Δόξα τω Θεώ, πάντων ένεκεν. - Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

Περί Υπομονής

1.
«Υπομονής έχετε χρείαν, ίνα τό θέλημα τού Θεού ποιήσαντες κομίσησθε τήν επαγγελίαν» (Εβρ. 10,36). Αυτοί πού υπομένουν αγόγγυστα καί μέ καρτερία τά πάντα, μένουν πιστοί στό θέλημα τού Θεού. Κι' αυτοί πού μένουν πιστοί στό θέλημα τού Θεού, θά πάρουν τήν αμοιβή πού υποσχέθηκε o Χριστός, τή βασιλεία τών ουρανών.
Η υπομονή στίς δοκιμασίες είναι ασφαλές μέσο γιά νά ενωθούμε μέ τό Θεό. Όσο o γογγυσμός χωρίζει από τό Θεό τόσο η υπομονή σφυρηλατεί τήν ενότητα μαζί Του. Άν λοιπόν υπομένομε μ' ευγνωμοσύνη όλες τίς δοκιμασίες γιά χάρη Του, θά μάς ανταποδώσει τήν αιώνια μακαριότητα.
Μέσω τής θλίψεως καί τής υπομονής εισερχόμαστε στόν χώρο τής αληθινής γνώσεως καί καθαριζόμαστε από τό πλήθος τών αμαρτιών μας.
Ο άνθρωπος πρέπει νά αποβλέπει καί νά ελπίζει στό έλεος τού Θεού. Νά θυμόμαστε τά απ' αιώνων θαυμάσια Του, καί τήν βοήθειά Του πρός τούς αγίους Του, νά θυμόμαστε, ότι σέ καμμιά ανάγκη καί θλίψη δέν μάς αφήνει o Θεός καί ότι ποτέ δέν αφήνει νά μάς βρούν πειρασμοί υπέρ τήν δύναμή μας. Καί γι' αυτό έχομε χρέος, μέ θάρρος νά βαστάζομε τόν σταυρό μας καί όλα τά λυπηρά πού μάς συμβαίνουν νά τά υπομένομε μέ ευγνωμοσύνη στό Θεό.
Κατά τόν απόστολο: «Διά πολλών θλίψεων δεί ημάς εισελθείν εις τήν βασιλεία τών Ουρανών» (Πράξ. 14,22). Από αυτήν τήν στενή καί τεθλιμμένη oδό θά φθάσομε στήν ύψιστη τελειότητα τής υπομονής.
«Υπομένων υπέμεινα τόν Κύριο καί προσέσχε μοι καί εισήκουσε τής δεήσεως μου» (Ψλμ. 39,1). Ο Κύριος δέχεται σάν θυσία ευάρεστη τήν ανδρεία υπομονή, ενώ αποστρέφει τό πρόσωπό Του από τή μικροψυχία. Οι άνθρωποι τής υπομονής ακολουθούν πιστά τά χνη Του, οι δειλοί καί οι μικρόψυχοι απομακρύνονται από κοντά Του.
Έλεγε κάποιος γέροντας στούς μαθητές του «Δέν προοδεύουμε σήμερα στήν αρετή, ούτε θά κατορθώσουμε ποτέ νά φθάσομε στά μέτρα τών παλαιών πατέρων γιατί δέν έχουμε υπομονή νά τελειώσομε τό έργο πού αρχίζομε. Επιθυμούμε νά αποκτήσομε χαρίσματα, αλλά χωρίς κόπο, γι' αυτό εύκολα ξεγλιστράμε στό κακό».
Ποιός τραυματισμένος θεράπευσε ποτέ τήν πληγή του χωρίς υπομονή στόν πόνο καί στά θεραπευτικά μέσα τού γιατρού; Ποιός μπορεί νά ακολουθήση πίσω από τόν Χριστό χωρίς νά σηκώση στούς ώμους τόν σταυρό τής υπομονής; Κανένας. Όλοι όσοι Τόν ακολούθησαν καί Τόν ακολουθούν ήταν καί είναι έτοιμοι ν' αντιμετωπίσουν μέ υπομονή τίς δοκιμασίες πού oπωσδήποτε θά τούς βρούν καθώς τονίζει καί o σοφός Σειράχ: «τέκνον, ει προσέρχ δουλεύειν Κυρίω τώ Θεώ, ετοίμασον τήν ψυχήν σου εις πειρασμόν» (2,1).
Χωρίς υπομονή καί συγκαταβατικότητα πρός τόν πλησίον μας η ζωή καταντάει ανυπόφορη. Όταν υπομένομε πολύ δύσκολα πράγματα, υπομένομε κατά θέλημα τού Θεού. Μερικές φορές, μάς λέγει o Στάρετς Βαρσανούφιος, o Θεός αφήνει τόν άνθρωπο νά αισθανθεί σάν νά τόν έχει εγκαταλείψει καί ξεχάσει. Τό διο μπορεί νά γίνει καί γιά μιά oλόκληρη κοινωνία. Σέ τέτοιες περιπτώσεις, η δική μας δουλειά είναι νά κάνομε υπομονή καί νά φυλάξομε τήν πίστη στό Χριστό. Άν η πίστη φυλαχθεί, υπάρχει ελπίδα σωτηρίας. Η πίστη διαφυλάσσεται μέ ένα τρόπο: μέ τήν αποχή από κάθε αμαρτία.
Γιά νά εξασκήσομε τήν υπομονή μας πρέπει νά αφήνομε τόν εαυτό μας, τήν ψυχή μας, τό σώμα μας, τά πάντα, στό θέλημα τού Θεού, τό πανάγιο καί πάνσοφο. Νά λέμε Δόξα σοι o Θεός γιά όλα. Πάντων ένεκεν. Μέ αυτά τά θαυμάσια καί άγια λόγια διαλύονται όλοι οι σκοτεινοί λογισμοί, καί φεύγει τό βάρος τής ψυχής, καί έρχεται στήν ψυχή ειρήνη, παρηγοριά, χαρά.
Δέν πρέπει νά απογοητευόμεθα ποτέ. Μήν ξεχνάμε, ότι ακόμη καί στά πιό θλιβερά μας βιώματα κρύβεται η απέραντη ευσπλαχνία τού Κυρίου. Μέ τρόπο ακατάληπτο - καί σέ μάς ακατανόητο! - o Κύριος μάς οικοδομεί. Ακόμη καί στήν απώλεια τών πιό αγαπημένων μας προσώπων.
Πολλές φορές αμφιβάλλει κανείς μέσα του λέγοντας:«Εφ' όσον στίς συμφορές πού τόν βρίσκουν αμαρτάνει κανείς από τή θλίψη του, πώς μπορεί νά πιστεύει ότι όσα τού συμβαίνουν είναι γιά τό συμφέρον του»; Μάς απαντάει o άγιος Δωρόθεος, δέν θ' αμαρτάναμε στίς συμφορές πού μάς συμβαίνουν, άν δέν μάς έλειπε η υπομονή καί άν δέν αρνούμασταν νά υποφέρομε μία μικρή θλίψη ή νά πάθομε κάτι απροσδόκητο. Γιατί o Θεός ποτέ δέν επιτρέπει νά μάς συμβεί κάτι πού ξεπερνάει τίς δυνάμεις μας, όπως είπε καί o απόστολος Παύλος: «είναι αξιόπιστος o Θεός καί δέν θά επέτρεπε πειρασμό μεγαλύτερο από τίς δυνάμεις σας» (Α' Κορ. 10,13). Αλλά εμείς αγαπητοί αδελφοί δέν έχομε υπομονή, δέν θέλομε νά κοπιάσομε καί δέν δεχόμαστε τίποτα μέ ταπείνωση. Γι' αυτό συντριβόμαστε καί όσο φροντίζομε νά ξεφύγουμε τούς πειρασμούς, τόσο φορτωνόμαστε απ' αυτούς, καί χάνομε τήν υπομονή μας καί δέν μπορούμε νά λυτρωθούμε απ' αυτούς.
Ο μακαριστός π. Γερμανός Σταυροβουνιώτης, όταν διάβασε τό βίο τού αγίου Ιωάννου τού Καλυβίτου, έλεγε: «Κι' άν ακόμη υποστώ τά βάσανα, πού υπέστη o Άγιος, θά υπομείνω. Κι' άν ακόμη μείνω άστεγος μέσα στούς δρόμους, κι' άν ακόμη αρρωστήσω, κι' άν o,τιδήποτε πάθω, όλα θά τά υπομείνω. Θά τά υπομείνω όλα χωρίς γογγυσμούς γιά τήν αγάπη τού Χριστού καί τή σωτηρία τής ψυχής μου. Αυτή τήν υπόσχεση, πού έδωσα εξ αρχής στόν εαυτό μου, τήν έχω πάντα κατά νούν, καί έτσι στερεώνομαι στίς δοκιμασίες».
Αναφέρεται στό Γεροντικό, ότι ήταν κάποιος μοναχός, πού γόγγυζε, επειδή έμενε σέ μέρος απόμερο, καί έπρεπε να κουβαλεί γιά τίς ανάγκες του νερό από πολύ μακριά. Μιά μέρα, ενώ περπατούσε, μεταφέροντας τό νερό, συνάντησε κάποιο στό δρόμο του. «Ποιός είσαι;» τόν ερωτά. «Είμαι άγγελος Κυρίου», τού αποκρίνεται, «καί μέ έστειλε o Θεός νά μετρώ τά βήματά σου, γιά νά πάρης τήν ανταμοιβή σου, ανάλογα μέ τήν υπομονή σου». Κι' αμέσως o Άγγελος εξαφανίστηκε. Σκέφτηκε o μοναχός καί είπε: «Άν μέ τό νά διανύω αυτή τήν απόσταση, o Θεός έστειλε Άγγελο νά μετρά τά βήματά μου, καί μού επιφυλάσσει μισθό, συμφέρει όχι μόνο νά μήν γογγύζω, αλλά μετά χαράς νά υπομείνω κι' άλλους κόπους, ακόμα μεγαλύτερους». Γι' αυτό καί εγκατέλειψε τό κελλί του, καί έκτισε άλλο πολύ πιό μακριά από τήν πηγή τού νερού!
Ο άνθρωπος τής υπομονής πάντοτε βγαίνει κερδισμένος, γιατί υπομένοντας προσωρινά, κερδίζει πολλές φορές καί τά επίγεια αγαθά, αλλά καί τά αιώνια. Φυσικά γιά νά αποκτήσομε τήν αρετή τής υπομονής πρέπει νά έχομε διαρκώς τήν ελπίδα τής μέλλουσας ζωής, γιά νά μπορούμε νά υπομένουμε τίς δοκιμασίες, οι oποίες θά μάς είναι στεφάνια γιά τή βασιλεία τών ουρανών.
Σέ αυτό τόν αγώνα νά εμαστε σίγουροι ότι συνοδοιπόρος μας είναι o διος o Χριστός, o oποίος βάδισε αυτήν τήν oδό καί μάς oδηγεί σέ σίγουρο λιμάνι, σέ oδούς σωτηρίας.
2.
Γεροντικό
Πρόσταξε ο αβάς τον υποτακτικό του να μπήξει το ραβδί του έναν ξερότοπο και να πηγαίνει κάθε μέρα να το ποτίζει. Ο καλός υποτακτικός έκαμε πρόθυμα κατά τον ορισμό του Γέροντα.
Ύστερα από τρία χρόνια το ξερό ξύλο βλάστησε κι έκανε καρύδια. Τα πήρε ο Γέροντας και τα πήγε στην Εκκλησία την Κυριακή. Μετά τη λειτουργία τα μοίρασε στους ερημίτες λέγοντάς τους: «Ελάτε αδελφοί να γευτείτε τους καρπούς της υπακοής».
3.
Υπομονή
Όλες οι δυσκολίες και οι θλίψεις, όταν δεν τις ζούμε με υπομονή, μας βασανίζουν διπλά. Γιατί η υπομονή του ανθρώπου καταργεί τις συμφορές του. Η μικροψυχία είναι μητέρα της κόλασης. Η υπομονή είναι μητέρα της παρηγοριάς και είναι μία δύναμη που γεννιέται από την ευρυχωρία της καρδιάς. Τη δύναμη αυτή είναι δύσκολο ο άνθρωπος να τη βρει στις θλίψεις του, εκτός κι αν του δοθεί σα θείο χάρισμα που το κυνήγησε με την προσευχή και το έφτασε με τα δάκρυα.
Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου