Η αδιάλειπτη Προσευχή

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος


Όπως το να αναπνέεις ποτέ δεν είναι άκαιρο, έτσι ούτε και το να ζητάς, αλλά το να μη ζητάς είναι άκαιρο. Διότι όπως έχουμε ανάγκη από αυτήν, την αναπνοή, έτσι και από τη βοήθειά Του· και εάν θέλουμε, εύκολα μπορούμε να Τον προσελκύσουμε.
Αυτά που πολλές φορές δεν μπορούμε να κατορθώσουμε με τη δική μας προσπάθεια, αυτά εύκολα θα μπορέσουμε να τα επιτύχουμε με τις προσευχές, τις προσευχές εννοώ τις συνεχείς. Διότι πρέπει πάντοτε και ακατάπαυστα να προσεύχεται και αυτός που βρίσκεται σε θλίψη και αυτός που βρίσκεται σε άνεση, και μέσα στις συμφορές και μέσα στα αγαθά· αυτός που έχει άνεση και πολλά αγαθά, για να μένουν αμετακίνητα και αμετάβλητα και να μην τα στερηθεί ποτέ, και αυτός που έχει θλίψεις και πολλές συμφορές, για να δει κάποια αγαθή μεταβολή, να επέλθει γαλήνη και να παρηγορηθεί.
Έλεγε η Άννα (η μητέρα του Σαμουήλ) συνεχώς τα ίδια και δεν σταματούσε να προσεύχεται δαπανώντας πολύ χρόνο με τα ίδια λόγια. Έτσι λοιπόν και στο Ευαγγέλιο διέταξε ο Χριστός να προσευχόμαστε. Διότι λέγοντας στους Μαθητές: «Όταν προσεύχεστε, μη φλυαρείτε όπως οι ειδωλολάτρες, που νομίζουν ότι με την πολυλογία τους θα εισακουσθούν» (Ματθ. 6, 7), μας δίδαξε και τον τρόπο της προσευχής, δείχνοντας ότι το να εισακουσθεί η προσευχή εξαρτάται όχι από το πλήθος των λόγων, αλλά από την εγρήγορση του νου.

Εάν αγρυπνούμε, η Χάρη μας κάνει ναούς του Αγίου Πνεύματος, ώστε όλα να μας έρχονται πολύ εύκολα… οπουδήποτε κι αν είσαι, το θυσιαστήριο το έχεις μαζί σου… αφού συ ο ίδιος είσαι και ιερέας και θυσιαστήριο και θύμα που θυσιάζεται. Γιατί όπου και να είσαι μπορείς να στήσεις τον βωμό δείχνοντας μόνο άγρυπνη διάθεση, και καθόλου δεν σε εμποδίζει ο τόπος ούτε ο καιρός, αλλά κι αν δεν γονατίσεις, κι αν δεν κτυπήσεις το στήθος και δεν σηκώσεις τα χέρια στον ουρανό, αλλά δείξεις μόνο θερμή διάνοια, η προσευχή σου είναι πλήρης.
 Είναι δυνατόν και γυναίκα που υφαίνει και γνέθει με τη ρόκα της να στραφεί βλέποντας τον ουρανό με τη διάνοια και να επικαλεσθεί με θερμότητα το Θεό· είναι δυνατόν και άνθρωπος που ευρίσκεται στην αγορά και περπατά μόνος του να κάνει μακρές προσευχές· και άλλος που κάθεται στο εργαστήριο και ράβει δέρματα να ανεβάσει τη ψυχή του στον Δεσπότη· είναι δυνατόν και ο υπηρέτης, και ο δούλος κι εκείνος που πηγαινοέρχεται κι εκείνος που εργάζεται στο μαγειρείο, όταν δεν μπορεί να έλθει στην εκκλησία, να κάνη προσευχή μακρά και έντονη· δεν περιφρονεί τόπο ο Θεός· ένα μόνο ζητά, διάνοια θερμή και ψυχή που σωφρονεί.

Και πώς είναι δυνατόν, λέει, άνθρωπος κοσμικός, προσηλωμένος στο δικαστήριο, να προσεύχεται τρεις ώρες την ημέρα και να τρέχει στην Εκκλησία; Είναι δυνατόν και πάρα πολύ εύκολα· διότι και αν δεν μπορεί να τρέξει στην Εκκλησία, είναι δυνατόν εκεί που είναι όρθιος μπροστά στις πόρτες και προσηλωμένος στο δικαστήριο να προσευχηθεί. 
Γιατί δεν χρειάζεται τόσο η φωνή όσο ο νους, ούτε άπλωμα χεριών όσο συγκεντρωμένη ψυχή, ούτε στάση, αλλά φρόνημα· επειδή κι αυτή η Άννα, δεν εισακούστηκε από τη μεγάλη και λαμπρή φωνή της, αλλ’ επειδή φώναζε δυνατά μέσα στη καρδιά της: «Και αυτή φώναζε μέσα στη καρδιά της, και κινούσε τα χείλη της, αλλά η φωνή της δεν ακουόταν…» (Α’ Βασιλ. 1, 13) και συνεχίζει: «…ο Θεός του Ισραήλ ας ικανοποιήσει όλα τα αιτήματα ,που ζήτησες απ’ αυτόν… και την θυμήθηκε ο Κύριος» (στίχ. 17, 19).
 Αυτό το έκαναν πολλές φορές κι άλλοι πολλοί· και ενώ ο άρχοντας από μέσα φώναζε, απειλούσε, χτυπιόταν, έκανε σαν τρελός, αυτοί με το στόμα κλειστό στέκονταν μπροστά στην πόρτα και λέγοντας στο Θεό λίγα λόγια με το νου, όταν έμπαιναν τον άλλαζαν, τον καταπράυναν και από άγριο τον έκαναν ήμερο και σε τίποτε δεν εμποδίστηκαν, ούτε από τον τόπο, ούτε από τον χρόνο, ούτε από τη σιωπή γι’ αυτή τη προσευχή. 
Αυτό λοιπόν κάνε και συ: στέναξε πικρά, θυμήσου τα αμαρτήματά σου, κοίταξε ψηλά στον ουρανό, πες με το νου σου «ελέησόν με, ο Θεός…» και η προσευχή σου είναι πλήρης. Διότι αυτός που είπε «ελέησόν με, ο Θεός…», έκανε εξομολόγηση· αυτός που είπε: «ελέησόν με…» έλαβε συγχώρηση των παραπτωμάτων, πέτυχε τη Βασιλεία των Ουρανών.

Έτσι προσευχόταν και ο Μωυσής, γι’ αυτό και χωρίς να προφέρει τίποτε, του λέγει ο Θεός: «γιατί μου φωνάζεις;…» (Έξοδ. 14, 15). Διότι οι άνθρωποι ακούνε μόνο αυτή την (εξωτερική) φωνή, ενώ ο Θεός πριν από αυτή ακούει όσους κραυγάζουν από μέσα τους.
Άρα γίνεται να ακουγόμαστε και χωρίς να φωνάζουμε, και να προσευχόμαστε με το νου μας με πολλή προσοχή περπατώντας στην αγορά, κι όταν συζητούμε με φίλους και οτιδήποτε κάνουμε να επικαλούμαστε το Θεό με πολύ δυνατή φωνή, την εσωτερική , και να μην την φανερώνουμε σε κανέναν από τους παρόντες, όπως έκανε τότε η Άννα «..και εμνήσθη αυτής Κύριος και συνέλαβε» (Α’ Βασιλ. 1, 13, 19). Τόσο δυνατή ήταν η εσωτερική κραυγή της.

(Η Άννα) «όταν αύξησε την προσευχή… και ο Ηλί παρατήρησε το στόμα της..». Είχε σφραγισθεί λοιπόν η φωνή της, δεν σφραγίσθηκε όμως η δύναμη της προσευχής της, αλλά η καρδιά από μέσα φώναζε περισσότερο. Διότι αυτό κυρίως είναι προσευχή, όταν οι φωνές προέρχονται από μέσα· αυτό είναι μάλιστα το γνώρισμα της ψυχής που πονά, να εκφράζει την προσευχή όχι με τον τόνο της φωνής, αλλά με την προθυμία της καρδιάς.

Όταν νομίσαμε ότι τα σπίτια έγιναν ξαφνικά οι τάφοι μας (από τον φοβερό σεισμό), όταν όλος μαζί ο λαός έκραζε το «Κύριε, ελέησον», τότε και ο Κύριος λύγισε από την ευσπλαχνία του· κινώντας δηλαδή τη γη με μόνο το βλέμμα του, με το χέρι υποβάσταξε την κτίση που έτρεμε.

Είναι εντελώς αδύνατον άνθρωπος που προσεύχεται με την προθυμία που αρμόζει και παρακαλεί το Θεό συνεχώς, να αμαρτήσει ποτέ. Και πώς; εγώ θα σου πω: Αυτός που θέρμανε το νου του και ανάστησε τη ψυχή του και μετέφερε τον εαυτό του κι έτσι επικαλέσθηκε τον Δεσπότη του και θυμήθηκε τις αμαρτίες του και συζήτησε μαζί Του για την συγχώρηση τους παρακαλώντας τον να φανεί ευσπλαχνικός και ήμερος, από την ενασχόληση με αυτά τα λόγια αποβάλλει κάθε βιοτική φροντίδα και αναπτερώνεται και γίνεται ανώτερος από τα ανθρώπινα πάθη· κι εάν ακόμη μετά την προσευχή δει εχθρό, δεν θα τον δει πλέον σαν εχθρό· κι εάν δει όμορφη γυναίκα, δεν θα επηρεασθεί βλέποντάς την, επειδή η φωτιά της προσευχής παραμένει μέσα του και διώχνει μακριά κάθε απρεπή λογισμό. 
Αλλά επειδή είμαστε άνθρωποι και είναι φυσικό να πέσουμε σε ραθυμία, όταν περάσουν μία και δύο ώρες και τρεις μετά την προσευχή, και δεις τη θερμότητα που είχε προηγηθεί σιγά-σιγά ν’ αρχίσει να υποχωρεί, τρέξε πάλι γρήγορα στην προσευχή και θέρμανε την καρδιά σου που ψυχράνθηκε. Κι εάν το κάνεις αυτό όλη την ημέρα θερμαίνοντας τα μεσοδιαστήματα με τις πυκνές προσευχές, δεν θα δώσεις στο διάβολο αφορμή και είσοδο εναντίον των λογισμών σου.

(«Ο κόσμος της Προσευχής», εκδ. Κάλαμος, σ. 121-126)
pemptousia.gr

Γιά τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, τήν ὑγεία καί τήν ἀγάπη. .Μέρος Α'

Πατρικές Συμβουλες Γέροντος ΦιλοθέουΖερβάκου»

Γέροντας Φιλοθέος Ζερβάκος

Γιά τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, τήν ὑγεία καί τήν ἀγάπη
 *
      Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι πνευματικός ἄρτος, μέ τόν ὁποῖο τρέφονται οἱ ψυχές τῶν πιστῶν, λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Ὅ,τι κάμνει στό σῶμα τό ὑλικό ψωμί, τό ἴδιο κάμνει στήν ψυχή ὁ πνευματικός ἄρτος, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Τό σῶμα χωρίς ψωμί ἀποθνήσκει, καί ἡ ψυχή χωρίς πνευματική τροφή, ἀποθνήσκει...
    *
      Ὁ ἄνθρωπος συνίσταται ἀπό σῶμα ὑλικό καί φθαρτό, καί ἀπό ψυχή ἄϋλη καί ἀθάνατη· καί τό μέν σῶμα ἔχει ἀνάγκη ὑλικῆς βοήθειας, ἡ δέ ψυχή πνευματικῆς βοήθειας. Ὅση διαφορά ἔχει ἡ ψυχή ἀπό τό σῶμα, τόση διαφορά ἔχει καί ἡ πνευματική βοήθεια καί ἐλεημοσύνη ἀπό τήν σωματική...

  *
      Μέ διάκριση καί φόβο Θεοῦ νά φυλάττουμε τήν ὑγεία μας τήν σωματική, χωρίς ὅμως νά γινόμαστε τόσο φίλαυτοι καί φιλόζωοι. Νά φυλάττουμε τίς ἐντολές τοῦ γιατροῦ, ἀλλά νά μή καταφρονοῦμε τίς ἐντολές τοῦ οὐρανίου Ἰατροῦ καί Σωτῆρα μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἡ Ἐκκλησία συγκαταβαίνει νά καταλύουν οἱ ἀσθενεῖς ἀλλά μέ διάκριση καί φόβο Θεοῦ. Τόν καιρό τῆς κατοχῆς, τῆς πείνας, πολλοί ἄνδρες καί γυναίκες εἶχαν ἀπό τούς γιατρούς ἐντολή νά τρῶνε ἀδιάκριτα καί τήν Μ. Ἑβδομάδα.
 Ἦλθε ἡ πείνα καί δέν εἶχαν ὄχι κρέας, αὐγά καί γάλα, ἀλλ᾿ οὔτε ψωμί γιά νά χορτάσουν, οὔτε λάδι, οὔτε τίποτε ἄλλο, μόνο χόρτα, χαρούπια καί ἄλλες τροφές ζώων. Μέ αὐτές τίς τροφές πολλοί θεραπεύτηκαν, ἐνῶ μέ τό κρέας καί τήν πολυφαγία ἦταν πάντοτε ἄρρωστοι.



Ἐκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
 Ἀπό τό ἡμερολόγιο τοῦ ἐκδοτικοῦ οἴκου «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
ἔτους 2010
Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἐκδοτικό Οἶκο «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ» γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Τί ἐννοοῦμε μέ τό «Στῶμεν Καλῶς»;

Ακούμε στη Θεία Λειτουργία κάθε φορά την εκφώνηση του λειτουργού «στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου» και στη συνέχεια «άγιος, άγιος, άγιος Κύριος Σαβαώθ» ψάλλει ο
χορός.
Σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας εννέα είναι τα ουράνια τάγματα: Σεραφείμ - Χερουβίμ - Θρόνοι - Κυριότητες - Δυνάμεις - Εξουσίες - Αρχαί – Αρχάγγελοι - Άγγελοι.
Και κατά τον άγιο Γρηγόριο προ του ουρανού και της γης κτίστηκαν από το Θεό οι άγγελοι. Οι άγγελοι είναι διάκονοι του Θεού και υπηρέτες σε έργα και στη δοξολογία.
Τους αποστέλλει ο Θεός σε έργα ή να παραλάβουν ψυχές ή να υπηρετήσουν αγίους του ή να υποδείξουν εν ονόματι του Θεού το θέλημα του Θεού ή να φρουρήσουν κάθε άνθρωπο.
Επίσης δοξολογούν ακατάπαυστα το Θεό και την άπειρη δύναμή του.
Αλλά τι γιορτάζει η εκκλησία στη σύναξη των αγγέλων;
Ο Θεός δημιούργησε τους αγγέλους και τους έχει στην εξουσία του.
Ο ένας απ’ αυτούς ο εωσφόρος, ο πρωί ανατέλλων κατά τον Ησαΐα (14,12) και ο πρώτος των αγγέλων υπερηφανεύτηκε και είπε:
«Θα ανεβώ στον ουρανό, απάνω από τα αστέρια του ουρανού θα τοποθετήσω το θρόνο μου, θα καθίσω επάνω σε ψηλό βουνό… θα ανεβώ επάνω από τα σύννεφα και θα είμαι όμοιος με τον Ύψιστο».
Με αυτά τα λόγια ξεκίνησε την πρώτη ανταρσία εναντίον του Θεού του ο εωσφόρος. Αλλά αμέσως συντρίφθηκε στη γη, λέγει ο Προφήτης, και ο εωσφόρος και όλο του το τάγμα.
Και άλλοι κατέβηκαν στον άδη, άλλοι στο νερό και άλλοι στον αέρα.
Σ’ αυτή τη κρίσιμη ώρα του ουρανού κατά την οποία έπεφταν ένας-ένας οι άγγελοι από το σχισμένο ουρανό, εμφανίστηκε ο αρχάγγελος Μιχαήλ που ανδραγάθησε κατά των δαιμόνων γι αυτό και αρχιστράτηγος κατέστη. Σύμφωνα με την αποκάλυψη (Αποκ. 12, 7-9) «έγινε πόλεμος στον ουρανό. Ο Μιχαήλ και οι άγγελοι του αντιπαρατάχθηκαν για να πολεμήσουν εναντίον του δράκοντος (του εωσφόρου) και των αγγέλων του.
Αλλά δεν τα κατάφερε ο δράκοντας, «ουκ ίσχυσε, ούτε βρέθηκε τόπος να παραμείνει πλέον στον ουρανό. Και ρίχτηκε ο δράκοντας, ο όφις ο μέγας ο αρχαίος, ο διάβολος και σατανάς, αυτός που πλανεύει όλη την οικουμένη, ρίχτηκε στη γη και μαζί μ’ αυτόν και οι άγγελοι του».
Μ’ αυτά τα λόγια περιγράφει η αποκάλυψη την ήττα και την πτώση του δράκοντος και διαβόλου και τη νίκη του αρχιστρατήγου Μιχαήλ.
Η αρχαία παράδοση μνημονεύει ότι εκείνη την τραγική ώρα της πτώσεως ο αρχιστράτηγος Μιχαήλ στάθηκε στη μέση των αγγελίκων ταγμάτων και είπε:
«στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου Θεού».
Και αμέσως στάθηκαν στη θέση τους οι άγγελοι και άρχισαν να ψάλλουν:
«άγιος, άγιος, άγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης σου».
Ομολόγησαν την εξουσία και τη δύναμη του Θεού Πατρός και σταθεροποιήθηκαν στη διακονία Του πλησίον Του.
Αυτό το θρίαμβο των αγαθών πνευμάτων με πρωτοστάτη τον αρχάγγελο Μιχαήλ πανηγυρίζομε στις 8 Νοεμβρίου.
Από τότε ο δράκων, ο όφις, ο διάβολος πλανεύει την οικουμένη. «Οι αποστάτριες δυνάμεις του, λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, είναι δημιουργοί της κακίας με την αποφυγή του καλού και πρόξενοι της δυστυχίας μας».
Από την αλήθεια αυτή περί των αγγέλων και των δαιμόνων, έτσι όπως προκύπτει από τη διδασκαλία της εκκλησίας μας δύο τινά διδασκόμαστε.
Ότι οι αγαθοί άγγελοι, όπως στάθηκαν τότε πιστοί διάκονοι του δημιουργού τους, έτσι πιστά υπηρετούν και τους ανθρώπους μέσα στην κοπιαστική επίγειο ζωή τους.
Και το άλλο που μνημονεύουν οι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος να έχομε υπόψη μας: «εάν, λέγει, ο Θεός δε λογάριασε ακόμα και τους αγγέλους, όταν αμάρτησαν, αλλά αλυσοδεμένους τους έριξε στο σκοτάδι και στο τάρταρο μέχρι να δικαστούν κατά την ημέρα της κρίσεως, πόση κρίση και καταδίκη δεν επιφυλάσσει σ' αυτούς που σύρονται από τη σάρκα και περιφρονούν την υπέρτατη εξουσία και το μεγαλείο του Θεού;».
Κάθε φορά, επομένως, που θα ακούμε στη Θεία Λειτουργία το «στώμεν καλώς» του αρχαγγέλου να αναλογιζόμαστε πόσο στεκόμαστε καλά και σταθερά κοντά στο Θεό και
ποιά τιμωρία χωρίς έλεος μας αναμένει, αν με τους εγωισμούς αρπάζομε την εξουσία από το Θεό, αν με τους σαρκικούς λογισμούς διακόπτομε την κοινωνία με το Θεό και αν με τις
άδικες πράξεις παραδίνομε τους εαυτούς μας στη δικαιοσύνη του Θεού.

Πηγή: xristianos.gr

Ο όσιος Θεόδωρος και ο άγιος Άρτος

Την ημέρα της μνήμης του αγίου μάρτυρος Αντιόχου, ο όσιος Θεόδωρος ο Συκεώτης (6ος-7ος αΙ) λειτουργούσε στον ομώνυμο ναό.
Την ώρα πού εκφωνούσε «τα αγία τοις αγίοις», σήκωσε, σύμφωνα με την τοπική συνήθεια, το δισκάριο ψηλά, για νά υψώσει τον άγιο" Άρτο. Τότε συνέβη κάτι θαυμαστό:
Ο άγιος Άρτος, σαν νά σκιρτούσε από χαρά, υψωνόταν για πολλή ώρα πάνω από το δισκάριο, κι ύστερα κατέβαινε χτυπώντας πάνω του. 'Όλοι το έβλεπαν και το άκουγαν Με τον τρόπο αυτό ο άγιος Άρτος φανέρωνε πώς ή θυσία του ιερουργού ήταν ευπρόσδεκτη.
Οι πιστοί παρακολουθούσαν το θαύμα φοβισμένοι και κατάπληκτοι, ενώ ο όσιος, πλημμυρισμένος από χαρά και δάκρυα κατανύξεως, δόξαζε το Θεό για την αγαθότητά Του.
Άλλοτε πάλι ο όσιος τελούσε τη θεία λειτουργία στο ναό του αγίου Γεωργίου χρησιμοποιώντας ένα ξερό πρόσφορο.

Κάποιος πιστός από το εκκλησίασμα, ο πατρίκιος Φώτιος, καθώς παρατηρούσε τον άγιο" Άρτο πού προσφερόταν,
πρόσεξε πώς έβγαινε απ' αυτόν πολλή θερμότητα. "το πρόσφορο θα είναι φαίνεται φρεσκοψημένο", συλλογίστηκε.
'Όταν όμως πλησίασε για νά κοινωνήσει, παραξενεύτηκε, γιατί ή μερίδα πού έλαβε ήταν πολύ ξερή. Μετά την απόλυση ανέφερε όσα είδε στον όσιο και του ζήτησε κάποιον εξήγηση. Το θαύμα αυτό, αποκρίθηκε εκείνος αποκαλύφθηκε σε σένα παιδί μου γιατί είσαι άξιος.
Η χάρη των Δώρων συστέλλεται και ανεβαίνει από μας στους ουρανούς, ώστε, για την αναξιότητα και τις αμαρτίες μας, νά δοκιμαστούμε ατή ζωή μας με πολλές θλίψεις και κινδύνους.
"Ας προσευχηθούμε όμως στον οικτίρμονα Θεό νά γίνουν όσα προστάζει με φιλανθρωπία.


Πηγή: pigizois.net

Ο μεγαλύτερος εχθρός της Εκκλησίας

ΠΡΩΤΟΠΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Μ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ

«…ίνα ώσιν εν, καθώς ημείς» (Ιωάν. ιζ’ 11)

Σήμερα, που η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη των Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων της Α’ Οικουμενικής Συνόδου (Νίκαια 325 μ.Χ.), γιατί την ελευθέρωσαν από την πνευματική νόσο της αρειανικής κακοδοξίας, κρίνουμε σκόπιμο να αναφερθούμε γενικότερα στην έννοια της αιρέσεως, του μεγαλυτέρου εχθρού της ενότητας της Εκκλησίας.

1. Ο χαρακτήρας της πίστεώς μας, είναι η καθολικότητα. Η Εκκλησία μας είναι καθολική κατά το ιερό Σύμβολο. Η ιδιότητα αυτή της Εκκλησίας θεμελιώνεται στους λόγους εκείνους του αναστάντος Κυρίου μας: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν» (Ματθ. κη’ 20). Έχει η καθολικότητα της Εκκλησίας δύο διαστάσεις. Την κάθετο. Δηλαδή την αποδοχή ολόκληρης της αποκεκαλυμμένης θείας αληθείας, του πληρώματος της θείας αποκαλύψεως. Και την οριζόντια. Δηλαδή την εξάπλωση όλης της αληθείας αυτής εις όλα τα έθνη. Έτσι, η κατ’ εξοχήν αποστολή της Εκκλησίας συνιστάται στην διαφύλαξη της καθαρότητας και ακριβείας της «άπαξ παραδοθείσης» (Ιούδ. 3) πίστεως και στην εξάπλωσή της σ’ όλο τον κόσμο.

2. Τί ήταν όμως ο «κόσμος», όταν η πρώτη Εκκλησία ανελάμβανε την εκπλήρωση της μεγάλης αυτής πάνω στη γη αποστολής της; Ειδωλολατρία, αθεΐα, ανηθικότητα, αδικία, εκμετάλλευση, δουλεία και όλα εκείνα, που ο Απ. Παύλος αναφέρει στο α’ κεφάλαιο της επιστολής του προς Ρωμαίους (Ρωμ. α’ 18 ε.). Από ένα τέτοιο περιβάλλον προήρχοντο τα νέα μέλη της Εκκλησίας. Είναι χαρακτηριστικοί οι λόγοι του Παύλου στους χριστιανούς της Εφέσου: «Ήτε ποτέ σκότος, νυν δε φως εν Κυρίω» (Εφ. ε’ 8). Σαν ένα φως μέσα στο σκοτάδι του κόσμου έλαμψε η Εκκλησία. Όσοι, λοιπόν, υπάκουαν στην κλήση του Θεού και γίνονταν μέλη της Εκκλησίας, έπρεπε να αποδεχθούν και την πίστη της. Να ενωθούν δηλαδή ουσιαστικά και οργανικά με τα άλλα μέλη της, να ζουν με την αλήθειάν της, ν’ αλλάξουν τις συνήθειες του κόσμου με μια πολιτεία αγιωσύνης, αγάπης και δικαιοσύνης. Η Εκκλησία, λοιπόν, εζήτησε από την αρχήν ολοκληρωτική αλλαγή. Να γίνει δηλαδή ο άνθρωπος πραγματικά «καινή κτίσις».

Για να γίνει όμως αυτό πραγματικότητα, εχρειάζετο να αναγεννηθούν οι νέοι πιστοί κατά το πνεύμα της Εκκλησίας, ώστε να γίνει πλήρης και τέλειος και ο εγκεντρισμός τους στο σώμα της. Κι ήσαν πολλοί που φάνηκαν πρόθυμοι να ανταποκριθούν στην απαίτηση αυτή. Δεν ήταν όμως λίγοι και εκείνοι που παρά την αυτοπροαίρετη έξοδό τους από τον κόσμο και την είσοδό τους στην Εκκλησία, δεν θέλησαν να λησμονήσουν και την παλαιά ζωή τους. Συνέβη δηλαδή σ’ αυτούς ό,τι και στους Ισραηλίτες, που, μόλις άρχισαν να αναπνέουν τον αέρα της ελευθερίας, νοστάλγησαν τα σκόρδα και τα κρεμμύδια της Αιγύπτου (Αριθμ. ια’ 5). Μια τέτοια ενέργεια ο λόγος του Θεού την χαρακτηρίζει σαν την συνήθεια του σκύλου να ξαναγυρίζει στο «ίδιον εξέραμα», ή του χοίρου, που λούεται «εις κύλισμα βορβόρου» (Β’ Πέτρ. β’ 22).

3. Ποίοι όμως ήταν οι χριστιανοί αυτοί; Άλλοι μεν από αυτούς ήταν Ιουδαΐζοντες. Αυτοί ζητούσαν να υποτάξουν τον Χριστιανισμό στο γράμμα του Μωσαϊκού Νόμου και να ταυτίσουν την παγκόσμια αποστολή του με τον ιουδαϊκό εθνικισμό. Άλλοι ήταν ελληνίζοντες. Αυτοί προσπαθούσαν να αναμίξουν τον Χριστιανισμό με την ψευδοφιλοσοφία του κόσμου και να τον περιορίσουν στα πλαίσια μιας θρησκείας με την προσαρμογή του προς την ειδωλολατρία. Άλλοι, τέλος, ήσαν Ρωμαίοι. Αυτοί, πιο πρακτικοί και ρεαλιστές, είδαν την νέα θρησκεία σαν ένα μέσον για τη δική τους παγκόσμια επικράτηση και επίγεια κυριαρχία.

Κάθε μια από τις τάσεις αυτές δεχόταν από την διδασκαλία του Χριστιανισμού, ό,τι την συνέφερε και την ευνοούσε. Το βάρος όμως έρριχνε στις δικές της αρχές, στις δικές της στοχοθεσίες και το χειρότερο, δημιουργούσε έτσι μια νέα διδασκαλία, που την παρουσίαζε σαν εκκλησιαστική – χριστιανική. Δεν σταματούσε όμως εδώ. Αλλά και αυτή τη διδασκαλία της Εκκλησίας την ερμήνευσε κατά τον δικό της τρόπο. Έτσι μια ομάδα με τέτοιες τάσεις, παρ’ όλο ότι ήθελε να πιστεύει πως ζούσε μέσα στο σώμα της Εκκλησίας, επρόβαλλε την δική της πίστη και όχι πλέον την πίστη της Εκκλησίας. Αυτό ακριβώς είναι εκείνο, που στην εκκλησιαστική θεολογική γλώσσα ονομάζουμε ΑΙΡΕΣΗ. Το να παρουσιάζει δηλαδή κανείς τις ιδικές του γνώμες και πεποιθήσεις ως διδασκαλία της Εκκλησίας και τη δική του ερμηνεία της θείας αποκαλύψεως, ως ερμηνεία και διδασκαλία εκκλησιαστική.

4. Η αίρεση δημιουργεί στην Εκκλησία κακό μεγαλύτερο από την αμαρτία. Ο αμαρτωλός πέφτει ως άτομο, και είναι δυνατόν να ανανήψει και πάλιν, κάνοντας χρήση των λυτρωτικών μέσων της Εκκλησίας. Ο αιρετικός όμως εκπίπτει οριστικά από το σώμα της Εκκλησίας. Γιατί δεν πιστεύει στην Εκκλησία ως κιβωτό της θείας αποκαλύψεως. Πιστεύει μόνο στον εαυτό του, και παίρνει την θέση κριτού της «παραδοθείσης» πίστεως. Θεοποιεί δηλαδή τον εαυτό του. Γιατί δεν παραδέχεται άλλη αυθεντία μεγαλύτερη από το πρόσωπό του. Κάθε αίρεση είναι εξάνθημα της ίδιας αρρώστιας, του ανθρώπινου εγωισμού. Όλες οι αιρέσεις είναι του ιδίου φυράματος. Μ’ αυτό τον τρόπο όμως η αίρεση διαιρεί την Εκκλησία και καταστρέφει την ενότητά της. Ίσως δεν είναι υπερβολή, αν θεωρήσουμε ως πρώτους αιρετικούς, στην ιστορία, τους πρωτοπλάστους, γιατί πρώτοι αυτοί πάνω απ’ το θείο θέλημα έβαλαν το δικό τους θέλημα και πρώτοι εχωρίσθηκαν από την θεία κοινωνία. Γι’ αυτό η αίρεση συνιστά βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος. Δεν είναι δε παράδοξο ότι οι περισσότεροι αιρετικοί, εκτός από τις άλλες πλάνες τους, είναι και πνευματομάχοι, από τους αρχαίους Μακεδονιανούς μέχρι τους συγχρόνους μας Χιλιαστές ή (Ψευδο)μάρτυρες του Γιεχωβά.

Κατά συνέπειαν, η αίρεση κατασπαράσσει το σώμα της Εκκλησίας. Καταστρέφει την ενότητά της. Διαστρεβλώνει τη θεία αποκάλυψη και την καταθρυμματίζει. Αναμιγνύει την αλήθεια με την πλάνη. Γι’ αυτό και είναι πολύ χειρότερη από μια άλλη θρησκεία. Γιατί δεν έρχεται απ’ έξω -και γι’ αυτό δεν γίνεται αντιληπτή. Εμφανίζεται ως κρυφός όγκος μέσα στο σώμα της Εκκλησίας. Κυκλοφορεί ως αλήθεια με ένδυμα και χρώμα εκκλησιαστικό και έτσι κατορθώνει εύκολα να απατήσει. Είναι το φοβερότερο όπλο του σατανά εναντίον της Εκκλησίας, φοβερότερο και απ’ αυτούς τους διωγμούς. Γιατί δεν σκοτώνει φθαρτά σώματα, αλλά ψυχές αθάνατες. Επειδή μάλιστα οι αιρετικοί εμφανίζονται ύπουλα σαν μέλη της Εκκλησίας, χριστιανοί δηλαδή, κατορθώνουν να παραπλανούν -με την πλαστή μάλιστα αγιότητά τους- τους αφελείς και αστηρίκτους. Τούτο συμβαίνει και στη Χώρα μας με τους διαφόρους αιρετικούς, που με την Γραφή στα χέρια καλύπτουν την πονηρία τους. Πέρα όμως από την θρησκευτική πλάνη, καλύπτουν οι αιρέσεις και καθαρά συμφεροντολογικές – πολιτικές επιδιώξεις, υπηρετώντας τα συμφέροντα των κέντρων εξαρτήσεών τους. Με την φαινομενική μάλιστα άσκηση φιλανθρωπίας, την αυστηρή δήθεν ζωή και την έντεχνη και καλά προετοιμασμένη προπαγάνδα, διαφθείρουν τις συνειδήσεις και οδηγούν με μεθοδικότητα στον καταχθόνιο σκοπό τους, που δεν είναι άλλος από την εγκατάλειψη της Εκκλησίας και την καταστροφή του έργου του Χριστού.

Αδελφοί μου!

Αρκεί να ρίξει κανείς μια βιαστική ματιά στην εκκλησιαστική ιστορία, για να καταλήξει μόνος στην διαπίστωση, του τί σημαίνει η αίρεση στη ζωή της Εκκλησίας. Επειδή δε η αίρεση είναι γέννημα του διαβόλου, φροντίζει ο πνευματικός της πατέρας να προστατεύει καλά το παιδί του. Αν δε, όπως σωστά ελέχθη, η μεγαλύτερη νίκη του σατανά είναι να μας πείθει πως δεν υπάρχει, η μεγαλύτερη επιτυχία της αιρέσεως είναι να πείθει τους μεν μορφωμένους και άμεσα υπευθύνους ότι είναι έργο ταπεινό και ανάξιο λόγου η ενασχόληση μ’ αυτή και η απόκρουσή της, τον δε απλό λαό ότι δήθεν στις διάφορες αιρετικές ομάδες θα βρει την αλήθεια και την γνήσια χριστιανική ζωή. Εμείς όμως, που θέλουμε να μείνουμε πιστοί στην παράδοση των αγίων της Εκκλησίας μας Πατέρων, θεωρούμε ως καθαρή συνέπεια της πίστεώς μας και ιερό καθήκον μας: α) το ξεσκέπασμα όλων των αιρέσεων, β) την συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι όλες οι αιρέσεις εξυπηρετούν συμφέροντα σκοτεινά και εργάζονται για την καταστροφή της πίστης και γ) την προφύλαξη και του εαυτού μας και των αδελφών μας από το φοβερό αυτό δηλητήριο του Διαβόλου.

Πηγή: “ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ”(Απάνθισμα κηρυγμάτων από την «ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ» των ετών 1980 και 1983)ΠΡΩΤΟΠΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Μ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ

Μοναχισμός, μοναστήρια, μοναχοί

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, αγιορείτης

Όταν ο κόσμος αλλοιώνεται, επηρεάζει και το μοναχισμό. Ο μοναχισμός όμως πρέπει να μένει αναλλοίωτος. Η υποβάθμιση του ορθόδοξου μοναχισμού σε περιόδους εκκοσμικεύσεως είναι ανεπίτρεπτη.

Το εκκλησιαστικό ήθος πρέπει να μένει ανεπηρέαστο πάντοτε. Η διατήρηση του μηνύματος και της προσφοράς του μοναχικού ιδεώδους δεν πρέπει να αλλάζει, αλλά να χαρίζει το πνεύμα της ασκήσεως, της εγκράτειας και της ταπεινοφροσύνης, τόσο απαραίτητων στη ζωή. Ο μοναχισμός, όποτε ήταν σε ακμή, δώριζε αίγλη στο σώμα της Εκκλησίας. Ο κόσμος θεωρεί το μοναχισμό περιττό, κάτι περασμένο, αχρείαστο και μερικές φορές και βλαβερό.

Ακόμη και λεγόμενοι άνθρωποι της Εκκλησίας βλέπουν με επιφύλαξη την αναχώρηση νέων στα μοναστήρια, λέγοντας ότι η κοινωνία τούς χρειάζεται περισσότερο για τις ανάγκες της. Η αφιέρωση νέων καταρτισμένων, μορφωμένων και ταλαντούχων και ο εγκλεισμός τους σε μοναστήρια είναι λαθεμένη. Ο μοναχισμός όμως είναι καθαρά εκκλησιαστικός θεσμός και ανέδειξε πλήθος αγίων. Το ασκητικό, ησυχαστικό και προσευχητικό φρόνημα πολλών ιερών ανδρών στην έρημο και τα μοναστήρια φανέρωσε το υψηλό και σπουδαίο της ζωής αυτής, που ονομάστηκε ισάγγελη.

Φωτισμένοι οι μοναχοί από τον Φωτοδότη Χριστό φώτιζαν τον κόσμο, κατά τον όσιο Ιωάννη της Κλίμακος. Άγιους μοναχούς από κελιά μονών και σπήλαια ερήμων παρέλαβε η Εκκλησία για τις πρώτες θέσεις της. Η ησυχαστική θεολογία, η υπεράσπιση του ορθόδοξου δόγματος γεννήθηκε και γαλουχήθηκε σε μοναστικούς χώρους. Μοναχούς άσημους, ταπεινούς και κρυμμένους πήρε η Εκκλησία και τους τοποθέτησε σε πατριαρχικούς θρόνους και επίλεκτες θέσεις. Ο μοναχισμός γέννησε σπουδαίες μορφές ιεραποστόλων, υμνογράφων, συγγραφέων και κηρύκων. Μίλησε για το βάθος, το ύψος και το εύρος του ευαγγελίου. Οι μοναχοί μίλησαν με το σιωπηλό παράδειγμα της ζωής τους. Απέναντι στο υλιστικό και κοσμικό φρόνημα κατέθεσαν την ορθόδοξη πνευματικότητα, που μιλά για κάθαρση, φωτισμό και θέωση. Έθεσαν αντί της κακίας την αρετή, στη θέση του κορεσμού την εγκράτεια, στον πλουτισμό την ακτημοσύνη. Ο μοναχός αγωνίζεται ισόβια για την κατάκτηση της ταπεινώσεως και την ολοκλήρωση της μετάνοιας. Αγωνίζεται για τη φυγάδευση του εγωισμού, του πάθους και της κακίας.

Κατά τον όσιο Νικόδημο τον Αγιορείτη τα μοναστήρια καθίστανται λιμάνια σωτηρίας, εργαστήρια αρετής και κατοικητήρια αγιότητος. Τα μοναστήρια στελεχώνονται από μοναχούς υπάκουους, υπομονετικούς, ησύχιους, πράους, φιλόθεους και φιλάδελφους. Αγωνίζεται να φτάσει στο «πρωτόκτιστο κάλλος» στην προπτωτική κατάσταση, τη θέωση και τον αγιασμό. Η μοναχική ζωή «πάσχει τα θεία», πορεύεται στην απάθεια, εντρυφά στη «θεία μέθη» και στο «θείο έρωτα». Βιώνει τη θεία σοφία, εντρυφά σε πνευματικές έννοιες, προσεύχεται, λυπάται για τις αμαρτίες του και χαίρεται για τα θεϊκά δώρα της χαράς, της ελπίδας και της αφοβίας. Με τον καιρό ταυτίζεται το θέλημα του μοναχού με του Θεού. Ο μοναχός αγωνίζεται συνεχώς κατά του εγωισμού και της φιλαρέσκειας, κατά της φιληδονίας και της φιλοδοξίας.

Στο άβατο Άγιον Όρος το πιο τιμημένο πρόσωπο είναι της Παναγίας. Οι Αγιορείτες πατέρες υπεραγαπούν την καθαρότατη, σεμνότατη και ταπεινότατη Υπεραγία Θεοτόκο. Η Παναγία κάποιες παραφωνίες και παρανυχίδες ανέχεται ελπιδοφόρα. Οι Γέροντες παρακινούν και προτρέπουν όλους σε ένθεη ζωή. Σήμερα παρατηρείται μία ακμή στο μοναχισμό και μία παρακμή στον πολιτισμό. Ορισμένοι αγνοούν, πολεμούν και αδιαφορούν για το Θεό. Άλλοι συνεχίζουν να λατρεύουν το Θεό και από μεγάλη αγάπη να οδεύουν στα μοναστήρια.

Τα μοναστήρια είναι φωλιές, πηγές και κηρύθρες. Είναι κτισμένα σε ωραίες θέσεις, χώροι ευλαβών προσκυνημάτων, τόποι πνευματικού ανεφοδιασμού, διδασκαλεία πνευματοκίνητα, οικήματα θεοσέβειας. Μοναστήρια γυναικεία και ανδρικά, παλαιά και νέα, με πολλούς ή λίγους μοναχούς, καθίστανται φάροι, που φωτίζουν και κατοικίες αγωνιζομένων, που εμπνέουν, ευλογούν και ενισχύουν.

Πηγή: makthes.gr

Ἡ περιφρόνηση τῶν κολλύβων

Πρωτοπρεσβυτέρου Νικολάου Μανώλη
Προϊσταμένου Ἱεροῦ Βυζαντινοῦ Ναοῦ Προφήτου Ήλιού Θεσσαλονἰκης

Τό Σάββατο πρό τῆς Πεντηκοστῆς εἶναι Ψυχοσάββατο, δηλαδή “μνεία πάντων τῶν ἀπ’ αἰῶνος κοιμηθέντων εὐσεβῶς Χριστιανῶν”. Τό ἐσπέρας τῆς Παρασκευῆς καί τό πρωί τοῦ Σαββάτου, πλῆθος λαοῦ, προσέρχεται εἰς τούς κοιμητηριακούς ἢ ἐνοριακούς Ναούς. Ἐκεῖ ψάλλεται ὁ νεκρώσιμος κανόνας καί τό μνημόσυνο “ὃ οἱ θειότατοι πατέρες ἐθέσπισαν” ὑπέρ πάντων τῶν “ἐπ’ ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου κεκοιμημένων εὐσεβῶν καίὈρθοδόξων Χριστιανῶν”. Πρός τιμήν τους προσκομίζουν οἱ πιστοί κόλλυβα. Τό ἒθιμο τῶν κολλύβων εἶναι πάρα πολύ παλαιό. Οἱ ρίζες του χάνονται στίς πρό Χριστοῦ ἐποχές.

Τά κόλλυβα εἶναι σιτάρι βρασμένο. Ἒχουν τή μορφή στολισμένου δίσκου ἢ πιάτου μέ ξηρούς καρπούς, καρύδια, σταφίδα, ρόδι καί κυρίως ζάχαρη. Συμβολίζουν τήν κοινή μας ἀνάσταση. Ὃπως ὁ σπόρος τοῦ σιταριοῦ πέφτει στή γῆ, θάβεται, χωνεύεται, σαπίζει καί στή συνέχεια φυτρώνει καλύτερος καί ὡραιότερος, ἒτσι καί τό νεκρό σώμα τοῦ ἀνθρώπου θάβεται στή γῆ, λιώνει καί σαπίζει, γιά νά ἀναστηθῇ καί πάλι ἂφθαρτο, ἒνδοξο καί αἰώνιο. Αὐτήν τήν εἰκόνα μᾶς δίδει ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος στήν Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή, καθώς καί ὁ Χριστός γιά τήν Ἀνάστασή Του. “Ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐάν μή ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσών εἰς τήν γῆν ἀποθάνῃ, αὐτός μόνος μένει˙ ἐάν δέ ἀποθάνῃ πολύν καρπόν φέρει”.(Ἰω. 12,24).

Δυστυχῶς, ἡ οὐσιαστική αὐτή προσφορά πρός τούς κεκοιμημένους ἀδελφούς μας, τόσο ἀπό λειτουργική ὃσο καί ἀπό σωτηριολογική ὁπτική, τά τελευταῖα χρόνια ἒχει ὑποστεῖ ἀλλοιώσεις καί διαφοροποιήσεις πού τείνουν νά ἀπαξιώσουν τή σημασία καί τό μέγεθος τοῦ Μυστηρίου. Ὁ χαρακτήρας τῶν κολλύβων ἒχει ἀπό πολλούς ἀλλοιωθεῖ μέ τήν ἀνοχή, ἀλλά καί τήν παρότρυνση, σέ μερικές περιπτώσεις, τῶν ὑπευθύνων ἀνθρώπων τῆς Ἐκκλησίας, πού χαράζουν μιά διαφορετική γραμμή ἀπό αὐτήν τῆς παραδόσεως. Ἒτσι δυστυχῶς παρουσιάζεται μιά εἰκόνα κωμικοτραγική, πού οὐδόλως συνάδει μέ τό πνεῦμα καί τή σημασία τοῦ Σαββάτου τῶν ψυχῶν.

Ἀντί, λοιπόν, κολλύβων, γεμίζει ὁ Ἱερός Ναός μέ πάσης φύσεως πίττες καί γλυκίσματα. Πρόσφορα, κουλούρια καί τσουρέκια, ἕως φροῦτα ἐποχῆς ἀπό τόν μανάβη, τά ἐποχιακά ροδάκινα, κεράσια καί βερίκοκα, συνθέτουν εἰκόνα ἀπρέπειας πρός τό Ναό καί προσβολῆς πρός τήν μνήμη τῶν κεκοιμημένων. Οἱ γιαγιάδες μας τά παλαιότερα χρόνια, προσέφεραν κεράσματα, πίττες καί γλυκά κατά τά Ψυχοσάββατα, ἀλλά ἒξω, στήν αὐλή τῆς Ἐκκλησίας. Μέσα στό Ναό, προσκόμιζαν τά κόλλυβα μόνο γιά τήν ἀκολουθία.

Εἶναι παράξενο, σέ μιά ἐποχή πού οἱ νοικοκυρές, καταφέρνουν νά παρασκευάσουν τά πιό πολύπλοκα γλυκά, νά μήν ἒχουν διάθεση νά βράσουν λίγο στάρι, γιά νά τιμήσουν τούς κεκοιμημένους συγγενεῖς τους. Θά μπορούσαμε νά ποῦμε πώς ἡ ἐτοιμασία τῶν κολλύβων ἀποτελεῖ ἓνα εὐλογημένο ἐργόχειρο πρός ὠφέλεια τῆς ψυχῆς καί ἐργασία τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Ἡ μνήμη τοῦ θανάτου σέ συνδυασμό μέ τήν μονολόγιστη εὐχή ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν κεκοιμημένων κατά τήν προετοιμασία τῶν κολλύβων, ὃπως καί κατά τό ζύμωμα προσφόρου γιά τήν Θεία Λειτουργία, βοηθοῦν πολύ στήν ἐγρήγορση τῆς ψυχῆς. Μέ αὐτόν τόν τρόπο τιμᾶται ἡ παράδοση καί ἐπισφραγίζεται τό νόημα μέ τό ὁποῖο περιβάλλει ἡ Ἐκκλησία τό εὐλογημένο Ψυχοσάββατο.

Πηγή: katanixis.blogspot.com

ΜΕΛΑΝΣΟΝ: “Η ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΦΟPΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ”

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

============

Διαβάζουμε στο Εκκλησιαστικό Πρακτορείο Ειδήσεων “Ρομφαία”:

“Επίθεση κατά της Γ. Γ. του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Κριστίν Λαγκάρντ και της...Εκκλησίας της Ελλάδος (!) εξαπέλυσε ο ηγέτης της Αριστεράς στην Γαλλία, Ζαν-Λικ Μελανσόν.

Ο κ. Μελανσόν χαρακτήρισε αναξιοπρεπείς τις δηλώσεις της Λαγκάρντ για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό σε συνέντευξή του στο κανάλι «France 3».

«Τι ακριβώς κάνει αυτή για να μιλήσει έτσι για τους Έλληνες; Εάν είχε πολιτική ηθική, η Κριστίν Λαγκάρντ θα έπρεπε να αποχωρήσει από τη θέση την οποία κατέχει στο ΔΝΤ» είπε ο Μελανσόν αλλά προχώρησε ένα βήμα παρακάτω λέγοντας πως δεν είναι οι πολίτες που πρέπει να πληρώσουν φόρους, αλλά η Ορθόδοξη Εκκλησία!

«Στην Ελλάδα η Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει να πληρώσει φόρους. Οι κοινοί Έλληνες πολίτες πληρώνουν τους φόρους τους, γιατί παρακρατούνται από το εισόδημά τους», είπε.

Η γνωστή "καραμέλα" που αναμασούν για τις δήθεν φοροαπαλλαγές της Εκκλησίας έχει φτάσει και στο εξωτερικό.”

Αποκαλυπτικές οι δηλώσεις του Γάλλου αριστερού ηγέτη κ. Μελανσόν ομογάλακτου του κ. Τσίπρα και του “Σύριζα”.

“Αντιμνημονιακός” μεν - κατά μια έννοια - πλην όμως η συνταγή σωτηρίας που προσφέρει για την Ελληνική οικονομία είναι η φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας.!!!

Ποιας περιουσίας;

Το 96% της εκκλησιαστικής περιουσίας δόθηκε ήδη στο κράτος και το υπόλοιπο 4% δεν μπορεί να το αξιοποιήσει η Εκκλησία επειδή δεν της το επιτρέπει η Πολιτεία.

Αφήνουμε πια το τεράστιο φιλανθρωπικό - κοινωνικό έργο της Εκκλησίας που αντικατέστησε κυριολεκτικά την Πολιτεία με τη διοργάνωση συσσιτίων καθ’ άπασαν την Ελληνική επικράτεια στα οποία σιτίζονται καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες.

Αυτά λοιπόν τα “σωτήρια”, για την οικονομική κρίση της πατρίδας μας, προτείνει το “πρώτο ξαδελφάκι” του κ. Τσίπρα.

Ας μάθει λοιπόν ο κ Μελανσόν ότι η Εκκλησία της Ελλάδος πληρώνει τους ακόλουθους φόρους σύμφωνα με Ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου:

“Η Εκκλησία της Ελλάδος, ελπίζουσα ότι ο δημοσιογραφικός θόρυβος, ο οποίος προκλήθηκε χθες σχετικώς προς την φορολόγηση της Εκκλησίας, οφείλεται σε έλλειψη λεπτομερούς ενημερώσεως όσων τον προκαλέσαν, επιθυμεί να ενημερώσει δημοσίως ότι η Εκκλησία της Ελλάδος, οι Ιερές Μητροπόλεις με τα εκκλησιαστικά τους ιδρύματα, οι Ιερές Μονές και οι Ενορίες, οι οποίες είναι ξεχωριστά μεταξύ τους νομικά πρόσωπα, καταβάλλουν κάθε χρόνο στις κατά τόπους Δ.Ο.Υ. τις παρακάτω νομοθετημένες φορολογικές υποχρεώσεις τους :

1. Φόρο επί των κατ’ έτος μισθωμάτων, που εισπράττουν από ακίνητα, με συντελεστή 20% επί της αξίας τους,

2. Συμπληρωματικό φόρο επί των εισοδημάτων τους από οικοδομές και εκμισθώσεις γαιών με συντελεστή 3%,

3. Προκαταβολή του φόρου (για το επόμενο έτος) με συντελεστή 55% επί της αξίας του παραπάνω συμπληρωματικού φόρου,

4. Φόρο επί της ακινήτης περιουσίας τους με συντελεστή 3‰ επί της αντικειμενικής αξίας τους (εκτός εάν πρόκειται για οικοδομήματα λατρευτικής, εκπαιδευτικής, θρησκευτικής η κοινωφελούς χρήσεως π.χ. Ι. Ναοί, γηροκομεία, χώροι συσσιτίων),

5. Φόρο επί των κληρονομιών και δωρεών με συντελεστή 0,5% επί της αξίας τους,

Τέλος χαρτοσήμου και δικαιώματα ΟΓΑ συνολικού ποσοστού 2,40% επί κάθε χρηματικής παροχής πιστών προς τους Ι. Ναούς λόγω ιεροπραξιών.

1. Επίσης τα παραπάνω νομικά πρόσωπα της Εκκλησίας παρακρατούν και αποδίδουν στις Δ.Ο.Υ. τα παρακάτω φορολογικά έσοδα:

2. Φόρο μισθωτών υπηρεσιών για τους εκκλησιαστικούς υπαλλήλους και συνεργάτες τους, που αμείβονται από τον προϋπολογισμό τους,

3. Φ.Π.Α. με τους προβλεπομένους συντελεστές για υπηρεσίες και αγαθά,

4. Φόρο εισοδήματος με συντελεστή 8% σε όλα τα τιμολόγια παροχής υπηρεσιών,

Φόρο εισοδήματος με συντελεστή 4% σε όλα τα δελτία αποστολής αγαθών και με συντελεστή 1% για τα υγρά καύσιμα.

Τέλος, η Εκκλησία της Ελλάδος επιθυμεί να τονίσει αφ’ ενός ότι η απαλλαγή από τον φόρο ακινήτης περιουσίας για τα ακίνητα λατρευτικής, θρησκευτικής και κοινωφελούς χρήσεως ισχύει από το έτος 2008 για όλα τα θρησκεύματα και δόγματα, που έχουν ακίνητη περιουσία εντός Ελλάδος και αφ’ ετέρου ότι, παρότι τα έσοδά Της προέρχονται μέχρι σήμερα από το υστέρημα πιστών και χρησιμοποιούνται για την συντήρηση των θρησκευτικών και κοινωφελών Της ιδρυμάτων, ουδέποτε ζήτησε κάποια άνιση φορολογική μεταχειρίση σε σχέση με τους υπολοίπους φορολογούμενους μη κερδοσκοπικούς οργανι-σμους της Χώρας.

Η Κεντρική Υπηρεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος, οι Ιερές Μητροπόλεις, οι Ενορίες, οι Ιερές Μονές και τα Εκκλησιαστικά Ιδρύματα κατά το έτος 2011 κατέβαλαν συνολικά φόρους ύψους 12.584.139,92€.

Πηγή: www.panayiotistelevantos.blogspot.com/

Ή άγία τράπεζα στις φλόγες

Τον περασμένο αιώνα στη Μικρασία έζησε ένας άγιος άλλ' αφανής λευίτης, ο π. 'Ιωάννης. Ήταν έγγαμος, οικογενειάρχης, από το Γκέλβερι της Καππαδοκίας.
Τις καθημερινές εργαζόταν ατά χωράφια, ενώ τις Κυριακές και τις γιορτές λειτουργούσε στην εκκλησία.
Στη θεία λειτουργία σχεδόν πάντοτε ξεσπούσε σε δάκρυα και αναστεναγμούς.
Την ώρα μάλιστα τού καθαγιασμού ή κατάνυξή του κορυφωνόταν. οι ψάλτες έψαλλαν το «σε υμνούμε...» όσο πιο αργά μπορούσαν, άλλά εκείνος καθυστερούσε πέντε, δέκα, δεκαπέντε λεπτά η και περισσότερο. 'Έτσι κι εκείνοι επαναλάμβαναν τον ύμνο μέχρι πέντε ή έξι φορές.
Τελικά, πλησίασαν κάποτε τούς επιτρόπους και τούς είπαν το πρόβλημά τους. 'Εκείνοι με τη σειρά τους το διαβίβασαν στο λειτουργό.
Πάτερ 'Ιωάννη, συχνά καθυστερείς την ώρα τού καθαγιασμού. Οι ψάλτες και ο λαός έξω σε περιμένουν πολλή ώρα. δεν μπορείς νά λες πιο σύντομα την ευχή, για νά μη γίνεται χασμωδία;
-Πώς θα γίνει αυτό;
ΕΊναι εύκολο. Έκεί πού είσαι πεσμένος μπρούμυτα, νά σηκώνεσαι, νά σταυρώνεις τα τίμια Δώρα, νά λες την ευχή και νά τελειώνεις. την ευχή τη γνωρίζω, ειναι γραμμένη και στη φυλλάδα, αλλά δεν μπορώ. Γιατί δεν μπορείς, πάτερ; Συγχώρεσέ μας, αλλά δεν εΊναι δύσκολο!
Αυτό δεν εξαρτάται από μένα, απάντησε ο π. 'Ιωάννης. Μόλις αρχίσω νά διαβάζω την ευχή, ή άγία τράπεζα κυκλώνεται από θεϊκή φωτιά πού φτάνει τα δύο-τρία μέτρα ύψος.
'Έτσι δεν μπορώ να πλησιάσω για νά σφραγίσω τα τίμια Δώρα. με πιάνει φόβος και τρόμος. δεν ξέρω τι νά κάνω.
Πέφτω τότε στο έδαφος, κλαίω, αναστενάζω και ικετεύω τον Κύριο νά παραμερίσει τις φλόγες για νά συνεχίσω.
Ύστερα σηκώνω τα μάτια. Αν έχουν χαθεί οι φλόγες, σηκώνομαι και σφραγίζω τα τίμια Δώρα.
Αν. όχι, τότε συνεχίζω την ικεσία με δάκρυα και στεναγμούς μέχρι νά σβήσει ή φωτιά η νά βρεθεί άλλος τρόπος πού θα μου επιτρέψει νά μην καώ.
Πότε-πότε σβήνει ή φωτιά και γίνονται όλα όπως πριν.
'Άλλοτε πάλι χωρίζουν οι φλόγες δεξιά κι αριστερά σχηματίζοντας καμάρα, όπότε κάνω το τόλμημα, πλησιάζω τρέμοντας και σφραγίζω τα τίμια Δώρα.
'Ακούγοντας οι χριστιανοί αυτά τα εξαίσια δεν τον ενόχλησαν άλλη φορά. Ήταν άλλωστε πολύ ευλαβής και εξαιρετικά κατανυκτικός όταν λειτουργούσε. Γι' αυτό στην ενορία του εκκλησιάζονταν πιστοί κι από γειτονικά χωριά, που περπατούσαν ώρες για νά φτάσουν.
Μερικές φορές έρχονταν ατή λειτουργία χίλιοι και περισσότεροι πιστοί. και όλοι αυτοί κατανύγονταν κι έκλαιγαν στο τέλος μάλιστα της θείας αυτής μυσταγωγίας, το δάπεδο της εκκλησίας ήταν βρεγμένο από τα δάκρυά τους, λες και κάποιος είχε ρίξει νερό!


ΠΗΓΗ: anavaseis.blogspot.com

Δεκατρείς Οσιομάρτυρ​ες Ι. Μ. Παναγίας Καντάρας - Περί αζύμων

Εν Πειραιεί    
18-5-2012      
Του αιδεσιμολογιωτάτου πρεσβυτέρου
π. Αγγέλου Αγγελακοπούλου
εφημερίου Ι. Ν. Ζωοδόχου Πηγής
Χατζηκυριακείου Πειραιώς

Πολλοί αθεολόγητοι κληρικοί και λαϊκοί ισχυρίζονται ότι το θέμα περί ενζύμου ή αζύμου άρτου στη Θεία Κοινωνία είναι ασήμαντο. Αν, όμως, είναι ασήμαντη αυτή η διαφορά, τότε γιατί έδωσαν τή ζωή τους, παραδιδόμενοι στο πυρ, οι σήμερον εορταζόμενοι 13 οσιομάρτυρες; Το μαρτύριό τους αποδεικνύει αντιθέτως ότι πρόκειται όντως περί μεγάλης διαφοράς μεταξύ της Ορθοδοξίας και της αιρέσεως του Παπισμού. Είναι λίαν ενδιαφέρον να δούμε της ομολογία των 13 οσιομαρτύρων.
Στην ερώτηση του λατίνου, παπικού απεσταλμένου, Ανδρέα προς τους οσιομάρτυρες «πώς τελείτε τις ιερές μυσταγωγίες», εκείνοι απάντησαν: «Εμείς τελούμε τις ιερές μυσταγωγίες καθώς μας παρέδωσαν οι απ’ αρχής αυτόπτες και κήρυκες του Θεού Λόγου και μετά από αυτούς οι άγιες και οικουμενικές σύνοδοι των αγίων και θεοφόρων πατέρων, ένζυμο άρτο, καθώς και ο Λόγος του Θεού Πατρός στον μυστικό δείπνο, αφού πήρε στά χέρια Του άρτο και τον τεμάχισε, έδωσε στους αγίους Του μαθητές και αποστόλους, λέγοντας˙ λάβετε, φάγετε, τούτο μου εστί το σώμα το υπέρ ημών κλώμενον εις άφεσιν αμαρτιών˙ έτσι πιστεύουμε και έτσι ομολογούμε˙ αυτό που παραλάβαμε, αυτό φέρουμε σε υπόμνηση˙ και όλοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί οφείλουμε να ιερουργούμε με ένζυμο άρτο».
Σε επόμενη ερώτηση του λατίνου Ανδρέα περί των Λατίνων, που τελούν της ιερά μυσταγωγία με άζυμα, οι 13 οσιομάρτυρες, με σταθερό φρόνημα και γενναία γνώμη, αποκρίθηκαν: «Ο Λόγος του Θεού, ο ζων και αεί ων, στο μυστικό δείπνο, αφού πήρε άρτο ένζυμο, έμψυχο, τέλειο, άγιο, επειδή δεν βρισκόταν τότε άζυμο, είπε˙ τούτο ποιείτε εις της εμήν ανάμνησιν, δηλ. το ένζυμο. Κι εμείς έτσι κρατάμε και πιστεύουμε. Σχετικά με το δικό σας λατινικό φρόνημα και το άζυμο, δεν μας είναι γνωστό, ούτε από τους κήρυκες του Χριστού, ούτε από τις οικουμενικές και άγιες συνόδους το παραλάβαμε. Γι’ αυτό και αυτοί, που τελούν το άζυμο, το προσφέρουν χωρίς να γνωρίζουν και εκπίπτουν από της αλήθεια, κακώς νοώντας και παρεκφράζοντας, χωρίς να εξετάζουν τις Γραφές και να εκλέγουν το αληθές».
Έπειτα ο λατίνος Ανδρέας τους οδήγησε στον λατίνο, παπικό «αρχιερέα», τον Στόργγο, γιά ν’ απολογηθούν. Κατά την πρώτη εξέταση του παπικού «αρχιερέως» οι 13 οσιομάρτυρες διακήρυξαν: «όσοι μεταλαμβάνουν από τα άζυμα, εκπίπτουν από την αλήθεια, παραδογματίζουν εναντίον του αγίου Ευαγγελίου, των θείων Γραφών και των αγίων συνόδων και είναι πλανεμένοι˙ όχι μόνο οι ζωντανοί, αλλά και οι κεκοιμημένοι». Στην δεύτερη ερώτηση του λατίνου «αρχιεπισκόπου» οι 13 οσιομάρτυρες απάντησαν: «αυτοί, που μεταλαμβάνουν από τα άζυμα, είναι μέτοχοι της απωλείας». Στην τρίτη ερώτηση, αν το άζυμο είναι σώμα Χριστού, εκείνοι βόησαν: «μη γένοιτο, Χριστέ Βασιλεύ! Το άζυμο δεν είναι σώμα Χριστού». Τέλος, στήν τελευταία εξέταση από τον λατίνο Ανδρέα, οι 13 οσιομάρτυρες, αφού καταθέτουν της πίστη τους τόσο στο Τριαδολογικό όσο και το Χριστολογικό δόγμα, ομολογούν και της πίστη τους στον ένζυμο άρτο ως εξής: «Πιστεύουμε και στο πανάγιο και παντέλειο σώμα του Χριστού, το οποίο με τα ίδια Του τα χέρια παρέδωσε στους αγίους Του μαθητές και αποστόλους, λέγοντας˙ λάβετε, φάγετε, τουτό μού εστι το σώμα, τούτο ποιείτε εις της εμήν ανάμνησιν, τούτο εστιν η καινή διαθήκη. Και αυτοί παρέδωσαν της μία και Καθολική (Ορθόδοξη) Εκκλησία, που ορθοδοξεί σε όλη της οικουμένη, όπως διαγορεύουν τα θεία και ιερά ευαγγέλια και όλοι οι άγιοι, το οποίο είναι το ένζυμο, που προσέφεραν σε θυσία, και μέχρι σήμερα αυτό φυλάττουμε, πιστεύουμε και ομολογούμε. Και αν κάποιος δεν πιστεύει σ’ αυτά και δεν ακολουθεί, αυτός δεν είναι από αυτούς, που πιστώς ορθοδοξούν, αλλά είναι έκδηλος αιρετικός˙ επειδή και αυτός, που παρεκκλίνει ακόμη και σε κάτι μικρό από της ορθόδοξη πίστη, είναι αιρετικός και υπόκειται στο ανάθεμα των αιρετικών. Στη Καινή Διαθήκη πουθενά δεν βρίσκεται ότι ο Χριστός παρέδωσε το άζυμο, ούτε οι απόστολοι. Άρα, λοιπόν, καθένας που λέει ότι το άζυμο είναι παραδεδομένο στήν Καθολική (Ορθόδοξη) εκκλησία, δεν είναι πιστός χριστιανός και υπόκειται στο ανάθεμα˙ γιατί αληθώς έχει γίνει πίστη της Εκκλησίας και διαβεβαιώνουν οι θείες Γραφές ότι τα άζυμα είναι των Ιουδαίων, και αυτοί, που κάνουν το άζυμο σώμα Χριστού, ορίζουν οι άγιοι Απόστολοι και οι άγιες και οικουμενικές σύνοδοι ότι είναι παράνομοι, φρονούν τα των Ιουδαίων, είναι εκτός της Ορθοδόξου πίστεως και παραβάτες της αληθούς παραδόσεως˙ το αληθινό σώμα Χριστού, που μαρτυρείται από τον Χριστό και από όλους τους αγίους, είναι το ένζυμο, το οποίο και εμείς μαρτυρούμε και πάσχουμε γι’αυτό και πρόκειται να πεθάνουμε».
Εμείς, λοιπόν, σήμερα, που εορτάζουμε της μνήμη των 13 οσιομαρτύρων ομολογητών, ας τους παρακαλέσουμε να μας ενισχύουν, να μας δίνουν θάρρος, γιά να καταπατούμε το θράσος των αιρετιζόντων, όλων των αιρετικών, και ιδιαιτέρως των φοβερών αιρέσεων του παπισμού και του οικουμενισμού, που μαστίζουν στη σύγχρονη εποχή της Ορθόδοξη Εκκλησία μας, και αυτοί με τη σειρά τους να πρεσβεύουν στον Κύριό μας Ιησού Χριστό να στερεώνει με της Ορθοδοξία της αγία Του Εκκλησία, «ην περιεποιήσατο τω ιδίω αυτού αίματι». Αμήν!


ΠΗΓΗ: http://www.impantokratoros.gr

Φιλοξενία και νηστεία

Ένας φιλομόναχος Επίσκοπος συνήθιζε να περιοδεύει μια φορά το χρόνο τις σκήτες και τα μοναστήρια της επαρχίας του.

Σε μια τέτοια περιοδεία, κατάκοπος από τη μακρά οδοιπορία ζήτησε ν' αναπαυθεί λίγο στο κελλί ενός Ερημίτου.

Ο αδελφός, αφού του έπλυνε τα πόδια, έστρωσε τράπεζα να τον φιλοξενήσει.

Δεν είχε όμως άλλο τίποτε να προσφέρει στον Επίσκοπο από ψωμί κι αλάτι που συνήθιζε να τρώγει ο ίδιος.

-Ας με συγχωρήσει η αγιοσύνη σου, άρχισε ν' απολογείται ο Αδελφός για το φτωχό του τραπέζι. Δεν υπάρχει άλλο καλύτερο σ' αυτό το κελλί.
Ενθουσιασμένος ο Επίσκοπος για τη μεγάλη εγκράτεια των Μοναχών, είπε στον Αδελφό:
-Είθε του χρόνου που θα ξανάρθω, ούτε αλάτι να μη βρω.

Άλλος αρχάριος Μοναχός που είχε βάλει όρο στον εαυτό του να μη τρώει ψωμί, πήγε μια μέρα να επισκεφθεί ένα μεγάλο Γέροντα.

Στο κελλί του βρήκε κι άλλους επισκέπτες. Ο Γέροντας μαγείρευε φαγητό για τους ξένους του. Σαν κάθισαν στην τράπεζα, ο αρχάριος έβγαλε τα βρεγμένα κουκιά που είχε φέρει μαζί του και τα έτρωγε.

Ο Γέροντας που τον είδε, τον πήρε ύστερα από το φαγητό παράμερα και τον συμβούλεψε:

-Όταν τρώγεις με άλλους Αδελφούς, τέκνον μου, απόφευγε όσο μπορείς να δείχνεις την εγκράτειά σου, γιατί παραμονεύει η κενοδοξία να σου αφαιρέσει το μισθό σου.

Αν πάλι είσαι αποφασισμένος να μη παραβαίνεις τους όρους σου, μένε στο κελλί σου κι απόφευγε τις επισκέψεις.

1myblog.pblogs.gr

Προσοχή στο τι βλέπουν τα παιδιά. Η σημασία του τι βλέπουν τα παιδιά. Ομιλίες Μητροπολίτου Λεμεσού Αθανασίου

Προσοχή στο τι βλέπουν τα παιδιά
Απόσπασμα από ομιλία π. Αθανασίου (Μ. Λεμεσού) που έγινε στον Ι. Ν. Αποστόλου Βαρνάβα στις 1/11/1995 (2.50)Μετάβαση στην Αρχή (Αναφορά στο βομβαρδισμό των παραστάσεων που δεχόμαστε στην ζωή μας μέσα στον κόσμο και αναφορά για πιο λόγο δεν επιτρέπονται στα μοναστήρια οι τηλεοράσεις, οι εφημερίδες και τα ραδιόφωνα.
Σήμερα που βλέπουμε τόσες εναλλαγές εικόνων αυτό το πράγμα έχει τεράστια επίδραση στον ψυχικό μας κόσμο ιδιαίτερα στα παιδιά που ακόμη πλάθονται, Τα μικρά παιδιά βλέπουν βιαιότητες, όντα αλλόκοτα και οι γονείς δεν πάει στο μυαλό τους ότι αυτό το πράγμα βλάφτει το παιδί.

Έγιναν έρευνες από ψυχολόγους και από γιατρούς και γράφτηκαν και βιβλία για το πόση τεραστία σημασία έχει αυτό το πράγμα στη ψυχολογία των παιδιών ακόμη και στη ψυχολογία του εμβρύου…

Όταν το παιδί τυπώσει μέσα στη ψυχή του δαιμονικά όντα τις κακίες και τα πάθη των ανθρώπων των ανθρώπων τις γροθιές τις κλωτσιές, τα πιστόλια αυτά τα πράγματα έχουν φοβερή επίδραση στην ψυχολογία τους.
Ακόμη περισσότερο όταν σήμερα παιδιά των 12-13 χρονών έχουν φτάσει σε τόσο φοβερή κατάσταση που βλέπουν από αυτά τα αισχρά βίντεο. Φανταστείτε το πόσο έχει διαστραφεί ο ψυχικός τους κόσμος όταν σε αυτή τη ηλικία βλέπουν αυτές τις αισχρότητες όλες.
Αυτά όλα τα πράγματα έχουν επίδραση και στη συμπεριφορά και στην ανάπτυξη και στη μορφή ακόμη των ανθρώπων. – Αναφορά σε παραδείγματα στο πως η ζωή μακριά από την αμαρτία καθρεπτίζεται στο πρόσωπο του ανθρώπου.

«Περί της φυλακής της Ορθοδόξου πίστεως» Υπόμνημα Αγιορειτών προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΕ,θαυμάζουμε τήν ἀγωνία σας διά τάς κινήσεις εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος πού,κατά τήν ἐπιστολήν σας, «δεν συμβιβάζονται πρός τό Ὀρθόδοξο ἦθος καί ἔθος, ἐγκυμονοῦσαι κινδύνους καί ἀπροβλέπτους συνεπείας διά τήν ἑνότητα ὅλης τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας».

Τό θαυμαστόν εἶναι ὅτι δέν ἀντιλαμβάνεστε τούς κινδύνους καί τις συνέπειες ἀπό τίς ἰδικές σας κινήσεις, πού ἀναστατώνουν τόν Ὀρθόδοξο Λαό, ὥστε νά ἐκφράζονται μέ ἐπιφωνήματα,ὅπως «Δέν εἶστε Πατριάρχης, εἶστε Αἱρεσιάρχης».

Στήν συνέχεια ἐγκωμιάζετε τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί καλῶς ποιεῖτε, ἐπειδή ἐγαλούχησε εἰς τά ὀρθόδοξα νάματα τόν Ἑλληνικόν Λαόν σέ καιρούς χαλεπούς, ἀλλ᾽ ὅμως, εἰς τούς χαλεπούς καιρούς τῶν τελευταίων τριῶν Πατριαρχῶν, μᾶς ἔχει κατασκανδαλίσει μέ τίς πρωτοφανεῖς καινοτομίες σας, ὅπως εἶναι οἱ συμπροσευχές μέ αἱρετικούς, ἀκόμη καί μέ ἀλλοπίστους, οἱ ἀναγνωρίσεις τῶν αἱρετικῶν «ἐκκλησιῶν», τῆς «ἱερωσύνης»καί τῶν «μυστηρίων» τους, οἱ ὑποχωρήσεις στίς ἀξιώσεις καί στά δόγματά τους, ὅπως εἶναι ἡ ἕνωση μέ διατήρηση τῶν δογματικῶν παρεκκλίσεών τους, οἱ παραβάσεις τῶν Ἱερῶν Κανόνων, οἱ διωγμοί Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, πού ὀρθοτομοῦν τόν λόγον τῆς ἀληθείας.

Πῶς ἰσχυρίζεστε ὅτι καί ἐσεῖς ὀρθοτομεῖτε τήν Ἀλήθεια, ὅταν βλασφημώντας τούς ἁγίους ὁμολογητάς καί διδασκάλους, γράφετε ὅτι«οἱ κληροδοτήσαντες εἰς ἡμᾶς τήν διάσπασιν προπάτορες ἡμῶν, ὑπῆρξαν ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως καί εὑρίσκονται ἤδη εἰς χεῖρας τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ»; (Ἐκκλ. Ἀλήθεια 16.12.98).

Πῶς νά μή κρίνουμε καί ἀμφισβητήσουμε, ὅπως γράφετε, τίς πανορθόδοξες ἀποφάσεις περί συμμετοχῆς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας εἰς τούς διεξαγομένους Διαλόγους, ὅταν βλέπουμε ὅτι καταντροπιάζεται ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μέ τούς ἐκπροσώπους της, πού ἀδιάντροπα συνομιλοῦν ἤ μᾶλλον βλασφημοῦν μέ ὁμοφυλόφιλους καί δεσποτίνες, πού φρονοῦν τήν«θεωρία τῶν κλάδων» καί ἐξευτελίζουν τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία λέγοντας ὅτι, εἶναι ἀδελφή Ἐκκλησία μέ τίς βδελυρές «ἐκκλησίες», πού δημιούργησε ὁ διάβολος χρησιμοποιώντας τούς αἱρεσιάρχες καί κάνουν τήν Ἐκκλησίαν μας ἕνα κλαδί αὐτοῦ τοῦ ἀσεβέστατου δένδρου τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Θεομπαιχτῶν»;

Πῶς νά μή ἀμφισβητήσουμε τίς βαρύγδουπες διακηρύξεις σας περί προάσπισης καί φύλαξης τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί κανονικῆς τάξεως, ὅταν βλέπουμε νά τά ἰσοπεδώνετε;Πῶς νά διατηρήσουμε, ὅπως ζητεῖτε, τήν ἀκλόνητη ἐμπιστοσύνη πρός τούς ποιμένας μας μετά ἀπ᾽ ὅσα ἐπισημάναμε;

Ἀντί Παναγιώτατε, νά τοποθετηθεῖ, ὅπως ζητεῖτε, ἐπισήμως καί συνοδικῶς ἡ Ἑλλαδική Ἐκκλησία στό νά ἀπορρίψει καί καταδικάσει τις ἀστήρικτες, κατά τήν γνώμη σας, ἀνεδαφικές καί ἐπικίνδυνες θέσεις τῶν Σεβ. Μητροπολιτῶν καί τῶν ὁμάδων, πού διαφωνοῦν στήν Οἰκουμενική σας κίνηση, μήπως εἶναι καλύτερα νά καταδικάσει τίς Οἰκουμενιστικές κινήσεις σας, πού καταδικάζονται ἀπό τίς Οἰκουμ. Συνόδους, τούς Ἱερούς Κανόνες καί τούς Ἁγίους Πατέρες, πού ἀπορρίπτετε, δημιουργώντας μέ σκοπό τήν ἀπόρριψή τους τήν Μεταπατερική Θεολογία;

Ἐξάλλου πολλοί Ἀρχιερεῖς, Θεολόγοι, Πατέρες καί πολύς λαός θέλει νά σταματήσει αὐτή ἡ γελοία ἱστορία τῶν Διαλόγων, πού ἐσεῖς ὑποστηρίζετε.

Εὐχόμαστε ὁ Θεός νά ἀφαιρέσει τήν θλίψη καί ἀγωνία σας ἀπό τον φόβο «οὗ οὐκ ἦν φόβος» καί νά ἐμβάλει εἰς τήν καρδίαν σας τήν δύναμη καί τήν αἰσιοδοξία, πού προέρχονται ἀπό τήν ὀρθή πίστη καί πολιτεία τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀπό τήν ὁποία ἀσυναίσθητα ἔχετε παρεκκλίνει. Ἀφῆστε λοιπόν, Παναγιώτατε, τίς ἀπειλές καί καταδίκες, διότι ὁ Θεός σᾶς κατέστησε ποιμένα στήν κορυφή τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ὄχι γιά νά σκορπίζετε τά πρόβατα, ἀλλά διά νά πορεύεσθε ἔμπροσθεν αὐτῶν καί αὐτά νά ἀναγνωρίζουν τήν φωνήν τῆς Ὀρθοδοξίας καί να ἀκολουθοῦν, τό ὁποῖο ὅμως δέν συμβαίνει, διότι ἀκοῦμε ἀλλοτρίων φωνήν (Ἰωάν. κεφ.10).

 

Μέ τόν προσήκοντα σεβασμό

Ἁγιορεῖται Πατέρες

 

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 18/05/2012