Αη Δημητράκη μου ….μικρό καλοκαιράκι μου

Η ψυχή μου πάντα γιόρταζε τέτοια μέρα …στο γαλήνεμα του Αγίου Δημητρίου ..θες γιατί είχαμε στο σπίτι γιορτή και λουλούδια ευωδιαστά στο μεγάλο τραπέζι ,θες γιατί η ενορία μας πανηγύριζε τον μυροβλήτη Άγιο καβαλάρη και όλοι οι δρόμοι γύρω της πλημμύριζαν με φωνές και αμέτρητες γνώριμες μορφές που πηγαινοέρχονταν από το μεσημέρι της παραμονής καταλήγοντας πάντα με ένα κερί μπροστά στην μεγάλη εικόνα …
Τα παιχνίδια των δραχμών που πάντα θα θυμάμαι την χαρά μας μόλις τα παίρναμε στα χέρια μας ή το φτηνό πορτοφόλι που κάθε χρόνο αγοράζαμε να κάνουμε δώρο στον πατέρα ,ναι ένα χρόνο πάντα τον άντεχε …
Και έπειτα η λιτανεία στους μεγάλους δρόμους…λίγο πριν η φωνή του Στανίτσα να ψάλει το Σήμερον συγκαλεῖται ἡμᾶς, τοῦ Ἀθλοφόρου ἡ παγκόσμιος πανήγυρις….και τα μάτια να βουρκώνουν σε εκείνο το αποκορύφωμα στο …Δημήτριε και οι ψυχές να σταυροκοπιούνται ολοένα … Και εμείς παιδιά χωρίς να καταλαβαίνουμε πολλά , στα πόδια του εκεί στο δεξιό ψαλτήρι να αντικρύζουμε το μαρτύριο του Αγίου ακριβώς απέναντί μας , την ομολογία του μπροστά στον Μαξιμιανό ,την εμψύχωση του Νέστορα , τον λογχισμό του , το μύρο να τρέχει απ τις πληγές …
Στην ψυχή μου όσο ζω τέτοια μέρα πάντα θα καλοκαιριάζει και τον Άγιο που τόσο πολύ αγαπώ έτσι θα τον φωνάζω σαν μικρό παιδί αθώο και πάναγνο που όλα του επιτρέπονται μες στην αγαθοσύνη του : Άη Δημητράκη μου …μικρό καλοκαιράκι μου ….
Παραμονή Αγίου Δημητρίου κάποτε στην Λογγοβάρδα
Απόγευμα παραμονής Αγίου Δημητρίου στην Λογγοβάρδα 197… .ο γέροντας με μια παραπονεμένη όψη όπως ποτέ δεν τον είδε κανείς ..όλοι μπορούν όμως να καταλάβουν τον λόγο …από μέρες το συζητάνε ..τούτος ο Οκτώβρης στο τελείωμά του είναι μανιασμένος και η θάλασσα άγρια στα μέρη της Παροναξίας …Δύσκολα είπανε πως θα πιάσει πλοίο …Κι αυτός που από νέος κάθε χρόνο στην χάρη του βρισκότανε στην πόλη Του στην Θεσσαλονίκη , εκεί που ο ίδιος ο Άγιος τον έσωσε από τον Τούρκο Πασά δείχνοντάς του τον δρόμο για το ύδωρ το ζωήρυτον της πηγής στην αγαπημένη του Πάρο …εφέτος δεν θα βρισκόταν εκεί να Τον λειτουργήσει όπως κάθε χρόνο …Μετά τον εσπερινό ανέβηκε στο κελάκι του και έπιασε ολοένα να μιλάει του Αγίου και να του λέει το παράπονό του ..Άγιε μου Δημήτριε συγχώρα με φέτος που δεν ήρθα στην χάρη σου …και έκλαιγε απαρηγόρητη η ψυχή του γέροντα…Σε λίγο έκλεισε τα μάτια του αποκαμωμένος ..όταν τα ξανάνοιξε δεν αντίκρυσε το πολυλιβανισμένο κελί του μα τον μεγαλόπρεπο ναό του Αγίου στην Θεσσαλονίκη !!!! Ναι τα θαύμα είχε γίνει είχε μεταφερθεί , πνεύμα και σώμα στον περικαλλή και λαμπροστολισμένο ναό …
Και εκεί τον είδαν όλοι οι συλλειτουργοί του αλλά και πολλά πνευματικοπαίδια του …Κανείς δεν κατάλαβε το μέγα θαύμα ..Πολλοί τον συνάντησαν εκείνη την χρονιά ..Γέροντα Φιλόθεε τα καταφέρατε και φέτος , την ευχή σας …
Έτσι τελέσανε τον πανηγυρικό εσπερινό και την άλλη μέρα το πρωί τον όρθρο και την Θεία Λειτουργία … Στην Πάρο όλοι ανάστατοι …Η πόρτα κλειδωμένη από μέσα και ο Γέροντας αμίλητος …Να σπάσουμε την πόρτα είπε κάποιο καλογέρι …Ναι …μην έπαθε τίποτα ο Γέροντας …
Έτσι και έγινε …λίγο αργότερα ένα τηλεφώνημα από Θεσσαλονίκη πρόσφερε ανακούφιση και άφθονα δάκρυα στα μάτια όλων …
Όταν ο Γέροντας έφτασε μετά απο μέρες στο λιμάνι , έλεγε χαμογελώντας και ευτυχισμένος : Ο Άγιος με πήγε … αεροπορικώς αλλά επέστρεψα με το πλοίο …

Φιλαγιορείτης /ν.σ

Πηγή: http://sotiriapsixis.blogspot.com/2011/10/blog-post_25.html