – θύματά της που μέχρι τώρα έχουν πεθάνει. Όπως για παράδειγμα η 28χρονη έγκυος γυναίκα στην Αυστραλία που αρνήθηκε να της χορηγηθεί αίμα και προτίμησε να πεθάνει, παίρνοντας στον τάφο και το αγέννητο παιδί της (7 μηνών έμβρυο). Έτσι από θύμα (της εν λόγω Οργάνωσης) έγινε και θύτης του αγέννητου παιδιού της». Και συνεχίζει, τονίζοντας πως, «Ο Θεός απαγορεύει στο λαό Του να τρώει αίμα ζώου, γιατί αυτό το έκαναν οι ειδωλολάτρες πιστεύοντας ότι ρουφώντας το αίμα του ζώου, έπαιρναν ταυτόχρονα και τη δύναμη αυτού του ζώου. Συγκεκριμένα, στον καιρό του Νώε, ο Θεός απαγορεύει τη βρώση αίματος, μαζί με το κρέας του νεκρού ζώου (Γέν.9,4). Η απαγόρευση βρώσεως του αίματος γίνεται επίσης συμβολική αποδοχή της εξουσίας του Θεού, ως του μόνου κυρίαρχου πάνω στη ζωή του πλάσματός του, που είναι πλέον νεκρό. Σήμερα, ο δότης του αίματος δεν είναι νεκρός. Τα χωρία της Αγίας Γραφής τα οποία επικαλούνται οι Χιλιαστές, απαγορεύουν την βρώση του αίματος και όχι την μετάγγιση που (κείνη την εποχή) ήταν μια μέθοδος άγνωστη!!!. Δηλαδή, η μετάγγιση αίματος δεν υπήρχε την εποχή των χρόνων της Αγίας Γραφής και φυσικά δεν απαγορεύεται από το Θεό. Η μετάγγιση δεν έχει καμιά σχέση με τη βρώση του αίματος». Και καταλήγει: «Τέλος, ας μην λησμονούμε ότι ο πρώτος αιμοδότης της ανθρωπότητας είναι ο Ιησούς Χριστός! Και το σπουδαιότερο: Το αίμα του Χριστού (Θεία Κοινωνία) είναι η βάση της πνευματικής ζωής των Χριστιανών».
     Θεωρούμε πως ο αξιόλογος αρθρογράφος έβαλε στις σωστές του διαστάσεις το πρόβλημα αυτό και έδωσε ταυτόχρονα και τη θεολογική του θεμελίωση. Η εξωφρενική αυτή δοξασία, μία από τις πάμπολλες της Εταιρίας «Σκοπιά», είναι η πλήρης παρερμηνεία και διαστροφή, όχι απλά του πνεύματος, αλλά και του γράμματος της Αγίας Γραφής! Η καταπληκτική και θεοφώτιστη αυτή κατάκτηση της επιστήμης, η μετάγγιση αίματος, η οποία σώζει ανθρώπινες ζωές, χαρακτηρίζεται από την Οργάνωση αυτή ως ενέργεια «αντίθετη με τη θέληση του Ιεχωβά» και ως εκ τούτου, όσοι την υιοθετήσουν και σώσουν δι’ αυτής τη ζωή τους, θα είναι «οι καταραμένοι του Ιεχωβά», θα «σφαχτούν στον επερχόμενο Αρμαγεδδώνα» και δεν θα «αναστηθούν για να απολαύσουν την γήινη βασιλεία του Ιεχωβά»! Και όχι μόνο αυτό. Δεν είναι τραγικά θύματα μόνο οι ενήλικοι οπαδοί της, οι οποίοι υπακούν μέχρι θανάτου τις εγκληματικές επιταγές της Οργάνωσης, αλλά γίνονται θύτες και σε άλλα αθώα θύματα, τα παιδιά και τα έμβρυά τους, καταδικάζοντάς τα σε θάνατο, με την άρνησή τους, για λογαριασμό τους, να γίνει η απαραίτητη μετάγγιση αίματος, που εισηγείται η επιστήμη!
      Υπάρχουν πάμπολλες αναφορές πως, όποιοι από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά υποχωρήσουν στις υποδείξεις των επιστημόνων ιατρών και δεχτούν την μετάγγιση αίματος, αυτόματα διαγράφονται από οπαδοί της Οργάνωσης. Σε περιπτώσεις που με εισαγγελική απόφαση έγιναν μεταγγίσεις αίματος σε ανήλικα παιδιά, οπαδών της Οργάνωσης, χωρίς τη θέληση των γονέων τους, αυτοί τα αποποιούνται από το φόβο για να μην υποστούν οι ίδιοι τις «συνέπειες» που δοξάζει η Οργάνωση! Απίστευτα πραγματικά πράγματα!
      Δεν υπάρχει λόγος εδώ να ασχοληθούμε με την θεολογική ανασκευή της παιδαριώδους, αλλά εγκληματικής αυτής δοξασίας της Εταιρίας «Σκοπιά», διότι έχουν γραφεί πάμπολλες εργασίες και έχει δοθεί πειστική απάντηση από την Εκκλησία μας. Είναι άλλωστε τόσο χονδροειδείς, στο σύνολό τους, οι δοξασίες της, που μας προκαλεί ανία και πλήξη να ασχοληθούμε με αυτές. Εκείνο που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε για την πεισματική άρνηση της Οργάνωσης αυτής στην μετάγγιση αίματος, είναι η κατάδειξή της ως μιας, από τις πολλές, αντικοινωνικές αρχές της. Το ύψιστο δώρο ζωής που μπορούμε να δώσουμε στους συνανθρώπους – αδελφούς μας, που το έχουν ανάγκη να επιζήσουν, το αίμα μας, αποτελεί την κορυφαία εκδήλωση της αγάπης μας προς αυτούς. Ορθώς το επισήμανε ο επαινετός αρθρογράφος, πως ο πρώτος Αιμοδότης της ανθρωπότητας είναι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, ο Οποίος έχυσε επάνω στο φρικτό Γολγοθά το τίμιο Αίμα Του για τη δική μας σωτηρία, αφού Αυτό «καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α΄Ιωάν.1,8). Εσθίουμε το ακήρατο Σώμα Του και πίνουμε το πανάγιο Αίμα του, για να έχουμε ζωή αιώνια (Ιωάν.6,54), σύμφωνα με τον σαφέστατο λόγο του Λυτρωτή μας Χριστού. Δεν κάνουν όμως το ίδιο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, αφού αρνούνται να «μεταλάβουν» του υποτιθέμενου (έστω) «σώματος και αίματος του Κυρίου», κατά τον ετήσιο εορτασμό (!!!) τους, του «θανάτου του Χριστού», τα οποία αποκαλούν απλώς «σύμβολα»! Επιφυλάσσονται μάλιστα μόνον για το λεγόμενο «υπόλοιπο», τους υπεραιωνόβιους (!!!) «Μάρτυρες του Ιεχωβά», οι οποίοι ήσαν δήθεν παρόντες το 1914, κατά την δήθεν αόρατη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, και όχι για τους Έλληνες οπαδούς, το λεγόμενο «όχλο»!
       Αναφέρουμε επίσης και μια σημαντική άποψη για την άρνηση μετάγγισης αίματος από την Εταιρία «Σκοπιά». Είναι προφανές πως η πεισματική και αναίτια αυτή άρνηση έχει βαθύτερα αίτια. Οι οπαδοί της Οργάνωσης δεν θέλουν να πάρουν αίμα από εμάς τους Ορθοδόξους Χριστιανούς αιμοδότες, διότι ρέει στις φλέβες μας το πανάγιο Αίμα του Λυτρωτή μας Χριστού, το Οποίο κοινωνούμε! Η άρνηση μετάγγισης αίματος από εμάς που κοινωνούμε το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, είναι η ουσιαστική άρνησή τους να κοινωνήσουν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού!
    Θεωρούμε όμως ότι η βασική αιτία της κακοδοξίας αυτής είναι άλλη. Η Εταιρία «Σκοπιά» τεστάρει έτσι τους οπαδούς της, διότι ένας οπαδός, ο οποίος θυσιάζει ακόμα και τη ζωή του και τη ζωή των παιδιών του, για τις δοξασίες της, είναι το απόλυτο θύμα! Με αυτόν τον τρόπο κατορθώνει να ελέγχει την κριτική σκέψη, η οποία είναι καρπός της θεοσδότου ελευθερίας μας. Αντίθετος με αυτή την ολέθρια πρακτική είναι ο λόγος του Θεού, ο οποίος σαφέστατα μας προτρέπει: «ερευνάτε τας Γραφάς» (Ιωάν.5,39), «γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» (Ιωάν.8,32)!
      Κλείνοντας την αναφορά μας αυτή θέλουμε για μια ακόμη φορά να τονίσουμε στους πιστούς μας, το αβυσσαλέο χάσμα που χωρίζει την Οργάνωση «Σκοπιά» από την Εκκλησία του Χριστού, αλλά και από την επιστήμη. Δεν υπάρχει κανένα σημείο συμφωνίας του ανόθευτου Χριστιανισμού με τη συγκεκριμένη Οργάνωση. Κραυγαλέα απόδειξη η αντιγραφική και αντιεπιστημονική δοξασία της άρνησης μετάγγισης αίματος! Γι’ αυτό τους προτρέπουμε να βλέπουν με συμπόνια τα τραγικά θύματά της, τα οποία έπεσαν στα δίχτυα της και τα οποία πληρώνουν ακόμα και με τη ζωή τους αυτό το τίμημα. Ακόμα καλούμε τους πιστούς μας να προσεύχονται για την απολύτρωση των πλανεμένων αδελφών μας, διότι εκτός της Εκκλησίας καραδοκεί ο θάνατος και του σώματος και της ψυχής!  

 Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών