Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΕΞΑΓΙΑΣΜΟΥ ΤΗΣ;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 

Εν Πειραιεί τη 1η Φεβρουαρίου 2016

 

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΕΞΑΓΙΑΣΜΟΥ ΤΗΣ;

(Σχόλιο σε σχετικό παπικό δημοσίευμα)

 

  Ο Παπισμός παραμένει δυστυχώς μέχρι σήμερα απόλυτα αμετανόητος, «γαντζωμένος» και αμετακίνητος στο εφιαλτικό μεσαιωνικό παρελθόν του. Από τότε που αποσχίστηκε από την Μία, Αγία Καθολική και Αποστολική Ορθόδοξη Εκκλησία και έπαψε να είναι Εκκλησία, δεν άφησε τίποτε όρθιο σ’ αυτή. Καμιά, από τις πάμπολλες πλάνες, που συσσώρευσε, μετά την απόσχισή του το 1054 μ.Χ., δεν αποκήρυξε. Το αντίθετο μάλιστα. Εφεύρε αιρετικές διδασκαλίες και εισήγαγε καινοτομίες, που διαστρέφουν εκ θεμελίων την βιβλική και αγιοπατερική διδασκαλία της Εκκλησίας μας, τις οποίες φροντίζει να προβάλλει και να «ντύνει» με «αγιογραφικό» μανδύα και να υπεραμύνεται γι’ αυτές! Μια από αυτές είναι και η περί «Ασπίλου Συλλήψεως της Θεοτόκου», για την οποία ήδη κάναμε λόγο σε προηγούμενο άρθρο μας. Θέσπισε επίσης και μια σειρά εορτών, άσχετες και εν πολλοίς αντίθετες με το πνεύμα της χριστιανικής διδασκαλίας της πρώτης χιλιετίας, όπως είναι ο θεσμός των ιωβηλαίων ετών, για τον οποίο επίσης αναφερθήκαμε σε προηγούμενο άρθρο μας.

  Σε ένα σχετικά πρόσφατο σχόλιο στην εφημερίδα των εν Αθήναις Ουνιτών «ΚΑΘΟΛΙΚΗ» (φ.167,31-12-2015), με τίτλο: «Η Άσπιλη Σύλληψη της Αειπαρθένου Μαρίας», γίνεται και πάλι λόγος για το «Έκτακτο Ιωβηλαίο της Ευσπλαχνίας», το οποίο κήρυξε, ως γνωστόν ο πάπας Φραγκίσκος,  ο οποίος καθόρισε την έναρξή του στις 8 Δεκεμβρίου, ημέρα κατά την οποία εορτάζεται από τους Παπικούς «Η Άσπιλη Σύλληψη της Αειπαρθένου Μαρίας». Στο σχόλιο αυτό μεταξύ άλλων αναφέρει ο αρθρογράφος το εξής περίεργο: «Πραγματικά, η ίδια η Εκκλησία προσκαλείται να γίνει μια μέρα “χωρίς κηλίδα, ή ρυτίδα, ή τίποτε άλλο από αυτά, αλλά να είναι αγία και άψογος”. Η μεγάλη Εορτή της Άσπιλης Σύλληψης, ιδιαίτερα κατά το έκτακτο αυτό Ιωβηλαίο, προσκαλεί όλη την Εκκλησία και τον κάθε πιστό να ανεβούν ψηλότερα στην σκάλα της πνευματικής ωραιότητας, πλησιάζοντας περισσότερο στην ωραιότητα της Βασιλείας του Θεού»! 

Κατά τον σχολιαστή η Εκκλησία δεν είναι ακηλίδωτη και αμόλυντη, αλλά φέρει επάνω της τις κηλίδες και τον μολυσμό της αμαρτίας! Γι’ αυτό και  «προσκαλείται να γίνει μια μέρα» ακηλίδωτη, και αμόλυντη! Προσπαθεί, μάλιστα, να θεμελιώσει την κακόδοξη αυτή θεώρηση της Εκκλησίας, ως μεμιασμένης και ρυτιδωμένης, στο γνωστό χωρίο του Αποστόλου Παύλου στην προς Εφεσίους επιστολή του: «οι άνδρες αγαπάτε τας γυναίκας εαυτών, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν και εαυτόν παρέδωκεν υπέρ αυτής, ίνα αυτήν αγιάση καθαρίσας τω λουτρώ του ύδατος εν ρήματι, ίνα παραστήση αυτήν εαυτώ ένδοξον την εκκλησίαν, μη έχουσαν σπίλον ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων, άλλά ίνα ή αγία και άμωμος» (Εφ.5,25-27). Προφανώς εδώ ο σχολιαστής παρερμηνεύει τα ρήματα «αγιάση» και «παραστήση», επειδή εκφέρονται σε χρόνο μέλλοντα, για να βγάλει το εσφαλμένο συμπέρασμα, ότι ο καθαρισμός της Εκκλησίας από τις κηλίδες της αμαρτίας δεν έχει γίνει ακόμη, αλλά  θα επιτευχθεί στο μέλλον!

 Ωστόσο η απολύτρωση του ανθρωπίνου γένους από την αμαρτία, την φθορά και τον θάνατο, επετεύχθη και επερατώθη άπαξ διά παντός και στο διηνεκές με το αίμα της σταυρικής θυσίας του Κυρίου. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, σχολιάζοντας την φράση «ίνα παραστήση αυτήν εαυτώ ένδοξον την εκκλησίαν», παρατηρεί: «Ουχ απλώς αυτήν εκόσμησεν, αλλ’ ένδοξον εποίησε», δηλαδή δεν την εκόσμησε μόνο με τις αρετές, αφού προηγουμένως την εκαθάρισε από τις αμαρτίες, αλλά επί πλέον την κατέστησε και ένδοξη. Εδώ ο άγιος παρουσιάζει τόσο τον καθαρισμό και την διακόσμηση της Εκκλησίας, όσο και τον δοξασμό της ωσάν ένα τετελεσμένο γεγονός και όχι ως κάτι το αναμενόμενο. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης σχολιάζοντας τον ίδιο στίχο λέγει: «Αυτά λοιπόν τα πάθη είχεν η Εκκλησία, αλλά το άγιον βάπτισμα όλα τα εκαθάρισε, και αγίας και ωραίας έκαμε τας ψυχάς των ανθρώπων». Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, ομιλών περί του αγίου βαπτίσματος συμπληρώνει: «Νεκρός εν αμαρτίαις καταβάς, [στο νερό της κολυμβύθρας], αναβαίνεις ζωοποιηθείς εν δικαιοσύνη», «και τρόπον τινά εν τοις ύδασι ταφείς, ώσπερ εν τη πέτρα, [όπως στο μνήμα], Ιησούς ο τας οικουμενικάς αμαρτίας αναλαβών, εγείρη πάλιν εν καινότητι ζωής περιπατών».

Με βάση τα παραπάνω πιστεύουμεότι η Εκκλησία του Χριστού από της ιδρύσεώς της την ημέρα της Πεντηκοστής μέχρι σήμερα εξακολουθεί να παραμένει αγία και άμωμος, χωρίς ποτέ να κηλιδωθεί και να εκπέσει στην κατάσταση της αμαρτωλότητας, επειδή είναι το ίδιο του Σώμα του Χριστού, του οποίου κεφαλή είναι Εκείνος, (Εφ.5,23), ο Οποίος είναι ο μόνος αναμάρτητος, ο μόνος καθαρός και αμόλυντος. Αν συμβαίνει πολλές φορές τα μέλη της στρατευομένης Εκκλησίας, ανταγωνιζόμενα προς την αμαρτία, να υφίστανται τις κηλίδες των αμαρτημάτων, έχουν όμως την δυνατότητα,δυνάμει της σταυρικής θυσίας του Κυρίου και διά του μυστηρίου της μετανοίας και εξομολογήσεως, που επέχει θέση δευτέρου βαπτίσματος, να καθαρίζονται και πάλι από τους ρύπους των αμαρτημάτων. Οι προσωπικές αμαρτίες των μελών της δεν αίρουν το άμωμο και αμόλυντο της Εκκλησίας, χάρις της κεφαλής της, του Χριστού.

   Προφανώς ο αρθρογράφος έχει υπόψη του την ιδική του «εκκλησία», την αποκομμένη από την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, η οποία βαρύνεται με «σπίλους και ρυτίδες» και αποτελεί το «άχθος» της ανθρώπινης ιστορίας, φορτωμένη με πλήθος κακοδοξίες και εγκλήματα. Φτάνει να αναφέρουμε εδώ την γνωστή φράση του αγίου και μεγάλου ομολογητού της Σερβικής Εκκλησίας, Ιουστίνου του Πόποβιτς, ότι η πτώση του πάπα και κατ’ επέκταση του Παπισμού, είναι η τρίτη τραγική πτώση της ανθρώπινης ιστορίας, μετά την πτώση του Αδάμ και του Ιούδα!

  Περαίνοντας, θεωρούμε, με πραγματικό πόνο ψυχής, πως  αυτή η πεσμένη και απόλυτα εξαθλιωμένη ηθικά και πνευματικά «εκκλησία» του Παπισμού, έχει σαφώς ανάγκη να καθαρισθεί, για να καταστεί και πάλι αγία και άμωμος, όπως ήταν προ της αποσχίσεώς της από την αγία Ορθοδοξία και προ της εκπτώσεώς της στην κατάσταση της αιρέσεως. Να ανεβεί «ψηλότερα στην σκάλα της πνευματικής ωραιότητας, πλησιάζοντας περισσότερο στην ωραιότητα της Βασιλείας του Θεού», όπως αναφέρει ο αρθρογράφος ώστε να γίνει ξανά Εκκλησία, το σεβάσμιο Πατριαρχείο της Δύσεως, η «Προκαθημένη της Αγάπης». Όχι βεβαίως με συναισθηματισμούς, «παχιά λόγια», και «Ιωβηλαία», αλλά με ειλικρινή και έμπρακτη μετάνοια και κυρίως με την απόρριψη των αιρετικών διδασκαλιών της. Η ευσπλαχνία του Θεού είναι τόσο μεγάλη, ώστε να συγχωρήσει και την χιλιόχρονη πτώση της, αλλά και τα διαχρονικά εγκλήματά της κατά της Ορθοδοξίας και κατά της ανθρωπότητας! Περιμένουμε προσευχόμενοι!

 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών